Levensverhalen (pagina 526)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik weet het gewoon niet meer

Hey,
Ik heb er geen zin meer in ik had de liefde van me leven ook al ben ik nog maar 15 ik was voor het echt verliefd het voelde zo verschikkelijk goed door haar had ik zin om goed te gaan leren echt extra goed zodat ik later een goede baan zou krijgen en haar kon geven wat ze wou. Tot dat er een andere jongen kwam die bleek dus 18 te zijn en op een een of andere reden leuker was ofzo. Het ging bergafwaarts omdat steeds als ik zei dat ik veel van der hield en haar een kus wou geven dat ze dat niet meer wou. Ik was er kapot van en probeerde haar te houden maar het ging uit, klaar helemaal klaar. Ook ben ik depressief zo verschikkelijk ik trek 's avonds alleen in me kamer de haren uit me kop en probeer ik me helemaal leeg te schelden. Ik bloos snel als er iets gebeurt en dan kijkt iedereen naar me en dan voel ik me onzeker en dan word het alleen maar erger. Ook hebben wij weinig geld en kunnen we niks leuks doen ik had altijd al graag naar het buitenland gewilt maarl dat gaat helaas niet en dan komen allemaal andere mensen opo school die vertellen over hun vakantie en dat ze 16 zijn geworden en een scooter ofoiets gekregen hebben terwijl ik er hard voor moet werken en mezelfd gewoon uitput ik kan gewoon niet meer maar het moet. Op school gaat het ook steeds slechter ik heb er geen zin meer in en ik maak me zorgen over mijn toekomst ze vragen nual wat voor beroep wat ik wil leren terwijl ik het nog niet eens weet. Ik denk ook aan mensen die ik lief heb hoe het zou zijn zonder hun en dan word ik weer verdrietig en depressief. Dit heb ik al iets langer dan een half jaar en ik kom er maar iet vanaf. Ik denk aan zelfmoordpogingen maar dat wil ik me ouders niet aandoen en mezelf eigenlijk ook niet want ik weet dat ik het kan maar ik zie het niet meer zitten gewoon. Ik zit zwaar in een put.
Datum:
25-03-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Levensmoe

De ellende begon toen ik negen was.Mn moeder overleed aan kanker.Nog geen jaar later had mn pa alweer een nieuwe vrouw...iets wat me heel veel verdriet heeft gedaan.Er werd niet meer naar me omgekeken op school deed ik mn best niet meer, veranderde van een sportieve jongen in een blower..ging op mn 18e uit huis..school maakte ik niet af...versnoof bijna mn hele erfenis van mn opa(vader van mn moeder) 200.000gulden......Uiteindelijk werd ik op mn 21e vader en hoopte eindelijk het geluk in het leven weer te vinden.Relatie ging kapot mn ex had postnadentale depressie ondertussen doorlopend krediet van 28000 euro lopen bij de bank.....daarna de vrouw van mn leven tegengekomen waar ik inmiddels 10 jaar mee samen ben(4jaar getrouwd)en een prachtige zoon mee heb.Recentelijk werkloos geworden geen opleiding geen zin om kutbaantjes te gaan doen nog steeds doorlopend krediet(15000euro nog) als molensteen om mn nek.Vrienden heb ik niet meer,ook geen zin meer in. Ben gewoon levensmoe maar hou teveel van mijnvrouw en 2 zonen om er eeneind aan te maken. Maar zie elke dag weerop tegen een nieuwe dag.gr
Datum:
25-03-2011
Naam:
ik
Leeftijd:
30
Provincie:
Friesland

levensmoe

Vorig jaar ging in naar de 4e, ik dacht opnieuw te kunnen beginnen. Dacht dat ik het wel aankon, dat ik me vader eindelijk had vergeten. Ik gaf mezelf valse hoop want nu is het allemaal weer hetzelfde alleen dan andere problemen. Elke dag word ik gepest met skinnie omdat ik dun ben en dus heb ik anorexia volgens leerlingen en leraren, maar dat heb ik helemaal niet! Me cijfers gaan omlaag en kan me examen niet eens doen. Toen kreeg ik in januari een vriend, in het begin leek het allemaal leuk maar op valentijnsdag kreeg ik te horen dat hij al 3 keer was vreemdgegaan! Ik hield van hem maar hij kon niks anders dan liegen, alsof ik niemand waard ben. Me moeder blijft maar zeggen dat ik me vader niet mis en dat ik hem los moet laten. Oke ik geef toe hij heeft me echt veel pijn gedaan maar ze begrijpt niet dat het wel mijn vader is. Na die 4 jaar mis ik hem nog steeds maar voor hem beteken ik steeds minder. Ook werd me opa opgenomen in het ziekenhuis gelukig is hij daar uit maar ik zie hem langzaam weg vagen, al vanaf de dag dat me oma overleed. Me stiefvader doet domme dingen op internet die alleen ik weet en kan het niet aan me moeder vertellen want dan gaat zij kapot.
Echt al dat gezeur en niemand ziet dat ik niet meer kan, echt als ik de kans krijg om weg te gaan zal ik het beide handen aanpakken... heb het helemaal gehad
Datum:
24-03-2011
Naam:
Eva
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

Love

Beste allemaal,

Dit is de tweede keer verlies van liefde en van mezelf. Liefde is mooi en geeft je een fijn gevoel. Klopt. Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar wanneer dat plotseling wordt afgenomen, is alles behalve fijn. Iedere keer probeer ik hoop te creëren: als ik nu dit doe, zal er dan dit gebeuren? Zal hij nog thuiskomen?Het antwoord is nee, de waarheid is hard. Hij komt niet meer terug en heeft volledig zijn rug gekeerd. Met dat gevoel moet ik me leren loslaten, doorgaan en oude herinneringen vergeten.
Moeilijk.
Datum:
24-03-2011
Naam:
Me
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-holland

2 culturen

Ik ben 21 jaar en denk de afgelopen maanden dagelijks aan de dood. Ik vind het leven erg moeilijk. Mijn ouders komen uit Palestina en zijn dagelijks met de oorlog in het Midden-Oosten bezig. Ik ben hier geboren en voel me ook heel erg Nederlands. Ik ben maar 1 keer in mijn vaderland geweest. Ik ben islamitisch opgevoed en draag een hoofddoek sinds mijn 15de.
Ik spreek vloeiend Nederlands en heb ook een erg westerse mentaliteit. Ik voel me vaak niet geaccepteerd als persoon, zowel in de Arabische als de Nederlandse cultuur.
Op mijn werk worden vaak grapjes gemaakt over moslims die erg kwetsend zijn. In de trein word ik vaak raar aangekeken en komt bijna nooit iemand naast mij zitten. Ik vind me zelf een erg mooie dame, maar mijn hoofddoek straalt waarschijnlijk iets heel anders uit.
Als ik met familie ben wordt er altijd slecht gepraat over verwesterde vrouwen en hebben ze het altijd over hoe een vrouw zich gedragen moet. Ik voel me dan echt niet prettig omdat ik het totaal niet eens ben met ze. Ik vind dat iedereen zelf mag bepalen hoe hij of zij leven wil maar dit durf ik echt niet te zeggen. Ik wil mijn hoofddoek ook af doen maar die stap durf ik niet te zetten. Ik ben echt bang dat mijn familie en vrienden dit niet zullen accepteren.
Een paar jaar geleden had ik een intake gesprek op een hbo school, toen heb ik mijn tranen echt moeten inhouden. De mevrouw die dat gesprek met me hield vroeg me niks over mijn interesse maar stelde mij vragen zoals: Spreekt je moeder Nederlands? Werkt je moeder? Werkt je vader? Hoeveel kinderen hebben je ouders? Ik begreep niet goed waarom ze dat weten wilde, het gaat toch om mij?
Mijn ouders komen uit een oorlog land, ze doen hun best en proberen goed voor ons te zorgen. Mijn ouders spreken niet goed Nederlands maar dat wilt niet zeggen dat ze dom zijn. Mijn ouders hebben het financieel altijd zwaar gehad. Ze kregen nooit goede banen omdat ze als buitenlanders gezien werden die alleen maar productie werk kunnen verrichten. Ik heb vroeger altijd mijn kleren moeten delen met mijn zusjes. Ik vind het niet erg want door ons verleden hebben wij wel een goede band.
Ondanks die goede band, vind ik het erg moeilijk om dit leven te kunnen accepteren. IK wil gewoon mezelf kunnen zijn. Ik vind ook dat mensen wat vriendelijker moeten doen tegen elkaar. Het maakt mij echt zo ongelukkig om dit alles mee te maken.
Datum:
23-03-2011
Naam:
N.rust
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-brabant

wanne leve !

Mijn moeder heeft kanker en sindsdien is ze bijgekomen door pillen , radiotherapie , chemotherapie ze haat haar eigen , haar ziekte , uiterlijk , omgeving ALLES ! ZE IS DE PILLEN BEU ! bij een klein ruzietje begint ze te wenen , normaal hebt ik haar nooit zien wenen ;( haar vriendin heeft haar in de steek gelaten ! en ze voelt zich alleen we zijn er voor haar maar zo ziet ze dat niet , vandaag was er nog een ruzie thuis en ze was zo boos en verdrietig , ze zei dat ze zelfmoord ging plegen door te stoppen met haar behandeling tegen kanker , ze zei dat ze wraak van ons ging nemen ;( en daarna begon ze met glazen te gooien borden kapot te slaan , haar kleren te scheuren en ze luistert altijd naar droevige muziek ! ze is gewoon het leven beu !


MENSEN HELP ME ! IK SNAP HAAR NIET EN WIL HAAR GRAAG HELPEN EN BEWIJZEN DAT LEVEN LEUK IS ! IEDEREEN DIE DIT LEEST DENK AAN JOU EIGEN KIND DIE NIET WIL DAT JE WEGGAAT DAT JE FLIPT !

help me , mijn mama is gek aant worden ! en ik weet niet wat ik moet doen !
Datum:
23-03-2011
Naam:
anoniemnatuurlijk
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Waarom?....

WTF is er mis met me?
ik ben gedumpt door de liefde van mijn leven met wie ik alles deelde.
heb ruzie gehad met populaire jongen op school en heb hem op zen bek geslagen waardoor ik nu ruzie met men hele klas heb....
Als ik ZM pleeg zal iedereen me toch in een paar dagen vergeten.
de pijn die ik heb zal nooit iemand doordringen want ik ben vanaf de basis school gepest uit gescholden vernedert enzo.
en toen ik op middel. kwam dacht ik voor een nieuwe start tot gisteren ging alles goed tot dat die ruzie gebeurde ik heb alles omgezet in woede en in tranen maar dat helpt echt niet :( ik lijk blij van buiten en zo druk maar het is niet zo..
IEMAND WIE DAN OOK BEGRIJP DAT ALSJEBLIEFT :'(

Peace out- Juba
Datum:
23-03-2011
Naam:
Juba
Leeftijd:
14
Provincie:
België

liefde

1 jaar geleden leerde ik een meisje kennen.Het ging als volgt ik was op een zaterdag aan het werk en werd meerdere malen door een nummer gebeld maar ik kon niet opnemen.Toen ik terugbelde nam ze op en vertelde me dat ze mijn nummer via een vriend van me had. Ik had haar een paar keer gezien op hyves maar nooit gesproken ofzo. Die avond al was ik verliefd op haar geraakt na 1 week hadden we een relatie. In het begin ging alles zoetjes. Na 2 maanden begon ze met veel jongen via msn te praten en na drie maanden sprak ze heel verliefd met die jongen en had afgesproken met hem. Ik ging die dag door het lint. Maar na 2 dagen hadden we het goedgemaakt.maar elke als we ruzie hadden liet ik haar horen van je had me bijna verlaten voor een ander en waarom ga je maar niet bij hem. sindsdien ging het met de dag slechter we hadden elke dag ruzie. En ze raakte geiiriteerd om de kleinste dingen.Terwijl ik altijd lief voor haar ben en wat ze maar wil krijgt ze van me. Maar al ben ik lief voor haar maakt ze ruzie ze geeft me het gevoel dat ze niet van me houdt en ze zegt nare dingen tegen mij. Ik heb het nu uitgemaakt en voel me zo eenzaam
Datum:
23-03-2011
Naam:
Richard
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

Lang geleden

Op mijn 15de jaar was ik zwaar depressief. Zo ernstig, dat ik op werd genomen op een gesloten afdeling. Gelukkig mocht ik na 3,5 week naar huis. Een jaar later kreeg ik een therapie opname in dezelfde kliniek. Deze duurde een paar maanden. De zomer daarna kreeg ik nog een langere therapie opname. Tussendoor kreeg ik ook crisisopnames en op mijn 19de liep het helemaal verkeerd. Ik werd op de open afdeling opgenomen voor drie dagen. Na die derde dag besloot ik naar de afdeling in mijn eigen woonplaats te gaan en daar kreeg ik een IBS opgelegd.
Ik ben toen naar het CIB gestuurd en weer terug naar de opname afdeling. Daarna ben ik naar de High Care gestuurd. Daar heb ik 3,5 jaar “gewoond”. Daarna werd ik weer naar het CIB gestuurd en dit keer heb ik meer bereikt. Nu..zes jaar verder is er eindelijk sprake van een open afdeling op de High Care. Ik heb weer zin om te leven. Ik wil mijn dieren weer knuffelen en verzorgen. Ik kan weer van de zon genieten.
Nog 2,5 week en dan word ik weer teruggeplaatst naar de High Care. Ik hoop dat ik de stijgende lijn vast blijf houden!
Datum:
22-03-2011
Naam:
Eend
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

Eerst ben ik hopeloos verliefd op een jongen die ik niet verdien.. Bijna een jaar...
Begin ik over hem heen te komen, begin ik mn beste vriendin leuk te vinden... Ze mag dan wel bi zijn maar ze heeft al 7 maand een relatie met haar vriend... Ik zie mn vrienden steeds minder en ze schijnen me niet te missen.. Als ik weg ben zal niemand me echt missen....
Datum:
21-03-2011
Naam:
Anonieme S
Leeftijd:
17
Provincie:
Groningen

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.