Levensverhalen (pagina 442)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

iedereen haat me

beste mense

ik ben un blije papa want k eb un zoontje vn bijna 6 maand ma de mama van het kindj ( mijn ex ) dus .
ik wil nie da mijn kindje verschillende stiefvaders leer kenne en da doe me serieus veel pijn drm denk ik da k beter kapot ga dan eb k nergens nog last vast en nergens probleme nog van wnt ouders eb k wel ma die geve haar tog alt gelijk :'(
Datum:
24-12-2011
Naam:
doodgaan
Leeftijd:
21
Provincie:
België

Hopeloos leven

Vanaf het moment dat ik notie had dat ik bestond had ik al het besef dat het niet goed was. Vaak heb ik mijn ouders en zusters laten weten dat ik ongewild aanwezig was. Zij doen alsof ze het begrijpen maar daar ik het idee heb dat het er niet is. Ik heb het idee dat ik er nooit had moeten zijn en nu ik denk dat ik er na alle jaren van ongemak uit ben gekomen.
Datum:
24-12-2011
Naam:
Martijn
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-holland

sorry voor de lengte van mijn verhaal..

Ik was verliefd op mijn beste vriendin in het derde jaar. Zij zat in de vierde. Zij was ook verliefd op mij, maar er kwam niets van vanwege schaamte van onze vrienden en angst om af gewezen te worden.

School werd moeilijk. Er werd veel van me gevraagd maar het was te zwaar voor me en dus deed ik het niet. De werkstukken die ik moest inleveren kwamen niet, ik maakte geen toetsen meer, geen huiswerk meer. Problemen stapelden zich op en werd er moe en rusteloos van. Ik voelde me vreselijk. Ik liep langzamer, ik kreeg wallen onder mijn ogen antwoorde niet of zachtjes omdat ik te moe was om mijn stem te heffen. Ik werd uitgescholden voor een levenloze zombie, en een emo.. in het eind van het jaar ging ik altijd naar een lege gespreks ruimte in de pauze.. GROTE VWRGISSING NUMMER 1. mijn vriendin stond altijd om de hoek te wachten en voor dat ik er was sprong ze naar voren en zij verlegen hoi. Vreemd maar schattig :)... Ze zat altijd naast me... Ik was altijd gelukkig bij haar..

Ik werd verdacht van ADD omdat ik niet tegen al dat werk kon dat zich opstapelde. Dus ik ging naar de dokter en had een lang gesprek waar uit kwam dat ik "zeer depressief" ben. (dat klopt omdat dit juist nog maar het begin is van mijn depressie.) Had veel gesprekken en was soms te somber om nog iets uit mijn mond te krijgen dus ik moest opgenomen worden. Voor zes maanden. Het werd zomervakantie en ik vergat mijn vriendin steeds meer door mijn eigen problemen op de kliniek. GROTE VERGISSING NUMMER 2.

Het werd tijd om naar school te gaan. M ging het MBO doen, ik het laatste jaar op een school voor autisten en mensen met ADD of ADHD. Ik had geen van beiden maar ik werd meteen toegelaten door middel van karakter. Ik kreeg vrienden en ontmoette een leuk meisje met Asperger. Ik werd verliefd op dr. GROTE VERGISSING NUMMER 2. Ze vond mij niet leuk en kwetste me enorm door dat ze kwaad werd omdat ik daar verdrietig om was. Hallo, ik ben depressief.. tuurlijk ben ik emotioneel beschadigd. Toen smste mijn vriendin dat ze me heel erg miste en van me hield. Ik werd wakker en herinnerde me ineens alles. Ik hou van haar. Ik smste het terug :). Maar ik moest ook vertellen over het meisje met asperger. Ze stelde me gerust en zij dat het wel goed kwam. Ze zij dat ik beter achter haar kon aan gaan, alleen om mij gelukkig te zien. dat...vatte ik niet. Het was het liefste wat iemand ooit voor me had gedaan.. ik zat er zo mee in mijn hoofd dat E eruit ging. Ik dacht na, een paar dagen lang. GROTE VERGISSING NUMMER 3. ik vertelde M (zo heet ze :) dat ik voor haar koos. Ik mag in het weekend naar huis, en ging naar M toe. Het vriendje van haar tweeling zus kwam, J, en R kwam een...vriend. ik was daar niet zeker van met mijn stomme brein. We gingen wandelen en ze was zo veel met R bezig en niet met mij dat het leek of er twee stelletjes en een aparte jongen aan het lopen waren. Het was donker en liep verder door zodat ze mijn tranen niet konden zien vallen.

Later weer in hun huis ging ik even alleen naar boven om alleen te zijn. M kwam naar boven. Waarom huil je? Dat heb ik gewoon soms... (Halve waarheid...) Liep je daarom vooruit.. ja... sorry... Ze sloeg een arm om me heen... Ik droogde mijn tranen en vroeg of we weer naar beneden konden gaan. Ok, maar eerst wil ik een knuffel. :) ...ik kon niet gelukkiger zijn... Ik voelde me... Een een ander mens.. maar ook zo bekend.. ik voelde dat ik alles weer aan kon!...ik moest naar huis, M gaf me een afscheidsknuffel...

Maar ze maakte dr nogsteeds zorgen.. wat bleek dat ze al die tijd met R gepraat had en dat R haar er door hielp. GEVOLG GROTE VERGISSING. R vroeg M verkering en ze zij ja..

Eerst, zij M dat door E ze niet meer verliefd op me was.. (halve waarheid..) ik stortte in en wilde mezelf vermoorden. Ik stuurde haar een smsje met vaarwel en wilde een weg te vinden die druk genoeg was.. maar M werd bezorgd en belde me huilend op van zorgen. Ik voelde me schuldig en barste zelf ook in huilen uit..

Later smste ik soms dat dingen me spijtte.. belde ik haar op wanneer ik me ellendig voelde. Maar toen ik het gesprek beindigde met doei, ik hou van je zij ze... Ja...en hing op..

Later kon ze er niet meer tegen en vertelde ze me dat ze met R had. Daar... Hield de reden voor bestaan op... Ze wil vrienden blijven.. maar.. kan ik dat...terwijl ze zoent met een jongen die ik 1 dag heb gezien, terwijl dat haar status is op msn...

Dat is mijn vraag...ik mag mezelf geen pijn doen van haar.. of het er over hebben.. want dat zou niets veranderen.. Had ik maar een mes in deze kliniek vraag ik me af...de messen in de "gevaren la" zijn zo stomp dat je volop in het blad kan knijpen...zou ik mezelf vermoorden.. mijn kans op liefde opgeven.. mijn beste vriendin in de steek laten.... Ik schrijf dit van af mijn mobiel in mijn kliniek.. 4 voor 12 in de nacht, Vrijdag 23 december...

Help me...dit is mijn vraag.

Mijn verhaal is voor de mensen die deze site bezoeken, die zelf ervaring hier in hebben.
Datum:
24-12-2011
Naam:
paul...
Leeftijd:
16
Provincie:
Overijssel

.....

ik heb sirieuze problemen.... ik heb nu al 2 weken dat ik me erg rot voel. ik heb met iedereen ruzie en mensen schelden me uit. ik heb dus totaal geen zelfvertrouwen en ik heb nu heel erg het gevoel dat ik beter niet op de aarde ben. ik heb totaal geen zin in kerst en ik heb zoveel pijn in me hard. ik weet echt niet meer wat ik moet doen. ik kan tegen niemand me zelf zijn dat voelt erg rot. mensen schelden me uit voor dom lelijk. nu denk ik gewoon dat ik beter hier niet meer kan zijn.
Datum:
23-12-2011
Naam:
annoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

IK WIL DOOD SINDS DAT MIJN BESTE VRIENDIN VERMOORD IS DOOR HAAR

ik ben een meisje van 13 en ik wil al DOOD sinds dat mijn beste vriendin is vermoord ik kan er nu niks meer aan doen ik moet vrienden en familie teleurstellen maar ik heb al 1 á 2 keer mezelf te vermoorden. ik haat mezelf


groetjes L.
Datum:
23-12-2011
Naam:
LIZZY
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Hoop om de hoek

Gisteren voelde ik me zwaar. Eenzaam. Vandaag niet. Vandaag was ik bij een concert. In een klein zaaltje. Ik was er alleen heen gegaan, maar voelde de warmte van mensen om me heen. Magisch haast. De kou werd vervangen door warmte, mijn hart kon ontdooien en even was ik weer heel dicht bij mijzelf. Ik stond die kern van kracht toe die ieder mens in zich heeft. Ook als je hem niet voelt of er zelfs niet in gelooft, is die kern er. Die kern verbindt ons allen. Vandaag werd de tekst gezongen: Samen kunnen wij het leven aan. En dat is het. Overal zijn vrienden, ook als je ze nog niet hebt gevonden, zijn ze er al.
Gisteren was ik bang, vandaag ook,maar toch ging ik naar het concert. En ik was bang,maar ik ademde. Ik leef. En mijn leven is een mogelijke vriendschap voor een ander. Zo kunnen we samen het leven aan.
Gisteren was ik alleen, opgesloten in mijzelf. Ik wees mijzelf af. Vandaag stond ik mijzelf toe dat ademen alleen, voldoende is om een vriend voor een ander te kunnen zijn.
Iedereen kan zijn unieke weg vinden. Dan ben je niet meer ongelukkig. Het lijkt soms ver weg of zelfs onbereikbaar, maar echt: hoop is om de hoek. Blijf lopen. Je bent gewenst. Je bent nodig.
Datum:
22-12-2011
Naam:
Raimon
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-holland

is dit nou later......

pfffff waar te beginnen.... dit is de 1ste keer dat ik überhaupt iets neer durf te zetten..want dan is het ook weer zo echt... net als elke dag dat ik weer wakker word.... elke dag de strijd met mezelf... met het leven, gewoon met het dagelijkse leven.. afgelopen dagen ben ik opgenomen geweest in een ziekenhuis op een psychiatrische afdeling omdat ik het leven niet meer zag zitten.... en om heel eerlijk te wezen ben ik het leven nog steeds zat! elke dag dat ik wakker word....word ik geconfronteerd met mijn lichaam...het lichaam dat op 7 jarige leeftijd misbruikt is... en op mijn 12e weer... het lichaam is zo vernield dat ik het al heel lang niet meer zie als het mijne.. ik doe elke dag weer mijn best om het zonnetje te zijn... maar het lukt niet meer... heb niks meer niemand die naast me op de bank zit.. een lichaam dat niet mijn lichaam is.. en het lichaam is ook nog eens ziek!! de ziekte MS geeft ook nog eens een keer een extra belemmering om je "redelijk" te kunnen voelen..
ik ben helemaal geen prater of schrijver..maar dat is vast wel te lezen pfff... oke.. nu gaan wel weer in mijn hoofd HET IS NOOIT GOED! heb het leven redelijk kunnen leven tot 31 oktober 2008 toen kwam de dag dat de diagnose MS werd geconstateerd... dat stopte ik weer in de rugzak die steeds voller werd... maar het ging nog redelijk... toen kwam mijn verjaardag 2 september 2009... in die nacht ( 1 op 2 sept) kreeg ik een telefoontje die de grond onder mijn voeten nog verder weg schopte... die nacht is mijn moeder overleden... oeps foutje... want ze lag in het ziekenhuis voor diabetes eigenlijk alleen om de suikerwaardes omlaag te brengen en daarvoor gebruikten ze natuurlijk insuline maar... en zuster heeft per ongeluk een verkeerde spuit aan de infuus pomp gehangen waar MORFINE in zat..... dus binnen 10 min DOOD! nou dat stoppen we ook weer in de rugzak...niet praten gewoon verder gaan want "ik kan het wel aan" yeah right... maar goed nu zijn we weer een paar jaar verder..het wordt weer donker en duister om me heen want ik heb op de valreep ook nog eens mijn maatje/de ware... hoe je het ook wilt noemen zo ver van me vandaan gedreven dat ook zijn een ander heeft net als met alle andere relaties is gebeurt... en dat zijn er ongeveer 7 geweest... als ze mij niet uit zichzelf begrogen of verlieten dat hielp ik ze wel... en dat is dus ook weer gebeurt... alleen het rare van dit nu is... ik voelde heel veel voor haar, maar heb het nooit durven toe te geven want dat zou betekenen dat ik het waard ben om van te houden... en dat wou ik nooit geloven... en nu ze weg is... mis ik haar, m"n hart is gebroken... altijd zeggen ik ben er voor je hoe/wat/waar/wanneer dan ook.... maar ze is in de armen van een ander en daar kan ik heel moeilijk mee leven... ik zie het niet meer zitten... doe mezelf alleen maar pijn... kan het niet alleen... maar ben eenzaam en alleen.. hulpbehoevend hoe erg ook want ook dat kan ik niet verkroppen!!! psychologen psychiaters helpen voor geen meter want ik weet niet wat het is om te praten.. ik wil niet aan de pillen want ik heb al genoeg medicatie!! dus nu zit ik weer thuis.. heb mezelf ontslagen uit het ziekenhuis en ze lieten me ook gaan ook hahaha ja ze moeten wel want de opname was vrijwillig!! stomme ik.... dus daar zit ik dan 31 jaar en een klote leven maar te zwak om er wat aan te doen, want niks maar dan ook niks werkt mee... en nu.... is dit nou later....
Datum:
22-12-2011
Naam:
zomaar iemand
Leeftijd:
31
Provincie:
Overijssel

Pa

Het gemis dat mijn vader er niet meer is valt niet te dragen. Iedereen reageert op een manier waardoor ik het gevoel krijg dat het allemaal niet zo erg is wat ik door moet maken. Ze zeggen: - je hebt tenminste en leuke vader gehad -er zijn mensen die op veel jongere leeftijd hun vader zijn verloren - praten over hun eigen verlies (maar zij waren veel ouder bv 40 toen zij hun vader verloren !! dat is heel anders)
Ik heb het gevoel dat niemand ziet hoe zwaar dit voor mij is. Mijn vader was geweldig en hij gaf mij alles wat ik nodig had. Ik ben erg op mijzelf en heb geen echte vrienden. Wanneer ik zelfmoord zou plegen laat ik zien hoe erg ik van mijn vader houd en hem mis, dan zouden ze het eindelijk geloven. Nu vergelijken ze mijn verdriet met die van hen (bv huwelijk stuk) maar ik weet dat mijn verdriet 1000 x erger is. Ik ben ook mishandeld en gepest vroeger, maar dat was niets vergeleken bij de pijn die ik nu moet dragen. Ik wil dat mensen kunnen zien dat het echt pijn doet en het niet verzachten . Ik wil de erkenning voor mijn pijn.
Datum:
22-12-2011
Naam:
dochter
Leeftijd:
25
Provincie:
Gelderland

dood beter af

het begon allemaal toen ik al heel jong was ben misbruikt op mn 7de tot 10de door mn oom maar door schaamte durfde ik het niemand te vertellen later toen ik 11 was is mn moeder overleden daar had ik het erg moeilijk mee op mn 18de begon mn haar uit te vallen en op mn 20 was ik zo goed als kaal heb een keer een vriendin gehad die me verliet toen ik kaal werd zocht mn toevlucht in alcohol maar dat helpt ook niet meer als in t begin heb met niemand kontakt leef als een kluizenaar en het ergste is dat ik slecht slaap door nachtmerries dus dood ben ik eigenlijk beter af
Datum:
21-12-2011
Naam:
nabil
Leeftijd:
27
Provincie:
Friesland

anoniem

Ik ben een jongen van 18,
Ik heb alle een paar jaar het gevoel dat ik door niemand serieus wordt genomen en als ik met iemand praat dan vraag ik me af vind die genen mij wel leuk? of luisteren ze wel?

Ik stress me al als ik de trein in stap met een gedachten dat ik iets fout doe dat ik me zelf voor schut zet met andere woorden ik hen totaal geen zelf vertrouwen.
Terwijl ik vroeger onwijs veel zelf vertrouwen had en energie voor tien.
Ik haat het echt dat ik me erg kan stressen daardoor heb ik nergens zin in en voel ik mij telkens slap ik heb nergens zin in.
Ik zit op voetbal ik weet dat ik erg goed ben en dat ik makkelijk kan voetballen in het betaalde voetbal.
Maar door gebrek aan zelfvertrouwen en lusteloosheid kan ik het maar niet bereiken.
Ik weet dat ik het kan maar het komt er maar niet uit en dat is erg frusterend.
Ik ontwijk ook altijd mensen die ik ken omdat ik bang ben dat ik voor de zoveelste keer ga falen of stotteren.
Ik wil een vriendin maar door gebrek aan zelfvertrouwen en verlegenheid lukt het niet.
Ik wil niet dood denk ik,Ik heb wel soms zelfmoordnijgingen in me hoofd maar dan denk ik dit probleem is op te lossen maar hoe?
Datum:
21-12-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.