Levensverhalen (pagina 1007)

Hee, ik word zo moe van het leven, niet normaal soms voel ik me even heel normaal maar meestal moet ik het doen met de gevoelens dat ik zo alleen ben en de wereld zo ver van mij af staat. wat zou ik graag elke minuut van het leven genieten maar het gaat niet. Het is k*t weer en een stomme dag, het begint al leuk dat mijn broertje mij slaat met een broodtrommel hij doet mij zoveel pijn als hij mij pest of uitscheld ik wil ergens in Uitblinken beter zijn dan mijn Broertje! maar ik denk niet dat ik daar ooit achter ga komen hij is Slim, sportief en heeft een perfecte relatie met mijn gezin en leuke vrienden, soms ben ik gewoon jaloers. Was ik maar zoals hem, dezelfde muziek luisteren als mijn gezin. maar het lukt niet ik weet dat ze van mijn houden maar ik weet niet of zij van mij houden. Mijn vader is vaak weg voor 2 maanden mijn moeder slaat mij en doet heel gemeen mijn broer vind mij een sukkel omdat ik niet naar zijn muziek luister of op hem lijk. mijn zus was mijn steun en toeverlaat nu heeft ze een vriend ik voel me zo alleen ik heb leuke vriendinnen maar ze wonen allemaal zover weg daar ga je niet even heen als je je alleen voelt. ik heb een hele lieve vriend maar hij woont 1 uur reizen met de trein weg, ik spreek hem alleen via Msn en ik voel dat hij meer verteld aan mijn vriendinnen dan aan mij :| hij wilt ook niet aan zijn vrienden vertellen dat hij mij heeft. hij vind het te vroeg Zograag zou ik bij hem in de buurt willen wonen maarja Leven is Focking K*T laat mij maar dood gaan en bij de Here in de hemel zijn vrolijk zonder problemen zoals school, familie en Vrienden.

ik was 30 getrouwd mijn ex kwam er achter dat hij liever meisjes van in de 20 wilde ,ik ging eraan kapot zo maar aan de kant geschoven,nu ben ik weer 3jaar getrouwd met een man die dan wel niet naar andere vrouwen gaat maar die een glas bier veel leuker vind dan mij ,ik weet dus niet wat ik moet doen ik wil gewoon graag door blijven slapen en ik denk dat mij dat ook gaat lukken ik kan gewoon een afweizing niet meer aan

nou het begon allemaal toen ik 11 jaar was, ik zat toen op de bassischool. I werd heel erg gepest, ze zeiden dingen zoals: Gothic, kut emo, ga snijden, mag ik je voor de trein dieuwen, ect. ik wordt er nu echt gek van! het lijkt alsof eht me voor ever achter volgt! ik wil er van af! ik heb al een aantal keren zelfmoord neigingen, en me armen zijn helemaal verneukt door het snijden, toen werd eht tijd voor de middelbareschool... ik dacht echt dat alles zou veranderen... maar nee hoor het werd zelfs erger! ik ben een keer voor de trein gedieuwd! gelukkig hield ik me net nog vast aan een prullenbak maar ergens ver in me hart wou ik die prullenbak los laten.. maarja ik heb nu dus een soortvan "emo" stijl en mensen peste me er echt heel erg mee -_- mijn hele school is gewoon godverdomme teggen me in de pauzes gooie ze eten naar me, en er werd een keer een slagroom gebakje in me haar gedrukt.. ik flippte helemaal! want ik hou van me haar! ik ben al een aantal keren uitgescholden voor man... en dat is echt heel beledigend... helluw niemand wilt mijn leven ik wil er gewoon een einde aan maken ofzeu... maarja verder.. ik zit nu in de 3de en ik maak al me werk FUCKING slecht.. en het wordt gewoon is tijd dat ik met rust gelaten moet worden.. en alle leraren zeggen misschien wel dat ze me "helpen" maar zelfs een opa die geen oren heeft weet hoe ik geholpen kan worden... -_- ik HAAT leraren ze doen er helemaal niets aan... zoals in de bassisschool de overblijf juffen, als je gepest werd dat ze er dan godverdomme niets aan deden... en ook ja best wel dom van me maar nouen ik kon er ook niets aan doen.. toen ik 12 was moest ik een rekensom maken maar ik snapte hem niet dus vroeg ik voor het eerst om hulp.. nou dat doe ik dus nooit meer ik moest de helft van 20 zeggen maar ik dacht echt 5 seconden na ofzeu.. en toen schold hij me gelijk uit voor dom kind enzo.. helluw ik heb nu gewoon trauma's om hulp te vragen bij wiskunde enzo.. allemaal door die kut meester... ik haat hem hij heeft me leven echt verpest... maarja ehm verder woont degene die ik leuk vind in hoofddorp.. dat is echt fucking kut.. want ik wil hem zien:(
maarja dit is tot nu toe mijn leven.. ik wordt bijna 16 o-O dat is eng:( want ik durf het neit om ouder te worden.. want ik weet nu al dat ik later onder een brug in een kartonnen doos ga leven en dat ik met flessen alles ga betallen enzeu.. maarja ik heb echt geen zin meer in leven.. ik haat het... het was beter als me oparatie bij me geboorte gewoon mislukt was.. dan bestond ik teminste niet ofzeu.

xx

hallo,
ik ben 22 j, heb een relatie vn 3 jaar met men vriendin achter de rug. en kom er niet over.
ik had wat problemen in men jeugd ( hou ik voor mezelf, veel emotioneel moeten doorstaan, uiteraard meegenomen in die relatie)
dan het meisje van men dromen tegengekomen ( besef ik maar al te goed, zei is degene waar ik al van jongsafaan op wachtte..)
wij zagen elkaar vanaf ons 13e altijd al in het stad .. altijd blikken zonder woorden.
uiteindelijk zijn we bijeengekomen op ons 18e.
( ik weet nu van haar dat ik haar eerste zou zijn seksueel, zei zou dat geweten hebben en dan geloof ik ook aan haar, heb het ook al gehoord van haar vriendinnen.)
maar goed, we waren elkaar eerste dus .. heb vrij veel aantrek van de vrouwen ( eerlijk gezegd) heb haarn ooit bedrogen , zei mij ook niet.. we hoorden van velen dat we echt het perfecte koppel waren.)
in het begin is er wat wrevel geweest, wat agressie vn mijn kant .. zei was een superlief meisje dat echt super hard vn me hield( mijn liefde was iets priller toen)
ondertussen hou ik elke dag meer en meer van haar.. i cant stop it anymore
enfin: kortom ,het 1e jaar heeft zei alles opgegevn voor me, alles ook naar haar ouders toe ( die mij niet konden luchten, het feit dat ik rookte alleen al, was ik niet goed genoeg.) heb daar nooit binnengemogen in die 3 jaar!
ik had toen wat meer respect moeten tonen en begrip achteraf gezie voor haar.( maar zat toen zelf nog hard in de knoop met men probl in men jeugd)
Dan heb ik alles voor haar gedaan, Echt alles, wat mss fout was, maar ok, men studies opgegeven ,en ondertussen zit ik al1.5 jaar thuis zonder iets te kunnen doen.. omdat gewoon nemeer gaat.
nachtmerries en dromen elke dag opnieuw , zo intens.. dat ik er men bed niet van uit durf. hartkloppingen, migraine elke dag opnieuw.

zelf mijn pscychiator kan me niet helpen ( het enigste wat hij zegt, is geef die relatie op (al is dat makkelijk gezegd. hij of zei weet niet hoe andere mensen zich voelen, dus vindk dikke bullshut) , zelfs niet met medicatie.
men ouders kunnen en willen me niet begrijpen dat ik het niet kan loslaten..
ik hoor nu van haar al paar weken niets.. is het laatste jaar vaak geweest ... paar weken niets, elkaar eens zien, toch weer kussen, het verleden komt boven en ze wilt me weer 3 weken niet zien.
het maakt mij kapot.
ergens geloof en weet ik dat we tochv oro elkaar gemaakt zijn ( zegt zowat iedereen, buiten haar ouders.. )

wat ik wil zeggen is, kheb geen rotte bal nu moet elke dag zever aanhoren thuis dat ik een klootzak ben omdat ik niet ga werken of studeren dan, maar ik kan gewoonweg niet meer.
het zit zo diep, en tword dieper met de dag.
heb voor haar alles, alles gedaan en opgegeven( zei ook ergens voor mij )
maar zei denkt dat ik aggresief uit de hoek nog zal komen, terwijl ik gewoon rustig wil praten met haar.. maar zei vertikt het.
naar haar thuis kan ik niet okomen, want ik heb straatverbod, zover hebbe die ouders het gekregen, dat ze klacht voor stalking tegen me hebben neergelegd en hun dochter had dat moete ondertekenen toen ze 19 was ( of ze moest stoppe met studeren)
ik ben daar gaan roepen en ergens beetje dreigen toen naar die ouders toe( vandaar het straatverbod, al weet ik dat ik nooit nog zou roepen of dreigen :( )

ik weet niet meer wa doen... heeft ze iem anders, ziet ze ook af ? hoopt ze nog op ons..
alleszins er zijn nu 4a5tal meisjes op me verliefd en ik vertik het daar iets mee te beginnen, ermee te kussen of eendert wat.
en dat maakt me ook kapot ... voor sommigen zou dat een bevrijding moeten zijn, maar ik heb het gevoel .waarom toch , waarom..
zei moet mij vertrouwen en zei moet in mij geloven, niet die anderen.

ik weet dat zei het meisje voor me is waar ik kinderen van wil.
zei wist dat ik haar zou ontmaagden .. we hebbe beide therapieren gedaan .. alles lijkt wel voor niets geweest nu alles.

En ik probeer haar te vergeten, maar men dromen worden intenser en intenser met de dag.

de enigste reden dat ik nog geen zelfmoord heb gepleegd ( denk er elke dag aan) is omwille van men vader , omdat hij een creme van een mens is, die dat niet zou overleven, waarentegen men moeder men vader in mijn ogen mishandelt en zelf me elke dag doet herinneren aan : wat een zeveraar ben je nu, laat da meiske , ga werken, klootzak.

ik wil wel, maar ik kan het niet.

heeft iem zoiets dergelijks meegemaakt of weet iemand een raad alstublieft.
( door niets te doen, word je natuurliojk snel beroordeeld door iedereen.. en dat maakt me ook kapot)
ik heb gewoon de kracht niet om te gaan werken of studeren elke dag een leegte.. ik rook me eig te pletter, das het enigste dat me nog rechthoud ( al word ik graag egzien door de mensen, zelfs dat krikt me niet op)

exc dat ik hier wat alles door elkaar haal, maar ben nu dus ook in de war.
grtz

Ik ben een vrouw van 34 met een erg depressieverleden..
Mijn relatie van 3 jaar met een vrouw met 2 kinderen is nu al een tijdje over..
Ik ben daar helemaal kapot van..
En wil haar heel graag terug!!
Ik weet dat ik fouten heb gemaakt, en ben daar nu ook voor in therapie!!
Het is heel erg zwaar maar ik wil het wel doorzetten..
Mijn exvriendin heeft me beloofd dat ze over alles zou badenken en zich weer een beetje probeert open te stellen voor me..
Nu heb ik haar gisteren gesproken en zei ze dat het er niet meer in zit dat t nog goed komt tussen ons!!
Ik heb haar met alles geholpen wat iko n ze periode.. en nu voel ik me heel erg belazerd en aan het lijntje gehouden!!
Ik zie het leven nu echt niet meer zitten en wil er echt een einde aan maken!!
Op 8 december gaan we elkaar weer zien en dan praten we met elkaar..
Maar ik wil nu weten waar ik aan toe ben, zodat ik mijn plan kan trekken!!
Ik kan en wil niet meer met mezelf leven als ik niet de kans van haar krijg, om te laten zien dat het ook anders kan!!

IK ben leeg......

Wen

mensen die dit lezen... ik heb zo'n hekel aan mezelf dat ik niet meer weet wat ik met mezelf aanmoet! ik zou het liefst uit het leven stappen, maar zou niet weten hoe. ik heb al verscheidene dingen geprobeerd. een neger uitschelden, armen doorsnijden, proberen mezelf te verdrinken en zelfs te missen bij een open goal! (waar ik best goed in ben...) ik voetbal bij vv rijen. ze noemen me hier vaak rooikop, vuurtoren, roestkop en gaa zo maar door dus wat zal ik doen? help me allemaal voordat het te laat is!

Ik was 5 toen iemand zei dat ik lelijk was. Ze noemden me apenkind. Weet niet waarom. Het pesten werd steeds erger. In plaats van 1 keer, gebeurde het nu 2 keer per week. Ze noemden nu ook lelijkerd en mongool! Ik werd zwaar depressief en dit ging door tot ik de leeftijd van 15 had bereikt. Tegenwoordig word ik nog steeds gepest, maar dan om mijn uiterlijk. Ze noemen me kutemo omdat ik mezelf snij, ik ben verslaafd aan automulitatie. Ik haat alles!! Ik kan er niet meer tegen!! Ik heb er de kracht gewoon niet meer voor. Ik ga morgen zelfmoord plegen…………..

nou hoe kan je 20 jaar ellende in 1 verhaal kwijt dat is bijna niet te doen.
het begon al dat ik een baby was toen me vader me wou vermoorden omdat hij mij niet wou een moeder die alcoholiste werd en mij lichamelijk mishandelde en sloeg op een 4 jarige leeftijd en dat ging door tot ik jaar of 7 was. maar wat nog het erigste was ik heb zo vaak om hulp gevraagd en er was helemaal niemand die mij helpen wou of kon er zijn maar weinig mensen die weten hoe et is om op je 5 jarige leeftijd al voor hun moeder te moeten zorgen hoe et is om nooit een kind te kunnen zijn en dat doet zo verschrikkelijk veel pijn.
toen ik een jaar of 9 was kreeg me moeder mijn moeder een vriend die mij stiefvader werd ik denk dat et een klein half jaartje goed is gegaan toen begon de ellende weer me stiefvader was iemand die op een leeftijd van 40 nog nooit had samen gewoond en elke avond in de kroeg zat en mijn moeder pikte dat natuurlijk niet en ontstonden er ruzies, heel erge ruzies ze gingen elkaar te lijf en wat mijn moeder me ook aangedaan heeft ik bleef haar altijd beschermen. en zo ging et door tot me 15 toen kon ik et allemaal niet meer en ontwikkelde ik anorexia egt de erigste tijd van mij leven toen begonnen ook de zelfmoord neigingen toen begonnen ook dingen tot me door te dringen ik zag hoe goed de anderen het hadden en ik zag vooral wat ik niet had LIEFDE een fijn thuis en bescherming van me ouders maar tog kwam er een licht puntje in me leven ik kreeg een vriend die ik tot 4 maanden trug had maar dat was ook geen fijne relatie die heeft me meer kwaad als goed gedaan hij was de enigste die ik volledig vertrouwde en als je na 5 jaar verkering zo genaait wordt is de vertrouwen in mensen helemaal weg en durf je niemand te vertrouwen. en gelukkig had ik wel hele fijne vriendinnen die me overal mee hielpen en steunden. et ging steeds slechter met me moeder ze werd geestelijk ziek en begon me het huis uit te pesten door me schoolniet meer te betalen geen eten meer te kopen voor me ze heeft me konijn voor me neus vermoord dat soort dingen toen heb ik besloten om op me 18 het huis uit te gaan.maar helaas merkt ik ook dat het met mij ook steeds slechter ging vooral toen ik opmezelf ging de anorexia werd steeds erger ik kon geen opleiding afmaken kon geen baan vasthouden werd depressiefen raakte enorm in de schulden en dat ging zo door tot 5 maanden terug toen ging et uit met me ex en toen pleegde ik voor et eerst een zelfmoord poging ik had 150 pillen geslikt maar helaas werd ik wakker na me poging moest ik van me vriendinnen naar et ggz maar die mensen kunnen er niets van ze willen je alleen maar vol stoppen met pillen. ik kan ook heel slecht me gevoel uiten dus begon ik mezelf ook te snijden in me polsen en dat doe ik nog steeds ik heb me ook geprobeerd om me polsen door te snijden maar dat is niet gelukt ik heb ook geprobeerd om mezelf op te hangen maar daar heb ik nooit et lef voor gehad om dat te doen vooral de laatst 3 maanden gaat et slecht ik denk dat ik 15.000 euro schuld heb ik heb geen geld om te eten dus leen af en toe wat et is voor mij heel normaal om 4 dagen niet te eten gewoon omdat ik et niet heb en niet kan betalen en ik ben zo bang om uit me huis te moeten en op straat te komen ik heb niemand de meeste vriendinnen hebben me in de steek gelaten la de zelfmoord poging me ouders heb ik al jaren niet gespronen en familie heb ik niet waar moet ik nog voor leven denk ik vaak ik wil die zorgen niet meer hebben geen pijn meer gewoon er niet meer zijn er is niemand die verdrietig om mij zou zijn ik hoor ook vaak mensen zeggen dat ze de nabestaanden niet willen kwetsen door zelfmoord te plegen maar hoe zit et dan met je eigen gevoel moet je voor iemand anders blijven leven terwijl je je zo rot voelt mijn mening is nee maar dit wil niet zeggen dat ik mensen wil aansporen om et te doen hoor. ik heb gewoon niets meer om voor te leven alles gaat slechter ik zie totaal geen licht puntje meer dr was er wel 1 laatst me buurman die vond me leuk en nu hebben we een relatie nog maar net maar hij weet niets van mij situatie af ik durf et niet te vertellen dus ik denk dat ik et maar uit maak hij is egt heel leuk maar dit moet afgelopen zijn voordat het egt serieus wordt het leven is mij gewoon niet gegunt en over een tijdje ben ik er vast niet meer maar ik wil wel tegen iedereen zeggen volg je gevoel maar probeer wel alles aan te doen om gelukkig te worden alleen jammer dat et bij mij niet gelukt is
groetjes aan iedereen die dit leest

..eigenlijk denk ik al jaren aan dood gaan.. Vroeger was mn vader alcoholist..en sloeg ons wel eens eindeloze ruzies tuse mam en pap.. gelukkig stopte hij ermee ..dus de band tusse mij en mn ouders is prima.. zelf ben ik verkracht geweest heel men leve gepest op alle scholen.. en elke keer als het net weer goed ging moest ik weer veranderen of ging het weer mis .. kreeg verkeerde vrienden ..van 2 scholen gepest ..zat eindelijk op een leuke middelbare school ..waar ik mn diploma haalde leuke leraren maar 18 leerlingen en zon close band .. ook thuis en met vrienden ging alles zo goed en zo leuk .. maar toen nam ik t besluit om te verhuize van eeen klein dorpje in zeeuws vlaanderen naar gelderland zonder ouders zonder vriendinne om kapster te willen worden.. maar nu ik er mee bezig ben wil ik niks liever dan naar huis maar mn ouders zitten in crisis en hebbe met moeite 1000 euro voor mn opleiding betaald..alsk stop geef ik op .. en dan gaat het thuis ook niet beter ook ben ik met mn oude vrienden uit elkaar aan t groeien dus heb hier niks en thuis ook niet meer .. de enige reden dat ik blijf leven is mn familie maar ik wil egt niet meer wat moet ik in vredensnaam doen??
somebody HEEELP cant take this any longer ..

nou ik zit diep in een dip mijn ouders zijn nu al een jaar uit elkaar en ik woon met mijn moeder,2zussen bij een vrouw in huis en har dochetr van bijna 2 en ik irriteer me heel erg aan haar en zij bemoeit zich met mijn leven en ik zit nu net een half jaar ofzo op de middelbare school ik heb wel al een keertje met een mes in de keuken gestaan om mezelf neer te steken wel medere keren maar ik kon het niet toen heb ik het verteld tegen mijn ouders en ik vroeg of ze niks door wouden vertellen en dat belooften ze ook maar toen hoord ik later een keer dat mijn vader het wel door had verteld om presies te zijn aan mijn oom,tante,oma,opa,vriendin van me moeder en aan zijn beste vriend en ik hoorde dat via via dus toen was ik heel boos op hem en vertrouwde hem niet meer toen ging ik een keertje met hem praten en vroeg of hij gewoon sorry wou zeggen maar hij kon het niet hij deet het gewoon niet en toen ben ik dus een half jaar boos op hem geweest en heb geen contact met hem gehad ik was bij me moeder gaan wonen en wou nietr meer met hem praten toen moest ik op begevenmoment naar een soort hulp dokter ofzo nou daar ging ik heen maar ik kende haar al in het prive dus ik ging haar egt niet mijn verhaal vertellen want ik durfde het niet de erste keer dat ik bij haar kwam heb ik alleen maar gehuilt de 2e keer heb ik niet veel gezegd mar wel wat maar ik deet heel boos de 3e keer werd het al wat beter en dacht ik dat het wel zou lukken maar de 4e keer vertelde ze dat ze al; wist van mijn zelfmoord poging en dat mijn dokter het ook wist ik schaamde me kapot en was weer boos ik heb toen weer de 5e les zitten huilen de 6e was ik nog bozer op mijn vader dat ik niet met hem in een ruimte wou zitten en dat heb ik toen een maand vol gehouden maar toen kwam ik in het ziekenhuis met blindedarm ontsteking en ik wou niet alleen slapen daar en me moeder dacht dat het wel beter was als me vader bleef dus toen bleef hij maar maar ik heb toen 3 dagen in het ziekenhuis gelegen en moest dus ook douchen en ik kon het niet zelf en ik was toen net en betje met mijn lichaam in de groei en wou dus niet dat iemand er bij was maar het moeets of de deur moest open blijven ik vond dat egt niet leuk toen moest mijn vader er dus bij zijn ik was heel erg onzeker ik durfde het niet maar ik heb het tog gedaan toen ik weer uit het ziekenhuis kwam toen ging ik weer naar school en toen op school was het eerst wel leuk maar toen begonnen 2 vriendinnen heel lullig tegen mij te doen ik zat toen nog op de basis school hoor maar goed die begonnen steeds hele lullige op merkingen naar mij te maken van ';'jijbent kinderachtig'' en jij bent een baby en jij hebt geen tienen en zo dus ik ging steeds vaker zeggen dat ik ziek was en ging dus niet naar school toen moest ik daarna tog weer naar school en had het verteld toen deden ze weer aardig en ten ik naar de middelbare school ging begon het weer hun maakten vrienden en deden tegen mij hel lullig en die vrienden knuffelde hun wel en mij niet en dat is nu nog zo ik wil niet eens meer bij hun staan maar ik zit nu ookkm elke pause bij andere kinderen en dan worden ze boos op mij maar dat negeerde ik gewoon maar bij hun in de buurt durf ik niks te zeggen en doe ik niet stoer maar bij andere kinderen wel en laatst hadden wij een meester voor mens en natuur en die maakten hele sexistische op merkingen en deed heel vies hij ging voetje vrijen met een leerling en daar hadden wij dus een melding van gemaakt nou en hij had soirry gezegd enzo en iedereen vond het wel weer goed maar ik niet ik ben bang voor hem en durf het niet te zeggen vandaag had ik een trui aan met op mijn borst een sneeuw beeld teken van tv er op en toen kwam hij naar me toen en zegt zo ''robin wat heb jij een cool shirt aan '' en dat vind ik dus niet leuk en ik had al gezegt tegen hem ik heb er geen behoefte aan om met u tepraten en wil dus liever ook niet dat u iets tegen mij zegt wat niks met de les te maken heeft en hij doet het tog en asl ik dat dan tegen iemand zeg zeggen ze altoijd ja nou en das tog een compliment dat van die trui maar ik heb dan het gevoel dan zit hij dus naar mijn tiet te kijken ik vind dat gewoon een miselijk idee en thuis ben ik altijd boos en chagerijnig en dan vragen ze waarom ben je boosik heb dan geen zin om dat uit te leggen en dan zeg ik altijd maar niks laat me gewoon het enige waar ik de laatste tijd blij van wordt is als ik zing daar kan ik me egt in inleven maar ik zing heel vals dus en ik haat mijn leven gewoon op school doe ik het slecht ik heb geen vrienden thuis vole ik me niet fijn ik heb zop vaak dat ik denk ik wil gewoon dood maar dan denk ik weer ja maar dan zou me famiuly me tog gan missen en ik heb dan ook nog mischien dilectie das al helenmaal kut en ze zeggen de helentijd ben je dom en je bent lelijk en jongens vindne jou niet leuk en dus is het enigge waar ik vroelijk van wordt een leuke jongen als ik zoen dan voel ik me goed en ik denk er vaak over na om te beginne aan sex ik wil het wel maar ik durf het niet ik ben egt heel onzeker over mijn lichaam ik heb geen grote borsten ik ben nog niet ongestedls en daat haat ik nog niet eens zo erg maar met die borsten wel iedereen op school nou bijna iedereen heeft borsten en ik heb van die hele plate ik draag wel een bh met fulling maar hoe moet dat dan als ik sex zou hebben dan ziet die jongen het en dan denk ik zoo ja dan houd ik mijn bh gewoon aan en dat is best slim en dat wil ik ook maar ik heb geen vriendje en ik ben pas 13 als ik zing dan voel ik me zo goed maar de rest van mijn leven is het niet waard ik haat mijn leven en ik wil dood ik ben nu al 3 keer wegelopen en niemand heeft het gemerkt en nu wil ik dus atvice van jullie vragen wat ik verder moet doen want ik wil ook best met iemand in het egt praten maar niet iemand waarvan ik weet dat die ook met iemand praat die ik ken gewoon iemand die ik totaal niet ken want om nou mijn hele levens verhaal te typen duurt zo lang dat heb ik al een keertje gedaan maar die documenten heb ik niet meer en het begon vanaf mij 10e tot nu

p.s.er zullen vast veel fouten in zitten mijn exusisi daar voor groetje r