Levensverhalen (pagina 295)

Toen ik 2 was, is mijn vader gestorven. op die leeftijd was ik al zeer gehecht aan hem. hij was wel verslaafd aan alcohol, en ook een beetje drugs. maar hij is eigenlijk gestorven door water in zijn longen, dit komt van zijn verslaving. nu ben ik er 15, en ik heb zijn dood nog altijd niet kunnen verwerken. ik weet dat mijn papa en mama enorm veel van elkaar hielden maar af en toe sloeg m'n papa haar, omdat hij dronken was... Nu pas heb ik ontdekt dat hij ook een vriendinnetje had, want zij heeft zijn dood ontdekt! maar dit is niet alles, ik heb ook nog ruzie met mijn beste vriendin en m'n liefje, ik heb iets doms gedaan, en dit zijn de gevolgen ervan. maar deze ruzie kan er echt niet meer bij! voor de problemen met mezelf en mijn vader, ben ik me beginnen te snijden, aan mijn heup, maar dit deed pijn als ik een broek draag, nu doe ik het aan mijn arm. het doet echt zo'n deugd. het is de enige manier voor me om mijn problemen te verwerken en mijn verdriet en pijn te controleren. de enige persoon met wie ik erover sprak, was m'n beste vriendin, maar dit gaat nu niet meer. die ruzie lijkt misschien stom, maar ik ben super emotioneel, ik kan er niets aan doen. sommigen mensen zeggen me zelf dat ik zelfmoord moet plegen, omdat ze me heir niet meer willen en omdat niemand meer van me houdt. ik begin te denken dat dit waar is...

ik ben verhuist naar frankrijk en heb gewoon geen zin meer in het leven . Ik had alles wat je je maar kunt voorstellen : een groot huis , mooie kamer , veel vrienden ... en nu heb ik niets meer ! Geen vrienden , geen familie, geen mooie kamer , geen zin meer.Alles wat ik doe gaat verkeerd!!Mijn vader soms is hij zo lief en de beste vader van de wereld maar soms is hij gewoon anders hij slaat me niet maar hij doet me mentaal pijn vandaag zij hij dat als het niet aan mijn moeder lag hij me al op de adoptielijst had gezet ik wil gewoon niet meer ik kan gewoon niet meer .

Vrij zijn, dat is wat ik wil, vrij van angst als je naar een verjaardag gaat, bang voor de meest normale dingen, slecht contact kunnen maken met andere mensen.
Het hoort erbij zeggen ze, als je asperger hebt (vorm van autisme). Maar waarom kan ik dan niet veranderen ? veel dingen heb ik mezelf aangeleerd waardoor dingen veel beter lopen, zoals iemand kunnen knuffelen zonder bij wijze van spreken geflipt te worden (in de vorm van angst).
Ik wil gewoon "normaal" kunnen zijn, vrij zijn, vrij van die druk hetgeen andere mensen van je verwachten, bijv. naar een verjaardag toe gaan.
Ik wil verder, ik wil HAVO gaan afmaken, maar bang, bang voor sociaal contact.
Altijd gepest geweest op school, van kleuter tot 17... ik ben bang.
ik wil vrij zjin... vrij .... gewoonweg vrij.
Vrij van de maatschappij.
Weet je, als ik 's nachts slaap en droom (wat ik veel doe) en ik word wakker denk ik @#$ ik ben er nog steeds, want in mijn dromen ben ik vrij, het voelt alsof je lichaam 1000000000x lichter is, er is geen druk op je, gewoon rust, geen angst, geen pijn, gewoon vrijheid.

Vrij.

ben een vrouw van 51 jaar
heb zo veel mee gemaakt en , en staat er alleen voor , en denk dat wat er gebuurd mijn eigen schult is ,
wil eigen lijk naar en dan hoopen dat ik niet meer waker woord ,
jaslynn

Hallo, ik ben pas twaalf en heb alleen maar vervelende gedachten en wil de hele tijd zelfmoord plegen. Ik weet dat zelfmoord niet de beste oplosssing is maar ik kan niet meer en word verdrietig van dit leven.
Mijn moeder gaat zorgen dat ik met iemand ga pratendie me hopelijk gaat helpen n ik hoop dat dat ook zo is :(
doei

Hallo, ik ben een jongen van 15 jaar. ik ben niet de knapste van allemaal. Mijn verdriet begon bij groep 8. Ik werd gepest omdat ik te dik was. in groep 8 was dan ook de eeste keer dat ik aan zelfmoord dacht, daarvoor bestond dat niet voor mij. tegen het einde van groep 8 had ik het verlangen om me op te hangen, gelukkig had ik dat toen niet gedaan ( ik stond op het punt om het te doen, ik had al een touw opgezocht). Iets in zij me dat ik dat niet moest doen, dat het zinloos was. In de eerste ging het al een stuk beter met me. Het begon allemaal in de 2e van de middelbare, Me ma moest met spoed een hartoperatie ondergaan en me pa 3 weken later een hersen infarct. Me cijfers daalde naar benede, en ook nog ff dat me verkering uit ging. Het was een spannende tijd... Ik vond toen me steun vooral bij de meisjes, en elke x als ik met de meisjes omging werd ik uitgescholden voor homo door de jongens, die totaal geen begrip hadden voor hoe het voor mij was. Daardoor heb ik meer afstand gehouden van de jongens. , met het probleem nu dat ik amper 'vrienden' heb, ik heb wel veel vriendinnen, maar elke x word ik uitgescholden voor homo.. en nu is ook het probleem dat ik denk dat ik bi ben... ik weet het niet zeker. ik denk dat ik gewoon heel onzeker ben geworden door alles dat ik het even niet goed op een rijdje heb. in der loop der tijd had ik 1 goeie vriend gevonden.. maar hij was niet de gozer die de allerbeste dingen deedt. ik zij tegen hem dat ik door zijn gedrag geen contact meer met hem zou willen, en nu word ik ook nog eens bedreigt. weetje?! ik denk nu echt zo van fuck iedereen. waarom zou ik nog leven?! Who the fuck cares. als ik dood ga.. 'all i need is a simple hugg' ik heb 1 vriend en me nichtje, dat zijn de 1ige mensen waar ik nog voor zou willen leven.. als die beide weg gaan... dan ben ik ook weg..

Ik ben een alleenstaande moeder met 3 kleine kindjes.
Begrijp me niet verkeerd mijn kinderen zijn mijn leven, alles waarvoor ik hier nog zolang ben gebleven. Ik ben moe van het vechten. Elke dag leven in zorgen om geld. Zorgen om mijn kinderen. Mijn jongste is 6 maanden. Mijn ex wil niet met ons verder. Denk dat mijn kinderen beter af zijn zonder mij. Mijn vader is alcoholist dat kost zoveel enegrie. Elke dag alleen zijn doet zo ontzettend veel pijn. Als ik weg ben. Kunnen de meisjes naar hun vader. En ben ik verlost van alles. Heb mijn kinderen niks te bieden. Geen vakantje voor de meisjes al jaren niet. Geen sport voor de kinderen. Geen kleren wanneer zoooo nodig. Ik ben het moeder zijn niey waard!!!!!

Hey,
Ik lees een hoop van jullie verhalen.
Zo nu en dan heb ik ook gedacht om er een eind aan te maken.
Ben nooit echt gepest of iets anders heel ergs meegemaakt.
Het enige dat mij depri maakt is dat ik niet ben wie ik wil zijn voor mezelf en voor andere.
Verdien niet zoveel als ik zou willen ben beetje te dik.
Heb het gevoel dat me zusje en me ouders een veel betere zoon verdienen.
Nu zit ik op de bank en vecht tegen mezelf in gedachten.
Ik kan een paar dingen doen.
1. Ik maak er een eind aan.(geef ik echt op terwijl ik nog sterk genoeg ben om te leven.
Ben ik echt zo zwak)
2. Accepteer wie ik ben en wat ik heb.(doe niemand verdriet en doe mezelf nix aan, blijf waarschijnlijk met dezelfde zelfhaat leven,)
3. 5x per week trainen hard werken en vechten tot ik dood neerval.(ja Jim zo sterk ben je en nog veel sterker dan jezelf denkt.
Zullen waarschijnlijk 2 super zware jaren worden maar daarna ben ik wie en wat ik wil zijn.)
Anyway het punt is.
Vecht voor het gene wat je wil zijn of worden.
Nobody is perfect and Will never be.
Na regen komt zon OOK VOOR JOU.

mijn hele leven was alleen,afgestaan in het ziekenhuis bij de geboorte,alles alleen gedaan,nu dakloos,geen geld,geen eten,niks,ben bij instanties geweest niemand helpt mij en nu wil ik dood

Dit is mijn verhaal, het volledige. Geen leugens en niks vermeden of verzwegen. Nee, mijn verhaal, volledig. Ik ga geen namen noemen van personen die het niet waard zijn hierin te staan. Enkel zij die het verdienen zullen vernoemd worden. Ik weet niet zo goed waar te beginnen, dus begin ik maar bij het begin. Ik ben Anke, een 15 jarig meisje en altijd al anders. Ja, ik ben kleiner dan zowat iedereen, maar dat maakte mij niks uit.
Tot in het lager, 3e leerjaar. 2 jongens vonden het leuk om mij met mijn lengte uit te lachen. Het begon met mij gewoon klein te noemen, maar al snel kwam daar verandering in. Midden 4e leerjaar begonnen ze mij smurf te noemen. Ze begonnen op mijn tenen te stampen, mij te slaan en de naam bleef evolueren. Het plagen begon stilaan aan te voelen als pesten. Ongeveer een jaar later was de naam “superminipowersmurf” geworden. Ik kon het niet langer verdragen, het werd teveel. Ik wilde het niet aan mijn ouders vertellen want ik was immers hun altijd lachende dochter. Dus besloot ik het maar tegen een leerkracht te zeggen. Ik ging naar haar toe en vertelde alles. Wat ze zeiden, hoe ze mij behandelden… kortom de net iets uitgebreidere versie dan wat hier staat en haar antwoord was dat ik overdreef en dat ik er gewoon mee moest leren leven dat ik kleiner was. Ik moest het dus zelf maar oplossen hoewel ik daar helemaal niet toe in staat was. In het 6e leerjaar gaven we een afscheidsfeestje. Ik herinner me de dag nog goed. Ik moest samen met een meisje (die het niet waard is te vernoemen) de gerbils, onze klasdieren, verversen. Ik kwam de klas binnen maar er was nog niemand. Ik begon alvast en even later werd de deur dichtgegooid. Ik liep naar de deur en probeerde die te openen, maar het ging niet. De deur was op slot. Ik riep waarom ze de deur sloten en kreeg als antwoord dat ze de gang gingen versieren en dat ik te klein was om daarbij te mogen zijn. Ik deed dan maar verder met de gerbils verschonen. Toen ik klaar was zat ik te wachten. Wachten tot de deur open ging. Toen dat uiteindelijk gebeurde werd ik bij de arm genomen en meegesleurd naar het einde van de gang. Ook daar werden de deuren weer voor mij gesloten. Ik was te klein. De hele klas versierde samen de gang en het klaslokaal. Ze maakten samen plezier en ik kon en mocht er niet bij zijn. In de namiddag begon het feestje. Om binnen te mogen kreeg iedereen een stempel. Toen ik in de rij stond voor een stempel en het eindelijk mijn beurt was, kreeg ik de stempel niet. Ik was te klein en mocht niet binnen in op het feestje. Ze waren bang dat ik de chips zou besmetten. Iedereen moest of 1 zak chips of 1 fles frisdrank meebrengen, dus dat had ik ook gedaan. Ik had een zak chips mee, maar die hadden ze in klas gehouden, waar ik dus niet binnen mocht. Ik mocht niet op het feestje, ik mocht mijn eigen chips niet opeten en het ergste, het kon de leerkrachten niks schelen.
Ik dacht dat alles wel ging beteren in het middelbaar maar dat was geen waar. Ze bleven mij uitschelden omdat ik kleiner was. In het 2e middelbaar kreeg ik opnieuw de moed om naar de leerkrachten te stappen. Ik ging met mevrouw De Backer praatten. Zij heeft alles laten stoppen. Het was voorbij. Eindelijk.
Even later had ik mijn eerste liefje, of dat dacht ik toch. Het was precies of hij zich voor mij schaamde, niemand mocht het weten. En al snel waren we dus gewoon weer vrienden. Hoewel dat niet meer zo’n goede vriendschap was als voor we samen waren, terwijl dat samen zijn eigenlijk echt niks voorstelde. Maar eigenlijk vond ik het niet zo heel erg, want ik had tenminste vrienden.
Een paar maanden later leerde ik mijn tweede liefje kennen, maar ook met hem heeft het niet lang geduurd. Het was een hele lieve, vriendelijke jongen, maar ook wel wat verlegen. Toen we verkering kregen veranderde hij opeens helemaal. Hij was niet meer die happy, opgewekte jongen maar hij begon me over zijn problemen te vertellen. Ik wilde wel luisteren en helpen, maar ik had zelf al problemen genoeg. Ik heb lang geprobeerd vol te houden, maar uiteindelijk moest ik hem toch laten gaan. Hij maakte mij gewoon depressief en zorgde ervoor dat ik bang werd nog langer met hem te praten.
Terwijl ik nog met hem samen was had ik een andere jongen leren kennen en toen het gedaan was begon onze vriendschap meer te worden. Niet zo lang daarna waren we en koppel. Ik dacht dat ik eindelijk mijn perfecte jongen had gevonden. Iemand die mij steunde en die er altijd voor me was. In het begin was alles ook echt perfect, maar na een maand begon hij meer te willen. Steeds opnieuw probeerde hij met zijn handen in mijn broek te geraken maar ik wilde niet. Op den duur was ik bang dat als ik niet toegaf dat hij mij niet meer zou moeten hebben, dus was ik maar zo dom om hem te laten doen. Ik kon niet anders ik wou hem echt niet kwijt… zo ging het een paar maanden door dat hij mij vingerde zonder dat ik het echt wilde. Toen het zomervakantie werd wilde hij dat ik met hem naar bed ging. Ik ben toen wenend bij hem weggevlucht omdat ik het echt niet aankon. Bovendien ontdekte ik dat hij niet enkel mij vingerde maar ook nog andere meisjes. Dit was echt de druppel. Hij misbruikte mij en bedroog mij. Toen vertrok ik op reis en heb het uitgemaakt. Ja, via sms maar ik kon niet anders. Ik had echt schrik van hem. Toen heeft hij mij nog wat meer afgebroken door te zeggen dat ik nooit van hem gehouden heb, er nooit voor hem was geweest, nooit iemand anders zou vinden omdat ik te lelijk en te klein was… alweer te klein…
In de tijd dat het slecht ging tussen mij en mijn ondertussen ex had ik toevallig via youtube iemand anders leren kennen. Iemand die niet zo heel ver van mij woonde maar die dezelfde muziekstijl als ik had. Zo zijn we beginnen praten en blijven praten. Op den duur merkten we dat we meer gemeen hadden dan enkel de muziekstijl. Hij was namelijk ook gepest geweest, net als ik en was ook bedrogen door zijn ex. We konden heel goed opschieten met elkaar en hadden veel hele lange Skype gesprekken met de webcam op. Ik herinner me nog veel van die gesprekken en dingen die hij deed zoals plots random beginnen zingen of dansen want dat kon hij echt goed. Hij was een van de leukste jongens die ik ooit gekend had. Op een dag, ergens midden juli, waren ik en hij toevallig samen aan zee. We wilden echter niet dat ons ouders wisten dat we zo vaak spraken want dan zou je alleen maar gezeur krijgen over “je bent nog te jong voor een lief” terwijl wij helemaal geen koppel waren. Gewoon heel goede vrienden. Dus die dag hadden we ‘s nachts afgesproken op het strand. De appartementen lagen niet zo heel ver van elkaar af dus spraken we af ergens tussenin. Hij had een fles cola mee en ik een zak chips. We zaten samen op het strand wat naar de zee te kijken, te praten, chips te eten en cola te drinken en alles was eigenlijk te perfect voor woorden. Op het laatste hebben we nog samen gedanst en gezongen op the summer of 69 van Brain Adams. We hadden echt een super avond gehad. Het was de eerste keer dat ik hem in het echt ontmoet had en het mocht zeker vaker gebeuren. Jammer genoeg kon dat niet want wij vertrokken op reis. Gelukkig sprak ik hem wel nog via sms. We bleven contact houden, van ’s ochtens vroeg tot ’s avonds laat. Zo rond het midden van augustus begon hij het opeens moeilijker te krijgen. Hij deed minder vrolijk en vertelde mij over zijn ouders die heel vaak ruzie maakten en altijd liepen te schelden dat ze wouden scheiden enzo. Hij zei dat hij het alleen niet aankon en dat hij blij was dat hij nog met mij kon praten. Ik was ook blij dat ik met hem kon praten want ondertussen had ik hem al alles verteld over mij en mijn ex ook. Hij wist alles van mij en ik van hem. Wij steunden elkaar door dik en dun. Ik had eindelijk iemand die echt om mij gaf. Iemand die mij niet zou opgeven. We praatten steeds vaker over zijn problemen en hij vertelde me dat ik degene was die hem in leven hield. Zonder mij was er niks meer om nog voor verder te gaan. Maar op het einde van augustus moest ik op kamp vertrekken. Het was met een dubbel gevoel want aan de ene kant had ik er heel erg naar uitgekeken maar aan de andere kant voelde het alsof ik Joshua in de steek liet. Toen ik terug kwam van kamp was he teerste wat ik deed Joshua sturen, maar ik kreeg geen antwoord. Ik wachtte op Skype en msn, stuurde berichten maar nergens kreeg ik antwoord. Ik wachtte en wachtte en bleef maar wachten. Een paar dagen later kwam hij online op Skype. Toen ik hem belde kreeg ik niet Joshuas stem te horen maar die van ene Tim, een vriend van Joshua. De jongen was aan het wenen en zei dat hij niet goed wist hoe hij het me moest vertellen. Hij zei dat hij me wel een mailtje zou sturen omdat hij het echt niet kon zeggen. Ik ontving de mail maar durfde hem bijna niet openen omdat ik slecht nieuws verwachte… en ja hoor. In de mail zat een bijlage. Ik opende de bijlage en las hem volledig door. Het was een afscheidsbrief van Joshua. Een paar dagen na mijn vertrek, op 25 augustus 2012 had hij zelfmoord gepleegd. Hij kon het niet meer aan en heeft zichzelf in zijn kamer opgehangen.
Het was mijn schuld. Ik was er niet voor hem geweest en ik was mijn enige beste vriend kwijt. De enige persoon aan wie ik echt alles kon vertellen en de enige die mij nooit veroordeelde. Ik wilde hem achterna gaan maar kon het niet. Ik kon mijn eigen vrienden en familie het verdriet niet aandoen. Dus startte ik met snijden. Niemand heeft ooit mijn littekens en snijwonden gezien, niemand gaf genoeg om mij om ze op te merken.
Een paar maanden later, eind september ongeveer, ontmoete ik een jongen via een soort chat spel. Hij was zeer vriendelijk en heel fijn om mee te praten. We bleven praatten en op den duur hadden we elke dag gespreken van ’s ochtens vroeg tot ’s avonds laat. Ik kon heel goed met hem opschieten en vertrouwde hem volledig. Op een dag kwamen we op het onderwerp problemen en toen heb ik hem alles verteld over mijn ex die mij misbruikte en bedroog en over mijn beste maat die zichzelf gedood had. En over hoe ik daardoor was beginnen snijden. Ook hij had problemen met zijn ex en was bedrogen geweest en ook hij sneed. Toen heeft hij ervoor gezorgd dat ik mijn messen weggooide en dat ik terug wat meer van mezelf ging houden. Hij maakte mij terig gelukkig en ik begon meer voor hem te voelen. Begin februari vertelde hij dat hij ook van mij hield. We probeerden de hele tijd af te spreken maar het lukte iedere keer niet. er kwam altijd wel iets tussen. Ook werkte zijn webcam nooit als we aan het Skypen waren. Ik vroeg mij af of hij wel echt was maar ik had alle foto’s op zijn computer gezien en had geskypet met hem. Daardoor vertrouwde ik hem. Dit was natuurlijk heel naïef want eind april kwam uit dat alles fake was. Al zijn gevoelens voor mij waren fake en hij was zelfs geen hij maar een zij. Een meisje dat gedwongen werd door haar ex fake-accounts te gebruiken en het perfecte liefje te spelen. Alles waardoor ik terug gelukkig was geworden was fake. Ik was eindelijk mijn ex vergeten en had mezelf zover gekregen dat ik terug een lief kon hebben dat ik vertrouwde maar nu vertrouw ik jongens echt niet meer. Ik ben gewoon bang nog meer gekwetst te worden en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Alles waarvoor ik bleef leven en alles waardoor ik terug gelukkiger werd en waardoor ik niet meer sneed is weg. Het gevolg: ik voel me rotslecht en wil terug snijden. Ik wil dood, ik wil Joshua achterna… ik mis gelukkig zijn hoewel ik niet echt weer wat dat is.
Aangezien je dit nu leest vermoed ik dat je de rest ook gelezen hebt. bedankt voor het lezen en probeer sterk te blijven mensen! Het is moeilijk, dat weet ik, ik heb ook nog steeds zelfmoordgedachten maar je kan het aan, ik geloof in jullie!