Levensverhalen (pagina 296)

Dit is mijn verhaal, het volledige. Geen leugens en niks vermeden of verzwegen. Nee, mijn verhaal, volledig. Ik ga geen namen noemen van personen die het niet waard zijn hierin te staan. Enkel zij die het verdienen zullen vernoemd worden. Ik weet niet zo goed waar te beginnen, dus begin ik maar bij het begin. Ik ben Anke, een 15 jarig meisje en altijd al anders. Ja, ik ben kleiner dan zowat iedereen, maar dat maakte mij niks uit.
Tot in het lager, 3e leerjaar. 2 jongens vonden het leuk om mij met mijn lengte uit te lachen. Het begon met mij gewoon klein te noemen, maar al snel kwam daar verandering in. Midden 4e leerjaar begonnen ze mij smurf te noemen. Ze begonnen op mijn tenen te stampen, mij te slaan en de naam bleef evolueren. Het plagen begon stilaan aan te voelen als pesten. Ongeveer een jaar later was de naam “superminipowersmurf” geworden. Ik kon het niet langer verdragen, het werd teveel. Ik wilde het niet aan mijn ouders vertellen want ik was immers hun altijd lachende dochter. Dus besloot ik het maar tegen een leerkracht te zeggen. Ik ging naar haar toe en vertelde alles. Wat ze zeiden, hoe ze mij behandelden… kortom de net iets uitgebreidere versie dan wat hier staat en haar antwoord was dat ik overdreef en dat ik er gewoon mee moest leren leven dat ik kleiner was. Ik moest het dus zelf maar oplossen hoewel ik daar helemaal niet toe in staat was. In het 6e leerjaar gaven we een afscheidsfeestje. Ik herinner me de dag nog goed. Ik moest samen met een meisje (die het niet waard is te vernoemen) de gerbils, onze klasdieren, verversen. Ik kwam de klas binnen maar er was nog niemand. Ik begon alvast en even later werd de deur dichtgegooid. Ik liep naar de deur en probeerde die te openen, maar het ging niet. De deur was op slot. Ik riep waarom ze de deur sloten en kreeg als antwoord dat ze de gang gingen versieren en dat ik te klein was om daarbij te mogen zijn. Ik deed dan maar verder met de gerbils verschonen. Toen ik klaar was zat ik te wachten. Wachten tot de deur open ging. Toen dat uiteindelijk gebeurde werd ik bij de arm genomen en meegesleurd naar het einde van de gang. Ook daar werden de deuren weer voor mij gesloten. Ik was te klein. De hele klas versierde samen de gang en het klaslokaal. Ze maakten samen plezier en ik kon en mocht er niet bij zijn. In de namiddag begon het feestje. Om binnen te mogen kreeg iedereen een stempel. Toen ik in de rij stond voor een stempel en het eindelijk mijn beurt was, kreeg ik de stempel niet. Ik was te klein en mocht niet binnen in op het feestje. Ze waren bang dat ik de chips zou besmetten. Iedereen moest of 1 zak chips of 1 fles frisdrank meebrengen, dus dat had ik ook gedaan. Ik had een zak chips mee, maar die hadden ze in klas gehouden, waar ik dus niet binnen mocht. Ik mocht niet op het feestje, ik mocht mijn eigen chips niet opeten en het ergste, het kon de leerkrachten niks schelen.
Ik dacht dat alles wel ging beteren in het middelbaar maar dat was geen waar. Ze bleven mij uitschelden omdat ik kleiner was. In het 2e middelbaar kreeg ik opnieuw de moed om naar de leerkrachten te stappen. Ik ging met mevrouw De Backer praatten. Zij heeft alles laten stoppen. Het was voorbij. Eindelijk.
Even later had ik mijn eerste liefje, of dat dacht ik toch. Het was precies of hij zich voor mij schaamde, niemand mocht het weten. En al snel waren we dus gewoon weer vrienden. Hoewel dat niet meer zo’n goede vriendschap was als voor we samen waren, terwijl dat samen zijn eigenlijk echt niks voorstelde. Maar eigenlijk vond ik het niet zo heel erg, want ik had tenminste vrienden.
Een paar maanden later leerde ik mijn tweede liefje kennen, maar ook met hem heeft het niet lang geduurd. Het was een hele lieve, vriendelijke jongen, maar ook wel wat verlegen. Toen we verkering kregen veranderde hij opeens helemaal. Hij was niet meer die happy, opgewekte jongen maar hij begon me over zijn problemen te vertellen. Ik wilde wel luisteren en helpen, maar ik had zelf al problemen genoeg. Ik heb lang geprobeerd vol te houden, maar uiteindelijk moest ik hem toch laten gaan. Hij maakte mij gewoon depressief en zorgde ervoor dat ik bang werd nog langer met hem te praten.
Terwijl ik nog met hem samen was had ik een andere jongen leren kennen en toen het gedaan was begon onze vriendschap meer te worden. Niet zo lang daarna waren we en koppel. Ik dacht dat ik eindelijk mijn perfecte jongen had gevonden. Iemand die mij steunde en die er altijd voor me was. In het begin was alles ook echt perfect, maar na een maand begon hij meer te willen. Steeds opnieuw probeerde hij met zijn handen in mijn broek te geraken maar ik wilde niet. Op den duur was ik bang dat als ik niet toegaf dat hij mij niet meer zou moeten hebben, dus was ik maar zo dom om hem te laten doen. Ik kon niet anders ik wou hem echt niet kwijt… zo ging het een paar maanden door dat hij mij vingerde zonder dat ik het echt wilde. Toen het zomervakantie werd wilde hij dat ik met hem naar bed ging. Ik ben toen wenend bij hem weggevlucht omdat ik het echt niet aankon. Bovendien ontdekte ik dat hij niet enkel mij vingerde maar ook nog andere meisjes. Dit was echt de druppel. Hij misbruikte mij en bedroog mij. Toen vertrok ik op reis en heb het uitgemaakt. Ja, via sms maar ik kon niet anders. Ik had echt schrik van hem. Toen heeft hij mij nog wat meer afgebroken door te zeggen dat ik nooit van hem gehouden heb, er nooit voor hem was geweest, nooit iemand anders zou vinden omdat ik te lelijk en te klein was… alweer te klein…
In de tijd dat het slecht ging tussen mij en mijn ondertussen ex had ik toevallig via youtube iemand anders leren kennen. Iemand die niet zo heel ver van mij woonde maar die dezelfde muziekstijl als ik had. Zo zijn we beginnen praten en blijven praten. Op den duur merkten we dat we meer gemeen hadden dan enkel de muziekstijl. Hij was namelijk ook gepest geweest, net als ik en was ook bedrogen door zijn ex. We konden heel goed opschieten met elkaar en hadden veel hele lange Skype gesprekken met de webcam op. Ik herinner me nog veel van die gesprekken en dingen die hij deed zoals plots random beginnen zingen of dansen want dat kon hij echt goed. Hij was een van de leukste jongens die ik ooit gekend had. Op een dag, ergens midden juli, waren ik en hij toevallig samen aan zee. We wilden echter niet dat ons ouders wisten dat we zo vaak spraken want dan zou je alleen maar gezeur krijgen over “je bent nog te jong voor een lief” terwijl wij helemaal geen koppel waren. Gewoon heel goede vrienden. Dus die dag hadden we ‘s nachts afgesproken op het strand. De appartementen lagen niet zo heel ver van elkaar af dus spraken we af ergens tussenin. Hij had een fles cola mee en ik een zak chips. We zaten samen op het strand wat naar de zee te kijken, te praten, chips te eten en cola te drinken en alles was eigenlijk te perfect voor woorden. Op het laatste hebben we nog samen gedanst en gezongen op the summer of 69 van Brain Adams. We hadden echt een super avond gehad. Het was de eerste keer dat ik hem in het echt ontmoet had en het mocht zeker vaker gebeuren. Jammer genoeg kon dat niet want wij vertrokken op reis. Gelukkig sprak ik hem wel nog via sms. We bleven contact houden, van ’s ochtens vroeg tot ’s avonds laat. Zo rond het midden van augustus begon hij het opeens moeilijker te krijgen. Hij deed minder vrolijk en vertelde mij over zijn ouders die heel vaak ruzie maakten en altijd liepen te schelden dat ze wouden scheiden enzo. Hij zei dat hij het alleen niet aankon en dat hij blij was dat hij nog met mij kon praten. Ik was ook blij dat ik met hem kon praten want ondertussen had ik hem al alles verteld over mij en mijn ex ook. Hij wist alles van mij en ik van hem. Wij steunden elkaar door dik en dun. Ik had eindelijk iemand die echt om mij gaf. Iemand die mij niet zou opgeven. We praatten steeds vaker over zijn problemen en hij vertelde me dat ik degene was die hem in leven hield. Zonder mij was er niks meer om nog voor verder te gaan. Maar op het einde van augustus moest ik op kamp vertrekken. Het was met een dubbel gevoel want aan de ene kant had ik er heel erg naar uitgekeken maar aan de andere kant voelde het alsof ik Joshua in de steek liet. Toen ik terug kwam van kamp was he teerste wat ik deed Joshua sturen, maar ik kreeg geen antwoord. Ik wachtte op Skype en msn, stuurde berichten maar nergens kreeg ik antwoord. Ik wachtte en wachtte en bleef maar wachten. Een paar dagen later kwam hij online op Skype. Toen ik hem belde kreeg ik niet Joshuas stem te horen maar die van ene Tim, een vriend van Joshua. De jongen was aan het wenen en zei dat hij niet goed wist hoe hij het me moest vertellen. Hij zei dat hij me wel een mailtje zou sturen omdat hij het echt niet kon zeggen. Ik ontving de mail maar durfde hem bijna niet openen omdat ik slecht nieuws verwachte… en ja hoor. In de mail zat een bijlage. Ik opende de bijlage en las hem volledig door. Het was een afscheidsbrief van Joshua. Een paar dagen na mijn vertrek, op 25 augustus 2012 had hij zelfmoord gepleegd. Hij kon het niet meer aan en heeft zichzelf in zijn kamer opgehangen.
Het was mijn schuld. Ik was er niet voor hem geweest en ik was mijn enige beste vriend kwijt. De enige persoon aan wie ik echt alles kon vertellen en de enige die mij nooit veroordeelde. Ik wilde hem achterna gaan maar kon het niet. Ik kon mijn eigen vrienden en familie het verdriet niet aandoen. Dus startte ik met snijden. Niemand heeft ooit mijn littekens en snijwonden gezien, niemand gaf genoeg om mij om ze op te merken.
Een paar maanden later, eind september ongeveer, ontmoete ik een jongen via een soort chat spel. Hij was zeer vriendelijk en heel fijn om mee te praten. We bleven praatten en op den duur hadden we elke dag gespreken van ’s ochtens vroeg tot ’s avonds laat. Ik kon heel goed met hem opschieten en vertrouwde hem volledig. Op een dag kwamen we op het onderwerp problemen en toen heb ik hem alles verteld over mijn ex die mij misbruikte en bedroog en over mijn beste maat die zichzelf gedood had. En over hoe ik daardoor was beginnen snijden. Ook hij had problemen met zijn ex en was bedrogen geweest en ook hij sneed. Toen heeft hij ervoor gezorgd dat ik mijn messen weggooide en dat ik terug wat meer van mezelf ging houden. Hij maakte mij terig gelukkig en ik begon meer voor hem te voelen. Begin februari vertelde hij dat hij ook van mij hield. We probeerden de hele tijd af te spreken maar het lukte iedere keer niet. er kwam altijd wel iets tussen. Ook werkte zijn webcam nooit als we aan het Skypen waren. Ik vroeg mij af of hij wel echt was maar ik had alle foto’s op zijn computer gezien en had geskypet met hem. Daardoor vertrouwde ik hem. Dit was natuurlijk heel naïef want eind april kwam uit dat alles fake was. Al zijn gevoelens voor mij waren fake en hij was zelfs geen hij maar een zij. Een meisje dat gedwongen werd door haar ex fake-accounts te gebruiken en het perfecte liefje te spelen. Alles waardoor ik terug gelukkig was geworden was fake. Ik was eindelijk mijn ex vergeten en had mezelf zover gekregen dat ik terug een lief kon hebben dat ik vertrouwde maar nu vertrouw ik jongens echt niet meer. Ik ben gewoon bang nog meer gekwetst te worden en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Alles waarvoor ik bleef leven en alles waardoor ik terug gelukkiger werd en waardoor ik niet meer sneed is weg. Het gevolg: ik voel me rotslecht en wil terug snijden. Ik wil dood, ik wil Joshua achterna… ik mis gelukkig zijn hoewel ik niet echt weer wat dat is.
Aangezien je dit nu leest vermoed ik dat je de rest ook gelezen hebt. bedankt voor het lezen en probeer sterk te blijven mensen! Het is moeilijk, dat weet ik, ik heb ook nog steeds zelfmoordgedachten maar je kan het aan, ik geloof in jullie!

ik ben een meisje van 14 jaar
en ik heb geen zin meer om verder te leven
ik een ondankbare moeder wie niet van mijn houd mijn moeder geeft mijn zus veel aandacht en als me zus maanverband nodig heb dan krijg ze dat . maar als ik maandverband nodig heb krieg ik het niet ik moet er gewoon om bedelen als ik maandverband nodig heb dan heb ze opeens geen geld en vroeger op school ben ik heel erg gepest en ik heb daar zo ontzettend last van er is helemaal niemand die van me houd ik wil zo echt niet meer

Ik weet niet waarom ik me zo voel. Soms haat ik iedereen, en soms lijkt het of iedereen mij haat. Meestal als ik me depri voel, eet ik alles weg of ik snij. Een keer kwamen m'n ouders erachter, ik loog. Ik heb nu een litteken door m'n wenkbrouw, zelfgemaakt. Ook heb ik op m'n zij in m'n lijf gekrast
"I hate this part". Ik haat dat gedeelte. Als ik geen dikke buik en zijen had, was dat gedeelte perfect. Ook haat ik het extra vet bij m'n armen en benen. Ook heb ik mezelf een keer laten overgeven, zodat ik niet hoefde te gymen. Vroeger werd ik gepest. Er
werden dingen naar m'n hoofd gegooid. Ook werden ik en m'n familie uitgescholden, alhoewel m'n een na oudste zus verschrikkelijk populair was. Een keer ging ik met haar en haar vriendinnen picknicken. Ze ging eerder naar huis, en ik ging met twee meisjes praten en toen ik me omdraaide zag ik haar vriendinnen de hoek omrennen. Ik maakte moeilijk vrienden, nog steeds een beetje, en de twee meisjes die zich toen voor deden als mijn beste vriendinnen, gingen meestal liever met het populaire groepje om.
In die tijd dacht ik vaak aan zelfmoord en huilde ik mezelf vaak in slaap. Ook heb ik op de muren in m'n kamer alle zelfmoord manieren opbeschreven die ik maar kon bedenken, maar heb ze weggekrast, bang dat iemand ze zou zien. M'n leven is nu beter en ik heb 4 echte vriendinnen, waar ik vaak dingen mee doe. Maar ik heb vaak terugvallen, een keer heb ik toen m'n linkerhand helemaal opengekrast. Toen moest ik een week lang een handschoen dragen. Ook moet ik huilen of voel ik me depri als ik muziek luister waarvan de tekst me doet denken aan die tijd. Of bij liefdesliedjes of verhalen. Dat doet me denken aan wat ik nooit kan hebben. Niemand zou ooit echt van me kunnen houden. Toen ik klein was heb ik kauwgum uit de appie gestolen, iets ouder steelde ik meerdere lions, daarna een nietmachine, plakbandhouder en een rol met meerdere rollen plakband. Die laatste keer zag m'n moeder dat m'n tasje voller was, ik werd teruggestuurt. Toen ik thuis aankwam was m'n moeder woedend, ze wilde me niet meer zien. Later op m'n kamer kwam ze met me praten. Zei dat ze niet wist hoe ze nog van me kon houden, zei dat ze niet alleen teleurgesteld was maar ook pisnijdig. Zei dat ik geen kind van haar kon zijn. Zij deed het praten, ik het huilen. Ze zei gewoon ronduit gemene dingen. Daarna viel ik verder in een depressie. Maar ik wilde niemand pijn doen, of zorgen laten hebben dus zei ik niets. Begin vorig jaar, wilde ik indruk maken op mijn nieuwe klasgenoten, met het enige wat ik vond dat ik boed kon. Lichamelijke pijn weerstaan. Ik krabte me en prikte mezelf met passers op school, waar andere bij waren, liet een schaar heel snel tussen m'n vingers terechtkomen. Uiteindelijk kreeg ik problemen, met de afdelingsleider, mijn mentor en de schoolmaatschappelijk werkster. M'n ouders moesten komen en ik wist me eruit te praten. Vroeger steelde m'n broertje en ik vaak lekkers uit de snoepkast, m'n ouders werden het zat. Een keer werden er drie ijsjes gestolen, mijn ouders waren van mening dat ik het was geweest. Dat was niet zo. Ze wilde niets anders geloven, zeiden dat ik slecht loog als ik de waarheid sprak en zeiden dat ik niet voor niets aan mijn figuur kwam. Ik was altijd al iets voller dan mijn broertje en zussen. Maar als zij drie ijsjes aten worden ze toch niet meteen mollig of dik? Mijn oma ging dood toen ik jong was, mijn andere oma is een beetje dement, een een beetje een racist. Van ons alle 6 thuis bezoek ik haar het meeste, alsnog heeft ze me meerdere malen beledigt met dingen die me heel erg raken zoals m'n gewicht, zonder dat ze het merkte. Ik heb een keer 50 cent uit een huis gestolen, en ik steel wel vaker geld of wat eten van m'n oma. Ik voel me niet eens slecht daarover. Mensen nemen vaak aan dat iets maar slecht is omdat de meeste er zo over denken. Maar ik denk er ook vaak over na of ik een psychopaat ben of niet. Ik ben een sadist, een masochist, een pyromaan, alleen muziek, tekenen, schrijven, lezen en zingen houd me sane, ik word opgewonden van rape plus bondage, maar ik kan niet tegen horrorfilms, dan ,an ik niet slapen, ga huilen en denk dat het met mij gebeurt. M'n ouders hebben de laatste tijd vaak ruzie, als in met scheldwoorden, viegende stoelen en dreigementen. Ik denk dat dat het meeste effect op mij heeft, omdat ik bang ben dat mijn leven nog meer uit elkaar zal vallen. Er is laatst ontdekt dat mijn vader een hartaandoening heeft, het idee dat hij elk moment kan doodgaan, ook als hij zijn medicijnen neemtis best angstaanjagend. Sinds zijn familie het weet neemt alleen opa nog contact met ons. Ook was een deel van mijn leven kapot toen m'n moeder mijn favo kat dood langs de weg zag liggen, op weg naar haar werk. Me zus beledigt me vaak, ookal bedoelt ze het niet slecht het doet toch pijn. Mensen zeggen vaak dat ik op mijn oudste zus lijk, dat haat ik, ik haat haar. Zij heeft lang niet meegemaakt wat ik heb meegemaakt en toch heeft zij al de spullen, het haar, de kamer, de grote vriendengroep, de tattoos en de piercings en de kans om te zingen voor andere mensen. Mensen vinden me vaak eng omdat ik voor me uitstaar zonder dan ook maar iets te bewegen als ik in gedachten ben. Of als ik mensen observeer. Het doet pijn als mijn familie mijn lach belachelijk maakt. Dan zeggen ze -je lacht echt eng- of - je lacht echt lelijk- of ze doen me gewoon na. Daarom hou ik er niet van om te lachen. Ik hou van observeren, superveel, dan kan ik de dingen zien die andere fout doen. Ik maak me ook zorgen dat ik niet veel andere emoties voel behalve depressieve. Mijn vriendin zei dat ik niet depressief kon zijn omdat ik lachte en grapjes maakte en in mijn hoofd rukte ik toen haar kop van haar lijf. Ik ben best wel geweldadig maar laat het niet zien, dat zou alleen maar meer problemen opleveren.
XXX-I stiil repeat the things you said to me, in my head-XXX
Het vwo-meisje.

Hey,

Ik vind dat mij leven is mislukt. Ik droom al jaren echht jaren over huisje boompje beestje.

Ben nu 28 en nog steeds helemaal nix terwijl familie en vrienden allemaal nu een mooi gezin hebben. Ben blij voor hun......

Soms kan het accepteren (zo van ajoh) en meestal raakt teleurgesteld, waarna ik helemaal geen zin meer heb nix, negatief , charijnig , niks kan me dan meer schelen. Op dit moment ben ik heel erg depressief, tot nu toe NOOIT hulp gezocht, allemaal ingekropt.

Ik weet dat mensen ernstige problemen hebben ''tuurlijk''. Ik wou ook gewoon een normaal leven als die andere om me heen..lijkt wel alsof ik er niet bij hoort..

Een vriend van mij voetbalt met zijn zoontje...
Een neef van mij zoent met zijn vriendin....
Een kleine neefje van mij wordt vader....

En ik sta er maar bij alsof ik 16 ben ofzo, dat voelt k.t

hoi ik ben een meisje van 13,

mijn vriendinnen en vrienden, ze denken altijd dat ik het perfecte leventje lijd. maar nee ik voel me al mijn hele leven in de steek gelaten.

het begon allemaal met die SEKTE daardoor voel ik me alleen, in de steek gelaten. mijn ouders zitten al hun hele leven bij, en ik ook. maar ik wil er eigelijk al heel lang uit. mijn beste vriendin/ nicht is er uit gegaan, daarvan ben ik een paar maanden depri geweest. zij was de enigste die toen met me pratte maar nu mag ik niet meer van die Sekte. maar elke keek als ik weer in de kerk (sekte) zit dan voel ik me in de steek gelaten. de enigste foto's die ik zie van mezelf in mijn hoofd dat ik mezelf ophang of gewoon van een huis afspring.

vorige maand zat ik dronken in de les, omdat ik me zo eenzaam voelde. dat is mijn beste vriend Drank. vorig jaar had ik me bijna (expres) in coma gezopen, en aanstaande zaterdag is weer dat feest. ik wil me daar eigelijk gewoon dood drinken of in coma want dan maak ik helemaal niks meer meer in deze wereld. mijn vriendinnen weten helemaal niks van dit, alleen van het feest van vorig jaar.

ik kan eigelijk de verleiding van drank niet weerstaan.

het verhaal van een Verdrietig Meisje

hallo ik heb al een tijd lang geen zin meer in dit leven die ik lijd van af mijn pubertijd heb ik al een paar keer een eind aan me leven willen maken jongst leden heb ik het weer geprobeerd en ben het weer van plan
heb al veel van me vrienden uit me leven verbannen zo dat ik het hier kan af sluiten
dit is mis ook wel het laste wat ik zal schrijven want met deze pijn en leegte kan ik niet leven. leven met bordeline is voor mij te veel

Al drie jaar lang moet ik ongelooflijke pijn doorstaan omdat mijn gewrichten hyperlax zijn. Dit jaar is het vele erger geworden omdat ik nu ook last krijg van mijn rug. Op een bepaald moment kwam ik van school terug en moest ik direct in mijn bed gaan liggen omdat de pijn ondraaglijk was. Een uur daarna ben ik naar ballet vertrokken. Ik weet dat ik dat misschien beter niet had gedaan, maar ik doe niets liever dan dansen. Toen ik terug kwam, moest ik opnieuw op mijn bed gaan liggen. Twee uur daarna toch geprobeerd om naar beneden te gaan en iets te eten. Niet goed gelukt. Verschrikkelijk veel pijn gehad, maar ik was alleen thuis dus ik kon niemand om hulp vragen. Nadat ik gegeten had, moest ik nog wiskunde leren. Niet gelukt. Ik had te veel pijn om recht te blijven zitten. Zelfs liggen deed dit maal veel pijn. Achteraf kwam mijn mama thuis... Ze werd kwaad omdat ik mijn kamer niet had opgeruimd. Ik probeerde haar uit te leggen dat dat niet ging omdat mijn rug zoveel pijn deed, maar ze geloofde me niet. Ze dacht dat ik het als een excuus gebruikte... Toen zag ik het echt niet meer zitten. Al die pijn die ik elke dag moet doorstaan en dan dat er nog bovenop. Zoveel kan een mens gewoon niet verdragen... Help mij alstublief! Ik heb met een mes tegen mijn keel gestaan en ik wil dat niet nog eens voorhebben!

De vorming van een notitie,
niet nadenkende over de vorming van inkt,
wat een puinhoop.
De dingen die je ziet,
wantrouwen het feit van de realisatie.
Is het realistisch?,
vraag je jezelf af...
Of heeft het temaken met de duivelse klanken die in je hoofd zitten.
Is het samenspel,
of is het geen spel.
antwoorden niet te bereiken.
KOM MIJ HELPEN?!
Ziet niemand dat het niet meer gaat?
geven ze niks om mij?
Alle gedachtens worde versterkt,
door het gek maken van mijn innerlijke zelf.
Ik hoop dat dit geen werkelijkheid is,
ik houd het niet meer vol.
je kan niks aangeven,
niks zeggen.
In mijn hoofd,
snel, rustig, chaotisch, langzaam.
WAT KAN IK DOEN?!
Strijden tot ik er bij neer val...

Ik ben een meisje van 18,
Mijn ouders doen heel kinderachtig tegen mij. Ik mag zelfs niet bij mijn vaste vriend van 26 slapen waar ik al bijna 2 jaar mee samen ben en mijn broertje van 8 mag veel meer en krijgt ook veel meer. Bij elke ruzie is alles altijd mijn schuld. Ik wordt thuis behandelt als een meisje van 5. Ik ben het gewoon kotsbeu. Ik zie het allemaal niet meer zitten. Ik zit er volledig doorheen !!

je zou denken een meisje van 12 stelt zich aan, geloof me dat doe ik niet. op school gaat alles mis mijn beste vriend is afgepakt door een meisje uit een andere brugklas waardoor hij me nu negeert. ik heb vorig jaar mijn pols doorgesneden, ik haatte alles op dat moment. toen heb ik ook in een zware depressie gezeten. daarna ging het wel weer goed. een paar maanden geleden ging het weer helemaal fout. ik sneed mezelf en krabde mezelf open, waarvan ik nog steeds littekens heb. ik heb toen18 paracetemol genomen en ik had daar meteen spijt van, ik ben toen naar mijn ouders gerend en heb gezegd wat ik had gedaan. ze schrokken zich natuurlijk dood en dachten dat het sinds vorig jaar beter met me ging. iedereen denkt dat het nu weer beter met me gaat, maar ik verberg het. ik wil het weer doen maar nu echt. ik wil er geen spijt meer van hebben.