Levensverhalen (pagina 296)

ik ben een meisje van 14 jaar
en ik heb geen zin meer om verder te leven
ik een ondankbare moeder wie niet van mijn houd mijn moeder geeft mijn zus veel aandacht en als me zus maanverband nodig heb dan krijg ze dat . maar als ik maandverband nodig heb krieg ik het niet ik moet er gewoon om bedelen als ik maandverband nodig heb dan heb ze opeens geen geld en vroeger op school ben ik heel erg gepest en ik heb daar zo ontzettend last van er is helemaal niemand die van me houd ik wil zo echt niet meer

Ik weet niet waarom ik me zo voel. Soms haat ik iedereen, en soms lijkt het of iedereen mij haat. Meestal als ik me depri voel, eet ik alles weg of ik snij. Een keer kwamen m'n ouders erachter, ik loog. Ik heb nu een litteken door m'n wenkbrouw, zelfgemaakt. Ook heb ik op m'n zij in m'n lijf gekrast
"I hate this part". Ik haat dat gedeelte. Als ik geen dikke buik en zijen had, was dat gedeelte perfect. Ook haat ik het extra vet bij m'n armen en benen. Ook heb ik mezelf een keer laten overgeven, zodat ik niet hoefde te gymen. Vroeger werd ik gepest. Er
werden dingen naar m'n hoofd gegooid. Ook werden ik en m'n familie uitgescholden, alhoewel m'n een na oudste zus verschrikkelijk populair was. Een keer ging ik met haar en haar vriendinnen picknicken. Ze ging eerder naar huis, en ik ging met twee meisjes praten en toen ik me omdraaide zag ik haar vriendinnen de hoek omrennen. Ik maakte moeilijk vrienden, nog steeds een beetje, en de twee meisjes die zich toen voor deden als mijn beste vriendinnen, gingen meestal liever met het populaire groepje om.
In die tijd dacht ik vaak aan zelfmoord en huilde ik mezelf vaak in slaap. Ook heb ik op de muren in m'n kamer alle zelfmoord manieren opbeschreven die ik maar kon bedenken, maar heb ze weggekrast, bang dat iemand ze zou zien. M'n leven is nu beter en ik heb 4 echte vriendinnen, waar ik vaak dingen mee doe. Maar ik heb vaak terugvallen, een keer heb ik toen m'n linkerhand helemaal opengekrast. Toen moest ik een week lang een handschoen dragen. Ook moet ik huilen of voel ik me depri als ik muziek luister waarvan de tekst me doet denken aan die tijd. Of bij liefdesliedjes of verhalen. Dat doet me denken aan wat ik nooit kan hebben. Niemand zou ooit echt van me kunnen houden. Toen ik klein was heb ik kauwgum uit de appie gestolen, iets ouder steelde ik meerdere lions, daarna een nietmachine, plakbandhouder en een rol met meerdere rollen plakband. Die laatste keer zag m'n moeder dat m'n tasje voller was, ik werd teruggestuurt. Toen ik thuis aankwam was m'n moeder woedend, ze wilde me niet meer zien. Later op m'n kamer kwam ze met me praten. Zei dat ze niet wist hoe ze nog van me kon houden, zei dat ze niet alleen teleurgesteld was maar ook pisnijdig. Zei dat ik geen kind van haar kon zijn. Zij deed het praten, ik het huilen. Ze zei gewoon ronduit gemene dingen. Daarna viel ik verder in een depressie. Maar ik wilde niemand pijn doen, of zorgen laten hebben dus zei ik niets. Begin vorig jaar, wilde ik indruk maken op mijn nieuwe klasgenoten, met het enige wat ik vond dat ik boed kon. Lichamelijke pijn weerstaan. Ik krabte me en prikte mezelf met passers op school, waar andere bij waren, liet een schaar heel snel tussen m'n vingers terechtkomen. Uiteindelijk kreeg ik problemen, met de afdelingsleider, mijn mentor en de schoolmaatschappelijk werkster. M'n ouders moesten komen en ik wist me eruit te praten. Vroeger steelde m'n broertje en ik vaak lekkers uit de snoepkast, m'n ouders werden het zat. Een keer werden er drie ijsjes gestolen, mijn ouders waren van mening dat ik het was geweest. Dat was niet zo. Ze wilde niets anders geloven, zeiden dat ik slecht loog als ik de waarheid sprak en zeiden dat ik niet voor niets aan mijn figuur kwam. Ik was altijd al iets voller dan mijn broertje en zussen. Maar als zij drie ijsjes aten worden ze toch niet meteen mollig of dik? Mijn oma ging dood toen ik jong was, mijn andere oma is een beetje dement, een een beetje een racist. Van ons alle 6 thuis bezoek ik haar het meeste, alsnog heeft ze me meerdere malen beledigt met dingen die me heel erg raken zoals m'n gewicht, zonder dat ze het merkte. Ik heb een keer 50 cent uit een huis gestolen, en ik steel wel vaker geld of wat eten van m'n oma. Ik voel me niet eens slecht daarover. Mensen nemen vaak aan dat iets maar slecht is omdat de meeste er zo over denken. Maar ik denk er ook vaak over na of ik een psychopaat ben of niet. Ik ben een sadist, een masochist, een pyromaan, alleen muziek, tekenen, schrijven, lezen en zingen houd me sane, ik word opgewonden van rape plus bondage, maar ik kan niet tegen horrorfilms, dan ,an ik niet slapen, ga huilen en denk dat het met mij gebeurt. M'n ouders hebben de laatste tijd vaak ruzie, als in met scheldwoorden, viegende stoelen en dreigementen. Ik denk dat dat het meeste effect op mij heeft, omdat ik bang ben dat mijn leven nog meer uit elkaar zal vallen. Er is laatst ontdekt dat mijn vader een hartaandoening heeft, het idee dat hij elk moment kan doodgaan, ook als hij zijn medicijnen neemtis best angstaanjagend. Sinds zijn familie het weet neemt alleen opa nog contact met ons. Ook was een deel van mijn leven kapot toen m'n moeder mijn favo kat dood langs de weg zag liggen, op weg naar haar werk. Me zus beledigt me vaak, ookal bedoelt ze het niet slecht het doet toch pijn. Mensen zeggen vaak dat ik op mijn oudste zus lijk, dat haat ik, ik haat haar. Zij heeft lang niet meegemaakt wat ik heb meegemaakt en toch heeft zij al de spullen, het haar, de kamer, de grote vriendengroep, de tattoos en de piercings en de kans om te zingen voor andere mensen. Mensen vinden me vaak eng omdat ik voor me uitstaar zonder dan ook maar iets te bewegen als ik in gedachten ben. Of als ik mensen observeer. Het doet pijn als mijn familie mijn lach belachelijk maakt. Dan zeggen ze -je lacht echt eng- of - je lacht echt lelijk- of ze doen me gewoon na. Daarom hou ik er niet van om te lachen. Ik hou van observeren, superveel, dan kan ik de dingen zien die andere fout doen. Ik maak me ook zorgen dat ik niet veel andere emoties voel behalve depressieve. Mijn vriendin zei dat ik niet depressief kon zijn omdat ik lachte en grapjes maakte en in mijn hoofd rukte ik toen haar kop van haar lijf. Ik ben best wel geweldadig maar laat het niet zien, dat zou alleen maar meer problemen opleveren.
XXX-I stiil repeat the things you said to me, in my head-XXX
Het vwo-meisje.

Hey,

Ik vind dat mij leven is mislukt. Ik droom al jaren echht jaren over huisje boompje beestje.

Ben nu 28 en nog steeds helemaal nix terwijl familie en vrienden allemaal nu een mooi gezin hebben. Ben blij voor hun......

Soms kan het accepteren (zo van ajoh) en meestal raakt teleurgesteld, waarna ik helemaal geen zin meer heb nix, negatief , charijnig , niks kan me dan meer schelen. Op dit moment ben ik heel erg depressief, tot nu toe NOOIT hulp gezocht, allemaal ingekropt.

Ik weet dat mensen ernstige problemen hebben ''tuurlijk''. Ik wou ook gewoon een normaal leven als die andere om me heen..lijkt wel alsof ik er niet bij hoort..

Een vriend van mij voetbalt met zijn zoontje...
Een neef van mij zoent met zijn vriendin....
Een kleine neefje van mij wordt vader....

En ik sta er maar bij alsof ik 16 ben ofzo, dat voelt k.t

hoi ik ben een meisje van 13,

mijn vriendinnen en vrienden, ze denken altijd dat ik het perfecte leventje lijd. maar nee ik voel me al mijn hele leven in de steek gelaten.

het begon allemaal met die SEKTE daardoor voel ik me alleen, in de steek gelaten. mijn ouders zitten al hun hele leven bij, en ik ook. maar ik wil er eigelijk al heel lang uit. mijn beste vriendin/ nicht is er uit gegaan, daarvan ben ik een paar maanden depri geweest. zij was de enigste die toen met me pratte maar nu mag ik niet meer van die Sekte. maar elke keek als ik weer in de kerk (sekte) zit dan voel ik me in de steek gelaten. de enigste foto's die ik zie van mezelf in mijn hoofd dat ik mezelf ophang of gewoon van een huis afspring.

vorige maand zat ik dronken in de les, omdat ik me zo eenzaam voelde. dat is mijn beste vriend Drank. vorig jaar had ik me bijna (expres) in coma gezopen, en aanstaande zaterdag is weer dat feest. ik wil me daar eigelijk gewoon dood drinken of in coma want dan maak ik helemaal niks meer meer in deze wereld. mijn vriendinnen weten helemaal niks van dit, alleen van het feest van vorig jaar.

ik kan eigelijk de verleiding van drank niet weerstaan.

het verhaal van een Verdrietig Meisje

hallo ik heb al een tijd lang geen zin meer in dit leven die ik lijd van af mijn pubertijd heb ik al een paar keer een eind aan me leven willen maken jongst leden heb ik het weer geprobeerd en ben het weer van plan
heb al veel van me vrienden uit me leven verbannen zo dat ik het hier kan af sluiten
dit is mis ook wel het laste wat ik zal schrijven want met deze pijn en leegte kan ik niet leven. leven met bordeline is voor mij te veel

Al drie jaar lang moet ik ongelooflijke pijn doorstaan omdat mijn gewrichten hyperlax zijn. Dit jaar is het vele erger geworden omdat ik nu ook last krijg van mijn rug. Op een bepaald moment kwam ik van school terug en moest ik direct in mijn bed gaan liggen omdat de pijn ondraaglijk was. Een uur daarna ben ik naar ballet vertrokken. Ik weet dat ik dat misschien beter niet had gedaan, maar ik doe niets liever dan dansen. Toen ik terug kwam, moest ik opnieuw op mijn bed gaan liggen. Twee uur daarna toch geprobeerd om naar beneden te gaan en iets te eten. Niet goed gelukt. Verschrikkelijk veel pijn gehad, maar ik was alleen thuis dus ik kon niemand om hulp vragen. Nadat ik gegeten had, moest ik nog wiskunde leren. Niet gelukt. Ik had te veel pijn om recht te blijven zitten. Zelfs liggen deed dit maal veel pijn. Achteraf kwam mijn mama thuis... Ze werd kwaad omdat ik mijn kamer niet had opgeruimd. Ik probeerde haar uit te leggen dat dat niet ging omdat mijn rug zoveel pijn deed, maar ze geloofde me niet. Ze dacht dat ik het als een excuus gebruikte... Toen zag ik het echt niet meer zitten. Al die pijn die ik elke dag moet doorstaan en dan dat er nog bovenop. Zoveel kan een mens gewoon niet verdragen... Help mij alstublief! Ik heb met een mes tegen mijn keel gestaan en ik wil dat niet nog eens voorhebben!

De vorming van een notitie,
niet nadenkende over de vorming van inkt,
wat een puinhoop.
De dingen die je ziet,
wantrouwen het feit van de realisatie.
Is het realistisch?,
vraag je jezelf af...
Of heeft het temaken met de duivelse klanken die in je hoofd zitten.
Is het samenspel,
of is het geen spel.
antwoorden niet te bereiken.
KOM MIJ HELPEN?!
Ziet niemand dat het niet meer gaat?
geven ze niks om mij?
Alle gedachtens worde versterkt,
door het gek maken van mijn innerlijke zelf.
Ik hoop dat dit geen werkelijkheid is,
ik houd het niet meer vol.
je kan niks aangeven,
niks zeggen.
In mijn hoofd,
snel, rustig, chaotisch, langzaam.
WAT KAN IK DOEN?!
Strijden tot ik er bij neer val...

Ik ben een meisje van 18,
Mijn ouders doen heel kinderachtig tegen mij. Ik mag zelfs niet bij mijn vaste vriend van 26 slapen waar ik al bijna 2 jaar mee samen ben en mijn broertje van 8 mag veel meer en krijgt ook veel meer. Bij elke ruzie is alles altijd mijn schuld. Ik wordt thuis behandelt als een meisje van 5. Ik ben het gewoon kotsbeu. Ik zie het allemaal niet meer zitten. Ik zit er volledig doorheen !!

je zou denken een meisje van 12 stelt zich aan, geloof me dat doe ik niet. op school gaat alles mis mijn beste vriend is afgepakt door een meisje uit een andere brugklas waardoor hij me nu negeert. ik heb vorig jaar mijn pols doorgesneden, ik haatte alles op dat moment. toen heb ik ook in een zware depressie gezeten. daarna ging het wel weer goed. een paar maanden geleden ging het weer helemaal fout. ik sneed mezelf en krabde mezelf open, waarvan ik nog steeds littekens heb. ik heb toen18 paracetemol genomen en ik had daar meteen spijt van, ik ben toen naar mijn ouders gerend en heb gezegd wat ik had gedaan. ze schrokken zich natuurlijk dood en dachten dat het sinds vorig jaar beter met me ging. iedereen denkt dat het nu weer beter met me gaat, maar ik verberg het. ik wil het weer doen maar nu echt. ik wil er geen spijt meer van hebben.

ooit getrouwd,kinderen gekregen die voor allerlei problemen zorgden,het was volgens mijn man onzingebrek aan samenwerking en op een lijn staan,geen overlegik zag problemen die er volgens hem niet zijn nu kind van 30jaar met kinderen,2ekind 27jaar kampt al een hele tyd met psychose en is een zombie datkomtdoor de medicatie.3ekind grote belastingschuld door ontwetendheid.4e kind,geen baan,eerder in aanraking met politie,allemaal volwassen geacht en allemaal zonder inzicht.ik denk dat ik de drie thuiswonenden nog wel 10 jaar hier heb wonen,ik doe bijna alles alleen en zorg voor het eten en drinken omdat ik ook nog een baan heb en vrijwilligerswerk doe.ik heb geen rust,door de problemen ben ik ook aan de drank omdat ik anders snachts niet slaap,heb pijn aan mijn schouders en gewrichten,ben ook niet naar bevolkingsonderzoek geweest voor borstkanker.ik heb toch geen leuke dingen meer in mijn leven,het wordt alleen maar erger en zwaarder