Levensverhalen (pagina 614)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Zelfmoord.

vroeger werd ik echt heel veel gepest , toen ik naar de middelbare ging dacht ik ik maak een nieuwe start met nieuwe vrienden en kleed me anders enzo , dat heb ik dus gedaan en ik had ook veel vriendin maar die raak ik nu in het 2e allemaal kwijt ik ben zo bang dat oude tijde terug komen en dan ik niet meer naar school durf te gaan en dat ik me moeder er weer heel vaak bij moet halen , maar ik verlies nu dus mijn beste en al me vrienden mogen mij ook niet meer . soms denk ik er echt aan om toch maar een eind ervan te maken de 1ste keer heb ik het vol gehouden maar de 2e keer gaat mij toch echt niet meer lukken .
Datum:
07-10-2010
Naam:
iemand
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

hoe?

vanaf mijn 22e heb ik heel veel drugs gebruikt in de weekenden en vraag me af of het daardoor misgaat met me..
met tijden voel ik me depressief, maar dacht dat dat kwam door mijn werk, of door relaties die niet lukken.nu ik ouder ben, kom ik erachter dat het gewoon in mij zit(uiteindelijk zo geworden door vele drugsgebruik?)...heb eigenlijk een leuke baan en een geweldige man die me steunt door dik en dun, maar toch gaat het nog steeds vaak niet goed met me...ben al een hele tijd op zoek naar wat er dan is met me...na een steeds falende hulpverlening(miss heb ik adhd, maar miss ook wel manisch/depressief)die alleen maar met pillen klaar staan(ben met 3e medicijn bezig)ben ik het voortaan helemaal beu...beu om me klote te voelen en me alleen te voelen...mijn vader en moeder leven niet meer en mijn oudste zus ook niet meer,heb nog wel een broer en zus...heb ook lieve vrienden om me heen, maar die kunnen me ook niet helpen.geluk zit in jezelf zeggen ze of je moet accepteren dat het zo is, dan zou ik me weer beter voelen...maar ik kan en wil niet accepteren dat ik al een hele tijd mezelf niet meer ben:iemand die niets meer interesseert, die niet meer van het leven geniet, die anderen niet meer kan helpen en geen gangmaker meer kan zijn...ik haat het om zo te leven, en als ik bedenk dat het alleen maar erger wordt naarmate je ouder wordt, ben ik er eigenlijk helemaal klaar mee.ik heb al een stel pillen bij elkaar, maar kan echt nergens de juiste cocktail vinden op internet, zodat het ook echt lukt...wil het wel in 1 x goed doen
Datum:
07-10-2010
Naam:
blontje
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-brabant

Mijn verhaal

Vroeger had ik Anorexia. Nu heb ik Boulimie , een verschrikkelijke ziekte !!
Ik kamp al jaren met zelfmoordgedachten en heb al verschillende pogingen ondernomen. Telkens een pilletje meer , of een opname... Dan gaat het eventjes beter , maar na een tijdje steken die gedachten weer de kop op.
Datum:
07-10-2010
Naam:
Lucy
Leeftijd:
26
Provincie:
België

tis niet de oplossing

er is zo veel meer...
Hoe je het ook bekijkt nu, je wordt altijd door iemand gemist. Mijn moeder dacht ook dat ik het wel alleen kon, veel te vroeg. Ik kan niet omschrijven hoeveel pijn dat doet. Ik weet alleen dat je door alle pijn heen kunt door te voelen en uiteindelijk zul je weer willen leven. Ondanks alle verdriet is het leven, de natuur en het hier zijn zo de moeite waard. De helende reis heeft mij geholpen.
Datum:
07-10-2010
Naam:
Willemijn
Leeftijd:
36
Provincie:
Utrecht

Verdergaan?

Angst voor de dag, angst voor de bel, angst voor de telefoon, een constante strijd
Waarom nou nooit eens een meevaller, nooit eens geluk.
Iedereen heeft een mening over je leven en doen, kijkt je meewarig aan.
Quasi begripvol of juist niet, “niet zeuren maar oplossen” is het devies
Maar als je dat niet kunt?
Wat als je de energie niet hebt, er geen oplossing is?
Het gevoel dat je verder en verder afglijdt en dat je er nooit meer uitkomt.
Moet je de rest van je leven dan thuis wachten tot je leven over is?
Moet je de rest van je leven op het bestaansminimum leven?
Geen werk, geen carrière, geen mooie toekomst, je beroerd voelend dor je klote gezondheid,
Geen plezier meer hebbend in het leven?
Als dat de toekomst is dan geloof ik ’t verder wel…….
Datum:
07-10-2010
Naam:
John
Leeftijd:
48
Provincie:
Zeeland

begin het zat te worden

ik ben de hele dag moe ik slaap slecht en mijn hulpverleners zien mij liever gaan dan komen net als mijn familie alleen mijn beesten weerhouden mij ervan om er een einde aan te maken alex
Datum:
07-10-2010
Naam:
alex
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-holland

Wel of niet

Ik heb al van drie scholen gewisseld.
Op de school waar ik nu zit , spijbel ik , omdat het geen leuke klas is en ik wil stoppen met school. Mijn ouders vragen nog al wat , niet alleen op school maar ook thuis. Ik weet niet of ik zo door wil gaan met mijn leven. Al die druk ben ik gewoon helemaal zat. Wat moet ik doen?
Datum:
07-10-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Overijssel

eenzaam maar niet alleen

dag a.l.
ik zit me even te bedenken wat ik ga zeggen. de grote lijn van je verhaal komt me bekend voor. op mijn 13e is het ook verkeerd gegaan, sindsdien ben ik nooit meer de oude geworden. het voelt alsof er in de loop van de tijd iets gebroken is wat nooit meer te herstellen valt. het is but. soms gaat het iets beter maar ik denk dat ik er altijd gevoelig voor blijf. de zogenaamde biologische aanleg. je kan het schip wel een nieuw laagje verf geven, maar de planken blijven verrot. mijn jeugd werd ook gekenmerkd door drugs, politie, spijbelen etc. een aantal keer gedwongen opgenomen, in het ziekenhuis beland, armen vol littekens etcetera. na deze heftige periode is het eventjes goed gegaan, ik kwam een lief meisje tegen. toen dit over ging ben ik als een kaartenhuis ingestort. ik durf het niet te vertellen tegen mijn ouders, wil ze het niet aandoen. ze zouden er, net als vroeger, kapot aan gaan. nu denken ze dat alles goed gaat wat in principe ook wel zo is. maar er is een verschil tussen goed gaan en goed voelen.
he a.l. ik weet niet of je er iets mee kan maar het was de gok waard. je mag dan wel eenzaam zijn, maar je bent zeker niet alleen!
knuff
Datum:
07-10-2010
Naam:
DD.
Leeftijd:
20
Provincie:
Utrecht

zelfmoord

Ik kan het niet meer verdragen, al die pijn.
het onderdrukt mijn eigen ik. het is ondragelijk, wat moet ik nu doen? het is allemaal te veel voor mij, ik ga er een einde aanmaken. ik bne blij dat ik dit allemaal nog eens heb kunne zeggen, dit geeft me dan toch nog een goed gevoel.
Datum:
07-10-2010
Naam:
annelies
Leeftijd:
21
Provincie:
Anders

rust

IK WIL RUST!!
Wat zou het heerlijk zijn om niets meer te moeten. Gewoon helemaal niets. RUST.......
Datum:
07-10-2010
Naam:
ikke
Leeftijd:
30
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.