Levensverhalen (pagina 545)

Verhaal verleden:

ik ben vanaf me 2e tot me 14e elke dag inmekaar geslagen door me stiefmoeder.
ik werd behandelt als een mogool.. en mij werd verteld dat ik mogool was.
me vader eist altijd dat ik een 8 haal voor school en als ik het heb moet het een 9 worden, alles moet perfect zijn en als het hem niet aastaat wat ik doe of zeg krijg ik tehoren dat ik maar zelfmoord moet plegen.

Zelfmoord pogingen:

op mijn 13e was het dan zover. ik kon het nietmeer aan.
ik ging als een gek messen verzamelen en in me armsnijden.. het bezoek zat beneden voor me verjaardag en me arm zit onder het bloed en loop naar beneden om verdoof pillen te pakken.. op de trap stort ik in omdat ik teveel bloed had verloren en lande onderaan de trap. 4 dagen later werd k wakker in het ziekenhuis me familie zitten om me heen.
ik lach hardop zonder reden, en val weer in slaap.
na nog 2 dagen te hebben geslapen kon ik weer naar huis.
ik werd opgesloten in mijn kamer.. en wou nogsteeds weg, weg van hier van dit leven.
Ik moest elke dag veel verchillende pille nemen die gewoon op mijn kamer lagen dus ik maakte alle pakjes open en at alle pillen op.. weken later word ik weer wakker in het ziekenhuis, ik word helemaal gek.. waarom kan ik niet dood?

Hoe en wat?!

ik heb verschillende manieren geprobeert... maar niks werkt. :'(

ik kan nietmeer huilen, slapen of denken
1000 den Gedachtes zweven door mijn hoofd, de dood is alles waar ik wil zijn.. andelijk is af van dit gedoe, deze wereld, deze pijn.

hoi ben leonie en ik ben erg deprie en heb bordelijn maar ik wort nu erg bang al 10 weeken heb ik het gevoel dat ik er in blijf en dat is zo eng en sorry ik ken dat gevoel niet uit leggen het gaat 24 uur per dag door in me hooft en gevoel een zwart gaat ik denk dat ik dood wil en toch ben ik heel bang om dood te gaan er komt geen moment dat ik even bij zinnen kom en posietief denk datkon ik altijt nu al 10 weeken niet ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt en ik niet te helpen ben ik loop al 15 jaar bij spigater sorry fout geschreefen,,,,,,,maar niets help meer en me vertrouwen is weg ook in me zelf ,,,,,,,,,en toch doe ik allees om van dat gevoel af te komen en toch ben ik bang dat dood de oplossing is en dat maakt me heel bang ik hoop dat u mij een betje kunt helpen en ja mijn schrijfen is niet zo goed dus hoop dat u mij begrijpt gr leonie

Hallo ik wil liever anoniem blijven want als er mensen zijn die me kennen dan gaat dat weer rond !
En als de persoon het leest over wie het gaat dan is het weer ruzie en dan is het te laat met mij !
Oke ik zal nu maar beginnen !
ik wil zelfmoord plegen omdat ik heb beu ben in men leven !
Ik heb een vriend en die is kei mooi enzo maar toch ik ben hem niet beu ofzo maar mijn vertrouwen is in hem weg en ben zo stom en denk dat hij met iemand anders wil en heb dat tegen hem verteld en ja hij zegt dat hij geen ander wilt maar toch ben ik bang , hij gaat zwemmen en daar ben ik bang voor want ik heb geen zin om mee te gaan zwemmen dus hij gaat alleen met vrienden en zen broer en zus !
Maar er zullen daar ook nog andere meiden zijn en die zal hij mooi vinden en ben dan bang dat hij me gaat dumpen en ben zo lelijk phf het is gedaan met men leven ! vaarwel !!

Anoniiem !

ik werk 17 jaar vr vier mensen. ik werk en werk en nooit kan ik mijn eigen leven lijden!!!!
ik hou van mijn familie en wil voor hun werken maar ik kan dit niet eeuwig volhouden. Ik ben moe ...uitgeput en niemand gives a shit ..het is een normale zaak dat ik moeder thersa speel voor iedereen... maar ik kan niet meer... ik ben kapot uitgeput. Ben nu 24 kilo lichter en nobody cares. so i ask my self why i live !!!!! to work for others!!! and not live my life!!!! i want to die and please help me to tell me how to die.

Wat kan een gebeurtenis je leven kapot maken. Ik ben mijn vriendin verloren door een ongeluk, waar ik nota bene voorgevoelens/ droom over had. IK heb niks gedaan/erover gezegd. Ook al heb hulpverlening; het scherpe gemis, schuldgevoel is ondragelijk. Malen, malen, malen Ik heb het zelf veroorzaakt dat ik nu geen eigenwaarde heb. Wat zal het een rust geven als ik op de zelfde plek er een einde aan maak.

nog steeds tikt de klok, slapen lukt niet. waarom is alles zo moeilijk? mensen laten me vallen. beloftens niet nagekomen. 'k zit er weer mee, het probleem gaat niet weg. Elk moment schrik dat er weer wat zal gebeuren. paniek. het hoeft niet meer. ben zo moe, dat zelfs die stap zetten niet meer lukt.

durf niet meer naar de brievenbus gaan, de telefoon rinkeld, paniek, wat is het nu weer.

ik krijg het warm en dan plots kou, bgin weer te transpirereN.

kan niet meer genieten, vreugde en genot is weg. alles wordt koud functioneel. probeer er niet bij na te denken, maar het lukt niet.

heb hulp ingeroepen, maar het lukt niet.
het moet stoppen, lmijn hoofd explodeert.
heb alle kansen en het doet me niets.
stop stop

ik val in slaap en schrik weer wekker na enkele minuten. hoe komt dit toch. ben moe. oh zo moe. het gaat zo door. mijn hart bonkt in alle richtingen. de druk doet pijn in mijn oren. de situatie leeft mij, put me uit, maak me doelloos.

ach, nu komen de gieren naar voren. de zwakke prooi ligt klaar genomen te worden.

vrienden zijn weg, elke slag alleen verwerken.

was weer even met gedachten in andere wereod. met schok plots terug. same shit.

en opnieuw weer weg.


morgen ga ik springen. een sprong naar het einde/ einde-lijk. het woord is goed gekozen

vaarwel stomme wereld, dag enge maatschappij, nu controleer je me niet mee

daarnet nog een opdoffer. de grond zakt weg onder je voeten. je valt en blijft vallen. ik probeer recht te staan maar het lukt niet. plots verlaat mijn bewustzijn mijn lichaam. ik bekijki het vanop afstand.

wat is het doel nog. versmacht worden in verwahtingen en verplichtingen. dee wereld stopt niet. ik word helemaal gek.

morgen neem ik d trein. ik weet niet naar waar. de zorgen zijn over. eindelijk

ruim een jaar hoeft het voor mij niet meer. een aafwisseling van hoop en ontgoocheling. een periode van je er door slepen. een periode van je op je werk storten. een periode van teleurstellingen in mensen. ik heb er geen zin meer in. het hoeft niet meer. elke tegenslag, ook klein, is niet meer te verwerken.lichaam reageert, buikloop, overgeving, warmteopstoten, transpiratie, hartkloppingen. waaraan hen ik dat verdiend ? alle hoop en zin is weg ....... bye

S´ochtends gaat mijn wekker. Ik denk ik ben moe ik wil blijven liggen. Ik ben niet moe maar wil gewoon blijven slapen. Niet nadenken. Het is voor mij een opgave om op te staan. Mijn hoofd begint weer te denken. Dit moet nog dat moet nog. En tussendoor komen de raarste dingen voorbij. Waarom noemen ze een appel een appel. Hoe kunnen ze internet ontwerpen en vooral hoe kom je erop dat zoiets kan. Dat zijn voorbeelden van 100.000 gedachten. Dat gaat tot ik op bed ga. Heel raar ondanks dat ik zo moe ben kan ik niet vroeg slapen. Hoe moe ik ook ben. Mijn hoofd houd mij wakker. Ik kan geen rust vinden. Als ik plezier heb ben ik gefocust op dat moment. Maar als dat voorbij is val ik gelijk terug in mijn gedachten. Het is alsof mijn hoofd dan overuren draait om de verloren tijd in te halen. Ik denk vooral veel in de toekomst. Hoe mijn leven eruit kan zien. Hoe ik wil worden. Maar omdat ik daar te veel over nadenk ben ik weer een dag verder zonder dat ik ook actie heb ondernomen. Ik heb het gevoel dat ik geleefd wordt. Ik neem graag een kijkje in een andermans leven. Daardoor stap ik uit mijn eigen wereld. Dat kan in films zijn dat kan in realiteit zijn. Soms heb ik het veel beter en denk ik wat zeur ik nou. Wat doe ik dom. Ik heb (nog) geen dierbare verloren. Ik ben nooit verkracht of noem al die erge dingen maar op. En andere moment is het beter dan het van mij. Succes, geluk, blijdschap. En dan denk ik waarom kan ik dat niet? Waarom heb ik het doorzettingsvermogen niet om zoiets te bereiken. Waarom waarom waarom waarom waarom waarom. Dat woordje gaat wel 100.000.000.000 keer door mijn hoofd. Ik wordt er gek van. Letterlijk. Ik herken heel veel in het nummer de bestemming. S’avonds kan ik op een zak chips leven, frisdrank en roken op de bank voor de tv zitten. Doelloos zitten zappen en tv kijken. Als er dan alleen nog maar onzin op tv is zoek ik mijn bed op. Ik lig op bed en ben zo moe. Maar ik kan niet slapen het is stil om mij heen ik lig weer te piekeren. Een half uur later kijk ik weer op de klok en denk ik een half uur korter slapen. Ik zie er alweer tegen op om de volgende dag op te staan. En begin te piekeren wat ik morgen allemaal weer moet doen. Ik heb continu hoofdpijn. Maar geen hoofdpijn wat ik met een paracetamol kan wegnemen. Ik denk ook van alles door elkaar heen. Als ik praat denk ik vaak al ver vooruit wat ik nog meer wil zeggen. Soms struikel ik over woorden omdat ik net zo snel wil praten als dat ik denk. Soms vergeet ik gewoon midden in een gesprek wat ik wou zeggen. Soms komt er een heel onsamenhangend verhaal. Soms denk ik eraan om mezelf in huis op te sluiten en helemaal niks meer te doen. Maar er zijn verplichtingen. Die verplichtingen maken het me zo moeilijk. Ik moet moet moet moet. Anders kan ik niet in deze wereld blijven leven. Soms denk ik echt dat ik wel een zwerver zou willen zijn. Maar dan denk ik aan de winter en zie ik dat niet echt zitten. Ben ik blij met mijn bed maar als ik die wil houden moet ik naar school/werken. Mensen verwachten ook veel van mij. Een kaartje sturen bijv. Het lijkt zo normaal voor jullie maar voor mij is het weer een zoveelste verplichting. Het zoveelste waar ik om moet denken en niet moet vergeten. Voor mensen lijken heel veel dingen de normaalste zaak van de wereld. Het hoort erbij het is niet anders. Maar ik kan daar gewoon niet bij. Ik begrijp het niet. WAAROM???? En niemand heeft een antwoord. Niemand weet het maar doet het wel gewoon. Niemand weet beter. Ik wou dat ik dat kon. Gewoon doen zonder erbij na te denken. Ik vraag me heel vaak af wat andere mensen denken. Ik ben gestopt met gedachtes invullen maar het afvragen is nooit gestopt. Wat denk jij nu als je dit leest? Wat denk jij als je alleen bent. Wat denk jij als je mij ziet? Begrijp je mij? Herken je dit in mij? Vragen vragen en nog eens vragen! Ik wou dat ik niet meer bestond. Dat ik eeuwig kon slapen. Soms denk ik, ik hoop dat er geen hiernamaals is. Dat ik straks wakker wordt in een andere wereld. Of dat er reïncarnatie is en dat ik misschien hiervoor wel net zo persoon was. En dat ik nu gewoon in een ander lichaam een nieuwe kans heb gekregen. Of dat ik in een geestenwereld wakker wordt en neer kijk op de wereld. Dat ik zie hoe jullie leven zonder er zelf deel aan te maken. Ik wil dat mijn geest dood gaat. Dat mijn geest ermee kapt. Ik denk soms als ik op het journaal zie dat er iemand dood is gegaan. Waarom gebeurd mij zoiets niet. Misschien omdat ik te graag dood wil. Ik wil dodelijk ziek worden. Ik wil aangereden worden. Ik wil dat er mensen zijn die mij met een pistool bedreigen. Dat ik dan een grote bek opsteek zodat ze ook echt schieten. Dan denk ik dan gaan er mensen dood die graag wilden blijven en ik? Ik die dood wil, blijft dan leven. Waarom ik dan gewoon geen zelfmoord pleeg? Ik heb het meerdere keren geprobeerd. Ik ben ervoor opgenomen geweest. En ik voelde me schuldig tegenover mijn familie. Ik zag hun verdriet. En ze konden het niet begrijpen. Voor hun ben ik gaan vechten. Voor hun ben ik gaan doen alsof mijn leven op de rails is. Dat ik geen zorgen meer heb. Alleen maar omdat ik niet wil dat ze verdriet hebben. Ik heb een poos jointjes gerookt. Dat hielp echt mijn gedachtes verdwenen. Maar ik vergat ook de ''normale'' dingen. Ik leefde van dag tot dag dacht niet meer vooruit. En ik ben nu 2 jaar gestopt. Ook weer voor mijn familie. Hun laten zien dat ik iets kan bereiken. Maar voor mij hoeft het niet. Ik wil dood gaan vanwege een ziekte of een ongeluk. Zodat mijn familie niet met onbegrip achterblijven. Mensen uit mijn omgeving zouden het niet snappen. Ik heb een doorsnee leven en onderneem leuke dingen en lach altijd. Maar schijn bedriegt. De werkelijkheid is anders. En het meest rare is dat ik niet kan huilen. Natuurlijk kan ik wel huilen. Maar niet om de normaalste dingen. Ik huil om dingen die verkeerd gaan of als het niet gaat zoals ik het wil. En dan lijkt het wel of het nooit ophoud. Als mijn ouders waren overleden of als ik was verkracht begrepen mensen nog enigszins waarom, maar als je zo'n vage reden hebt begrijpen ze het niet. Ik begrijp zelf ook niet waarom ik zo denk. Maar het beheerst mijn leven...