Levensverhalen (pagina 866)

terug een van mijn slapeloze nachten,
klig te piekeren hoe ik mijn strijd kan winnen
maar elke dag geloof ik er minder en minder in dat ik die strijd kan winnen.
in mijn hele leven heb ik bijna geen enkel moment kunnen zeggen van dat is het...
zo wil ik leven...
mijn pa leefde van de drank,mijn ma deed nie anders dan zagen en janken,de potten en pannen vlogen het huis rond en er ging geen enkele dag voorbij zonder ruzie tussen mijn ouders...toen ik 15 jaar was leerde ik de papa van mijn kinderen kennen,kdacht eindelijk iemand die me begrijpt.
toen ik 18 jaar was trouwde ik met hem en ja enkel maar om weg te zijn van thuis
de eerste 2 jaar gingen redelijk goed we kochten een huis en onze zoon werd geboren one happy family dacht ik
mijn man begon meer en meer te drinken,en onze zoon daar mankeerde wat aan,toen ik hem wilde laten onderzoeken mocht dat niet...mijn man verweet mij dat het ik was die er nie tegen kon
dus liet ik het erbij...op een gegeven moment kon ook mijn man niet meer leven zonder alchohol na taloze discussie's en ruzie's liet hij zich behandelen door de huisarts,alles bleek terug in orde te komen en toen werd ik zwanger van een tweeling
da wou hij duidelijk vieren en toen begon alles opnieuw terug ruzie's en op een gegeven moment in een ruzie duwde hij me van de trap...khad enkel wa blauwe plekken en wa schrammen meer niet dacht ik...tot ik bij de genecoloog kwam,er was een embryo weg en khad een kleine scheur in mijn baarmoeder als ik me rustig hield zou alles in orde komen...in de 20 ste week van mijn zwangerschap ging het mis en werd het bijna fataal voor de overblijvende embryo,de scheur was verder opengescheurd en ik bleef maar bloed verliezen na een grote week ziekenhuisopname mocht ik naar huis gaan...ik keek erzo naar uit maar eindelijk thuis bleek de hel opengebarst te zijn
toen bleek dat hij een fortuin had verzopen in die week,de rekening geplunderd,ook de spaarboek van mijn zoon werd er niet van gespaart,toen dacht ik eroverna om weg te gaan bij hem...maar doordat ik zwanger was wilde ik hem nog een kans geven tenslotte is het gras aan de overkant altijd groener
het ging dan enkele maanden redelijk maar niet meer als voorheen hij bleef drinken maar ik reageerde er niet meer op, kort
na de geboorte van mijn dochter liep het helemaal in het honderd,ze was amper 3 weken oud toen hij thuiskwam met zijn ontslagbrief toen ik belde naar zijn baas vertelde hij dat het was door zijn alcohol misbruik...het werd toen ook meer en meer duidelijk dat er iets scheelde aan mijn zoon doordat de reactie's van mijn dochter helemaal anders waren was ik ervan overtuigd dat er iets was met hem
ik besprak het met zijn vader maar twas zoals gewoonlijk mijn schuld enkele maanden later werd mijn dochter ook heel erg ziek ze kreeg een nierziekte ook daarmee heb ik doodangsten doorstaan
door de problemen van alchohol en ziekte kregen we het financieel moeilijk en ging de relatie bergaf...op mijn 25 ste ben ik ervan weggegaan en zijn we gescheiden(geen vechtscheiding)maar toen begon het in het zelfde jaar liet ik mijn zoon opnemen voor zijn problemen en ik had jammer genoeg gelijk gekregen die heeft ass...ondertussen had ik een nieuwe relatie en nogal vlug namen we de beslissing om te trouwen en dat deden we omdat we een huis gingen kopen,maar dat had ik beter nie gedaan
hij bleek op de zwarte lijst te staan toen we een lening aanvroegen en we hadden de compromie al getekend en het voorschot al betaalt dus de banken profiteerden ervan om ons meer interesten te moeten terug tebetalen enz...en als het nog nie genoeg was kreeg ik de ene schuld na de andere dat hij niet betaalt had en op de koop toe gaf hij zijn werk op ook,hij vond het eens leuk dat ik ging werken zodat hij zich wat meer op zijn hobby kon concentreren(wielrennen)op de koop toe waren er veel meer kosten aan de woning dan voorzien en klikte het niet meer tussen mijn man en de kinderen,ook deze relatie liep stuk na 2 jaar....
sindsdien is er een beest in mij gekropen die me achterdochtig maakt,het maakt me helemaal kapot en ik krijg het maar niet uit mijn lichaam met vallen en opstaan begon ik nieuwe relatie's die telkens doordat beest kapot gemaakt worden...nu onlangs heb ik iemand nieuws leren kennen en doordat hij het voelde dat er de laatste dagen iets was met mij heb ik het er voor de eerste keer in mijn leven over gepraat en ook over mijn plannen vertelt,die hij natuurlijk afkeurt en laf noemt...ook weet ik nu al dat die relatie fout zal aflopen want dat beest krijgt terug de bovenhand (meestal maak ik een einde aan de relatie gewoon om van da vreselijk beest vanaf te zijn)weet je ...ik zou da beest zo graag kwijt willen ik schaam me ervoor dat ik zo paranoide ben mijn vriend is de enige die het weet en nu jullie die het lezen
verder van de stukgelopen relatie's waren ook andere redenen zoals iemand die er nog een sexvriendinnetje opna hield,iemand die pillen slikte tot ik erop uit kwam,die had een drugsverleden,niemand uit de vriendenkring durfde er iets over te zeggen maar als puntje bij paaltje kwam waren er nog veel dingen die hij me niet vertelt had,toen nog eentje die zat te kussen met een ander voor mijn neus en die met een grijns naar mij lachte aja ze vinden dat allemaal normaal
een 6 tal maanden geleden begonnen mijn kinderen te puberen en word het hier nie gemakkelijk om te leven de ene ruzie na de andere ze slaan en roepen erop los,en ik...ik wil alleen maar weg van deze planeet tis voor mij de enige oplossing om de rust te vinden en da beest te sussen...

op shool,thuis OVERALL waar ik ga geeft niemand om mij daarom wil ik aan zelmoord doen.

Ik word door mijn ouders mishandelt,vooral door mijn moeder en ze scheld me heel vaak uit en ze zegt ook dat ze me lelijk vind enz. Ik denk ook dat ze me haat,want mijn broer en mijn zusje krijgen altijd wat ze willen en als ze wat krijgen dan is mijn moeder heel vrolijk en ze laat ook aan hun zien dat ze heel veel om hun geeft, maar als mijn vader bijvoorbeeld iets voor mij koopt dan doet ze heel chagerijnig en ze maakt sarkastische opmerkingen , ook scheld ze me heel vaak uit om geen redenen en als ik vraag waarom dan wordt ze boos en scheld ze me nog meer uit.

ik zie het niet meer zitten om nog verder te leven op deze wereld ik heb veel pijn door mijn helle lichaam de dagen duren lang wand ik kan niks meer wand mijn lichaam houd het tegen en waarom zou ik nog langer leven ik heb drie keer een pogeen gedaan maar mislukt wat heb ik nog voor een leven gebruik veel med in voel mij alleen op de wereld je hoord er niet meer bij ik wou dat ik dood was dan heb je rust

Er houdt gewoon helemaal niemand van mij. Ik ben super lelijk. Ik voel mezelf vies. Iedereen zegt dat dat niet zo is. Ik heb maar twee vriendinnen. Overal krijg ik de schuld van. Er zijn heel veel veranderingen in mijn leven. Mijn opa is twee jaar geleden overleden, op dit moment is het niet zeker of mijn oma nog lang leeft, thuis gaat het niet goed, op school gaat het niet goed. Ik kijk uit naar mijn dood... Als mijn oma dood gaat ga ik dat ook. Ik wil dood. Maar dan denk ik weer aan de mensen die ik achter moet laten. De hebben er dan veel verdriet van. Ik heb al een afscheidsbrief geschreven....

Mijn vriend en ik waren 5.5 jaar samen. Plotseling uit het niets is het over. Hij heeft geen gevoelens meer voor mij...na 5.5 aar is t plotseling over. bijna 3 jaar samen gewoond en nu dumpt hij mij als een stuk vuil. En dan het bekende zinnetje: "Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij". Ik weet niet wat ik nu nog moet doen. Ik wil niet zonder hem verder ik hou met heel mijn hart en ziel van hem, ik dacht dat wij gelukkig waren. De dag voor dat hij t uit had gemaakt had hij nog tegen mij gezegd dat ik alles voor hem was en dat hij niet zonder mij kon. Ik ben wanhopig en ik wil gewoon niet meer leven. Ik wilde hem over een paar weken ten huwelijk vragen maar dat zal er niet meer in zitten. Wat moet ik doen....ik voel mij eenzaam en alleen.

hallo ik ben een meisje van 13 ik heb van mij geboorte een bepriking en ik heb het wat moelijk mee en ik kan het soms niemeer aan maar ik kom er door ik weet dat ik er door kom en ookal is da voor moelijk met de leve ik kom er wel door ik kan het soms heb ik het gevoel dat het leven heel moelijk kan zijn ik heb zo peroide gehad da ik het niemeer zag zite en ik zat in peroide da ik aleen maar gedachte hadt over zelfmoord had maar ik heb er me mensen over gesproken maaar soms ik heb ik het nog moelijk

Ik heb n paar keren geprobeerd zelf moord te plegen,

- snijden
- riem door de nek en vast binden aan een stapel bed
- adem in houden
- vedrinken
- voor een auto springen

maar niks heeft gelukt.
ik weet het leven heeft geen zin,
de mijne ook niet..
ik heb nou ruzie met 2 wijven
die mijn leven nu zuur gaan maken.
ik weet het nu al.

liefsx

Ik weet hoe moeilijk een jeugd kan zijn. Maar neem niet je eigen leven voordat je 25 bent. Als je iets ouder word dan word je ook sterker. Als je 18 ben kan je waarschijnlijk die beulen aan die je nu pesten. Dan staan ze te bibberen. Ga nu gelijk op boxen dan houd het pesten binnen 2 weken op. Binnen 3 maanden kan je heel de school aan. Iedereen is bang van mensen die op boxen zitten. Als pesten jouw probleem is los je dat zo op. Ga elke dag trainen totdat je zo sterk bent dat je heel de wereld aan kan. Probeer dit eerst voordat je opgeeft. Ouders zijn ook voorzichtiger voor hun kinderen die op boxen zitten. Het werkt geloof me!

Na 3 jaar een relatie te hebben gehad met een lieve man, loopt mijn relatie stuk door mijn schuld. Kon hem niet laten zien dat ik echt van hem hield, (hou nog steeds van hem).terwijl ik in mijn hoofd meerdere keren met me zelf heb gevochten om hem te laten blijken. Nou is hij weg naar een ander. Het gevoel wat het me geef is niet te beschrijven ik probeer sterk te zijn iedereen wil dat en dat god me zal helpen of dat ze gaan bidden voor me Waarom helpt god me niet dan waar is hij nu?? Wil simpel weg niet meer bestaan ik wil dood denk aan mijn kinderen mijn man wil nie komen naar huis en ik krijg meer de neiging om dood te gaan niemand zal me missen denk ik wat een rot gevoel is dit