Levensverhalen (pagina 734)

Mijn echte moeder had schitzofrenie en was 49 jaar toen ze mij kreeg. Mijn echte vader was 21. Niet uit liefde geboren. Vlak na mijn geboorte een virale hersenvliesontsteking gehad die mijn EEG ontregelde. Op de gewone basisschool ging het al snel mis met mijn ontwikkeling en met de aansluiting me andere kinderen. Op de Lom school was er een hele lieve jongen wiens naam ik nooit meer zal vergeten. Hij was echt een angel out of the sky. Ik denk nog elke dag aan hem. Alleen doet het mij nu zeer in plaats van goed. Ik vraag me af waar hij nu is. In de eerste twee kleuterjaren van de basisschool heeft hij mij veel liefde gegeven, en ik hem. Hij was lief, had humor en beschermde mij overal tegen.. Als hij er niet was geweest was ik knettergek geworden. In de jaren daarna zat ik ook bij meisjes in de klas waardoor ik vriendinnen kreeg. Daarvan zie ik er nu nog een paar. Op de basisschool werd ik door de leraren niet vriendelijk behandeld omdat ik langzaam was. Dat veranderde in de vijfde klas. Ik kreeg via mijn vader een vriendin met wie ik paard ging rijden. Bij haar voelde ik mij meer mens dan bij wie ook. Zij was ook zo als die jongen. zij nam mijn handicaps voor wat ze waren. Zij was een en al liefde. En mijn zelfvertrouwen groeide elke dag. Mijn grootste liefde was muziek. Dat uitte zich in alles, maar van huis uit werd daar niets mee gedaan. Op de middelbare school heb ik altijd mijn best gedaan anderen te helpen. In de 1e klas gingen er verhalen dat mijn ouders veel geld hadden en ik droeg ook altijd mooie kleren en zag er gewoon goed verzorgd uit. Er waren kinderen die veel minder hadden en uit jaloezie hebben ze mij mishandeld. Dat was gewoon geen pesten meer. Maar puur geweld. Zoals die jongen mij hielp op de basisschool zo hielp ik ook een blind meisje op school. Maar om de een of andere reden vonden ze dat uitsloverij en toen ik dus met dat meisje aan de hand naar de taxi liep sloegen mensen mij met een stok en deden ze daarna de buitendeur dicht. Allemaal erg hatelijk. De jaren daarna gingen de jongens ook nog over tot seksuele vernedering. Toch slaagde ik voor mijn mavodiploma met hele hoge cijfers en ging ik door naar de HAVO. Dat ging in het eerste jaar heel goed. Maar in het tweede jaar werd ik verkracht, kreeg ik de ziekte van Pfeiffer en verongelukte mijn beste vriendin en ging mijn schoolvriendin van de HAVO ook dood aan een vreselijke ziekte. En toen was ik hartstikke deperessief, wat ik mij zelf altijd kwalijk heb genomen, want mijn vriendinnen konden er ook niks aan doen dat zij dood gingen. Ik dacht ook echt niet aan zelfmoord, maar ging wel van school af. Ik wilde een nieuwe start maken, maar de schoolpsychologe hield mij tegen. Zij lichtte de MBO\\'s in dat ik niet geplaatst zou worden. Toen ben ik een opleiding in de hulpverlening begonnen. Erg dom want daar was ik helemaal niet aan toe. het ging ook fout op de stage omdat op de eerste stagedag mijn vader mijn moeder in elkaar sloeg en ik in diezelfde week een brommerongeluk kreeg. Daarna volgede nog een jaar en kreeg mijn moeder een vreselijke vorm van kanker en werd mijn vader vreselijk agressief tegen mij. Ik stond toen ook vreselijk alleen omdat de school kennelijk vond dat het mijn probleem was dat mijn vader mij sloeg. Ook die stage ging mis omdat ik niet begeleid werd. Men deed heel hatelijk tegen mij omdat ik niet meteen zelfstandig kon functioneren. Toen ben ik naar de fabriek gegaan en daar kon ik het tempo niet aan. Dat pikten men natuurlijk niet en er werd veel gepest binnen het bedrijf. Toen ben ik een opleiding gaan volgen binnen het laboratoriumonderwijs en dat heb ik helemaal afgemaakt. Alleen kwam ik er daar pas achter, terwijl hulpverlening mij jarenlang geweigerd heeft, dat ik ook nog aangeboren autisme heb. . Die werld was veel te hectisch voor mij en te onoverzichtelijk. en er ontstonden massa's miscommunicatie. Nu zeg ik heel eerlijk. Ondanks alle ellende ben ik gegroeid en besef ik des te meer dat ik zelf ook de verkeerde keuzes heb gemaakt. Ik had journalistiek of Frans kunnen studeren, naar het concervatorium of naar de dansschool gaan of zelfs fillisofie kunnen studeren. Maar zo'n 21+ toets was voor mij qua tempo te zwaar en haalde ik dus niet. Na die diagnose kreeg ik een etiquet wat mij zeer gekwetst heeft. Door hulpverleners werd ik alleen maar naar beneden getrokken terwijl ik vele talenten bezit. Maar zij waren bezeten van mijn autisme in de negatieve zin. Op elke opleiding waar ik mij voor aanmeldde werd ik afgewezen en vlak na mijn diagnose ben ik heel hard gaan werken aan de Neurofeedback om mijn EEG goed te trainen. Vlak daarna kreeg ik allerlei rare klachten, ook in mijn hoofd. Alleen de alternatieve weg heeft LYME eruitgehaald. Maar omdat ik geen antistoffen bezat ben ik steeds verder weggezakt en ben ik niet meer diegene die ik was. Echt waar. je kunt een heleboel dingen niet meer. Je raakt enorm in een issolement waar je niet meer uit komt en je durft ook niets meer. je word overal afgewezen en je bent hartstikke bang om overal afgewezen te worden. Want mensen reageren heel raar op je en hebben totaal geen begrip. Verder zijn het UWV en zelfs de huiarts heel gemeenheel gemeen. Voor mij geen koor waar ik in mag zingenof een sportclub of vrienden. Allemaal weg. Je lijf verslapt zoals de turgor weggaat uit een plant. Je voelt dat je lichaam niet meer in staat is zoals het een paar jaar terug was. je voelt je als het ware vervreemd van je eigen lichaam.

Me vader pleegde 3 maanden terug zelfmoord en ik weet niet meer wat ik moet doen.

mijnleven is een zooi ,wordt niet geaccepteerd door schoonfam.en eigen broer en zus zie ik nooit ,mag alleen voor mijn moeder zorgen ,daar ben ik goed voor .
en dat doe ik graag ,dat mensje heeft 7 kinderen gehad ,nu 2 dood ,1x zelfmoord 1x kanker ,ze heeft 11 kleinkinderen die ze bijna nooit ziet ,ja als ze jarig is .
waar ik veel vedriet om heb
alleen de andere denken dat alleen zij mogen leven zij un verdriet mogen verwerken ,ik niet ik moet gewoon doorgaan .ook mijn eigen zoon zie me niet staan hij en zijn vriendin negeren me gewoon waar ik ook ben en dat doet z'n pijn dan heb ik dat ik weg wil uit deze zooi ,mijn man heb ik ook weinig steun van die is als een boer zo nuchter
ik kan zolang mijn moeder nog leeft niet weg zij heeft me nodig zij is de enige waarvoor ik hier nog ben ,en de rest!!!!!!!!!

ik ben gewoon van alles zat soms denk ik echt van waarom allemaal waarom moet ik dit allemaal hebben waarom voelen me vriendinen zicht niet zo??
er is altijd wel iest waar ik mee zit als het niet me vrienden is zijn het me vriendinen als het niet mijn uiterlijk is dan is het wel me karakter als het niet me moeder is dan is het wel weer me familie.....
het is zo irritant nooit voel ik me SOO ALLES LOOPT GOED EN HEB NERGENS LAST VAN...
ik ben niet iemand die lelijk het komt mischien arrogant over maar ik zit mijn mijn gezicht aan de mooie kant..
maar af entoe voel ik me zo lelijk en dan heb ik ruzie met me vriendinen maar ik ben ook iemand die vroeger heel druk was maar nu ben ik niet meer zo en daar moet ik nog aan wennen als mensen zeggen dat ik heel rustig ben dan is kan ik het soms nog niet hebben want vroeger heb ik altijd gedacht hoe mensen zo rustigh kunnen zijn en zo heel de tijd zitten zonder zijn mening te zeggen maar laatste tijd ben ik ook zo.. en als dan iemand een opmerking over mij maakt terwijl ik 99% zeker weet dat het dan gewoon voor de grap is of om mij te irriteren zit ik er alsnog mee dan denk ik heel de tijd miss bedoelde die het wel gewoon zo en na een week heel de tijd om zo iets denken voel je je uiteindelijk zo moe en uitgeput en ga je je zo lelijk voelenm en buitengsloten en eenzaam terwijl ik eigenlijk genoeg vrienden heb het is zo en irritante gevoel

Lieve jongens en meisjes hier:). Ik heb zelf enorm veel ellende meegemaakt en ook het moment pas gehad een einde er aan te maken. Het gezeik ging maar door, de problemen waren niet te stoppen en voor mij was het klaar. Toch is dit niet de uitweg. Leef voor je zelf en denk aan jezelf. Laat anderen scheit aan je hebben. Ook al moet je alles alleen doen het komt wel goed hoe diep je ook in de put zit. Zoek mensen op die wel te vertrouwen zijn. Het leven is kort dus geniet maar van elke dag, dat is mn motto:) Nja dit is wat ik eigenlijk wou zeggen:) hou je taai en denk alleen aan jezelf.:) xx Rene

By my begint het op de dag dat ik naar NL kwam. Ik had me moeder 2 jaar niet gezien en me vader die sloeg me moeder waar ik by was en heeft zelfs een keer haar neus gebroken waar ik by was. Toen ik hier kwam had ik een rustig leventje ik had veel vrienden alles leek zo mooi, maar ik had nooit een band met mijn moeder opgebouwd. Als er wat was ging ik dus ook nooit naar haar, ze bregreep me niet. Ze sloeg me met een riem en zei dat zij de baas was want zy was mijn moeder. Ik heb lange tyd depressief geleefd als jong meisje. Toen ik rond 13 was verhuistten we. Een nieuwe start, althans, dat dacht ik. Op school ging alles goed ik deed vwo en sporten ging al helemaal goed. Ik hoorde by de beste 8 van de wereld en beste 3 van europa. Alles leek zo goed te ggaan. Maar toen kreeg ik een vriend, mij eerste 'liefde'. Die jongen sloeg me en schold me uit. Ik heb 3 jaar met hem iets gehad. Totdat me volgende vriend kwam. Eerst leek alles mooi en goed. Me ouders vertrouwden hem en vinden hem nog steeds de beste en liefste en ik moet maar een voorbeeld aan zo'n persoon nemen. Toen werd ik uit huis geschopt omdat ik al 18 was en dus weg kon. Ik ging samen wonen met me vriend, ik ben nu zwanger van hem. Nog geen 3maanden. Maar ook hy slaat my en mishandeld me verbaal en fysiek. Me ouders zegge dat ik hysterisch doe omdat ik zwanger ben en me hormonen spelen op. Maar ik weet dat ik me niet veilig voel. In myn leven is my niks gegund. Daarom wil ik dood. Niemand gelooft my als ik zeg hoe me vriend echt is, want hy is zo'n schatje hy doet nooit iemand kwaad... Alleen my.. Myn moeder zegt dat ik in de stront mag zakken. Ik heb dus niemand want myn familie woont ook niet hier. En ik wil mijn kind zo'n leven en zo'n vader gewoon niet aan doen!! Ik wil mezelf dat ook niet aandoen. Ik ben klaar met me leven. Ik heb geen doel mmeer.

Het enige wat ik wil is verdwijnen. Niemand die me kan vinden. Niemand die aan mijn hoofd zeurt, geen lot die me kan vinden, niets die me pijn kan doen. Het is alsof mijn hart in brand staat..alsof het aan stukken wordt gereten. Ik heb tranen, maar zelfs die zijn me zat, die laten me ook in de steek. Als iemand zegt dat ie van me houdt, geloof ik dat niet meer. Iedereen die ooit heeft gezegd dat ie van me houdt is nu dood. Waarom gaan hun wel dood en ik niet? Waarom nemen ze mij niet mee als ze me verlaten? Waarom heb ik de moed niet om een einde aan dit alles te maken? Waarom leef ik voor mensen die me juist die brandende hart bezorgen? Ik weet het niet meer.. Vallen in het zwarte gat, niets meer voelen, niet meer weten wat ze me hebben aangedaan.. helemaal niets meer.. geen pijn, geen hart, geen lichaam, en geen ziel.. helemaal niets..

Hallo allemaal,

Ik kan wel beginnen met jullie weten hoe ik me voel... maar niemand weet het eigenlijk. Ik laat het de buitenwereld niet merken. Vandaar zullen zij ook niets in de gaten hebben en mij daarom ook niet kunnen helpen. Mijn leven ziet er voor de buitenwereld fantastisch uit... zoals iedereen zijn of haar leven wil leiden. Maar successen in bepaalde dingen geven je nog geen fijn leven. Je raakt bepaalde dingen kwijt... Ik zit er erg mee! Drie jaar geleden heb ik op hetzelfde punt gestaan. En als ik eerlijk ben, ik heb een band met veel mensen maar geen sterke band... ook niet echt meer met vrienden! Ik zie het allemaal even niet meer zitten. Voor wie moet ik nu hier blijven? Een lang leven tegemoet gaan met werken tot mijn 67e. Ik zie dit niet zitten! En vooral omdat mensen mij verlaten, heb ik er totaal geen zin meer in en voel ik me echt zwaar klote.
Ik hoop dat iemand mij nog kan en wil helpen... want ik heb hier echt geen zin in, maar iets in me zegt dat ik moet gaan, zodat de mensen om mij heen verder kunnen gaan en zij zich er ook beter bij zullen voelen na een bepaalde periode...

hoop tot ziens.

kijk terug op mijn leven tot heden en kan na 48 jaar niets ontdekken waarvan ik zeg dat is het waard om te leven,heb geen plezier in het leven en zie het dan ook als een must,net zoals ik iedere ochtend weer m.n bed uit moet om naar mijn werk te gaan,en werken is ook alles wat ik doe in mijn leven,geen vrienden, vriendin/vrouw alleen maar onderweg door europa met de vrachtwagen,en als je dan weer duizenden kilometers van huis zit dan vraag ik me meer dan eens af wat is het nut van alles heb weinig geluk mijn kant op zien komen en dus kom ik tot de conclusie dat wanneer ik er niet meer zou zijn ik er ook niets aan zou missen en daarom zie ik de dood als een bevrijding en niet als iets waar ik bang voor zou moeten zijn.dit is hoe ik over het leven denk,wil er ook niet te veel woorden aan vuil maken want dat is het leven me niet waard,hier hou ik verder bij.

Yasmine|14|Groningen|Meisje.

1. Ik vind al ruim een jaar een jongen leuk.
Maar elke keer weer laat hij me een slecht gevoel krijgen. De ene keer is hij lief, de andere keer doet hij gemeen. De laatste 1.5 maand is hij alleen maar lief geweest, tot gisteren. 3 dagen geleden had ik eindelijk genoeg moed verzamelt om hem te vertellen wat ik voor hem voel. Tot mijn grote verbazing zei hij dat hij mij ook leuk vondt. Toen is het een tijd stil geweest en ben ik maar naar huis gegaan, er was verder niks gebeurd. Gisteren stond op mijn msn: fuck you and all your lies. Hij zei: Als dat over mij gaat kun je het ook gewoon tegen me zeggen hoor. En ik zei: waar heb je het over. Toen kreeg ik iets te horen wat me heeft laten beslissen dat ik nu echt een einde van mijn leven ga maken. Hij zei: Ach kom op, je hebt toch zeker wel door dat ik niks voor je voel. Ik bedoel, hoe zielig ben je. Je bent kk lelijk, je doet irritant, ik vind je gewoon een kuthoer! Ik moest zo hard huilen, dit heeft bevestigt dat ik waardeloos ben.

2. Mijn vader is kinda agressief. Hij slaat er elke dag op los en niemand die er iets aan doet. De kinderbescherming willen we er niet meer bij hebben want dan moet iedereen allemaal praten en ik heb daar persoonlijk een hekel aan. Met mijn zusje en mijn broer kan ik gewoon voor geen flikker overweg. En mijn moeder.. daar praat ik gewoon niet meer tegen. De rest van de hele familie zuigt ook. Als ik niet eens een familie heb die ik leuk vind.. wat heeft het dan voor nut om nog aanwezig te zijn. Ik kan moeilijk op straat wonen.

3. Ik kan mezelf niet uit staan. Ik ben zo lelijk en ik kan mijn gedrag maar niet veranderen. Waarom leven.. als ik niet met mezelf kan?

that's it i guess.
------------------------------------------------------
The dreams in which I'm dying are the best I've ever had.

Gary Jules - Mad World