Levensverhalen (pagina 303)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

leeg

Ben sinds 2009 hiv positief. Sinds dien gaat t steeds slechter met me. Mijn relatie bleek een groot leugen te zijn. Bleef alleen achter met een kindje. Vertelde mijn beste vriendin (vriendinnen langer dan 20 jaar) van mijn ziekte. Sinds dien negeert ze me en heb ik al 2 jaar geen contact meer. Hou mijn ziekte geheim voor familie omdat mijn ouders de partner van toen aflkeurde (snap nu waarom en schaam me) voel me leeg en alleen. Niemand die weet hoe ik me echt voel. Iedere dag is zwaarder en vraag me dagelijks af of ik t leven wel waard ben. Ik heb mijn kindje ....maar die red t ook wel zonder mij en is misschien wel beter af als ik er niet meer ben.
Datum:
20-04-2013
Naam:
foreverangel
Leeftijd:
32
Provincie:
Zuid-holland

het perfecte leven

Juist ja, je zou zeggen dat ik een goed leven heb. Niets te klagen. Althans dat denken me vriendinnen. Vaak zeggen ze tegen mij dat ze Marloes zijn op mijn leven en dat ze zouden willen ruilen. Ik heb een eigen auto gekregen, zit op een particuliere school (waar het ook goed gaat), heb super vriendinnen, heb het naar me zin op het werkwerk en mijn vrije tijd steek ik in mijn paarden.

Toch heb ook ik wel eens gedacht... Waarom zou ik nog doorgaan met dit leven... Hoe dat allemaal komt... Ik zou het graag zelf ook willen weten. Ik heb vaak ruzie met me ouders, maar dat kan toch geen reden tot zelfmoord zijn?

Nou gaat het de laatste tijd alleen maar slechter thuis, en ik zit er heel erg mee en misschien door dit te schrijven dat het dan beter gaat. Me vader heeft zojuist verteld dat ie me uit huis willen hebben. Waarom? Ik zou het niet weten.. Communicatie kennen ze hier bij ons thuis niet. Liegen, dat wel maar al te goed... Ik word er moe van, telkens belonen ze dingen die ze niet waarmaken.. Het geeft een gevoel van hoop, waarna je daarna diep in de grond wegzakt en flink teleurgesteld wordt. En zo gaat het telkens door en door. Ik kan het niet meer. Me hoofd draait overuren. Ben moe, chagrijnig en kan dit met niemand delen.. Ik ga nu met een psycholoog praten in de hoop dat ik weer wat positiever tegen het leven sta. Ik hoop dat iedereen die deze site bezoekt met het idee zelfmoord te plegen, er werkelijk goed over na te denken. Ik heb er zelf vaak aan gedacht en nog steeds. Maar ik zou dit me lieve vriendinnen en paarden niet aan kunnen doen. Zij zijn me alles en voor hun probeer ik toch door te zetten, met de hoop op een gelukkige toekomst. X

Datum:
20-04-2013
Naam:
klipper
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

Zware depressie

Hoi allemaal,
Ik zit nu een paar weken met een depressie en ik weet het allemaal niet meer. Ik heb nergens meer zin in en zie het nut gewoon niet meer. Ik schrijf dit vandaag omdat ik net een gesprek heb gehad met mijn moeder en stiefvader, waarin duidelijk werd gemaakt dat ik zorg voor alle problemen hier thuis. Mijn stiefvader is nu een paar weken al erg verdrietig en denkt erover om ergens anders te gaan wonen, omdat ik hem teveel problemen geef. Ik zorg ervoor dat iedereen zich onprettig voelt thuis, op school, op het werk, overal waar ik kom. Ik kan er gewoon niet meer tegen dat iedereen zulke problemen heeft door mij en het lijkt me de beste oplossing als ik gewoon weg ben..
Datum:
20-04-2013
Naam:
Martijn
Leeftijd:
18
Provincie:
Flevoland

het perfecte leven

Juist ja, je zou zeggen dat ik een goed leven heb. Niets te klagen. Althans dat denken me vriendinnen. Vaak zeggen ze tegen mij dat ze Marloes zijn op mijn leven en dat ze zouden willen ruilen. Ik heb een eigen auto gekregen, zit op een particuliere school (waar het ook goed gaat), heb super vriendinnen, heb het naar me zin op het werkwerk en mijn vrije tijd steek ik in mijn paarden.

Toch heb ook ik wel eens gedacht... Waarom zou ik nog doorgaan met dit leven... Hoe dat allemaal komt... Ik zou het graag zelf ook willen weten. Ik heb vaak ruzie met me ouders, maar dat kan toch geen reden tot zelfmoord zijn?

Nou gaat het de laatste tijd alleen maar slechter thuis, en ik zit er heel erg mee en misschien door dit te schrijven dat het dan beter gaat. Me vader heeft zojuist verteld dat ie me uit huis willen hebben. Waarom? Ik zou het niet weten.. Communicatie kennen ze hier bij ons thuis niet. Liegen, dat wel maar al te goed... Ik word er moe van, telkens belonen ze dingen die ze niet waarmaken.. Het geeft een gevoel van hoop, waarna je daarna diep in de grond wegzakt en flink teleurgesteld wordt. En zo gaat het telkens door en door. Ik kan het niet meer. Me hoofd draait overuren. Ben moe, chagrijnig en kan dit met niemand delen.. Ik ga nu met een psycholoog praten in de hoop dat ik weer wat positiever tegen het leven sta. Ik hoop dat iedereen die deze site bezoekt met het idee zelfmoord te plegen, er werkelijk goed over na te denken. Ik heb er zelf vaak aan gedacht en nog steeds. Maar ik zou dit me lieve vriendinnen en paarden niet aan kunnen doen. Zij zijn me alles en voor hun probeer ik toch door te zetten, met de hoop op een gelukkige toekomst. X

Datum:
19-04-2013
Naam:
klipper
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

I can't take it anymore

Ik ben een meisje van 17 jaar wat opzich nog niet oud is en veel mensen zeggen mij dat ik nog een hele toekomst heb. Wat voor mij taboe is. Mijn toekomst is een groot zwart gat. Ik wil hier niet meer zijn, echt niet. Ik had nooit verwacht dat het leven zo zwaar zo zijn, dat er zoveel tegenslagen konden zijn. Ik ben 17 en heb op deze leeftijd al meegemaakt wat je over je hele leven zou moeten meemaken. Vele mensen denken dat ik gelukkig ben en dat ik sterk genoeg ben. Maar dat ben ik echt niet. Ik wil opgeven, ik wil hier gewoon weg. Weg van iedereen. :(
Datum:
19-04-2013
Naam:
Jana
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Ik vid julie allen geweldige personen !!

Ik zit hier nu te lezen,en ik kan alleen maar respect geven aan jullie.Jullie hebben mijn hart geraakt.Ik dacht toch echt dat er maar een oplossing was,en ik geloof dat dit de foute is.Wij slaan ons er toch wel uit?!Heel veel respect voor jullie die hun verhaal doen,en dank julllie !!!!!
Datum:
19-04-2013
Naam:
Richard
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

mijn verhaal

ik ben een meisje van 14 jaar, ik heb een tijdje geleden ontdekt dat mijn moeder via der mobiel een "relatie" heeft. Dat deed me erg zeer en daar voel ik me zeker kut over.
Ik heb wel vriendinnen, maar ik ben wel het buitenbeentje. Ook al ben ik bij me vriendinnen ik voel me nogsteeds alleen.
Ook als ik in de spiegel kijk, word ik best verdrietig omdat ik mezelf niet mooi vind, ik kan me niet voorstellen dat iemand van mij zou kunnen houden.
Ik heb op een een of andere manier geen zin om verder te gaan, het gaat gewoon niet.
Ik ben een tijdje geleden begonnen met mijn polsen te snijden, ik weet ook niet waarom het gaat vanzelf...
ik heb er vaak over nagedacht om er een eind aan te maken, maar telkens is er weer iets waardoor het niet kan, echt maar een klein dingetje, ik wil kunnen stoppen met snijden, me goed voelen en plezier hebben in het leven. Dat is mijn doel, het is lastig dat zeker, maar ik denk dat het haalbaar is
Datum:
18-04-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

hopeloos geval

Ik ben 21 jaar en onlangs gestopt met mijn rechtenstudie. Ik ben verslaafd aan cocaine en alcohol. Mijn omgeving weet hier niet van, ook niet van mijn schulden. Ik weet niet hoe ik hieruit ga komen en heb daarom zelfmoord in overweging genomen, maar toch niet gedaan. Zelfs dat kan ik niet. Ik weet gewoonweg niet hoe ik dit moet oplossen, ik durf ook niet. Omdat ik een schijtluis ben.
Datum:
16-04-2013
Naam:
galileo
Leeftijd:
21
Provincie:
Limburg

Blijf sterk

Ik ben een meisje van 13 jaar,
ik ben sinds groep zeven depressief geworden, nu al bijna 4 jaar. Ik huil bijna elke dag, heb een periode gehad dat ik me sneed en voel me het grootste gedeelte van de dag down. Zelfmoord? Daar denk ik elke dag aan. Maar weet je wat? Ik ben nog maar 13, heb een heel leven voor me en ik blijf sterk. Ik zie hier veel verhalen van kinderen van 13 of jonger die zelfmoord willen plegen. Dan lees ik verhalen over kinderen waarbij er een jongen vervelend doet, een broer of zus je pest of dat je gevallen bent van je pony. Die periodes duren NIET je hele leven, dus waarom zou je zelfmoord plegen? Zoek hulp! Dat ben ik nu ook aan het doen. Het helpt bij mij al een beetje...

Ik schrijf (bijna) elke avond mijn gevoelens op in een boekje. Dit is echt heel fijn, op die manier kan je je verdriet van je af schrijven.

Zelf ben ik ook met een docent gaan praten hierover. Het is fijner om het met een volwassene te doen, die weten hier meer over. Ik praat namelijk niet met kinderen over mijn depressie. Die snappen me niet en dat maakt me nog verdrietiger...

Ik weet natuurlijk niet zeker of deze tips werken. Maar alsjeblieft, pleeg geen zelfmoord. Er zijn mensen die van je houden, echt waar!

Maar onthoud, is er een jongen die vervelend doet? Zoek hulp. En voel je je vaak verdrietig? Praat er met iemand over !

En blijf ALTIJD, maar dan ook echt ALTIJD sterk! Je bent maar één keer kind en van die tijd moet je genieten!
Datum:
16-04-2013
Naam:
L.
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

zonder reden leven

Ik word al jaren aan een stuk door gepest, door leerkrachten, studenten, alles licht zo overhoop ik weet nie hoe het zo nog langer verder kan, Ik zie geen uitweg meer, mss is het beter dat iedereen van me af is? tkomt er ook altijd opneer dat ik heb ben, ik heb geen reden nie meer om te vechte omte leven! ik kan het niet aan. De liefde vn mijn leven ziet me niet staan, ik ga dag na dag meer kapot in mijn eige lichaam en niemand die het ziet! ik kan niet meer ;'(
Datum:
15-04-2013
Naam:
JOlien
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.