Levensverhalen (pagina 75)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

fysiek

Hoi,
Ik heb allang opgegeven in T leven, ik zou willen dat ik er gewoon niet meer was. Mensen gaan niet altijd goed met mij om vooral de mensen die ik lief heb.. en dat doet behoorlijk veel pijn. Ik weet dat ik niet de enige ben die me zo voel en dat er meerdere mensen zijn..
Mijn ouders (stiefvader) hebben mij niet altijd goed behandeld en zeiden vaak dingen die je van binnen goed kapot kunnen maken.. mijn echte vader ging pas echt om mij geven toen ik ouder was als die jaren daarvoor werd ik alleen gekwets door hem.
Ik heb een vriend en ook hij maakt het mij niet makkelijk, ik hou zielsveel van hem ik ben ook ooit niet goed met hem omgegaan en dat weet ik alleen hij beseft dat niet en begrijpt niet dat het ook moeilijk is voor mij. Als wij ruzie hebben kan het heel vaak uit de hand lopen en dan raakt die me aan op een harde manier (jullie snappen wel wat ik bedoel), juist door dat ik slecht met hem ben omgegaan eerst, durf ik niet tegen hem in te gaan en als ik dat doe krijg ik het langs m'n oren "fysiek". Het maakt mij kapot, hij zegt dan ook dingen die die niet hoort te zeggen zoals; ik hoop dat je wordt aangereden enzo allemaal van dat soort dingen. Ik denk vaak zat aan waarom ben ik hier.. elke avond zo wat... (jammer genoeg)
Zulk soort dingen maken je fysiek en geestelijk kapot...
Jaren lang gehoopt dat mijn vader om mij zou geven.. nooit gedaan en toen die dat wel ging doen was het te laat ruzie met mn moeder en stiefpa en dan m'n vriendje dr nog boven op.
Ik ben gewoon op...
Net als de meeste..

Ik hoop dat niemand zichzelf pijn zal doen.. je moet aan iedereen altijd laten zien dat je beter dan hen bent !!
Zeg altijd tegen je zelf T komt goed, je komt er wel ! Er zijn altijd mensen die het zwaarder hebben dan jou !

Believe in your self !!
Datum:
25-08-2017
Naam:
-
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Leven in het nu

En dan zit je ineens op een website die gaat over zelfmoord... Hoe ver heen ben je dan? Overleven zou een basisinstinct moeten zijn en nu is hetgeen dat jou "jezelf" maakt ineens iets heel anders van plan. Wat een kutgevoel is dit zeg. Mijn gedachten en gevoelens lopen niet meer gelijk. Alles wat ik hoor, zie, ruik, voel of bedenk wordt 100x opnieuw uitgeplozen door mijn brein tot alleen de negatieve gedachten blijven hangen. Geen wonder dat ik iedere keer zo vroeg naar bed wil, mentaal helemaal klaar met de dag.

Na veel nadenken over van alles wat al in het verleden ligt, heb ik een knoop doorgehakt. Ik moet stoppen met denken aan toen en denken aan nu. Niet blijven hangen. Dit is helaas moeilijker dan ik dacht.

Elke dag schrijf ik een korte samenvatting over hoe ik mezelf voelde die dag om zo misschien iets te vinden waardoor ik mezelf soms kut voel en soms juist weer goed. Als ik de stukken teruglees schrik ik nogal van wat er door mijn hoofd gaat. Gelukkig heb ik volgende week een afspraak staan bij een psycholoog. Wie weet wat daar uit gaat komen.

Ik moet zeggen dat dit verhaal typen toch wel oplucht. Dat er een stukje uit mijn hoofd weer ruimte heeft gemaakt om met een positief idee te worden gevuld (ja super cheesy). Je hebt maar 1 leven zeggen ze dan, dus dan kan ik er maar beter proberen het beste ervan te maken.
Datum:
23-08-2017
Naam:
Sona
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-brabant

verlies en depresief en domme dingen dAaR door gedaan

ik ben 16jaar ben op mijn 15de mijn vader verloren
daar door ben ik veranderd slechter ik ben aardig tegen de mensen om me heen maar ik zelf zie ijgellijk geen zin in het leven meer daar door doenik domme dingen om me fijner te voelen een kick wil ik niet heb naakt ge campt hoofd isber een keer op geweest daarna nooit weer maakte me niet uitbwie j of m terwel ik voledig hetero was ik snap me leven niet en ddoor allses wat ik meebheb gemaakt en doe wil ik ijgelijk zelfmoord plegen maar 1ding haut me egt tegen een goeie vriend dit zeg ik hem niet maar dat haut me tegen help me en nu ik rookbook ook al is er steets minder aan te komen want dat laat me hoofd leeg maken maar daar kom ik ook bijna nooit aan help
Datum:
23-08-2017
Naam:
jesse
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

ik kan het niet aan

ik kan de druk niet meer aan alles in mijn leven werkt me tegen het enigste wat mij nog een beetje geluk gaf is me afgenomen ik weet niet wat ik moet doen ik leef met pijn fysiek en mentaal 16 jaar maar de pijn lijkt al eeuwen te duren kan dagen lang niet slapen ik heb er gewoon genoeg van als ik het eindig is het veel makkelijker geen pijn geen druk gewoon rust duisternis stilte.
Datum:
22-08-2017
Naam:
dejan
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Een vraag

We leven, we gaan dood. Wat heeft vrije wil met dit alles te maken?
Het lijkt alsof we zelfmoord plegen op de zelfde manier als dat we dromen. Het is geen morele vraag die ik hier wil stellen: Is zelfmoord een oplossing?
Datum:
19-08-2017
Naam:
Sophia
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-holland

Ongelukkig

Al heel lang heb ik de gedachten om niet meer te leven en ieder keer dacht ik stel je toch niet aan. Er is een man die van mij houdt, wij hebben trouw plannen, maar tegelijkertijd zijn wij al een tijdje uit elkaar aan het groeien. Er is veel boosheid in mij. Teveel meegemaakt. Ik kan het niet meer aan allemaal. Ik weet het zeker dat ik niet meer wil leven. Terwijl mijn verloofde nu slaapt schrijf ik dit en heb ik al een afscheid berichtje naar hem geappt. Ik weet alleen nog niet hoe en wanneer ik ineens een einde van mijn leven zal maken. Waarschijnlijk overdosis aan medicijnen.
Datum:
18-08-2017
Naam:
Ranoe
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

Geen waarde

"Wat is de waarde van het leven?" Vraag ik me regelmatig af. Je wordt belazerd, teleurgesteld, verdriet gedaan. Zelf doe je dit ook anderen aan. En je doet het ook jezelf aan. Ja ik ben zwaar teleurgesteld in mezelf. Ik zie geen zon waar anderen die wel zien. Het leven is grauw en leeg. Afgekeurd, afgedaan en afgedankt. Hoe vaak ik het ook probeer om te veranderen. Toch steeds weer die teleurstelling en het gevoel van onbelangrijk zijn. Natuurlijk weet ik dat mijn naasten er anders over denken. Maar ik denk dat ze beter af zijn zonder mij. Ook al zal dat in het begin een beetje moeilijk zijn. Het bewijs dat ik zwak ben is dat ik niet het lef heb om mezelf van het leven te beroven. Ik hoop elke dag dat wanneer ik ga slapen ik niet meer wakker word. Ook wil ik niemand met de rommel die het met zich meebrengt opschepen. Dus maar blijven hopen dat de dood snel komt.
Datum:
16-08-2017
Naam:
Herman
Leeftijd:
53
Provincie:
Zuid-holland

Mijn gedachtes

Ik voel me leeg. En vol gevoelens tegelijkertijd. Ik mis veel mensen. Ik mis veel dingen die ik deed. Die ik wil doen. Ik leef niet. Ik besta. Ik heb veel vrienden, maar ben toch zo alleen. Ik heb het gevoel dat ik alles alleen doe. Iedereen zegt dat ze er voor me zijn. Maar hier zit ik dan. Niemand kent mij zoals ik me ken. Ik wil dat er iemand is die me kent zoals ik me ken. Ik weet niet hoe ik dit gevoel moet elimineren. What keeps me going? Andres. Annabo. Eva. Mijn gezin. Toch ben ik alleen. Ik wil iets doen waardoor ik voel. Ik wil diepere gesprekken. Ik wil niet oppervlakkig zijn. Ik wil voor mezelf kunnen leven. Ik wil voelen. Niet alleen pijn, eenzaamheid, leegte, schuld. Ik ben sterk. En toch voel ik me fucking kut.
Muziek helpt. Volleybal helpt. Reizen helpt. Ik wil gewoon nu een tattoo laten zetten. Nog een oorbel laten schieten. Nu met hun (a, a, e) onder de sterren liggen. Ik WIL FUCKING LEVEN! Er moet meer zijn dan dit. Ik wil niet leven om te werken en dood te gaan. Ik wil anders zijn dan de rest van de wereld. Ik wil niet de rest volgen.
Ik wil onafhankelijk kunnen zijn. Ik wil mijn eigen beslissingen kunnen maken. Voor mij hoeft het niet meer. Maar iets houdt me tegen.
Alles is zo onbelangrijk en belangrijk tegelijkertijd. Nu kan ik nergens naartoe. Eva is weg. Andres is weg. Annabo is weg. Er is niemand waar ik naartoe kan om dit uit te leggen. Andres zou met allerlei theorieën komen. Annabo wilt niet weer door zoveel shit gaan (Thaïs). Eva zou niet weten wat ze zou moeten doen. Als ik naar andere mensen zou gaan, zouden ze het wegwaaien. “Komt wel goed.” ??? Waarom denk je dat?
Jordy heeft me gebroken. Ik doe vriendelijk tegen mensen, maar ik zal niemand meer binnenlaten. Ik haat deze wereld. Racisme. Egoïsme. Kliekjes. Mensen. Ik blijf het zo raar vinden dat ik me zo alleen voel. Ik mis Andres, Eva en Annabo zo erg.
Masha mis ik ook. Wat we hadden in ieder geval. Masha kwam in de buurt van hoe Evaer voor me is. Masha wist alles van me. Accepteerde me zoals ik was. And then she dropped me. Like Jordy. Like all the boys. Ze willen mijn lichaam proeven, maar verder durven ze niet te kijken. Of willen ze niet kijken.
Ik weet niet of ik me aanstel. Of dit echt trauma’s zijn. Ik ben niet aan het huilen. Ik ben juist heel nuchter en weet wat ik zeg. I wanna start over. Ik ben nog maar 17. Kan dat wel? Opnieuw beginnen?
Datum:
14-08-2017
Naam:
Julia
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Nutteloos

Ik voel me nutteloos omdat ik niet een vriendin heb die ik blij kan maken en kan helpen. Ik ben een super aardige jongen maar ik heb nog nooit een vriendin gehad omdat mensen leugens over mij vertellen, mij onterecht zwart maken en ze me beoordelen op een etiket van autisme. Die diagnose ligt me meer dwars en is echt lastig. Autistische symptomen zijn zelfs niet lastig. Ik heb ook een apart probleem omdat ik mezelf accepteer en niet zo onzeker ben maar ik durf mijn sterke punten niet laten zien omdat ik bang ben dat andere mensen me dan schijnheilig en arrogant gaan vinden. Zo leef ik in angst en durf ik een meisje niet aanspreken dat ik haar wil steunen en helpen en haar wil verwennen omdat ik bang ben dat het meisje me een versierder of loverboy vind dat het niet meent en zo voel ik mij door mijn angst nog nuttelozer omdat ik geen actie durf ondernemen. Ik leef in België maar ik durf op een nederlandse of een punt nl het vertellen omdat ik dan weet dat ik echt anoniem kan zijn zonder angst dat ze me herkennen of denken dat ik lieg en me beter en aardiger voordoe en vooral dat ze me hebben gepest en onderschat maakt me bang dat iedereen die pesters geloofd en door die gedachten durf ik helemaal niks meer ondernemen en voel ik mij nutteloos en ik niks goeds en nuttig doe voor een meisje in mijn leven en zo heeft mijn leven geen zin want ik ben niet nuttig en ik draag mijn steentje niet bij! Niemand kent mijn echte problemen ze denken altijd dat ik stress heb door mijn autisme of ze maken zichzelf wijs dat ik onzeker ben en mezelf niet accepteer zoals ik echt ben, dat is niet zo, mijn echte probleem is dat anderen me onderwaarderen en ik zo mijn sterke punten niet durf laten zien
Datum:
08-08-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
22
Provincie:
België

Radeloos

Hallo allemaal,
Ik woon in een voorziening in Antwerpen, dat de Markgravelei heet. Ik ben een blinde persoon.
Altijd was ik al heel gelukkig, tot ik sinds november het afgelopen jaar altijd maar vermoeid ben. En het ergste is: Niemand weet waarvan het komt. Iedereen tast in het duister. Ik wordt verwezen naar dokter tot dokter, maar niemand kent het probleem. Dat is echt heel frustreed en ik voel me er altijd heel ongelukkig door, want ik kan veel minder toffe dingen doen dan voor ik dit probleem had. Tijdens het schooljaar ga ik nog naar school. Ik ga naar een heropleiding voor volwassenen. En ook dat moest ik afbouwen, van hele dagen naar halve dagen.
Dat alles maakt me zo wanhopig en radeloos dat ik serieus overweeg om uit het leven te stappen. Dan zou alles voorbij zijn en ben ik bevrijd van al mijn zorgen en ellende. Ik ben zo intens bezig met de dood dat ik altijd hoop dat ik de volgende ochtend niet meer wakker wordt. Maar tot mijn teleurstelling wordt ik altijd wakker. En dan denk ik van: Weer een lange dag. Mijn leven is eigenlijk een opgave geworden. Ik doe niet veel meer anders dan slapen en eten, bij wijze van spreken. Misschien weten jullie een oplossing voor mijn probleem?
Datum:
07-08-2017
Naam:
Peter
Leeftijd:
26
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.