Levensverhalen (pagina 734)

mijn innerkind is er niet meer....
mijn hoofd vol negatieve gedachtes....
leerde het donkere kant van het leven zien......
hoe oneerlijk het kan zijn....
hoe gemeen de mensen zijn....
alles was zo makkelijk....
nu gaat alles hard.....
de hoop is verloren....
mijn geduld is op.....
ik verlies mezelf....

hoe ik was?....
lief....
positief...
het houden van jezelf....
de blijdschap....
alles alles aan mij is verloren
er zit nu alleen een dooie ziel in
in een levende lichaam.......
ik kijk, ik loop met pijn aan mn hoofd vol negatieve gedachtes....
mijn leven is al een bloem in een vaas dat eerst mooi was maar nu verrot...

iedereeen noemt mij een hoer en een slet terwijl ik nog nooit iets heb gedaan voel me eenzaam en alleen niemand die om me geeft allleen me moeder me nichten haten me
ik krop me gevoelens altijd in ik ben dat wel gewend en daarna is het te veel dan ga ik mezelf snijden ik word bedrogen en gebroken ik heb geen hoop meer in me hart ben vernederd ik heb geen vrienden
sterven is het enigste waar ik aan kan denken ik vertrouw niemand meer ik kan niet meer rustig slapen want ze hebben me kapot gemaakt

Ik heb er genoeg van ik word te veel gepest en ik kan er niet meer tegen, ik word gek hier ze gaan eraan allemaal maar nee, ik ga geen zelfmoord plegen ik ga hun leven verpesten en vernietigen.llaatste keer dat jullie van mij horen. want ik heb hiernaar geen problemen meer

dat gevoel heb ik toch wel weer iedere dat, dat ik geleefd wordt. Klinkt vaag, klopt, daarvoor is het een Zelfdodings-site.

Zoveel dingen die niet geaccepteerd worden door mensen, zoals me wietgebruik en me vi(e)sie op de wereld (nederland)

Mensen willen toch zo graag in hun kanker verwekkende auto? Zij storen mij iedere freakin dag en stinken dat het doet. Maar als IK dan me joint wil roken, krijg ik altijd weer die scheve gezichten.

Kunnen MENSEN dan niet zien dat de wereld naar de kanker gaat door "particulier vervoer" en al die mijlen grote industrie gebieden.

Ik heb gewoon wat verdoving nodig bij wat die gekken allemaal doen. Mooie voorbeeldfunctie trouwens, de wereld verkankeren!

ik woonde vanaf mijn vierde in een pleeggezin.
mijn vader is mijn hele leven al alcoholist.
mijn moeder heb ik mijn hele leven nooit gekend en is in 2001 overleden.
ik heb geen vrienden, ook nooit gehad.
ben veel gepest.
als ik ergens mee zit kan ik het met niemand delen.
heb geen school en geen werk.
heb een uitkering. ben door een fout met een jongen in zee gegaan waardoor ik nu vast zit aan 4 telefoon abbonnementen.
heb dus nu nog minder geld dan dat ik al had. probeer altijd mijn best te doen en het goed te doen maar mensen zeggen altijd dat ik alles fout doe.
als ik vrienden maak raak ik ze ook snel weer kwijt.
heb geen relatie. geen jongens die me leuk vinden.
geen familie. alleen mijn zus die me de hele tijd de les leest.
en als ik dan mezelf uit, en moet huilen, geloven mensen niet eens mijn tranen.
mijn hart heeft zoveel pijn. heb al een paar keer geprobeert mezelf iets aan te doen. maar het lukt me niet. maar leven lukt ook niet meer. ik heb genoeg pijn gehad en wil geen stress en problemen meer. ik wil naar mijn moeder en daar gelukkig zijn.
xx yv.

Mijn echte moeder had schitzofrenie en was 49 jaar toen ze mij kreeg. Mijn echte vader was 21. Niet uit liefde geboren. Vlak na mijn geboorte een virale hersenvliesontsteking gehad die mijn EEG ontregelde. Op de gewone basisschool ging het al snel mis met mijn ontwikkeling en met de aansluiting me andere kinderen. Op de Lom school was er een hele lieve jongen wiens naam ik nooit meer zal vergeten. Hij was echt een angel out of the sky. Ik denk nog elke dag aan hem. Alleen doet het mij nu zeer in plaats van goed. Ik vraag me af waar hij nu is. In de eerste twee kleuterjaren van de basisschool heeft hij mij veel liefde gegeven, en ik hem. Hij was lief, had humor en beschermde mij overal tegen.. Als hij er niet was geweest was ik knettergek geworden. In de jaren daarna zat ik ook bij meisjes in de klas waardoor ik vriendinnen kreeg. Daarvan zie ik er nu nog een paar. Op de basisschool werd ik door de leraren niet vriendelijk behandeld omdat ik langzaam was. Dat veranderde in de vijfde klas. Ik kreeg via mijn vader een vriendin met wie ik paard ging rijden. Bij haar voelde ik mij meer mens dan bij wie ook. Zij was ook zo als die jongen. zij nam mijn handicaps voor wat ze waren. Zij was een en al liefde. En mijn zelfvertrouwen groeide elke dag. Mijn grootste liefde was muziek. Dat uitte zich in alles, maar van huis uit werd daar niets mee gedaan. Op de middelbare school heb ik altijd mijn best gedaan anderen te helpen. In de 1e klas gingen er verhalen dat mijn ouders veel geld hadden en ik droeg ook altijd mooie kleren en zag er gewoon goed verzorgd uit. Er waren kinderen die veel minder hadden en uit jaloezie hebben ze mij mishandeld. Dat was gewoon geen pesten meer. Maar puur geweld. Zoals die jongen mij hielp op de basisschool zo hielp ik ook een blind meisje op school. Maar om de een of andere reden vonden ze dat uitsloverij en toen ik dus met dat meisje aan de hand naar de taxi liep sloegen mensen mij met een stok en deden ze daarna de buitendeur dicht. Allemaal erg hatelijk. De jaren daarna gingen de jongens ook nog over tot seksuele vernedering. Toch slaagde ik voor mijn mavodiploma met hele hoge cijfers en ging ik door naar de HAVO. Dat ging in het eerste jaar heel goed. Maar in het tweede jaar werd ik verkracht, kreeg ik de ziekte van Pfeiffer en verongelukte mijn beste vriendin en ging mijn schoolvriendin van de HAVO ook dood aan een vreselijke ziekte. En toen was ik hartstikke deperessief, wat ik mij zelf altijd kwalijk heb genomen, want mijn vriendinnen konden er ook niks aan doen dat zij dood gingen. Ik dacht ook echt niet aan zelfmoord, maar ging wel van school af. Ik wilde een nieuwe start maken, maar de schoolpsychologe hield mij tegen. Zij lichtte de MBO\\'s in dat ik niet geplaatst zou worden. Toen ben ik een opleiding in de hulpverlening begonnen. Erg dom want daar was ik helemaal niet aan toe. het ging ook fout op de stage omdat op de eerste stagedag mijn vader mijn moeder in elkaar sloeg en ik in diezelfde week een brommerongeluk kreeg. Daarna volgede nog een jaar en kreeg mijn moeder een vreselijke vorm van kanker en werd mijn vader vreselijk agressief tegen mij. Ik stond toen ook vreselijk alleen omdat de school kennelijk vond dat het mijn probleem was dat mijn vader mij sloeg. Ook die stage ging mis omdat ik niet begeleid werd. Men deed heel hatelijk tegen mij omdat ik niet meteen zelfstandig kon functioneren. Toen ben ik naar de fabriek gegaan en daar kon ik het tempo niet aan. Dat pikten men natuurlijk niet en er werd veel gepest binnen het bedrijf. Toen ben ik een opleiding gaan volgen binnen het laboratoriumonderwijs en dat heb ik helemaal afgemaakt. Alleen kwam ik er daar pas achter, terwijl hulpverlening mij jarenlang geweigerd heeft, dat ik ook nog aangeboren autisme heb. . Die werld was veel te hectisch voor mij en te onoverzichtelijk. en er ontstonden massa's miscommunicatie. Nu zeg ik heel eerlijk. Ondanks alle ellende ben ik gegroeid en besef ik des te meer dat ik zelf ook de verkeerde keuzes heb gemaakt. Ik had journalistiek of Frans kunnen studeren, naar het concervatorium of naar de dansschool gaan of zelfs fillisofie kunnen studeren. Maar zo'n 21+ toets was voor mij qua tempo te zwaar en haalde ik dus niet. Na die diagnose kreeg ik een etiquet wat mij zeer gekwetst heeft. Door hulpverleners werd ik alleen maar naar beneden getrokken terwijl ik vele talenten bezit. Maar zij waren bezeten van mijn autisme in de negatieve zin. Op elke opleiding waar ik mij voor aanmeldde werd ik afgewezen en vlak na mijn diagnose ben ik heel hard gaan werken aan de Neurofeedback om mijn EEG goed te trainen. Vlak daarna kreeg ik allerlei rare klachten, ook in mijn hoofd. Alleen de alternatieve weg heeft LYME eruitgehaald. Maar omdat ik geen antistoffen bezat ben ik steeds verder weggezakt en ben ik niet meer diegene die ik was. Echt waar. je kunt een heleboel dingen niet meer. Je raakt enorm in een issolement waar je niet meer uit komt en je durft ook niets meer. je word overal afgewezen en je bent hartstikke bang om overal afgewezen te worden. Want mensen reageren heel raar op je en hebben totaal geen begrip. Verder zijn het UWV en zelfs de huiarts heel gemeenheel gemeen. Voor mij geen koor waar ik in mag zingenof een sportclub of vrienden. Allemaal weg. Je lijf verslapt zoals de turgor weggaat uit een plant. Je voelt dat je lichaam niet meer in staat is zoals het een paar jaar terug was. je voelt je als het ware vervreemd van je eigen lichaam.

Me vader pleegde 3 maanden terug zelfmoord en ik weet niet meer wat ik moet doen.

mijnleven is een zooi ,wordt niet geaccepteerd door schoonfam.en eigen broer en zus zie ik nooit ,mag alleen voor mijn moeder zorgen ,daar ben ik goed voor .
en dat doe ik graag ,dat mensje heeft 7 kinderen gehad ,nu 2 dood ,1x zelfmoord 1x kanker ,ze heeft 11 kleinkinderen die ze bijna nooit ziet ,ja als ze jarig is .
waar ik veel vedriet om heb
alleen de andere denken dat alleen zij mogen leven zij un verdriet mogen verwerken ,ik niet ik moet gewoon doorgaan .ook mijn eigen zoon zie me niet staan hij en zijn vriendin negeren me gewoon waar ik ook ben en dat doet z'n pijn dan heb ik dat ik weg wil uit deze zooi ,mijn man heb ik ook weinig steun van die is als een boer zo nuchter
ik kan zolang mijn moeder nog leeft niet weg zij heeft me nodig zij is de enige waarvoor ik hier nog ben ,en de rest!!!!!!!!!

ik ben gewoon van alles zat soms denk ik echt van waarom allemaal waarom moet ik dit allemaal hebben waarom voelen me vriendinen zicht niet zo??
er is altijd wel iest waar ik mee zit als het niet me vrienden is zijn het me vriendinen als het niet mijn uiterlijk is dan is het wel me karakter als het niet me moeder is dan is het wel weer me familie.....
het is zo irritant nooit voel ik me SOO ALLES LOOPT GOED EN HEB NERGENS LAST VAN...
ik ben niet iemand die lelijk het komt mischien arrogant over maar ik zit mijn mijn gezicht aan de mooie kant..
maar af entoe voel ik me zo lelijk en dan heb ik ruzie met me vriendinen maar ik ben ook iemand die vroeger heel druk was maar nu ben ik niet meer zo en daar moet ik nog aan wennen als mensen zeggen dat ik heel rustig ben dan is kan ik het soms nog niet hebben want vroeger heb ik altijd gedacht hoe mensen zo rustigh kunnen zijn en zo heel de tijd zitten zonder zijn mening te zeggen maar laatste tijd ben ik ook zo.. en als dan iemand een opmerking over mij maakt terwijl ik 99% zeker weet dat het dan gewoon voor de grap is of om mij te irriteren zit ik er alsnog mee dan denk ik heel de tijd miss bedoelde die het wel gewoon zo en na een week heel de tijd om zo iets denken voel je je uiteindelijk zo moe en uitgeput en ga je je zo lelijk voelenm en buitengsloten en eenzaam terwijl ik eigenlijk genoeg vrienden heb het is zo en irritante gevoel

Lieve jongens en meisjes hier:). Ik heb zelf enorm veel ellende meegemaakt en ook het moment pas gehad een einde er aan te maken. Het gezeik ging maar door, de problemen waren niet te stoppen en voor mij was het klaar. Toch is dit niet de uitweg. Leef voor je zelf en denk aan jezelf. Laat anderen scheit aan je hebben. Ook al moet je alles alleen doen het komt wel goed hoe diep je ook in de put zit. Zoek mensen op die wel te vertrouwen zijn. Het leven is kort dus geniet maar van elke dag, dat is mn motto:) Nja dit is wat ik eigenlijk wou zeggen:) hou je taai en denk alleen aan jezelf.:) xx Rene