Levensverhalen (pagina 960)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Van alles !

* M'n ouders vertrouwen me niet ze geloven eerder andere mensen dan wat ik zeg ! Heb ontslag moeten nemen van m'n werk zodat ik niet uit huis kan. Ik voel me net alsof ik in een gevangenis leef. Nou ja, leven? Voel me net een zombie ! Ik heb geen vrijheid meer geen sociale contacten heb zelfs geprobeerd om van huis weg te lopen maar werd op t station betrapt.
Datum:
14-02-2009
Naam:
Ppff
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

..

Ik voel me best vaak in de steek gelaten vooral door m'n moeder en zussen, soms denk ik dat ik beter dood zou kunnen zijn omdat toch niemand mij zou missen, ik vind het best een slecht beeld van mezelf, maar ik zie het leven niet meer zitten, het enigste waar ik nog voor leef zijn mijn vrienden, maar voor mezelf hoeft het niet meer.
Datum:
13-02-2009
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Vrienden...

Het begon allemaal in de brugklas. Ik had twee lieve vriendinnen die ik al vanaf de basisschool kende. Er was Kermis die dag, en ging met me vriendinnen mee. Maar wat ze al heel het jaar deden was mij een beetje buitensluiten, alleen op de Kermis liep ik lettelrijk alleen...IK was naar huis gegaan met tranen in mijn ogen. Ging naar bed die avond, nog geen berichtje of een belletje van "waar ben je of waar was je" helemaal niks... Volgende ochtend om 8 uur werd ik huilend wakker. Ik dacht bij mezelf"Nu ben ik het echt zat!" Maakte een brief met daarop dat ik het zat was dat ze mij buitensluitte en om mijn rug praten. Bleef wachten voor een huis met mijn capachon op mijn hoofd, en er gleden langzaam een paar traantjes naar beneden. Die middag werd ik opgebeld, ik was alleen thuis, t'was mijn vriendin. Ik dacht ow, nu zegt ze sorry. Nee hoor ik kreeg een grote bek... Na 2 uur aan de telefoon gezeten en overal de schuld van gekregen zei ik uit stomheid en ontwetend: "Morgen ben ik er niet meer!" en ik hing op. En klasgenootje beldde, en probeerde mij over te halen. Gelukkig deed ik het niet. En zij heeft mij heel het jaar geholpen en bijgestaan. Tweede jaar, was een leuk en goed jaar. Ik zat niet meer bij die meiden in de klas. Derde jaar, nu dus, is een ware hel! Ik beleef alles nog een keer. Weer word ik buitengesloten, maar niet door die "vriendinnen"nee. Door het meisje die mij geholpen heeft en haar andere vriendin. Ze doen er alles aan om mij te vernedern lijkt t wel. Loop nu elke dag met de vraag "Wat heb ik verkeerd gezegd of gedaan?" En met zelfmoordneigingen in mijn hoofd. Ik heb het idee dat dit ook mijn ouders pijn doet. Ik vind het zo zielig...en probeer altijd maar vrolijk thuis te zijn. Elke avond in mijn bed laat ik tranen, mijn kussen is bijna zwart van alle mascara, van alle tranen die ik al gelaten heb. Zit elke dag alleen, loop elke dag alleen. Één ding is mij duidelijk, het geluk heeft zijn rug naar mij toegekeerd, en is naar mijn "vijanden" overgelopen. Ik heb nooit mijn hele verhaal ergens kwijt gekunt. Ik hoop dat iemand mijn verhaal ziet of leest en die alsjeblieft reageert. Ik ben gewoon radeloos...

Onbekend Meisje...
Datum:
12-02-2009
Naam:
Onbekend Meisje
Leeftijd:
15
Provincie:
Anders

SMOKEY

Meisje van 17 .. smokey ik begon je verhaal te lezen en het was het enige verhaal hier wat echt me aandacht trok 95% van wat je gezegt hebt vond ik terug in mezelf.
ik kwam hier eigenlijk op de site om te kijken hoe je gewoon pijnloos zelfmoord kan plegen.(wat er toch niet staat maar ik googlede het)
want ik heb er echt geen zin meer in.
maar de ged8e aan de pijn en de ged8e aan dat ik er dan niet meer ben en het ook niet terug kan draaien zijn de enige redenen die me echt tegen hebben gehouden.
en ben ik het vertrouwen in de mens helemaal verloren
bijvoorbeeld wat je zei dat je vrienden had waar je elkedag mee om ging en die bijna niet meer ziet dat doet gewoon iets met je je hebt altijd het gevoel gehad van dat zijn men vrienden en die staan altijd voor je klaar maar op een gegeven moment wanneer het echt moeilijk word is er niemand te zien. ja mischien 1 of 2.
maar ookal lees je dit waarschijnlijk niet ik wou je toch bedanken je hebt echt enorm rustig gemaakt dankzij jou weet ik gewoon dat er iemand is die mij snapt ookal ken je me niet
ik weet het niet het klinkt echt raar.
toch hoop ik ergens stiekem dat je dit leest en weet dat ik jou ook snap
ook dat gedeelte van het blowen en geld vragen aan ouders om te blowe et klopt gewoon precies nou ben ik zelf een jongen die bij me moeder woont in plaats van bij me vader maarja het komt op hetzelfde neer weetje
in iedergeval als je dit leest ik merk gewoon dat je veel goeds in je hebt en veel liefde te geven hebt et zou zonde zijn als je er niet meer bent. heel veel sterkte en ik wens je al het geluk!
Datum:
12-02-2009
Naam:
aan smokey
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

.

Ik denk al heel vaak aan zelfmoord, maar nu al helemaal.
welke ideeën zou je krijgen als je moeder tegen je zegt dat je een dom kind bent, en ik krijg dan de indruk dat ze me nooit heeft gewild. ik weet niet meer wat ik moet doen.
ik hou niet meer van men moeder, alles wat ze doet en zegt dan krijg ik meer een hekel aan der. alles ligt aan mij en zij doet niks.
ik krijg overal de schuld van, ook doet men zusje iets dan heb ik het nog gedaan.

ik heb zelf ideeën om hulp te zoeken maar dat durf ik niet, ik wil graag uit huis maar ik ben nog maar 15 dus dat kan nog niet.
als ik der niet meer ben denk ik niet eens dat ze me gaat missen.
Datum:
11-02-2009
Naam:
F
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

help

hallo,
ik ben erg blij dat ik hier anoniem mn verhaal neer kan zetten. paar keer heb ik geprobeerd mezelf iets aan te doen maar steeds kwam er iemand binnen die me vond.ik ben daarna een tijdje in therapie geweest maar dat was zo duur dat we het niet konden betalen. dus moest ik ermee stoppen van mn moeder.
ik voel me iedere dag rot, schuldig, nutteloos waardeloos. ik ben niet dom en zit in het laatste jaar van middelbareschool hierna ga ik rechten studeren. en iedereen is zo trots maar ikzelf ik kan het niet. mijn motivatie is weg ik heb totaal geen doorzettingsvermogen ik ben een opgever. en als ik dan naar mn moeder kijkt een alleenstaande vrouw met 3 baantjes dan doet mijn hart zo'n pijn ik wil het haar makkelijk maken. ik stel haar zo'n teleur maar ik kan het gewoon niet meer. Mijn jeugd was over het algemeen leuk maar ook heb ik een paar traumatische dingen meegemaakt en heb ik mijn vader par 2 jaar terug leren kennen. mijn vader is een griek en hij woont ook in griekenland. ik spreek de taal niet omdat ik nooit in die cultuur ben opgegroeid. ik voel me zo alleen en het verschil is zo groot. ik vraag me af WAT IS ER NOU MET MIJ? ik ben al bijna 3/4 jaar zo bezig en ik weet niet hoe het moet stoppen, kan iemand mij advies geven. want ik denk iedere dag niet meer leven. ik doe het niet maar het lukt mij amper.
hoe krijg ik meer doorzettingsvermogen,etc. alstjeblieft geef mij tips. alvast bedankt
Datum:
11-02-2009
Naam:
J
Leeftijd:
18
Provincie:
Overijssel

Wat doe ik fout?

Goed, de eerste stap is gezet. Ik google op het woord zelfmoord uit en krijg deze site. Misschien een goede kans om gewoon mijn verhaal te droppen!

Het klinkt misschien gek, maar het leven is niet bepaald wat ik ervan had verwacht. Dat klinkt alsof ik had verwacht dat het een groot feest zou worden, maar dat bedoel ik niet...Ik ben een fysiek gezonde meid van 20 jaar. Studeer, werk en woon al anderhalf jaar op kamers. Goede jeugd gehad, nog steeds een sterke band met mijn familie en geen financiele problemen.
Toch voel ik mezelf maar dom, achterlijk en stom. Ik weet hoe ik me behoor te gedragen in dit leven, en doe ook echt mijn best om er het beste van te maken...maar blijkbaar doe ik toch iets fout.

Ik heb het idee dat er meer uit het leven te halen is dan dat ik er nu uithaal, maar ik ben niet in de mogelijkheid dat er uit te halen. Ik doe zo hard mijn best, maar toch lukt het niet.
Moeite om de studie bij te benen, dreigende onvoldoende en \\'ontslag\\' van mijn stage. Mezelf verzuipen in het werk om bezig te zijn.

Ik woon midden in de stad in een schoon en net studenthuis met drie andere lieve huisgenotes, maar toch voel ik me elke avond weer eenzaam. Als de enige zonder vriend of best friend die dagelijks over de vloer komt ben ik elke avond veroordeeld tot alleen televisie kijken.
En ook al ben ik heel ruimdenkend en altijd in om iets leuks te doen, het lukt me maar niet om ECHTE vrienden te maken. Hier en daar wat losse, oppervlakkige contacte en daar houd het mee op. Ik ben al bijna ee half jaar niet meer uitgeweest...nu zul je denken \\' So What?\\' maar voor mij betekent het heel wat als iemand eens vraagt of ik meega om wat te gaan drinken in de stad of dat ik op een verjaardag en uitgenodigd.

Daarnaast komt nog mijn familie. Topfamilie, echt waar! maar ik zie alleen maar mensen die sterker zijn dan mij, die wat aan het bereiken zijn in hun leven.

Als ik een lijst maak met iedereen die mij zal missen kom ik naat familie en een groep vrienden van mijn ouders uit op een paar vrienden en grotendeels vage contacten.
Hoe doen al die mensen dat? die deel uitmaken van hecht groepjes vrienden, ik wil dat ook zo graag!

Hoewel mijn verhaal voor velen een beetje overdreven zielig klinkt, is het voor mij een steeds groter wordend probleem aan het worden; ik begrijp het leven, maar wat doe ik fout?
Datum:
10-02-2009
Naam:
R.
Leeftijd:
20
Provincie:
Utrecht

fobie.

Heei, ik ben een jongen van 13 jaar.
toen ik 10 was gingen mijn ouders scheiden en mijn moeder moest heel vaak huilen, ze werd verliefd op een man die al een vrouw had. Die man werd ook op haar en stapte weg bij zijn vrouw.
Die vrouw is heel boos geworden op mijn moeder en roddelde allemaal andere dingen tegen andere vrouwen. iedereen schold mijn moeder uit, van deze hele situatie was mijn moeder depresief geworden. ze was er nooid meer voor me en was altijd druk bezig en gestrest.
hiervan was ik zelf ook in een lichte depressie / ongelukkigheid beland.
Erger werd het toen ik naar een half jaar ook nog een sociaale fobie kreeg waar ik heel de dag mee werd gekonfronteerd.
ik begon er heel veel aan te denken en het werd ECHT een opseccie, nu krijg ik het niet meer uit mijn hoofd.
De fobie nam mijn leven over en ik kon nergens heen/met niemand praten, zonder eraan te denken.
Het leek of ik mijn leven niet meer vrijuit kon leven.
Nog erger werd het toen mijn vader ook nog een geheimen relatie had al 1 jaar zonder het mij te vertellen ( hij probeert het nu nog steeds geheim te houden).
Ik ben over het al gemeen ook al een erg onzekere jongen dus door al deze dingen die ik net heb verteld ben ik in een diepe depressie beland, waar ik nu al bijna 2 jaar is zit ( eerste jaar viel wel mee, nu is het uit de hand gelopen.)
ik krijg steeds vaker zelfmoord visioenen in mijn hoofd. soms wil ik ook dood.
maar ik weet dat ik op dit moment niet in staat ben om zelfmoord te plegen.
ik heb geen zin om mijn dierbare te kwetsen en iedereen die er altijd al voor me was.
maar toch denk ik er vaak overna, en over hoe ik het zou kunnen doen enzo.
Ik word gek.,


Datum:
10-02-2009
Naam:
nick
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

IK HEB NOG NOOIT IEMAND ZO ERG GEHAAT !!

Ik kan er niet meer tegen. IK HEB NOG NOOIT IEMAND ZO ERG GEHAAT!! mijn broer moet echt paus worden. Hij geeft alles en iedereen de schuld. HIJ IS HET TOPPUNT VAN ZIELIGHEID!! Iedereen betutteld hem terwijl ik hetzelfde heb meegemaakt, maar dat is iedereen vergeten. Ik kan geen goed wordt over hem meer verdragen. Ik word er misselijk van, dat is omdat ik beter weet!! Het is een profiteur en een opgever, als iets te moeilijk is geeft hij gewoon op. Dat ben ik toch al gewoon!! Als ik goede punten heb dat is dat vanzelfsprekend, maar als hij 51% heeft is iedereen in feest stemming, volgens mij staat niemand erbij stil dat ik moet vechten voor mijn punten. Ik ben normaal een doorzetter, maar ik hou het niet langer. Ik weet niet hoelang ik het nog kan volhouden. Ik ben altijd al gepest geweest en ik heb het gevoel dat ik daar nooit meer van af geraak. IK WOU DAT IK NOOIT GEBOREN WAS!! Niemand begrijpt mij!!
Datum:
10-02-2009
Naam:
Isabelle
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

het is genoeg geweest!!!

Direct na de geboorte van mijn zoon(inmiddels 21)ging het niet goed met mij.
Hij was me tweede kind en erg welkom,en gelukkig nog gezond ook.
Ik had toen al een dochter van 3 en half,dus wat wil je nog meer?
Ja gelukkig zijn met hun en geen depressies hebben.
Dat was mij dus niet gegund,ik loop al 21 jaar bij de gezondheidszorg,spreek al 21 jaar met hulpverleners,ben 2 keer opgenomen geweest,heb therapie gevolgd.
En tuurlijk waren er gelukkig ook periodes dat het beter ging,anders had ik zeker weten al niet meer geweest.
Heb 3 weken geleden een zelfmoordpoging gedaan die helaas mislukt is(pillen)
Het rare is heb 2kids en een leuke kleinzoon van 18mnd,en nog een lieve hond,geen geldproblemen ben redelijk gezond,maar het is te weinig voor me om door te gaan. De kinderen hebben hun eigen leven en zo hoort het ook.
Ik ben bezig een andere manier dan met pillen te vinden. Geen bloederig iets,zoek meer iets waardoor ik bv inslaap en dan niet meer wakker wordt.
Heb morgen een gesprek met mijn behandelaar en zal dit zeker aangeven.
85% van mij zeg ik heb het gehad,ga allemaal maar verder zonder mij.15% wil eventueel nog een poging wagen.
Maar er hoeft niet veel meer te gebeuren of die 15% is ook weg.
En het verdriet is niet alleen om depressies,maar ook om mijn scheiding die ikzelf wilde,relatie uit,opgelicht door een persoon,me overleden zeer geliefde moeder.
En nog meer.
Maar het ergste is het gevoel van eezaamheid,al heb ik mensen om me heen,
Probeer veel te slapen omdat rotgevoel niet te voelen.
Dit was het in een korte versie.
Datum:
10-02-2009
Naam:
anja
Leeftijd:
48
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.