Levensverhalen (pagina 82)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

In de steek gelaten

Nou, ik heb al 2 dagen in gedachten om mezelf pijn te doen en of zelfmoord te plegen. Ik word in de steek gelaten door mijn beste vriendinnen en kom ik erachter dat ze achter mijn rug om praten, en steeds meer mensen beginnen mij ineens te haten. Ik vraag me af of er wel iemand is die van me houd. Nou ik ga niet erg dramatisch doen , mn moeder en mn broertje houden van me, maar er beginnen steeds meer mensen op mij te haten en ik krijg steeds vaker het idee om mezelf pijn te doen.
Datum:
20-06-2017
Naam:
S
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Zo moeilijk

Zo moeilijk, is praten in je verhaal.Zo moeilijk is begrijpen wat je zelf voelt. Zo erg is het wat je daardoor aanricht, terwijl je het zo goed bedoelt. Liefhebben is niet moeilijk, althans dat denken velen.Maar wijnigen voelen of weten, welke waarde liefhebben behoeft. Zoveel zware herineringen en gedachten, brengen me tot een keuze die misschien niemand zal verwachten, maar het is een bewuste keuze.Tijd heb ik genomen(zou wensen dat deze nog langer kon) maar kan niet langer wachten om..te doen wat ik vroeger niet kon.Het is laf om te zeggen, ik kan niet meer, zal je vertellen, het doet meer zeer, dan te wachten op de moment die komt

Tom
Datum:
18-06-2017
Naam:
Tom k
Leeftijd:
54
Provincie:
België

Mijn verhaal

Me vader keek nooit naar me om, waarom weet ik met de dag van vandaag nog steeds niet.
Het begon toen ik klein was een jaar of 5/6 was,me vader beloofden een heleboel cadeautjes langs komen tot hij me moeder op belde en vertelde dat hij niet kwam. Ik vond het erg vervelend en was overstuur me moeder wou het niet meer dat ik zo overstuur was dus zei ze dat het beter was als hij me verlopen niet meer zou zien.
Me oma was ook nog erg ziek ze had kanker in der hele lichaam en was erg dement. Me opa was toen mijn vader figuur hij bracht me vaak naar school.
Omdat mijn moeder altijd aan het werk was of omdat er ruzie was tussen me moeder en zus.
De ruzies waren zo erg dat er soms politie aan de deur kwam.
Me zus heeft me moeder bedreigd met een mes.
Vandaar dat ik vaak bij me opa en oma.
Op een avond kwam me zus bij me opa en oma en vertelde me dat ze uit huis moest door die ruzies.
Toen ging het beter tussen me moeder en zus en had ze een nieuwe vriend die goeie invloed op me zus had.
Loop der jaren moesten veel familie leden naar het ziekenhuis me tante had een hartinfarct me oom 3 hartstilstanden.
Hoe ouder ik werd hoe meer ik geïnteresseerd raakte in meiden hoort bij de leeftijd.
Sommige meiden waren aardig voor me andere niet soms was het zo dan deed ik moeite maar was ik gewoon te lief
Of waren ze bezig met andere jongens
Sommige vertelde ik me verleden omdat ik van hen hield sommige gebruikte het tegen me om me pijn te doen wat een meisje een keer zei was( was je moeder maar weg gegaan zoals je vader deed)
Toen kreeg me moeder een hartinfarct ik zat op school en me zus belde me toen moest ik naar huis en zag nog veel spullen liggen zoals naalden enz toen besefte ik dat het misschien wel afgelopen kon zijn dat ze zal overlijden en ik wist als dat zou gebeuren dat ik gewoon niks meer had want je familie kon niet voor me zorgen me oom had een hartstilstand gehad me tante hartinfarct me andere oom 3 hartstilstanden me zus woonde bij me opa om me voor me opa te zorgen want een oom was zeg maar de baas over me opa als hij iets fout deed schreeuwde hij tegen me opa tot hij een keer perongeluk de verkeerde boodschappen mee nam en me oom gaf me opa een duw waardoor zijn knieschijf verbrijzeld was dus daarom zorgt me zus voor me opa dus daar kan ik ook niet naartoe.
Toen kreeg me tante een herseninfarct en is nu aan aan 1 kant verlamd

En het gekke is mensen zien niet dat je het moeilijk heb ze zien je lachen en als je zegt ja gaat goed geloven ze je ook gewoon en dan op een gegeven moment ga je steeds onzekerder voelen en dat ziet ook niemand.
Ik loop echt al lang met het gedachten rond van zal ik stoppen met het leven ik hoop deze ochtend gewoon niet wakker te worden of hopelijk krijg ik een ernstig ongeluk en word ik niet meer wakker en dan denk ik wat als ik weg was wie zouden er dan staan moeder me zus en wie verder want er is niemand die echt ziet dat ik het niet vol hou er is niemand die zegt hier kom maar op mijn schouder laat alles maar gaan laat het lopen er is niemand die je een helpende hand bied en het gekke is als je vraagt om hulp vinden mensen je gek en zeggen ze aah joh moet je niet doen ze weten niet hoe ik me voel ze weten niet wat er in me hoofd omgaat
Datum:
18-06-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Utrecht

louise hay legt uit dat elke gedachten je leven creeert

ik ben ondertussen al wat ouder dan de meeste van jullie hier,maar ik begrijp precies wat jullie meemaken en ik maakte net hetzelfde mee als jullie.gepest en belachelijk gemaakt op school en mn ouders hielden nooit van me,nog steeds niet trouwens .ik wilde ook dood.daarom wil ik nu mn steentje bijdragen met wat ik intussen heb geleerd van louise hay en wil dat graag delen met jullie.weet dat als je met negatieve gedachten rondloopt je net die mensen aantrekt die ookmet zulke gedachten rondlopen ,ga je anders en positiever denken dan trek je positievere situaties en mensen aan.https://www.youtube.com/watch?v=hgvKbefP2_U
Datum:
16-06-2017
Naam:
debby
Leeftijd:
43
Provincie:
België

Zelfmoord

Hallo iedereen,

ten eerste wil ik graag zeggen dat ik het fijn vind dat jij naar mijn verhaal wil luisteren. Bedankt.

Ik ben een 14 jarige jongen en ik ben al mijn hele leven gepest. Ik had altijd wel wat vrienden, maar ik werd altijd wel gepest.

Ik zit nu een aantal jaar op het VWO. Ik heb ook een groep overgeslagen dus ik ben wat jonger dan de meeste in mijn klas. Ik fiets altijd alleen naar school en in de klas zit ik altijd bijna in mijn eentje.

Ik heb groep 7 niet gedaan en toen ik in de nieuwe klas kwam, heb ik het gevoel gehad dat niemand meer mijn vriend was.

Ik zit ook op een sport en in de winter van de eerste klas werd ik ineens vrienden met iemand uit mijn team, wat ik echt, echt heel fijn vond. Nu, 2 jaar later, praat hij ineens niet meer met mij omdat hij zijn oude vrienden niet wil kwijtraken. Ook zeggen mensen tegen hem: "Ga niet met hem om". Toen wij weer een keer spraken, zei hij dat tegen mij. Ik barste in huilen uit. Ik vroeg hem wie het zei, maar hij zei dat hij niets doorverteld.

Ik heb veel voor die andere persoon gedaan, hij ook voor mij. Hij meer voor mij. Maar hij liet me ineens gaan.

Ik heb heel veel mensen, zoals mijn ouders, verloren in mijn leven, en in de tweede kreeg mijn voogd ook nog eens kanker. Ik was gelukkig nog net overgegaan dat jaar.

Ik heb altijd het gevoel dat vrienden mij verlaten. Dat doen ze meestal ineens. Een groot probleem is dat veel voor een vriend doe. Als hij ruzie met iemand heeft die ik niet heel onaardig vind, sta ik gelijk aan de kant van m'n vriend. Ik sta dan samen met mijn vriend, voor mijn vriend, tegen de andere persoon.

Dan verlaat die persoon mij ineens en heb ik niemand over, want die andere persoon wil natuurlijk ook niet meer met mij praten.

In mijn dorp sta ik slecht bekend. Ik heb het gevoel dat ik daar nooit meer uitkom.
Datum:
15-06-2017
Naam:
Zelfmoord
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

My life, my rollercoaster, my hell.

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, mijn wereld is grijs, eenzaam en zo voel ik mij al jaren.
Nadat mijn vader overleed aan kanker toen ik 9 was, stortte mijn wereld in. Ik heb dan ook weinig herinneringen, omdat ik alles heb verdrongen, het is beter om niks meer te weten dan constant met pijnlijke herinneringen en gemis rond te lopen.
Op school werd mij verteld dat ik de reden was dat hij dood was gegaan, maar goed ik was onderhand al gewend geraakt aan het gepest.

Twee jaar laten had ik eindelijk vriendinnen, ik voelde me geaccepteerd. Tot de dag dat zij mij vastbonden en begonnen te experimenteren, helaas voelde dat voor mij niet zo. Het voelde als uren, ik raakte in shock, kon niks meer zeggen of voelen, ik lag alleen maar.

In mijn tienerjaren kwam ik erachter hoe misselijkmakend deze wereld is, mannen die denken dat ze jou zomaar mogen aanraken. Als je vriendelijk bent flirt je en ja, dan heb je er zelf om gevraagd en dat geloofde ik. Jarenlang heb ik het mijzelf kwalijk genomen, alles wat mij is overkomen was mijn eigen schuld.

In die zelfde tijd kreeg mijn moeder een nieuwe vriend. ik kende hem al mijn hele leven en was dus ook ontzettend blij voor haar. Maar helaas was er sprake van een agressieprobleem. Voornamelijk verbaal, maar soms ook fysiek. Die blik in zijn ogen is mijn grootste angst, als ik mensen buiten hoor schreeuwen kruip ik onder mijn deken. Jarenlang was het een continue strijd, tegen hem, tegen mijzelf, tegen de hele wereld. Bang om thuis te komen, verlamd van de angst of ik weer iets verkeerd had gedaan. Thuis dat niet als thuis voelt. Alles moest volgens zijn regels en er was geen tegenwoord mogelijk. En dan vragen mensen waarom ik dit jaren heb gepikt... Het is geen questie van iets pikken, het is vrezen voor je leven.

Daarnaast ben ik hoogsensitief, ben ik snel emotioneel en dat botste altijd erg met mijn stiefvader. Door het constant corrigeren heb ik nu last van OCD. En door alles bij elkaar leef ik nu met een angststoornis. In mijn pubertijd was ik zo onzeker dat ik boulimia kreeg, mijn vorm van controle houden en tot de dag van vandaag heb ik nog steeds een probleem met eten.

Vervolgens raakte ik zwanger op mijn 18e, na lang wikken en wegen besloten het weg te laten halen, omdat ik geen stabiel leven had. Mijn vriend kon het niet aan en besloot die dag thuis te blijven. In mijn woede en verdriet en pijn had ik mijn beste vriend een liefdeverklaring gestuurd en dit had ik mijn beste vriendin gestuurd. Zij verteld het tegen mijn vriend en loog tegen mijn beste vriend. Mijn vriend maakte het de avond na de abortus uit, mijn twee beste vrienden was ik kwijt en ik was mijn kind verloren. Ik denk dat ik me nooit zo alleen heb gevoeld.

En dan de jongen die dacht dat het leuk was om gebruik te maken van het feit dat ik gezopen had, na 30x nee te hebben gehoord toch zijn gang gaat... Op een gegeven moment heb je er de kracht niet meer voor, alles werd wazig, m'n geluid viel weg, ik voelde niks meer. Jarenlang gedacht dat het mijn schuld was, ik moest niet zoveel drinken, ik had niet mee moeten gaan. Maar zo werkt het niet...

Binnen een jaar overleed mijn beste maatje op een festival, mijn wereld stortte voor de zoveelste keer in. Maanden gerouwd, maar wederom geen resultaat. Binnen een half jaar werd mijn nichtje vermoord door haar vriend, het hele proces was slopend. Helaas zat ik tijdens beide gevallen in mijn examenjaar, geen diploma, kan er ook wel bij.

Vervolgens ben ik uit huis gegaan, raakte verslaafd aan drugs en had geen eigen huis. De liefde van mijn leven was zo doorgedraaid met de drugs dat ik onze vriendschap op het spel zette om zijn leven te redden. Toen waren we nog vrienden. Toen we een relatie hadden loog hij er echter over en toen besloot ik weg te gaan, kreeg gevoelens voor mn huidige vriend en ben bij hem ingetrokken.

Sinds ik bij hem woonde zat ik in een zware depressie, constant ruzie met zijn ouders (hij) en aan het eind werden wij eruit getrapt. Een half jaar op een luchtbed geslapen met z'n tweeën in de woonkamer van een vriendin van mij die ik net kende. Begonnen op het HBO, ik wil mensen helpen die net zo'n zwaar leven hebben gehad, ik zit nu al een jaar in therapie en alsnog heb ik er geen zin meer in. We wonen nu samen, ik ben zo verschrikkelijk ongelukkig en weet niet of ik daar wel het recht toe heb.

Maar zo goed gaat het niet, de paniekaanvallen worden erger, ik lig alleen maar in bed met het ligt uit, ik kan urenlang zonder te stoppen huilen en zelfs mijn grootste trots (mijn zusje) is niet genoeg meer om het te winnen van de nadelige dingen.

Ik heb de moed niet om er een eind aan te maken, maar de gedachten maken mij gek. En mijn grootste angst is dat het me een dag zoveel wordt dat het toch gebeurd. Ik voel me hopeloos, niemand begrijpt het en ik sta er helemaal alleen voor.
Datum:
13-06-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

Teveel..

heeii, ik ben een meisje van 14 en kom uit een klein plaatsje dichtbij Nijmegen. Het begon allemaal in groep 7.. Er dat een meisje in me klas die een beetje raar is, ik vond haar kapot irritant dus ik begon haar een beetje uit te lokken(niet uitschelden maar ja jwz) ik stopte maar vriendinnen van me gingen door.. elke keer gaf dat ene meisje mij de schuld terwijl ik allang was gestopt, in eind groep 8 kwamen er tweede jaars op mij af waarvan de zus van dat ene meisje ook bij zat met haar vriendinnen, ze zeiden dat ik haar met rust moest laten ALLEEN DAT DEED IK AL 2 JAAR LANG !! mijn vrienden pesten haar niet ik.:( ze stopte niet en ik ging naar klas 1, die meiden zaten nu in klas 3, als ik ze tegen kwam op school hoorde ik nog opmerkingen van ze. .(Ik zit nu inmiddels in klas 2 en alles is uitgepraat en opgelost((soort van) er zijn nog steeds mensen die denken dat ze het laatste woord moeten hebben en hierdoor ben ik gwn niet populair ik heb 2 echte bffs die er voor me zijnn. Oké volgende verhaal. ik ken een jongen die was vroeger veeel bevriend met mijn zus (18) en die jongen is nu 20 jaar. Ik had een tijdje contact met hem in 2016 Augustus en dat was echt super fijn ik hou nog steeds van hem en heb keer met hem gechild en samen geblowt.. maar toch mijn ouders zijn erachter gekomen dat ik met hem contact hem en met hem heb gechild, ze waren het daar niet mee eens en ik snap niet waarom?! hij is goeie jongen die gewoon normaal doet, en ja hij luistetde naar me moeder die zei geen contact met mij te hebben meer (ik en die jongen dus) ik vond dat echt kuttttttt (NU nog steeds) ik denk serieus elke dag nog aan hem en hij is me alles.. hij woont in zelfde dorp als ik dus k zie hem afentoe wel, zondag zag ik em ook ik maakte zelfs oogcontact met hem en dat was echt super fijn, ik weet t gwn niet meer, alles zit tegen en niemand mag me ik vind gwn fijnn om hier ff me hart te luchten en ik denk er de laatste 3 dagen aan om weg te lopen van huis en naar iemand toe te gaan die mij steunt en daar voor altijd blijven IK denk er zelfs ook aan om allemaal pijnstillers in te nemen zodat ik dood ga zo erg voel ik me dat ik daar zelfs aandenk.. ik kan dit echt niet meer ik zie geen reden meer om te leven :( :( :l
Datum:
13-06-2017
Naam:
Anoniempje
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

...

...
Datum:
12-06-2017
Naam:
anoniem..
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

Sinds een paar jaar...

Ik ben van afkomst chinees en daar word ik wel eens over gepest. Over mijn platte neus die is aangeboren, mijn spraakgebrek met de R en mijn afkomst.

Ook zeg ik vaak tegen mezelf dat niemand me mag, dat ik kut ben, een homo, dat ik mongolisch ben, dat ik niks kan enzovoorts.

Sinds een paar jaar dacht ik aan zelfmoord. De redenen om dat niet te doen waren: aan vrienden denken en of die dat hadden verdiend, ik bang ben dat na de dood eindeloze leegte was en dat je daar dan voor altijd vastzat.

Ook wist ik niet waarmee ik het zou doen, ik weet dat ik niet kan verdrinken zonder iets zwaars aan mijn been, mezelf laten stikken lukt ook niet, als ik het met een mes zou doen dan zouden er allemaal mensen beschuldigd worden, als ik het door giftige dingen deed was dat te pijnlijk, ik bezit geen wapens, als dieren dat deden werden die weer gestraft, als ik wapens wil hebben van politie moet ik eerst een agent uitschakelen en dan was de kans groot dat ik in de gevangenis kom.
Datum:
12-06-2017
Naam:
Anoniem SW
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Depressie

Ik vecht al een hele lange tijd met een depressie, heb ook uitwegen gezocht in drank en drugs maar werd daar alleen maar verdrietiger van. Ik heb af en toe wel het gevoel van ik kom er op, maar dat wordt net zo gauw weer in de grond getrapt. Het voelt voor mij alsof ik aan het graven ben in een bodemloze put en alsof ik mensen alleen maar teleurstel met de manier waarop ik leef, ik heb ook heel lang nog vriendin gehad die mij nog op het goede spoor probeerde te houden maar dat is dankzij mij verpest en dat kwam voor mij hard aan vooral omdat ik weet dat ik haar verwaarloosd heb en omdat ik haar slecht behandeld heb. Deze depressie voelt voor mij als een eindeloos gevecht die ik steeds op het moment dat ik denk dat ik hem kan winnen weer keihard aan het verliezen ben, het voelt alsof ik overbodig ben op deze wereld. Ik ben nog niet klaar met vechten en ik wil ook niet stoppen met vechten maar er gaat mij tegenwoordig geen dag voorbij zonder dat ik zelfmoord scene door mijn hoofd zie flitsen. En dat vind ik zo angstaanjagend, soms schreeuw ik om hulp en soms laat ik het weten aan mensen die ik echt vertrouw maar ik ben nooit echt open over hoe ik me voel en ik maak er soms zelfs grappen over omdat ik niet wil dat mensen zich zorgen gaan maken om mij. Maar soms voelt het echt alsof ik het niet meer weet en dat maakt me alleen maar ongelukkiger.
Datum:
11-06-2017
Naam:
Gerard
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.