Ouders gescheiden toen ik 5 was, daarna getreiterd door mn vader, aangerand door mn stiefbroer, kreeg te horen dat ik minder goed was dan mn zus die werd voorgetrokken door mn stiefmoeder... Was lelijk eendje in het middelbaar (onzuivere huid, geen geld voor kapper, geen chique kleren, beugel en bril, onzeker), gepest in het lager. Boekentas in het water gegooid en zo'n dingen... Zus weten ontvoeren, midden van de nacht moeten opstaan omdat we moesten gaan vluchten voor mn vader die met de politie aan de deur stond, we wilden niet gaan omdat het daar zo slecht ging met ons en we altijd getraumatiseerd terugkwamen. Onze kleren werden er kapot geknipt, speelgoed aan stiefbroer gegeven om kapot te doen, gestraft omdat ik geen gaatjes in mn oren wilde toen ik 8 of zo was. Op mn zus waren ze trots omdat zij wilde roken. Constant naar de politie moeten gaan om te getuigen en te moeten horen dat het mn moeder was die ons verwaarloosde terwijl zij gehandicapt is en niet kon werken. Vaak zonder verwarming gezeten, kleren kopen was moeilijk. Geen vrienden op school. Werd gezegd dat ik hoogbegaafd was, IQ van 140, maar had toch slechte punten op school en geen interesse in leren. Toen ik 9 was gehoord dat de hele scheiding mn schuld was, van mn eigen vader.
Ooit alleen thuis me moeten verstoppen omdat hij weer aan de deur stond te bellen nadat we drie jaar niks van hem hadden gehoord. Mn grootmoeder is mentaal aan het aftakelen. Mn grootvader is verdwenen. Andere grootvader overleden de dag van mn eindexamen middelbare school. Twee honden en een poes (die altijd bij mij op mn bed sliep) kwijt. Stiefvader die me gezegd heeft dat hij sterke gevoelens heeft gekoesterd voor mij en die nog altijd heeft en als hij jonger was mij zou verkiezen boven mn moeder. Gepest door mn zus die tegen mn moeder altijd de schuld aan mij gaf (die dat dan nog geloofde). Vader van geslacht veranderd toen ik 17 was, op vaderdag. Kreeg het te horen van mn zus. Doodmoe, altijd, gevoel alsof ik geen lucht krijg. Nooit vrienden op school. Wilde psychologie studeren maar mocht niet, moest logopedie studeren. Na twee jaar vechten en diepe depressie eindelijk psychologie mogen studeren. Maak beste vriendin, mag op kot. Leven lijkt eindelijk beter te worden. Ondanks die beste vriendin nooit weg kunnen, geen geld en vriendin zit altijd bij haar vriendje. Maak vrienden ergens anders. Blijf altijd single en kom niemand tegen. Lijd daar heel erg onder. Verhuis naar waar meeste vrienden wonen, denk dat ik mss iets minder eenzaam ga zijn. Vrienden gaan blijkbaar zonder mij weg en komen dan daarna leuk vertellen hoe veel plezier ze hadden. Een van hen ben ik nu al een jaar mee naar bed aan het gaan. Als vrienden. Zouden beste vrienden moeten zijn. Maar toch kan ik er niet op rekenen, en word bijna nooit meegevraagd, hoewel ik toch vrolijk blijf doen. Een andere vriend die nu heel lief doet, maar ben tweede keus en hij wilt ook maar 1 ding. Vader overleden. Erfenis van mn vader afgepakt door stiefmoeder. Weet niet hoe ik moet rondkomen. Woon zo goedkoop mogelijk, kan niet naar dokter, moet medicatie nemen voor depressie maar kan die niet meer betalen. Moeite om eten te kopen. Hoor nooit iets van thuis, hoewel ik al honderd keer gevraagd heb meer te bellen. Ruzie omdat ik dit weekend niet naar huis wil komen, terwijl ik volgend weekend ga. Moeder belt mij op als zij in de put zit. Krijg geen reactie als ik sms stuur dat ik steun nodig heb. Heb moeder nodig voor opdracht voor school, weeral geen reactie. Weet dat ze wel kan bellen. Zus opgenomen in hospitaal, twee abortussen en 1 bevalling. Ze stort mentaal in. Moet moeder opvangen. Mag niet zeggen wat mn stiefvader tegen mij gezegd heeft hoewel dat constant door mn hoofd spookt. Zijn failliet gegaan.
Nu ik eindelijk bijna afstudeer, bachelor, want master kan ik niet meer doen, ben te oud en krijg geen studiebeurs meer, kan dan niet meer betalen om te studeren, vertelt een begeleidster me dat ik niet geschikt ben om psychologe te zijn.
Er is nog zo zo zo veel meer, maar ik ben moe, ik kan niet meer. Waarom leef ik nog? Gewoon omdat ik de moed niet heb om me van kant te maken. Denk er al aan van mn 15 jaar. Ik weet niet hoe ik voort kan. Ik ben zo moe. Ik kan niet meer, en hulp kan ik niet betalen... Ik kan niet meer
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.