Levensverhalen (pagina 604)

ik voel me niet goed
ik kan het niet helpen
het wordt mij allemaal te veel
dag in dag uit doen als of ik mij zo gelukkig voel
de mensen rondt mij hebben mij niet graag hun buurt
ik heb gewoon niemand niet meer, helemaal niemand
de dood komt steeds dichterbij en ik verlies alles
ik ben altijd alleen geweest en dat zal ook altijd blijven
niemand berijpt mij ,helemaal niemand
waarom hebben ze mij dit leven geven, wat ik de mensen verkeerd gedaan
waarom wordt ik gepest,waarom ben ik zo lelijk,waarom heb ik niemand waar ik kan van houden en waarom houdt niemand van mij ? vertel het dan laat het zien laat het mij horen wat ik ben raddeloos en ik ben het zat om nog deze leven uit te leven.
ik wil hier weg, weg uit dit lichaam, weg van deze huis, weg van mijn familie niemand weet hoe ik mij voel en niemand zal het ook nooit kunnen berijpen ik voel te veel pijn in mijn hoofd en die pijn wordt met de dag erger.

Dag in dag uit dit gevoel.
Gewoon frustrerend,de tijd gaat maar langzaam voorbij.
Hierdoor vraag ik mij af wat ik hier nog te zoeken heb.
Vind het lastig om mij op mijn gemak te voelen onder de mensen.
Opgegroeid met complexen die schijnbaar moeilijk zijn te accepteren.
Schamen wie ik bent dat is waar ik mee zit. Ik voel me gewoon machteloos om me vrijer te gaan voelen.
Heb niet het gevoel dat het ooit nog anders zal zijn.
Maar aan de andere kant kan ik dat natuurlijk nier weten......

ik ben een meisje van 12jaar
en mijn moeder houd van me dat weet ik
me vader niet heb hele erge ruzie met hem en altijd als ik alleen thuis ben met me broer en me zus en we krijgen ruzie heb ik altijd gedaan, ik krijg de grootste straf want mijn moeder zeg dan dat heb je verdient.
en me broer en zus lachen me dan uit
ik kan er niet meer tegen!!


van een meisje die geen idee heeft wat ze moet doen!!!

Yarar, kan niet blijven proberen om je voor me te winnen..jouw gevoelens staan vast en ik zal nooit meer van jou zijn..dat kleine beetje hoop dat ik nog heb is er niet meer..voor mij is er dus niets meer..niets meer om voor te leven..dus waarom nog verder leven?

Hallo ik ben Marlissa en ik heb perongelijk een autoruit kapot gemaakt, en nu proberen mijn ouders mij een schuldgevoel in te praten en dat nu de hele buurt over mij praat en mij haat! ik kan niet meer naar buiten ik wil gewoon dood! ik kan niet meer normaal leven ik haat mezelf niemand houdt van me en ik wil gewoon dood!! hoe moet ik dat doen?

groetjes van marlissa

hallo,
Bij mij is het bijna zoals bij de meeste hier . Ik zie het niet meer zitten , ik vraag me af wat er nou zo leuk is op deze wereld. denk nou niet dat mij leven een puinhoop is hoor. Ik heb 2 gezonde kinderen heb een leuk huis 2 ontzettend knappe katten :roll: Maar degene waar ik oud mee wilde worden heeft me vreselijk gekwetst .... echt op m'n hartje getrapt . Net 3 weken geleden hebben we besloten om er maar een punt 8er te zetten. Maar men weet hoe dat gaat , veel contact over en weer over de kids en allerlei zaken die je met elkaar gedeeld hebt. Dat valt me zwaar , het doet me vreselijk verdriet om contact te hebben. Het beste zou zijn geen contact meer zodat ik er emotioneel afscheid van kan nemen. Iedere keer als we weer contact hebben gehad , ga ik dagen in bed liggen met de telefoon uit en de gordijnen dicht ...pffff.... Ik weet dat ik afleiding moet zoeken maar het is me allemaal teveel ....ben er zoooo moe van,heb totaal geen energie meer en ben dagen aan het huilen ...Ik wil dit niet meer .... het zou zo fijn zijn om er gewoon niet meer te zijn zodat niets of niemand je meer kan kwetsen .....

Hej iedereen. Ik ben een meisje van 17 en heb ook al wat meegemaakt in mijn prille leventje. In het eerste middelbaar was ik heel verlegen en onzeker. Ik kwam in een gruwelijke strenge school terecht waar alle leerkrachten tegen mij roepten. Ik kreeg vaak onterecht straf omdat ik de stilste van de klas was. Mijn hele zelfvertrouwen, dat er eigenlijk nooit echt was, heeft toen een fatale deuk gekregen. Daarbij werd ik nog eens als "lelijk" bestempeld door enkele zesdejaars. In het tweede middelbaar veranderde ik van school maar het ging niet beter. Mijn "vriendinnen" manipuleerden me en ik deed alles voor hen, terwijl ik telkens als het zwarte schaap werd bestempeld van hun ruzie's. Ik begon mezelf te snijden in mijn polsen. Tijdens de examens van het derde middelbaar crashte ik volledig. Op 7 december 2006 nam ik een overdosis slaapmedicatie, ik was alles zo moe, levensmoe. Die nacht werd ik op de spoed van het ziekenhuis opgenomen en werd mijn maag leeggepompt. Mijn ouders hun hart was gebroken. Tegen hun had ik immers nooit over mijn problemen gebabbeld, eigenlijk tegen niemand want ik schaamde mij en nam me voor dat andere mensen waarschijnlijk veel ergere problemen hadden. Na die nacht in het ziekenhuis werd ik doorverwezen naar een kinder en jeugdpsychiatrie waarvan ik liever de naam niet vertel. Het feit dat ik daar werd opgenomen was voor mij een nachtmerrie. Gelukkig klopten mijn vooroordelen over dwangbuizen en medicatie niet en werd ik daar achteraf gezien goed geholpen. Ik kon het redelijk goed vinden met de andere kinderen van de leefgroep en ook met mijn individueel begeleider Thomas klikte het goed. Ik kon hem alles vertellen en hij hielp me heel goed doorheen mijn opname. Ook kon ik 2 maal in de week met de psychologe praten. Ook dit zag ik in het begin niet zitten, maar zij gaf mij terug het nodige zelfvertrouwen en mijn zelfbeeld werd beter. Ik miste mijn ouders wel en ben daar uiteindelijk 3 maanden opgenomen geweest. In het vierde middelbaar reageerde iederen begrijpend, want ook de school wist van mijn opname. Ik werd opnieuw in de groep geintegreerd en kreeg betere vriendinnen. Het ging voor mij eindelijk bergop. Vorig jaar daarentegen ging het weer mis. ik had een enorme schoolangst en werd altijd enorm angstig in klas. Als ik opstond om te vertrekken , begon ik te hyperventileren en verschrikkelijk te zweten. Ik kreeg angstremmers van de dokter en nam er wel 4 per dag. Ik ging half verdoofd naar school. Dit kon ik natuurlijk niet volhouden en sinds dit jaar ben ik weer thuis. Ik ben naar de psychiater geweest en hij heeft me antidepressiva voorgeschreven. Hij stelde de diagnose van sociale angststoornis en ik herkende me volledig in dit ziektebeeld. Tot januarie kreeg ik een ziektebriefje en studeer ik met de school thuis. Toch is dit nog geen definitieve oplossing voor mijn probleem, dat besef ik maar al te goed. Ik ga nog steeds ambulant naar diezelfde psychologe van toen ik werd opgenomen en zij stelde ook vast dat ik aan post traumatische stressstoornis kan lijden, door de gebeurtenissen in het middelbaar, waarvoor ik zo hooggevoelig was. Daarnaast kreeg ik te horen dat mijn individueel begeleider Thomas omgekomen is in een auto-ongeval. Hiermee heb ik heel lang enorm droevig mee rondgelopen. Hij was de enige persoon die me er toen weer boven op geholpen heeft. Ik heb nog steeds dagen waarop alles me teveel is en ik ook aan een uitweg denk. Toch wil ik iedereen aanmoedigen om hulp te zoeken ! Ik stond enorm sceptisch tegenover de hele psychiatrie en psychologen maar sindsdien gaat het beter en werk ik aan mijn problemen met de nodige ondersteuning. Geef alsjeblieft de moed niet op en praat erover met iemand. Denk niet dat alles zomaar in 1 2 3 beter gaat worden, ik ben nu immers al drie jaar bezig met mezelf opnieuw te ontplooien. Ik kan nu opnieuw in de spiegel kijken en zeggen dat ik een mooie jonge vrouw/ meisje ben met veel talenten en de nodige intelligentie. Geef alsjeblieft, ook vanuit mijn ervaring de moed niet op. xx kusje xx

Hallo,
ik weet niet precies hoe ik m verhaal zal beginnen..

Ik heb een vriendin voor al en tijdje, alleen ik vind een ander meisje ook leuk. Maar ik weet hoeveel ik om mijn vriendin geef, en hoeveel moeite ik ervoor heb moeten doen toen het even uit was.. Maar dat andere meisje trekt ook mijn aandacht, maar ik wil mijn vriendin ook geen pijn doen. Ik weet niet hoe ik verder moet, ik weet niet eens hoe ik me voel. T is een leege ruimte in mn hoofd, alsof het elkaar compenseerd. Ik denk soms dat het beter is als ik er niet meer ben dat de keuze in het midden blijft. Maar m'n moeder en mn zus zijn allebij al overleden een aantal jaar geleden en ik weet ook dan hoeveel pijn ik mn vader en mn andere zus hiermee doe..

Ik weet niet hoe ik hieruit moet komen..?

in het begin viel alles nog mee ik had een fijn leven bij mijn ouders geen zorgen ik kon doen wat ik wau pas nadat mijn hond overleden is op 11 jaar ging het iets minder maar het was nog niet zo erg als dat het nu is op mijn werk was het toen ook nog wel te doen ik leerden mijn huidige vriend op het werk kennen in 2005 toen begon het een klein beetje er was namelijk toen ook een andere vrouw die verliefd was op hem maar hij koos niet voor haar maar voor mij en zij bleef maar achter hem aanzitten ik wil er wel wat van zeggen maar dat is bij mij nou het probleem ik ben niet goed in het opkomen van mezelf en mijn vriend die blijf 100 keer zeggen dat hij haar niet wil maar daar heeft ze maling aan ik heb dan ook toen een hele tijd ruzie met mijn vriend gehad door haar, maar het kwam toen allemaal goed we zijn toen inmiddels getrouwd maar echt op het werk had ik het er niet naar mijn zin want ook al was ik getrouwd ze bleef nog steeds achter hem aan zitten en mijn man zei tegen me dat hij vrienden alleen wilden zijn maar ik vertrouw haar niet en de ruzie bleef dus steeds komen door haar ook ging mijn man steeds met haar afspreken wat ik niet leuk vond en dat heb ik wel vaak gezegd maar dan nog zei hij je hoef je geen zorgen te maken er gebeurd niets ik vertrouw hem wel maar haar niet, maar toen gebeurden er iets anders ik maakten een fout waar ik veel spijt van heb en wat me nu echt depressief maakten er kwam een jongen daar werken en ik werd verliefd op hem wat eigenlijk fout is die jongen was ook verliefd op mij maar hij was veels te verlegen om dat te zeggen ik heb het wel aan mijn man verteld maar die nam het voor mijn verbazing goed aan hij was boos opzichzelf omdat hij vaak met die vrouw afspreekten en mij alleen had gelaten ik had geen zin er bij te zijn ik was toch het buiten beentje hij liep altijd naast haar als ik mee ging en ook liepen ze heel snel maar om nog even terug te komen wat ik raar vond is dat mijn man me wilden koppelen aan die jongen (het was een goeie vriend of beter gezegd het waren vrienden) ik zei er niets van maar goed ik was dus alleen nog maar verliefd op die jongen maar de reden dat ik depressief werd was dat ik aan het lijntje gehouden werd zo voelden het maar anderen zeiden dat hij te verlegen was om me te vragen en dat hij me gauw zou vragen, maar ik had toen ook mijn twijfels want ik was dan wel verliefd maar ik hield nog wel steeds van mijn man en ik kon niet kiezen maar dit is niet het enige probleem mijn echte probleem is namelijk ook het huis waar ik en mijn man wonen het is een heel klein huis ik voel me er gewoon in opgesloten en daarbij komt dat het ook nog eens dichtbij werk is verder er moet nog steeds behangt worden maar mijn man en ik zijn niet echt klussers en mijn vader is ook gestressed en moet ook van alles doen maar dat zet ik liever niet hier neer dat word dan weer allemaal teveel maar daar zit ik dan ook over in verder de vader van mijn man is overleden ik had er geen contact mee en mijn man kon ook niet goed met zijn vader overweg de reden was dat zijn vader ook schulden aan hem achterliet en mijn man moest ook toen hij nog thuis woonden zijn pas geven en ook het geld inleveren waarvan hij maar 30 euro kreeg
toen ik getrouwd was woonden ik een jaar nog met mijn man bij mijn ouders want we hadden nog geen huis we wilden graag een huurhuis maar de vader van mijn man wilden dat we snel een huis kregen want hij dacht dat mijn vader mijn mans geld zou afnemen wat helemaal niet waar was dus door alle toedoen wonen we nu in een koopflatje wat eruit ziet als een kraakpand we hadden ook te snel besloten en ik had er spijt van maar ik werd ook gek van de vader van mijn man die bleef maar door zeuren wanneer we een huis nou zouden hebben, we krijgen ook steeds deurwaarders aan de deur een hoop dingen hebben we wel kunnen aflossen maar toch komen de problemen weer terug we hebben nu inmiddels hulp bij de gemeente van de schuldhulpsenering maar die doen er niks aan we hadden alle papieren die ze nodig hadden ingeleverd maar we horen niet of de achterstanden betaald zijn of worden betaald we mochten in ieder geval niks meer betalen, nog een reden dat ik depressief ben is dat er is nu een meisje dat pas is komen werken mijn man kan gewoon goed met haar overweg maar iedereen daar denkt dat hij wat met haar heeft terwijl dat niet zo is ik heb haar zelf ook gesproken ik heb dan zelf ook nog eens een minderwaardigheids complex ik vind mezelf niet mooi en denk zelf soms ook weleens dat mijn man iemand anders wil dan mij ook als hij steeds over dat meisje heeft denk ik dat hij verliefd is op haar ik werk dan nu niet omdat mijn man en ik een zoontje van ongeveer 2 weken hebben even tussen haakjes ( het ging toen een stuk beter toen mijn man niet meer met die vrouw omging die verliefd op hem was) maar dat maak me echt depressief als steeds van die dingen hoor ik heb dan ook vaak huilbuien ik kan gewoon niet meer lachen ik voel me dan ook nog eens schuldig omdat ik nog steeds aan die andere jongen denk maar toch ook weer niet want ik blijf ruzie houden door die stomme geldproblemen en ook gezeur op het werk met mijn man ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen of voor wie ik nu moet kiezen ik wil wel bij mijn man blijven maar telkens ruzie is ook niet leuk voor mij terwijl ik depressief ben maar aan de andere kant die jongen heeft me ook best veel pijn gedaan eerst zeggen van lekkerding wil je me me en gaan we samen wonen hij zei het allemaal wel heel snel maar als hij me leuk vond dan zou hij dat ook echt laten merken hij kijkt en lacht ook best veel naar me en is wel in de buurt maar toch veranderde dat de laatste tijd negeerd hij me dat is nu al zo 2 jaar aan de gang en sommige zeggen dat hij me niks vind maar hij lacht dan wel naar me de ene keer de andere keren negeerd hij me weken lang ik word hier gewoon gek van maar van mijn man hoorden ik dat hij tegen andere loopt te liegen dat hij me niks vind want tegen vriendinnen van mij en een paar andere collegas zegt hij dat hij me wel leuk vind maar tegen sommige zegt hij van niet om ze gek te maken wat ik raar vind want hiermee maak je niemand gek mee en daarbij komt dat hij ook nog eens een meisjes gek is, mijn man zegt dat er niemand anders is dat die jongen alleen mij wil en niemand anders maar dat geloof ik niet en het interesseerd me ook niet maar aan de andere kant weer wel maar toch ik wil die jongen vergeten ik wil bij mijn man blijven want dat is ook beter voor de kleine maar hier zit ik dus gewoon heel erg mee en waar ik al helemaal over in zit is dat ik binnenkort weer moet gaan werken dan zit de zwangerschapsverlof er op ik heb het echt niet naar mijn zin op het werk door de financieel moet ik wel werken anders staan we binnen de kortste keren op straat we verdienen ook niet echt superveel mijn man wil ergens anders werken en ik ook maar dat gaat niet zo makkelijk net als verhuizen mijn man staat 2 jaar ingeschreven eerst stond hij 9 jaar maar omdat zijn vader dat niet had verlengt hij las toen ook alle post want mijn man kon door een ongeluk die hij had gehad op 13 jaar niet goed meer lezen hij is nu 2 jaar ingeschreven ik had john toen 2 jaar terug nog eens een keer laten inschrijven anders moest hij helemaal opnieuw laten inschrijven
maar door dit alles zie ik het niet meer zitten en denk ik aan zelfmoord ik wil het aan de ene kant niet want ik kan dat mijn zoontje niet aandoen dat hij zonder moeder verder moet leven en natuurlijk mijn man en mijn ouders maar aan de andere kant denk ik van dan heb ik rust van alle problemen want het zijn er gewoon teveel

dit was mijn verhaal

Mijn leven is heel hard verandert,het begon allemaal 7jaar geleden,mijn ouders gingen uit elkaar. Mijn moeder had paar maanden later al een andere. In het begin vondt ik hem tof,sympathiek. Maar dat is nu anders. Hij heeft geen respect voor mij en mijn zus,mijn moeder laat zich doen voor hem. Ik probeer dan ook altijd te genieten van al de momenten dat ik alleen met mijn moeder ben. Mijn echte vader zie ik maar 1x in de maand of om de 2 maanden. Ik mis hem zoo hard! 2jaar geleden ben ik ook erg gepest geweest in school,vorig en dit jaar gaat het minder aan toe. Maar toch heb ik het gevoel dat ik uitgesloten wordt. Ik voel me al lang minderwaardig. Vroeger voelde ik me zo gelukkig en nu denk ik al jaren-maanden aan zelfmoord. Ik stel mij telkens opnieuw weer de vraag :: waarom leef ik? Al mijn vrienden en familie zeggen :: dat ik een prachtige meid en prachtige vriendin ben & dat ze me niet kwijt willen... Ik besef dat ik nog een ganse levensweg voor mij heb, maar positief denken kan ik niet meer. Ik voel me rotslecht. In die tijd ben ik ook heel veel dierbare mensen verloren ( dood ) & ook een goeie vriendin ( ruzie ) . Een paar maand geleden ben ik naar een speciaal ziekenhuis geweest, daar is vastgesteld dat ik problemen heb met mijn geestestoestand,sommige vinden dat blijkbaar niks. Maar hoe harder ze tegen mij zei,hoe kapotter ik ga. Het enigste wat ik wil :: rust hebben! Maar iets in mij zegt :: ik wil het,maar kan het niet. Ik wel me telkens opnieuw sterk houden voor de mensen die nog wel om me geven. Maar soms ik heb de kracht niet meer om me blijven sterk te houden. Nu besef ik pas :: wat verdriet is & hoe hardt het soms kan zijn. Ik weet niet meer wat te doen!! :'(