Levensverhalen (pagina 297)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Te slim

Vroeger had ik een goed leven ik was de slimste van de klas sloeg 2 jaren over in school . Maar na een tijd begon ik te piekeren. Toen viel het nog mee , maar het gevoel van verdriet werd een standaard gevoel.Ik voel me al weken slecht.
Ik zit nu wel al in MPK (Medisch Psychologische Kliniek).Maar ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt laat staan kan helpen. Ik sleur mij door mijn dagen van verdriet. Een hopeloze situatie voor mij.
Datum:
10-05-2013
Naam:
Gismo
Leeftijd:
11
Provincie:
België

GEPEST

ik ben een meisje van 11.
en ik wordt op school gepest door alle pestkoppen. Ze trekken aan mijn haren, ze maken alles kapot, duwen, slaan, schoppen mij, ze gooiden ook een keer vuurwerk naar mij en toen moest ik naar de dokter. De leraren doen helemaal niets en mijn ouders ook niet. Ik weet het nu helemaal zeker! Ik ben klaar met mijn leven. Maar ik ben nog jong dus ik weet niet hoe ik zelfmoord moet plegen
Datum:
10-05-2013
Naam:
Sanne
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-holland

Tja,

Iedereen dacht dat het goed met me ging, ik lachte veel en iedereen dacht dat ik blij en gelukkig was. Nou, dat was tot me 9de. Op mijn 9de ging mijn beste vriend 'Scot' samen met zij moeder 'Yasmin' verhuizen naar Engeland, mijn leven storten in. Maar ik ging door, en bleef skypen met Scot en Yasmin en de nieuwe vriend van Yasmin. tot dat ik van Scot hoorde dat zijn moeder in het ziekenhuis lag. Ik wou naar Engeland, maarja als 11 jarige meisje onderhand, alleen naar Engeland, ik had geen geld dus kon nergens heen. Ik lag nachten lang te huilen. mijn ouders wisten niet dat ik een beste vriend had, ze zijden altijd 'Meiden en Jongens kunnen geen beste vrienden zijn'. Ik kon bij niemand terecht om te praten, want ik had geen vrienden, ik was dik dus niemand wou met me om gaan. En toen hoorde ik dat Yasmin kanker had, en dat het niet meer weg zou gaan, ze zou niet meer zo lang te leven hebben omdat het ze het al blijkbaar al een half jaar had. Ik was super down, maar liet het niet merken op school niet en thuis niet. En toen was de dag dat Scot zij 'Me moeder is dood'. Ik kon het niet geloven toen hij het zij, ze is zo een sterke vrouw. Ik huilde de hele nacht. Ik was aan het skypen met Scot, we waren allebei aan het huilen, en hij vertelden dat zijn stief pa hem mishandelde, en dat hij bij hem moest wonen, hij wou dat niet, en zei 'Ik kan dit niet meer, je zal snel een brief van me ontvangen, en dit is de laatste keer dat je me ziet, maar vergeet nooit dat ik van je hou, we zijn vrienden voor het leven, en stay strong'. ik begreep niet wat hij bedoelde en Scot sloot de videochat af. 3 dagen later op12'11'11 kreeg ik een brief thuis, daar stond:
'Lieve Sabiene, Als jij dit leest ben ik weg' verder las ik niet, ik rende naar boven, en ging daar pas weer verder lezen.
'Ik hielt het niet meer met Kelvin (Stief pa). Ik ben naar de hemel, bij me moeder, zonder haar ben ik niks. Jij was me enige vriendinnetje, en dat zal ook voor altijd zo zijn. ik hou van je vergeet dat niet, en je hebt het nu ook moeilijk thuis, maar ik weet zeker dat het goed komt, je zal later een leuke man vinden. en je eigen kinderopvang openen. Ik weet het zeker. Echt het spijt me dat ik nu weg ben, maar als je s'avonds naar de sterren gaat kijken, dan ben ik dat sterretje die naar jou lacht en over jou waakt. Ik weet dat je me zal missen, maar je moet niks gaan doen, dit was voor mij de enige keus, ik zal je nooit vergeten. Ik hou van je sabje, je bent het liefste en knapste meisje die ik ken! Stay strong Sabje.
heel veel kusjes van je maatje Scot' stond er, en onder aan het blad 09'11'11 met nog een ketting met een balletje en een kus afdruk erop. Ik huilde en huilde maar. De volgende dag moest ik gewoon naar school dus moest een fake lach opzetten. In dat jaar werd ik ook seksueel aangerand door me broer, met autisme. Op een dag heb ik dat tegen me moeder gezegt, en me broer werd uit huis gezet. in 2012 kreeg ik ook zelfmoord gedachtes en begon ik met mezelf te snijden. Ik was in maart 2013 weg gelopen, en was naar een brug gegaan vlakbij mijn huis. Ik wou springen maar heb het niet gedaan. Ik sneed mezelf niet meer, omdat ik bang was dat me ouders er achter kwamen. In 2012 augustus ging ik naar klas 1, eindelijk een nieuw begin, geen gepest. nou, dat hoopte ik, maar had het verkeerd. De eerste dag al meteen 'Ha, jij bent dus de dikkie dik uit de klas' en dat soort dingen. Ik begon me weer te snijden, Ik moest praten met mensen, over mijn depressiviteit. Ik wou dat niet, dus ging maar gewoon lachen om alles en druk doen, zodat ze zouden denken dat het goed met me gaat. En toen kwam mijn mentor er achter dat ik mezelf snijd, en zij het tegen me ouders. Toen ik thuis kwam werden me ouders boos, en had 4weken huis arrest, maar ik bleef me snijden. En nu, nu moet ik met een psycholoog praten. Ik kan dit niet meer, gewoon mijn k*t leven, ik wil weg, weg van alles, naar me beste vriend en al die shit achter me laten. Dus weet niet of ik hier nog lang zal zijn........
Dit was mijn verhaal x
Datum:
09-05-2013
Naam:
Sabiene
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

Depressie

Ik leed een doodnormaal leven, tot ik iets deed wat mijn keven totaal veranderde. Ik begon me minder goed te voelen en wilde niet meer eten. Ik wist dat het niet goed was, dus probeerde er met mijn beste vriendin over te praten. Maar ze nam me niet serieus. Ik ging hier kapot aan. Mijn depressie werd als maar erger en erger. Ik kwam alleen uit bed voor school en het avond eten, en kwam verder nooit mijn kamer uit. Op school ging het vreselijk. Ik haalde alleen maar onvoldoendes, waardoor ik nog slechter in me vel ging zitten. Ik kon niet slapen en raakte volledig uitgeput. Ik had niet meer de kracht omnaar school te gaan, dus ik vond dat er iets met me moest veranderen. Voor deze tijd had ik dagelijks ruzie met me vriendinnen. Het leek mijn moeder goed om met hun te praten. Dit deed ik en het luchte op, maar de ruzies bleven, en ze besloten om me uit het groepje te zetten. Mij wereld storte in. Ik had niemand meer! Gelukkig vond ik gou nieuwe vriendinnen, en alles ging weer goed met me. Ik ben naar een nieuwe school gegaan en heb hier ook nieuwe vriendinnen. Ik dacht dat ik van mijn deressie af was, maar dat had ik goed mis! Een tijdje terug kreeg ik een terugval. Mijn enegrie was ver te zoeken en mijn cijfers gingen flink naar beneden. Buiten dat begon ik met zelf pijniging. Ik hielt metale voorwerpen i. Een kaars en drukte ze vervolgens gloeiendheet tegen mijn huid. Ik zat inder de littekens, maar was bang dat iemand het zag, dus verborg ze onder lange shirts. Ook heb ik me een oaar keer gesneden. Ik leef nu nog steeds zo.. Ik sleep mezelf door de dagen heen, en stort thuis in. Dan brand ik mezelf een aantal keer en blijf in mij bed liggen, zo gaat het dag in dag uit. Ik voel me gewoon altijd down en het is vreselijk!
Datum:
09-05-2013
Naam:
Lisa
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

_

Waarom? Waarom heb ik altijd ruzie met mijn moeder? Mijn moeder is een schat van een meid. Maar zit ik dan zo in de knoop met m'n leven? Mijn moeder heeft al heel lang smetvrees, oftewel dwang. Een ziekte waar ze zelf niks aan kan doen, maar haar eigenlijk wel helemaal kapot maakt. Meer dan een jaar geleden was ze depressief. Ik zorgde toen eigenlijk voor haar, ipv dat ze dat voor mij deed. Ze lag dagen lang in haar bed en ik moest mezelf maar redden. Opzich die eenzaamheid vond ik wel fijn, lekker alles op mezelf doen. Maar het was niet goed. Paar maanden later kwam ik thuis van school, ik ging naar mijn moeders kamer om te vragen wat ze wou eten. ( Ik was van plan om daarna snel de stad nog in te gaan en daarna had ik een verjaardagsfeest van een klasgenoot en zou daarna nog uitgaan). Toen kwam ik mijn moeder heel raar tegen, ze praatte raar en ze had gekotst. Ik ben niet snel bang maar toen was ik doodsbang. Ik wist niet wat ik moest doen dus heb snel de vriendin van mijn tante gebeld. Zij kwam zo snel mogelijk, daarna was mijn moeder niet meer aanspreekbaar. Dus toen hebben we 112 gebeld. Toen ze op de IC lag was t duidelijk wat ze op had waardoor ze zo raar deed. Ze had een overdosis antidepressiva op (medicijnen waar ze eigenlijk mee moest stoppen). De dag daarna werd ze naar een psychiatrische afdeling gebracht, daar heb ik mijn moeder weer gesproken. Ze vertelde mij dat ze zelfmoord heeft gepleegd, ze had dr geen zin meer in. Maar had nu ontzettend erge spijt want ze wist dat ze mij niet alleen kon laten (woonde alleen met mijn moeder, mijn vader kende ik niet en heb geen broertjes of zusjes. Alleen mijn moeder dus). Sindsdien woonde ik bij mijn tante, wat niet helemaal leuk was. Je moest praten met jeugdzorg, trias etc. wat totaal geen pretje was. Vriendinnen waren er wel voor me, maar ze begrepen mij gewoon niet. Wat ik opzich ook wel snap want ik liet niet veel los over wat er gebeurd was. Liet het meer voor mezelf. Sindskort woont mama weer thuis, ik nog niet.. Mama is eigenlijk nog te ziek, wat ik niet leuk vind. Ik kan alles wel bij elkaar schelden. Intussen ben ik ook nog naar een nieuw pleeggezin gegaan, waar ik het super leuk heb. Heb verder een super leven ik doe alles wat ik niet laten kan en heb super vrienden en vriendinnen! Maar toch als ik bij mama kom voel ik me kut. Mijn tante heeft me wel eens verteld dat het allemaal mijn schuld is wat er met mijn moeder is gebeurd. Ik kan dat niet vergeten. Het is ontzettend lang geleden maar kan t gewoon niet.. Heb net ruzie met mama gehad om een dom klein ding, voel me super schuldig en ben bang dat ze nog een keer probeert om zelfmoord te plegen. Ik heb er ook over na zitten te denken, maar kan mijn moeder en vrienden niet in de steek laten. Hoe een kutwijf ik soms ook kan zijn.. Voor de mensen die zelfmoord willen plegen, doe t aub niet je doet er mensen mee pijn. Mensen gaan je missen! Je dierbare. Je staat er niet alleen voor, zoek hulp.
BTW: als je dit hele verhaald hebt gelezen, bedankt voor je tijd!! Ik moest het even kwijt!!
Datum:
09-05-2013
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Overijssel

ik zie 't niet meer zitten

ik ben 16 jaar, zit altijd alleen thuis te gamen, ben te dun, alle meisjes wijzen me af
vele zeggen wel dat ik knap ben maarja
ik plaats dit omdat ik er graag over wil praten maar niet met m'n ouders, ik heb erg vaak zelfmoord gedachten en denk eraan hoe het zou zijn als ik dood was,
het voelt bevrijdend en zit er sinds een paar dagen echt dagelijks mee,
ik voel mezelf waardeloos en het voelt alsof ik nergens aan bijdraag,
ik heb bijna mijn examens en denk dat ik ga zakken en ga zo maar door,
het voelt uitzichtloos,
kan ik hier met iemand over praten
Datum:
08-05-2013
Naam:
.
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

mijn verhaal.. dat gelukkig een goed einde heeft

ik zit nu in de eerste op de middelbare school tot en met groep 8 ging alles nog goed. ik had heel veel goede vriendinnen, we zeiden altijd: WIJ ZIJN NIET TE BREKEN! maar toen ging ik net naar een andere school dan zij, eerst vond ik dat niet zo erg ik dacht we zullen elkaar toch nog wel heel vaak spreken. maar al na een week praat er helemaal niemand van me oude klas meer tegen me ze negeren me allemaal, alle 45 kinderen...
en zo kwamen er nog meer problemen bij:
mn vriendinnen die nu bij me in de klas zitten,laten me ook allemaal lekker stikken. en me moeder denkt dat ik anorextia heb en zegt wel 20x per dag dat ik te dun ben. en e word nooit rekening met mij gehouden het gaat allemaal om mn zusje, hallo ik heb ook nog een leven! ik besta ook nog! denk ik dan.
ik heb vaak aan zelfmoord gedacht...
totdat ik gisteravond met een vriend zat te praten. ik heb hem echt alles vertelt en hij heeft ong. het zelfde meegemaakt als wat ik nu meemaak hij zei: je moet geen zelfmoord plegen, denk aan de mensen die van je houden!
maar ik had het gevoel dat niet, dat er iemand van me hield
dus hij zei: ik hou van je, als vriend! en ik weet zeker dat er nog wel meer mensen van je houden
en die woorden hebben me overgehaalt om geen zelfmoord te plegen, dankzij die woorden kan ik dit nog vertellen.
dus voor iedereen die dit leest: ik denk dat zelfmoord niet de goede oplossing kan zijn, er zijn echt mensen die van je houden ookal voelt het niet zo! hoe alleen je je ook voelt, er zijn mensen die om je geven en van je houden
Datum:
08-05-2013
Naam:
anoniempje..
Leeftijd:
12
Provincie:
Utrecht

altijd hetzelfde

hey
ik ben een meisje van 15jaar en kwor al heel mijn levenlang geconfronteed me pesterijenen sinds vorig jaar werd het alleen maar erger kwou hier gewoon ni meer zijn maar ja ik wou vaak verdwijnen van het leven maar kdurfde ni want kheb nog keiveel vrienden die wel om mij geven maar toch .
ik dacht da heel die periode voorbij was maar ondertussen is het weer in mijn kop en wil ik het weer ni kheb één droom en dat is naar mijn oma te kunnen die al dood is dusja:(
kvraag me vaak af wrm dak leef en wa voor nut dak heb want als het er op aankomt kennen ze mij toch altijd en pakken ze mij ook als slachtoffer :( nu wilk helemaal ni leven maar ik durf ook ni mijn vrienden achter te laten dusja da maakt het zo veel moeilijker ik heb ook al vaak op het punt gestaan om naar beneden te springen op school maar daar benk nooit alleen ofwel loopt er dan een leerkracht achter mij ofwel loop ik bij een goede vriend dusja
ik voel me echt zo laf dak niks durf en niks doe want ik wil hier echt niet meer leven ik wil gewoon dat het voor mij hier gedaan is en dat ik van alles af ben en dak voor goe rust heb
Datum:
08-05-2013
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Mijn leven is een nachtmerrie

Ik ben bijna 26, getrouwd en we hebben 3 kinderen. Ik zie mijn leven niet meer zitten. Jaren lang heb ik dit gevoel gehad, het ging over ik ben te genieten, tot dat ik ontslagen werd. Het begon op mijn 11de toen we naar Nederland verhuisde. Mijn zussen en ik, mijn ouders bleven in Afrika wonen. Ik ben een tijdje bij mijn oom gewoon en dan bij mijn oudere zus uiteindelijk op mijn 13de in een tehuis. Op mijn 12de leerde ik een jongen kennen hij was al 20. Mijn allereerste en grootste liefde. Mijn gaf me weer hoop, weer zin om te leven. Op mijn 16 raakte ik zwanger, we kregen een dochter we waren zo gelukkig, toen onze dochter 2 kaar werd heb ik het uitgemaakt omdat ik er achter kwam dat hij mij bedrog het deed zo pijn, het vertrouw was weg dus uit elkaar gaan was het beste. Ik raakte in contact met andere meiden en het leven leek weer mooi te zijn. Samen gingen we uit, deden we leuke dingen. Met mijn familie had ik amper contact dus vanaf mijn 12de tot mijn 20ste. Ik beslot uiteindelijk om naar België te verhuizen waar mijn andere zus woonde ( wij hadden ondertussen al paar maanden contact) omdat ik het niet meer zag zitten, de dreigingen van mijn ex was ik meer dan zat. In Antwerpen aangekomen had ik gelijk werk. Mijn dochter was al 3,5 dus ze ging naar school. 4 maanden later leerde ik mijn huidige man kennen via een collega. Hij was haar neef. Ik was niet verliefd, hij was totaal niet mijn smaak, maar die jongen had iets, hij wist goed wat hij wou en hij kwam echt serieus over. Tot nu toe had ik geen serieuze relatie meer gehad, ik vertrouwde geen enkele jongen meer, maar deze jongen was een echte gentleman hij wist precies wat hij wou. Na paar weken ben ik met hem op date geweest, de week daarna lag ik al met hem in bed dus heel snel raakte ik zwanger. We kregen een dochter. Ondertussen leerde we elkaar kennen en kwamen tot conclusie dat wij totaal anders waren, wij waren nooit eens met elkaar, we zagen het niet meer zitten. Toch zijn we bij elkaar gebleven. Ik raakte weer zwanger en toen ging we trouwen. Het is wat beter tussen ons. Ik liet al mijn vrienden vallen. Dus de buiten wereld bestond niet meer. Het enige wat ik deed was: thuis, werk dus moeder zijn, vrouw zijn en mijn werk goed doen. Al snel raakte ik in depressie. Ik kon het niet meer dit leven was niet mijn leven. Ik leef niet meer, ik doe geen leuke dingen, ik zie geen andere dingen of mensen, ik heb geen vrienden nee nee dit wil ik niet! Hij begreep mij niet, hij vond mij altijd overdrijven. Nou begon af en toe af te spreken met vriendinnen van Nederland ook al was het maar eens in de zo veel tijd, maar dat deed me goed. En toen gebeurde het: ik werd 2 maanden geleden ontslagen! Het ontslag viel mee, maar wat me diep raakte is het besef dat je nu niks anders meer doet. Dus ik ben weer alleen moeder en vrouw. Ik zie mijn vrienden niet, ik doe geen leuke dingen, ik zit hier de hele tijd, voor de kids zorgen, huishouden enzo. Dit leven wil ik niet ik solliciteer me rot, maar steeds geen positieve feedback ik blijf dit herhalen elke dag en elke keer. Ik ben niet gelukkig, ik kan het niet meer. Ik ben moe, uitgeput, overbelast, noem maar op. Ik wil dit niet meer en ik kan het niet meer
Datum:
08-05-2013
Naam:
Chanel
Leeftijd:
25
Provincie:
België

wrm

heey
me broer heeft ook zelfmoord gedaan en daar kom ik niet mee klaar het is nu al 5 jaar geleden maar ik heb ook al een poging gedaan maar toen dacht ik ik doe het toch niet soms wil ik het doen maar ik doe het niet ik denk waarom moet het leven zoo eindingen maar de laatste tijd praat ik hard op in me kamer tegen me broer ook al weet ik dat hij er niet meer is maar toch ik mis hem en ik ga daar aan kapot hij was me beste vriend en ik wil bij hem zijn maar zelfmoord is geen oplossing!
Datum:
08-05-2013
Naam:
onbekent
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.