Levensverhalen (pagina 294)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Vergif

Ik weet niet waarom ik het gevoel heb dat dit mss kan helpen... maar ik heb al alles geprobeerd behalve HET. Ik heb er wel al vaak over nagedacht hoe ik het zou doen :) maar denk dat ik de moed gewoon niet heb.

'Tis allemaal begonnen een hele tijd voor ik geboren ben, toen mijn ouders nog samenwoonden en mijn vader tijdens de werkdagen in Duitsland zat met het leger. Mijn ouders gingen allebei voltijds werken maar mijn vader heeft al het geld er door gedaan in Duitsland, waardoor mijn ouders zonder enige cent op hun rekening zijn begonnen aan een gezin met twee kinderen.

Daar ben ik dan uiteindelijk de dupe van geworden omdat ik de oudste ben. Al deze problemen heb ik pas ontdekt toen ik succesvol afstudeerde aan de humaniora, mijn ouders hadden niet verwacht dat ze nog hogere studies zouden moeten betalen. Dit is het enige dat ik nog wou en gelukkig heb ik dat (na veel verwijten dat ik daar te dom voor was etc...) voor elkaar gekregen. Ik woon matig ver van mijn school af, hoewel ik verschillende opties had, heb ik voor deze school gekozen omdat de afstand het kortst was. In de veronderstelling natuurlijk dat ik niet 'zoals iedereen' op kot zou kunnen omdat mijn ouders nog te veel geld verdienen om subsidies te krijgen. Dan vraag ik mij af, waar gaat dat geld naartoe? Als ik nieuwe kleren wil moet ik het zelf betalen, mijn ouders hebben nog meer dan €1000 schulden bij mij, laat staan bij mijn broer,... . Ik doe mijn best op school en behaal goede resultaten maar ik zie het gewoon niet meer zitten als ik hier thuis moet blijven zitten. Ondertussen weet ik al waar dat geld naartoe gaat, elke week 2x op café gaan zuipen, roken... Klagen dat ik niet thuis ben omdat ik altijd laat les heb (minimum tot 18u dus 19.30u thuis), klagen dat ik geen tijd heb om huishoudelijke taken te doen behalve mijn kamer, de bureau kuisen, afwassen en heel de gelijkvloers stofzuigen.

Komt er nog eens bij dat mijn vader mijn moeder bedrogen heeft twee jaar geleden. En dat ik als 20-er natuurlijk in het midden ertussen zit. Constant ruzie, verwijten tot diep in de nacht... .

Ik heb een vriendje, een hele geweldige kerel. Maar ik begin te denken dat het allemaal niet meer zal lukken. Als ik zijn ouders moet vertellen dat het thuis zo zit, dan ben ik bang dat ze dat niet zullen aanvaarden.

Ik ben ten einde raad... er zijn zoveel dingen die altijd misgaan, zoveel dingen die buiten mijn hand liggen...
Datum:
18-05-2013
Naam:
V
Leeftijd:
20
Provincie:
België

ik heb het geprobeert

Ik ga nooit mijn gevoelens kunnen uitdrukken. Iedereen kijk me raar aan. Aaltijd met dezelfde ogen alsof ik hier niet hoor te zijn. Ik heb het 6jaar kunnen volhouden maar het wordt me al teveel ik kan mensen amper in de ogen kijken. Het is raar ik heb altijd geprobeert iedereen te helpen en toch zelf onbekenden kijken me raar aan. Ik begin te geloven dat ik hier niet hoor te zijn
Datum:
17-05-2013
Naam:
Terry
Leeftijd:
30
Provincie:
België

Jullie zijn allemaal nog zo jong

Ik hoop met mijn verhaal jullie misschien te kunnen overtuigen om het niet te doen. Ik ben inmiddels 35 jaar en geloof me, ik heb geen gemakkelijk jeugd gehad ... Mijn moeder was verslaafd aan drugs (waaronder Heroïne) en drank, echt een fijne jeugd had ik niet. Ze ging met verkeerde mensen om, feestte vaak de hele nacht door terwijl ik de volgende dag naar school moest. Ook was er vaak geen geld voor eten en soms hadden we ineens heel veel geld. Ik was daardoor een depressieve puber en luisterde ook veel naar depressieve muziek. Vanaf mijn 9de wou ik al aan zelfdoding doen, ik voelde me niks waard, kon niemand vertrouwen, en had het gevoel dat mijn moeder mij toch niet zou missen, zou haar alleen een hoop zorgen en geld schelen. Wat ik vaak deed, was mijzelf ernstig verwonden zodat ik mijn innerlijke pijn niet zou voelen. Zodat ik mijn verdriet niet zou voel, zodat mijn tranen gebaseerd zouden zijn op pijn en niet op gevoel. ik ben dit heel sterk gehad tot zeker mijn 18de levensjaar. Vanaf mijn 16 moest ik uit huis omdat mijn moeder in de problemen was. Zij was toen inmiddels afgekickt van de Hero, maar nog niet helemaal van andere middelen. Ik ben toen in een Crisisopvang terecht gekomen, maakte er toen ook een zooitje van, niet naar school gaan, veel uit gaan naar de Korsa, scheit hebben aan alles en veel blowen om mijn pijn te verzachten. Gelukkig had ik toen wel iemand die mij erop wees dat dit de verkeerde kant op zou gaan. Dit heb ik mij enorm aangetrokken. Ben toen weer naar school gegaan, heb weer even thuis gewoond op zolder en ben toen in het begeleid wonen traject terecht gekomen. Ik heb heel vaak op het punt gestaan er een eind aan te maken, puur omdat ik me als ballast voelde, ik kostte geld, ik kostte drugs, maar op de een of andere manier heb ik het nooit doorgezet. Ik kon het toch niet, mijn overlevingsdrang was te groot, mijn doel om iedereen te laten zien dat ik niet zo ben of zou worden als mijn moeder, was een van de motivaties. Ook heeft mijn eerste vriendje een rol gehad hierin. Hij was nog maar 21, had een dikke mercedes en hij had zijn eigen bedrijf (ik was nog maar 15 bijna 16 toen) Ik dacht: als hij dat kan, kan ik toch zeker ook wel ergens komen. Dat is voor mij een enorme drijfveer geweest. Daarnaast had ik mijn oom en tante waar ik als klein kind vaak kwam, die voor mij een soort rolmodel waren. Waren precies het tegenover gestelde van mijn moeder, gelovig, naar de kerk gaan, etc. Daarnaast had ik ook veel steun van de ouders van allerbeste vriendin, die ik al ken vanaf mijn 8ste. Zij hebben mij heel erg goed opgevangen toen ik in de crisisopvang en begeleid wonen zat. Als je goed om je heen kijkt, zijn er een paar, echt een enkeling, die er echt alles voor doen om te zorgen dat je je enigszins op je gemak gaat voelen, het gevoel dat je niet alleen bent. Wat ik probeer te zeggen, ik ben nu 35, en ja, soms als ik het even moeilijk heb, spookt het nog weleens door mijn hoofd, maar nu ik zover ben (35) merk ik dat ik verantwoordelijk ben voor mijn geluk, niet mijn moeder, niet mijn broer, niet mijn vrienden, maar ik. Ik heb nu een goede baan, niet bij de politie wat ik heel graag wou, maar wel bij de rechtbank en ik mag niet klagen. Ik heb iedereen bewezen dat ik niet ben zoals mijn moeder en dat ik ook nooit zo zal worden. Ik ben IK en ik ben trots op mezelf zelfs als ik het even niet zie zitten zoals nu, zelfs nu denk ik, nee, het is mijn leven en ik bepaal hoe die eruit ziet en niemand anders. Ik weet dat ik niet de enige ben en niet uniek ben in de gebeurtenissen in mijn jeugd. Maar ik weet wel, als ik het kan, kunnen jullie het ook! Daar ben ik van overtuigd. Echt waar. En als je wil praten met me, kan altijd. Ik ben ervan overtuigd, ondanks alle ellende, dat je er alleen maar sterker van wordt, het zal niet makkelijk zijn of worden maar als je wilskracht om je leven te maken zoals jij dat wilt, dan is dat mogelijk :) Neemt niet weg dat ik het niet begrijp, ik begrijp het namelijk juist heel goed, echt waar.
Datum:
17-05-2013
Naam:
Selena
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-holland

zelfmoord partner

Hallo, mijn partner waar ik mee samenleefde heeft zo,n twee jaar geleden suicide gepleegd door onder de trein te springen. Heb ik alles wel geerfd. Maar dat geld is binnenkort op. Heb geen als een dakloze te eindigen. Denk er zelf ook over nu er een eind aan te maken. Heb geen werk en zo en zit met een duur huis die ik binnenkort niet meer kan betalen. Weet alleen niet hoe ik het gaat doen. De trein durf ik niet.
Datum:
17-05-2013
Naam:
juweel
Leeftijd:
46
Provincie:
Zuid-holland

verrot van binnen

Hallo, ik ben een jonge moeder van twee prachtige dochters. Ik heb n man, n eigen huis,n baan ,n auto. Dus alles lijkt zo gewoon. Iedereen ziet mij als een vrolijk persoon met n mooi leven. Ooit was dat leven minder mooi. Mijn hele jeugd, tot aan mijn 16e werd ik lichamelijk als geestelijk mishandeld.dagelijks werd ik vernederd. Kreeg altijd te horen dat ik niks was, niks kon, dik was, lelijk was etc. Daarnaast ben ik 8 jaar lang.sexueel misbruikt. Een paar keer per dag. Nu zoveel jaar later heb ik een enorm laag zelfbeeld.ik heb anorexia en last van depressies. Voor mijn gezin kan ik gelukkig.goed zorgen, hun zijn gelukkig. Alleen ik niet.dagelijks sta ik op met de gedachte dat ik niet verder meer wil. Mijn hele leven is tot nu toe een gevecht om.gelukkig te zijn. Maar dat gevoel ken ik helaas niet. Ik heb al.meerdere pogingen gedaan.mezelf t leven te ontnemen. De eerste x was op.mn 8ste, de.laatste x was twee weken terug..ik heb toen ook in het ziekenhuis gelegen. Nu twee weken later ben ik nog steeds niets opgeschoten en mijn beslissing staat vast. Ondanks mijn mooie gezin. Ik ben zo moe van t vechten. En ik gun mijn kinderen dat ze opgroeien met hun mama.ik heb ze niet op dr wereld gezet om er maar een paar jaar voor ze te zijn..maar niks maakt mij gelukkig.ik geniet volop van m'n meiden maar toch blijft t gevoel van niet willen leven bovenaan staan. Mss erg egoïstisch zoals vaak gezegd wordt. Maar mss is t juist wel egoïstisch om van mensen te verwachten altijd maar door te gaan..
Datum:
17-05-2013
Naam:
motherof2beauties
Leeftijd:
25
Provincie:
Gelderland

Jullie zijn dapper!

Hey,

Ik zal even uitleggen wat mijn verhaal is.

In mijn (nog jonge) leven heb ik al veel meegemaakt. Mijn vader en mijn 2 opa's zijn binnen één maand overleden toen ik 6 was, mijn moeder had 4 kinderen waarvoor ze moest gaan zorgen en er was vroegen amper geld in huis (omdat mijn moeder de enige was die werkte) om ons allemaal eten te geven. Heel armoedig dus. Mijn reactie hierop was faalangst, claustrofobie, depressie, slechte concentratie, veel ruzie thuis, ik voelde mij onbegrepen en alleen, werd ook gepest en heb daardoor heel veel scholen verkloot. Nadat mijn vader overleed, verloor ik ook nog 2 tantes, daarna mijn lievelings oom en nu mijn neef. Kortom mensen vallen weg, met bosjes om mij heen. Ik had he gevoel dat ik helemaal alleen was en ik durfde niet om iemand te geven omdat ik bang was dat die gene ook weg zou vallen. Helemaal onderin de put klaar voor zelfmoord.

Ik heb dat verdriet om kunnen zetten in wilskracht, positiviteit en het juist willen leven omdat het zo kort kan zijn. Ik heb daardoor geleerd dat je altijd uit kan gaan van je eigen kracht en niet op anderen wil leunen. Ik ben nu DJ/Producer, ik verdien lekker, heb een leuke vriendin die van mij houd en school kan niet beter! Waarom? Ik leef mijn leven zoals ik het wil leven, ik pak wat ik wil hebben en laat mij niet leven door anderen. Negetief naar positief.

Jullie zijn dapper, jullie zijn één voor één krachtige mensen van deze wereld en jullie hebben de kracht in je om te leven zoals jij dat zou willen en om een positieve draai te geven aan het leven, als je echt wil!! Natuurlijk word je uitgedaagd door het leven en het is echt niet makkelijk, maar hoe dieper het dal hoe hoger de piek. Weet dat je van alles de positieve kant kan bekijken, ook al lijkt het onmogelijk! Als jullie dat doorstaan dan maakt het je al zo veel meer sterker dan de gemiddelde mens! IK GELOOF IN JULLIE en ik geloof dat jullie de positieve dingen in het leven weer kunnen herpakken en alles te geven om het zo te krijgen zoals jij dat wil!! Jullie zijn sterk!!

Ik ben niet meer als een gewone jongen die zijn verhaal deelt en ik hoop dat jullie hierdoor zien wat ik zie, een wil om te leven!



Datum:
16-05-2013
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
24
Provincie:
Gelderland

hulpeloos

Toen ik 2 was, is mijn vader gestorven. op die leeftijd was ik al zeer gehecht aan hem. hij was wel verslaafd aan alcohol, en ook een beetje drugs. maar hij is eigenlijk gestorven door water in zijn longen, dit komt van zijn verslaving. nu ben ik er 15, en ik heb zijn dood nog altijd niet kunnen verwerken. ik weet dat mijn papa en mama enorm veel van elkaar hielden maar af en toe sloeg m'n papa haar, omdat hij dronken was... Nu pas heb ik ontdekt dat hij ook een vriendinnetje had, want zij heeft zijn dood ontdekt! maar dit is niet alles, ik heb ook nog ruzie met mijn beste vriendin en m'n liefje, ik heb iets doms gedaan, en dit zijn de gevolgen ervan. maar deze ruzie kan er echt niet meer bij! voor de problemen met mezelf en mijn vader, ben ik me beginnen te snijden, aan mijn heup, maar dit deed pijn als ik een broek draag, nu doe ik het aan mijn arm. het doet echt zo'n deugd. het is de enige manier voor me om mijn problemen te verwerken en mijn verdriet en pijn te controleren. de enige persoon met wie ik erover sprak, was m'n beste vriendin, maar dit gaat nu niet meer. die ruzie lijkt misschien stom, maar ik ben super emotioneel, ik kan er niets aan doen. sommigen mensen zeggen me zelf dat ik zelfmoord moet plegen, omdat ze me heir niet meer willen en omdat niemand meer van me houdt. ik begin te denken dat dit waar is...
Datum:
15-05-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
België

over

ik ben verhuist naar frankrijk en heb gewoon geen zin meer in het leven . Ik had alles wat je je maar kunt voorstellen : een groot huis , mooie kamer , veel vrienden ... en nu heb ik niets meer ! Geen vrienden , geen familie, geen mooie kamer , geen zin meer.Alles wat ik doe gaat verkeerd!!Mijn vader soms is hij zo lief en de beste vader van de wereld maar soms is hij gewoon anders hij slaat me niet maar hij doet me mentaal pijn vandaag zij hij dat als het niet aan mijn moeder lag hij me al op de adoptielijst had gezet ik wil gewoon niet meer ik kan gewoon niet meer .
Datum:
15-05-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Anders

Vrij Zijn !?

Vrij zijn, dat is wat ik wil, vrij van angst als je naar een verjaardag gaat, bang voor de meest normale dingen, slecht contact kunnen maken met andere mensen.
Het hoort erbij zeggen ze, als je asperger hebt (vorm van autisme). Maar waarom kan ik dan niet veranderen ? veel dingen heb ik mezelf aangeleerd waardoor dingen veel beter lopen, zoals iemand kunnen knuffelen zonder bij wijze van spreken geflipt te worden (in de vorm van angst).
Ik wil gewoon "normaal" kunnen zijn, vrij zijn, vrij van die druk hetgeen andere mensen van je verwachten, bijv. naar een verjaardag toe gaan.
Ik wil verder, ik wil HAVO gaan afmaken, maar bang, bang voor sociaal contact.
Altijd gepest geweest op school, van kleuter tot 17... ik ben bang.
ik wil vrij zjin... vrij .... gewoonweg vrij.
Vrij van de maatschappij.
Weet je, als ik 's nachts slaap en droom (wat ik veel doe) en ik word wakker denk ik @#$ ik ben er nog steeds, want in mijn dromen ben ik vrij, het voelt alsof je lichaam 1000000000x lichter is, er is geen druk op je, gewoon rust, geen angst, geen pijn, gewoon vrijheid.

Vrij.
Datum:
15-05-2013
Naam:
Fladi
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

ben het eigenlijk zat .

ben een vrouw van 51 jaar
heb zo veel mee gemaakt en , en staat er alleen voor , en denk dat wat er gebuurd mijn eigen schult is ,
wil eigen lijk naar en dan hoopen dat ik niet meer waker woord ,
jaslynn
Datum:
14-05-2013
Naam:
jaslynn
Leeftijd:
51
Provincie:
Zuid-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.