sinds het zesde leerjaar ong heb ik beginnen merken dat mijn vader niet degene is waarvan ik altijd dacht wie hij was. ik heb gezien hoe hij mijn moeder heeft geslagen en heb van mijn moeder verhalen gehoord die ik al lang was vergeten. op mijn drie jaar heeft hij mij en mijn oma bijna door het raam geduwd, nu heb ik er nog een litteken van. nu zit ik in het 3e middelbaar en gaan ze eindelijk scheiden, want mijn vader zal nooit veranderen. hij heeft de ziekte van korkasov, dementie door overvloedig alcoholgebruik. daardoor krijgt hij wanen en liegt hij vaak en vergeet dingen. de pillen die hij zou moeten slikken zijn dezelfde die de ergste gevallen in een instelling horen te slikken. zodra ze gescheiden zijn wil ik hem nooit meer zien. ik haat hem al is hij mijn vader, want dat kan me niet schelen.
in het zesde leerjaar heb ik een paardje gekregen en zielsveel gaf ik om haar, wat velen niet begrepen. helaas is ze vorig jaar overleden door een voedselvergiftiging. ik voel me er nog steeds enorm schuldig om, omdat ik op de manege wou blijven staan al was ze gelukkiger op de boerderij. als ze niet op de manege had gestaan zou ze nu nog leven. nu heb ik bijna een jaar een ander paard van bijna vier die ik zelf opleer met hulp, maar het is niet hetzelfde. ik geef wel om haar, maar niet zoals bij de vorige. met de nieuwe voel ik niet zo'n band, die er zou moeten zijn ondertussen. er is er wel een kleine, maar toch ook niet. het interesseert me veel minder en ik verheug me veel minder om naar haar te gaan.
op school ben ik best vrolijk altijd en heb ik denk ik wel veel vrienden, maar wanneer ik dan thuis ben heb ik het gevoel dat het allemaal nep is. dat ze me eigenlijk allemaal niet moeten. dit komt grotendeels omdat ik te horen krijg dat sommige iemand niet moeten, al doen ze er altijd gewoon enz tegen.
zowat iedereen vindt dat ik goede punten haal, maar ik wil steeds maar meer en meer halen. zelfs met een 7 en een 8 ben ik niet echt tevreden. wanneer ik dan een 10 heb ben ik ook niet blij. met geen enkel rapport tot nu toe ben ik tevreden geweest al waren ze best goed volgens anderen en willen er veel ruilen van rapport.
soms voel ik zo snel woede en weet ik niet waar het van komt. maar dan wanneer ik eigenlijk serieus hoor te zijn, bv wanneer ik wat ruzie heb met mijn moeder, dan moet ik opeens beginnen lachen, terwijl er niets is om over te lachen.
soms zou ik willen blijven slapen voor altijd en nooit meer willen wakker worden in deze wereld.
later wil ik zo graag seriemoordenaar worden, al klinkt het zo krankzinnig als mogelijk. ik zou niet onschuldige mensen willen vermoorden maar mensen die het verdienen te sterven, zoals die priester die zoveel kinderen seksueel had misbruikt.
wanneer ik dan aan dit alles denk vind ik mezelf gestoord en abnormaal en misschien ben ik dat wel gewoon.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.