Levensverhalen (pagina 937)

Ik zie het gewoon echt niet meer zitten. Mischien ben ik gewoon een aansteller maar toch. Het is nu ongeveer 4 jaar gelede dat me ouders zijn gaan scheiden en al 2 jaar geleden dat me vader opnieuw ging trouwen. Ik mocht me stiefmoeder niet en ik begon haar uit te schelden het liep uit de hand in een mail. Sinds dien heb ik me vader niet meer gezien alleen op me verjaardag heeft hij gebeld.

Op school lacht iedereen me uit omdat ik anders ben. De cijfers gaan alleen maar omlaag. Ik ben dun maar ik heb geen Anorexia maar iedereen denkt dat. Niemand wilt iets met mij te maken hebben, niemand accepteert mij. Ik ben bi maar ik kan geen meisje of jonge krijgen, ik ben zo wanhopig door te kort aan liefde zowel van de familie als van vrienden.

Ik snij mezelf nu al 3 jaar en met gym draag ik altijd als enige veste en shirts met lange mouwen ik ben altijd bang dat iemand het ziet. Elke avond huil ik om alles, ik trek dit leven niet meer! Ik probeer sterk te staan maar er komt altijd wel iets in de weg te staan. Ik voel me altijd schuldig om dingen die ik niet gedaan heb iets wat niet zo erg is.

Een vriendin van mij help mij ook te put in. Ze vind zichzelf zo lelijk maar achteraf kan ze alle jonges krijge. Het doet me pijn ik ben niet jaloers maar ik trek dat niet. Ik kan mensen niet gelukig zien met een ander of familie. Ik weet niet waarom maar omdat ik het zelf ben verloren. ik wil gewoon dood!

Toen ik klein was, hadden mijn ouders een caféetje. Heel gezellig. Het was een goede tijd, ondanks dat mijn ouders altijd aan het werk waren en mijn broer en ik veel alleen thuis.
Op m'n 9e werd mijn zusje geboren. Mijn ouders verkochten hun café. Mijn moeder ging op kantoor werken, mijn vader werd internationaal vrachtwagenchaffeur. Dat verdiende goed, maar had als consequentie dat hij bijna nooit thuis was.
Op mijn 14e ging mijn broer, na het behalen van zijn mavo-diploma, naar de marine. Mijn moeder vond het verschrikkelijk om haar zoon (lees: oogappel) door de weeks te moeten missen. Mijn vader was immers ook heel veel weg.
Om één of andere reden denkt mijn moeder alleen maar aan geld. Het is nooit genoeg. Mijn vader ging nog meer werken, zodat hij nog meer kon verdienen. Hij wilde dat ook zo, zodat zijn kinderen niets tekort zouden komen.
Ik kwam in de puberteit. Ik was een normale, gemiddelde puber met onzekerheden, eerste menstruatie en af en toe een puistje.
En daar ging het fout.
Mijn moeder voelde zich eenzaam. Ze zorgde voor mij en mijn zusje, maar had aandacht nodig van mijn vader. Tegelijkertijd wilde ze niet dat hij minder ging werken, want ieder dubbeltje werd omgekeerd. Het huwelijk van mijn ouders raakte in een dieptepunt.
Omdat mijn vader en mijn broer altijd weg waren en mijn zusje te klein, heeft mijn moeder al die jaren haar frustraties op mij afgereageerd. Kon ze geen positieve aandacht krijgen, dan schreeuwde ze maar om negatieve. Ik ben anders dan zij. Ik herinnerde haar aan mijn vader. In de ruzies die we hadden, riep ze dingen naar me die ik nooit meer zal vergeten. Bijvoorbeeld dat ik niet de dochter was die ze had willen hebben.
"Je bent precies je vader," blafte ze met enige regelmaat naar me. Ik ging geloven dat ze een hekel aan me had. De havo heb ik afgemaakt met het vooruitzicht op het studentenleven. Dan kon ik het huis tenminste uit.
Natuurlijk ben ik ook wel eens onredelijk geweest. Natuurlijk ben ik zelf ook wel eens uit m'n humeur en snibbig. Maar nog altijd begrijp ik niet dat mijn moeder me zo heeft kunnen behandelen. Om de paar weken was het raak en stond het huis te daveren door onze ruzie.
En ik begreep maar niet wat er aan de hand was. Waarom had mijn moeder een hekel aan mij? Waarom zegt ze met zoveel minachting dat ik op mijn vader lijk? Wat is daar mis mee dan?
Eind 2007 werd me alles duidelijk. Mijn moeder wilde van mijn vader scheiden en verder een leven opbouwen met de man die in haar kleutertijd haar beste vriend is geweest.
Ik stortte in. Ik voelde me schuldig dat ik mijn moeder ooit had leren msn'en. Ik voelde me zo rot voor m'n vader, want hoewel hij er bijna nooit is geweest, heb ik me altijd verbonden met hem gevoeld.
Mijn broer ging op reis naar Zweden. Voor 4 maanden. De man waarmee mijn moeder verder wilde, was een enorme twijfelaar; dan wilde hij wél zijn gezin verlaten voor mijn moeder en dan weer niet. Mijn moeder leed er erg onder en de wereld moest het weten. Het ene moment kon de radio niet hard genoeg staan, het volgende moment sloeg ze zo hard met de deuren, dat we bang waren dat al het glas uit het huis zou springen.
Het ging zelfs zo ver dat ze naar ons begon te roepen dat we weg moesten gaan als ze met haar nieuwe vlam zat te chatten en wij iets te dicht bij de computer kwamen (die middenin de huiskamer stond). Als wij eindelijk de kans kregen ons digitaal-sociale leven aandacht te geven, kwam ze wel met óns meelezen. Ze heeft zich ook een keer in de badkamer opgesloten om met haar vlam te bellen, zodat we niet konden meeluisteren. In die tijd waren er ineens heel veel gesprekken. Ik moest maar overal begrip voor hebben. Ik werd er zo moe van, dat ik maar knikte.
Omdat mijn broer (een ster in relativeren) weg was, kwamen mijn ouders om beurten bij mij uitjammeren. Eerst mijn vader met jemoederditenjemoederdat, daarna mijn moeder met jevaderditenjevaderdat. Daarbij vond ik het ook mijn taak om de rots in de branding te zijn voor mijn kleine zusje. In die maanden had ik het gevoel dat het gehele gezin op mij rustte.
Uiteindelijk werd mijn moeder het zat en heeft ze er een punt achter gezet. Ze heeft het contact met haar kleutertijdvriendje verbroken en ze is gescheiden van mijn vader.
In die turbulente tijden heb ik wel gesprekken gehad met een studentenpsycholoog, maar dat heeft eigenlijk niets geholpen. Er was iedere keer een uur gepland voor zo'n gesprek, maar de eerste driekwartier kletste hij vol met koetjes en kalfjes, om me het laatste kwartier over de rooie te helpen. Hij verdiende ze makkelijk, op die manier!
Nog steeds praten mijn ouders bijna nergens anders over dan over hun mislukte huwelijk en wat er allemaal fout was gegaan. Dat ben ik zo beu. In vakanties logeer ik bij mijn moeder. Het verwarrende is dat ze als moeder het helemaal niet slecht doet; ze zorgt goed voor ons. Alleen als mens kan ze soms compleet omslaan en ruzie zoeken om niets. Als dat gebeurt, ben ik in staat om mijn spullen te pakken en weer naar mijn eigen huis te gaan. Dan heb ik het gevoel dat ik te lang bij mijn moeder ben geweest. Dat ik maar beter weer weg kan gaan.
Door de scheiding van mijn ouders, moest ik mijn studie afbreken. Afgelopen september was ik aan een nieuwe studie begonnen, maar ook die wil niet vlotten. Mijn mentor behandelde me alsof er ikweetnietwat mis met me is. Alsof ik er helemaal niet thuishoorde. Ze heeft me zo gedemotiveerd, dat ik ook met die studie gestopt ben. Mijn moeder vindt het alleen maar zonde van het collegegeld dat ze betaald heeft.
Mijn vrienden doen het allemaal supergoed. Zijn geliefd, talentvol, succesvol, behalen diploma's, prijzen, worden beëdigd, gaan op reis. Ik ben blij voor ze, maar zeker de laatste tijd doet het me realiseren dat ik me al jaren ongewenst voel, dat ik al jaren het gevoel heb nergens bij te horen. Ik sta stil en weet niet waar ik naartoe moet. Ik wil zo veel doen in dit leven, maar het wil me niet lukken.

Suicidaal ben ik niet. Zelfmoord vind ik te makkelijk en de gedachte alleen al aan het verdriet dat ik mijn familie en vrienden zal doen, overtuigt me ervan dat ik mezelf niet de pijp uit wil helpen. Ik heb een voorbeeldfunctie voor mijn zusje en mijn gezin zal wegkwijnen van zelfverwijt en schuldgevoel als ik er een einde aan zou maken. Dat kan ik ze niet aandoen.
Ik zou alleen zo graag willen weten waar ik thuishoor.
Een afscheidsbrief bestaat eigenlijk uit dingen die je je naasten zou willen zeggen. In een afscheidsbrief is het alleen geklets achteraf en daar heb ik een hekel aan. Ik kan het ze beter nu zeggen.
Maar daarvoor ben ik niet sterk genoeg.

Ik ben een meisje van 15 en ik heb het helemaal niet leuk thuis. Vroeger ben ik lichamelijk als geestelijk mishandeld. Oorspronkelijk kom ik uit een ander land Brazilie.. Daar heb ik samen met mijn tweelingzus in een weeshuis gezeten,omdat onze echte moeder niet meer voor ons kon zorgen. Onze vader hebben we nooit gekend. Uiteindelijk werden we opgehaald door een vrouw die beweerde onze moeder te zijn. We kunnen ons er niets meer van herrinneren,maar ze had dus onze indentiteit vervalst en zei dat mijn zus en ik een tweeling waren..Dit klinkt natuurlijk heel ongeloofwaardig, maar het zo gegaan.Dus die vrouw voedde ons samen
met haar vriend op in Nederland. Maar daat was het helemaal niet leuk.We werden geslagen door haar en ze heeft mijn zus zelfs een keer bedreigt met een mes. Mijn zus was toen 4 jaar! Ook duwde ze mij een paar keer van de trap, waardoor ik een hersenschudding kreeg. Ik voelde metoen ook al heel ongelukkig. Nu woon ik bij nieuwe ouders waarvan mijn nieuwe moeder heel streng is maar ons niet slaat. We wonen in een groot huis en we hebben genoeg vrienden, maar toch voel ik me heel depresief. We krijgen totaal geen vrijheid en soms voel ik me zo ongelukkig dat ik in mezelf snij....Elke avond lig ik te huilen inmn bed en denk ik aan vroeger,aan de mishandeling....Ik heb nog heel veel pijn,maar mijn adoptie ouders zien dat niet...Ik en mijn zus kunnen er ook niet met ze over praten, want ze snappen het niet...Ook houden mijn zus en ik super veel van onze opa en oma (de ouders van onze adoptie vader) Maar omdat mijn opa en oma ook zien dat het niet goed met ons gaat, hebben onze ouders ruzie met zegekregen...en wij missen ze heel erg...
Soms willen we wel zelfmoord plegen...dan zeg ik tegen mn zus : als jij gaat, ga ik ook...dat hebben we afgesproken...gelukkig hebben we heel veel steun aan elkaar en gaan we het waarscheinlijk ook niet doen...want we weten dat er ook mensen zijn die wel van ons houden...maar het is gwn heel moeilijk voor ons, omdat we nog niet alles hebben verwerkt van wat we hebben mee gemaakt...en onze opa en oma zijn de enigen met wie we er over kunnen praten...soms bellen we ze stiekem op en vertellen we hoe het thuis gaat, maar we missen ze zo erg, dat ik soms niet kan slapen van verdriet......

Ik ben een meisje ik zit een in 1ad1x ik voel me gepest ik wil dood. Een jongen houd van me maar ik doe hem alleen maar pijn omdat ik geen vriendje wil. Ik wil mijn studie afmaken maar dat wilt hij niet. Ik heb tegen hem gezegt dat hij 6 jaar moet wachten maar hij is nu boos op mij en komt niet meer naar school.

IK WIL DOOD

Ik ben 44 jaar, gehuwd en heb 1 dochter. Ik sta volledig in het teken van mijn gezin. Ik heb het gevoel dat mijn man mijn leven voor mij lijdt. Toch blijft ik hem helpen en steunen. Vorig jaar betrapte ik hem met een andere vrouw. Ik heb het gevoel dat alles wat ik doe niet gewaardeerd wordt. Ik ben een niets. Ik doe niets goed, ik zeg niets goed. Ik ben eenzaam. Ik heb geen vrienden. Ik zoek wel contact met andere mensen maar ik voel mij niet goed genoeg meer voor hun. Ik neem al jaren antidepressiva. Ik weet hoe ik wil sterven alleen het lef ontbreekt. Ik vindt het ook niet fair tegenover mijn dochter dat ik met deze gedachten rondloop. Je kunt beter geen moeder hebben als een depressieve. Ik hou ermee op. ik ga de draad nog maar eens oppakken. Balen dag in dag uit. groeten

Waar zal ik beginnen; ik ben iemand die altijd vocht in het leven en probeerde het beste eruit te halen. In mijn jeugd moest me pa al niks van me hebben en zijn graf familie ook niet. Niet dat het verder veel uitmaakt zijn toch allemaal vieze vrouwen en jonge meiden verkrachters. Maar het gevoel niet gewenst te zijn van af je geboorte is toch niet wat je in de koude kleren gaat staan. Tot ongeveer me 9e a 10e jaar ben ik door mijn pa en aanhang geestelijk en lichamelijk kapot gemaakt. Maar het was meer geestelijke manipulatie die de klok luiden. Na jaren nadat ik er niet meer kwam gingen vaak moeizaam voorbij (met aantal leuke jaren) maar dat kwam door het blijkbaar weg proppen van mijn gevoel en de gebeurtenissen die er destijds zijn geweest. Nu ben ik 29 jaar en ben op echt letterlijk op... Heb totaal geen vecht lust meer in mij, mijn vriendin die er meer voor gezorgd dat ik me huisje kwijt raakte en steeds dingen van me verzweeg om me niet te kwetsen of me zorgen te laten maken. Ik woonde 5 jaar weer op mezelf na een daarvoor al moeilijk periode. Was alles weer op een rijtje aan het zetten, maar nu zit ik weer bij me ma, en dat met de leeftijd 29. Me gevoel voor eigenwaarde waar ik zo hard aan had gesleuteld is totaal zoek, ook me passie voor leven wat ik weer een beetje had opgebouwd was weer verdwenen. Zonder enige hulp had ik me eigen uit de goot gehaald. Ik ben op en voel me machteloos tegen deze onmacht maatschappij. Hulp heb ik de laatste tijd geprobeerd te krijgen maar je word van kastje naar de muur gestuurd en zo kan je het dus lekker zelf uit gaan zoeken. Was bezig met een ICT opleiding maar door dat gezeik allemaal, ben ik dat nu ook kwijt en mag ik nu ook nog eens die klote zooi allemaal terug gaan dokken door fouten van school.
Ik probeer me telkens omhoog te werken maar krijg iedere keer een trap na. Dus denk ik de laatste tijd weer aan zelfmoord, was voor mij een lange tijd geleden toen dat weer door mijn hoofd dwaalden. Maar nu is het er weer, mijn hele ik is aangetast ben zeer agressief en schop nu overall tegen aan waar ik kan. Ben nu onhandelbaar aan het worden terwijl ik 5 jaar aan mezelf hebt gesleuteld.
De gedachten zijn alleen wel erger als een paar jaar terug. Soms als ik ineens een huil bui krijg slaat het na een paar minuten om in een ware woede aanval en paniek aanval. Die dingen gecombineerd zorgen ervoor dat ik een gevaar word voor mezelf en me omgeving. Er hoeft maar dit te gebeuren en ik slaat weer door. Wat het ergste is, ik reageer het af tegen de mensen waarvan ik nog zoveel houd. Dit is iets wat me nog meer sloopt van binnen!! En mijn vriendin is al helemaal de lul als het hier om gaat, komt omdat ik moeite hebt haar te vergeven voor wat ze heeft gedaan. Maar ergste is nog dat haar ouders zeer christelijk zijn en haar totaal niet steunen!! Ze hebben haar ook op 17e jaar op de kerkdienst dag uit het huis gegooid!! Echt zwaar christelijk en dan doe je zo iets?? Maar het ging omdat ze met mij ging en dat kon niet dus afstaan die handel tot op zekere hoogte dan he. Na wat er is gebeurd willen ze haar om mij niet helpen, door hun haat ik het christendom nog erger dan ik al deed!! Nu zitten we bij me ma die leeft van een uitkering en haar ouders die leven van een vette baan (haar pa werkt bij esso) kun je nagaan wat dat doet met je. Maar wel met de eer strijken als hun dochter een diploma haalt waarbij ik haar heb geholpen vanwege haar dyslexie. Terwijl hun geen ene poot uitsteken en nog steeds niet doen. Haar zusjes niks meer van zich laten horen en laat ik me al helemaal niet uit over die graf magere Hein broer van haar. Die familie is gewoon 1 groot lachertje en ik bedoel ze allemaal!! Zo ik ben blij dat ik dit kwijt kon, ik hoop dat ik mijn soms zelfmoord gedachten weer kwijt raakt of dat het nu is omdat ik er zo uitzichtloos bij zit. Verder hoop ik dat de mensen hier ook hun steun en goede afloop vinden net als ik. Want al loop ik soms met die freaky gedachten leuk vind ik het dus niet.
Gegroet en mensen veel steun van mij!!!!

ALLES GAAT MIS IN MIJN LEVEN. gelukkig zijn mag ik niet... alles word steeds verpest voor mij ...
ik ben zo gek op een jonge. alleen willen zijn ouders mij niet. na 2 jaar is het hierdoor kapot gegaan... ik was zo gek op hem dat ik nu gewoon niet meer wil leven.. heb net alles uitgezocht over zelfmoord met ibrofen... je heb er 50 voor nodig. ik gad er ma 24 balen duz. me polsen kapot snijden,,, heb ik al... ma werkt niet,,, ik kan het niet te diep met een schaar... ma dood is egt het enige wat ik wil...
ik voel me gebruikt... aan het lijntje gehouden en alles... 2 jaar lang heb ik alles moete geven voor hem,.. ik heb grensen moeten verleggen om hem bij me te houde... me late mishandele door mijn ex om hem bij mij te kunnen krijgen.. en nu is alles kapot,,, alles is voor niets geweest.. ik ben het nu helemaal zat... gistere kwam hij nog bij mij ... alles was goed... het was egt een gewelidige avond en ik heb genote... toen hij weg was kreeg ik een smsje van hem... het is beter dat we stoppen... dit sloeg bij mij in als een bom... eerst seks en dan mij dumpen ... waar haald tie het lef vandaan.... ik voel me nu een goedkope slet.,, en wil egt niet meer leven ... alles is kapot.. alles waar ik om gaf

Waarom is het zo dat als je iemand leuk vindt...
... deze persoon niet voor je bedoeld is
Waarom achtervolgt de vraag je het hele leven...
Altijd nee... Altijd we kunnen vrienden zijn...
Waarom...
Je vindt wel iemand....
en nu...
Je mag niet klagen....
Je hebt je mooie duitse wagen...
... een dak boven het hoofd...
... een vrouw die alles voor je doet...
... behalve de warmte geven die je nodig hebt...
.. die geen kind meer wil hebben...
Waarom...
Waarom heeft ze een dochter van bijna 21.... ben stapelgek op dat kind... Ze vulde het gemis aan....
Ze is zo zacht... kon met haar lachen...
Totdat er een kwartje viel... En ik wist... Dat het gevoel te groot was... Dat ik nachten wakker lig... als ze weg is...
Zal ze bij een jongen zijn... Zullen ze het gezellig hebben...
Waarom... krijg ik dit weer...
Ik heb toch alles...
Het delen van warmte buiten me relatie... verdooft me gevoelens... Totdat ik thuis ben... dan begint het weer...
Dan denk ik maar aan 1 ding... Laten we mama eruit schoppen... Maar dat kan niet...
Waarom heb die gevoelen...
Geloof niet in God... Als ik dat deed... zou het zijn wil zijn.... Voor het grotere doel...
Een God die mensen pijnigt... Waarvoor, waarom... Waarom moet ik pijn hebben...
Waarom....
Zit soms te denken....
Wat moet ik hier... wat is mijn doel....
Waarom leef ik op deze aarde... en krijg alleen maar ellende....

Ik heb zo lang al gevochten... ben al zo lang bezig met vechten, in de hoop op een beter leven. Maar het lukt me niet.... ik kan het niet meer, ik wou dat alles over was.. dat er iemand was die zich om mij bekommerde, zodat ik me niet meer zo eenzaam zou voelen.
Ik wil leven maar het lukt me niet:(

Hallo,

ik ben een 28 jarige man die zijn dagen met gaan werken en actief is bij de vrijwillige brandweer - Ambulance. Wat ik zeer graag doe. Ik sta altijd klaar voor de andere. Maar wie staat klaar voor mij? In mijn hele leven heb in de liefde nog geen geluk gehad. Het is alsof ze nooit interesse in me hebben. Ik kan ze nochtans veel aanbieden. Door deze tegenslagen ben ik zo goed als gevoelloos geworden. Het is alsof ik het heb opgegeven, de strijd is gestreden. Het hoeft allemaal niet meer.