Levensverhalen (pagina 824)

soms is het nog al ingewikkeld
en met het bedoel ik eigenlijk gewoon alles
de ene dag heb je alles
de volgende dag laat dat alles je in de steek
ik heb een bepaalde stornis
volgens mijn ouders en een vrouw
ik kan het niet geloven
ik wil het niet geloven
en al helemaal niet acsepteren
en als ik het wel moet acsepteren heeft mijn leven gewoon geen zin meer
ik leef ik een leugen
ik ben lelijk
oerlelijk
zelf pro anna zijn lukt me niet volledig
ik haal het gezin uit elkaar
ik ben een soort waardenloos stukje vuil
bedekt met een doekje zodat het niet opvalt
weetje, ook word ik gepest
vroeger nooit van me afgebeten
maar nu ik dat wel doe heeft het als nog geen effect
ik denk eigenlijk dat ik niet de enige ben hier
maargoed, mijn vraag
hoe zou ik zelfmoord plegen
dat zou waarschijnlijk door een overdisis zijn
laf ik weet het ik besef het
waarschijnlijk zou ik eerst alles doen wat ik altijd al wilde doen
aantal mensen ontmoeten die ik niet in het echt heb geien alleen via de cam zielig he
daarna feesten tot ik er bij neer val letterlijk
en daarna te veel drinken
pillen slikken
en mezelf in de zee gooien
iets waar ik thuis hoor
niemand die mijn lijk hoeft te zien
hoop ik dan maar
maar ik ben waarschijnlijk niet in staat om zelfmoord te plegen
zwak..
maar toch
als ik het zou doen
neem ik eerst wraak
op iedereen die me zo ver heeft laten gaan
het is met name hun schuld
naast het feit dat ik absoluut gewoon niet wijs ben
weetje
ik schrijf nog wel een keer
ik heb tijd nodig om na te denken
doen julie dat ook voordat je actie onderneemt
hoe erg je leven ook is
er is vast wel iets voorbestemt op het feit dat ik me zo alleen voel

Al jaren ben ik bezig om me goed te voelen. Elke keer lukt het een beetje maar telkens komt het gevoel weer terug.

Gedachtens spoken elke minuut in mijn hoofd. Waarom voel ik me zo klote, waarom ben ik zo ongelukkig, waarom zit alles zo tegen.

Telkens ga je een reden vinden is het niet het werk, vriendje, ander omgeving. Maar het gevoel blijft steeds.

Door mijn ex werd ik geslagen, gedrogeerd, aangerand , bedreigd vernederd probeerde mij tot sex met andere mensen te zetten. Toch kon ik vluchten maar hij blijft in mijn hoofd zitten.

Nu heb ik 8 jaar een relatie en kindje van 2 jaar maar het gevoel blijft. Hij is vaak weg en geeft mij geen juiste aandacht. Ik zit elke avond alleen en we hebben weinig intimiteit.

Ik blijf mij ongelukkig voelen alles wat ik doe gaat fout vaak denk ik als ik alleen in de auto zit wat als ik mijn ogen dicht doe.

Men heeft mij gediagnosiseerd met longkanker stadium 2
IK WIL NIET STADIUM 4 geestelijk en lichamelijk MEEMAKEN.
Ik weet dat zelf-doding niet mag.
Nu vraag IK: als je hond of kat te ziek is om te leven, waarom worden deze dieren wel ingeslapen en wij MENSENdieren niet?
Ik ben enn lozer, dat weet ik, maar dan nog: 1 spuitje met lucht direct in mijn slagader, wat is daar verkeert aan?

Hallo allemaal,

Hoe erg is het al, dat ik op deze site dus al ben terecht gekomen.

Ik heb een moeilijke jeugd gehad, te veel om hier te typen.
Bij verschillende hulpinstellingen geweest maar daar had ik niet echt veel baat bij. Op school gaat het goed, daar hoef ik me totaal geen zorgen over te maken. Ik heb een onwijs lief vriendje en schoonouders. Verder weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik met mn leven aan moet.
Ik heb veel flasbacks van de afgelopen jaren en voel me vaak erg down. Op school kan ik me niet altijd concentreren of wil ik plotseling heel erg huilen. Ik wil er niet meer zo graag over praten omdat ik toch elke keer weer teleurgesteld word. Vriendinnen laten mij vallen en kiezen vooral voor hun vriendje en doen alleen maar gierig en vertellen toch alles door.
Dan vraag ik me af wat voor nut het toch nog heeft. Ik denk bijna iedere dag aan zelfmoord of ik fantaseer hoe het zou zijn als ik een poging deed en dan de volgende dag gewoon half gaar op school aan kom. Of mensen dan inzien hoe erg het is?

Ik ga naar de kerk en ik geloof ik God. en toch loop ik met deze gedachtes ik vind echt moeilijk om alles over te geven aan God ook al heeft hij al veel in mijn leven positief veranderd.

Liefs,

Even mijn verhaal..
van mijn 4 jaar voor mezelf moeten zorgen, vanaf mijn 10 jaar gebruikt door mijn moeder om haar verslaving te onderhouden, op 16 jaar in de psychiatrie..
3 pogingen
nu uit psychiatrie, maar mensen spreken mij constant aan over mijn wispelturigheid, ik maak mensen het moeilijk en verdrietig als ik langere tijd met hen omga, meestal laten ze me ook in de steek..
Ik wil gewoon dood, want ja, wat heeft het voor zin, het enige wat ik hier doe is ademen, en wellicht ook dat niet lang meer
geen studies afgemaakt, geen fatsoenlijk werk, geen stabiele sociale contacten..
Ik ben gewoon een onmogelijk ding om mee om te gaan!! Dus ja
Stoppen met ademen, en deze keer tegoei, is voor mij nu nog de enige optie

Eerder dit jaar heb ik een verhaal geschreven. Ik zag het leven niet meer zitten.
Mijn zelfmoordpoging mislukte. En godzijdank, gaat het leven verder..

Ieder mens heeft slechte periodes. Het ligt eraan, hoe je ermee om gaat.
Als je goede vrienden hebt, kun je er met ze over praten. En zullen ze er voor je zijn.

Vaak is een beeindigde relatie de druppel die de emmer doet overlopen. JE bent kapot. het lijkt of alles tegen zit. Maar; het is slechts een kwestie van tijd. Uiteindelijk zal het beter gaan..

Nadat het uit ging met T. dacht ik dat ik er nooit overheen zou komen. Geen enkele jongen durfde ik mijn hart nog toe te vertrouwen. Uiteindelijk heb ik een paar wanhopige relaties gehad.

En nu, zo ineens vanuit het niets, duikt hij op.

"We hebben zo veel gemeen. Ik kan met je lachen, met je huilen.
Jij bent er voor me in goede en slechte tijden.
Ik ben er voor jou.

Ik hou van jou,
Ik hou van je binnenkant.
Je buitenkant is onbekend,
en toch weet ik; jij bent gewoon perfect voor mij.

Dankzij jou kan ik het leven aan.
Ookal zijn er mensen die er een probleem van maken..
Alleen om die afstand. Ik weet dat het wat kan worden. Ik weet dat het wat kan zijn.
Dus ik vraag je, lieve schat
geef me alstjeblieft een kans =$ "

Ik hou van jou,

Ik ben een meisje van 16 jaar. Ik had laatst een auto-ongeluk meegemaakt en ik ben niet ernstig gewond geraakt, maar ik dacht wel: "Wat als ik wel dood was gegaan?" Ik wil niet dood, want ik geloof niet in de hemel en ik heb niks om naar uit te kijken. Je hebt dan geen bewustzijn meer. En ik wil WEL leven. Ik haat het leven over het algemeen niet, want het leven heeft zoveel te bieden (als ik terugdenk aan toen ik nog gelukkig was). Ik haat alleen mijn eigen leven. Ik was altijd al teruggetrokken (dankzij een paar gebeurtenissen in het leven) en 2 jaar geleden raakte ik depressief. Ik voelde me zo verschrikkelijk eenzaam. Ik spijbelde altijd, maakte geen huiswerk, had nauwelijks vrienden. De enige vriendin die ik wel had, duwde ik steeds verder weg. Daarna begon het beter te gaan, maar nu voel ik me weer hetzelfde als toen. Ik wil het liefst alleen zijn, ik wil niet naar school, ik wil geen mensen om mij heen, want dan kan ik niet afgewezen worden. Ik huil elke dag en ben deze week niet naar school geweest. Ik pakte impulsief de trein naar Amsterdam en ben rond gaan lopen. Niemand die mij raar aankeek, zoals altijd op school. Ik was anoniem, vrij eigenlijk. Ik wil niet meer naar school, maar ik wil wel mijn diploma halen, zodat ik hier snel weg kan gaan. Maar ik kan me er niet toe zetten om huiswerk te maken of bij de les aanwezig te zijn, ik kan me moeilijk concentreren en wil het liefst slapen. Want dan ben ik ook "weg". Ik wil weer zo zijn als vroeger, toen ik nog leefde. Ik wil niet dood, maar ik weet niet wat ik nu met mezelf moet. Ik maak overal een zooitje van en probeer altijd te vluchten van alles.

I'm a hustler just like my name.
Zoveel dagen,weken,maanden,jaren zijn voorbij en telkens opnieuw kom je weer te voorschijn in mn gedachten.
Ik deed mn best op school,maar was niet net zo goed als de rest dus m.a.w ben ik dom,ik werk hard voor mn brood,maar is ook niet goed.
Elke keer als ik mn best doet om vooruit te komen wordt ik weer naar beneden geslagen.Want blijkbaar leef ik om elkaars tegenslagen op te vangen.
Net zoals God voor onze fouten en zonden is gekruisigd.
Blijkbaar kan ik geen succes zoals ieder normale mens boeken,dus boek ik mn tegenslagen maar met succes de ene achter de ander.
Net regen druppels achter elkaar en zonder enige inspanning of moeite.
Want tegenslag,schuldige,crimineel dat ben ik.Soms zegt men dat je der hard van word,sterk enz. maar als je nooit zoiets hebt mee gemaakt dan heb je geen benul van wat dit allemaal met iemand diep van binnen doet.Je kan wel sterk zijn maar diep van binnen wordt ik moe.
Het enige wat mijn hoofd boven water houd is Gods geschenk,wonder,woorden........................................................................................................................................,Maar voor hoelang nog?Voordat de stekker wordt uitgetrokken?Zo zie je maar weer misschien ben ik wel i.d.d een mislukkeling

Ik heb mijn verhaal begin dit jaar gepost. Het leven had voor mij geen zin meer.

Dit is wat ik op dat moment schreef:

"Het heeft voor mij geen zin meer

Hallo,

Ik ben een meisje van 16 jaar, en ik zit in zak en as.

Mijn ouders zijn 15 jaar geleden gescheiden. Ik bleef bij mijn moeder wonen, en mijn vader trouwde een nieuwe vrouw. Dankzij haar heb ik er een lief broertje en zusje bij.

15 jaar lang, ging ik 1 keer in de 14 dagen naar mijn vader. Ik zag hem vrijwel nooit. Over mijn rug hadden mijn ouders steeds ruzie. Ik stond er midden in..
Toen ik naar de middelbare school ging, kreeg ik steeds vaker ruzie. Mijn moeder en ik waren als water en vuur.
Ik begon mezelf in mijn polsen te snijden. En elke keer wannneer ik stress had, viel ik flauw.
Vorig jaar april, liep een ruzie met mijn moeder zo erg uit de hand, dat ik per direct mijn spullen pakte, en bij mijn vader en stiefmoeder ben gaan wonen.

Mijn moeder heeft Borderline (ofzo?) Een stoornis, waardoor je geen goed contact met de mensen van wie je houdt kunt houden. Heel vervelend allemaal.

Ik ben ontzettend bang voor mijn moeder. Ze heeft me geestelijk mishandelt, volgens mijn psychologen dan.. Ik weet niet wat ik er van vind.

Ik heb haar meerdere malen gezegd dat ik geen contact meer met haar wil. Maar het is en blijft mijn moeder. En dat maakt me erg wanhopig.

Ik snijdt mezelf in mijn polsen als het eventjes niet gaat. Ik weet het niet meer.

In juli kreeg ik verkering met een hele leuke jongen. Die inmiddels mijn ex is. Gister maakte hij het uit.
Ik ben er kapot van. Hij was mijn steun en toeverlaat, ik kon altijd bij hem en zijn ouders terecht.

Met al mijn problemen, die zich na het bij mijn moeder uit huis gaan, eigenlijk alleen maar toenamen.

een kleine opsomming van de dingen die me helemaal slopen..
* Ik ben de jongste in de klas, en ik heb het erg moeilijk met mijn huidige opleiding. Ik heb vaak het idee, da ik het niet meer trek. En dat ik wil stoppen. Het is me gewoon allemaal te moeilijk.
* Ik word telkens weer lastig gevallen door mijn moeder. Iedere keer weer krijgen we ruzie. En dreigt ze met van alles en nog wat. Van haar kant lijkt haar familie mij volkomen te negeren. Want tjaa, mijn moeder is tenslotte onschuldig in deze hele situatie..
* Mijn oma heeft kanker. Ze is ongeneeslijk ziek. Uitgezaaid naar overal en nergens.. Gewoon hopeloos kut.
* Mijn oom sliep een keer bij ons op bank,, en in een dronken bui randde hij me aan. Achteraf bleek dat hij er niet bewust van was, dat dat zoveel invloed op mijn leven had.
* Uiteindelijk kreeg ik ook nog ruzie met mijn danspartner, Hij stopte acuut met dansen. Dansen is mijn leven. En dan het bericht dat je niet verder kan.. Ik ben de cursus overnieuw gaan doen, maar het zou nooit meer worden zoals het was.
* Toen kreeg ik ook nog allemaal van die psychologen. Die niet verder vragen dan: hoe voel je je vandaag? Heel erg fijn dus.. NOT! en als dat praat-wijf, ook nog opmerkingen maakt als:
- je vader is een alcoholist
- ik hoop voor je dat je oma snel dood is, want dan ben je daarvan af..
dan breekt je hart zeker in duizenden stukjes..
* En als je gezin ook nog op het punt staat in te storten,, Want tjaa. ze schijnen niet meer van elkaar te houden,, dan is het toch logisch dat je het helemaal niet meer ziet zitten.

Wanneer dit alles wordt besproken, krijg je ondertussen ook nog te horen dat je op school geen stage mag lopen, omdat het gewoon niet gaat..

Eindelijk aangeland bij dit moment.. Ik voel me enorm kut. Gisteravond heeft mn vriend het uitgemaakt.
Ik was helemaal dol. Als hij me niet vast had gehouden, dan was ik naar het station gegaan, en had ik de trein gepakt naar duitsland. Weg bij alle bekenden.. Ik had mijn plan al helemaal uitgedacht. Daar, in duitsland, zou ik zelfmoord plegen.

Dit is nog steeds wat ik wil. Ik wil gewoon niet meer leven. Mijn hele leven ligt in puin. Het is nooit goed geweest!
Ik moest vandaag werken. Heel gezellig doen tegen de klanten in de winkel.. Dat was echt iets waar ik geen behoefte aan had.. Dus heb vandaag geen flikker gedaan.
Eigenlijk alleen mn polsen door snijden, tot bloeden toe.. Maar ach, dat is nu routinewerk voor mij. Ik doe het zo vaak.

Net mijn sjaal super strak om mijn nek gedraaid. Ik kreeg echt geen lucht.
Ik wou graag doorzetten. Ik was toch alleen thuis, maar helaas ik stikte niet snel genoeg.. Mijn ouders kwamen thuis, dus moest ik gauw doen, alsof er niets was..
Ik wil niet dat iemand ziet hoe ik een eind aan mijn leven maak. Ik wil ook niet dat een bekende me vind. Ten minste. dat geldt zeker voor mijn broertje.

ik weet het niet meer,, ik wil gewoon dood.. =("



Nu een hele tijd later, zit ik weer zo prettig in mijn vel. Natuurlijk er gebeurd veel. Je maakt veel tegen slagen mee, maar als je probeert hier door heen te kijken. Het met de juiste mensen deelt, en op tijd praat. Dan kun je er uit komen.

Op het moment dat ik me kut voelde,, gewoon zwaar kut. Het moment dat ik mijn verhaal hier verteld had, ben ik naar mijn kamer gegaan. Ik heb mezelf opgehangen.. Ik was alleen thuis, aan het feit dat iemand me zou vinden daar dacht ik niet aan. Dat durfde ik ook niet.
Uiteindelijk, net toen ik het niet meer uithield de pijn. Vond mn broertje me. Ik zag de tranen in zijn ogen. De schrik.
Op dat ogenblik vroeg ik me af waar ik mee bezig was.
Mijn broertje, 11 jaar. Hij heeft mijn leven gered! Ik ben hem zo dankbaar. Hij is mijn dierbaarste. Ik kan echt niet zonder die kleine gozer.

Na een hele tijd met mijn broertje gepraat te hebben, ben ik gaan douchen. Mijn broertje vertelde alles aan mijn zusje,, (14 jaar op dat moment) Zij kwam bij mij onder de douche. En we hebben een hele tijd samen staan huilen..
VERGEET NOOIT DAT ER ALTIJD WEL IEMAND IS DIE VAN JE HOUDT!!!!

Uiteindelijk,, ook na elke relatie. Dat voor mij de druppel was.. Komt er weer een lichtpuntje.. Je blijft niet voor altijd bij iemand.. Dat kan gewoon niet.. Zowiezo niet,, bij een van de eerste.. Uiteindelijk houdt iets op.. Er is altijd een einde.. Maar hiet moet je door.

Ik ken nu een jongen. Hij is zoo lief.. Hij is er voor me. het maakt niet uit wanneer.. Hij is de wekker van mijn hart. Hij geeft me aan wanneer het tijd is om te praten.. Hij zegt het niet.. Ik voel het gewoon als ik met hem praat. Helaas wonen we behoorlijk ver uit elkaar.
In een behoorlijk korte tijd, heeft hij mij zo goed leren kennen.. En ik hem..
Ik ben van hem gaan houden, om wie hij is. Ik heb hem nooit gezien, ja half op een foto.. maar jaa, wie zegt dat hij het echt is.. Niemand die mij het garandeert. Maar ik geloof hem..
En wanneer je in iemand gelooft, kun je veel en veel meer aan!

Lieve R., Ik hou zo ongelooflijk veel van jou. Ik hoop dat de afstand ons niet tegen zal houden. Ik wil met jou zowiezo, een groot deel van mijn leven delen.
Ik ben er voor jou in goede en slechte tijden. Dat mag je niet vergeten..
Je bent alles voor me. Ik heb me nog nooit bij iemand zo op mijn gemak gevoelt als bij jou!

Je bent super! Ik hou van jou, met heel mijn hart..

Een hele dikke kus, speciaal voor jou...

Van mij

Als ik een reden moet geven, is 1 niet genoeg. Op school voel ik me onbegrepen, thuis ook. Ik voel me op geen plek meer veilig, ik heb soms zoveel pijn dat ik niet meer kan huilen. Als ik ook maar een persoon had die er voor me is en me nooit pijn zou hebben gedaan. Maar die is er niet, alsof ik geen mens kan vertrouwen. Als ik toch niemand kan vertrouwen, waar leef ik dat nog voor...