Levensverhalen (pagina 825)

Eerder dit jaar heb ik een verhaal geschreven. Ik zag het leven niet meer zitten.
Mijn zelfmoordpoging mislukte. En godzijdank, gaat het leven verder..

Ieder mens heeft slechte periodes. Het ligt eraan, hoe je ermee om gaat.
Als je goede vrienden hebt, kun je er met ze over praten. En zullen ze er voor je zijn.

Vaak is een beeindigde relatie de druppel die de emmer doet overlopen. JE bent kapot. het lijkt of alles tegen zit. Maar; het is slechts een kwestie van tijd. Uiteindelijk zal het beter gaan..

Nadat het uit ging met T. dacht ik dat ik er nooit overheen zou komen. Geen enkele jongen durfde ik mijn hart nog toe te vertrouwen. Uiteindelijk heb ik een paar wanhopige relaties gehad.

En nu, zo ineens vanuit het niets, duikt hij op.

"We hebben zo veel gemeen. Ik kan met je lachen, met je huilen.
Jij bent er voor me in goede en slechte tijden.
Ik ben er voor jou.

Ik hou van jou,
Ik hou van je binnenkant.
Je buitenkant is onbekend,
en toch weet ik; jij bent gewoon perfect voor mij.

Dankzij jou kan ik het leven aan.
Ookal zijn er mensen die er een probleem van maken..
Alleen om die afstand. Ik weet dat het wat kan worden. Ik weet dat het wat kan zijn.
Dus ik vraag je, lieve schat
geef me alstjeblieft een kans =$ "

Ik hou van jou,

Ik ben een meisje van 16 jaar. Ik had laatst een auto-ongeluk meegemaakt en ik ben niet ernstig gewond geraakt, maar ik dacht wel: "Wat als ik wel dood was gegaan?" Ik wil niet dood, want ik geloof niet in de hemel en ik heb niks om naar uit te kijken. Je hebt dan geen bewustzijn meer. En ik wil WEL leven. Ik haat het leven over het algemeen niet, want het leven heeft zoveel te bieden (als ik terugdenk aan toen ik nog gelukkig was). Ik haat alleen mijn eigen leven. Ik was altijd al teruggetrokken (dankzij een paar gebeurtenissen in het leven) en 2 jaar geleden raakte ik depressief. Ik voelde me zo verschrikkelijk eenzaam. Ik spijbelde altijd, maakte geen huiswerk, had nauwelijks vrienden. De enige vriendin die ik wel had, duwde ik steeds verder weg. Daarna begon het beter te gaan, maar nu voel ik me weer hetzelfde als toen. Ik wil het liefst alleen zijn, ik wil niet naar school, ik wil geen mensen om mij heen, want dan kan ik niet afgewezen worden. Ik huil elke dag en ben deze week niet naar school geweest. Ik pakte impulsief de trein naar Amsterdam en ben rond gaan lopen. Niemand die mij raar aankeek, zoals altijd op school. Ik was anoniem, vrij eigenlijk. Ik wil niet meer naar school, maar ik wil wel mijn diploma halen, zodat ik hier snel weg kan gaan. Maar ik kan me er niet toe zetten om huiswerk te maken of bij de les aanwezig te zijn, ik kan me moeilijk concentreren en wil het liefst slapen. Want dan ben ik ook "weg". Ik wil weer zo zijn als vroeger, toen ik nog leefde. Ik wil niet dood, maar ik weet niet wat ik nu met mezelf moet. Ik maak overal een zooitje van en probeer altijd te vluchten van alles.

I'm a hustler just like my name.
Zoveel dagen,weken,maanden,jaren zijn voorbij en telkens opnieuw kom je weer te voorschijn in mn gedachten.
Ik deed mn best op school,maar was niet net zo goed als de rest dus m.a.w ben ik dom,ik werk hard voor mn brood,maar is ook niet goed.
Elke keer als ik mn best doet om vooruit te komen wordt ik weer naar beneden geslagen.Want blijkbaar leef ik om elkaars tegenslagen op te vangen.
Net zoals God voor onze fouten en zonden is gekruisigd.
Blijkbaar kan ik geen succes zoals ieder normale mens boeken,dus boek ik mn tegenslagen maar met succes de ene achter de ander.
Net regen druppels achter elkaar en zonder enige inspanning of moeite.
Want tegenslag,schuldige,crimineel dat ben ik.Soms zegt men dat je der hard van word,sterk enz. maar als je nooit zoiets hebt mee gemaakt dan heb je geen benul van wat dit allemaal met iemand diep van binnen doet.Je kan wel sterk zijn maar diep van binnen wordt ik moe.
Het enige wat mijn hoofd boven water houd is Gods geschenk,wonder,woorden........................................................................................................................................,Maar voor hoelang nog?Voordat de stekker wordt uitgetrokken?Zo zie je maar weer misschien ben ik wel i.d.d een mislukkeling

Ik heb mijn verhaal begin dit jaar gepost. Het leven had voor mij geen zin meer.

Dit is wat ik op dat moment schreef:

"Het heeft voor mij geen zin meer

Hallo,

Ik ben een meisje van 16 jaar, en ik zit in zak en as.

Mijn ouders zijn 15 jaar geleden gescheiden. Ik bleef bij mijn moeder wonen, en mijn vader trouwde een nieuwe vrouw. Dankzij haar heb ik er een lief broertje en zusje bij.

15 jaar lang, ging ik 1 keer in de 14 dagen naar mijn vader. Ik zag hem vrijwel nooit. Over mijn rug hadden mijn ouders steeds ruzie. Ik stond er midden in..
Toen ik naar de middelbare school ging, kreeg ik steeds vaker ruzie. Mijn moeder en ik waren als water en vuur.
Ik begon mezelf in mijn polsen te snijden. En elke keer wannneer ik stress had, viel ik flauw.
Vorig jaar april, liep een ruzie met mijn moeder zo erg uit de hand, dat ik per direct mijn spullen pakte, en bij mijn vader en stiefmoeder ben gaan wonen.

Mijn moeder heeft Borderline (ofzo?) Een stoornis, waardoor je geen goed contact met de mensen van wie je houdt kunt houden. Heel vervelend allemaal.

Ik ben ontzettend bang voor mijn moeder. Ze heeft me geestelijk mishandelt, volgens mijn psychologen dan.. Ik weet niet wat ik er van vind.

Ik heb haar meerdere malen gezegd dat ik geen contact meer met haar wil. Maar het is en blijft mijn moeder. En dat maakt me erg wanhopig.

Ik snijdt mezelf in mijn polsen als het eventjes niet gaat. Ik weet het niet meer.

In juli kreeg ik verkering met een hele leuke jongen. Die inmiddels mijn ex is. Gister maakte hij het uit.
Ik ben er kapot van. Hij was mijn steun en toeverlaat, ik kon altijd bij hem en zijn ouders terecht.

Met al mijn problemen, die zich na het bij mijn moeder uit huis gaan, eigenlijk alleen maar toenamen.

een kleine opsomming van de dingen die me helemaal slopen..
* Ik ben de jongste in de klas, en ik heb het erg moeilijk met mijn huidige opleiding. Ik heb vaak het idee, da ik het niet meer trek. En dat ik wil stoppen. Het is me gewoon allemaal te moeilijk.
* Ik word telkens weer lastig gevallen door mijn moeder. Iedere keer weer krijgen we ruzie. En dreigt ze met van alles en nog wat. Van haar kant lijkt haar familie mij volkomen te negeren. Want tjaa, mijn moeder is tenslotte onschuldig in deze hele situatie..
* Mijn oma heeft kanker. Ze is ongeneeslijk ziek. Uitgezaaid naar overal en nergens.. Gewoon hopeloos kut.
* Mijn oom sliep een keer bij ons op bank,, en in een dronken bui randde hij me aan. Achteraf bleek dat hij er niet bewust van was, dat dat zoveel invloed op mijn leven had.
* Uiteindelijk kreeg ik ook nog ruzie met mijn danspartner, Hij stopte acuut met dansen. Dansen is mijn leven. En dan het bericht dat je niet verder kan.. Ik ben de cursus overnieuw gaan doen, maar het zou nooit meer worden zoals het was.
* Toen kreeg ik ook nog allemaal van die psychologen. Die niet verder vragen dan: hoe voel je je vandaag? Heel erg fijn dus.. NOT! en als dat praat-wijf, ook nog opmerkingen maakt als:
- je vader is een alcoholist
- ik hoop voor je dat je oma snel dood is, want dan ben je daarvan af..
dan breekt je hart zeker in duizenden stukjes..
* En als je gezin ook nog op het punt staat in te storten,, Want tjaa. ze schijnen niet meer van elkaar te houden,, dan is het toch logisch dat je het helemaal niet meer ziet zitten.

Wanneer dit alles wordt besproken, krijg je ondertussen ook nog te horen dat je op school geen stage mag lopen, omdat het gewoon niet gaat..

Eindelijk aangeland bij dit moment.. Ik voel me enorm kut. Gisteravond heeft mn vriend het uitgemaakt.
Ik was helemaal dol. Als hij me niet vast had gehouden, dan was ik naar het station gegaan, en had ik de trein gepakt naar duitsland. Weg bij alle bekenden.. Ik had mijn plan al helemaal uitgedacht. Daar, in duitsland, zou ik zelfmoord plegen.

Dit is nog steeds wat ik wil. Ik wil gewoon niet meer leven. Mijn hele leven ligt in puin. Het is nooit goed geweest!
Ik moest vandaag werken. Heel gezellig doen tegen de klanten in de winkel.. Dat was echt iets waar ik geen behoefte aan had.. Dus heb vandaag geen flikker gedaan.
Eigenlijk alleen mn polsen door snijden, tot bloeden toe.. Maar ach, dat is nu routinewerk voor mij. Ik doe het zo vaak.

Net mijn sjaal super strak om mijn nek gedraaid. Ik kreeg echt geen lucht.
Ik wou graag doorzetten. Ik was toch alleen thuis, maar helaas ik stikte niet snel genoeg.. Mijn ouders kwamen thuis, dus moest ik gauw doen, alsof er niets was..
Ik wil niet dat iemand ziet hoe ik een eind aan mijn leven maak. Ik wil ook niet dat een bekende me vind. Ten minste. dat geldt zeker voor mijn broertje.

ik weet het niet meer,, ik wil gewoon dood.. =("



Nu een hele tijd later, zit ik weer zo prettig in mijn vel. Natuurlijk er gebeurd veel. Je maakt veel tegen slagen mee, maar als je probeert hier door heen te kijken. Het met de juiste mensen deelt, en op tijd praat. Dan kun je er uit komen.

Op het moment dat ik me kut voelde,, gewoon zwaar kut. Het moment dat ik mijn verhaal hier verteld had, ben ik naar mijn kamer gegaan. Ik heb mezelf opgehangen.. Ik was alleen thuis, aan het feit dat iemand me zou vinden daar dacht ik niet aan. Dat durfde ik ook niet.
Uiteindelijk, net toen ik het niet meer uithield de pijn. Vond mn broertje me. Ik zag de tranen in zijn ogen. De schrik.
Op dat ogenblik vroeg ik me af waar ik mee bezig was.
Mijn broertje, 11 jaar. Hij heeft mijn leven gered! Ik ben hem zo dankbaar. Hij is mijn dierbaarste. Ik kan echt niet zonder die kleine gozer.

Na een hele tijd met mijn broertje gepraat te hebben, ben ik gaan douchen. Mijn broertje vertelde alles aan mijn zusje,, (14 jaar op dat moment) Zij kwam bij mij onder de douche. En we hebben een hele tijd samen staan huilen..
VERGEET NOOIT DAT ER ALTIJD WEL IEMAND IS DIE VAN JE HOUDT!!!!

Uiteindelijk,, ook na elke relatie. Dat voor mij de druppel was.. Komt er weer een lichtpuntje.. Je blijft niet voor altijd bij iemand.. Dat kan gewoon niet.. Zowiezo niet,, bij een van de eerste.. Uiteindelijk houdt iets op.. Er is altijd een einde.. Maar hiet moet je door.

Ik ken nu een jongen. Hij is zoo lief.. Hij is er voor me. het maakt niet uit wanneer.. Hij is de wekker van mijn hart. Hij geeft me aan wanneer het tijd is om te praten.. Hij zegt het niet.. Ik voel het gewoon als ik met hem praat. Helaas wonen we behoorlijk ver uit elkaar.
In een behoorlijk korte tijd, heeft hij mij zo goed leren kennen.. En ik hem..
Ik ben van hem gaan houden, om wie hij is. Ik heb hem nooit gezien, ja half op een foto.. maar jaa, wie zegt dat hij het echt is.. Niemand die mij het garandeert. Maar ik geloof hem..
En wanneer je in iemand gelooft, kun je veel en veel meer aan!

Lieve R., Ik hou zo ongelooflijk veel van jou. Ik hoop dat de afstand ons niet tegen zal houden. Ik wil met jou zowiezo, een groot deel van mijn leven delen.
Ik ben er voor jou in goede en slechte tijden. Dat mag je niet vergeten..
Je bent alles voor me. Ik heb me nog nooit bij iemand zo op mijn gemak gevoelt als bij jou!

Je bent super! Ik hou van jou, met heel mijn hart..

Een hele dikke kus, speciaal voor jou...

Van mij

Als ik een reden moet geven, is 1 niet genoeg. Op school voel ik me onbegrepen, thuis ook. Ik voel me op geen plek meer veilig, ik heb soms zoveel pijn dat ik niet meer kan huilen. Als ik ook maar een persoon had die er voor me is en me nooit pijn zou hebben gedaan. Maar die is er niet, alsof ik geen mens kan vertrouwen. Als ik toch niemand kan vertrouwen, waar leef ik dat nog voor...

Elke dag help ik wel iemand

Maar niemand die help mij ooit eens een keer

Kan moeilijk aan een leuk meissie komen

Omdat ik het elke dag gewoon te zwaar heb en niks om letterlijk voor te leven

Mag misschien niet lelijk zijn maar van binnen word ik altijd afgewezen

Elke nacht kan ik niet slapen van de fouten die ik maak of waarschijnlijk niet goed doe

Ik wil mezelf gewoon loslaten en me vleugels spreiden maar ik kan geen kant op

Ik zit opgesloten in deze wereld vol met ellende

Ik kan aleen in slaap komen met slaapmiddelen

en niemand kan mij ook helpen was er maar een psychiater voor dit

ik ga zelf ook elke keer naar een psycholoog maar die kunnen mij gewoon niet helpen

wat is dit ?

ben ik te goed ?

Ben ik nou zon klootzak die zo dom is om aleen goede dingen te doen en toch altijd de afgrond in ga ?

de heer hierboven die zou mij ook wel een handje kunnen helpen maar het gaat gewoon steeds niet beter maar slechter

Naja weetje fock alles

Good die younG ?

ik hoop dat het gauw zou komen

Hey mensen,

Dit schrijven is niet mijn ding, maar misschien hebben een van jullie het zelfde?
Geen kutleven geen schult gevoel,
je zou denken geen probleem????
maar de droom dat je zelf keer op keer zelfmoord pleegt is niet gezond toch??
zonder dat je het weet kom je ook op de site zelfmoord.nl .
de droom is niet angstig gewoon soms fijn.
is het fijn om er uit testappen weg hier?
lijkt me niet maar waarom houd het me bezig.....
ben een normaal iemand en heb het er met niemand over toch via deze weg..
wie heeft dit nog meer..........?

ik heb een relatie van 3 jaar, toen ik hem leerde kennen was het totaal niet mijn type, maar ik zat in een leegte ik wilde het toch proberen. Ik nam het ook niet echt serieus ik dacht ik zie wel tot waar het gaat. Onze smaken verschillen veel en onze ideeen ook, maar toch zijn wij samen.Hij is superrrlief doet echt alles maar dan ook alles voor mij, maar ik krijg bijna nooit complimenten ik zie er goed uit, maar dat boeitt hem niet want bij hem gaat het om de innerlijk.. Ik mis dat gevoel wat ik eerder veel had met mijn ex. Maar ik dacht hij is goed voor je wat wil je nog meer. Alleen als hij boos is gaat het ook om niets, onze laatste ruzie was dat ik hem een paar uur niet had gebeld, en als hij boos is scheld hij mij verrot. Ik wil niet zo een relatie en als ik bij hem weg wil dan dreigt hij mij, laat mij niet met rust. Ik wl niets laten blijken aan mijn ma maar ik zit eigenlijk in een diepe grot waar ik mooielijk uit kan komen.. Het doet mij pijn om bij hem te blijven omdat ik dan denk hoe hij mij heeft uitgescholden.. ik weet niet hoe ik dit moet oplossen.. ik haat hem !!!

zoals de titel het al zegt

ik ben het gewoon zat om te leven
voor mijn gevoel heb ik niks meer om voor te gaan. ik heb niemand meer en de mensen die zeggen dat ze om me geven praten achter me rug om over mij ze geven dus zoveel om me dat ze het niet recht in em gezicht durven te zeggen! maarja ik ben eignelijk nog jong maar goed ik weet ook niet hoe of wat en waarom maar ik heb gewoon geen zin meer helemaal niks meer me school is vanaf basis school helemaal slecht heb schulde bij me ouders (dat is wel mijn eigen schuld) maar alsnog zelfs me ouders denken ook niet even na over de dingen die me gebeurd zijn, ik ben me vriendin kwijt geraakt waar ik alles voor over had me broer is een junk en me vader is een man die zig schaamt voor hoe zijn zoon is....

ik weet ook niet waarom ik het hier post maar ik dacht mischien dat het wat helpt

dat stond er laatst in de krant.
60 gelukkige jaren heeft een mens.
60 gelukkige jaren.?
ik ben nu 48, volgende maand 49,
ik weet niet eens hoe mijn jeugd was.
als ik me goed concentreer denk ik dat ik aan 60 maanden kom.
na 2 lange relaties ben ik 10 jaar getrouwd geweest.
2 verschrikkelijke lieve dochters gekregen.
ik zie ze gelukkig nog om het weekend.
gescheiden omdat mijn ex een ander had.
wat doe je dan.? verwerken.
dat heeft ruim 3 jaar geduurd.
heel voorzichtig weer gaan daten.
een leuke lieve vrouw tegen gekomen.
we werden verliefd, mijn dochters hielden van haar, ik hield van haar.
maar zij had haar verleden nog niet verwerkt.
en wat bleek.? ze was na 1 week al bij een andere vent.
verdriet die ik bijna niet aankon. maar mijn dochters houden mij op de been.
eerst eens lekker met vakantie gaan, dat was super, lekker tot rust gekomen.
wat zie ik toen ik thuis kwam.? een mailtje van die vrouw. ze miste mij, ze miste mijn dochters verschrikkelijk, we gaan weer mailen. dat ging heel goed, we hebben nooit ruzie gehad. we wilden elkaar weer zien, dus stiekem afspreken, zij had nog een relatie. maar dat gaat soms niet goed, hij kan soms agressief zijn. het klikt weer tussen ons, we gaan meer afspreken. een heel klein kusje voelde weer lekker. haar relatie ging niet meer, ze kon er niet mee leven. ze gaat weer alleen wonen, en wij krijgen meer contact.
het voelt weer helemaal goed, zelfs nog beter als in onze eerste relatie. maar dan komt bij haar weer de twijfel, van wie houd ze het meest.? ze hou van mij, maar nog iets meer van hem, we praten uren, nachten lang. ze kan hem maar niet vergeten, maar weet niet wat ze wil. zelfs 2 waarzegsters hebben onafhankelijk van elkaar tegen haar gezegd dat hij nooit zal genezen, en altijd die agressive kant zal bijven houden. maar haar gevoelens voor hem zijn er nog....hij heeft zo'n lieve kant......
ze wil rust om na te denken, dat heeft ze gekregen van mij. maar nu is ze weg, ze wil bij hem zijn. voor de tweede keer heeft dezelde vrouw mijn leven verwoest, en dat van mijn lieve dochters. 60 gelukkige jaren.? hooguit 60 maanden.
ik kan niet meer, de pijn is niet te verdragen. ik ben teveel gekwetst. ik wil niet meer, ik ben moe, heeeeeeeeeel erg moe. nachten lig ik wakker, nachten lig ik te janken. wanneer houd dit op.? wanneer zijn er geen tranen meer.? alleen als ik dood ben. dan heb ik rust, dan heb ik geen tranen meer, dan heb ik rust. het grote broodmes ligt al dagen klaar, zal ik het doen.? en mijn allerliefste dochters dan.? toch maar met de auto de trein nemen.? nee, toch maar het broodmes, of toch....... 60 gelukkige jaren.........ppppffffffff