maanden geleden begon het eigenlijk al.
ik ben nu l maanden depri.
en maanden geleden sneed ik mezelf voor het eerst.helaas kwam een vriendin erachter en een dag later wist de hele klas het.vanaf toen werd ik altijd emo genoemd.ik ontkende altijd dat ik emo was.ik had nog maar 2 vriendinnen over die me steunden.maar ik ben steeds meer emo geworden.alles ging fout.als ik alleen op straat liep,schreeuwden mensen van alles naar me:he depressieve slet ga zelfmoord plegen of he doe die polsbanden eens af.ik ging me steeds meer snijden en ging ook andere vormen van zelfverminking doen.ik kneep regelmatig men strot dicht en zette mijn nagels zo diep mogenlijk in mijn huid.ik kreeg zelfmoordnijgingen en probeerde het.het mislukte.net als de andere 8 x.
2 weken geleden en 1 dag voor het groep 8 eindfeest vroeg men beste vriendin me waarom ik dit mezelf aandeed.ik legde haar het hele verhaal uit en heb nog erger gehuild dan normaal(ik huide inmiddels elke dag in een hoekje van me kamer)mijn vriendin trooste me.maar ze shanteerde me.als ik niet zou zweren te stoppen zou ze het aan mijn ouders vertellen.ik zweerde te stoppen.maar een dag later ging het al mis.op het eindfeest toen het bijna afgelopen was moest zowat iedereen huilen.ook ik,maar mijn vriendinnen lieten me in de steek.ik kon het niet meer aan.ik ben naar de wc gerent en geprobeert zelfmoord te plegen.
een meisje betrapte me en haalde mijn vriendinnen erbij.nu ben ik ook hun kwijt en kan ik alleen nog maar troost vinden bij mezelf.het is nu 2 weken later en ik ben depressiever dan ooit te voren.het liefst zou ik van een hoog gebouw afspringen en mezelf weer snijden,om weer rustig te worden en even weg te zijn van alle problemen.de hele dag voel ik een steek in mijn hart.ik kan niet meer en ben doodop,maar doe doe niets wat niet goed voor me is.omdat ik hoop dat men vriendinnen het me kunnen vergeven.
van de eene kant denk ik van wel omdat ze me na mijn zelfmoordpoging wel getroost hebben en hebben gezecht dan het niet uitmaakte als ik snikkend fluisterde dat het me speet dan ik hun ook pijn heb gedaan.van de andere kant weer niet want toen ze me zagen zitten zijden ze dat ik eruit lag bij hun.ik heb ze een bericht gestuurd en wacht op de reactie.in die tijd denk ik alleen maar aan zelfmoord en zelfverminking.ik wil niets liever.het is oorlog in men hoofd en ik wil het liefste mijn scherpste mes pakken en een diepe snee in mijn lichaam te maken.
dan word ik eindelijk weer een beetje rustig.ik kan ook rustig worden als ik getroost word door iemand die me bergrijpt en weet wat ik doormaak.maar zo'n iemand ken ik niet.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.