Levensverhalen (pagina 1025)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Zelfmoord

Omdat mijn moeder een bijna succesvolle poging heeft gedaan. Wil ik dit even kwijt.

De reden dat iemand er een eind aan wil maken is relatief dwz dat het voor iedereen verschillend is en er voor iemand geen mogelijk ziet dat hij of zij ooit gelukkig zal worden of letterlijk altijd veel pijn denkt te hebben.

Mijn persoonlijke mening is, als er echt een uitzichtloze situatie is over meerdere jaren tot de natuurlijke dood. Door bv een ernstige ziekte je terecht moet denken aan autanasie. Als dit niet zo is kun je beter door de zure apel doorbijten omdat de stelling: tijd heelt alle wonden zelfs voor jullie geld!! En dit is echt waar, hoe langer de tijd verstekt en je er over kunt praten zul na verloop van tijd weer plezier krijgen in het leven. Bedenk dat je 90 / 100 jaar kunt worden en dus nog kan genieten van de kleine dingen als je alles na een tijdje hebt verwerkt.

Datum:
14-10-2008
Naam:
Floor
Leeftijd:
32
Provincie:
Overijssel

Denk er over na

Het is niet altijd jezelf die je er mee hebt, je hebt ook een verantwoordelijkheid tegenover andere mensen, als je kinderen hebt, moet je er voor je kinderen zijn en nooit en te nimmer hun vader of moeder van hun ontnemen. Ook als je allen bent moet je bij jezelf denken waarom denk ik zo, wat zou die denkwijze kunnen veranderen, het kan altijd want het leven zit vol met impressies. Je voelt je nu zwaar onder de maat, maar door te kijken wat er is gebeurd en dan te analyseren wat er verbeterd kan worden of welke gedachten er in je hoofd spelen heb je hulp nodig, ik snap best dat het altijd moeilijk is om te zoeken naar hulp, ik heb daar zelf ook problemen mee gehad, maar je moet kijken wat je er van kan maken, want je kunt echt veel maken van je leven!
Datum:
13-10-2008
Naam:
Dennis
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-holland

god kan helpen

ik kwam bij toeval op dit onderwerp terecht, volg een studie psygologie. het is heel raar ik begrijp echt veel dingen die iedereen zegt, over eenzaamheid, het niet meer weten, verdriet om jezelf of anderen. ik vind het echt vreselijk dat er zoveel mensen verdriet hebben in deze wereld, als je op straat loopt, lijken alle mensen wel vrolijk, maar als je op dit forum kijk zie je eigenlijk dat er heel veel mensen zijn die niet altijd zo vrolijk zijn als het soms lijkt, ik wil echt niet evangelish gaan lopen doen ofso, zelf als je niet in god geloofd, kan bidden helpen, als je er niet tegen je ouders over kan praten, vrienden, of wie dan ook: god luistert wel ook al voel je het mischien niet zo, het is wel zo, natuurlijk komt er niet meteen een oplossing zoals jij wil, god doet het op zijn manier, sluit je ogen vouw je handen en bid met je hard doe net of je het tegen jezelf heb, het hoeft ook niet hard op. er zijn ook veel mensen die hun problemen tegen niemand zeggen, dat kan natuurlijk iedereen is anders. maar naar een therapeut kan echt helpen, als je maar je hard kan luchten, mischien helpt dat al. ik vind wel dat er veel mensen heel sterk over komen, ze weten zich goed te verworden. echt waar toen ik dit allemaal las, moest ik dit even kwijt.
Datum:
13-10-2008
Naam:
essie
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

afdankertje

hallo
ik,

Volgens mij als jouw moeder die dingen doet die jij zegt is ze hardstikke strafbaar
je kan naar de politie stappen om aangifte te doen. zo mag ze je bijv niet slaan.
Een eventuele optie om zelfstandig te gaan wonen is ook goed
zo kan je meer van jezelf afpraten
06-10-2008 | Naam: ik | Leeftijd: 20 | Provincie: Groningen
Datum:
13-10-2008
Naam:
advies
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

Leven gaat door

Zoals frans zn verhaal zo is ook mijn verhaal, zou een copy kunnen zijn. Je hebt er zo'n verdriet van, maar aan de andere kant je leert er ook weer een hoop van. Het gras aan de andere kant lijkt altijd groener, nou je komt mooi bedrogen uit........niet dus. Ik heb heb nog steeds de neiging om er een einde aan te maken. De ene keer sterker dan de andere keer. Heb alle mogelijkheden de revue laten passeren en ben tot de conclussie gekomen........Ik ben hier te veel, heb domme dingen gedaan en daarvoor zal ik moeten boeten. Ik wacht alleen op het goede moment en dan........dan vertrek ik met het treintje, het treintje naar dromenland. Daar vind ik rust.......is de onrust weg in mn hoofd.
Datum:
13-10-2008
Naam:
Zomaar
Leeftijd:
53
Provincie:
Noord-holland

Overwonnen

De keuze tussen leven en dood.
Een van de smerigste dilemma’s als je het mij vraagt.

Ik heb mijn eigen depressiviteit zelf overwonnen zonder hulp van anderen.
Ik heb het zelfs nooit aan iemand vertelt.
Niemand wist er ook maar iets van, ze konden alleen maar raden of gissen.

Ik zag het overwinnen van mijn depressiviteit als een uitdaging des levens.
Niet iets als met een grof woord, tijd verneuking.

De tijd dat jij tien jaar depressief was en dus als het ware niet geleefd en genoten hebt word honderd keer ingehaald als je je depressiviteit overwonnen hebt.

Je moest is weten!

Je gaat automatisch naar andere mensen kijken.
Kijken naar wat zij wel niet allemaal hebben, en wat voor een briljant prachtig en gelukkig leven ze leiden.
Maar schijn bedriegt.
Vaak ken je die mensen maar voor een heel klein gedeelte. Er kunnen dan ook rare gedachtes in je hoofd komen. Gedachtes die helemaal niet kloppen met de werkelijkheid.

Mensen die depressief zijn worden door de buitenwereld (die niet weet dat ze depressief zijn) aangezien voor kortzichtige zelfingenomen arrogante saaie klootzakken. Die geen leven hebben.

En dat puur en alleen maar omdat depressieve mensen hun eigen depressiviteit nou eenmaal niet kunnen negeren. En dat is logisch en menselijk.

Ze zijn nou eenmaal meer met zichzelf bezig dan met anderen omdat ze hun depressiviteit willen oplossen. En hierdoor kunnen ze in een sociaalisolement terecht komen.

Iemand die jou voor zelfingenomen, kortzichtig of arrogant uitscheld en dat terwijl jij depressief bent en diegene jouw ‘situatie’ niet weet.
Zegt ook meteen iets over de andere persoon die jou uitscheldt.
Meestal zeggen mensen dat uit onbegrip.
Ze begrijpen je gewoon niet.
En op het moment dat je jouw ‘situatie’ aan iedereen uitlegt, word je gezien als iemand die zijn depressiviteit gebruikt als een excuus voor zijn gedrag met de daar bijbehorende verantwoordelijkheden.

Maar geloof mij, als je je depressiviteit al op jonge leeftijd volledig overwint.
Dan sta je later zo ontzettend sterk in het leven.
Je begrijpt alles en iedereen.
En je kan bepaalde situatie’s veel beter inschatten dan andere mensen.
Je krijgt zo’n enorm groot inzicht in jezelf.

Het was dus al die tijd geen tijd verneuking.




De mensen waarvan jij vroeger dacht dat ze zo’n gelukkig leven leiden.
Zij zijn in feite zwakker.
Ze leven misschien een leuker leven, maar ze zijn zwakker, als ze geen tegenslagen in het leven gehad hebben.

Als mensen dingen tegen je zeggen zoals; je bent lelijk, je bent zwakker, je bent minderwaardig. Of in sarcastische vormen, zinsverbanden en opmerkingen.

Ik heb altijd moeten lachen om dat soort mensen die dat soort dingen tegen mij zeiden.
Ik zag meteen wat hun problemen waren.
Ik verplaatste me in hun persoon en kon voelen hoe zij zich voelden.

Wat weten zij nou van jou?
Meestal helemaal niks.
Dus als ze niks weten, kunnen ze je eigenlijk ook niet kwetsen.
Negeer ze gewoon.
Lukt dat niet stel jezelf dan de volgende vraag;

Hoe kan ik dat soort mensen vermijden en negeren?

Verplaats je in andere mensen. Sluit of verberg bepaalde gevoelens niet. En neem besluiten met je gezonde verstand die niet beïnvloed worden door jouw emoties of gevoelens. Kortom controleer jezelf steeds of je uit emotie handelt of niet.
Is het antwoord nee, dan kun je besluiten nemen.
Niemand is nooit voor 100% bij zijn gezonde heldere verstand.
Maar je kan de kans op een heldere en frisse geest wel verhogen.
Houd jezelf niet voor de gek, dit kan gevaarlijk en grote consequenties hebben bij je gevolgen.
Stel jezelf dus als je depressief bent en voor je een besluit gaat nemen de volgende vraag:

Heb ik nu emotionele gedachtes in mijn hoofd, die mijn besluiten negatief kunnen beïnvloeden?

Je wint je depressiviteit alleen door heel erg kritisch naar jezelf te kijken.
Laat andere mensen Godverdomme!!!!! Niet jouw leven bepalen.
Wat maakt hun nou zo bijzonder dat zij boven jou staan.
Helemaal Niets!

Stel jezelf voortdurend kritische vragen. Dit lukt alleen als je je eigen emoties en ‘vreemde’ gedachtes even voor een tijdje de baas bent. Sluit niks uit.
Accepteer bepaalde dingen van jezelf alleen en puur om het antwoord op je vraag te vinden. Je hoeft bepaalde ‘dingen’ van jezelf dus niet in de werkelijkheid te accepteren.
Acceptatie is alleen maar één van de benodigheden om een juist antwoord te krijgen.
Accepteer bepaalde dingen in de werkelijkheid echter wel als het een heel erg negatief effect heeft op je.

Zoek wat je interesseert en leuk vindt om te doen.



Soms zijn besluiten enorm moeilijk om te nemen.
Maar je wilt verder met je leven.
Je wilt gelukkig leven.
En dan moet je soms heel erg zware besluiten nemen.

Zie het als een uitdaging om je daarover heen te zetten.
Zie alles als een uitdaging.

Dit heeft voor mij enorm geholpen.
Echter ieder heeft z’n eigen problemen.
Dit is dan ook gewoon globaal en basis gericht.

Groeten van een jongen (17 jaar) die zijn zelfmoordgedachtes onder controle heeft en zijn depressiviteit uitgebannen heeft.






Datum:
12-10-2008
Naam:
een jongen die zijn zelfmoordgedachtes onder con
Leeftijd:
17
Provincie:
Utrecht

Hopeloos....

Net als vele anderen hier denk ik inderdaad ook aan zelfmoord..
Er spelen zo veel dingen in mijn hoofd dat ik niet meer weet wat ik moet doen.
Mijn vader die niet met mij praat en compleet negeert me familie die verkeerd aan kijkt allemaal om de reden dat ik een vriend had waar mee ik heel serieus mee was.
ik wil nu eindelijk een keer rust gewoon stilte om me heen.
het is bij mij nu een heel gewoonte om elkedag stilletjes in bed te huilen zonder dat iemand het merkt.
deze tijden gaat het ook wat minder tussen mij en me vriend op school gaat het niet meer goed.
alles gaat de verkeerde kant op.
me ouders die geen vertrouwen meer in me hebben.
het klinkt mischien allemaal een beetje gewoontjes maar ik voel me zo erg verwaardeloos.
ik weet niet waar ik naar toe moet ik wil weg hier ergens waar ik tot me zelf kan komen ergens waar ik eindelijk de rust kan vinden die ik jaren lang aan het zoeken ben.
is dat msichien zo veel gevraagd??
ik wil hulp,,langer kan ik het niet meer volhouden.
ik wil net zo als de andere kunnen lachen dingen kunnen doen wat ik zo lang wou,,me dromen werkelijk kunnen maken. maar als het op deze manier gaat denk ik dat ik nooit iets kan bereiken wat ik wil.
en de hoop? ja die heb straks ook niet meer :(
Datum:
12-10-2008
Naam:
Droevig Meisje
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

IK kan er niet meer tegen

Ben vorig jaar verhuisd naar een grote koopwoning. Had alles Huisje Boompje Beestje... 2 prachtige jongens, waarbij mijn partner bij de eerste bijna het leven liet. Begin dit jaar zat ik niet lkr in mijn vel, zowel op het werk niet als prive.
Op een gegeven moment zijn mijn partner"de koek is opmet onze relatie". Afijn niks aan te doen, wij zouden eind van het jaar uit elkaar gaan.
Ondertussen kwam ik in de bus en trein een leuke dame tegen die ook nog een collega bleek te zijn. Bleek haar relatie ook niet goed te zijn.
We werden verliefd op elkaar. Zij kon er thuis niet meer tegen en biechtte alles op.
Ik d8 zodirect heb ik een boze echtgenoot voor de deur en vertelde mijn partner dat ik verliefd was op een ander, maar dat ik er nog niet uit was om met die ander verder te gaan. Mijn partner was uiteraard 2 dagen verdrietig. De 3e dag vroeg zij mij om wat ruimte zodat zij het 1 en ander kon verwerken, ik ging naar mijn zus en zwager. Ondertussen hield ik contact met de collega waar ik heftig verliefd op was (het was wederzijds). Ik vroeg aan mijn (ex-)partner of ik terug kon komen om eerst op de zolder te gaan slapen. Dat vond zij goed....dacht ik.
Op zondag kwam ik terug in ons huis en was de inboedel weg, de kinderen waren weg, de hond...bijna alles.
Ik ging naar mijn nwe vriendin, die kwam 's avonds bij me om me te troosten, zo ook de volgende dagen. Op een geven moment kwam mijn nwe vriendin dat we mijn woning zouden kopen en dat we mijn ex partner uit zouden kopen.
Op woensdag kwam bij mijn nwe vriendin eenmediator, de volgende dag kreeg ik te horen dat zij mijn woning niet samen wilde kopen en dat ik haar met rust moest laten omdat ze voor haar dochter en haarzelf koos.Zij trok na 3 maanden ineens een muur op. na 2,5 week nam de nwe vriendin contact op dit resulteerde eind van de week in eeen heerlijke vrijpartij, waar de chemie en vonken vanaf vlogen. 2 dgn later trok ze weer een muur op. Hierdoor wer ik uiterarad anders, omdat ik mijn gezin in de steek had gelaten om met haar verder te gaan. na 2 weken diende zij een klacht in dat ik haar met e-mail bleef bestoken. Via via moest ik kortgelden horen dat zij bij haar man terug was.
Ik heb zo'n pijn en verdriet dat ik mijn gezin in de steek heb gelaten, mijn jongens nu nauwelijks zie omdat je er hard ingelooft dat je met eenander verder gaat. Ik heb pijn en verdriet omdat mijn nwe ex vriendin maar niet inziet wat zij mij heeft aangedaan. Zij zegt gewoon ff uithuilen en verder gaan met je leven.
Onze nwe woning heb ik moeten verkopen, terwijl mijn ex partenr zegt dat zij en de jongens daar wel gelukkig waren.
Ik heb al 2 x op het station gestaan met de gedachten om voor de trein te springen. 1x belde mijn zusje op en die werd gek van vedriet toen ze hoorde dat ik afscheid nam, de 2e x sprak een onbekende man op mij in dat ik het mijn kinderenniiet mocht aandoen.
Ik zag na 4,5 wek mijn jongste zoon..hij herkende mij niet eens, was schuw, ik mocht hem niet vastpakken een zoen geven of aaien. Dze week wordt hij 2 jr en mag ik hem slechts een half uur bij McDonals zien. Elke dag voel ik de leegte in het huis, de lege kamers waar ik tegenaan kijk. En waarom, omdat een ander zei dat ze met mij verder wilde,maar oh zo gemakkelijk terug ging naar haar aanstaande ex man. # maanden stond je klaar voor die collega en dan heeft ze niet eens respect om je zelf te zeggen dat ze weer met haar man verder gaat of waarom ze een muur tegen je opbouwde. Ik hebhaar al mijn liefde en gevoelens getoond en die worden als oud vuil weggegooid.

Ikkan er niet meer tegen, ik voel me leeg na al die dagen dat ik heb gejankt, wetende dat ik mijn jongens niet 24/7 zie opgroeien, wetende dat ik nooit meer met mijn gezin op vakantie ga, wetende dat ik niet zo snel een mooi groot huis als dit zal vinden, met mij gezin.... Ik voel me ge- en misbruikt ten koste van mijn gezin. Kan met niemand die pijn delen en miemand die begrijpt hoe me pijn aanvoelt, ze verklaren me alleen voor gek dat ik nog steeds van die collega een verklaring wil hebben of ze weet wat ze mij en mijn gezin heeft aangedaan.....ik voel me leeg en ben gewoon op, slaap slecht, eeet slecht...dit gaat heel lang duren voordat ik erover heeb ben, als ik erover heen kom...ben veels te moe om nog te strijden voor alles.
Datum:
12-10-2008
Naam:
Frans
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-holland

Bordeline

Bordeline maakt mij kapot en zeker ook de mensen die ik lief heb.
Niemand begrijpt me, zelf ik niet!

Hoelang moet je volhouden??
Datum:
12-10-2008
Naam:
Tess
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-brabant

Never again

Tja,

Het is al jaren geleden (1991-1993) dat ik suïcidaal was, maar toch, mischien dat ik iemand kan helpen.


In die tijd vond ik niet dat ik een probleem had, nee, ik was gewoonweg niets waard. OK, ik was goed in leren (zolang het niet te veel taal betrof). Ik was goed in logica. En (of course) ik was goed in het mezelf wegcijferen. Ik hield (en hou er nog steeds van) om anderen te helpen.

Maar wat ik ook deed, niets deed mij vergeten dat ik in mijn jeugd geplaagd werd. En waarom ik geen vrienden kon maken. En waarom de "meelopers" mij niet "leuk" vonden. Dat haatte ik, want waarom was ik niet "leuk"

Niets deed mij wakker worden waarom (Ok, ik wist dat de vrienden die ik had de leiders van de populaire "groepjes" vormden, maar eigenlijk besefte ik op dat ogenblik niet de betekenis daarvan).

Het is zelfs zo erg dat de hoofd reden dat ik niet in de buurt van mijn ouderlijk huis wilde studeren. Kortom ik deed mijn studie in een andere stad (en ik ben nog steeds blij dat ik die keuze heb gedaan)

Het 1e wat mij gebeurde is dat alles waarachter ik me kon verschuilen (te) goed ging.
Kortom ik kwam mezelf tegen, want waar ik op het MBO niets hoefde te doen, moest ik nu wat gaan doen. Echter liefde en faalangst / drempelvrees gooiden roet in het eten. Mijn jeugd waarin ik geplaagd was tot en met zorde ervoor dat ik totaal vast liep. En dat zorde er uiteindelijk voor dat ik vond dat ik niets waard was.

Ik begon te denken dat alles beter af was zonder mij. (In het begin nog niet direct aan dat ik beter dood kon zijn).
Ik had het geluk dat ik vrienden had bij wie het leven ook niet over rozen ging.
Mede hierdoor (denk ik) ben ik op het moment dat ik het echt niet meer zag zitten met die vrienden gaan praten.

Een vriend als Woonjas (bijnaam, naam noem ik hier niet, hoe dankbaar ik die persoon ik nu ook ben) bij wie ik mijn verhaal kon doen, waardoor ik mijn (geestelijke) stijle val kon afremmen --> Hij LUISTERDE.

OK, ik ging nog omlaag, maar het remde mij af.


Het weerhield mij niet om een besluit te nemen om er een eind aan te maken.

Wat dat wel was was een liefdesbrief.....

Ik weet nog steeds niet wie die gestuurd heeft, maar die kwam letterlijk op de dag dat ik besloten had om er echt een eind aan te maken.... Ik wist alleen nog niet hoe ("niet voor de trein, want dan zadel je iemand anders ermee op").




Ik leef nog steeds dankzij die liefdesbrief.
Ik weet nog steeds niet wie die gestuurd heeft (Het is nu 14 jaar geleden). Maar het heeft me de kracht gegeven om uit de depressie te kruipen / vechten.
Ik ben TROTS op het feit dat ik die periode overleefd heb, want ik ben nog steeds een vechter die alles aan kan vanwege die periode.

Kortom voor een ieder die nu in de shit zit, geef niet op. Je bent het waard.

En mocht je bang zijn voor een terugval, probeer de chant die ik mezelf voorgehouden heb om mezelf te sterken:

"never again, never again, I won't commit suïcide ever again, never again, never again"

Ik hoop dat ik hiermee iemand help

Nemelis

Datum:
12-10-2008
Naam:
Nemelis
Leeftijd:
36
Provincie:
Limburg
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.