Levensverhalen (pagina 863)

Hoi, ik ben een meisje van 15 jaar en heb al wel een verleden met jongens achter de rug, jongens die je misbruiken. Als ik weer iets te veel op heb, en ik ben niet het type meisje dat nee durft te zeggen... Dat is echt een slechte eigenschap van mij + dat ik heel naief ben. En jongens lullen altijd alles door, en vandaar dat iedereen mij een slet noemt. Ik ben in de laatste paar maanden echt heel erg veranderd, maar mensen kennen de verhalen nog wel en daarom ziet niemand dat ik veranderd ben, en dat doet me zo erg pijn.

Ik heb al vaak gedacht aan zelfmoord maar ik ben te laf als het er op aankomt, en ik hou zoveel van mijn broer en wil hem niet pijn doen, maar zo'n leven lijden is ook echt klote..

Altijd word ik maar gebruikt door jongens, waarom ? Dan denk ik dat ze me echt leuk vinden en dat we van elkaar houden en dan opeens hebben ze weer een ander..

Sinds een paar maanden heb ik nu ook last van een soort stemmingsstoornis, dat houd in dat ik bijna de hele dag over me gevoelens denk en dat ik me heel kut voel, en 10 minuten later denk ik opeens dat ik de hele wereld aan kan en dat ik schijt moet hebben aan al die mensen die over me lullen, dat ik zelf wel beter weet hoe ik nu echt ben. Maar een paar minuten later is dat mooie goeie gevoel weer weg en voel ik me steeds dieper een put in zakken.

Ik weet echt niet wat ik nog moet met mijn leven, een eind er aan maken ben ik veel te laf voor.

Als ik in mijn leven kijk zie ik alleen maar dingen die ik niet goed doe alleen maar dingen die ik anders zou moeten doen maar dat niet deed. Ik voel me depriesief maar is ben nog jong en heb nog en heel leven voor me. Soms denk ik waarom leef ik nog. Als ik dood ga is dat beter voor de wereld en mij

since laatste kwam ik er achter dat ik een "Jonge" leuk vind, ik ben dus een nat nek, en Nee dat wil ik niet, ik wil niet meer, ik kan niet meer,
altijd gepest worden.
putted down,
mensen die me haten,
die me niet accepteren,
heb al 2x eerder Zelfmoord geprobeert, ik ben te Deressed to be alive,
soms wens ik gewoon dat ik nooit geboren was, dit jaar Examen jaa, wil het geen eens halen, I Hope I Will Be Die Soon Thouhg,
Ik
Heb
Het
Gehad
Met
Dit
Kut
Fucking
Idioiten
Debiele
LEVEN!

Hallo, mijn naam is bas en ik heb gespeeld met het idee om zelfmoord te plegen,
Ik heb de afgelopen jaren in een diepe put gezeten, daardoor zag ik geen uitweg meer en heb ik serieus gedacht aan levensbeeindiging, Ik zal even kort uitleggen wat mij ertoe dreef, en hoe ik mezelf ervan weerhield..

Ongeveer 4 jaar geleden was min leven aardig op orde, mijn scholen afgerond, eventjes gereisd om wat te genieten, en lekker alles gedaan wat ik op dat moment wilde. Ik begon mijn eigen bedrijfje in de plafonds met steun van mijn vader die een ogenschijnlijk goed plafond bedrijfje runde...
Na een jaar of anderhalf mijn eigen bedrijfje te hebben gehad kwam mijn vader op het idee om te emigreren.. en dan wel gelijk.
ik woonde toendertijd nog thuis maar ik was aardig zelfstandig geworden door de scheiding van mijn ouder een paar jaar daarvoor.. Mijn broer woonde ook nog thuis en toen mijn vader emigreerde konden wij nog in het huis blijven.. helemaal goed natuurlijk, daar kwam dus bij dat ik mijn vaders bedrijf zou overnemen.. dat deed ik dus en vervolgens liep alles in de soep..
Mijn vader had beloofd dat alles voor het huis geregeld zou zijn en dat mijn broer en ik ons geen zorgen over het huis zouden hoeven maken.. zoals je misschien wel weet neem je als je een bedrijfje overneemt zowel de lusten als de lasten over, en ik nam aan dat dat allemaal wel goed zou zitten omdat ik natuurlijk dat bedrijfje niet van een vreemde over zou nemen...

Na een maand het bedrijf te hebben overgenomen bleek mijn vertrouwen dus toch niet terrecht want ik kreeg rekeningen van leveranciers van minimaal een half jaar d'r voor. geen probleem want ik had gespaard en kon de rekeningen van die eerste en tweede maand nog wel betalen..
In dezelfde maand dat ik dat bedrijfje had overgenomen bleek dat mijn broer en ik ook voor het huis moesten gaan betalen, geen probleem natuurlijk want we hadden alletwee genoeg werk...
na ongeveer 2 maanden het bedrijf en de woning betaald te hebben in mijn eentje vroeg ik aan mijn vader of hij het geld van de bedrijfsrekeningen kon overmaken en daar maakte hij een probleem van.. dat was natuurlijk niet zo mooi want het ging niet om een paar duizend euro.. maar om tientallen...
Daarbij kwam ook het huis nog, mijn broer en ik hadden afgesproken om het huis samen te betalen want we woonden natuurlijk met zijn tweeen in het huis..

Na een tijdje zeuren en wachten kwam er maar geen geld tevoorschijn, van mijn broer niet en van mijn vader niet..
dat was natuurlijk niet zo mooi, en door andere mentaliteiten en de crisis begon mijn klanditie af te nemen..
Normaal was dat geen probleem geweest want van mijn spaargeld had ik 5 jaar niks hoeven doen..
helaas was mijn spaargeld door de akkefietjes opgeraakt en op een gegeven moment kon ik geen eten, sokken of wat dan ook meer kopen.. alles was op.. geen steun van mijn vader, geen steun van mijn broer en tot overmaat van ramp kwamen er elke dag minstens 9 rekeningen op de vloer..
ik kon ze met geen mogelijkheid betalen en vroeg steeds meer leningen en betalingsregelingen aan..

Ik kwam steeds dieper in de problemen en werd dus ook steeds depressiever...
Toen begon het gedonder, ik begon te denken dat het allemaal geen zin meer had en ik begon plannen te bedenken om uit de situatie te komen..
normaal had je op oplossingen gekomen als vluchten naar een ander land en daar opnieuw beginnen, want dat kan makkelijk..
maar helaas kon ik het land niet uit vanwegen mijn belastingschulden en andere zaken.. na een tijd niet lekker in mijn vel gezeten te hebben en al die rekeningen maar niet te kunnen betalen en bovendien na het realiseren dat ik geen steun van mijn vader en mijn broer had, begon mijn gedachte af te dwalen, wat heeft het nog voor zin om te vechten en te betalen, hier kom ik toch nooit meer uit... een slang aan de utlaat van mijn auto knopen en in de auto gaan zitten met die uitlaatgassen, daar zat ik aan te denken, en wel meer van die bizarre dingetjes...
je word op zulke momenten alsmaar creatiever..
Gelukkig was mijn onderbewuste nog te positief want ik kon het elke keer maar niet lang genoeg vol houden om uit het leven te stappen.. bovendien kon ik mijn moeder waar ik een heel goede band mee heb niet in de steek laten..
Na een tijd zwaar depressief te zijn geweest begonnen mijn gedachten zichzelf weer naar de positieve kant te begeven..
"ik kan toch niet lager zakken dan ik al ben, en het kan alleen maar beter worden.."
een vreemde maar levensreddende ommezwaai..

sinds dien denk ik steeds positiever, de stapel rekeningen ligt er nogsteeds en word heel voorzichtig redelijker..
Ik heb besloten dat alle mensen die ook maar iets negatiefs in mijn dag of leven brengen niet in mijn leven horen, en daarom is mijn 'vrienden'kring flink geslonken..
geen contact meer met mijn vader en mijn broer..
en vervolgens is mijn motto...
"hoe slecht het ook gaat, hoe diep je ook zit.. als je er van leert is het goed voor je.."
Dus elke keer dat er wat gebeurd vraag ik me af ' leer ik er van ' en als dat het geval is word het slechte ook goed..

het is misschien een beetje een vreemde theorie, maar ik geloof er in dat je moet blijven denken aan de positieve kant van het verhaal..
Elke situatie is natuurlijk anders, maar ik hoop dat iedereen die op deze site kijkt toch nog even bij zichzelf ten rade gaat om te kijken of er nog een klein lichtpuntje te bekennen of te creeeren is... want kortom..
De zomer en de winter zijn te mooi om te missen.....

Zodra je denkt dat je niet meer uit een situatie gered kan worden moet je gewoon denken aan een achtbaan..
Zodra je helemaal beneden bent, kunnen de karretjes alleen nog maar omhoog..
Helemaal omhoog proberen te komen is misschien ook niet de weg.. want de karretjes gaan ook weer snel naar beneden..
Vind de gulden middenweg en je zal je weer redelijk op je gemak kunnen voelen....

Ik ben al voor de tweede keer getrouwd. Nu bijna 13 jaar. 15 jaar bij deze man. En ik wil weg.
Weg van de vernederingen, het geruziemaak...
Misschien wel weg van deze wereld. Maar mijn kids (18, 7 en 5)...
Kan ik het die kinderen aandoen om zonder mama op te groeien, om te weten dat hun mama zelf weg wil...
Ik wil niet weg bij mijn kinderen, maar wel bij mijn man. Lief voor de buitenwereld, de vrolijke, de altijd goedlachse... maar thuis een tiran.
Hopelijk hou ik het vol tot er een oplossing komt dat ik hier wegkan.

Nijn

vanaf 2006 ging het slecht met mij.
mijn vriend is toen overleden.
dat was mijn eerste klap.
in 2007 kreeg ik een nieuwe relatie en ben op den duur gaan samenwonen.
helaas kregen we te horen dat mijn oma kanker had en er was niets meer aan te doen.
ze is dan ook overleden dat was mijn tweede klap.
toen problemen met mijn ouders wat nog steeds niet helemaal goed gaat.
ook weer een klap voor mij.
nu dan na iets meer dan 3 jaar een relatie.
is hij bij me weg omdat hij alles op een rijtje wil krijgen.
en nu ben ik dan echt kapot en aan het einde van de rit.
ik ben als kind veel gepest omdat ik dikker ben.
ik heb de kracht niet meer om een verhuizing e.d. te regelen.
ik heb ook nog eens geen werk.
het leven is nu zo zinloos voor mij.
ik denk dat het beter is als ik er niet meer ben.
ik kan niemand pijn doen en niemand mij!
dan heb ik eindelijk mijn rust.
en ben ik wee samen met mijn lieve ventje in de hemel die ik nu al meer dan 3,5 jaar heb moeten missen!

Hallo,

Ik ben sinds mijn 7e tot mijn 15e continu gepest en geslagen om mijn uiterlijk.

Ik was NIET het mooiste jongetje van de klas, nu maakt dat mij nog niet zoveel uit maar wat wel erg vervelend is/was is dat eeuwige gepest.


Wat maakt uitelijk uit als het innerlijk goed is. Hier denken de meeste dus anders over.


Na vele jaren van opkroppen en negeren barste vorig jaar de bom. Ik kon aan niets anders denken dan. IK WIL DOOD.


Zelfmoord zit nu diep in mijn hoofd en krijg het er niet uit.


Al eerder speelde ik met het idee en heb zelfs op mijn 12e twee serieuze zelfmoordpogingen gedaan:

1. Ik heb slaappillen gejat en er 20 van ingenomen, uiteindelijk ging ik van de kaart en kwam bij op de intensive care. Niet fijn kan ik zeggen.

2. Ik heb op een station een kaartje gekocht en me gedragen als passagier en dus rustig op het parron gelopen. Toen de trein kwam ben ik gaan rennen naar de punt van het perron, vervolgens een aanloop genomen en voor de trein gesprongen. Echter sprong ik over het spoor heen.

De jaren daarna heb ik af en toe een poging gewaagd zoals mezelf ophangen of verdrinking [met steen verzwaard].


Sindsdien gaat er geen nachtdroom voorbij zonder zelfmoordpogingsdroom.


Maar wat ook zo is is dat als je aan zelfmoord denkt en pogingen waagd dat het 1 keer raak hoeft te zijn en je er niet meer bent.


IK KAN AAN NIETS ANDERS DENKEN, maar jij toch wel? hopelijk...

mvg,
Edwin

Ik zou graag even reageren op liefde, gewoon omdat ik je heel goed begrijp en hoe moeilijk dat is. Ik was een jaar en een half samen met mijn vriendje een fantastische relatie en daar stond hij dan in mijn kamer dat hij mij nietmeer graag zag. we hadden een enorm sterke band,hij was mijn vriendje maar ook mijn beste vriend. na die 7 maand verder mis ik hem nog steeds even veel. Ik hoop dat zowel jij als ik er uitkomen en er ons iets mooi te wachten staat want dat gemis is zo pijnlijk
hou je sterk meid

ik ben nog maar 16, maar vond de liefde van mijn leven.
nog nooit was ik zo gelukkig.. ik had veel problemen, ouders waar ik niet mee kon opschieten, zat in een internaat..
een strafblad, had veel te maken met justitie.. elke dag aan de wiet om even aan andere dingen te denken..

toen ik mijn eerste echte ware liefde kreeg, ging het thuis wat beter. ik was gelukkig, woonden weer thuis.
met mijn vriend kon ik altijd heel veel lachen, we huilden ook samen. hij was niet zomaar mijn vriend, maar ook gelijk mijn allerbeste vriend. samen waren wij 1.. we konden alles bij elkaar kwijt, we vulden elkaar aan.. we hoefde niks tegen elkaar te zeggen, we keken elkaar alleen maar aan en vertelde zo hele verhalen. mijn ouders werden er gek van.. ze zeiden altijd ( dat stiekeme gedoe) . de wereld was veel mooier met jou
tot die ene avond..

je kwam terug van je werk en kwam naar mij toe, je had pas je rijbewijs..
we hebben samen zo'n fijne avond gehad, en we konden haast geen afscheid nemen, je moest weer naar huis.

ik vroeg nog aan je; 'schatje laat je wel weten wanneer je thuis bent? want ik ben best wel ongerust'.
en je stelde me gerust en zei: 'dat doe ik schatje'.

wachten en wachten..

om 10 voor half 3 midden in de nacht kreeg ik je moeder aan de telefoon, en vertelde je dat je verongelukt was bij mij op de hoek, terwijl ik er niks van had meegekregen verdomme!

27-05-2009 rust zacht lieverd:'(
ik was naar een medium gegaan en ze vertelde dat het goed met hem ging..
maar ik kan niet verder, niet zonder jou!
mijn geluk is weer van me afgenomen:'(
ik moet verder zonder jou

maar dat kan ik niet! de tijd blijft stilstaan
we zeiden altijd tegen elkaar dat als we zouden gaan, dat we samen gingen..

nu ben je alleen gegaan, en ik wil naar je toe..
ik kan niet leven met deze pijn, zonder jou in mijn wereld..
ik vraag het 100.000 keer, alsjeblieft kom terug..!
maar dat is iets wat onmogenlijk is..
er is maar 1 manier om weer samen te zijn,
ik moet naar je toe komen

en dat ga ik doen
zodat we weer samen kunnen zijn, zoals we altijd hadden beloofd!
ik hou van je, en dat zal ik altijd blijven doen!!!
echt waar, ik kom naar je toe

ik ben een paar weken geleden achtergekomen dat mijn vrouw een andere heeft. ze heeft het toegegeven maar nadat ik zei dat ze er mee moest stoppen zei ze dat ze dat niet kan,dat ze nog niet klaar is met hem... we hebben zelfs relatietherapie maar daar wordt ook doodleuk verteld dat ik er niets aan kan doen... afwachten dat is alles, ondertussen heeft ze wel een affaire.Ik kan er niet meer tegen en ga steeds vaker aan zelfmoord denken. we hebben 3 kinderen en wil ze dat eigenlijk niet aandoen. marr mijn leven heeft nu geen zin meer.ik wil dood