Levensverhalen (pagina 443)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Door mijn kind ben ik nog in leven

Ben ik laf? Of een egoïst? Vragen die door mijn hoofd spelen. Ik weet er zelf
geen antwoord op. Ik ben een man van bijna 42. Ik ben altijd een vechter geweest
en liet mij door tegenslagen niet uit het veld slaan. Een slechte jeugd een relatie die na 10 jaar af was gelopen, nog 3 kinderen waarbij ik als vader heb gefaald.
Ik bleef in mijzelf en in het leven geloven. Ik heb nu alweer 10 jaar een nieuwe relatie en hebben wij een kindje samen. Ik hou ziels veel van mijn partner en mijn kindje.
Ik was een tijd zeer gelukkig en had ik zelfs het gevoel dat dit geluk nooit meer over zal gaan.
Ik had een goeie baan en kon ik de stress van mijn baan goed aan.
Nu ik ouder ben merk ik dat ik steeds depressiever word op mijn werk en dat geeft ook heel veel spanning thuis. Ik voel mij steeds minder waard en zelfs waardeloos. Deze omkeer had alles te maken met geld schulden, mijn werk en mijn toekomst perspectieven.
Ik ben mijn vechtlust kwijt. Mijn partner heeft geen begrip en ziet mij ook als een soort van egoïst omdat ik mij steeds meer terugtrek. Wanneer ik alleen ben denk ik steeds over zelfmoord, maar dan denk ik aan die kleine van me en vind ik dat ik het niet kan maken om dit haar aan te doen. Ik ben dus in leven voor mijn jongste kind en niet voor mijzelf.
Mijn kind houd mij op de been, maar de laatste tijd vraag ik mijzelf af voor hoelang nog.
Want ik voel mij steeds minder een vader voor het gezin en heb ik het gevoel dat ik meer een last ben dan een verrijking. Het idee dat mijn gezin veel gelukkiger zal zijn zonder mij zit steeds in mijn hoofd. Ik weet het wel zeker dat ze gelukkig zullen zijn omdat ik vaak van mijn partner te horen krijgt dat ik te weinig doe met het gezin en in het huishouden. Ik ben blijkbaar een blok aan haar been en zitten wij nooit op dezelfde golflengte.
Ik heb al heel wat psychologen gesproken, maar doordat ik dat financieel niet kan bekostigen, kan ik daar niet mee doorgaan. Elke dag ben ik bezig met het einde van mijn leven, maar ook elke dag houd mijn kind mij weer tegen. Ik heb dit een keer met mijn partner besproken en noemt zij mij laf en egoïstisch als ik een eind aan mijn leven zal maken. Ik weet mij dus vaak geen raad. Mijn geest is moe en begint mijn lichaam op de automatische piloot te functioneren.
Iedereen verwacht in dit leven iets van mij en moet ik ook aan een ieder zijn verwachting voldoen, maar het kost mij steeds meer moeite. Ik ben moe en wil stoppen met leven, maar het verdriet die ik achter laat is zo groot, dat ik de stap niet durf te nemen, maar hoe lang hou ik dat nog vol? Ik doe mij best zoals ik mij hele leven mij best al doe om er iets van te maken, maar ik ben bang dat ik ook mijn grens zal gaan bereiken. Het klinkt allemaal wat vaag, maar ik kan moeilijk mijn hele levensverhaal opschrijven, want dat is een heel dik boek, dus hou ik het wat vaag.

A.

Datum:
21-12-2011
Naam:
A
Leeftijd:
41
Provincie:
Noord-holland

depri

Ik leerde mijn vriendin 22 jaar geleden kennen. we zijn in de tussen tijd een paar keer uit elkaar gegaan , maar de liefde en het gemis van elkaar bracht ons weer samen. 15 jaar geleden werd ons leven nog mooier toen onze zoon geboren werd. Wat waren we gelukkig het mooiste wat ons kon overkomen. En 12 jaar geleden werd onze prachtige dochter geboren ons geluk kon niet op. Toen kwam er een kink in de kabel en ben ik 2 jaar op mezelf gaan wonen In de tussen tijd overleed mijn broer aan kanker dat was ook een flinke klap voor mij . Maar ik kwam weer met mijn ex in contact en we hadden weer plannen om weer samen te gaan wonen. Ik had flink geklust aan ons huisje , maar weer kwamen kleine meenings verschillen naar boven en het werd van kwaad tot erger . Ik woon nu even bij mijn ouders , mijn ex is iemand die met idereen over onze problemen praat. Dat heeft mij veel pijn gedaan dat mensen niet meer goeiedag zeggen en zelfs jou de rug toe keren. Maar ook mijn broer en schoonzus heeft ze voor zich gewonnen daar heb ik geen contact meer mee . Ook met mijn moeder heeft ze altijd gepraat en ze houd mijn ex de hand boven het hoofd. Soms denk ik ligt het nu aan mij allemaal , maar dat is niet zo daar ben ik al achter gekomen. Ik hou nog steeds heel veel van mijn ex ik kan haar alles vergeven wat er gebeurt is . Maar ik heb ook dingen tegen haar gezegt die niet zo fijn zijn en dat kan ze mij niet vergeven. Ik had me zelf voor genomen om met haar te trouwen omdat ze dat altijd zo graag wilde . Ik heb 2 kinderen die ik elke min van de dag mis , ik mag ze wel 2 x per week opzoeken van haar . Maar die pijn is ondragelijk denk de hele dag en zelfs nacht aan hun. Ook ik zie het leven zeer zwaar in en ben behoorlijk depri . Ook bij mij zal het een kwestie van tijd zijn , ik weet dat ik mijn kinderen veel verdriet zal doen , ik las een berichtje van een meisje hier waarvan de vader ook zelfmoord gepleegt had. Vind het verschrikkelijk maar zie geen andere uitweg meer. Ik denk dat mijn familie ook zal schrikken maar die zijn zo nuchter dat ze denken nu heeft ie geen pijn en verdriet meer en rust . Ik heb alles een beetje voorbereid en zal van de een op de andere dag vertrekken uit dit ondrachelijke leven. Veel liefst pepper
Datum:
20-12-2011
Naam:
pepper
Leeftijd:
42
Provincie:
Limburg

zelfmoordneigingen van mezelf en mijn beste vriend.

Ik heb een paar jaar geleden problemen met mezelf gehad, k was depressief, vond mezelf lelijk en had geen zelfvertrouwen. Ik had ook problemen met mijn stiefmoeder, steeds maar weer ruzie. Ik wilde dood. Ik heb geprobeerd mezelf te stikken, overdosis medicijnen, polsen doorsnijden echt alles. En niks lukte. Niemand wist hoeveel pijn ik had. Ik liet niemand dichtbij komen. De reden waarom het steeds niet lukte was omdat k van mijn familie en vrienden hield, ook had mijn vader een keer gezegd: 'Als je zelfmoord pleegt is het respectloos tegenover jezelf en tegenover de mensen die van je houden'. Ik wilde me zelfrespect behouden, dus ik heb het niet gedaan. In de afgelopen virer jaar zijn er meerdere dingen gebeurt in mijn leven waardoor ik zo depressief ben geworden:
- ik kon niet wennen aan het idee dat ik een stiefmoeder had, dus kreeg steeds ruzies met haar.
- ik vond mezelf niks waard want ik kon geen eens een vriendje krijgen
- mijn hond overleed
- mijn oma is vorig jaar overleden
- mijn moeder die kent me niet, heeft me broer uit huis gejaagd en ik heb het gevoel dat het niet lang zal duren voordat ik ook weg ben
- met mijn zusje heb ik geen goede band (tweelingzusje)
- mijn vader en mijn stiefmoeder zitten in een scheiding op het moment en mijn vader heeft iemand anders gevonden
- door die scheiding moet ik met mijn zusje bij me moeder wonen waar het dus heel stressvol is
- en ook door de scheiding zie ik mijn broer nauwelijks en mijn broer heeft alcoholproblemen, als hij depressief of gestresst is grijpt hij naar de alcohol
- mijn neef is doodziek en het duurt maximaal 2 jaar voordat hij ook overlijdt
- vrienden hebben me laten stikken net op het moment dat ik ze nodig had
- een andere vriend van me heeft ook zelfmoordneigingen
Ik ben de reden waarom hij nog leeft, als ik er niet was dan was hij allang dood geweest.. Ik heb alles tegen de nieuwe vriendin van me vader vertelt en die vroeg of ze het aan me vader mocht vertellen, ik zei ja en de volgende avond heeft mijn vader alles aan zijn moeder vertelt over zijn zelfmoordneigingen. Hij word nu geholpen. Maar zijn moeder vertrouwt hem niet meer. Ik heb beloofd aan hem dat ik geen zelfmoord zou gaan plegen, maar wat wil ik toch graag dood zijn op sommige momenten. Er hoeft maar iets te gebeuren of ik ben weer depressief zoals nu. Genoeg gepraat.
Datum:
20-12-2011
Naam:
marleen
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

Ben ter minaal ziek en wil nog kunnen staan als ik doodga.

Hallo,
'k Ben een man van middelbare leeftijd en terminaal ziek. De enige reden dat ik
de hand aan mezelf sla is, dat ik nog wil kunnen staan wanneer ik doodga.
'k Was altijd een sterke en wilskrachtige man, maar ben het jarenlange vechten nu ècht moe; ik wil als wilskrachtige man ook doodgaan, niet als één of andere van pijn uitgemergelde. 'k Hoop duidelijk te zijn.
Groet, F.
Datum:
20-12-2011
Naam:
F.
Leeftijd:
50
Provincie:
Groningen

weet het niet meer

ik ben al sinds klein vaak down geweest want ik dacht altijd dat ik geadopteerd was op een of andere rede en daar heb ik wel moeite mee gehad en vaak tegen me zelf gezegd dat ik: te lief ben, te zacht, te zwak ben toen ik 15 was werd vaak op school gepest en ik een hokje geplaatst en voel me nog steeds overal buiten zelfs thuis gesloten als ik met mn pa er over wilt praten dan zegt hij: het komt wel goed en gaat wel over en bij mijn moeder: word heel erg bezorgd en gaat elke dag vragen of het wel gaat en ben korte tijd terug gedumpt na 5 jaar lange relatie op afstand alles ging echt super tot dat ze naar de uni ging en ontmoete een jongen en sinds dien praatte ze steeds meer over hem en zij ik dat ze een keuze moest maken en ze koos voor hem en deed mij mega veel pijn want ik was/ben nog steeds op haar verlieft want ze hielp me met alles echt alles en nu komt ze naar mijn toe en kan echt niet slapen want ben bang dat ik over haar droom en door alle situaties heb ik me zelf vaak gesneden en ben ik echt niet bang om dood te gaan en ben er eigenlijk wel heel benieuwd naar en ik miss mijn opa echt heel erg. tijdje terug heb ik een mes op mijn huid net onder mijn borst kast gezet en wou gewoon echt niet meer leven ik kan het gewoon niet aan ik ben overal te lief, te zwak voor
Datum:
20-12-2011
Naam:
Seb m.
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

iedereen laat me in de steek

ik had maar 1 vriendin, en die vriendin heeft me verraden in mijn rug gestoken zij was mijn alles ik kon terecht bij haar als het niet meer ging bij mijn ouders. die hebben ook de grootste haat aan mij ik heb gepraat met mensen maar het gevoel gaat gewoon niet weg ik wil een weg uit het leven maar die kan ik niet vinden.
ik heb hulp nodig of opvang zodat ik mezelf bij elkaar kan schrapen om verder te gaan in mijn huis kan dat echt niet. ik krijg van alles de schuld. ook al is het maar een klein dinggentje zoals de vaat niet opruimen en dan flippen ze helemaal ik kan het niet meer aan. wat moet ik doen?
Datum:
19-12-2011
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

ruzie met me dochter

wij hebben zin;s febr van dit jaar woorden met onze dochter ik kan er niet mee omgaan wand zei wil geen contakt meer er komen zoveel dingen bij ik weet me geen raad ik wil wel uit het leven wand het doet zo een pijn het maakt me zo boos denk ik maar eigenlijk verdient ze niet meer die ouders die wij zijn
Datum:
19-12-2011
Naam:
de vries
Leeftijd:
60
Provincie:
Noord-holland

Eenzaamheid

Ik ben lang depressief als kind al en sinds kort blijkt dat ik autisme heb... ik ben 12 scholen en 25 banen verder en ben bij de laatste weer ontslagen twee jaar geleden sindsdien ben ik erg depressief met golven en heb ik ook wisselend gedachten aan zelfmoord... Deze week zit ik weer in zo´n vloedgolf oververmoeidheid en veel last van eenzaamheid niemand die naar me luisterd en ik snap mensen niet ik voel zo´n onmacht en probeer tegelijk mijn dochter te bescherming in zo´n bui voel ik niks ook niet voor haar en niet voor mijn man en ik heb dan gedachten dat het beter is dat ik uit hun leven ben... niemand biedt een helpende hand iedereen is met zichzelf bezig mensen zien mij niet eens staan... ben zo moe en verdrietig ik heb veel pijn...
Datum:
19-12-2011
Naam:
Joy
Leeftijd:
33
Provincie:
Zuid-holland

alleen

Een paar weken is het begonnen.. Ik heb een vriend en doe hem heel vaak pijn.. Van binnen ;s als hy dat dan tegen my verteld voel ik my super schuldig en snij ik mezelf.. Nu is het al erger. Ik snij me nu elke dag en overal in mijn lichaam ... Ik ben heel vaak alleen thuis en ik haat da.. Ik begin te wenen en pak dan een mes en ik snij me dan... Maar ik heb al heel veel gedacht om myn keel over te snijden... Ik weet ni wak moet doen xs
Datum:
18-12-2011
Naam:
F.H.
Leeftijd:
14
Provincie:
België

einde relatie

Mijn relatie is plots beeindigd. Een relatie met een narcist pur sang. Ik heb het er zo extreem moeilijk mee. Hield zoveel van mijn ventje. Hij kwam plots met de mededeling dat hij op zichzelf even elders wilde wonen. Ik dacht om nader tot elkaar te komen maar hoe stom was ik! Nu is hij ijs en ijskoud. Belt me niet en zegt veel gelukkiger te zijn. En ik ben achtergebleven in ons koophuis. De herinneringen en muren vliegen op me af. Zelfs de katten waar hij zo van hield, daar kijkt hij niet meer naar om. Ik weet dat ik de trajecten in moet van scheiden, na zeven jaar samen! Om nog maar te zwijgen van het verkopen van het huis en het verkassen! Ik moet straks de schuldsanering in omdat meneer zonodig zijn utopisch geluk najaagt. De gedachte dat ik straks op een flat zit terwijl ik nu in de binnenstad woon, benauwd me enorm. Ik wil echt niet meer. Een leven zonder mijn man, mijn huis en mijn geluk kan ik niet leiden. De dood is nog makkelijker dan dat te accepteren en te ondergaan! De pijn is ondraaglijk...ik kan niet meer, ben aan het einde van mijn latijn, aan het begin van een zenuwinzinking!! En niemand is er voor mij, ja kleine gesprekjes aan de telefoon of soms wat bezoekjes. Maar de leegte, de stilte, de eenzaamheid en het weinige perspectief drukken me in extreme mineur. Ik kan niet meer en ik wil niet meer....ik kies voor het einde. Dan voel ik de pijn niet meer.
Datum:
18-12-2011
Naam:
R
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.