Levensverhalen (pagina 888)

geboren in de zomer van juni 1990 naja eigenlijk de lente maar de zomer klinkt leuk.. Hoe ik op deze site ben gekomen weet ik niet ben hier ook nooi eerder geweest vindt ook een beetje raar zo.. uhm 19 jaar leuk meid bla bla heel standaard liijkt allemaal zo perfecht van de buitenkant. Voel me ook zker niet zielig ofzo maar het leven heeft eigenlijk niet veel zin voor mij dat weet ik haast zeker. Kijk mijn enigste zus is pas jaa wat is pas lijkt niet eens of het werkelijk is, maar iniedergeval ze is overleden. Leef ik in een droom/nachtmerrie had ik wel een zus waarom kan ik mij haar niet goed herrinenern waarom lach ik elke dag alsof ik het beste leventje heb EVER! zou niet weten nee.. weet wel dat ik op ben.leeg noemen ze dat ja nooit gedacht dat ik op me 19 jaar leeg zou zijn OP. ben klaar met mensen die over me praten meningen over me hebben geen conact met mijn moeder of iets nobody really cares a sh*t about me.... Were is the love? najaa allemaal onzin lijkt he wat ik typ jongens mis leest iemand dit ooit ofzo maar ja zal maaar dooraan met leven dat wordt van me verwacht maar zal nu ztiekem terug denken aan de tijden van vroeger dat we nog met z'n drieen waren. me broodje werd gemaakt in de ochtend samen met me zus en ik tv kijken en met de barbies spelen.. Noddy alles. mijn allerliefste zus mijn oude leven jij ja als kleutertje vooor jou leef ik alleen voor jou dat ik ooit weer zo gelukkig mag worden al weet ik dat dat niet kan.. daarom een vaarwel aan vroeger waar ik van hou en met warmte en verdriet aan kan terug denken..

jaren lang zorgen voor grootmoeder, gevoelig zijn zijn voor elk zijn wensen Niks herkenning-----ik ben een nul!

verlaten, eenzaam wanhopig
ik kan het niet meer aan

Beste lezers,

Ik ben in januari mijn moeder verloren. Mijn vader was al in 1986 overleden.
Ik heb per 1 juni mijn baan opgezegd ( het ging gewoon even niet) en met met een goede vriend voor mezelf begonnen. Hij was al een half jaartje eerder voor zichzelf begonnen.
Ik heb nu een weekje gezondheidsklachten. Ik ben erg moe en heb slaapproblemen.
Vandaag kreeg ik van mijn compagnon een telefoontje dat hij de samenwerking wil beeindigen, vanwege gebrek aan inzet.
Ik ben erg verdrietig van het overlijden van mijn moeder en zie het soms niet meer zitten. Ik heb al hulp van een psycholoog, maar dat lijkt niet te helpen.
Ik mis mijn moeder enorm en ik dacht dat ik langzaam weer mijn leven op te kunnen pakken. Na dat telefoontje van vandaag dacht ik: van vrienden moet je het ook al niet hebben. Niemand kan mij helpen.
Ik wil graag het leven beeindigen, maar ik ben bang. Ik heb de kat van mijn moeder en die wil ik niet in de steek laten. De rest kan mij niet zo veel schelen.
Wat moet ik doen. Ik wil niet meer verder.
Ik ben verdrietig maar ook bang.

Lieve lezers,

Misschien helpt dit. Ik vond deze website, zoekende naar informatie over zelfdoding. Ik ben namelijk al zes jaar suïcide. Twee pogingen zijn mij overkomen. De derde keer meldde ik me bij de EHBO en ben ik weer anderhalve maand van mijn leven kwijt geweest aan goedbedoelde psychiatrie (PAAZ). Medicatie-trouw was het adagium en tevens het "behandelplan" waarmee ze mij met gerust hart ontsloegen.

Mijn levensomstandigheden waren toen ik me de derde keer meldde erg slecht. Maar toen ze me ontsloegen was ik zelfs dakloos. Heel mijn leven had ik in zakken en koffers bij me. Ze lieten me zo de deur uit lopen.

Van dergelijke instanties moet je het niet hebben. Sowieso, mensen die betaald worden om jou te helpen, is mijn ervaring, daar heb je niet veel aan. Enkel zeer clichématige abjecte argumenten en zeer theoretische "therapiën" werden er geboden.

Al ruim een half jaar zijn mijn vrouw en ik uit elkaar. We hebben vier kinderen, waarvan de laatste twee van mij en haar. Een gemengd gezin, maar mijn twee stiefkinderen zijn als mijn eigen kinderen. Een groot gezin dus. Mijn vrouw en ik hebben een heel liefdevolle geschiedenis. Voor haar is het echter over.

En dat laatste, daar kan ik niet mee leven. Verder is mijn leven sowieso een puinhoop, want ik heb onoplosbare schulden. Zelfs de sociale dienst ziet er geen heil in. Ik leef van een minimum en krijg geen toeslagen, geen subsidies, geen hulp. Enkel gesprekken bij de Geestelijke GezondheidsZorg (GGZ..) die me op dat moment wel tot steun zijn, maar op lange termijn "je moet het zelf doen" mij niet helpen.

PSYCHIATRISCHE DIAGNOSE
"zeer forse" Bipolair I stoornis met vooral de nadruk op het manische (tot psychotisch), licht narcistische persoonlijkheidsstoornis, compulsief obsessief.

Daar kun je het dan mee doen. Dat bipolair zal wel kloppen. Hoewel het 's-winters slechter met mijn stemming gaat dan 's-zomers. Manisch, zeker weten. Herinner me ook psychoses. Narcisme in een gezonde dosis, als ik goed in mijn vel zit, en compulsief obsessief: tja, ik wil de dingen graag op mijn manier. Is dat raar? Is dat een "stoornis"?

Heb zo mijn vraagtekens bij de psychiatrie als wetenschap, eerlijk gezegd. Vind het maar een pseudowetenschappelijke leer. Ieder mens is anders. Alle zeven miljard.

Maar ik wil regelmatig dood. Ik denk dan aan mijn kinderen. Ook bid ik veel met G'd. Dat geeft rust.

Mijn vrouw geeft mij het gevoel dat ik overbodig ben. Ze is heel gemeen tegen mij, negeert mij en geeft me ook het gevoel dat ik een rotzak ben. Mijn kinderen zie ik wel ooit, daar doet ze helemaal niet flauw om, maar het is echt zeldzaam. Hierdoor vervreemden we. En eerlijk gezegd, uit liefdesverdriet geef ik momenteel nog steeds meer om mijn vrouw dan om mijn kinderen. Ik had mij voorgenomen oud te worden met haar. Ik leef nog steeds in de veronderstelling dat de kinderen over twintig jaar de deur uit zijn en wij met z'n twee overblijven.

Maar ik heb geen leven. Ik leef helemaal nergens voor. Ben niet geliefd, ben geen vader (! ik zie ze nooit !), geen werk (afgekeurd, wao), vrienden heb ik meestal geen zin in, zeker als ik depressief ben. Dan begrijpen ze mij niet. Ze zeggen allemaal tot treurens toe dat ik moet gaan werken. Dat zou mij helpen mij beter in mijn vel te zitten en dan ben ik sneller van mijn schulden af. Niets is minder waar. Het loonbeslag gaat door tot mijn tweehonderdzestigste verjaardag, of ik nu duizend euro per maand verdien of tweeduizend euro. Manager zal ik nooit worden, dus meer dan tweeduizend euro zal ik nooit verdienen.

Ik huur nu een kamertje. Mijn zoontje was gisteren bij me. Hij was jarig. Hij verwonderde zich over mijn armoede, hij vroeg "ben jij dan zó arm?" waarop ik antwoordde: "Ja, jongen. Zo arm ben ik." Mijn vrouw was er bij en mompelde "ja, en het is allemaal mijn schuld". Nou ja, niet helemaal, dacht ik bij mezelf, maar ze is er wel voor verantwoordelijk ja. Zij heeft mij buitengegooid. Op straat gezet. Dat vergeef ik haar nooit. Hoe veel ik ook van haar hou. Liefde is iets heel raars.

Mijn kinderen zijn heel vaak bij háár ouders. Die schoonouders van mij hebben (ook) een hopeloos huwelijk. Maken constant ruzie, en daar zitten mijn kinderen dus veel te vaak tussen. Ik merk als ik met mijn kinderen zijn, dat ze verwend zijn en brutaal. Als ze meestal bij mij zouden zijn, zou dat niet het geval zijn. Als ik gezinshoofd zou mogen zijn van mijn vrouw, dan zouden het veel nettere kinderen zijn! Maar die kans geeft ze mij niet. Ze ziet mij als een patient. Ik ben ziek. En daar gooit ze het op. Dat vermeld ze maar al te graag om mijn daden te verantwoorden. "hij is spiegies niet in orde" (expres verkeerd geschreven)

Zelf vind ik het wel meevallen en vind ik dat zij te weinig rekening houdt met mijn tekortkomingen. Ik ben emotioneel. Ik slik expres geen anti-depressieva omdat huilen een verwerkingsproces is dat je niet mag onderdrukken. We communiceren gewoon erg slecht. En ze doet lomp, onbeleefd, en gemeen over het algemeen tegen mij. Alleen als we elkaar echt zien, en normaal praten dan is het goed. En dat is nou precies wat ik meer wil: samenzijn. Maar dat wil zij niet. "laat me met rust" krijg ik dan. Dat kan ik niet. Ik ben gek op haar en stuur haar de liefste liefdesbrieven. Regelmatig haalt ze er iets uit dat ze verkeerd opvat en maakt daar ruzie over. De lieve dingen gaat ze in z'n geheel niet op in. Daar kan ik niet tegen. Ik heb het haar honderden keren gezegd, maar het verandert niet. En ik blijf koppig van haar houden.

Hopeloos.

Echt geheel dood willen... Tja. Er is nog veel om voor te leven. Maar als ik het nieuws bijhou (afleiding) dan realiseer ik me dat we ofwel in de bijbelse eindtijd beland zijn, ofwel zit er een vreselijke oorlog aan te komen. Dus veel tijd hebben we niet meer, maak ik mezelf wijs.

Waar moet ik dan voor leven?! Wachten tot ik gek word op iemand anders? Bah, de gedachte alleen al. Ja, dat kan veranderen, dat weet ik. Of niet!
Als zij sneller is met een ander, dan wordt het pas echt feest. Dan sla ik alles kort en klein, vrees ik. Ik heb toch geen leven. Niets, kompleet NIETS te verliezen.
Sterker nog: in Nederland zijn de gevangenissen een soort Novotel dus zo erg is dat vooruitzicht nou ook weer niet.

Zelfmoord dan maar. Nee. Dat mag niet. Je mag je leven niet nemen. Ik begrijp ook waarom G'd dit niet goedkeurt. Hij geeft jou het leven als een geschenk. Je maakt er zelf van ("je moet het zelf doen") wat je er van maken wilt, kunt. Hij vraagt enkel Zijn geboden op te volgen (Mozes' wetten). Vele theoriën over dat wij door buitenaardse wezens (Elohim) ontworpen zijn tot evolutietheorie. Maar toch over geheel de wereld in alle culturen en religies komt hetzelfde verhaal voor: de schepping, de zondvloed en de bevrijder, messias. Toeval? kan niet.

Waarom wil ik dood?
Omdat ik vind dat ik zo'n slecht persoon niet ben. Ook vind ik dat ik over het algemeen heel erg lief ben. Zie er goed uit. En hou het huishouden keurig bij. Ik snap niet dat mijn vrouw mij niet meer wilt. Ik ben goudeerlijk, lieg nooit noch te nimmer, veel deugden. Als zij, die ooit heel erg veel van mij gehouden heeft, niet van mij meer houdt, kan niemand dat - is mijn uitgangspunt.

Ik had al een lage zelfdunk, al heel mijn leven. Maar dit heeft het helemaal verziekt. Ik heb een hekel aan mezelf gekregen. Ik kijk niet graag meer in de spiegel. Ik scheer me onder de douche en kam mijn haren zonder spiegel. Eten doe ik wel. Dat zie je veel in films, je leest het in boeken en verhalen: mensen die depressief zijn (van liefdesverdriet tot weet-ik-veel) eten niet of weinig. Is bij mij niet van toepassing. Ik eet juist als ik depressief ben. Kan bijna niet stoppen met eten als ik me slecht voel. Ik beweeg veel (lopen) dus dik word ik er niet van. Maar eet veel de laatste tijd. Allemaal heel ongezonde dingen. Word sowieso wegens het lage inkomen verplicht goedkoop magnetron eten te kopen/krijgen. Ik geef ook niks om eten. Ontbijt liefst met yoghurt (lekker snel) en verder zo snel mogelijke maaltijden. Niet goed, want Jezus heeft geadviseert goed te zijn voor je lichaam, in het oude testament lees je ook op vele plaatsen dat je je lichaam als een tempel gods moet zien. Tja. Koken interesseert me al niet, ik kan het ook niet. Kom altijd in de knoei met de timing. Wil gewoon van die honger af, dat gevoel in de buik.

Maar ik dwaal af. Ik zou het niet erg vinden als er een overvaller voor me zou staan met een pistool of mes. "kom maar" Zou ik zeggen. Vaak ben ik ook zo depressief dat ik een grote weg oversteek, ver van het zebrapad, zonder te kijken. Hoor ik altijd geclassoneer enzo. Maar dan ben ik een stijfkop en loop met blik op dood de weg over. Kijk nergens naar en hoop door een gek die veel te hard rijdt en mij niet ziet, omver gereden te worden. Lukt steeds niet.

Verder ben ik te laf om het echt te doen. De eerste keer probeerde ik mezelf op te hangen met een sjaal aan de deur (...). De tweede keer met een overdosis medicijnen. En dat waren wel zo ontzettend veel medicijnen die ik toen opgespaard had! Dat was echt kantje-boord. Vriend kwam op dat moment op bezoek en nam mij mee naar de EHBO; maag leeg laten pompen enzo - was geen pretje! Raad ik niet aan! Tja, en de derde keer heb ik verteld, ben ik voor een vrijwillige opname gegaan. Te laf. Ben naar een lokaal hotel geweest, en blijkt de dertiende verdieping makkelijk toegankelijk dak te hebben! Maar ja. Met hoogtevrees valt dat al niet mee. Bovendien ... Nee, het lijkt me heel eng.

Ik heb ook bedacht om in Rotterdam heel de middag rond te lopen met mijn Joodse keppeltje, in de hoop dat een moslim mij dood zou steken. Maar ik vrees dat ik dat eerst verbaal moet uitdagen en dat doe ik niet. Verder heb ik bedacht om naar Isaël te gaan en amok maken in palestijns gebied. Of gewoon iedere dag de bus naar Jeruzalem nemen zal ook wel een keer fout gaan.

Ik zie het leven inderdaad echt niet meer zitten. Zie er totaal geen nut geen lol geen plezier meer in. Mijn kinderen zijn bijna vreemden voor me. Mijn vrouw houdt niet meer van mij. Vrienden... Tja, ik heb twee hele goede vrienden, maar nee. Die denken toch anders over mijn lot. Die krijg ik niet overtuigd van het feit dat ik instabiel ben en erg gevoelig voor onregelmaat.

Mijn stemmingen zijn verwoestend. Dan interpreteer ik de omstandigheden zoals die geboden worden door de buitenwereld steeds anders! Ik kan niet van hen verwachten hier rekening mee te houden, misschien.

Wat heeft het nog voor zin, om steeds dingen te bedenken waardoor ik - gemaakt - blij of vrolijk ben?! Van binnen ga ik kapot! Ik schreeuw het uit van verdriet! Ik kom tranen - vocht - te kort.

Dit is voor een objectief iemand misschien zelfmedelijden: zo'n mensen begrijpen niet wat depressies zijn. Het is geen verdrietje, geen "niet goed in je vel zitten" ... De uitzichtloosheid die gewoon maanden duurt, jaren ooit. Ik kan ooit genieten ... uren achter mekaar. Maar dat zijn altijd momenten dat ik met mijn geliefde samen ben. Dan zie je mij stralen. Dan zie je mij lachen. Dan zie je geluk in mijn ogen die flinsteren van geluk. Naar 't schijnt heb ik hele mooie ogen. Maar enkel als ik dat wil. Ik weet gewoon dat ik er de laatste tijd helemaal niet meer uit zie. Behalve als mijn vrouw mij een worstje voorhoudt: dat ik op bezoek kom of zij komt bij mij. Dan straal ik. Dan zie ik er goed uit. Anders niet.

Dit schrijven noem ik "het einde" omdat ik vind dat dit het einde van mijn leven is. Het kan slechter, het kan altijd slechter. Zelfs in mijn geval. Maar beter zie ik het niet worden. Behalve als mijn engel weer van mij houdt.

Mijn engel ja. Ik zie mijn vrouw als een engel. Zo mooi en lief kan ze zijn. Als ze liefdevol is. Nu is ze in een hatelijke episode. En toch brengt ze me eten en komt ze op bezoek bij me. Geeft me kansen: "thuis" komen poetsen. En toch schijn ik het steeds weer te verpesten. Door mijn openhartigheid, mijn oprechtheid, mijn onhandige impulsiviteit... Zo val ik steeds terug in haar visie tot een ellendeling. Want wegens mijn impulsiviteit en emotionele instabiliteit maak ik fout na fout en komen we in een visieuze circel van ruzie en misverstanden.

Ik haat mezelf.

voordat ik me hele verhaal begin wil ik wel even zeggen dat ik veel RESPECT heb voor al die mensen die hun verhalen kwijt willen en niet meer weten wat te doen!
and also REST AND PEACE!

tjaa waar zal ik beginne?
0407 1996
t0en was ik geb0re..
eigenlyk was ik geen baby die mensen zouden verwachten..
ik was geen kind die me moeder wou want ze wou maar 1 kind en dat was me broer. maar me vader wou een jonge en verkrachte me moeder tjaa en zo werd ik ontstaan! ik snap het gewoon niet hoe me vader dit had kunnen doen! maar ja zo werd ik ontstaan dus dat is al 1

kben een emisje met zo'n diepe gevoelens, mijn vriend zegt dat hij van me houdt maar toch kan hij het niet laten om telkens met ne slet te gaan neuken?
waarom?????? ben ik niet genoeg genoeg hij heeft het zo ver gedreve dak weg wil van alles

ik had niet gedacht dat ik ooit zou denken aan iets als zelfmoord! ik had een perfecte jeugd mij intbrak niets tot mn ouders gingen scheiden mn moeder zie ik niet meer en mn vader is ziek! nu is dat misschien nog geen rede te hebben om suicidalen gedachte te krijgen maar ik word gek in mn hoofd! dacht dat ik een leuke vriendin had, knap lief en had het altijd leuk met haar.. tot ze opeens niet meer verder wilde! weet niet wat ik met mn toekomst wil, heb geen doel en ook geen zin om een doel te maken! wil van al het gezeur afzijn! geen schulden meer geen depresieve gevoelens gewoon rust! de enige reden dat ik nog geen pogingen heb gedaan is de grote groep vrienden die ik heb en mn vader die ik niet alleen wil laten! ik zou gewoon willen dat alles over was, dat ik in alle stilte weg kon gaan en dat niemand verdriet om me zou hebben!

Ik ben pas gestopt met mijn opleiding, het was meer een afstreepopleiding. Maar na deze 2 jaar vind ik het helemaal niks meer. Ik deed een de opleiding binnenhuis-stylist. Ik voelde me eenzaam, en werd raar aangekeken op school. Nu hoor ik ook ineens dat mijn ouders gaan scheiden. Ik weet niet naar wie ik toe moet. Op kamers, maar dan moet ik gaan werken, of bij een van mijn ouders gaan wonen, maar dan laat ik de ander in de steek. Ik weet het niet meer, ben zo depressief, en heb dus schulden bij mijn huiseigenaar. Ik denk dat ik toch maar op mijn eigen houtje naar de hemel of hel ga. Ik zat te denken aan een oud-keniaans opofferingsritueel, van de Kikuyo-stam. Hierbij gaat hun trots boven hun leven. Het houdt in dat je in een zweethut gaat zitten. En je verbrandt jezelf aan de zweetstenen. Ik dacht hieraan doordat het een eervolle dood is en je dan toegelaten wordt tot de dromenwereld.

ik heb mij mijn heel huwelijk gegeven maar nooit veel terug gekregen ondertussen ben ik 28 jaar getrouwd en ben 52jaar een hartinfarct achter de rug een klein herseninfarct ik ben achteruitgegaan kan heel wat minder presteren en kan niet veel meer aan die rots in de branding is weg maar nu leer ik mijn man pas kennen hij steunt mij niet en leeft met volle teugen hij heeft nooit verantwoordelijkheid op zich genomen buiten werken gaan ik ben zo depressief wil niet meer als dit het leven is moet het voor mij niet meer zelf mijn dochter heeft geen band met hem hij heeft nooit tijd voor haar alleen maar negatieve commentaar hij heeft ook zijn goede kanten maar voor mij is het genoeg ik ben op en kan niet meer en hij steunt mij toch niet