Opgegroeid in strijd tussen oma en moeder, deels opgegroeid bij oma, deels bij moeder. Beiden zijn psychisch niet stabiel. Vader leeft in een ander land en kan ik niet op bouwen. Wel een heel lief broertje die ik nu helaas weinig zie. Verder geen familie hier. Niks om op terug te vallen dus ben ik op mezelf gaan wonen om tussen de strijd uit te komen. Maar de eenzaamheid slaat toe. Enige familie die ik had hier is weggevallen door kanker.
3 jaar geleden heb ik een hele lieve jongen ontmoet. Hij was dol op mij, ik later pas echt op hem en toen ben ik volledig voor hem gegaan maar toen was hij eigenlijk al klaar met mij. Anderhalf jaar met hem naar bed geweest in de hoop dat ie echt voor me wilde gaan. Bij hem was ik altijd eventjes gelukkig. Maar nadat ik had gelogen over naar mijn mening iets heel kleins was ie het honderd procent zat en wilde die al helemaal niks meer met me. Daarna nog wel contact gehad en met elkaar geslapen. Maar nog steeds wilde hij niks opbouwen. Dit heb ik hem verweten, geroepen dat hij me al die jaren gebruikt had en het mij niks opgeleverd had. Nu is hij boos dat ik zeg dat ik hem gebruik en ondanks dat ie eerst zei dat ie er altijd nog voor me zou zijn roept ie nu dat ik hem volledig met rust moet laten. Hier probeer ik al maandenlang overheen te komen en ik ben zeer feministisch van nature en vindt dat een vrouw niet afhankelijk van een man moet zijn. Maar hoe graag ik ook wil, ik kom er niet overheen. Ik blijf contact met hem zoeken en hem verwijten maken. Ik blijf met hem in m'n hoofd. Terwijl de dingen die in mijn familie spelen veel heftiger zijn en ik begrijp maar niet waarom ik niet over deze jongen heen kan komen. Ik kan nergens meer echt van genieten, kan niet meer gelukkig zijn. Sinds we met elkaar naar bed zijn gegaan en hij steeds minder gek op mij werd ben ik niet meer echt gelukkig geweest. Sterker nog ik ben op. Ben kapot. Net weer een poging gedaan om deze jongen een schuldgevoel aan te praten, hem te laten inzien dat het echt not done is jarenlang met me naar bed te gaan en vervolgens ervoor te kiezen me te laten vallen. Maar steeds creëer ik voor mezelf nog meer afwijzing. Ik wil weer gelukkig zijn. Maar het lukt echt niet en mijn geduld raakt op. Waarom laat ik m'n leven leiden door zo'n eikel.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.