Levensverhalen (pagina 851)

Het begon op een Zaterdag avond, op 30 juni 2007. Toen was het feest Heksenfestijn in Oudewater. Na heel wat bier, ging ik naar slapen met mijn voormalige vriendin.
Op Zondag kwam ik moeizaam uit bed, zoals je altijd doet met veel bier op. Daarna zijn we gaan ontbijten. We hebben de motor gepakt, een Yamaha R6 (die ik overigens de vrijdag daarvoor had gekocht).

Met die motor zijn we om een uurtje of 12 naar Scheveningen gereden, om daar wat te lopen op het strand. Verder weet ik niks niet meer, helaas.
Dit weet ik alleen uit verhalen.

Ik moest maandag werken, in Roermond.
Bij Bergia Frites. Ging daar heen voor een klus waar ik leiding gaf voor Van den Pol.
Het was bijna klaar, dus de 2 Engelsen die ik leiding gaf waren al weer naar huis.
Liep dus alleen daar.
Ik ging hier heen om nieuwe machines bij een friteslijn werkend te maken, die ging ik elektrisch werkend maken, was bijna klaar.
Onderweg daarnaartoe kreeg ik het ongeluk.
Volgens de bestuurder achter mij, was ik aan het graaien op mijn passagiersstoel.
In een flauwe bocht naar links ben ik dus rechtdoor gegaan, omdat ik niet aan het opletten was. In de berm werd ik alert, en ben ik gaan terug sturen.
Dit moet je never nooit doen achteraf gezien en geleerd. Want ik ben toen dwars op de weg gekomen, en aangereden met 80 door een tegenligger.
Mijn hoofd kwam tegen de rechterdeurstijl, die werd naar binnen geduwd door de tegenligger. Ik maak een smak, en klap richting de linkerdeurstijl.
Daarna ben ik tot stilstand gekomen naast een boom. Diverse ambulances kwamen. Die zouden niet snel genoeg bij het ziekenhuis zijn, aan de hand van mijn verwondingen. Er werd een traumahelikopter ingeschakeld.
Toen die ter plaatse was, werd ik zo snel mogelijk in de traumahelikopter gebracht. Na wat minuten vliegen kom ik in het AZM Maastricht, het dichtstbijzijnde ziekenhuis met landingsplaats.

Ik werd direct onderzocht, en verplaatst naar de röntgenkamer.
Hier komen ze tot de ontdekking dat ik : Mijn bekken, een rib, sleutelbeen rechts heb gebroken.

Toen kreeg ik beademing, want het is niet zeker dat ik blijf ademen op eigen kracht.

Hierna wordt ik nog een keer gescand, en zien ze nog meer.
Ik heb nu mij : Bekken, kaak, ribben, sleutelbeen recht gebroken.

Toen kwamen mijn ouders bij me, alleen m’n moeder met Tamara ( mijn zusje ).
Zij zagen dat de hele rechterkant van mijn lichaam in puin lag.

Daarna wordt ik verplaats naar de hersenscankamer.
Daar komen ze er achter dat ik links en midden alle beschadigingen zijn, waaronder mijn geremdheid en mijn motorische aansturing.
Waaronder mijn hersenstam, al bent u geintresseerd.

Toen hebben ze een Cuff geinstalleerd, wat is dat denk u, dat is een beademings tube in je keel.
Want veel mensen krijgen problemen met ademhaling in de coma.
De tong is vaak ook dood gevallen, en omdat je op je rug ligt zou die je keel in kunnen vallen.

Daarna hebben ze een neussonde aangebracht bij mij. Dat is een slangetje dat je neus ingaat.
Dat is er voor om te eten tijdens je coma. Want je kan niet eten in je coma.

Nog een interessant weetje, ik was 19 ten tijde van het ongeluk, dus nog in het begin van mijn leven.

Na 5 dagen niet zeker te zijn geweest of ik de volgende morgen zou halen wordt ik van de slaapmedicatie gehaald. Nu is het wachten.........

Tijdens mijn coma krijg ik spasmes in mijn arm en been. Dat is te zien aan de stuiptrekkingen in mijn rechterarm en -been.
Waarom rechts denkt u, nou dat zal ik uitleggen : Dat komt omdat de hersens kruisgewijs werken.
Dus de linker kant van de hersens sturen rechterkant van het lichaam, en andersom. Mijn ouders denken dat ik nooit meer wakker wordt, zonder hersenschade.

2-8-2007 krijg ik dus mijn maagsonde omdat ik bij begon te komen, heel langzaam. Ik probeerde mijn neussonde eruit te trekken. Zat die vervelend ofzo?
Wat is een maagsonde denkt u, nou dat is om te eten doormiddel van een slangetje rechtstreeks naar je maag.

Maar na in totaal 4,5 week ben ik echt helemaal zoals ze zeggen, uit coma, ik voerde dingen uit op commando en dergelijke.
En dat is niet zoals je wakker wordt uit je slaap. Ik weet niks maar dan ook niks van het ziekenhuis, nadat ik wakker was heb ik nog 1,5 week in het ziekenhuis doorgebracht. Zelfs daarvan weet ik weinig meer. Maar dat is dan wakker, dan kun je opdrachten uitvoeren.
Zoals steek je tong uit of wijs je ogen aan. Die voerde ik al wat langer uit.
Maar nu echt iedere keer.
De Glasgow Coma Scale is een schaal om comatoestand uit te drukken; hoe verder je bij 0 zit, hoe sterker je in coma ligt.
Zoals je begrijpt lag ik op 2-7-2007 op 0 op die schaal.
Maar toen ik naar Leijpark ging was ik op 3 a 4 op die Glasgow Coma Scale.
Je bent pas bewust als je op de Glasgow Coma Scale op 8 zit, dus ik had nog wat voor me.

Maargoed, de doktoren zeiden dat ik nooit zou kunnen lopen, en laatstaan motor rijden, ze zeiden zelfs never nooit niet zou kunnen motor rijden. Mijn ouders hadden verteld dat dat mijn alles was. Maar mijn ouders en dan vooral mijn moeder liet zich niet wegpraten. En hield altijd hoop, dat ik ooit weer op de motor zou stappen.

Dus alle hulde voor het gezin waar ik in leefde,
dus mijn Moeder, mijn Vader, Mijn broertje, Mijn Zusje.

Hun allemaal hielden hoop, ik zelf zou de hoop al hebben opgegeven.
Ik heb hiervan geleerd, dat je moet vechten als je wat wil bereiken.
Laat dit een les zijn voor iedereen die dit leest.


Toen werd er een ziekenauto besteld, die me naar Leijpark in Tilburg zou brengen. Een ziekenauto was nodig omdat ik nog niet mocht lopen maar moest liggen, aangezien ik mijn bekken had gebroken. In Leijpark lieten ze me mijn kamer zien en dergelijke. Ik kwam daar aan met verlamde arm en been, allebei rechts.
Deze verlamming heeft in totaal 8 weken voor mijn been geduurd sinds 2 juli 2007.
En mijn arm was 10 weken verlamd sinds 2 juli 2007.
En ik weet niet zeker of je dit verlamming moet noemen, mijn arm en been deden het gewoonweg niet.

Dan denk je rare dingen, dat komt door dat je dan laagbewust bent, omdat je dan nog niet op 8 zit van de Glasgow Coma Scale.
Er kwam een hond voorbij, die noemde ik Marianne (Mijn voormalige vriendin).
Net zoals met de oma die langs kwam.
Terwijl ze naast me zat.
Ik zat (en nu nog steeds redelijk) helemaal overvol van haar. ( Op het schrijven van dit stuk )
Zij betekende veel voor me.

Ik heb het daar wel naar mijn zin gehad in Leijpark totdat........
Ik niks meer geloofde van deze ouwe trukendoos.

Mijn ouders lieten mij mijn benen bewegen op het randje van het bed. Diverse malen heb ik geprobeerd om van het bed af te springen.
Toen mijn ouders weg waren moest ik eten, waarom niet staken als ze me toch voor de gek houden. Dus ging ik samen met Steve (medepatiënt) voor de etenskamer zitten in mijn rolstoel. Iedereen ging eten, behalve ik en Steve.
Toen kwamen ze me halen, weigerde ik om mee te gaan.
Maar Steve ging wel mee, dus zat ik alleen. Als ik zou staken zouden ze mij wel vertellen dat dit een grap was.
Dacht ik.............

Maar van deze toestand bestaat helemaal geen grap zeiden mijn ouders, ik hield vol dat het een grapje was. Totdat ik voor het eerst een weekend, op mijn verjaardag 22 september,
naar huis mocht voor mijn verjaardag.

Ik was dus van 2 juli 2007 tot 22 september 2007 niet thuis geweest, ik heb gehuild onderweg.
Vooral toen ik in de bekende terreinen bevond. Toen ik thuis kwam, stond echt heel de buurt voor mijn deur. En ook iedereen huilen. Ongelovelijk wat was dat raar.

Toen lieten ze me de foto`s zien van de auto. .......................................................................................................................................................

Daar wordt je wel stil van.
Jeetje, zat ik daarin, dat kan toch niet.
Na alles eruit gejankt te hebben, hou ik het voor gezien met kijken naar de foto.
Nou geloofde ik het. Nu was het zeker, dat ik een bofkont ben.
Maar ik weet nog steeds niet of ik dit had moeten overleven.


Nog wat.
Hulde voor Leijpark, zij hebben mij fantastich ondersteund. Daar heb ik het echt naar mijn zin gehad. Kom daar nu nog zeker 1 maal per jaar. De datum van het ongeluk, dan kom ik daar zeker.

Na daar 2,5 week te hebben gezeten word ik bewust verklaard. En kan ik naar de Hoogstraat toe.
Dan wordt mijn maagsonde eruit gehaald, dit is omdat ik al zelfstandig eet.
Dan duurt nog 1,5 week voor ik naar de Hoogstraat ga.
Dus in totaal 4 weken doorgebracht in Leijpark.

Dus ging ik op 11 september 2007 naar De Hoogstraat in Utrecht. Afdeling M2.
Dit is een revalidatiekliniek. Toen ik binnenkwam werd ik naar mijn kamer begeleid. Nou na alles te hebben ontdekt, ga ik slapen. Toen brak de volgende morgen aan. Ik ga ontbijten. Daarna heb je een bijeenkomst met iedereen die daar zit op de afdeling. Dan ga je de dingen opschrijven hoe laat je waar moet zijn. Een soort agenda bijhouden.
Dus ik meld dat mijn rechterarm niet zo werkt zoals het moet, en dus niet rechts kan schrijven.
Terwijl ik rechts ben geboren. Nou zegt de desbetreffende dame,
“DAN DOE JE DAT TOCH MET LINKS”.

Ik zeg nogmaals dat ik rechts ben, daar had ze maling aan. Moest maar links leren schrijven. Probeer het nu juist weer rechts aan te leren. Maargoed eerste min punt van de Hoogstraat.
Ik heb daar leren zwemmen, wat denkt u, ja dat kan ik nog steeds niet zonder zwembandjes om. Ja u hoort het goed, 21 jaar en niet meer kunnen zwemmen.

Maar onder tussen.
Mijn pech deed een beetje pijn als ik erop drukte, maar dat hoorde zeiden ze in de Hoogstraat.
Er zat toen een hele bobbel op mijn buik van diameter 1 cm. Dit was volkomen normaal zeiden ze in de Hoogstraat.

Ze hebben mij daar niet leren omgaan met mijn handicap eigenlijk. Ze hebben mij daar laten lopen totdat........

Ik mijn reet kon afvegen met links en kon lopen en eten. Toen hebben ze mij weggestuurd, ontslagen uit het Interne verzorgingstraject.
Een normaal persoon die op zichzelf woont moet alles zelf kunnen. Al had ik op mezelf gewoond dan had ik naar schatting minimaal een jaar daar gezeten.
Maar ik heb er nu maar 10 weken intern gezeten, en iets van 10 weken poli klinisch.
Dat betekend dat je soms komt, ik kwam daar maar 2 keer per week, meer werd er niet opgeroepen.

Door de karakterverandering, maakt mijn vriendin het uit, waar ik 3,5 jaar mee had.
Ik zat er doorheen, ik ben er nog steeds niet helemaal overheen.
Al raak ik haar nu wel steeds meer kwijt. Dat is maargoed ook, moet toch een keer naar een nieuwe liefde hoop ik.
Wat zag ik mijn wereldje instorten. Die klap was nog harder dan het weten van het ongeluk, vind ik. Maargoed, je moet doorgaan.


Toen ik thuis was sprong de hond een keer tegen me op, normaal geen probleem.
Dus ik zeg dat ze weer naar beneden moet, en zie tot mijn schrik dat mijn shirt aan de voorkant rood is, van bloed. Van mijn Pech.

Nu ga ik direct naar het ziekenhuis, die geeft me een gaasje. En doet het op de wond, niks aan de hand wordt mij gemeld.
Nu blijf ik er last van houden met bukken, rekken. Als er spanning op mijn buik komt te staan voel ik mijn Pech. En dat is niet goed neem ik aan.
Ik ga weer naar het ziekenhuis, en meld dit. Dit is normaal wordt mij gemeld.
Meld dat dat niet normaal is, en zeg dat er nog een hechting of iets dergelijks inzit.
Ze gaat hiermee akkoord om mij even plaatselijk open te halen.
Nadat ze het heeft verdooft plaatselijk haalt de doktor het open. En ja hoor, ze haalt er 2 hechtingen uit. Zie je nou wel dat ik niet helemaal gek ben meld ik.
Ze meldt mij dat ik goed was, proficiat voor Stephan.

Gewoon 2 hechtingen vergeten.
Nu is hij volkomen mooi en goed. Je ziet alleen een litteken.

Maar ik heb weer een studie opgepakt. Ben extra wiskunde gaan doen omdat ik wiskunde lastig om te doen vind.

Tijdens deze studie heb ik geklust, 2 keer 4 uur per week bij Van den Pol, meer mocht niet van de arbo arts.
Toen werd ik na 2,5 maand ontslagen omdat ik niet productief was.
Fokking zo'n ongeluk voor hun gehad en ze sturen me zo weg.
Dat kon want ik had nog een 0 uren contract.
Dus hier heb ik werk van gemaakt, en een advocaat ingeschakeld.
Want ik had al 2 maal een 0 uren contract gehad en was bezig met mijn 3de. Tussendoor heb ik ook een stagecontract gehad.
En die leek verdomd veel op een 0 uren contract.

Nu is het zo dat na 3 maal een 0 uren contract te hebben gehad, dat je een vast contract krijgt.
Waardoor ze mij niet kunnen ontslaan. En daarbij komt nog eens dat de laatste 6 maanden voor het ongeluk de uren worden opgeteld en daar een gemiddelde van wordt genomen. Nou is dat zeker 70 uur per week. Dus reken maar uit.

De zomervakantie van 2008 heb ik wat vakantie werk gedaan, en zodoende bij Donk in Lopik gewerkt. Hier moest ik alles elektrisch op papier zetten, dus voornamelijk tekenwerk.

Ben 1 September 2008 weer met een studie begonnen, en ditmaal geen elektro maar HBO ICT. Dit omdat je meestal hier de hele dag zit, vind lopen niet zo prettig.
Dus ik daar aan de gang. Na 2 maanden kreeg ik toetsen, nu zal ik eerlijk zijn,
ik heb een soort faalangst gekregen door het ongeluk. Dus ik wou direct stoppen met de opleiding omdat ik toetsen moest maken. Toch naar de toetsen gegaan, en allemaal 5jes of minder.
Ben toen toch maar gestopt met de opleiding.

Ik ga maar werken dacht ik toen, en ben opzoek gegaan naar een baan. Het is nu oktober 2008 en ik vind een baan. Dit is bij Vodavi in Bergambacht. Hier zou ik monteur zijn van diverse elektra werkzaamheden. Dit ging redelijk voor mijn gevoel, maar toch op sommige punten niet.
Ik moest af en toe zitten, want 2 uur achter elkaar staan kost mij veel energie. Dus de baas zegt dat het niet langer kan zo.
En ontslaat mij, zat nog in de proefperiode.

Ik ben net ontslagen, en nog geen maand later gebeurd mij weer wat. Een vrouw die ziet mij niet, dus draait de weg op.
Maar ik kom eraan op mijn motor, ja dat leest u goed.
Ik heb gevochten voor mijn motor, motor is mijn alles.
Maargoed ik rij daar, en die vrouw draait de weg op. Ik kan alleen nog afremmen, want erop klappen doe ik toch wel.
Mijn motor ligt midden op straat, waar andere automobilisten over mijn motor heen kunnen rijden.
Dus ik heb geprobeerd op te staan om mijn motor op te rapen, maar dat ging niet.
Been gebroken.
Dus ik bel al lachend mijn moeder op, want dit vond ik niks voorstellen.
Ik kom van veel verder dan een gebroken been.

Ziekenauto arriveert, en brengt mij naar het ziekenhuis. Daar krijg ik gips op de spoedeisende hulp. Ok, dacht ik. Dan loop ik even met krukken.
Maar toen er nieuw gips omheen moest hoorde ik ‘s morgens ineens een knak. Ik dacht dit is niet goed.
Na een setje nieuwe röntgenfoto`s zien ze dat mijn botten zijn verschoven dus er moest een pin in. Nou heb ik dat ook maar gehad en meegemaakt.

Toen ging ik naar de volgende baas met krukken en al, ditmaal als werkvoorbereider.
Hekema Elektrotechniek in Oudewater. In februari 2009.
Hier werd ik na een maand buiten de deur gezet, want ik presteerde niet goed genoeg.


Ik ben maar weer gaan solliciteren, en binnen korte tijd had ik een nieuwe baan, nu als Programmeur bij B&A Services in Houten.
Hier wordt mij na net geen 4 maanden verteld dat ik te langzaam denk en niet goed werk. Mijn contract liep nog tot 31 Augustus 2009. Dus mijn contract wordt gewoon niet verlengd werkt mij gemeld.

Ik was er psychisch helemaal doorheen al voordat ik dat kreeg te horen van mijn baan, maar liet dit niet blijken. Toen heb ik dat thuis gemeld dat het echt niet goed ging. Ok zei m’n moeder bellen we de Hoogstraat. Een psychiater van de Hoogstraat.
Na een mevrouw aan de lijn te krijgen, zegt mijn moeder dat het om mij gaat, en dat het echt niet goed met me gaat, dat ik rondloop met zelfmoordgedachtes.
De desbetreffende dame zegt dat we maar moeten wachten tot de afspraak.
Die is 5 weken verder meldt mijn moeder.
Maar de Hoogstraat kan mij niet eerder helpen dan de afspraak die wij daar hebben staan meldt de dame. Weer een minpunt voor de Hoogstraat.

Na een paar weken ging ik op een maandag naar het poolcentrum in de veronderstelling dat ik een wedstrijd had, sta ik voor dichte deuren.
Dus ik bel de eigenaresse op en vraag waarom de deur dicht is. Dat komt omdat ze altijd gesloten zijn op maandag krijg ik te horen.
Na dat gehoord te hebben stap ik weer in de auto, met het doel om mij zelf van kant te maken. Ik denk er nog eens goed over na, en kom tot het besluit om het niet te doen, omdat ik overlevingkans heb met de auto. Mijn auto gaat 195 op top.
Vol tegen een muur aan zou je denken dat je dood ben, maar dat denken mensen ook als ze mijn auto van 2 juli 2007 zien.

Dus ik besluit naar een vriend te gaan, en hem het hele verhaal uit te leggen. Hij reageert geschokt, zover was ik gekomen en dan dit zei hij.
Ik zeg de klap daarna is 10 keer harder. En dat is werkelijk zo.
We zijn samen naar een spoedpsychiater geweest, en die heeft me gerustgesteld en mij kennis laten maken met Altrecht.
Dat is een psychiatrische instelling voor onderandere niet aangeboren hersenletsel.
En dat heb ik, dus kom ik daarvoor in aanmerking.
Na mij te hebben aangemeld bij Altrecht en op het ontmoetingsspreekuur geweest te zijn gaan die mensen voor mij aan het werk. Maar voelde me nog niet goed.

Toen ben ik 28 juli 2009 naar het ziekenhuis geweest in Maastricht, wat heeft dat mijn ogen doen openen. Wat mag ik van alle jezus veel geluk spreken.
De dokter die mij ook heeft behandeld daar, zag mij. Ik vertelde haar wie ik was.
Omdat er nog maar 1 Rietveld is geweest over de tijd waar we het over hebben weet ze direct wie ik ben.

Haar mond kon niet verder openvallen. Haar tong lag bijna op de grond.
Jeetje zegt de doktor, wat is dit een wonder dat ik jou hier zo zie.
Lopend en wel, maar zegt ze omdat ik met motorkleren ben, je bent op de motor.
Ze zei dat al helemaal een wonder was.

Ik begon te lachen, en zei haar :
Waar een wil is, is een weg.

De uitspraak die bij mij uitstekend past
Het enige wat ik wou tijdens de revalidatie, was motor rijden.
Dat is zo geweldig, dat dat me is gelukt.
Ik kan het zelfs amper geloven, net als iedereen aan wie ik het vertel.


Maar wat ik daar heb gezien aan mensen, dat is niet voor mogelijk te houden.
Alleen al heb je zelf mensen gezien in coma, snap je me.
Als je dat ziet, en je ziet mij geloof je niet dat ik zo'n ongeluk heb gehad.
Want je ziet niks aan mij, alleen mijn beademing tube litteken.
Nu ben ik nog steeds niet zeker van mijn toekomst.
Ik weet nog steeds niet wat ik nou moet.

Een hele dag werken waarbij je je hoofd moet gebruiken, lukt mij niet. Ik kan mij gewoonweg niet de hele dag inspannen voor zoiets. Een normaal mens geeft zich dan soms voor 100% tel daar bij 20% op. Dan heb je mijn inspanning gezien.
U denkt, dat doe ik wel vaker, mijzelf 120% geven.

Maar ik bedoel de echte 100%. Dus wat echt het maximum van dat persoon is. En dan moet ik mij zelf 120% geven. Dat lukt me 3 dagen per week, de dag om en om, denk ik.
Maar geen baas wil me aannemen voor bijv. 3 dagen.
En dan denkt u waarschijnlijk dat er vast wel een baan is die bij me past en wat ik kan.
Nou nee ik heb diverse sollicitaties gehad en allemaal wezen ze me af.
Omdat ik zo’n groot ongeluk heb gehad. Ze denken allemaal dat ik misschien later nog terugval krijg. Wat ook een normale denkwijze is.

Maar daarmee heb ik nog geen baan, niet dat ik die nu aankan.
Zit zelf helemaal in de knoop, en kan zeker geen tegenspraak van de baas hebben.
Zoals van: je kan dat niet goed, of dat heb je niet goed gedaan.
Dan begin ik weer aan mezelf te twijfelen.
Been there done that.
En dan denken jullie vast, daar komt iedereen overheen.
Nou zal ik jullie vertellen dat dat niet zo is.

Dit is zo onnoemelijk zwaar.
Het gevoel dat je totaal niet bruikbaar ben in de maatschappij.
Dat je de beroepen waar je van houd, niet meer kan uitvoeren.
Het enige wat ik kan waar ik van hou is motor rijden.
Daarom is 1000 km per week niet uitgezonderd.
Ik doe dat met regelmaat.

De motor die ik nu heb, heb ik gekocht op 30 maart. Er staan nu (30 juli 2009) al 12000 km op. Dus daaraan kun je zien dat ik veel rij, omdat ik daarvan hou.
Op de motor is mijn gedachte op de weg.
Mijn gedachtes zijn voor de rest helemaal leeg.
En dat is de reden dat ik zo van motor rijden hou. Al mijn gedachtes over hoe slecht ik wel niet ben in de maatschappij, zijn weg dan.

Maargoed, ben op 4-8-2009 naar de psychiater geweest. Opzich niet zo spannend. Maar haar verteld over deze blog, ze vond wel dat ik een doorzetter was.

Maar dan kom ik nu bij het punt, ze gaat me helpen weer sociaal te worden tegenover groepen mensen.
En weer passend werk voor me vinden, al dan niet werken/leren.

Ik was al aardig op weg hiernaar toe, maar de hulp uit deze hoek kan ik zeker gebruiken.

Vandaag 5-8-2009 ga ik naar de vrouw die me had aangereden nadat ik op haar weghelft terecht kwam, dus het verhaal zal vanavond wel langer worden.

Bij de vrouw geweest die me had aangereden. Die heeft het nog erg moeilijk mee, helaas.
Kijk ik had de enige moeten zijn die er last van had. Ik heb het zelf veroorzaakt, die moet ook op de blaren zitten mijn inziens.

Maar de vrouw woont 100meter van de plek vandaan, waar ze langs rijdt als ze naar de werk gaat en boodschappen doet.
En iedere keer als ze daar langs rijdt krijgt ze een flashback.
Dat lijkt me lastig.
Haar man kwam direct na een telefoontje van zijn vrouw. Dus heeft alles gezien, tot mij in de auto nog zien zitten.
Zij dachten dat het niet zo erg met mij was, omdat ik er nog totaal ongehavend bij zat. Naja in ieder geval zat ik er beter bij als het ongeluk gezien.

Ik ben in een flauwe bocht naar links tegen een lantaarnpaal geschuurd, was te zien aan het krasje op de deur.
Toen ben ik even in de berm blijven rijden, totdat de tweede lantaarn paal in de berm stond. Die wou ik ontwijken, en schoot de weg op, waar de vrouw reed.

Ik heb haar auto 3 keer geraakt, ze heeft zelfs mijn dak gezien. Toen ben ik doorgeschoten naar de andere berm.
En daar tussen 2 bomen beland, die bomen stonden 6 meter uit elkaar.
Dus dat is al een gelukje opzich.
Nou stond er in de berm ook een boom, waar ik reed. Die ben ik dus ook misgelopen.

Al had ik die geraakt, is het nog maar gokken wat er met mij gebeurd zou zijn, misschien wel minder erg, misschien erger.

Dat weet je nooit, en ik ga er ook niet echt over zitten nadenken.

Daarna ben ik naar de politie gegaan die erbij was. Daar heb ik het rapport op gevraagd over mijn ongeluk. Toen de man gesproken die er bij was, die moest lang nadenken voordat ik weer fris in zijn geheugen was.
Maar iedereen daar vond het knap dat ik alweer zo te been was.

15-8-2009 ga ik op vakantie, op het voertuig waar ik me het meest prettig voel. De motor. Nu ga ik een week naar Zwitserland en een week naar Oostenrijk.
Dus 2 weken in totaal. Gok op zo'n 5000 km erbij met de motor.
We gaan de bergen in dus schitterend met de motor. Lekker de hele dag sturen, niks anders, dan alleen maar sturen.

Nu heb ik de brief met de afspraak binnen voor afspraak op 23-9-2009. Dan ga ik weer naar Maastricht en heb ik een afspraak met de diegene die mij behandelde als Neuropsycholoog.
Hier leef ik zeer erg naartoe.

Want de meeste begrijpen dat niet, maar wil dit afsluiten. De meeste denken dat ik het wel heb afgesloten na 2 jaar.
Maar toen ik in het ziekenhuis was zeiden ze daar dat er mensen pas na 10 jaar terug komen, die gevallen zijn er ook.

Nu lijk ik net zo'n persoon dat me alleen maar aanstelt, maar leer me kennen en je ziet dat dit absoluut niet zo is.
Zie alles positief in, misschien wel te positief.


Toen was ik terug van een geweldige vakantie. Wat was dat mooi rijden daar, tevens ben ik gaan lopen en heb toen bergschoenen geprobeerd om te weten hoe dat liep. Ik had verdomd gewoon plezier in het lopen, tevens omdat het zo mooi was daar, maar met die schoenen had ik weer plezier in het lopen.

Dat testen van bergschoenen was in Zwitserland, daarna ben ik naar Oostenrijk geweest. Daar heb ik dan maar bergschoenen gekocht, en wil weer lopen.
Ik was nog te beroert om mijn auto een straat verder te parkeren omdat het daar bijv. gratis was.

Tevens ga ik 27 september naar het ziekenhuis om een speciaal aangemeten brace te laten maken.
Dan krijg ik al het goed is weer plezier in het lopen met normale schoenen.

Het traject start trouwens morgen bij Altrecht voor diegene die geintresseerd zijn. Dan hoop ik weer verder te komen.


Maar ik blijf erbij, deze vakantie had ik echt nodig. Na het ongeluk niet op vakantie geweest namelijk.
Voor foto`s van de mooie vakantie graag bij de foto`s op hyves kijken.

Eigenlijk ben ik ook heel stom geweest tijdens de vakantie. Ik was net klaar met een bergpas, en reed in de stad.
Ik kijk voor me, en zie een redelijk rechte weg. Dus ik dacht nu kan het, uitzoeken op de Navigatie waar te fok ik ben.

Dus ik aan het kijken een paar tellen, en kijk dus maar weer voor me. Zie ik een hek, een stalen hek van een meter hoog.
Ik denk, shit had ik maar niet zo stom moeten zijn.
Dus ik klap op dat hek en schiet weer terug op de weg. Na wat speciale manoeuvres die je niet leert tijdens je motor examen weet ik de motor overeind te houden en zo mijn weg te vervolgen.

Toch maar even gestopt om te kijken wat er kapot was. De rechterkant van mijn valbeugel was iets verbogen, en de mistlamp die op de motor zat, hing er nu naast.

Al met al heb ik een allejezus stomme fout gemaakt, en heb wel geleerd om van mijn navigatie te blijven tijdens het rijden.

Nu ga ik de lamp lijmen, de valbeugels rechttrekken alsof er niks aan de hand is.

Ik snap volkomen dat ik reacties krijg over hoe stom ik wel niet was. Dat is maar zo dan. Maar vond even dat ik moest vertellen wat ik echt had geleerd op mijn vakantie.

Ben nu weer helemaal ingekakt, ik snap het niet meer. Wat is het leven zo zwaar ( vind ik ) Mag dan wel een zeikerd zijn. Maar vind aan het leven geen fuk meer aan.

Ik kan geen vriendin meer krijgen. Had het van het weekend geprobeerd, en toen sprak een man mij aan, over mijn opdringerige gedrag. Ik ben me van geen kwaad bewust. Dus gooi alles overboord, ga alleen nog maar thuis zitten, en weg kwijlen. IK HEB DER GEEN ZIN MEER IN.

Tyfus leven

Ik heb het nu echt gehad met deze tyfus wereld in dit kut lichaam. Stap er binnenkort uit, heb hier geen zin meer in. Dat nummer op mn hyves van Yann Tiersen moet op mijn begravenis gedraait worden, liefst nog meer van die man. Die passen wel bij mijn mood op dit moment.

Veel plezier in jullie leven, dan heb ik dat ook. Laat iedereen die ik lief heb niks overkomen. Vooral Marianne niet, wat geef ik nog alle jezus veel om haar. Ik kan haar gewoon niet uit mijn hoofd zetten.

Dus als jullie niks meer van me horen ben ik er niet meer, niemand kan me nog helpen.

De enige die me kan stoppen is Marianne. En ze weet dondersgoed dat ik haar bedoel. Mijn fokking hart zit nog zo vol van haar. Tis geen liefdesverdriet maar omdat ik heb gezorgd dat zij het uitmaakte.

Kanker stom joch was ik, en ben ik. Het is gewoon verkeerd in mn hoofd, ik kan er niks aan doen.

Leven in deze situatie is ondragelijk zwaar en dit wil ik niemand aan doen, dat meen ik werkelijk uit de grond van mijn hart.

Ik weet dat ik niet naar Marianne moet vragen, aan de ene kant wil ik dat ook niet. Maar aan de andere kant wil ik dat weer wel. Snap er geen klote van.

Kan zo niet langer door, lig teveel met mezelf in de knoop. En kan niet stoppen met schrijven want dat lucht op. Alles wat hier staat meen ik ook werkelijk.

Lig hier maar een beetje, in mn 1tje, te janken niemand die ik om hulp kan vragen of durf te vragen. Maandag ga ik vragen of ik resuluut intern mag bij Altrecht voor dat ik mezelf wat aan doe.

Zo gelukkig leven als ik had voor het ongeluk, jeetje wat had ik stront mazzel. Echt alles zat mee, en nu is dat op.
Alles zit tegen, zo ver het tegen kan zitten. Ik.................
weet het niet meer. Wat ik nou wil doen, laat staan wat ik wil bereiken om dit op hyves te zetten.

Dat laat wel weer zien dat ik bang voor de dood ben. Ik ben er geweest, dat is gewoon lampje uit en klaar. Helemaal niks aan, geen mooie vrouwen ofzo. HELEMAAL NIKS.

Wat ik nu zit te luisteren in mn bed is om te janken. Yann Tiersen. De man die muziek maakt naar mn hart. Helemaal leeg.

Ik heb ook maar 1 ding om op deze wereld te blijven, en dat is mijn motor. Meer niet, en niet minder.

Mijn ouders geef ik ontzettend veel om, maar ik ben nu op dat punt dat dat me geen fuk meer uit maakt.

Het enige wat me nu nog tegenhoud is de angst. Tering wat ben ik een schijterd.

het leven is kut, ik wil zelfmoord plegen
ik was vorig jaar blijven zitten, ik voelde me toen zo kut dat ik zelfmoord wou plegen want ik had 1 jaar van mijn leven verpest en dat is zo vreselijk
ik kan echt niet snappen dat mensen dan door willen leven.
ik heb ook meerdere psychologische trauma's achter de rug.

mijn oom heeft mij een keer verkracht op me verjaardag, en sindsdien moet ik steeds terugdenken aan die vreselijke dag

maar mijn motto blijft:
LIFE IS DIFFICULT THE ONLY QUESTION IS HOW TO SURVIVE IT

dat motto heeft me door deze zware tijden door geholpen en ik wil dit graag met mijn mede suicidale vrienden delen, jullie zijn de enigste die mij kunnen begrijpen.

ik snap het doel van het leven gewoon niet meer, waar leven we voor?
we verdienen geld geven het uit en sterven weer en vergaan in het niets
dan is er geen enkel teken van mijn leven meer op aarde en zal iedereen mijn vriendloze bestaan vergeten.

mijn man heeft me verlaten omdat ik zwanger ben geworden van ons 6de kindje. maar ik kan niet zonder hem. heb geen zin in dit leven meer vooral nu hij een ander heeft. mijn hart kan het allemaal niet aan. ik ga dood van verdriet, ben niks meer waard. ik vind dat mijn kinderen ook beter af zijn zonder mij want leven met een moeder die altijd huilt en niks wilt. ik heb genoeg van het leven. ik wil niet meer.

Ik heb echt zn groot probleem de laatste tijd. het begon allemaal zon jaar geleden. ik leerde een jongen kennen, we spraken elkaar eigenlijk maar op msn, ik vond hem al een tijdje leuk, toen ik heb uiteidenlijk hem tegen kwam in het zwembad zei hij dat hij mij leuk vond. een week later hadden we verkering. en door hem ben ik ontgroend. Hij was zo belangrijk voor mij die tijd. we hadden 3 maanden verkering, hij maakte het uit omdat we elkaar weinig zagen, en dat is ook niet leuk. een maand later was zijn verjaardagsfeest. ik was uitgenodigd en we vonden elkaar allebij nog leuk. toen hebben we dus weer gezoend. die avond vroeg hij me verkering. toen heb ik ja gezegd. maar toen ik de volgende dag wakker wordt voelde ik me er niet goed bij ik heb het toen weer uitgemaakt. stel je voor dat het weer uit ging. dan had ik weer die pijn, dat wou ik gewoon niet. een maand later had hij een ander. maar ik was hem nog niet vergeten. dat gevoel ging vanzelf voorbij. maar nu sinds 2 weken geleden. voel ik weer wat voor hem. want ik zie hem nu elke dag, want hij zit bij me op school. Toen hij in het begin van de week de hele tijd bij in meisje zat. toen ik er gister achter kwam dat hij met haar had. mijn hart brak doormidden. ik kon er niet meer tegen. ik weet niet wat ik moet doen. ik wil wel dood maar ik durf het niet. ik weet niet eens of ik het echt wel. maar op school gaat het slecht. het jaar is slecht begonnen en ik heb ook nog eens gezeuk op mn sport. mn vriendinnen heb ik wel verteld dat ik hem mis, maar niet dat ik echt dood zou willen. ja een vriendin heb ik het een x gezegd. maar ik weet niet of ze dat serieus nam. maar ik weet hett ook niet meer man. ik begin steeds mezelf te pijnigen. ik weet het echt niet meer. hij was zo speciaal voor me. en nu is die weg. weggevaagd uit mn leven.

ik heb borderline en pdd nos .binnen kort beeindig ik myn leven .ik moet zeggen dat ik er bly om ben .eindelyk rust .ik zal dan by myn ouders en myn zus zyn .alleen heb ik een zus ,daar vind ik het wel erg voor .ik had nooit geboren moeten worden .

leven kan soms hard zijn maar bij mij is het te hard :( ik ben 1 jaar lang gepest ..
ze namen me bij namen als FISHSTICK jaar later ik loop steeds in de stad enzo of ik loop mensen voorbij en ze noemen me fishstick ... iedereen zegt nu fishstick en het breekt me hart :'( plus me vader is krapuul tegen mij en is gemeen tegen me hij zegt steeds ga werken enzo en dingen en dat ga dieper me hart in ... me moeder heeft geld nood en kan het niet meer aan en ik ga steeds meer kapot ... heb geen lief maar wel een paar vrienden .. maar ik kan nergen me hart uiten ..het kropt steeds dieper en dieper ... ik kan nergens naartoe zonder de naam fish stick te horen ... waarom moet ik zo leven !?

ik wil echt mezelf van kant maken! dan ben ik vrij .. vrij om te gaan en de elende achter te laten ...

alsjeblieft .... help me

ik zie echt geen toekomst voor mij ..

Ik denk aan zelfmoord.
Ik denk hier aan om dat ik me in de steek gelaten voel door iedereen.
Ik wil dit doen om dat ik ook ben misbruikt door een man.
Ik voel me vies ik voel me schuldig.
Ik zie het leven niet meer zitten.
Ik denk dat de wereld beter af is zonder mij.

Ik ben het leven echt beu, op mijn 14e al. Ik leef het telkens opnieuw; de dalingen, en daarna gaat het weer een tijdje goed. Maar dan komt de daling weer. Ik wil geen zelfmoord plegen, het leven is het wel waard. Ik wou alleen dat ik knapper was en beter werd geaccepteerd. Ik werd in klas 1 zo onzeker, en thuis ging het niet goed (prive dingen waar ik niet veel over wil zeggen maar we wel heel erg pijn en verdriet heeft gedaan). In klas 1 kon ik me moeilijk aanpassen en probeerde ik te veranderen, met als gevolg dat ik nu heel stil en verlegen ben en mezelf niet durf te uiten. Ik voel me gewoon zo klote, ik heb nergens zin in. Ben gewoon te moe om ergens aan te denken, alles wat ik wil is slapen en naar dramatische muziek luisteren. Ook computeren doe ik nog, dat vrolijkt me dan best op. Maar voor de rest weet ik het niet meer. Ik hoop dat mijn leven nog gaat beteren, maar zoals het er nu uit ziet lijkt het er niet beter op te worden.. Want als ik zo stil blijf, word ik nooit sociaal en niemand accepteert me en de wereld is gewoon zo erg, de media, ALLES. IK HAAT HET HIER! Toch heb ik nog een KLEIN BEETJE HOOP. En hopelijk genoeg om de strijd te winnen met dit harde conflict met mezelf.

ik heb heel veel meegemaakt ik ben gepest geweest soms om mijn uiterlijk en soms denk ik aan zelfmoord gewoon om dat ik niets waard ben dat gevoel heb ik.ik hou niet van mezelf ik wil dood dan zijn ze van mij af

wil zeggen dat je nog hoop hebt om iemand die tegen je zegt dat je geen zelfmoord moet plegen. Hierbij: Pleeg geen zelfmoord, want je kwetst degene om je heen terwijl je zelf de rust vindt. Jij bent sterk genoeg dat je zover gekomen bent en je kunt nog sterker worden. Dat zijn dus de woorden die ik vaak ik tegen mijzelf zeg en dat geeft me weer kracht, dus probeer het. Voor diegene die:

Dik zijn > probeer rustig op te bouwen met sporten.

verlaten zijn door een geliefde > hij is het je niet waard, dus trek je mooie kleding en ga genieten van je leven.

Bedrogen zijn> verlaat die persoon en leef je leven todat je iemand anders vindt, maar verlies het vertrouwen niet.

misbruikt zijn> praat me een proffesionele en probeer z.s.m. die hoofdstuk af te sluiten, want het heeft te lang de tol geeeist in je leven.

Velen zullen beweren dat het makkelijk gezegd is dan gedaan en dat klopt ook, maar het gaat om wat JIJ wilt in het leven en dat je dit leest wil zeggen dat je nog leven, dus probeer wat te veranderen voordat je verder zakt in je depressieve gevoelens. Zonodig als je sterk genoeg bent, zoek de kern van je probleem op en schrijf op papapier op welke manieren je dit probleem kan oplossen. Geloof me > je kant het en je zult het overwinnen.

Succes