Levensverhalen (pagina 808)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

eenzaam

Het begon allemaal paar maanden geleden op mijn vorige school, altijd ruzie met de leerkrachten, na een tijdje niet meer op school, maar ook thuis altijd ruzie. Ik veranderde van school in de hoop dat mijn ouders dan terug normaal zouden doen tegen mij. Ik doe op mijn nieuwe school echt mijn best, maar mijn ouders zijn nog erger geworden. Ze zeggen dat ze door mijn school faillit geraken, ze willen ook niet meer geld geven voor de kosten op school. Ik heb ook altijd huisarrest omdat ik alochotonen vrienden heb, ze kunnen er niet tegen. Mijn ouders drinken ook veel en dan zeggen dingen die echt kwetsen, zo'n dingen dat zij zeggen tegen mij zeggen ouders normaal niet tegen hun kind.

Gisteren ben ik van huis weggelopen met mijn beste vriendin, we zouden een nieuw leven beginnen. Zij had ook thuis problemen. Maar we werden gepakt door de politie spijtig genoeg.

haar ouders hebben ingezien, dat ze fout bezig waren, dat ze hun dochter kwijt konden zijn. Ze zoeken naar een oplossing.

Ik daarintegen moet gewoon terug naar school, ik heb huisarrest het hele jaar. Mijn ouders lachtten er gewoon mee dat ik ben weggelopen. Ik had op die nieuwe school alleen maar mijn beste vriendin en nu heb ik niemand want waarschijnelijk komt zij niet meer. Ik moet binnenkort ook voor de jeugdrechter, misschien moet ik instelling. Mijn ouders die hebben tegen mij gezegd, dat ze ekpres als ik iets fout doe naar de politie gaan.

Ik ben echt deprie, ik kan er met niemand over praten, mijn beste vriendin is precies afgezondert van mij.

Ik heb ook nog een relatie met een alochtoon, hij geeft me veel steun. Maar hij verbergt iets. Volgens mij heeft hij relatie met iemand. Maar ik ga er niet op in.

Ik wil alleen maar zeggen, dat ik echt dood wil. Ik zie geen andere oplossing, ik heb al zoveel geprobeert..
Datum:
24-11-2009
Naam:
Romina
Leeftijd:
16
Provincie:
België

polsen gesneden en wil dood

ik hou van een jongen .. in begin was ik er mee samn .. hij zei dat hij van me houde en nu is het plots anders ik hou van hem ik lag een keer in het ziekenhuis hij wilde me niet geloven maar goed ... hij ziet me niet meer staan en ik ben er kapot van slapelozenachten enzovoort ik ben op school val tijdens de lessen in slaap.. ik kan dit nimeer verder ..
daarom ik heb al een zelf moordpoging geprobeerd maar het is niet gelukt !! maar ik wacht nog 1 week als hij dan niets doet dan ga ik een einde maken aan mijn leven .
Datum:
24-11-2009
Naam:
Sssst
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Waarom moet dit mij overkomen..?

Het leven is soms zo oneerlijk. Ik ben 20 jaar en heb jaren lang alles wat van mij is aan iedereen gegeven, maar ik heb nooit wat terug gekregen. Het begon bij mijn ouders. Ik ben altijd heel aardig en goed tegen ze geweest. Ik deed alles voor ze. Ik hield super veel van ze, maar op een gegeven moment hield ik het niet meer vol. Ondankt mijn goede dingen tegenover mijn ouders, kreeg ik te horen dat ze mij niet vetrouwden, geen interesse in mij hadden. Ik kreeg het gevoel dat ik voor lucht leefde. Mijn eigen ouders namen afstand van mij en zagen mij als hun vijand. Ik voelde mij zo alleen en in de steek gelaten. Mijn ouders, waar ik zoveel voor had gedaan, zoveel van had gehouden, draaiden hun rug tegen mij. Als ik de ouders van mijn vriendinnen of klasgenoten zag, moest ik altijd huilen. Ik begreep niet waarom ik geen liefde kreeg van mijn ouders. Het enige wat ik nodig had, was liefde van mijn ouders. En dat kreeg ik niet, ik voelde mijn alleen en we groeiden uitelkaar. Op 16 jarig leeftijd kreeg ik een relatie met een turkse jongen. Hij was in het begin de ideale partner voor mij. We hebben inmiddels 4 jaar, maar ik kan het niet meer uitstaan. Omdat ik destijds liefde te kort had, ben ik in een kuil gevallen. Nu kom ik er niet meer uit. Ik hou heel veel van hem, maar ik krijg niet de nodige liefde. Hij maakt misbruik van mijn verleden, gebruikt mijn zwakke punten als wapen, kleineerd mij etc. Daarentegen is hij heel behulpzaam en kan ook erg aardig zijn. Zijn hele familie weet het en ze willen dat wij binnenkort gaan trouwen. Ik wilde het eerst ook, maar nu niet meer. Ik wil ook niet uitelkaar, want hij is de enige persoon in mijn leven. Als ik hem kwijtraak, dan heb ik niemand meer. MAar ik wil ook mijn leven niet verder met hem delen, omdat ik heel goed weet hoe het allemaal zal gaan. Ik zit tusse twee werelden in. Mijn ouders zien mij niet meer als hun dochter, omdat ik zogenaamd een vriendje heb en in ons cultuur is het verboden om vriendjes te hebben om jonge leeftijd. Zij vinden het een schande. Aan hen kan ik niks kwijt. Mijn huidige vriend is ook een persoon die mij met de tijd van zich afduwt. Omdat ik iedereen aan de kant geschoven voor mijn vriend, heb ik ook geen vrienden en vriendinnen meer. Ik kan moeilijk in contact komen met anderen, omdat ik bang ben om ze ook kwijt te raken. Wat moet ik doen? Moet ik mijzelf wat aan doen? Of naar een land vertrekke waar niemand mij kan vinden? Waarom krijg ik zoveel ellende aan mijn hoofd gegooid, als k al die jaren alleen maar goede dingen heb gedaan. Ondanks het feit dat ik zoveel dingen heb meegemaakt van mijn ouders, blijf ik toch van ze houden. Hetzelfde geld ook voor mijn vriend. Ik heb mijzelf altijd op de tweede plaatst gezet. Waarom krijg ik dan ook nooit wat terug. Ik wil niet meer leven.. het word mij te zwaar!
Datum:
24-11-2009
Naam:
Engel
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

ik weet het niet meer

Hallo, Ik ben een meisje van 14 en ik ben vreselijk ongelukkig. Ik heb van mijn 8ste tot nu erg moeite met eten en het ging heel goed, maar nu zijn een half jaar geleden mijn ouders gescheiden en mijn opa werd heel ziek. hij was nog maar 65 en is nu al overleden. Ook ben ik mijzelf gaan verwonden en ik heb nergens meer zin in. Ik ben een tijdje naar een psycholoog geweest, maar die vertelde alles door, dus dat doe ik ook mooi niet weer. Ik ben namelijk nog minderjarig... Ik mis heel erg hoe het vroeger was toen ik nog op de basisschool zat... Ik weet het gewoon niet meer. Soms lijkt zelfmoord de enige uitweg.
Datum:
23-11-2009
Naam:
ik
Leeftijd:
14
Provincie:
Groningen

liefdesverdriet

Circa 26 jaar zijn we samen en hebben 2 geweldige zonen (12 en 14) en vorige week heeft mijn vrouw aangegeven te willen gaan scheiden omdat ze geen gevoel meer heeft voor mij. Ik ben emotioneel kapot en denk in vlagen aan zelfdoding. Op zich ben ik slank, zie er goed uit ben ondernemer, verdien redelijk en toch kan ik me er niet overheen zetten mezelf te doden. De enige gedachte die me ervan weerhoudt mezelf te doden is dat er misschien nog een lieve vrouw bestaat die mij weer enige hoop kan geven om het leven voort te zetten. Hoe verwerk je zo'n intens verdriet?
Datum:
23-11-2009
Naam:
M. Onaniem
Leeftijd:
45
Provincie:
Noord-holland

Pech

Nee, ik wil niet sterven. Ik wil alleen dit leven niet langer. Het leven is loodzwaar voor mij geworden.
Ik heb jaren al psychische problemen problemen, steeds maar terugkerende angstklachten en ook depressie. En nu, na al die jaren en ook al die therapieen die ik afliep (Haptonomie/lichaamswerk/psychotherapie/alternatieve behandelingen) blijkt dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Oftelwel ik moet er mee leren leven. Ik heb constant een hoog spanningsnivo, voel me nooit lekker ontspannen of veilig. En dat is zo vermoeiend. Een mokerslag dat het me ook nooit zal lukken om dat te vinden.
Elke dag me staande gehouden, op mijn werk, in relaties. Nooit een dag, een uur dat makkelijk ging.

En dat in deze tijd, waarin we constant op onze verantwoordelijkheid worden aangesproken, alles is maakbaar, alles is te krijgen zolang je maar wilt en je best doet.

En dit is zo'n misvatting en ook miskenning van wat ik heb.

Mij lukt het niet meer om staande te blijven, omdat ik er niet meer in geloof.

Ik wil dan ook niet verder. Maar niemand steunt mij hierin. Iedereen, familie/partner/vrienden wil dit niet met mij aan. Vinden dat ik nog een therapie, nog een medicijn moet proberen. Maar dat wil ik niet meer.

En dan gebeurt het dus: je moet als een dief in de nacht dodelijke medicijnen bestellen, deze allemaal anoniem (met een gelogen verhaal) laten testen (sommige medicijnen die ik besteld had, bleken niet goed te zijn). Ik vond dat heel stressvol.
Moet je je voorstellen dat een kankerpatient dat moet: achter zijn eigen medicijnen aan.

Ik heb de medicijnen binnen! ze zijn goed.

En nu: nog een plek zoeken, waar ik ze kan innemen.
Want dan gaat het volgende spelen: iedereen probeert je te redden. Dus heb je tijd nodig. Dat betekent een huisje of hotel huren.

En dat is zo naar! je kunt niet in je eigen omgeving het doen, vanwege het onbegrip.
Je moet wegsluipen als een dief in de nacht.
En dan maar hopen dat je niet gevonden wordt, en vastgebonden in een ziekenhuis wakker wordt. Waar krankzinnige psychiaters (pseudo wetenschappers, die de arrogantie hebben, dat ze iedereen moeten en kunnen redden) plotseling over je lot gaan beslissen (opname!).

Het is gebeurd. En ik ga het op mijn manier afhandelen. Ja ik zal iedereen vergeven, maar ik ben erg teleurgesteld over hoe ik mijn eigen sterven moet regelen.
Dit mag niet in een beschaafd land! En zal hopelijk snel veranderen.

Ps kort geleden liet ik mijn hond inslapen. De dierenarts gaf haar een spuitje. Ik streelde haar en stelde haar gerust. De dierenarts zei: soms zeggen mensen, dat ze wilden dat het bij een mens ook zo zou kunnen.
Ja, ze moest eens weten.!
Datum:
23-11-2009
Naam:
Guusje
Leeftijd:
36
Provincie:
Drenthe

probleemen en diep gekwetst

na veel mee gemaakt te hebben in het lager onderwijs van peste ging dit verder in het hoger veel problemen gehad met vrieden en de slechte tegen gekomen problemen aan de verkeerde dingen gaan zitten thuis met men ouders en nu nog es gedumt te zijn door men mijsje kort gezecht heb bijna alles alle gehad en gezien van miljeu en pest koppen en mezerie me de flikken en het blijft altijd maar op nieuw komen het ene na het andere het houd gewoon nie op
Datum:
23-11-2009
Naam:
matthias
Leeftijd:
17
Provincie:
België

ik wilgewoon niet meer leven

ik ben het leven zat ikwil weg van deze wereld me vader heeft mij al in de steek gelaten en nu loopt mijn moeder steeds dt als ik nie eensme kk bek hou dt ik haar ook kwijt raak ik heb soms zo ruzie dt ik eg nie meerwil ik heb dot al jaren lang ik ben het zo zat ik zit soms te denke is het leven daar boven niet veel beter en dn heb ik ook nog zostief vader die net doet ofdat ik alles fout doe ik ben het zat .........
Datum:
23-11-2009
Naam:
m
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

het leven is haat

lieve, mensen

ik ben het leven echt zat geworden.
me ouders schelden mij uit, ze zeggen je kan de kanker krijgen.
ik ben al een keer naar het spoor geweest maar het is mislukt.
nu heb ik in me polsen gesneden.
heb 5 sneeden in me pols.
wie kan mij alstublieft helpen want ik hou het niet langer meer vol is de dood dan toch het beste voor me?

lieve groetjes Jeroen
Datum:
23-11-2009
Naam:
jeroen
Leeftijd:
15
Provincie:
Zeeland

thuis voel ik me niet meer thuis

Ik voel me thuis niet fijn. ik hoor steeds vaker van mensen dat men ouders zich aan me ergeren. Ik wil men ouders niet pijn doen. Ik denk dat ik 't best weg kan gaan. Men vriend achterna na de hemel toe! Want hier heb ik niks meer te zoeken. Waarom is 't zo kut allemaal? men leven heeft niet vaak meegezeten. Elke verjaardag is zoals ik men begravenis zou willen. geen mensen. voelt echt alsof niemand me zal gaan missen.
Datum:
23-11-2009
Naam:
***
Leeftijd:
16
Provincie:
Friesland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.