Levensverhalen (pagina 789)

Ik zit vast aan de grond, ik kan niet meer vliegen als vroeger. Gewoon bij mijn vrienden zijn, dat fleurde me op. Nu niet meer - alles is gewoon voorbij voor me.

Het begon met pesterijen op de lagere school. Die gingen verder in het middelbaar, maar zijn nu gestopt. Ik heb nog steeds hevige trauma's over die dagen. Nu zit ik op een school waar ik me goed voel, maar ik kan zelfs geen beetje gelukkig meer zijn. Dan is er dat meisje, mijn meisje... Zo was het vroeger, want nu is ze samen met iemand die mij wilt ineenslagen. Dat is me al 2 keer eerder overkomen van iemand anders en dat is echt de druppel die de emmer doet overlopen. Altijd ruzie met mijn vroegere meid. Ik weet dat ik van haar hou, en dat zei ook ergens nog van mij houdt.

"I shot for the sky
I'm stuck on the ground
So why do I try?
I know I'm gonna fall down.
I thought I could fly,
So why did I drown?
You never know why
It's coming down, down, down."

Ik ben alles beu, ik neem dat mesje, en snijdt alles uit mijn leven. En voorgoed.

ben nu 21 en je zou zeggen dan is het toch wel een keer over met het eenzaam voelen en het niet meer zien zitten.
maar deze zomer leerde ik een meisje kennen, ze leek de ware voor mij. ik was zo gelukkig met haar, eindelijk weer eens gelukkig. het ging super goed dacht ik en ze stuurde de liefste dingen.. na 3 weken was ik uit met een paar vrienden en smste ze me dat ze van me hield. dat was voor het eerst en ik voelde me zo gelukkig. 2 dagen later zouden we afspreken en zo'n leuke date hebben. maar ze stuurde dat ze ziek was en naar bed ging. hoorde die avond nog dat ze gewoon ergens in een disco rond hing. ik belde haar wel tig keer omdat ik wilde weten hoe het zat. ze nam niet op en de dag daarop stuurde ze dat ze niks meer met me te maken wilde hebben.. na veel aandringen kwam er dan toch uit dat ze vreemd was gegaan.. ik hield ondertussen al zoveel van haar dat ik haar alleen maar terug wilde. het lag niet aan mij zei ze, ze was gewoon niet in staat om een relatie te hebben. nog geen 3 weken later had ze een ander en dat houd ze nog steeds vol.

Ik was echt gelukkig met haar en hield ook echt veel van haar. sindsdien weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen.. Heb ik een keer een meisje gebeurt dit.
Ik vraag niet veel om gelukkig te zijn. Toen ik met haar was dacht ik echt laat het zo blijven, nu ben ik gelukkig, maar het mocht weer niet zo zijn

ben er 3 maanden later nog steeds zo kapot van en weet het gewoon echt niet meer. Het lijkt wel of ik gewoon niet gelukkig mag zijn terwijl ik toch maar zo weinig vraag.

soms gaat het wat beter maar het blijft maar terug komen. nu weet ik het echt niet meer

mensen mensen.
ik lees schokkend al de berichten die ik op deze pagina zie staan.
als je zo ver bent om het op zelfmoord aan te laten komen dan zeg ik: stop!

ga voor jezelf de volgende punten eens na:

waar is het begonnen met de ellende?

hoe is het allemaal begonnen.

wat was de aanleiding ervan.

bij wie ligt uiteindelijk de orzaak

wanneer ging het bergafwaarts.

waarom ging het zo.

heb je jezelf die vragen gesteld en kom je erachter dat het aan jezelf ligt.

kijk dan eerst naar de dingen die positief zijn in je leven.
ook al zijn het maar de allerkleinste dingen, waardeer ze en blijf echt bij het positief kijken.

ligt het aan een ander?:

probeer eens contact te leggen met die persoon en er netjes over te praten.
met praten kom je echt een heel eind.

zelfmoord is absoluut niet de oplossing.
zeker als ik van sommigen de leeftijd zie tussen de 14 en 20 jaar ben ik erg geschokt.
je hebt nog een heel leven voor je, probeer de rest dan positief op te bouwen want slechter kan het niet worden.
zo moet je het bekijken.

ook als je al ouder bent dan dat.

het is nooit verkeerd opnieuw te beginnen.

dat is altijd beter het af te sluiten....

Ik weet niet drikt wat ik moet schrijven ,
want ik weet niet wat ik voel .
Ik ben het beu om te zoeken wat ik nodig heb, want ik vind het toch niet .
Ik ben ondertussen al een goed jaar depresief terwijl ik het niet altijd toegeef of probeer .
ik drink nu een tijdje om het slechte gevoel te dempen.
ik mis iets en ik weet niet wat ,
het lijkt of alles en iederee n is tegen mij maar ik weet dat het niet zo is .
maar toch blijft het gevoel ...
het is niet meer doenbaar ik hou het niet meer vol .
ik ben het beu
het leven de mensen de mentalitijt
ik wil hier weg ....

Haay,
iedereen die hier zijn verhaal vertelt en zn hard lucht zecht dat ze het niet meer trekken om verder te leven en denken dat niemand om hun geeft,
maar dat is niet zo.
een ex-vriendin van mij dacht het zelfde, zij heeft 2 x een zelfmoordpoging gedaan de eerste keer was het haar niet gelukt en de tweede x bijna,
ze belande in het ziekenhuis, toen het verhaal rond ging over de camping waar ze stond (via daar kende ik haar), werd iedereen bezorgd. ze was niet zo een heel knap meisje dus veel mensen peste haar en ze toonde zich zwak.. en reageerde er heftig op, daardoor vonden die mensen het alleen maar leuker om te pesten. ze had heftige ruzie's met haar ouders. toen ze in het ziekenhuis lag kwamen allemal mensen op bezoek en haar ouderrs zeiden dat ze die ruzie's niet zo bedoelde maar dat ze haar juist kort willen houden omdat ze haar nog niet kwijt willen en heel veel van der houden.
zo zie je maar dat mensen wel om je geven maar het niet altijd tonen, je moet niet weggaan, je moet een nieuw leven beginnnen en gewoon opnieuw startn, en mensen die je peste zijn gewoon jaloers !
zo moet je denken, je kan ook altijd nog naar een andere schol ofseuw .
je kan ook met mensen praten dat help altijd !

Ik heb heel veel nagedacht over zelf moord..
me vader is overleden vorig jaar mijn kleine broertje van 16 is zwaar verslaafd aan coke, wiet en speed. ik zelf ben net van school getrapt,, dus zat paar dagen trug helemaal op het randje. heb zieken ideeen gehad om mensen mee te nemen die me wat hadden gedaan maar er is echt iets gedraait in mijn gedachte.. ik werd eergister wakker en dacht fock it! ik ben blij dat ik leef en ik begin gewoon overnieuw niemand die mij tegen houd heb veel foute dingen gedaan, maar ik ga er niet meer voor weg rennen ik vind zelfmoord eigelijk maar laf... en erg zwak want dat is het teken dat je te zwak bent dus bij deze..

ik word minimaal 80

hallo mijn naam is louis en ik ben laatst in een kroeg verkracht die man heeft al mijn eer afgenomen en mij als een levende dode achtergelaten ik hou het niet meer en ik schaam me dood ik haat mijn leven.en ik heb aids.

ik had vorig jaar ook veel van deze verhalen meegemaakt,
mijn ouders gingen scheiden en ik zag mijn familie niet meer zo vaak..
ik begon met slechte gewoonte ik dronk steeds meer en het drugs gebruik zoals blowen en sneuven kwamen meer aan het bot,
maar toen ik op een feest een keer teveel had gedronken en toen nog 1 rijtje had gedaan was het bijna raak ik viel knock out op de grond van de dans-vloer,
toen ik na een paar zware uren bij kwam bij een goeden vriend wist ik niet wat erover kwam mijn oduers waren er niet eachter gekomen want de ouders van mijn vriend haden het net gemerkt ik had een idee van het wordt te erg ik ben begonnen met afkicken en het lukte!
vorig jaar mei was ik weer bij,
mijn cijfers werden beter mijn gevoel voor alles was er meer bij en het ging weer goed,
ik rook nog wel maar dat is al erg vermiderd,
drank doe ik alleen op feesten en ik heb een vriendin kunnen krijgen die steun gaf,
ik had een poging tot zelfmoord door te veel slaap pilletjes te gebruiken maar wonderbaarlijk is dat nog goed gegaan,
mijn vader zag mij en had me naar het ziekenhuis gebracht en mijn maag was leeggepompt,
ik weet dat het zwaar kan zijn maar laat een keer in je hoofd branden,

is dit wel helemaal oke?

het leven kan naar zijn maar probeer het gwn het kan soms de broodnodige switch worden

succes!

Ik ben 16jaar en wil even weten of het normaal is dat ik mij slecht voel.

Mijn geboorte heb ik zonder mijn vader beleefd, hij zat bij zijn andere vrouw en is me dan ook niet komen bezoeken. Mijn moeder was zijn minnares en zijn andere vrouw was al zwanger van hun 3de kind. Mijn vader had dus 2 zwangere vrouwen tegelijk!

Ik zag mijn vader tot mijn 13jaar slechts 1weekend per week. We woonden in een mooi huis aan de zee. Mijn mama had al 2kinderen bij haar vorig huwelijk en scheidde na mijn geboorte. Mijn vader beloofde ons dat hij bij ons zou komen inwonen als mijn moeder 9.000.000 BEF zou betalen om zijn vrouw te onderhouden. Dit deed ze ook uit verliefdheid maar ging failliet waardoor deurwaarders ons achtervolgden. Mijn vader heeft ons in de steek gelaten nadat we deze grote som aan zijn vrouw hebben betaald. Het was een list. We leefden (mijn mama, oudere halfzus en oudere halfbroer) verder in armoede en hongersnood in een grote villa. Mijn broer moest weg omdat wij hem niet konden te eten geven. Hij ging bij zijn oma inwonen.
Ik ging elke middag bij mijn grootmoeder eten en bleef er ook tot 23u 's nachts omdat mijn mama mij van ver moest komen halen. Ik had een heel sterke band met mijn grootmoeder en hield zielsveel van haar. Ze leerde mij piano spelen. Ik hield veel meer van haar dan van mijn eigen vader.
Jaren hebben wij in armoede geleefd maar mijn vader is teruggekomen omdat hij en zijn vrouw nog een 'plan B' aan het bekokstoven waren. Mijn vader heeft ons bestolen en sloeg mijn moeder waar ik bij was. Hij was aggresief en sloeg haar eens tot bloedens toe terwijl ik op mijn mama haar schoot zat. Haar hoofd bloedde ze stond vol blauwe plekken en mijn vader zijn pink was en is nog steeds gebroken.

Ik was 12jaar en mijn vader kwam nog steeds 2dagen in de week mij en mijn mama bezoeken. We moesten ons prachtige huis verkopen doordat deurwaarders ons bleven achtervolgen. We hebben een klein oud huisje gekocht nog steeds aan de zee. Ik had veel vrienden en was geliefd door iedereen. Waardoor ik nog niet ongelukkig was. Maar dan is mijn geliefde grootmoeder overleden. Mijn leven stortte in en heb dit nog steeds niet verwerkt. Elke middag ging ik bij haar op bezoek al heel mijn leven lang en kreeg heerlijk eten van haar. Maar dit was voorbij. Ik had nog maar één iemand in mijn leven en dat was mijn mama. Ik had een ongelooflijke sterke band met haar. En kreeg scheidingsangst, nooit durfde ik bij iemand slapen en kwam in een depressie. Ik durfde niet meer naar het strand en ook niet meer naar school. Een behandeling met Prozac heeft mij niet geholpen en ik at niet meer. Het enigste dat ik wou was bij mijn mama zijn. Daar ben ik uitgeraakt en leefde niet ongelukkig verder, en werd een normale puber.

Ik was 14 en mijn vader zijn vrouw heeft hem verlaten. Dit kwam doordat mijn vader kanker had en in het ziekenhuis lag. Wij hebben de verzorging op ons genomen en hij is bij ons komen wonen. Na een zware operatie, en chemo behandelingen leek de kanker ongeveer onder controle. Maar er was nog een probleem; wij hadden niet genoeg inkomen. Daarom zijn mijn ouders verhuisd naar het centrum van het land Brussel. Ik wou niet mee en heb 8maand alleen geleefd met mijn broer en zus zonder ouders. Dan heb ik beslist om ook naar Brussel te gaan wonen. Daar ben ik 5keer van school verandert en gingen mijn eerst zeer goede punten er sterk op achteruit. De mentaliteit was helemaal anders, maar kreeg algauw zeer veel nieuwe vrienden en was redelijk gelukkig en populair.

In deze periode is er een nog een halfbroer die ik niet kende bij ons komen inwonen. Deze is even oud als mij doordat al eerder verteld mijn vader 2zwangere vrouwen tegelij had. Ik kom er absoluut niet mee overeen! We maken zeer veel ruzie en hij verpest elke dag mijn goed humeur. Juist nadat hij bij ons is komen inwonen hebben wij ontdekt dat mijn mama een zware hartafwijking heeft. Dit is erfelijk en daaraan is mijn grootmoeder ook gestorven. Maar mijn moeder heeft dit 2x zo erg en op delicatere plaatsen. Zij heeft een aortaverbreding dat als tijdsbom werkt en kan scheuren zonder enige redding tot gevolg. Dit nieuws sloeg in als een bom en heeft mijn leven overhoop gebracht. Niets in heel mijn leven is belangrijker dan mijn eigen moeder. Als zij sterft dan ga ik met haar mee, dat is een beslissing die ik zelf al gemaakt heb.

15jaar en ik zit in een school waar ik niet gelukkig ben en wordt gepest doordat ik ronde wangetjes heb. Ik ben een nieuwe leerling en wordt als slachtoffer gebruikt. Ik verander onmiddellijk van school net voor de examens en haal de gemiste leerstof met succes in en breng mijn examens tot een fantastisch einde. Ik leer in januari een jongen kennen waar ik smoorverliefd op ben. Wat ik vergeten te vertellen ben is dat ik veel liefjes heb gehad maar nooit verliefd was. Dit was mijn grote liefde Robin. We vormen een koppel en voel me als herboren en ongelooflijk gelukkig. Mijn leven kan niet meer stuk en ben ontzettend verliefd waardoor ik mijn maagdelijkheid aan hem verloren ben. Alles ging goed tot ik merk dat hij aan de drugs zit en de mensen rondom mij zeggen dat hij stout doet tegen mij wat ook waar was. Ik wou niet zien dat hij stoute dingen tegen mij zei doordat ik zo verliefd was. Hij verzon dingen en maakte me dan ontzettend ongelukkig door mij geen aandacht meer te geven. Ik besluit om de relatie na 3maand stop te zetten en mijn leven stort weer in. Ik breng mijn dagen al wenend door en mis de jongen waar ik zo verliefd op was. Vandaag zijn we vrijdag 25december en het is 10maand geleden dat we hebben gebroken. Nog steeds heb ik liefdesverdriet en intussen heeft hij al een nieuw lief die mooier en waarschijnlijk beter is dan mij.

Ik heb geen zelfvertrouwen terwijl iedereen me zegt dat ik een mooi meisje ben. Ik voel me dik terwijm ik 61kilo weeg en 1m72 ben. Ik heb een mooie familie met allemaal prachtige meisjes en ik heb ook mooie vriendinnen waardoor ik mij minderwaardig voel. Vrienden/innen en familie zeggen mij dat ik een mooie persoonlijkheid heb en ze komen altijd bij mij hun verhaal doen waarbij ik hun raad geef en hun zo goed mogelijk probeer te helpen. Maar is het normaal dat ik nooit iets mag vertellen aan andere mensen of dat het de andere mensen gewoon niet interesseert? Iedereen is met zichzelf bezig en is ongelooflijk materialistisch. Ik voel me ontzettend eenzaam op de wereld en ben veel te gevoelig om hier te zijn. Ik kan niet meer leven met deze gevoeligheid het doet me elke dag zo'n pijn om problemen van andere mensen aan te horen of als iemand mij iets stouts zegt. Een maand geleden had ik nog een toekomst voor ogen; gelukkig zijn met een groot gezin en goed studeren zodat ik genoeg geld verdien om de mensen rondom mij zo goed mogelijk te kunnen onderhouden. Maar zelf daar heb ik geen zin meer in op dit moment. Ik ben zo bang om iemand dierbaars te verliezen en wil mezelf al die pijn nu het liefst besparen. Maar ik weet dat ik niet weg mag van deze aarde omdat mijn mama dat niet zou overleven. Ik voel me nergens nog veilig of goed. Ik heb nu twee huizen; 1 aan de zee en 1 in Brussel. Maar in geen 1 vanbeide ben ik gelukkig en in geen enkele omgeving ben ik gelukkig.

Dank u voor het lezen;

pff.
kerstmis zou een leuke dag moeten zijn.. Alleen is dat nooit zo bij ons!
Altijd ruzie en er word er oplos geslagen..
Allemaal op mij,
niet alleen bij kerstmis gaat het zo..
opschool heb ik ook geen vrienden..
Morgen ga ik een einde maken..
Voorgoed.