Levensverhalen (pagina 76)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Een vraag

We leven, we gaan dood. Wat heeft vrije wil met dit alles te maken?
Het lijkt alsof we zelfmoord plegen op de zelfde manier als dat we dromen. Het is geen morele vraag die ik hier wil stellen: Is zelfmoord een oplossing?
Datum:
19-08-2017
Naam:
Sophia
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-holland

Ongelukkig

Al heel lang heb ik de gedachten om niet meer te leven en ieder keer dacht ik stel je toch niet aan. Er is een man die van mij houdt, wij hebben trouw plannen, maar tegelijkertijd zijn wij al een tijdje uit elkaar aan het groeien. Er is veel boosheid in mij. Teveel meegemaakt. Ik kan het niet meer aan allemaal. Ik weet het zeker dat ik niet meer wil leven. Terwijl mijn verloofde nu slaapt schrijf ik dit en heb ik al een afscheid berichtje naar hem geappt. Ik weet alleen nog niet hoe en wanneer ik ineens een einde van mijn leven zal maken. Waarschijnlijk overdosis aan medicijnen.
Datum:
18-08-2017
Naam:
Ranoe
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

Geen waarde

"Wat is de waarde van het leven?" Vraag ik me regelmatig af. Je wordt belazerd, teleurgesteld, verdriet gedaan. Zelf doe je dit ook anderen aan. En je doet het ook jezelf aan. Ja ik ben zwaar teleurgesteld in mezelf. Ik zie geen zon waar anderen die wel zien. Het leven is grauw en leeg. Afgekeurd, afgedaan en afgedankt. Hoe vaak ik het ook probeer om te veranderen. Toch steeds weer die teleurstelling en het gevoel van onbelangrijk zijn. Natuurlijk weet ik dat mijn naasten er anders over denken. Maar ik denk dat ze beter af zijn zonder mij. Ook al zal dat in het begin een beetje moeilijk zijn. Het bewijs dat ik zwak ben is dat ik niet het lef heb om mezelf van het leven te beroven. Ik hoop elke dag dat wanneer ik ga slapen ik niet meer wakker word. Ook wil ik niemand met de rommel die het met zich meebrengt opschepen. Dus maar blijven hopen dat de dood snel komt.
Datum:
16-08-2017
Naam:
Herman
Leeftijd:
53
Provincie:
Zuid-holland

Mijn gedachtes

Ik voel me leeg. En vol gevoelens tegelijkertijd. Ik mis veel mensen. Ik mis veel dingen die ik deed. Die ik wil doen. Ik leef niet. Ik besta. Ik heb veel vrienden, maar ben toch zo alleen. Ik heb het gevoel dat ik alles alleen doe. Iedereen zegt dat ze er voor me zijn. Maar hier zit ik dan. Niemand kent mij zoals ik me ken. Ik wil dat er iemand is die me kent zoals ik me ken. Ik weet niet hoe ik dit gevoel moet elimineren. What keeps me going? Andres. Annabo. Eva. Mijn gezin. Toch ben ik alleen. Ik wil iets doen waardoor ik voel. Ik wil diepere gesprekken. Ik wil niet oppervlakkig zijn. Ik wil voor mezelf kunnen leven. Ik wil voelen. Niet alleen pijn, eenzaamheid, leegte, schuld. Ik ben sterk. En toch voel ik me fucking kut.
Muziek helpt. Volleybal helpt. Reizen helpt. Ik wil gewoon nu een tattoo laten zetten. Nog een oorbel laten schieten. Nu met hun (a, a, e) onder de sterren liggen. Ik WIL FUCKING LEVEN! Er moet meer zijn dan dit. Ik wil niet leven om te werken en dood te gaan. Ik wil anders zijn dan de rest van de wereld. Ik wil niet de rest volgen.
Ik wil onafhankelijk kunnen zijn. Ik wil mijn eigen beslissingen kunnen maken. Voor mij hoeft het niet meer. Maar iets houdt me tegen.
Alles is zo onbelangrijk en belangrijk tegelijkertijd. Nu kan ik nergens naartoe. Eva is weg. Andres is weg. Annabo is weg. Er is niemand waar ik naartoe kan om dit uit te leggen. Andres zou met allerlei theorieën komen. Annabo wilt niet weer door zoveel shit gaan (Thaïs). Eva zou niet weten wat ze zou moeten doen. Als ik naar andere mensen zou gaan, zouden ze het wegwaaien. “Komt wel goed.” ??? Waarom denk je dat?
Jordy heeft me gebroken. Ik doe vriendelijk tegen mensen, maar ik zal niemand meer binnenlaten. Ik haat deze wereld. Racisme. Egoïsme. Kliekjes. Mensen. Ik blijf het zo raar vinden dat ik me zo alleen voel. Ik mis Andres, Eva en Annabo zo erg.
Masha mis ik ook. Wat we hadden in ieder geval. Masha kwam in de buurt van hoe Evaer voor me is. Masha wist alles van me. Accepteerde me zoals ik was. And then she dropped me. Like Jordy. Like all the boys. Ze willen mijn lichaam proeven, maar verder durven ze niet te kijken. Of willen ze niet kijken.
Ik weet niet of ik me aanstel. Of dit echt trauma’s zijn. Ik ben niet aan het huilen. Ik ben juist heel nuchter en weet wat ik zeg. I wanna start over. Ik ben nog maar 17. Kan dat wel? Opnieuw beginnen?
Datum:
14-08-2017
Naam:
Julia
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Nutteloos

Ik voel me nutteloos omdat ik niet een vriendin heb die ik blij kan maken en kan helpen. Ik ben een super aardige jongen maar ik heb nog nooit een vriendin gehad omdat mensen leugens over mij vertellen, mij onterecht zwart maken en ze me beoordelen op een etiket van autisme. Die diagnose ligt me meer dwars en is echt lastig. Autistische symptomen zijn zelfs niet lastig. Ik heb ook een apart probleem omdat ik mezelf accepteer en niet zo onzeker ben maar ik durf mijn sterke punten niet laten zien omdat ik bang ben dat andere mensen me dan schijnheilig en arrogant gaan vinden. Zo leef ik in angst en durf ik een meisje niet aanspreken dat ik haar wil steunen en helpen en haar wil verwennen omdat ik bang ben dat het meisje me een versierder of loverboy vind dat het niet meent en zo voel ik mij door mijn angst nog nuttelozer omdat ik geen actie durf ondernemen. Ik leef in België maar ik durf op een nederlandse of een punt nl het vertellen omdat ik dan weet dat ik echt anoniem kan zijn zonder angst dat ze me herkennen of denken dat ik lieg en me beter en aardiger voordoe en vooral dat ze me hebben gepest en onderschat maakt me bang dat iedereen die pesters geloofd en door die gedachten durf ik helemaal niks meer ondernemen en voel ik mij nutteloos en ik niks goeds en nuttig doe voor een meisje in mijn leven en zo heeft mijn leven geen zin want ik ben niet nuttig en ik draag mijn steentje niet bij! Niemand kent mijn echte problemen ze denken altijd dat ik stress heb door mijn autisme of ze maken zichzelf wijs dat ik onzeker ben en mezelf niet accepteer zoals ik echt ben, dat is niet zo, mijn echte probleem is dat anderen me onderwaarderen en ik zo mijn sterke punten niet durf laten zien
Datum:
08-08-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
22
Provincie:
België

Radeloos

Hallo allemaal,
Ik woon in een voorziening in Antwerpen, dat de Markgravelei heet. Ik ben een blinde persoon.
Altijd was ik al heel gelukkig, tot ik sinds november het afgelopen jaar altijd maar vermoeid ben. En het ergste is: Niemand weet waarvan het komt. Iedereen tast in het duister. Ik wordt verwezen naar dokter tot dokter, maar niemand kent het probleem. Dat is echt heel frustreed en ik voel me er altijd heel ongelukkig door, want ik kan veel minder toffe dingen doen dan voor ik dit probleem had. Tijdens het schooljaar ga ik nog naar school. Ik ga naar een heropleiding voor volwassenen. En ook dat moest ik afbouwen, van hele dagen naar halve dagen.
Dat alles maakt me zo wanhopig en radeloos dat ik serieus overweeg om uit het leven te stappen. Dan zou alles voorbij zijn en ben ik bevrijd van al mijn zorgen en ellende. Ik ben zo intens bezig met de dood dat ik altijd hoop dat ik de volgende ochtend niet meer wakker wordt. Maar tot mijn teleurstelling wordt ik altijd wakker. En dan denk ik van: Weer een lange dag. Mijn leven is eigenlijk een opgave geworden. Ik doe niet veel meer anders dan slapen en eten, bij wijze van spreken. Misschien weten jullie een oplossing voor mijn probleem?
Datum:
07-08-2017
Naam:
Peter
Leeftijd:
26
Provincie:
België

Nutteloos.

Waarom leef ik nog? Vrienden heb ik niet. Mijn vader leeft niet meer. En mijn moeder? Is het voor haar echt zo moeilijk om van mij te houden en te waarderen? Ze zegt dat ik dat allemaal niet doe tegenover haar. Dat doe ik wel want er is geen persoon waar ik meer van hou. Er is een moment dat je je gewoon zo waardeloos en nutteloos voelt dat je weg wilt slopen of zelfmoord wil plegen. Ik wil het tweede....
Datum:
06-08-2017
Naam:
Sanne
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord gedachten

Ik moet ergens mijn ei kwijt dus ik probeer voor het eerst een beetje mijn verhaal te doen, het begon vanaf mijn 16de twijfels over mijn kunnen een jaar waarvan alles fout ging daarna volgde nog vele bewogen jaren van falen in alles thuis liep het niet school ging niet goed zelfs op het werk niet, toen begonnen mijn knieën ik was 18 1 knie versleten ondertussen allebei, Kun je weer opnieuw verzinnen wat je in de toekomst moet doen daarin faalde ik meerdere keren ik heb een depressie gehad ook toen meerdere keren aan zelfmoord gedacht, als je na eigen idee toch nooit iets goeds kan doen en je aan jezelf ergert maar je jezelf niet kunt veranderen hoe vaak ook geprobeerd, ik heb nu een gezin en een eigen kind net ouder als een jaar, als ik die zie heb ik toch het gevoel ik heb iets goed gedaan, en toch krijg ik het weer voor elkaar om van mijn leven een puinzooi te maken als zelfs dit niet meer lukt wat moet ik dan nog?
Datum:
06-08-2017
Naam:
Menno
Leeftijd:
28
Provincie:
Gelderland

Gedicht

Elke interpretatie is er een met een wantrouwend waardeoordeel, de verbeelding wordt op het witte doek getekend, met gebroken penseel, van het harde drukken door frustraties, ben blijven hangen in een bad trip.
Niet begrepen door de omgeving, de poortwachter van mijn brein, misleid de connectie, de ander wil niet geassocieerd worden met een infectie, een geslaagde correctie.
Veel scenario’s over de toekomst zijn bar en boos, ik dwaal steeds verder af, mijn perceptie wordt waziger, het vuurtje is aan het doven, een catastrofe. Zie geen hand voor ogen.
Heb te maken met een embargo, doe alles op eigen kracht, alleen die kracht zijn de reserves, wordt niks nieuws aangeleverd, geboycot, ik spring in de doofpot.
In de hoop dat ik snel wordt vergeten, niks wordt verweten, ik weet het, dit zijn een heleboel angstkreten, ik voel me verwilderd, er wordt geen nieuw pak aangemeten.
Depressief zijn en een ander leven willen, niet weten hoe je het invult, als buiten de lijntjes schrijven, uitgelachen worden, en weer terug bij af. Alleen het leven is toch vallen en opstaan? Alleen de knikkende knieën, zorgen voor een foute houding, en laten mij uiteindelijk niet meer opstaan, vastgeketend door argwaan.

Het is de achterdocht die mij parten speelt, telkens dat schrikbeeld, dat zorgt voor een vertekend beeld, mijn alter ego streelt, en zorgt voor een gitzwart toekomstbeeld.
Intern is het een grote ramp, een tragedie. Extern wordt er geen remedie gebracht, wel getracht, maar ik ben duivels-erfpacht, de vloek is daar.
Ik wil mijn geheugen niet meer pijnigen, het geheugen is gesaboteerd, het goede ervan is onttrokken en de rest is gedetoneerd, de explosie laat het gevoel overlopen, verdrinking, een zenuwinzinking.
erfelijkheid en sociale factoren, voor sommigen een dodelijke cocktail, vergooit het persoonlijk potentieel, niet functioneel maar destructief, manisch depressief, geen uitweg, ik teken mijn ontslagbrief.
Het lief hebben is weg, vergeten wat beminnen is, haat als speerpunt wat de erfenis is. Het uiterste van beide, de schoonheid en glans, vergeten bladzijden, slechts een bundel van taalstrijden.
Ben ik suïcidaal, dit gegeven is arbitraal, alleen ik ben mijn eigen scheidsrechter, door een donkere gemoedstoestand gedwongen om ja te zeggen, geen valide argumenten om dit te weerleggen, ben mijn zielengedachtengang aan het beleggen, risicovol, geen damagecontrol, all-in, het gevoel niets te verliezen hebben, gevangenrol, dus begripvol.

Datum:
04-08-2017
Naam:
L
Leeftijd:
22
Provincie:
Utrecht

Verwaarloosd

Ik ben geboren in Duitsland, maar snel verhuist naar Nederland. Ik was toen 2. Mijn ouders waren altijd op werk: om 8:00 op kantoor zijn en middernacht pas thuis zijn. Ik had thuis alleen maar mijn oma en hondje. Op mijn 4de (toen ik pas begon met school) overleed mijn oma, dus dat betekent dat ik alleen was met mijn hondje was. Toen ik zo klein was ging ik toen nog niet zo laat naar bed of vroeg opstaan. Meestal heb ik geen ontbijt en/of avondeten. Later toen mijn moeder soms thuis was negeert ze mij alsnog. Of slaat mij met objecten in de buurt als ik of zij iets verkeert deed. Ze doet dat alleen als wij tweeën alleen zijn. Ik werd alleen blij van mijn hondje. Tot op een dag vorig jaar dat ik van school kwam en mijn ouders zeiden dat hij overleed. Ik moest huilen, wat niet vaak gebeurt. Wanneer mijn vader weer weg ging veranderde mijn moeders gezicht:'BETER GA JIJ STOPPEN MET HUILEN!' (En ze sloeg mij toen met haar riem). Wat heeft het leven nou toch voor zin? Ik wordt verwaarloosd, mishandeld en krijg een deppresie.
Datum:
04-08-2017
Naam:
Cecilia
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.