Ik heb een lang verhaal dus bereid je maar vast voor.
Ik ben momenteel 18 jaar, heb een goede baan wat ik leuk vind, doe het prima op school, en heb het eigenlijk hartstikke goed thuis. Ik ben een knappe, lange, gezonde jongen die (al zeg ik het zelf) zeer intelligent is, en een ontzettend graaggeziene feestganger. Ook ben ik iemand waar mensen graag hun hart bij luchten, en bij wie ze zeker weten dat hun verhaal word gehoort en begrepen. Ik heb een diep begrip voor de intenties die mensen hebben jegens anderen, of die soms om een onderwerp heen praten om het echte probleem te verhullen.
Toen ik 8 jaar was ofzo kwam ik een vriend, die ik verder R zal noemen, tegen het lijf en we werden de allerbeste maatjes. We speelde dagenlang achtereen en genoten van onderhand elk moment dat we samen waren. Maar toen ik ongeveer 10 was hadden we in eens knallende ruzie en sloeg hij me finaal ik elkaar. Dit knapte mijn hart en veranderde mijn persoonlijkheid gelijk. R is bijna 4 jaar ouder dan mij. Slechts dagen daarna kwam de jongen die ongeveer 3 straten verop woonde weer thuis van een strafkamp of zoiets, en hij had slechts een doel: het leven van iedereen jonger, en minder sterk dan hem het leven zuur te maken. Waaronder... ZEKER die van mij. Ik kan me niet eens heugen hoe vaak hij me wel niet een klap heeft gegeven in mijn maag, een metalen deur van een hekje snoeihard tegen mijn enkels en knieen dichtgegooid, een put snel open heeft gedaan zodat ik er inviel met mijn fiets, en zelfs een keer zo hard van mijn fiets af getrapt dat mijn halve gezicht letterlijk tegen de grond aan was geschraapt en je op het bot kon kijken.
Maar desondanks alle andere *******-zooi dat mij was overkomen, was ik best wel gelukkig.
Maar nu, de wonden zijn geheeld, ik heb geen ernstige littekens en ik ben verhuisd van die jongen en heb mijn leven goed op de rit op het werk, en thuis.
R heb ik al tijden niet meer gesproken, want ik realizeerde me 2 jaar geleden pas weer wat die klootzak mij wel niet had aangedaan. Maar we werden weer vrienden, zelfs na die ruzie maar ik heb het hem NOOIT vergeven, ik heb nog nooit iemand ECHT wat vergeven want dit soort dingen douw ik diep in de duisterste krochten van mijn hart en ik kan je vertellen.....het is daar absoluut niet prettig. De gevoelens die ik daar houd zijn die van haat, seksuele spanning, mensenschuwend en diepe, diepe fysieke aggressie waar ik geen enkele uitlaat klep voor heb. Ik heb het gevoel alsof mijn hart in de brand staat, simpelweg door de diepe ongunst en ziekelijke gedachtes die ik heb.
Ik heb nog nooit in mijn leven iemand fysiek geslagen, of de confrontatie aangegaan en teruggevochten.
MAAR IK BEN ER GEWOON KLAAR MEE.
Klaar met alle mensen die geen respect tonen, klaar met iedereen die zo ontzettend egoistisch is.
Mijn vader zei wel eens dat het ontzettend egoistisch is van mensen die zelfdoding plegen. Maar is het niet veel egoistischer om de mensen waarvan je houd, te zien lijden in een leven waar zij niet van houden!
Ik hoop 2010 te halen
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.