Levensverhalen (pagina 278)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik kan het niet

al sinds mij dertiende denk ik aan zelfmoord plegen. heb ook vele pogingen daar toe gedaan .. maar iedere uitzichloze situatie kwam ik weer over. de laatste poging was twee maand geleden, die was zo ernstig dat mij hart het bijna had begeven. daar ben ik zo van geschrokken dat ik mij realiseerde dat ik dat toch niet echt wil. maar nu is mijn situatie sinds twee dagen geleden compleet veranderd in positieve zin. en nu vandaag spookt het toch door mijn hoofd om er een einde aan te maken. ik kan het allemaal niet. de verwachting van andere, ik kan er niet aan voldoen. ik heb de hele avond gehuild en die gedachten 'ik kan het niet' spookt zo door mijn hoofd
Datum:
17-07-2013
Naam:
maaike
Leeftijd:
21
Provincie:
Drenthe

/

Mijn moeder is overleden toen ik 15 was. De jaren daarna waren verschrikkelijk. Ik heb alles alleen proberen te doen en me van de rest van de wereld afgeschermd. Dit heeft de nodige complicaties opgeleverd. Ik heb het gevoel dat ik me moeder in de steek heb gelaten omdat ik al die jaren niks heb uitgevoerd. Ik ben alleen maar dieper in dat gat gevallen en blijven vallen. Ik wil eigenlijk graag opgeven, niet meer iedere dag wakker worden met de gedachten van depressiviteit en schuld. Er is niemand in deze wereld waarbij ik me volledig kan uiten en mezelf kan zijn. Deze eenzaamheid ben ik zat maar ik probeer altijd positief te blijven, alleen het veranderd niet. Ik ben een totaal emotieloos persoon geworden die in zijn eigen wereld leeft hierdoor. Is het teveel gevraagd om 1 soulmate te hebben? Ik kan me frustratie nergens kwijt en voel me overal ongemakkelijk. Dit kan niet langer zo doorgaan. Kon ik me verhaal maar kwijt aan mijn moeder...
Datum:
17-07-2013
Naam:
R
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-brabant

Het leven GEEFT zin..

Hallo Iedereen,

Ik lees heel wat verhalen op deze website, waarbij mensen bepaalde gedachtes hebben waardoor ze uit het leven willen stappen.

Het valt mij ook op dat vele mensen die een bericht achter laten zeer jong zijn. Ik heb zelf ook op jonge leeftijd aan zelfmoord gedacht, maar ben ik zeer blij dat ik dit niet heb gedaan. Je moet altijd onthouden dat het leven zich wel een keer zal verbeteren. Blijven piekeren en stressen maken de dagen/weken/maanden extra lang en dat geeft alleen maar meer neigingen tot foute ideeen.

Probeer eerst erover te praten met je familie, zus, broer etc. Mocht dat niet baten dan is het beter om hulp te zoeken. Stap niet uit dit leven, omdat dit leven buiten om de mensheid ook heel mooi kan zijn. Zoek naar een religie, zoek naar nieuwe hobby of maak een nieuwe stap. Het is heel zonde om dit leven alleen weg te gooien voor mensen die je het leven voor NU zuur maken. Het zal uiteindelijk goed komen en het zal zeker verbeteren. Vooral als je jong bent en gevoelig bent kan het leven tegen zitten, maar probeer door te vechten en je zult sterker zijn dan ooit. Lieve mensen, denk aan jullie moeder, vader, broer, broertje, zus, zusje, familie etc. voordat jullie je eigen pijn doen. Ook al lijkt het alsof niemand meer aan jullie denkt, er zal meer verdriet zijn als iemand zelfmoord pleegt.. doe het niet.
Datum:
17-07-2013
Naam:
N
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-brabant

hoi

ik ben een vrouw van 30 met 3 kinderen jasmine 5j lana 4j jonathan 9m mijn man heeft zelfmoord gedaan op mijne zolder ik heb hem zien hangen dat beeld vergeet ik nooit het is 4 maand geleden en meer en meer denk ik het ook te doen ik mis hem zo moest ik het voor 100% weten dat ik hem terug zie ik doe het ook ik heb het al gedroomd dat ik het deeg dus maar wat met mijn kinderen ze zien nu al af dat hun papa dood is
Datum:
17-07-2013
Naam:
anjola
Leeftijd:
30
Provincie:
België

Onzeker

Vanaf de puberteit ben ik al zeer onzeker. Dit komt voornamelijk door het gebrek aan verzekering door mijn ouders.

Mijn ouders zijn gescheiden en zijn beide ook zeer verschillend. Mijn moeder is van Filipijnse afkomst en heeft totaal andere waarden en normen dan mijn Nederlandse papa. Mijn moeder plaagde me altijd met mijn dikke benen. Dit is het onzekerste gedeelte van mijn lichaam. Naarmate dat ik ouder werd, begon ik me het steeds minder aan te trekken. Maar dat wilt niet zeggen dat wat ze zegt me niet kwetst, integendeel.

Bijna 2 jaar geleden hebben mijn moeder en ik een hevige ruzie gehad waar veel woorden de strijd in zijn gegooid. Zinnen als: "You are useless, why are you even born?" Zijn dingen die mij bij blijven. Dit zijn zinnen die ook nooit meer weg zullen gaan. Na die ruzie zei ze dat ik maar bij mijn papa moest gaan wonen. Dat vond ik niet erg totdat er daar ook problemen verschenen.

Een goede zakenman wordt alcohol en drugsverslaafd. Dat gebeurd wel vaker. Mijn halfzusje en ik negeerden het. Ik dacht dat het gewoon een fase was. De mensen aan wie ik het vertelde bleven maar zeggen: 'Het komt wel goed.' Dat was dus niet het geval. Het werd erger. Papa keek niet meer echt naar ons om. Onbewust weliswaar. Hij werd gewoon verblind door zijn vriendin.
Papa kreeg steeds minder aanzien van zijn klanten waardoor er ook klanten afvielen, en wij dus (nog) minder geld binnen kregen. Zo blijft het verdergaan, zelfs nu nog.
Sinds vorig jaar woon ik terug bij mijn mama omdat ik de situatie bij papa niet meer aankon. Als je je vakantie moet doorbrengen met slechts een kleine 2à3 euro per dag voor eten, geen douche, geen bed, geen plezier, zie je het niet meer zitten. We waren zelfs veel blijer op school en internaat omdat we daar zelfs een douche hadden en fatsoenlijk eten en een bed.
Ik dacht dat alles zou veranderen nu ik terug ben bij mijn moeder. Dat ze me op z'n minst zou zien als een jong volwassene die zichzelf nog moet zoeken. Maar dat ziet ze niet. We hebben net weer een ruzie gehad. Ze kreeg zogezegd zeer veel stress van mij. Over mijn 2 oudere broers had ze niets te zeggen terwijl zij geen zak doen voor mijn moeder. Hoe moet ik me nu voelen? Geen idee. Maar na zulke ruzie met mijn mama voel ik me nutteloos, het leven niet waard, dom. Want zo noemt ze me ook. Vroeger kreeg ik wel eens meppen met pantoffels. Zo gaat dat er aan toe in de Filipijnen, maar ze begrijpt maar niet dat we in België wonen.

Vandaag heb ik het weer gedaan. Een poging tot polsen doorsnijden. Als jullie dan alvast doorhebben, is het weer niet gelukt. Ik wil er gewoon niet meer zijn. 1 kind minder om te voeden, niet? Geen stress meer voor mama. Meer eten voor mijn halfzusje dat op kantoor woont bij papa en de halvegare vrouw die hem verblind. Dit is de juiste keus, maar het lukt me precies niet hem definitief te maken. Polsen doorsnijden is pijnlijk en traag, wij hebben geen bad om mezelf in te verdrinken. Ik zou al haast naar een zwembad of zee moeten gaan om mezelf te kunnen verdrinken. Ik weet niet meer wat te doen met mezelf. Ik heb geen toekomst want ook dat weet ik niet, wat te doen volgend jaar aangezien ik net afgestudeerd ben. Help! Ik wil hier een eind aan maken. NU!
Datum:
16-07-2013
Naam:
Banaan
Leeftijd:
18
Provincie:
België

help

Ik kan het gewoon niet meer, ik zie altijd mensen gelukkig zijn. Maar dat kan ik gewoon niet meer. Ik ben amper 13 en ik weet het gewoon niet meer. Alles en iedereen haat me... alleen misschien klinkt dit raar maar alleen one direction liet me helpen om niet op te geven. Ik kon nergens meer tegen en ik ben een echte Directioner zeggen mensen. Maar dat ben ik niet, een echte directioner zou nooit zelfmoord plegen. Een vriend zei tegen me 'Als je zelfmoord pleegt zullen ze alle 5 heel verdrietig zijn.' Maar dat kan niet, ze kennen me niet, niemand kent me. Ik ben maar een meisje van amper 13 die lelijk is, helemaal niets kan, alles persée verkeerd moet doen. Maar ik bijna op, ik heb nog maar 1% zin om te blijven leven, als mijn vriendje het uit gaat maken dan kan ik het al helemaal niet meer. Sorry.
Datum:
16-07-2013
Naam:
-
Leeftijd:
13
Provincie:
Utrecht

mijn leven

Ik ben vanaf mn 11e al heel emotioneel heel erg last van huilbuien kinderen van school wiste nooit waarom ik zoveel huilde ik maakte me overal druk over ik ging naar een pchygoloog hielp niet echt veel.. Ik kwam op de middelbare school. Ik kreeg iets met een jonge. Ik vond hem echt heel erg leuk en hij mij ook maar ik had hem verteld over mn verlede en hij zij dat hij me begreep maar als die met zn vriende was dee die net alsof die me niet kende ik voelde me vaak heel down en was vaak afwezig. Ik spijbelde veel. Maar die jonge was vreemd gegaan hij maakte het uit en toen begon ik me. Echt nog slechter te voele ik kwam die dag daarna op school en hij lachte me uit ik werd boos en vloog hem aan. Ik begon te huile in de klas daarna ik kreeg weer iets met die jonge maar hij speelde met mn gevoelens en liet me steeds keihard valle ik begon mezelf in mn polse te snijde om me gevoelens te uite. Ook meisjes keke me aan en schelde me uit voor emo omdat ik dat dee ik zette me af tege me ouders en kreeg steeds vaker ruzie ik begon met dinge te gooie en kreeg weel huilbuie ik kreeg zelfmoord gedachtes en ze werde heel erg ik werd gek in mn hoofd. Me ouders hebbe me van school afgedaan en ik zit nu aan de medicijne - antidepressiva, ik heb een soort emotionele beperking mn pchygoloog zij dat ik naar borderline kan oplope. Ik zit nu in een soort jeugdzorg groep van het karakter toch. Voel ik me elke dag ongelukkig en nog steeds wil ik dood .. Ik denk zovaak dat iedereen me haat enzo maar ik heb negatief zelfbeeld denk ook veels te negatief over alles. Elke dag. Praat ik met die mensen van het karakter ik hoop dat ze me verder kunnen helpe met wat er in mn hoofd afspeelt .. Xx amanda
Datum:
15-07-2013
Naam:
amanda
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

kben alles beu

ik zittezonder werk, ik kan geen huis huren verplicht woon ik bij mijn ouders terwijl ze elke dag dreige mijn hond weg te doen naar het asiel dat ze mij uit het huis gaan gooien . terwijl het vakantie is zit iedereen een geweldige tijd mee te maken terwijl ik enkel kan toekijken hoe de rest zich vermaakt. vorige week had mijn vader me nodig voor zijn werk dus heb ik een solicitatie late vallen. dus heb ik weer geen werk kunnen vinden. ik heb geen euro om de bus te nemen voor naar een solicitatie gesprek meer te gaan en ook al ben ik depressief blijft mijn vader mij afblaffen als een hond ik wil een stop zetten aan mijn leven maar ik zit vast omdat ik niet wil dat mijn hond terug naar het asiel gaat ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen ik heb hulp nodig maar vind nergens iets ik kan nergens terrecht.
Datum:
14-07-2013
Naam:
jack
Leeftijd:
25
Provincie:
België

Ondragelijke pijnen

Hallo allemaal,

Een week geleden heb ik op het punt gestaan uit het leven te stappen. Inmiddels ben ik gaan nadenken en weet ik dat dat geen oplossing is. Met dank aan mijn buurman, die op het juiste moment riep, kan ik hier nog mijn verhaal typen.

Dit jaar heb ik een belachelijk jaar meegemaakt. In begon op 2 januari met een begrafenis die mij enorm heeft geraakt. Later ging mijn relatie van 8 jaar naar de knoppen terwijl ze net van mij zwanger was. Korte tijd verloor ik mijn beste maat wegens een zakelijk conflict waar ik niet eens in tussen zat. Maar goed, vrij snel had ik een nieuwe vriendin, en ik dacht hierin de ware gevonden te hebben. Door het vuur ging ik voor die meid, deed alles voor haar en ze was alles voor me. Echter een zeer klein meningsverschil vond zij twee weken geleden het nodig de relatie ten beëindigen terwijl een dag eerder nog gesproken werd over samenwonen. Gevochten als een leeuw, maar wordt nu behandeld als een grof stuk vuil en ben zelfs bedreigd door haar. Ik voel me dan ook zeer zwaar belazerd!

Nog nooit heb ik zoveel verdriet gehad als toen en nu nog steeds. De pijn zit diep, wereld is letterlijk voor mij in elkaar gezakt. Het is ook een opstapeling van alles. Voorlopig sta ik vol onder controle en heb ik medicatie om mijn eigen rustig te houden. Ik op op het punt gestaan uit het leven te stappen maar ik zie nu in dat dit niet de oplossing is. Er komt vanzelf weer wel een zonnestraaltje door de wolken. Maar dat heeft lange tijd nodig. Maar met juiste hulp en begeleiding heb ik nu wel het vertrouwen dat het ooit weer goed gaat komen...
Datum:
14-07-2013
Naam:
Richard
Leeftijd:
33
Provincie:
Noord-brabant

Werk

Hallo
Op mijn werk is het wel ok maar ik heb MS en werk nog 20 uur per week.
Nu zijn ze op een niet leuke manier bezig mij het leven nog zuurder te maken ik ben er wel klaar mee mijn ouders zijn overleden maar ik kom er niet meer uit.
Bedankt dat ik dit mocht schrijven
Datum:
14-07-2013
Naam:
Ijji
Leeftijd:
51
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.