Levensverhalen (pagina 77)

Ik ben er klaar mee. Thuis is bij de meeste mensen een plek voor rust en vrede. Maar bij mij is dat niet zo. Mijn zussen reageren alles op mij af en als ik het tegen mn pa zeg stel ik me aan. Het voelt meer alsof ik thuis opgesloten zit in een kamer waar ik niet zel voor gekozen heb maar waar ik het wel de rest van mijn leven moet uithouden. En eigenlijk weet ik niet zeker Hoelang ik dat nog kan volhouden. Ik ben er klaar mee en zelfmoord komt steeds vaker en steeds duidelijker voor in mijn gedachtegang....

Iedereen durft over z'n problemen te praten , ze hebben ook iemand om mee te praten .
Ik wou dat ik dat ook had en durfde , maar zo ben ik niet .
Men snapt mijn gevoelens niet , ik ben misschien wel volgens de anderen mooi lief grappig en raar maar dat ben ik niet .
Dat is toneel ik ben vanbinnen kapot , gewoon door me zelf niet te zijn .
Ik help te graag anderen en krop te veel op , ik ben zo kwetsbaar , en ze gebruiken me steeds.
Ik ben een meisje van bijna 14 jaar en heb al redelijk veel meegemaakt .

DIT IS MIJN VERHAAL...

Ooit was ik een gelukkig meisje had ik veel vrienden , nou ja dat dacht ik .
Vanaf dat ik naar de middelbare school ging , ging mijn leven kapot .
Ik had een jongen leren kennen die ik heel leuk vond na 2 maanden hem te leren kennen , hij vond mij ook leuk .
Raad eens …. Ja we werden een koppeltje.
Op 4december 2015 maakte hij het uit met me , eerst was ik boos maar daarna …
Ik voelde me zo rot zo verdrietig .
Ik at niet meer en als ik iets at dan was het 1 hapje brood en in de avond 2v/d 6 Chicken nuggets .
Ik werd met de dag dunner en dunner m'n vingers en gezicht waren heel dun m'n kleding die normaal wat strakker zat werd te groot .
Ook begon ik dingen te doen dat ik beter niet hoefde te doen want nu doe ik het nog.
Ik was zo sad dat ik een schaar nam en begon te krassen ,ja op m'n pols .
Nu heb ik littekens en mensen denken dat ik ben gestopt , maar dat is niet zo .
Al de mensen die wisten dat ik het deed hebben me een paar weken er na links laten liggen .
Mensen haten me vanwege dat .


Dit jaar in 2017 heb ik me ook heel rot gevoeld ,allemaal door 1 bepaalde Crush.
Ik vond een jongen leuk die bij me in de klas zat en jammer genoegd hij mij niet .
Ik heb het heel het jaar volgehouden om niet te zeggen dat ik verliefd was .
Ik heb het toegegeven niet zo lang geleden en raad eens .
Hij heeft ziek met m'n gevoelens gespeeld waardoor ik echt zo boos was en schold me uit .
Terwijl hij eerst zei dat hij van me hield ,zelfs in de klas schold hij me uit in m'n gezicht waar mijn vriendinnen bij stonden .
Het weekend voor het gesprek op Facebook heb ik nog voor hem bijna iets ergs gedaan …
ik wou namelijk zelfmoord plegen …
ik dacht misschien ben ik niet mooi genoeg misschien heb ik geen goed karakter .
Maar de fout lag niet bij mij maar bij hem .
Hij wou me helpen met mijn agressie problemen en me helpen me goed te laten voelen , maar dat was een leugen .
Hij heeft me nooit gezien zoals ik hem zag , hij heeft nooit gezien in mij wat ik in hem zag , hij heeft nooit gezien dat ik me rot voelde door hem …

Nu probeer ik verder te leven maar ik kan niet gelukkig meer zijn en vertrouwen …
De glimlach op m'n gezicht en de fun die ik maak is niet echt …
En het rare gedrag doe ik zo dat ze m'n neppe lach niet zien …
dit is ongeveer waarom ik zelfmoord wil plegen
DIT WAS MIJN VERHAAL …

Heel veel liefde te geven en ook altijd gegeven maar nooit terug gekregen. 2 kinderen die ik geen pijn wil doen... te laf om te scheiden... hoop dat ik ooit wel het lef heb om eruit te stappen. Triest dat zelfmoord makkelijker lijkt dat een echtscheiding.

19jaar ben ik en elke dag voel ik me kut. Ik vat alles negatief op wat iedereen zegt sluit me op zodat ik na Kan denken waarom ik zelfmoord zou plegen? Die vraag stel ik mezelf bijna elke dag en hoe? En dan begin ik te huilen omdat ik het toch niet durf. Ik kijk ook de kant van andere als ik dood ben hoe die zich gaan voelen waarom moet ik zelfmoord gaan plegen? Mensen snappen me niet wat ik zeg en geloven me niet terwijl ik mijn verhaal in vertrouwen vertel tegen hun.. graag zou ik er een einde aan willen maken maar dat durf ik niet dan maar elke avond mij kut voelen en doen alsof er niks aan de hand is.

hallo, weet ik niet,

ik ben Brecht ben 19 jaar en ik kan niets alles wat ik doe mislukt of gaat verkeerd. ik wil nieuwe dingen proberen om me oude fouten goed te maken maar dat lukt niet. ik ben ten einde raad.

Hallo allemaal

Ik denk nu zo'n 8 jaar aan zelfmoord. Ik ben altijd heel erg gepest. Vanaf groep 4 tot groep 8. Toen ook weer in de eerste klas tot de 4... ik heb dan nu wel een leuke klas gehad. Maar toch voelt het allemaal niet goed... Ik ben gewoon een slecht mens. Mijn ouders die maken altijd ruzie met me en mijn zusje gaat er gewoon in mee. Want oh wat is mijn zusje perfect. Ik ben de badgirl en dat zal ik altijd blijven ook. Als het allemaal niet goed gaat dan ga ik mezelf snijden. Ik wil niet meer en ik kan niet meer. Ik kan niet altijd blijven vechten. Ik kan naar de buiten wereld doen alsof alles goed gaat. Maar ik haat mezelf. Ik verzin altojd smoesjes wanneer ik mezelf weer heb bezeerd. Het lukt me niet meer. Ik ben moe. Ik kan nooit slapen omdat ik teveel lig te piekeren. Ooit houd het voor iedereen op. Maar binnenkort voor mij. Ik weet niet wanneer maar het lukt niet meer. Ik wil er niet meer zijn.

Hoi iedereen,
Ik wil al een lange tijd dood, maar ik ben er te slap voor. Ik heb een eetstoornis en ik ben daardoor depressief. Vroeger ben ik gecyberpest en ik ben alles gaan geloven. Op school zitten er altijd kinderen in de klas die me haten en ik kan het leven niet meer aan. Mijn eetstoornis komt geen einde aan en ik heb ook heel vaak ruzie thuis. De enige rede dat ik nog leef is mijn allerbeste vriend en uiteindelijk toch mijn ouders en broer. Ik weet niet wat ik hier verder nog doe...

Ik val gewoon met de deur in huis. Ik heb heel veel redenen om zelfmoord te plegen. En ik wil het doen, ik heb de lef, maar heb niks om het te kunnen.

Laten we met het duizendste verhaal beginnen:

Alles begon toen ik nog heel klein was. Mishandeld door ouders. Ze sloegen me bij elke foute beweging. Elke beweging was een andere fout voor hen. Soms werd ik zelfs geslagen op straat. Op straat was het niet zo erg als thuis.

Het gebeurde soms dat mijn moeder (ik wil haar geen moeder noemen, maar moet) met haar 2 voeten op mijn keel stond en ik was nog maar 7 jaar oud. De juf in de klas merkte dit op, omdat mijn keel helemaal rood was. Ze vroeg me in het midden van de klas wat het was ( ze heet C. ), maar ik durfde niks te zeggen. Ze begon te roepen :"Wat is er gebeurd?" Ik zei niks. Maar zwijgen had ik al vaker gedaan. Op den duur zei ze dat ze het aan mijn ouders zou vragen. En mijn ouders logen. Ik wist het en ik wil zelfs niet de leugen vertellen die ze aan haar hebben gezegd. Of wel, waarom niet? Ze zeiden haar dat ik allergisch was tegen zonlicht en dat het daardoor gebeurd was. En toen gebeurde het eerste sneetje in mijn arm. Al op 7-jarige leeftijd. Ik wou het haar vertellen, maar was zo bang.

Mijn vader zie je nooit vaak thuis. Waarom? Hij zit bij zijn vriendjes in 't Café en ik mag nooit naar buiten. En als ik ooit eens zeur om iets, dan begint hij te janken en te schreeuwen en te schelden en me te slaan. Ooit eens had hij mijn hoofd zo hard geklopt tegen de muur dat het onder mijn ogen zwart werd. Toen gebeurde het tweede sneetje. Weeral op 7-jarige leeftijd.

Eigenlijk is het daarvoor ook nooit goed geweest. Ook al ben ik nu een goede leerling in een moelijke richting, ik werd toen en word nu als dom beschouw terwijl mijn zus (1 jaar kleiner dan mij) dezelfde punten heeft. Ik herinner me heel goed hoe ik in de ogen van sommige personen dom werd genoemd omdat ik 5 jaar oud was en nog niet kon spreken. Niemand die erbij heeft gedacht dat het misschien kon gebeuren door een trauma.

Op school ben ik heel mijn leven lang gepest geweest. Geloof me, echt waar. Ik ben altijd de pispaal geweest en de loner. Gewoon omdat ik dun en lelijk was. Mijn ouders (jammer genoeg moet ik ze zo noemen) hadden het niet breed. De koelkast is al heel vaak leeg geweest. Ik heb nog daarnet keken, het is leeg, dus morgen kan ik niks eten, maar mijn zussen wel ( hoe dat komt vertel ik later). Op school zeiden ze me:"Ga nooit naar de WC, want je bent te dun. Als je aan het plassen bent, kan het gebeuren dat je in de WC valt!" Dit had me gebroken, maar dit is nog niet het enige. Ik heb een neus (een rare ) die laag en gebroken is (zou ik maar zeggen) en ze deden met hun vingers na elke keer ze me zagen, hoe mijn neus eruit zag. Ik werd ook nog "duivelsneus, lelijkding, spaghetti, viezerik, arme, stinkerd" genoemd. Ik heb altijd ruzies gehad omdat ik soms durfde opkomen voor mezelf. Intussen is al heel mijn onderarm gekrabd.

Totdat er iets in het zesde leerjaar iets gebeurde. Ik had altijd ruzie en dus op een dag schreef ik in een klafschrift die ik kreeg van de school alles, maar alles die ik voelde. Ik had nooit een dagboek gekregen, dus gebruikte ik het als een dagboek. Op een dag had ik het op school vergeten. En iemand las het toen en heeft het nadien direct aan mijn juf gegeven. Toen kwamen er sneetjes op mijn benen. De juf sprak me aan, ze vond de manier waarop ik zaken of gebeurtenissen kon beschrijven, heel mooi. Ik had daarin 3 gedichtjes geschreven. Ik vertrouwde haar dus vertelde ik haar alles wat alleen op school gebeurde. Ze zei me als er iets gebeurd dan moet je zelf naar mij komen in plaats van actie te ondernemen. Ik bedankte haar en ging weg. Later heeft ze blijkbaar alles tijdens rapport aan mijn ouders verteld. Ze heeft me aan hen beschreven als een onhandelbaar kind. Ik voelde me zo gebroken en ik kon niet zwemmen dus ik wist al dat dit jaar op niets zou trekken.

Mijn ouders spraken me daarover aan en ik zei dat ze tegen hen gelogen hebben gewoon om nog een reden te hebben naast de affaire van zwemmen om me te laten dubbelen. Ze geloofden daarin. Jammer genoeg.

Op het einde van het jaar hebben ze me mijn diploma eerst niet gegeven, maar in augustus wel omdat ik herexamen deed van zwemmen. En toen ik hoorde dat ik mijn diploma niet zou krijgen, had ik mijn besluit genomen. Maar ik faalde erin. Het was me niet gelukt, maar ik wist wel dat als het me vandaag niet zou lukken, morgen wel zou lukken. Tijdens deze periode begon ik liedjes te schrijven, want mijn droom is een rockster worden.

Ik ging dus naar het eerste middelbaar en stopte na het krijgen van mijn diploma met snijden, zodat ik een nieuwe start kon maken. De eerste dag moest ik bij een leerkracht mijn boeken laten bestellen omdat ik ze nog niet had gedaan.

Tijdens dat jaar had ik weeral ruzies en ben weer gepest geweest. Nou ja, dat kon me niet meer schelen, want ik was er gewend aan en het deed me geen pijn meer. Ofwel, een beetje.

Tijdens het tweede middelbaar begonnen problemen zich weer op te stapelen. Boeken bestelde ik met problemen. Ik moest zeuren daarvoor, letterlijk. En als je je afvraagt of ik tijdens deze periode nog mishandeld word, ja nog altijd. En ook gepest. Ik kreeg ergere ruzies. Mensen wouden dat ik er niet meer moest bestaan en als ik iets zei, vonden ze dat belachelijk of noemden ze me al dom. Maar ja, ik voelde geen pijn meer. Ik was numb geworden. Ik weet niet hoe je het zegt ofzo. Ik had in 2 jaar tijd wel vrienden gemaakt, maar die waren allemaal fake en
ze verraadden me. Maar, ik vergeefde hen toch, want ik voelde het toch niet. En ik wil toch nog een stuk vertellen, want het komt opnieuw voort in mijn verhaal. Toen we op een dag een teamspel hadden met heel het tweede jaar, moesten we in groepjes gaan, en wie was alleen?Raad eens! Ik natuurlijk. Er waren 2 groepjes van 4 en ik was het overblijfsel. Ik voelde me zo kut, toen besefte ik pas dat ze allemaal fake waren. De leerkracht wou per se dat ik in een groep zat, maar niemand wou me. Meerdere keren vroeg ze dat, maar niemand knikte. Niemand gaf een teken van leven. Het was alsof iedereen dood was. Op dat moment duurde 1 seconde 1 uur. Een eeuwige stilte,was aangebroken dacht ik. Niemand wou me, dus besloot ik dan met iemand van een andere klas te gaan die ook alleen is. En ja, ze waren niet fake, maar ook niet close.

In het derde middelbaar besloot ik zelf van school te veranderen. Mijn ouders zijn nooit de echte reden te weten gekomen en moeten het ook niet weten . Ik zei hen dat het te ver was. In mijn nieuwe school waren de eerste dagen wel goed, geen sneetjes, ik beloofde het me. Maar ja, wat denk je, er gebeurden veel dingen. Eerste dag had ik geen vrienden, maar de tweede dag kwamen er een paar meisjes. We maakten kennis. En op een dag zei ik aan van hen al mijn geheimen. Dus al wat ik hIer verdomd een uur aan het schrijven ben. Ze geloofde me niet. Ze dacht dat ik loog. In heel mijn leven ben ik nooit naar een cinema gegaan, nooit naar Walibi, kortweg ik blijf thuis. Ik ben nog nooit uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje, maar toch als het gebeurd , ik mag het niet. Ik dacht in mezelf: "Waarom zou een half dood meisje liegen?" En ja, ik ben half dood. Ik voel niks meer, geen pijn. Ik voel me kortweg numb. Zo was ik altijd. Ik voelde geen pijn, ik begon te glimlachen. Ik begon te lachen. Ik wist niet hoe ik moest reageren na al dit. Je beleeft zo'n soort dingen en je word niet eens geloofd. Ze was de enige die vertrouwd heb, maar al snel is mijn vertrouwen dat ik heel moeilijk had hersteld, opnieuw gebroken. Deze keer had ik geen pijn, maar mijn vertrouwen brook . En ze vertelde dat aan iemand. Alles. En ik besloot het terug te doen. Maar later op school begon ook iedereen zijn rug tegen me om te keren. Gewoon omdat ik haar geheim had gezegd. Ik wou gewoon 1 keer voor me opkomen en daarin faalde ik, weeral. Ruzie met iedereen en goedmaken. Tijdens die periode raakte ik bevriend met een meisje omdat ze ook alleen was, maar dat was voor een tijdje, nu is ze opnieuw bevriend met hen en kijkt ze me niet eens aan. Is het zo gemakkelijk om te vergeten wat er gebeurd is? Wat haar zo sterk maakte, maakte me zwak. Ze won haar vertrouwen opnieuw, door mij. En nu ben ik weeral alleen. Ik haat mezelf. Fuck me.
Na deze gebeurtenis gebeurde iets opnieuw. Waarop ik eigenlijk wachtte. Tijdens een spreekbeurt moest ik alleen 2 rollen voor de klas spelen. Terwijl iedereen in groepjes was verdeeld. Voordat ik het wist waren de rollen al gemaakt. Maar ik zei de leerkracht dat ik alleen was en tijdens deze spreekbeurt moet iemand de moeder en iemand het kind spelen dat hulp nodig had. Ik maakte me belachelijk. Iedereen begon te lachen. Dit raakte me wel, maar ik lach met hen gewoon mee. Die dag begon ik me te snijden op mijn buik . En tijdens de laatste zwemles heeft blijkbaar de leerkracht mijn arm gezien tijdens schoolslag. Ze heeft me naar het CLB gestuurd en daar heb ik weeral gelogen. Ze weet 0.1 % van mijn verhaal en dat is dat ik me snijd.

Nu ben ik door naar het vierde. En ik moet voor een datum mijn boeken bestellen en ik heb besloten om het niet te doen. Want weet je wat mijn vader zei? "Ben je een rijk kind ofzo dat je elk jaar nieuwe schoolboeken moet kopen, gebruik die van vorig jaar. En waar zijn je boeken van vorig jaar? " Ik zei hem dat ik alles huur had gekocht, maar hij bedoelde de boeken waarin je uitkomsten enzo moet schrijven, sorry maar nog dommer heb ik niet gezien. Hoe wil je dat ik op iets schrijf dat van dit jaar is, terwijl ik boeken moet hebben van volgend jaar? Ik ben numb, maar begon toch te wenen. Ik weet het ook niet goed. Ik voel toch wel pijn heel diep in me. En aan mijn zus gaat hij er wel kopen, maar niet aan mij. Waarom papa? Wat heb ik je misdaan? Waarom? Ik had je al verteld dat mijn zus het beter heeft dan mij, want alles wat zij vraagt of vragen want ik heb meerdere zussen, wordt in orde gebracht. Het is geen jaloezie, maar gewoon een gemis. Ze zijn nooit geslagen geweest, ze hebben nog nooit een klap gekregen, maar waarom ik? Toen mijn zus ooit eens gepest werd, steunden ze haar en mijn vader ging naar school. Maar toen ik gepest werd (ik had er ooit eens met hem daarover gesproken) zei hij dat ik het deed voor aandacht. Maar pa, is jouw mishandeling ook voor aandacht als ik erover zou klagen? Als de koelkast leeg is, krijg ik niks om te eten, maar zij wel. Ze gaan naar de Quick en ze eten. WAT IS DE LOGICA? Ga je groenten kopen met het geld dat je daaraan besteed. En ja, ik mag nooit iets doen van mijn ouders. Nooit, nooit, nooit. Eigenlijk heb ik toch geen reden om te leven. 21 Juli was mijn verjaardag en iedereen wist het. Niemand zei me happy birthday zelf niet de fake vriendinnen die me een jaar geleden het wel zeiden, terwijl ik het hen wel zei.

Wat is het nut om zo te leven?
Ik heb het genoeg, ik ben nu numb en ja ik voel een grote leegte vanbinnen. Nooit liefde van ouders gekend (ben nog nooit geknuffeld in heel mijn leven), nooit respect gekregen, maar wel altijd als een werd beschouwd en gepest. Ik wil niks meer vertellen. Ooit zei mijn papa : "Ik vraag me af waarom je nog leeft en waneer je doodgaat" en dit begin ik me ook af te vragen . Ik wil dood. Ik heb een droom en ik wil dat die gebeurt. En dan mag ik dood. Maar ik denk niet dat het me zal lukken. Ik wil nu dood. Waarom leven voor een droom die nooit zal gebeuren ?

Redenen om dood te gaan :
- mishandeling ouders (psychologisch en fysisch)
- gepest worden
- numb
- leegte
- geen waarde
- zelfhaat
- geen talent
- geen vrienden
- fake vrienden die me voor shut zetten
- geen droom die ik kan waarmaken
- zussen krijgen meer
- misbaksel zijn

redenen om te leven:
- ik ben geboren
- geloof
- ik ben nog niet dood
- droom die niet zal waarkomen

Ik hoop dat je me begrijpt

Hallo,
Ik weet even niet zo goed hoe ik het verder moet doen.
Ik ben een jonge moeder van 29 jaar.
Ik heb een dochter van 11 jaar.
Sinds mijn zwangerschap stond ik er alleen voor.
Ik kwam er namelijk pas na 3 maanden achter dat ik zwanger was. De vader van mijn kindje was iemand waar ik maar 3 keer mee naar bed was geweest.
Toen ik ongeveer 7 maanden zwanger was heb ik hem de mogelijkheid gegeven om er voor zijn kind te kunnen zijn maar hij gaf aan dat niet te willen.
En zo ben ik nu 11 jaar verder alleen met mijn kind.
Mijn dochter is een hele pittige dame. Ze heeft een heel sterk karakter.
We hebben heel vaak ruzie. En dan zegt ze dingen die ze op dat moment niet meent maar wat me heel erg pijn doet.
Ook heb ik een moeder van 60 jaar. Een vrouw die denkt dat je maar met 1 man gelukkig mag zijn en tot je dood alleen voor hem moet zijn.
Zo ben ik dan ook niet haar perfecte dochter omdat ik buiten een huwelijk met een man naar bed ben geweest en bovenop een kind heb gekregen.
Ze kleineert me dagelijks en noemt ook waar me dochter bij is verschillende slechte namen naar mij.
Ik ben niks waard is haar ogen. Maar zolang ik haar maar help met alles wat er geregeld moet worden dan besta ik voor haar. Het meeste wat mij pijn doet is dat ik vanaf mijn 17e voor mijn kindje zorg. Maar elke dag hebben wij ruzie. Zoveel en zo erg dat ze me soms wilt slaan en dat ook doet. Ik ben buiten hun om altijd heel vrolijk. Andere mensen zeggen altijd dat ik zo goed leef en geniet van het leven. Maar van binnen ben ik kapot. Ik wil zo graag weg ergens heel ver. En vaak heb ik zelfmoord gedachtes. Dan wil ik mezelf pijn doen en er van af zijn. Zodat me dochter en me moeder gelukkig zonder mij kunnen leven. Soms denk ik dat zij daar blij om zullen zijn. Want volgens hun doe ik toch niks goed. Me dochtet zegt elke keer sorry en dan vergeet ik alles. Maar als ik savonds in bed lig denk ik aan elke woord die zij tegen gezegd heeft. En wil ik het liefst iets doen waardoor ik helemaal niks meer hoef te voelen of mee te maken. Ik weet gewoon niet wat het is. Ik ben moe, moe was alles. Ik voel me elke avond eenzaam ook al is me dochter elke sag bij me. Ik heb ook al bijna 12 jaar geen vriend gehad. Ook dat maakt niet heel erg verdrietig. Het lijkt net alsof er niemand van wilt houden. Alsof ik tot het moment dat ik dood ga alleen zal blijven. Ik ben echt verdrietig. Stukje voor stukje lijkt het alsof ik van binnen niet meer leef.
Ik hou mezelf bezig met voornamelijk series en film te kijken die over de liefde gaat.
Ik ga er zo op in dat ik alles om me heen vergeet.
Dat ik niet hoef te denken aan de dingen die er in mijn leven afspeelt.
Dank je dat ik mijn verhaal kon doen.

Ik wil mijn levensverhaal hier neer zetten onze zoon is een transgender en nu draait hij alles om wij krijgen overal de schuld van Wij hebben hem al 14 jaar niet meer gezien terwijl hij dichtbij woont mijn man is een binnenvetter ik ben open maar ik heb op deze manier geen zin meer om verder te gaan voor wie leef ik nog eigenlijk de mensen die wij kennen hebben het allemaal over hun kinderen en wij wij hebben niets de verjaardagen in september zijn moeilijk mijn man wordt 63 ik wordt 60 de maand december is heel verdrietig moet ik nu zo door blijven gaan de hulpdiensten tegenwoordig daar krijgen wij ook geen hulp van wegens bezuinigingen ik ben naar indigo geweest om te praten maar ik hoor er niets meer van ben naar er is iemand van Mee bij ons geweest ook weer niets van gehoord de mensen zeggen als je kind geen gevaar voor zich zelf is of voor andere gebeurt er niets dus waarom leef ik nog om toch de vrouw van mijn te zijn IK HEB ER GEEN ZIN MEER IN!