Levensverhalen (pagina 433)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

verdrietig

Niemand zou het over me denken: dat ik eigenlijk dood ongelukkig ben. Te veel redenen, ik weet geen eens waar ik moet beginnen. Weet wel dat al dat piekeren en rot voelen en iedere avond huilen een grote reactie op het lichaam kan hebben. Zo heb ik sinds een jaar een hoge bloeddruk en dat voor 22 jaar. En de artsen maar nadenken over hoe zo'n jonge meid dat kan hebben. Ik durf niet te zeggen dat ik eigenlijk heel ongelukkig ben.
Datum:
19-01-2012
Naam:
K.
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Liefde van mij leven kwijt

Ik ben hem kwijt. Hij voelt niks meer voor mij. Hij was mijn alles. Ik heb een menselijke fout gemaakt, omdat ik heel erg bang was hem te verliezen en heb daar 2 maanden medicijnen voor geslikt. Nu...ik probeer door te gaan, maar de zin van het leven is nu echt voorbij. Heb al geen mooi leven gehad en is altijd knokken geweest voor mij. Ik heb een kind en zit met het dilemma. Ik kan mijn kind toch niet opzadelen met verdriet etc als ik er tussen uit knijp? Maar ik kan zo niet meer verder. Heb het ooit al eens geprobeerd..maar nu..ik zie het niet meer..geniet nergens meer van en wil gewoon niet mee. Iemand nog een advies? Ik kan niet leven met wat er gebeurd is door mijn eigen schuld ben ik de liefde van mijn leven kwijt. Ik slaap niet meer en overdag sta ik elk moment op de dag op het punt in te storten en te huilen. Ik ben echt helemaal op...echt helemaal. Ik wil weg van deze akelige wereld, weet alleen nog niet hoe ik dit moet regelen met mijn kind. Waar moet hij heen en hoe kapot is hij als ik er niet meer ben??
Datum:
19-01-2012
Naam:
Patricia
Leeftijd:
37
Provincie:
Drenthe

Wat als...

19 januari 2012

Wat als je je leven maar niet op de rit krijgt?
Wat als mensen zeggen dat je alles al hebt, maar jij het zelf niet ziet?
Wat als je dag in dag uit vecht met jezelf?
Wat als je geen geluk in jezelf vindt?
Wat als het je niet lukt om echt te vechten voor dingen?
Wat als je geen vriendschappen kunt behouden?
Wat als je jezelf constant niks waard vindt?
Wat als je voelt dat je op elk front in je leven faalt?

Je wilt niet dood, maar het leven lukt ook niet.
De schulden worden steeds hoger, je probeert steeds meer dingen om je heen te verzamelen, maar merkt dat het ook niet in deze dingen zit.

Wat doe je als je niet kunt leven, maar ook niet dood wilt?

……
Datum:
19-01-2012
Naam:
D..
Leeftijd:
26
Provincie:
Limburg

nog steeds verdrietig

hier ben ik nog... 3 weken later... durf nog altijd niet de stap te zetten... droom nog altijd van de eeuwige rust... hou van mijn kinderen... XXX

ben bijna leeg... op ... mama ik kom !

Datum:
18-01-2012
Naam:
knuffel
Leeftijd:
35
Provincie:
België

geen uitzicht ongelieft en gehaat

We hebben een schuld van 30.000 euro omdat mijn man fraude heeft gepleegd. Mijn kinderen worden gepest op school. mijn zoon is zwaargehandicapt geboren door mijn ziekte. ik krijg altijd na 3 weken te hebben gewerkt ontslag, hoe laag geschoold werk het ook is, ik heb een havo diploma, ik heb geen vrienden meer sinds mijn zoon gehandicapt is geboren, mijn schoon familie vind mij een dik dom wijf en de ouders van de medeleerlingen ook. als ik iemand bekend tegenkom rent deze persoon gauw weg als ik eraan kom. mijn buren verspreiden allemaal praatjes in de buurt. Ik ben als kind lichamelijk en geestelijk mishandeld. mijn schoonvader heeft me verkracht. ik heb er schoon genoeg van van alle deurwaarders pesters en beledigingen ook al probeer ik een lichtputje te vinden. het lukt me niet meer het ene wat nog overblijft is dat ik dood moet ik zie het niet meer zitten
Datum:
18-01-2012
Naam:
Miranda
Leeftijd:
38
Provincie:
Drenthe

Het einde raakt in zicht

Ik ben quinten en ben 16 jaar oud en ik zie mijn leven niet meer zitten. De meesten moeten mij hebben. Ik word al vanaf de basisschool gepest en bijna niemand mag me. En alles gaat fout bij me. Ik heb nu ook al ruzie met mijn ouders. Ik heb al twee keer geprobeerd zelfmoord te plegen, maar het lukt maar niet. Vanmiddag word het misschien de trein die ik ga halen. Iedereen nog succes met zijn leven
Datum:
18-01-2012
Naam:
Quinten
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

Het nut van het leven..

Hee lezers, ik ben een jongen van 16 jaar. Ik heb al veel berichten gelezen van andere, die hier iets op hebben gezet. Maar mijn verhaal is anders !
Mijn ouders zijn een aantal jaar geleden gescheiden. Daar had ik veel vrienden en stond ik graag in de schijnwerpers, maar nadat ik verhuisd was niet meer. Ik had nog wel veel vrienden, maar tien ik naar de middelbare school ging heeft een van mijn vrienden mij verraden. Hij had een geheim vertreld, en nu hoor ik dat al heel wat jaren. Of het waar is enzo, en ik maar zeggen: "Nee !" Maar eerst dacht ik als ik er geen aandacht aan besteed gaat t wel over, nou mooi niet. Ik word nog steeds gepest. Maar ik ben ook een makkelijk mikpunt, want ik die niets terug.
Mijn broer zei tegen me, een paar dagen voor oud & nieuw, dat hij en mijn pa dachten dat ik al jaren gepest werd. Toen vroeg hij ook wat ik daarbij voelde, ik zei: Niets. Maar het gekke was, ik voelde ook echt niets. Ook toen mijn tante overleed, het deed me helemaal niets, terwijk zij wel altijd heel aardig was en zo.
Maar het hele leven boeit me niet !!
Op vakantie met vrienden, afgelopeb zomer heb ik 2 leuke meisjes tegen gekomen, met beide had ik daarna nog veel contact. En de ene werd ook mijn vriendin. Toen voelde ik me echt helemaal goed, heb me nog nooit zo lekker gevoeld. Maar dat had ze na 2 maanden uitgemaakt, ik was er maanden kapot van, en ik wilde weten waarom ze t uit maakte en zo. Maar dat werd toen een beetje stalken, en nu spreek ik haar nooit meer :'(
Maar met dat andere meisje heb ik nog wel contact, ze heeft wel een vriend, maar ik zie haar meer als mijn zusje. Ze woont heel ver weg dus we kunnen alles tegen elkaar zeggen, omdat we elkaar toch nooit zien. Maar ik had met haar er ook over gehad dat ik het nut van het leven niet meer zag. Maar zij zei dat ze dat ook had gehad, maar nu is alles weer goed met haar.
Maar ik snap het nut van het leven echt niet, noem me nog jong om dat te zeggen, maar..
Je wordt geboren, opgevoed. Je gaat leren, nog meer leren. Werken, waarvoor je geleerd hebt. Kinderen krijgen, die ook gaan leren en werken. En dan stop je met werken, en ga je dood. Dus het enige wat we dien is:
- Leren
- Werken
- Kinderen krijgen / opvoeden
- Meer werken
- Werk stoppen
- Klein kinderen krijgen
- Dood gaan

Ik zie het hele nut er niet van in, leven om vervolgens dood te gaan. Dan kan ik net zo goed nu dood gaan !!
Ik heb al genoeg ellende mee gemaakt, het lieft ga ik nu dood in mijn slaap en anders moet ik het maar zelf gaan doen.

Het enige wat me nu nog in leven houd is mijn nieuwsgierigheid: zal ik iets voelen als mijn opa & oma dood gaan. Maar ik ben ook nieuwsgierig naar, wat er na de dood zal zijn. Voel ik nog iets, is het net zo als dromen ?
Ook ben ik een keer uit de boom gevallen, en torn zag ik mij. Leven aan mij voorbij flitsen, zegmaar. En dat was zo mooi !
Maar ik weet ook dat ik mensen pijn zal doen als ik dood ga, maar mijn familie heeft niet heel veel intresse in mij. En mijn vrienden, die kunnen het wel zonder mij. Alleen die vriendin van vakantie dan, voor die blijf ik in leven. En mijn opa & en oma, maar daarom wacht ik tot die dood zijn (duurt niet lang meer). En ook voor mijn kat, maar die merkt het toch niet als ik dood ben, dus dat is niet zo erg.

Het is erg fijn om mijn verhaal vertrld te kunnen hebben, ook als weet ik niet wie jij bent. En of er iemand dit leest, maar gewoon voor mij voeld dit al stukken beter !!

Xx
Datum:
17-01-2012
Naam:
Ik
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

Geobsedeerd door uiterlijk

Ik weet het niet meer. Dat is de zin die dagelijks, zo niet elke minuut, door mijn brein spookt. Het lijkt soms wel alsof mijn leven een opstapeling van nare gebeurtenissen is.

Het begon met m'n geboorte, zwaar, extreem pijnlijk voor m'n moeder; we overleefden het allebei maar net. M'n moeder kreeg PND's en ik werd al jong van haar gescheiden. De eerste jaren haar nooit veel gezien of bewust meegemaakt, dit zou ook maken dat de band nooit sterk aanwezig zou zijn.

Ik was een rustig, blond ventje bij wie al snel hoogbegaafdheid werd geconstateerd. Als andere kinderen buitenspeelden, zat ik binnen een spreekbeurt voor te bereiden over grootste onderwerpen. Op school werd ik gepest omdat ik anders was, wel voor m'n mening uitkwam en vooral met de meisjes omging. Dat gepest heeft me tot diep in de middelbare school nog achtervolgd en werd steeds heftiger. Daar kwam nog eens bovenop dat ik er in die tijd achterkwam dat ik me als jongen tot andere jongens aangetrokken voelde. In een setting van testosteron die je de oren omvliegt, valt dat besef niet goed. Buitengesloten van de kleedkamer, uiterst beledigende opmerkingen over de homovervolging in de Tweede Wereldoorlog en hoe ze mij wel even zouden vergassen met mijn flikkervriendjes, dat soort dingen. En school wist ervan, maar deed er niets aan.

Ik was nooit een knappe jongen geweest, maar ik kreeg alsnog vriendjes met wie ik langere tijd relaties had. Achteraf gezien ben ik bij elke relatie misbruikt, vaak voor de seks of puur omdat de ander over iemand heen probeerde te komen via mij. Ik was altijd sterk afhankelijk, omdat ik door mijn asperger moeite had om contact te leggen met andere mensen, daardoor kwam het feit dat ze mij dumpten nog harder aan.

Mijn lichaam begon tegen te stribbelen, m'n lichaam ontwikkelde zich vreemd, ik kreeg epilepsie in de puberteit en een vreemd, lelijk lichaam. Zeker in de puberteit wil je niet op straat worden uitgelachen omdat je zo lelijk bent. Ik kreeg regelmatig berichten van mensen: "Jij bent zo lelijk, met jou ga ik niet praten." Zonder enige aanleiding.

Aangezien ik mijn uiterlijk om de een of andere reden het belangrijkste vind (aangezien dat het enige is wat er tegenwoordig nog toe doet), doet het me ontzettend veel pijn dat ik zo ontzettend walgelijk ben qua uiterlijk. Ik ben een getalenteerd pianist en een lief mens, maar dit uiterlijk staat me zo in de weg dat ik al jaren overweeg zelfmoord te plegen.

Na de pesterijen raakte ik in een zware depressie, die nog steeds voortduurt. Ik kan al jaren niet meer van iets genieten en zit een beetje levenloos achter m'n computer muziek te luisteren. Van m'n liefde voor muziek maken of gezellige dingen doen is niks meer over. Hulpverlening helpt niet, ik wil diep van binnen niet geholpen worden, ik wil gewoon dood.

Enige probleem, ik kan me er gewoon niet toe zetten. Als ik op het viaduct sta, denk ik aan m'n ouders die veel van me houden. Als ik met het mes op m'n polsslagader sta, denk ik aan de talen die ik nog wil leren spreken. Maar ik zal nooit gelukkig worden (zoals mijn moeder nog steeds niet gelukkig is) en daarom is het beter als ik dood ga.

Sterkte aan iedereen die wel door deze storm heen wil komen, een mooi leven toegewenst.
Datum:
17-01-2012
Naam:
Mark
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

Mijn verhaal

Mijn verhaal begint toen ik zes was, toen werden mijn 2 broertjes geboren. Spijtig genoeg heb ik de ene maar pas na 2 weken een eerste keer mogen zien, en voor ik mijn andere broertje mocht zien was hij bijna 4 maanden oud. Terwijl mijn ouders wel al vanaf de eerste dag uren bij hen mochten zijn zat ik telkens urenlang alleen in de gang van het ziekenhuis. Niemand die naar me omkeek, niets te doen, want een gameboy of zo mocht ik niet van mijn ouders. Gelukkig was mijn opa er toen nog, als hij op bezoek was ging hij een paar minuutjes naar mijn broertjes maar kwam hij daarna bij me zitten. sinds dat mijn broertjes geboren zijn hadden mijn ouders geen tijd meer voor mij, huiswerk maken moest ik alleen doen, ik had niemand waaraan ik iets kon vragen. Vriendinnetjes wouden niet meer met me spelen omdat ze nooit bij ons thuis mochten komen spelen. Naarmate ik ouder werd, en zeker de laatste jaren van het middelbaar, en mijn jaren op hogeschool trok ik me meer en meer terug op mijn kamer en chatte ik het liefst met volwassenen. Dit heeft er bijna zelfs toe geleid dat ik niet slaagde en een jaar verloor, maar dat heb ik net op tijd ingezien. Nu ben ik 20 en heb ik een hele lieve vriend die enorm veel van me houd, maar omdat hij een pak ouder is dan ik willen mijn ouders niets van hem weten,en ben ik noodgedwongen bij hem komen wonen zonder dat mijn ouders van iets wisten. Mijn broers missen me verschrikkelijk, maar als ik terugga heb ik geen eigen leven meer en bestaat mijn toekomst enkel nog uit het verzorgen van mijn gehandicapte broer. en dat zie ik ook niet zitten,ik wil best meehelpen hem te verzorgen, maar niet als ik moet kiezen tussen mijn vriend en mijn broer, want dan kies ik voor mijn vriend. Mijn ouders maken me bij de hele familie zwart, dus daarmee heb ik noodgedwongen ook gebroken. Het liefst van al wil ik alle ruzie's oplossen zodat al deze problemen niet langer meer aan me knagen. Mijn vriend probeert me in alles te steunen, maar nu ben ik op een moment gekomen dat ik zo niet verder kan. En hoeveel ik ook van hem hou, nu is de kans groot dat ik deze wereld snel verlaat om gelukkiger te zijnen de pijn van alle ruzie's en verwijten niet meer te voelen.
Datum:
17-01-2012
Naam:
sara
Leeftijd:
20
Provincie:
Zeeland

toneelspelen

ik doe me heel anders voor hoe ik ben op mijn middelbare school ben ik heel vrolijk en heel hyper. maar niemand ziet de echt ik, van binnen ben ik gewoon heel depri ik heb aan zelfmoord gedacht maar het toch niet gedaan omdat ik veel kostbaars achter zou laten, mijn ouders mijn nieuwe vrienden, mijn familie. ik ben me zo gaan voelen doordat ik op de basisschool werd gediscrimineerd ik was namelijk de enige witte in mijn klas. ik werd gepest en in elkaar geslagen. ik moest toen alles alleen doen, nu zit ik op de middelbare en heb ik vriendinnen, maar ik ben gewoon niet sociaal omdat ik nooit vrienden heb gehad, maar ik wil niet dat iemand het weet. soms laat ik wel mijn droevige en depresieve kant zien maar het lijkt of niemand het ziet of willen ze het niet zien. kan ik nou zo goed toneelspelen of maakt het niemand uit? ik heb het gevoel dat mijn vriendinnen niet echt om mij geven het lijkt of ze altijd iemand leuker vinden. thuis moet ik vaak huilen mijn ouders proberen me goed te helpen. ze hebben me op een soort van cursus gezet dit heeft goed geholpen maar het is nog niet helemaal weg. ik hoop dat het wel ooit weg zal gaan.
Datum:
16-01-2012
Naam:
md
Leeftijd:
13
Provincie:
Anders

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.