Levensverhalen (pagina 961)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

snel hulp gezocht

En ik woon 9 hoor, maar van het balkon springen, dsan heb ik weer het geluk om in de kreukeld in een rolstoel te komen meer niet. Zo gelukkig ben ik nu enmaal, kilo's pillen helpen niet, al geprobeert.
Datum:
10-02-2009
Naam:
Helga
Leeftijd:
58
Provincie:
Gelderland

waarom

hallo ik ben normaal een levenslustige meid,maar heb sinds laatste maanden veel verdriet te verduren.Ksta er niet alleen voor want krijg steun van ouders en vrienden.Ik weet dat ze het goed bedoelen maar ik geraak er niet uit met mezelf.Die nare gedachten van er niet meer willen zijn worden groter en ben bang dat het eens fataal zal zijn...mijn verlies van mijn grote geliefde en miskraam kan ik niet meer verwerken.Die klik kunnen maken zit er precies niet in en zou het graag willen maar ben te zwak.Khad nooit gedacht dat het mij kon overkomen maar dat heb je niet voor het kiezen...jammer ik mis hem zo kan niet slapen zit vol met schuldgevoelens en vragen waar ik faalde Hoe moet ik nu verder????Ben zo bang.
Datum:
10-02-2009
Naam:
sofie
Leeftijd:
32
Provincie:
België

Dood is beter dan leven

Ik ben een jongen van 20 jaar. Ik doe nu een opleiding, woon nog bij mijn ouders, het standaardleven dus. Ik ben er achter gekomen dat mijn leven voorbij is. Ten eerst omdat ik kaal wordt. Daardoor zal ik dus de rest van mijn leven voor schut staan. Ten tweede, ik heb weinig vrienden en doordat ik kaal aan het worden ben zal ik nooit een vriendin krijgen. Ten derde, omdat het geen zin heeft om door te gaan. Het is zinloos. Als ik nu doodga bespaar ik mijzelf een lijdensweg. Dat is het enige verschil met leven of doodgaan.
Datum:
09-02-2009
Naam:
tim
Leeftijd:
20
Provincie:
Utrecht

T is zo moeilijk

Ik ben in mijn 3e jaar van de middelbare school al overspannen geraken voor me examen en alle andere dingen er omheen. Het werd maar erger. Uiteindelijk geslaagd, maar precies zoals ik dacht ''op het nippertje''. terwijl ik hele goede rapportcijfers had. Ik had vaak gesprekken met mijn mentor. Ze zei ooit eens een keer tegen mij '' je hebt nu stres om je examen maar na het examen is het weer iets anders waar je je druk om maakt''. Ik dacht van niet. Maar ze heeft gelijk. Ik zit nu in mijn eerste jaar van de hogeschool. Ik doe de opleiding ''fotografie''. Het is echt hartstikke leuk en leuke mensen om me heen. Maar Ik heb zulke lange schooltijden en veel huiswerk. En heb nu een baantje voor het weekend. Waar ik heel lang over heb zitten twijfelen of ik het wel zou doen omdat ik het wel me weekend kost, maar ik had gewoon geld nodig. Uiteindelijk werk ik bij schuurman-schoenen. Het enige waar ik de hele week naar verlang is ''zondag'' die 12 uurtjes rust die ik kan hebben. Ik zie me vrienden bijna nooit meer. Zondag wil ik het liefst slapen. Alles er uit gooien. Maar dat lukt niet want, dan denk ik weer aan maandag. Ik slik ook elke nacht slaappillen dan kom ik tenminste in slaap. Ik denk nu gewoon vaak aan de dood het schijnt heel mooi te zijn. Ik wou dat iemand me kon komen halen. Ik wil het niet zelf doen, dat kan ik ook niet, en doe ik ook niet. Ik zit elke dag met tranen in me ogen, met een draaiende maag (misselijk) en ernstige hoofdpijn. Mijn spanning zou nooit meer over gaan. Soms hoop ik gewoon dat ik dood ga van de stres. Dat ik zo ; ''plots, boem'' wegzak. Dat er tenminste een reden is om te sterven.


xx Het ga je goed
Datum:
09-02-2009
Naam:
Letje
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

ik word gek

ik ben 11 jaar en me leven is fuckin vergalt ik kan niet meer leven plz help me ik wil nie dood, ik heb al 20 keer een mes in me handen gehad iedereen doet negatief tegen me ik word gwn gek me vriendin denkt dat ik vreemdga en iedereen haat en drm denk ik dat zelfmoord het best is
Datum:
09-02-2009
Naam:
timo
Leeftijd:
11
Provincie:
Zuid-holland

:(

alles zit tegen ik wil echt niet meer..
er is niks moois meer :(
Datum:
09-02-2009
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Utrecht

ongelukkig na mijn 17e

hai ik wil mijn verhaal hier kwijt omdat ik niet het gevoel heb dat mijn omgeving naar me luistert nu op dit moment zit ik aan zelfmoord te denken ik heb nog 2 kindjes en een man en het is niet alleen vandaag het is echt gewoon al een paar jaar op mijn 17e kreeg ik een kindje en sindsdien ging het helemaal fout niet dat ik niet blij met der ben maar alles ging toen bergafwaarts mijn baan kwijt steeds verhuizen van hier naar daar met een baby niet zeker over mezelf niet gewaardeerd worden door famillie en vrienden heb daarom ook geen vrienden nu heb ik een hele lieve man en nog een kindje erbij een eigen huis en bedrijf maar ben nog steeds niet gelukkig ben moe moe moe alles word gewoon tveel en niemand die me begrijpt en naar me luistert sinds mijn 17e tot nu ben ik niet gelukkig meer en alles gaat dan meespelen mijn lichaam de situati thuis dat ik alleen maar thuis ben met de kinderen en alles is gewoon elek dag weer hetzelfde ga niet meer uit sinds mijn 17e ik zit er helemaal doorheen heb wel al een paar keer zelfmoord willen plegen maar het is niet gelukt pillen geslikt ben een keer zelf naar het ziekenhuis gebracht ik weet niet meer wat ik moet doen maar dit was mijn verhaal
Datum:
08-02-2009
Naam:
ongelukkig
Leeftijd:
34
Provincie:
Anders

Mijn verhaal

Hoi,
Ik ben een meisje van 14 jaar.
Een maand of 5 geleden is m'n beste maat gestorven. Ik denk continue aan m
Hij is nu in de hemel dat weet ik ook wel, maar daardoor ben ik niett blijer.

Op school kan ik goed verbergen dat ik deprresieef ben, ik ga niet naar een psychiater omdat men ouders denken dat het maar eventjes zal duren een weekje ofzo.
Ik denk dat anders.
Op school ben ik levendig, bijna altijd aan het lachen en hyperactief, gewoon omdat ik niet wil dat iemand weeet dak in me niet goed voel en ik zelfmoordgedachtengheb.
Thuis echter zit ik te wenen, niet erg veel want ik ben verbittert. Ik kijk naar droevige filmpjes en heb een gewoon leven. Mijn ouders zijn gescheiden mss is het wel beter zo. Ik haat me vader maar men moeder doet altijd zo haar best. Ik heb twee broers die soms wel een het bloed onder men nagels kunnen halen, maarja dat duurt niet lang meeer ze bouwen al een huis.

In mijn familie hebben mijn pepe en peter al zelfmoord gepleegt. Ben ik zo droevig om. Ik wordt niet gepest ookal vind ik mezelf wat aan de mollige kant. Ik ben zoals iemand anders maar alleen heb ik veel te verbergen.

Ik weet dat wanneer ik zelfmoord pleeg, veel mensen me gaan missen, mijn vrienden die fantastisch zijn en mijn familie, maar als ik toch doodga dan ben ik bj wie ik al altijd heb willen zijn.

Weetj hoe ik me voel, het kliinkt allemaal niet zo erg, maar vanbinnen verrot ik geewooon. Ik voel me ellendig

Ik ga dit bericht afsluiten als iemand me kan helpen help me dan, want anders is het te laat.

Doeei
Datum:
08-02-2009
Naam:
Elke
Leeftijd:
14
Provincie:
België

12 & zelfmoord

Ik Ben een meisje van 12, bijna 13.
mijn ouders maken focking veel ruzie, het gaat ongelofelijk slecht op school, en heb wel goed vrienden, naja.. mijn vriendin probeert me min te maken bij MIJN vrienden..! HAllo, Noem je dat een vriendin.. JA, ik ben 12, bijna 13, en ik moet nog een hoop leren, en bal, bal, bal.. ik heb het mijn moeder ook verteld... en ze liep gewoon weg.. ik snijd mezelf wel eens, ong. 4-5 keer perweek, HELLUP! ik kan het leven gwn niet meer aan, alles is een hel in mijn leven..
x- Eva, 12 jaar, bijna 13
Datum:
08-02-2009
Naam:
Eva
Leeftijd:
12
Provincie:
Groningen

Pijn.....Vechten.... Verliezen...... Sterven.... ??

"Niets! Niets! Er is Niets! Dat zeg ik toch!" Terwijl tranen over mijn wangen diggelden. Langzaam lopen ze weg... De meiden uit mijn klas, die me hadden gevraagd wat er was. Hou je zelf toch niet voor de gek! Schreeuw ik binnen-monds. Al 4, misschien 5 jaar vecht ik, streid ik, help ik iedereen. En al die jaren ren ik al weg, voor dat wat mij nu kappot maakt. Sinds een aantal dagen Red ik het niet meer, ik slaap slecht, huil hele dagen, soms nachten, ben soms misselijk, altijd moe, school gaat me ook niet egt makkelijk af, en ik eet slecht.
Ja,ja, het gaat niet goed met mij....
Huilend vertel ik mijn VP (VertrouwingsPersoon) dat ik het niet meer weet, door alles wat ik van af en voor de Brugklas heb mee gemaakt, De scheiding, de nieuwe vriend van mijn moeder, die vriend overleed, mijn moeder die heel veel probleemen kreeg, Depresief werd, en uiteindelijk Stierf aan een Overdosis Heroïne. En nog wat dingen...
"Ik weet het niet meer, alles doet gewoon pijn, alles waar ik op vertrouwde, is weggevaagd en kappot gegaan. Ik vertrouw mezef en mijn omgeving niet meer. Soms ben ik zelfs bang dat mijn beste vriend mij los laat.....één van de wijnige waar ik nog wel op vertrouw. Het Moeilijkste vind ik nog om te acepteren dat ik niet meer KAN. Omdat mijn lichaam, mijn energie en mijn gevoel het gewoon niet meer toe laat. Ik vind het moeilijk om gewoon te zeggen 'Help mij nu maar eens, nu ik jullie niet meer kan helpen' Ik voel me zwak en vind soms van mezelf dat ik me aanstel. Vechten moet je, en vechten zal je! Maar ik heb momenteel alleen nog maar de kracht een Witte vlag uit te hangen, en de wereld te zeggen 'ik geef me over, liever sterfen, dan leven.' "
Ik staar naar de grond en twijvel of ik verder zal typen..... Jullie verder nog zal vertellen van wat ik allemaal voel.
"Laatst hè, laatst droomde ik, maar ... Het was pijnlijk... IN mijn droom huilde ik, en keek ik naar mijn polsen. Ze waren rood van het bloed, er zaten hele grote wonden in mijn armen. Toen ik naar mijn linker hand keek, zag ik dat ik zelf de dader was. Ik had een bebloed mes vast, stond op en liet het vallen. Ik viel op mijn kieën en huilde... 'Red me! Red me!' schreeuwde ik. Niemand hoorde mij, en langzaam stierf ik in mijn eigen woonkamer. Bijna elke dag denk ik nog aan deze droom. Soms dan ben ik weer zo moe, en verdrietig dat ik wel eens bang ben uit wanhoop mijn droom waarheid te laten worden, zonder me er zelf bewust van te zijn."
't is mijn verhaal....
" Ik ben soms bang dat het zal gebeuren. Ik ben zo moe van alles, dat ik niet meer verder wil lopen met alles wat ik mee moet slepen. Momenteel moet ik naar en psycholoog toe, het probleem ik alleen dat het niet op wilt schieten. De één bestond niet meer,de ander werd niet vergoed, en nou moeten we een vewijs brief hebben van de Huisarts. Het duurt lang en het maakt alles alleen zwaarder."

Kon ik vanaafond maar in mijn bed gaan liggen,
het lichtje uit klikken,
m'n hoofd neer leggen,
mijn ogen sluiten,
en niet dromen,
Maar morgen gewoon niet meer te hoeven Vechten....


* Dreamer *
Datum:
08-02-2009
Naam:
* Dreamer *
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.