Levensverhalen (pagina 732)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mijn verhaal

Hallo ik ben een meisje van 16 en ik wil jullie mijn verhaal vertellen. Mijn leven was perfect tot ik naar groep 3 ging. Mijn oudste broertje bleek autisme te hebben en moest naar een speciale school. Ik ben daar heel erg mee gepest. Mensen lachten me uit omdat ik een 'Gestoord broertje had'. Dat werd allemaal nog erger toen ook mijn jongste broertje autisme bleek te hebben. Dat was tegen het einde van groep 7. Ik werd nog erger gepest doordat mijn broertjes dingen deden die 'Normale' mensen niet doen. Ik voel me heel snel aangevallen dus dat was voor mij heel erg. Ook toen ze liedjes gingen zingen over mijn broertjes. Ze lieten me maar niet met rust. Toen begon mijn eerste jaar op de middelbare school. Ik had er zin in, want ik zag het als een nieuw begin. Ik had een klas waarin niemand me kende. Althans dat dacht ik. Ik werd verliefd op een jongen, D. Ik kwam erachter dat zijn vader en mijn moeder elkaar kenden. Blijkbaar had zijn vader hem een schandelijk verhaal over mijn moeder verteld, wat me de rest van dat jaar heeft achtervolgd. Ik had met iedereen in mijn klas ruzie, verloor mijn hartsvriendin en de verhalen over mijn broertjes doken weer op. Ik heb dat jaar enorm veel gehuild. Toen kwam het tweede jaar. Ik zat opnieuw bij een aantal kinderen uit mijn vorige klas, waaronder D. Je kunt het al raden: de verhalen over mijn broertjes en moeder gingen weer de ronte, nu werden er eigenlijk over bijna mijn hele familie dingen gezegd, die voor het grootste deel niet waar zijn. Thuis ging het ook slecht. Mijn ouders hadden steeds maar weer ruzie. En mijn broertjes waren erg vervelend tegen me. Iedere dag konden er twee dingen voor me gebeuren:
1: Ik kwam thuis en werd door iedereen volkomen genegeerd.
2: Ik kwam thuis en er werd geruzied, waar ik dan vaak bij betrokken werd.
Na dat jaar uitgezeten te hebben, werd ik een niveau naar beneden geplaatst, waardoor ik naar een andere school moest. Ik ging nu naar een vmbo-school. Ik kwam in een leuke klas terecht, waar ik goede vrienden had. Het leek dus eindelijk goed te gaan. Dat was dus niet zo. Ik werd verliefd op een goede vriend, die mij niet zag staan. Ook achtervolgden de verhalen me nog steeds. Ik was vaak ziek, doordat ik simpelweg niet naar school durfde, en miste dus veel school. Aan het eind van het jaar leek alles wel weer goed te gaan. Toen kwam er een grote klap: Mijn ouders gingen scheiden. Als ik dacht dat de ruzies al erg waren, zat ik fout. Ik heb enorm gehuild in de dagen die op het nieuws volgden. Niet veel later hoorde ik ook nog eens dat een goede kennis van ons zelfmoord had gepleegd. Dat was nog een harde klap, want ik mocht haar graag. Toen dacht ik voor het eerst aan zelfmoord. Maar er was ook leuk nieuws, want ik had eindelijk een vriendje. Hij woonde alleen enorm ver weg. Ik zag hem dus nooit. Als ik dan op school rondliep tussen alle stelletjes voelde ik me eenzaam. Ik heb het met hem uitgemaakt, want ik besefte dat ik verliefd was geworden op iemand anders, mijn beste vriend, J. Ik vond J al leuk toen ik hem leerde kennen, vlak nadat het aan was gegaan met mijn vriendje. Nu is het dus uit met mijn vriendje en ik heb veel met J gesproken. Ik ga hem morgen mijn hele verhaal vertellen, zoals ik het jullie nu ook vertel. Ik ga hem opbiechten dat ik vaak denk aan zelfmoord, wanneer ik me verdrietig en alleen voel. Ik laat hem ook de verwondingen zien die ik mezelf heb toegebracht de laatste keer dat ik me zo voelde. Ik weet dat zelfmoord het stomste is wat je kunt doen, maar als je erover nadenkt is het misschien het beste om iemand in vertrouwen te nemen.
Datum:
19-03-2010
Naam:
L
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

Ik zie het niet meer zitten

Ik ben een meisje van 22 jaar en ik studeer verpleegkunde. Ik zit in mijn laatste jaar. Juist 4 jaar geleden ontdekten mijn ouders dat ik donkere gedachten had, dat ik mezelf verwondde. Ik deed dit toen al 3 jaar. Alles is begonnen tijdens het lopen van stage in de verzorging. Ik weet niet waarom ik dit deed. Het waren nooit diepe wonden. Ik durfde niet diep te gaan. Een paar maanden later begon ik mezelf te verbranden. Nooit iemand die het opmerkte, ook al was dit op mijn armen. Ik had iedere keer een verhaal. Nu toen mijn ouders dit ontdekten moest ik naar een psycholoog gaan. Ik heb dit gedaan maar dan zelf gestopt omdat ik er niet veel mee geholpen werd. Ik loog tegen mijn ouders dat ik het niet meer deed, maar toch deed ik het nog. Weliswaar minder dan vroeger. Telkens als ik stage moet lopen in het ziekenhuis doe ik wel iets. Nochtans ik zou graag later werken als verpleegkundige, maar tot op dit moment haat ik de stages. Ik doe ze niet graag. Zelf ben ik stil en dat wordt niet altijd aanvaard op stage.
Sedert vorig jaar komen er in mijn gedachten op dat ik zelfmoord MOET plegen. Ik denk wel aan gedachten maar ik weet niet hoe ik het moet doen, of durf doen. Telkens ik naar mijn stage plaats vertrek per fiets hoop ik dat er mij iemand omver rijdt.
Ook in mijn dromen, droom ik er altijd over dat ik iets tegenkom of dat ik ontvoerd wordt en dat ik bijna dood ga.
Het liefste wat ik wil is mijn eigen huis kopen en er nooit meer uitkomen. Maar dat kan niet gebeuren.
Ik wil wel leven maar dan op mijn eentje, nooit moeten werken.
Wat kan ik doen?
Ik doe momenteel stage op een spoedgevallen dienst en ik denk dat het personeel opmerk dat ik er niet meer wil zijn. Maar ik durf hier met niemand over praten. Telkens als ik niets te doen heb op stage dan neem ik mijn boekje en als ik zeker ben dat er niemand kijkt dan schrijf ik ideeën op over hoe ik zou kunnen zelfmoord plegen.
Dit is wat mijn verhaal.
Datum:
19-03-2010
Naam:
Titania
Leeftijd:
22
Provincie:
België

dat doe ik toch niet

vanmiddag nog. toen las ik al jullie verhalen hier. toen dacht ik nog. hier ga ik echt nooit mijn verhaal neerzetten. dat doe ik toch niet.

en dat, terwijl ik al heel lang met de gedachtes rond loop. wat zal het zijn, misschien al wel op mn 15e. met ups en downs, dat wel. ik ben iemand die problemen en het verleden kan vergeten. een groot voordeel misschien, maar ik weet dat deze nare dingen er wel waren. nare dingen kan je namelijk nooit helemaal vergeten.

ik zal niet alles vertellen. maar dat ik dit nu schrijf komt als volgt. nog niet zo lang geleden is door mijn eigen moeder gezegt dat ik geestelijk niet in orde zou zijn. mijn eigen moeder! ik heb er om gehuild, stiekem. ik heb het proberen te vergeten, tevergeefs. wel kwam ik er bovenop.
de laatste tijd merk ik dat ik veel met mezelf bezig ben geweest. ik weet dat ook, en voel dit bewust als fout. maar ik kan er weinig mee. er is uitzicht omdat ik aan het afstuderen ben, maar tot die tijd voel ik mij tekort doen. zojuist heeft mijn vriendin (ja ik ook meisje zijn) dit bevestigt. ik kreeg een mail. ik was ook fout in hetgeen ik tegen haar vanmiddag had gezegt. maar alles wat ze mailde scheurde mn hart, de tranen rolden over mn wangen. het was zoveel meer dan een tik op mn vingers over mn woorden.
nu kan ik alleen maar denken. ik wil niet meer. niet meer hier zijn. en vervolgens de woorden van mn moeder. je bent geestelijk niet in orde....

vanmiddag dacht ik bij mezelf: zo'n verhaal neerschrijven, dat doe ik toch niet. ik zal er ook nooit een eind aan maken, dat doe ik toch niet..... echt niet....
Datum:
18-03-2010
Naam:
m.
Leeftijd:
22
Provincie:
Utrecht

Hallo

Ik zal maar gelijk beginnen,

Ik wil graag zelfmoord plegen omdat ik geen reden meer heb om te leven.
Ik heb een voorhoofd ben dik heb geen echte vrienden mijn ouders zijn gescheiden ookal maakt dat nietzoveel uit.

Ik hou van een meisje die nog steeds verliefd is op mijn broer wat zo focking verkloot is want ik geef echt om haar en dan gaat ze met mijn broer die rookt smoket en drinkt.
Mijn broer/stiefbroer hoe je het wil noemen heeft alles hij is knap hij heeft veel chikies en veel vriendne ookal zal ik niet met hem willen ruilen omdat hij gewoon alles bij elkaar liegt.
Ik heb 4 jaar al geen vriendin meer gehad ookal zou ik dat wel kunnen krijgen maar ik wil die specialen en die is nu nog verliefd op mijn BROER! de enige reden is waarom ik dit nog typ is omdat mijn moeder zoveel van me houdt anders was ik nu al dood geweest.
Omdat ik dat mijn moeder niet kan aandoen om me zelf dood te laten schieten ga ik het leger in.
Hier kan die talibam me teminsten kapot knallen.
Ookal ga ik het hun niet makkelijk maken.

Ik zit vaak achter de computer meestal doe ik schietspellen om mijn woede weg te werken.

Ik wil graag zelfmoord plegen heel heel heel heel heel graag allen ik doe het niet vanwegen mijn moeder.
Dus als ze nu dood gaat door een ongeluk ofzo dan ben ik de volgende.

Groetjes Vincent

PS ben geen emo
Datum:
18-03-2010
Naam:
Vincent
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

De dag


elke dag naar de kut school
elke dag de fake lach
elke dag de mensen die meer dan jou zij
elke dag rot van binnen
elke dag pijn van binnen
elke dag me facking moeder
elke dag twijfel tussen hemel en hel
elke dag wordt je meer moe
bijna elke dag huilen
bijna elke dag denken aan de dood
en elke dag wens je dat het de laatste is
Datum:
18-03-2010
Naam:
Maria
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

overkill

Ouders gescheiden toen ik 5 was, daarna getreiterd door mn vader, aangerand door mn stiefbroer, kreeg te horen dat ik minder goed was dan mn zus die werd voorgetrokken door mn stiefmoeder... Was lelijk eendje in het middelbaar (onzuivere huid, geen geld voor kapper, geen chique kleren, beugel en bril, onzeker), gepest in het lager. Boekentas in het water gegooid en zo'n dingen... Zus weten ontvoeren, midden van de nacht moeten opstaan omdat we moesten gaan vluchten voor mn vader die met de politie aan de deur stond, we wilden niet gaan omdat het daar zo slecht ging met ons en we altijd getraumatiseerd terugkwamen. Onze kleren werden er kapot geknipt, speelgoed aan stiefbroer gegeven om kapot te doen, gestraft omdat ik geen gaatjes in mn oren wilde toen ik 8 of zo was. Op mn zus waren ze trots omdat zij wilde roken. Constant naar de politie moeten gaan om te getuigen en te moeten horen dat het mn moeder was die ons verwaarloosde terwijl zij gehandicapt is en niet kon werken. Vaak zonder verwarming gezeten, kleren kopen was moeilijk. Geen vrienden op school. Werd gezegd dat ik hoogbegaafd was, IQ van 140, maar had toch slechte punten op school en geen interesse in leren. Toen ik 9 was gehoord dat de hele scheiding mn schuld was, van mn eigen vader.
Ooit alleen thuis me moeten verstoppen omdat hij weer aan de deur stond te bellen nadat we drie jaar niks van hem hadden gehoord. Mn grootmoeder is mentaal aan het aftakelen. Mn grootvader is verdwenen. Andere grootvader overleden de dag van mn eindexamen middelbare school. Twee honden en een poes (die altijd bij mij op mn bed sliep) kwijt. Stiefvader die me gezegd heeft dat hij sterke gevoelens heeft gekoesterd voor mij en die nog altijd heeft en als hij jonger was mij zou verkiezen boven mn moeder. Gepest door mn zus die tegen mn moeder altijd de schuld aan mij gaf (die dat dan nog geloofde). Vader van geslacht veranderd toen ik 17 was, op vaderdag. Kreeg het te horen van mn zus. Doodmoe, altijd, gevoel alsof ik geen lucht krijg. Nooit vrienden op school. Wilde psychologie studeren maar mocht niet, moest logopedie studeren. Na twee jaar vechten en diepe depressie eindelijk psychologie mogen studeren. Maak beste vriendin, mag op kot. Leven lijkt eindelijk beter te worden. Ondanks die beste vriendin nooit weg kunnen, geen geld en vriendin zit altijd bij haar vriendje. Maak vrienden ergens anders. Blijf altijd single en kom niemand tegen. Lijd daar heel erg onder. Verhuis naar waar meeste vrienden wonen, denk dat ik mss iets minder eenzaam ga zijn. Vrienden gaan blijkbaar zonder mij weg en komen dan daarna leuk vertellen hoe veel plezier ze hadden. Een van hen ben ik nu al een jaar mee naar bed aan het gaan. Als vrienden. Zouden beste vrienden moeten zijn. Maar toch kan ik er niet op rekenen, en word bijna nooit meegevraagd, hoewel ik toch vrolijk blijf doen. Een andere vriend die nu heel lief doet, maar ben tweede keus en hij wilt ook maar 1 ding. Vader overleden. Erfenis van mn vader afgepakt door stiefmoeder. Weet niet hoe ik moet rondkomen. Woon zo goedkoop mogelijk, kan niet naar dokter, moet medicatie nemen voor depressie maar kan die niet meer betalen. Moeite om eten te kopen. Hoor nooit iets van thuis, hoewel ik al honderd keer gevraagd heb meer te bellen. Ruzie omdat ik dit weekend niet naar huis wil komen, terwijl ik volgend weekend ga. Moeder belt mij op als zij in de put zit. Krijg geen reactie als ik sms stuur dat ik steun nodig heb. Heb moeder nodig voor opdracht voor school, weeral geen reactie. Weet dat ze wel kan bellen. Zus opgenomen in hospitaal, twee abortussen en 1 bevalling. Ze stort mentaal in. Moet moeder opvangen. Mag niet zeggen wat mn stiefvader tegen mij gezegd heeft hoewel dat constant door mn hoofd spookt. Zijn failliet gegaan.
Nu ik eindelijk bijna afstudeer, bachelor, want master kan ik niet meer doen, ben te oud en krijg geen studiebeurs meer, kan dan niet meer betalen om te studeren, vertelt een begeleidster me dat ik niet geschikt ben om psychologe te zijn.

Er is nog zo zo zo veel meer, maar ik ben moe, ik kan niet meer. Waarom leef ik nog? Gewoon omdat ik de moed niet heb om me van kant te maken. Denk er al aan van mn 15 jaar. Ik weet niet hoe ik voort kan. Ik ben zo moe. Ik kan niet meer, en hulp kan ik niet betalen... Ik kan niet meer
Datum:
18-03-2010
Naam:
Alinda
Leeftijd:
24
Provincie:
België

Geen toekomst

Ik heb het erg moeilijk, het enige wat me nog weerhoudt van zelfmoord zijn mijn kinderen. Ik wil vechten voor mijn huwelijk, maar het moet van beide kanten komen. Ik zie geen licht aan het einde van de tunnel, mijn man duwt me steeds verder van zich af. Als het fout loopt stap ik waarschijnlijk uit het leven.
Datum:
18-03-2010
Naam:
Lena
Leeftijd:
44
Provincie:
België

wat nu?

Om te beginnen even iets korts over mijzelf.
Mijn moeder wilde mij niet hebben bij mijn geboorte. Mijn oma ving mij op: zij is voor mij mijn echte moeder.
Ik groeide op bij mijn ouders. Mijn vader was een alcoholistische mishandelaar en mijn moeder een alcoholistische narcist. Gevolg: ik moest mijzelf en mijn twee zusjes opvoeden terwijl ik nog maar zes jaar oud was.
Toe ik elf was, ging mijn vader weg. Mijn moeder hertrouwde zes weken later met een man die mij van mijn dertiende tot mijn zestiende verkrachtte. Mijn moeder geloofde het niet. Dat zou haar liefje immers nooit doen. Ik verhuisde naar mijn oma. en mijn moeder verstootte mij. Op mijn achttiende moest ik uit huis. Dus ik ben naar de grote stad gegaan, aangezien ik daar een kamertje kon krijgen. Ik belandde in de prostitutie en was ondertussen verslaaft aan drugs, alcohol en foute mannen.
Tot ik mijn droomprins leerde kennen. Ik ben nu 22 jaar oud, afgekickt, studerend en bijles geven als bijbaan. Ik woon samen en ben gezond, gelukkig en redelijk normaal.
Maar nu ben ik weer gezakt voor mijn rijbewijs. Voor de derde keer. En nu zie ik het allemaal niet meer zitten. Ik heb zo hard gewerkt voor alles, maar heb nu 7000 euro uitgegeven aan mijn rijbewijs -al mijn spaargeld-, kan mijn school niet meer betalen vanwege dat stomme kaartje en zie het niet meer zitten. Ben mij nu aan het bezatten -ik weet dat het niet goed is, maar ik wil gewoon niets meer voelen.- en kijk cartoons. Ik voel mij zo een loser. In klinieken zeiden ze dat ik niet kon studeren. En dat kan ik wel. Ze zeiden dat ik geen stabiele relatie kon hebben. Dat doe ik nu al 4 jaar. En ze zeiden dat ik mijn rijbewijs niet kon halen. En ze hebben gelijk. Ik ben niet goed genoeg. Ik ben niet goed genoeg om van te houden. Mijn moeder wilde mij niet, mijn vader wilde mij niet, en zelfs mijn vriendje zegt dat hij onze relatie niet meer leuk vindt. Ik vraag mij af of ik niet beter dood kan zijn. Geen hoop meer op een rijbewijs, geen 1000 euro per keer zakken meer en gewoonweg geen stress meer. Ik wil mij niet meer ongewenst voelen. Ook niet op de weg. Ik kan niet meer. Ik ben op. Elke keer weer die spanning, weer dat geld en weer die teleurstelling.
Wat moet ik doen? Ik kan niet meer!

Groetjes Misty
Datum:
18-03-2010
Naam:
Misty
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

waarom

mijn vrouw heeft zonder communicatie vooraf het huis verlaten met de kinderen. Zij geeft zonder toelichting maar 1 boodschap via sms-jes. geen contact, ik wil een timeout. Tegelijkertijd lokt ze mij stiekem weg bij het huis om dan het huis in te gaan, stuurt ze een brief over scheiden misschien en een telefoonnummer van een advocaat. Alles wat ik doe via sms, voicemail, cadeautje, briefjes, etc. wordt uitgelegd als stalken. Het ergste is dat er geen reden is gezegd en dat ze geen oog of wat dan ook voor contact wil. Ik zit alleen maar te raden naar mijn fouten in een leeg huis en weet niet eens of ik het goed heb. Als ik aangeef dat het slecht met mij gaat, geeft de omgeving van haar aan, dat ik manipuleer. Al tientallen jaren had ik een fijn huwelijk, maar mijn vrouw denkt daar anders over. Desondanks hou ik zielsveel van haar, wat het extra pijnlijk maakt. Mensen praten over denk aan de kinderen, maar ik wil alleen mijn vrouw. Ik weet niets, mag niets, ik ben gebroken. We hadden zelfs geen ruzie. Het enige is dat ik de laatste maanden hard werkte en haar niet altijd begreep als zij sip was. Ik was het zelf daardoor ook, maar had kennelijk een boodschap moeten snappen. Ik heb haar nu een week niet gezien, maar het lijkt 1 jaar. Alles stort in, werk, kinderen stuk, familie stuk, en er is zelfs geen reden.
Datum:
18-03-2010
Naam:
morob
Leeftijd:
40
Provincie:
Zuid-holland

moord

hallo
ik en men papa komen noit overeen hy pakt alles van my af en men vrienden gebruiken my + ik wordt gebruikt door meisjes, ik ben leven egt kotsbeu
Datum:
18-03-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
België
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.