Levensverhalen (pagina 77)

Hoi iedereen,
Ik wil al een lange tijd dood, maar ik ben er te slap voor. Ik heb een eetstoornis en ik ben daardoor depressief. Vroeger ben ik gecyberpest en ik ben alles gaan geloven. Op school zitten er altijd kinderen in de klas die me haten en ik kan het leven niet meer aan. Mijn eetstoornis komt geen einde aan en ik heb ook heel vaak ruzie thuis. De enige rede dat ik nog leef is mijn allerbeste vriend en uiteindelijk toch mijn ouders en broer. Ik weet niet wat ik hier verder nog doe...

Ik val gewoon met de deur in huis. Ik heb heel veel redenen om zelfmoord te plegen. En ik wil het doen, ik heb de lef, maar heb niks om het te kunnen.

Laten we met het duizendste verhaal beginnen:

Alles begon toen ik nog heel klein was. Mishandeld door ouders. Ze sloegen me bij elke foute beweging. Elke beweging was een andere fout voor hen. Soms werd ik zelfs geslagen op straat. Op straat was het niet zo erg als thuis.

Het gebeurde soms dat mijn moeder (ik wil haar geen moeder noemen, maar moet) met haar 2 voeten op mijn keel stond en ik was nog maar 7 jaar oud. De juf in de klas merkte dit op, omdat mijn keel helemaal rood was. Ze vroeg me in het midden van de klas wat het was ( ze heet C. ), maar ik durfde niks te zeggen. Ze begon te roepen :"Wat is er gebeurd?" Ik zei niks. Maar zwijgen had ik al vaker gedaan. Op den duur zei ze dat ze het aan mijn ouders zou vragen. En mijn ouders logen. Ik wist het en ik wil zelfs niet de leugen vertellen die ze aan haar hebben gezegd. Of wel, waarom niet? Ze zeiden haar dat ik allergisch was tegen zonlicht en dat het daardoor gebeurd was. En toen gebeurde het eerste sneetje in mijn arm. Al op 7-jarige leeftijd. Ik wou het haar vertellen, maar was zo bang.

Mijn vader zie je nooit vaak thuis. Waarom? Hij zit bij zijn vriendjes in 't Café en ik mag nooit naar buiten. En als ik ooit eens zeur om iets, dan begint hij te janken en te schreeuwen en te schelden en me te slaan. Ooit eens had hij mijn hoofd zo hard geklopt tegen de muur dat het onder mijn ogen zwart werd. Toen gebeurde het tweede sneetje. Weeral op 7-jarige leeftijd.

Eigenlijk is het daarvoor ook nooit goed geweest. Ook al ben ik nu een goede leerling in een moelijke richting, ik werd toen en word nu als dom beschouw terwijl mijn zus (1 jaar kleiner dan mij) dezelfde punten heeft. Ik herinner me heel goed hoe ik in de ogen van sommige personen dom werd genoemd omdat ik 5 jaar oud was en nog niet kon spreken. Niemand die erbij heeft gedacht dat het misschien kon gebeuren door een trauma.

Op school ben ik heel mijn leven lang gepest geweest. Geloof me, echt waar. Ik ben altijd de pispaal geweest en de loner. Gewoon omdat ik dun en lelijk was. Mijn ouders (jammer genoeg moet ik ze zo noemen) hadden het niet breed. De koelkast is al heel vaak leeg geweest. Ik heb nog daarnet keken, het is leeg, dus morgen kan ik niks eten, maar mijn zussen wel ( hoe dat komt vertel ik later). Op school zeiden ze me:"Ga nooit naar de WC, want je bent te dun. Als je aan het plassen bent, kan het gebeuren dat je in de WC valt!" Dit had me gebroken, maar dit is nog niet het enige. Ik heb een neus (een rare ) die laag en gebroken is (zou ik maar zeggen) en ze deden met hun vingers na elke keer ze me zagen, hoe mijn neus eruit zag. Ik werd ook nog "duivelsneus, lelijkding, spaghetti, viezerik, arme, stinkerd" genoemd. Ik heb altijd ruzies gehad omdat ik soms durfde opkomen voor mezelf. Intussen is al heel mijn onderarm gekrabd.

Totdat er iets in het zesde leerjaar iets gebeurde. Ik had altijd ruzie en dus op een dag schreef ik in een klafschrift die ik kreeg van de school alles, maar alles die ik voelde. Ik had nooit een dagboek gekregen, dus gebruikte ik het als een dagboek. Op een dag had ik het op school vergeten. En iemand las het toen en heeft het nadien direct aan mijn juf gegeven. Toen kwamen er sneetjes op mijn benen. De juf sprak me aan, ze vond de manier waarop ik zaken of gebeurtenissen kon beschrijven, heel mooi. Ik had daarin 3 gedichtjes geschreven. Ik vertrouwde haar dus vertelde ik haar alles wat alleen op school gebeurde. Ze zei me als er iets gebeurd dan moet je zelf naar mij komen in plaats van actie te ondernemen. Ik bedankte haar en ging weg. Later heeft ze blijkbaar alles tijdens rapport aan mijn ouders verteld. Ze heeft me aan hen beschreven als een onhandelbaar kind. Ik voelde me zo gebroken en ik kon niet zwemmen dus ik wist al dat dit jaar op niets zou trekken.

Mijn ouders spraken me daarover aan en ik zei dat ze tegen hen gelogen hebben gewoon om nog een reden te hebben naast de affaire van zwemmen om me te laten dubbelen. Ze geloofden daarin. Jammer genoeg.

Op het einde van het jaar hebben ze me mijn diploma eerst niet gegeven, maar in augustus wel omdat ik herexamen deed van zwemmen. En toen ik hoorde dat ik mijn diploma niet zou krijgen, had ik mijn besluit genomen. Maar ik faalde erin. Het was me niet gelukt, maar ik wist wel dat als het me vandaag niet zou lukken, morgen wel zou lukken. Tijdens deze periode begon ik liedjes te schrijven, want mijn droom is een rockster worden.

Ik ging dus naar het eerste middelbaar en stopte na het krijgen van mijn diploma met snijden, zodat ik een nieuwe start kon maken. De eerste dag moest ik bij een leerkracht mijn boeken laten bestellen omdat ik ze nog niet had gedaan.

Tijdens dat jaar had ik weeral ruzies en ben weer gepest geweest. Nou ja, dat kon me niet meer schelen, want ik was er gewend aan en het deed me geen pijn meer. Ofwel, een beetje.

Tijdens het tweede middelbaar begonnen problemen zich weer op te stapelen. Boeken bestelde ik met problemen. Ik moest zeuren daarvoor, letterlijk. En als je je afvraagt of ik tijdens deze periode nog mishandeld word, ja nog altijd. En ook gepest. Ik kreeg ergere ruzies. Mensen wouden dat ik er niet meer moest bestaan en als ik iets zei, vonden ze dat belachelijk of noemden ze me al dom. Maar ja, ik voelde geen pijn meer. Ik was numb geworden. Ik weet niet hoe je het zegt ofzo. Ik had in 2 jaar tijd wel vrienden gemaakt, maar die waren allemaal fake en
ze verraadden me. Maar, ik vergeefde hen toch, want ik voelde het toch niet. En ik wil toch nog een stuk vertellen, want het komt opnieuw voort in mijn verhaal. Toen we op een dag een teamspel hadden met heel het tweede jaar, moesten we in groepjes gaan, en wie was alleen?Raad eens! Ik natuurlijk. Er waren 2 groepjes van 4 en ik was het overblijfsel. Ik voelde me zo kut, toen besefte ik pas dat ze allemaal fake waren. De leerkracht wou per se dat ik in een groep zat, maar niemand wou me. Meerdere keren vroeg ze dat, maar niemand knikte. Niemand gaf een teken van leven. Het was alsof iedereen dood was. Op dat moment duurde 1 seconde 1 uur. Een eeuwige stilte,was aangebroken dacht ik. Niemand wou me, dus besloot ik dan met iemand van een andere klas te gaan die ook alleen is. En ja, ze waren niet fake, maar ook niet close.

In het derde middelbaar besloot ik zelf van school te veranderen. Mijn ouders zijn nooit de echte reden te weten gekomen en moeten het ook niet weten . Ik zei hen dat het te ver was. In mijn nieuwe school waren de eerste dagen wel goed, geen sneetjes, ik beloofde het me. Maar ja, wat denk je, er gebeurden veel dingen. Eerste dag had ik geen vrienden, maar de tweede dag kwamen er een paar meisjes. We maakten kennis. En op een dag zei ik aan van hen al mijn geheimen. Dus al wat ik hIer verdomd een uur aan het schrijven ben. Ze geloofde me niet. Ze dacht dat ik loog. In heel mijn leven ben ik nooit naar een cinema gegaan, nooit naar Walibi, kortweg ik blijf thuis. Ik ben nog nooit uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje, maar toch als het gebeurd , ik mag het niet. Ik dacht in mezelf: "Waarom zou een half dood meisje liegen?" En ja, ik ben half dood. Ik voel niks meer, geen pijn. Ik voel me kortweg numb. Zo was ik altijd. Ik voelde geen pijn, ik begon te glimlachen. Ik begon te lachen. Ik wist niet hoe ik moest reageren na al dit. Je beleeft zo'n soort dingen en je word niet eens geloofd. Ze was de enige die vertrouwd heb, maar al snel is mijn vertrouwen dat ik heel moeilijk had hersteld, opnieuw gebroken. Deze keer had ik geen pijn, maar mijn vertrouwen brook . En ze vertelde dat aan iemand. Alles. En ik besloot het terug te doen. Maar later op school begon ook iedereen zijn rug tegen me om te keren. Gewoon omdat ik haar geheim had gezegd. Ik wou gewoon 1 keer voor me opkomen en daarin faalde ik, weeral. Ruzie met iedereen en goedmaken. Tijdens die periode raakte ik bevriend met een meisje omdat ze ook alleen was, maar dat was voor een tijdje, nu is ze opnieuw bevriend met hen en kijkt ze me niet eens aan. Is het zo gemakkelijk om te vergeten wat er gebeurd is? Wat haar zo sterk maakte, maakte me zwak. Ze won haar vertrouwen opnieuw, door mij. En nu ben ik weeral alleen. Ik haat mezelf. Fuck me.
Na deze gebeurtenis gebeurde iets opnieuw. Waarop ik eigenlijk wachtte. Tijdens een spreekbeurt moest ik alleen 2 rollen voor de klas spelen. Terwijl iedereen in groepjes was verdeeld. Voordat ik het wist waren de rollen al gemaakt. Maar ik zei de leerkracht dat ik alleen was en tijdens deze spreekbeurt moet iemand de moeder en iemand het kind spelen dat hulp nodig had. Ik maakte me belachelijk. Iedereen begon te lachen. Dit raakte me wel, maar ik lach met hen gewoon mee. Die dag begon ik me te snijden op mijn buik . En tijdens de laatste zwemles heeft blijkbaar de leerkracht mijn arm gezien tijdens schoolslag. Ze heeft me naar het CLB gestuurd en daar heb ik weeral gelogen. Ze weet 0.1 % van mijn verhaal en dat is dat ik me snijd.

Nu ben ik door naar het vierde. En ik moet voor een datum mijn boeken bestellen en ik heb besloten om het niet te doen. Want weet je wat mijn vader zei? "Ben je een rijk kind ofzo dat je elk jaar nieuwe schoolboeken moet kopen, gebruik die van vorig jaar. En waar zijn je boeken van vorig jaar? " Ik zei hem dat ik alles huur had gekocht, maar hij bedoelde de boeken waarin je uitkomsten enzo moet schrijven, sorry maar nog dommer heb ik niet gezien. Hoe wil je dat ik op iets schrijf dat van dit jaar is, terwijl ik boeken moet hebben van volgend jaar? Ik ben numb, maar begon toch te wenen. Ik weet het ook niet goed. Ik voel toch wel pijn heel diep in me. En aan mijn zus gaat hij er wel kopen, maar niet aan mij. Waarom papa? Wat heb ik je misdaan? Waarom? Ik had je al verteld dat mijn zus het beter heeft dan mij, want alles wat zij vraagt of vragen want ik heb meerdere zussen, wordt in orde gebracht. Het is geen jaloezie, maar gewoon een gemis. Ze zijn nooit geslagen geweest, ze hebben nog nooit een klap gekregen, maar waarom ik? Toen mijn zus ooit eens gepest werd, steunden ze haar en mijn vader ging naar school. Maar toen ik gepest werd (ik had er ooit eens met hem daarover gesproken) zei hij dat ik het deed voor aandacht. Maar pa, is jouw mishandeling ook voor aandacht als ik erover zou klagen? Als de koelkast leeg is, krijg ik niks om te eten, maar zij wel. Ze gaan naar de Quick en ze eten. WAT IS DE LOGICA? Ga je groenten kopen met het geld dat je daaraan besteed. En ja, ik mag nooit iets doen van mijn ouders. Nooit, nooit, nooit. Eigenlijk heb ik toch geen reden om te leven. 21 Juli was mijn verjaardag en iedereen wist het. Niemand zei me happy birthday zelf niet de fake vriendinnen die me een jaar geleden het wel zeiden, terwijl ik het hen wel zei.

Wat is het nut om zo te leven?
Ik heb het genoeg, ik ben nu numb en ja ik voel een grote leegte vanbinnen. Nooit liefde van ouders gekend (ben nog nooit geknuffeld in heel mijn leven), nooit respect gekregen, maar wel altijd als een werd beschouwd en gepest. Ik wil niks meer vertellen. Ooit zei mijn papa : "Ik vraag me af waarom je nog leeft en waneer je doodgaat" en dit begin ik me ook af te vragen . Ik wil dood. Ik heb een droom en ik wil dat die gebeurt. En dan mag ik dood. Maar ik denk niet dat het me zal lukken. Ik wil nu dood. Waarom leven voor een droom die nooit zal gebeuren ?

Redenen om dood te gaan :
- mishandeling ouders (psychologisch en fysisch)
- gepest worden
- numb
- leegte
- geen waarde
- zelfhaat
- geen talent
- geen vrienden
- fake vrienden die me voor shut zetten
- geen droom die ik kan waarmaken
- zussen krijgen meer
- misbaksel zijn

redenen om te leven:
- ik ben geboren
- geloof
- ik ben nog niet dood
- droom die niet zal waarkomen

Ik hoop dat je me begrijpt

Hallo,
Ik weet even niet zo goed hoe ik het verder moet doen.
Ik ben een jonge moeder van 29 jaar.
Ik heb een dochter van 11 jaar.
Sinds mijn zwangerschap stond ik er alleen voor.
Ik kwam er namelijk pas na 3 maanden achter dat ik zwanger was. De vader van mijn kindje was iemand waar ik maar 3 keer mee naar bed was geweest.
Toen ik ongeveer 7 maanden zwanger was heb ik hem de mogelijkheid gegeven om er voor zijn kind te kunnen zijn maar hij gaf aan dat niet te willen.
En zo ben ik nu 11 jaar verder alleen met mijn kind.
Mijn dochter is een hele pittige dame. Ze heeft een heel sterk karakter.
We hebben heel vaak ruzie. En dan zegt ze dingen die ze op dat moment niet meent maar wat me heel erg pijn doet.
Ook heb ik een moeder van 60 jaar. Een vrouw die denkt dat je maar met 1 man gelukkig mag zijn en tot je dood alleen voor hem moet zijn.
Zo ben ik dan ook niet haar perfecte dochter omdat ik buiten een huwelijk met een man naar bed ben geweest en bovenop een kind heb gekregen.
Ze kleineert me dagelijks en noemt ook waar me dochter bij is verschillende slechte namen naar mij.
Ik ben niks waard is haar ogen. Maar zolang ik haar maar help met alles wat er geregeld moet worden dan besta ik voor haar. Het meeste wat mij pijn doet is dat ik vanaf mijn 17e voor mijn kindje zorg. Maar elke dag hebben wij ruzie. Zoveel en zo erg dat ze me soms wilt slaan en dat ook doet. Ik ben buiten hun om altijd heel vrolijk. Andere mensen zeggen altijd dat ik zo goed leef en geniet van het leven. Maar van binnen ben ik kapot. Ik wil zo graag weg ergens heel ver. En vaak heb ik zelfmoord gedachtes. Dan wil ik mezelf pijn doen en er van af zijn. Zodat me dochter en me moeder gelukkig zonder mij kunnen leven. Soms denk ik dat zij daar blij om zullen zijn. Want volgens hun doe ik toch niks goed. Me dochtet zegt elke keer sorry en dan vergeet ik alles. Maar als ik savonds in bed lig denk ik aan elke woord die zij tegen gezegd heeft. En wil ik het liefst iets doen waardoor ik helemaal niks meer hoef te voelen of mee te maken. Ik weet gewoon niet wat het is. Ik ben moe, moe was alles. Ik voel me elke avond eenzaam ook al is me dochter elke sag bij me. Ik heb ook al bijna 12 jaar geen vriend gehad. Ook dat maakt niet heel erg verdrietig. Het lijkt net alsof er niemand van wilt houden. Alsof ik tot het moment dat ik dood ga alleen zal blijven. Ik ben echt verdrietig. Stukje voor stukje lijkt het alsof ik van binnen niet meer leef.
Ik hou mezelf bezig met voornamelijk series en film te kijken die over de liefde gaat.
Ik ga er zo op in dat ik alles om me heen vergeet.
Dat ik niet hoef te denken aan de dingen die er in mijn leven afspeelt.
Dank je dat ik mijn verhaal kon doen.

Ik wil mijn levensverhaal hier neer zetten onze zoon is een transgender en nu draait hij alles om wij krijgen overal de schuld van Wij hebben hem al 14 jaar niet meer gezien terwijl hij dichtbij woont mijn man is een binnenvetter ik ben open maar ik heb op deze manier geen zin meer om verder te gaan voor wie leef ik nog eigenlijk de mensen die wij kennen hebben het allemaal over hun kinderen en wij wij hebben niets de verjaardagen in september zijn moeilijk mijn man wordt 63 ik wordt 60 de maand december is heel verdrietig moet ik nu zo door blijven gaan de hulpdiensten tegenwoordig daar krijgen wij ook geen hulp van wegens bezuinigingen ik ben naar indigo geweest om te praten maar ik hoor er niets meer van ben naar er is iemand van Mee bij ons geweest ook weer niets van gehoord de mensen zeggen als je kind geen gevaar voor zich zelf is of voor andere gebeurt er niets dus waarom leef ik nog om toch de vrouw van mijn te zijn IK HEB ER GEEN ZIN MEER IN!

Ik heb even een naam verzonnen omdat ik et echt niet meer zie zitten want ... a: ik moet het doen met 50 euro in de week aan leefgeld ... en b: ik een dochter heb van 9 jaar en mijn ex niet wil ik die mag zien meer .. Ik mis mijn dochter echt enorm en wil haar graag weer zien maar ex denkt hier kennelijk anders over want zij stimuleerd mijn dochter echt niet en is eerder andersom en daarbij is zij ook nog eens ver boven Groningen gaan wonen wat dus ruim 2 uur rijden is en ik voor een retourtje echt veel geld kwijt ben en maar 50 euro per week krijg .. dus ik zit een beetje erg klem en heb verder geen vriendin waarnaar ik ook zoekende ben zodat ik ook een beetje mijn verdriet kwijt kan dus ik kan met niemand hierover praten of dit bespreken dus denk ik maar aan 1 ding en ben ik van AL het gezeur en iedereen af ... ik spring wel voor een trein ...

Mijn ouders zijn geschenen en ik denk dat dat mijn schuld is en dat vind ik heel veel pijn doen in mijn hart

Ik ben een jongen van 17 uit Gelderland. Alfgelopen jaren heb ik veel dieptepunten meegemaat. Mijn beste vriend overleden aan kanker, mijn oma en oom ook aan kanker overleden. Mijn ouders zijn ook net gescheiden en mijn relatie met mijn ex was na 2 jaar ook over. Dit komt gewoon omdat ik nergens zin meer in heb. T liefst sta ik gewoon niet op en eet niets op een dag. Naar school ga ik niet meer omdat ik 2 keer in 2 jaar tijd ben blijven zitten en ik naar MBO niveau 1 moest gaan wat ik totaal niet zag zitten. Ik heb ook mijzelf proberen te verwonden met messen. Ik heb ook vaak bij een treinspoor gestaan met het idee voor wie en wat leef ik eigenlijk? Ik weet gewoon evht niet wat ik moet doen in mijn leven, therapie helpt niet. Ik zie het leven echt niet meer zitten door alle dingen die ik zo kort op elkaar heb meegemaakt. Ik weet echt niet wat ik moet gaan doen...

Laatste tijd gaat het bergafwaarts terwijl ik dacht dat het beter ging? Probeer alles goed op de rit te houden maar het mislukt gewoon.. iedereen om me heen is gewoon blij en ik fake het blij zijn gewoon en niemand heeft het door. Ook vraag ik me vaak af wat ik hier nog doe.. ik ben al bij een psycholoog geweest, maar als ik daar ben kan ik gewoon niet alles vertellen wat ik eigenlijk wil.. ik klap gewoon dicht omdat ik het gewoon niet vertrouw.. ik weet echt niet meer wat ik moet doen..

Een tijdje geleden zijn m'n ouders gescheiden, hierdoor heb ik veel problemen thuis met m'n ouders en zus. Het voelt ook vaak alsof m'n zus bij alles wordt voorgetrokken, m'n moeder en zus doen alles samen en hebben een beter band, ik heb haast altijd ruzie met m'n zus. Veel vrienden heb ik ook niet en ik als ik leuke vrienden heb erger ik me snel aan ze omdat ik niet lekker in m'n vel zit raak ik snel geïrriteerd. Op school gaat het ook minder ik haal slechte cijfers en ben dit jaar net over, op school dacht geen docent aan me en ik kreeg geen hulp van m'n mentor in zo'n moeilijke periode. Het is niet zo dat ik echt zelfmoord wil plegen, ik heb ook leuke momenten in m'n leven, alleen ik zit d'r wel telkens aan te denken maar ben d'r niet toe in staat. Dit is niet heel m'n verhaal maar kort samen gevat, bij vrienden kan ik het niet kwijt want die begrijpen me niet en zeggen dan verkeerde dingen. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen...

Hoi,ik denk vanaf mijn 9de aan zelfmoord,ik snap niet Wrm ik t niet heb gedaan,want toen was alles veel simpeler!Mijn moeder beloofde me dat ik naar de concerten van min idool mocht,en nu zegt ze dat ik lui ben,dat ik haar alleen roep als ik iets nodig heb,en dat ze me zou ruilen voor ieder kind in de wereld.Ik wacht al bijna langer dan 4 jaar en nu komt hij eindelijk naar Nederland En België!Ik brn ook freaking dik en ik ben vroeger gepest en mijn ouders zijn gescheiden ik denk dat ik gwn ergens vanaf spring.Mijn polsen zijn al genezen van de sneeën die ik heb gemaakt,ghelaas maar ja,mij moeder heeft mijn vlees schaar ook al af ge pakt!!Ik ga vanaf vandaag stoppen met eten want vandaag ga ik terug naar huis,niemand besteed daar toch aandacht aan mij,alleen als ik de paarden moet verzorgen,de tafel koet dekken ect.Nou doei!