Levensverhalen (pagina 255)

sinds ik te horen kreeg dat ik epilepsie heb is mijn droom als vrachtwagen chauffeur in deugen gevallen omdat ik nu alle rijbewijzen kwijt ben geraakt sinds dien denk ik steeds meer om er een einde aan te maken omdat ik niet leven wil zonder de rijbewijzen en zo graag mijn droom werkelijkheid wil laten worden maar het durven en de moed om het te doen is er niet maar de gedachtes om het te willen doen komen er steeds weer...

Mijn man is overleden op 12 februari. Nada hij op 14 januari was opgenomen. Ik weet niet hoe ik verder moet. Ik krijg alleen maar brieven die me p mijn plichgten wijzen. Heb wel 10 katten die hem missen, Kippen en een konijn. Vn de bijstand kan ik niet leven maar ik moet wel al mijn hebben en houwen overleggen. Ik kan er niet tegen. Laaat ze lekker. Vandaag in de zon de tuin gedaan. Kan hun het schelen. Katjes liggen bij me. Heb Oxycdon, 6 tabletjes van mijn man , nog over en Melatonine, potje zit helemaal vol. Is dat genoeg ?Vind het zielig voor de katten. Maar over twee maanden kan ik ze geen voer meer gevenof hun kattenbakken verschonen. Ik zie geen andere uitweg.

van plan mezelf voor n trein te mieteren omdat ik mijn opleiding niet zie zitten, me ouders te streng zijn mij mn opleiding te kunnen laten halen, geen zin heb me hele leven te gaan werken, bang om op straat te komen leven.

Al jaren worstel ik met depressieve gevoelens.. vorig jaar de diagnose borderline gekregen.. veel pogingen al gedaan, maar werd aldoor gevonden. Opnames in het ziekenhuis en de psychiatrie volgden.. Op dit moment nadat ik mijn vorige relatie had verpest, heb ik een nieuwe vriend.. Hij is ontzettend lief en steunt mij heel veel. Maar het ergste vind ik, dat hij voor mij heeft gekozen ondanks dat ik hem waarschuwde dat ik een vreselijk persoon ben.. Ik zal hem nooit gelukkig kunnen maken. Waarschijnlijk zal ik nooit aan het werk kunnen, geld verdienen, sparen en op dit moment houd ik therapie niet eens vol.. Hoe moet ik dan een leuke toekomst opbouwen als ik waarschijnlijk toch nooit beter zal worden.
Ik denk veel aan zelfmoord de laatste tijd, hoe ga ik het doen.. het is beter als ik het zou doen.. Nu de moed nog...

Ik wil niet meer, ik wil dat de pijn weggenomen word.
Ik wil gewoon een ongeluk krijgen zodat ik een tijdje mijn rust kan krijgen.
Heel gemeen eigelijk..
Maar gewoon om te kijken of nog iemand het uitmaakt.
daarom ook dit bericht.

Het begon allemaal toen ik nood gedwongen op mijn eigen benen moest staan zoals iedereen. Natuurlijk faalde ik keer op keer de afgelopen 2jaar heb ik tijd gehad omdat eens goed te over denken. Ik weet nu waar dat fout ging. Maar nu 8 jaar verder weet ik wat de fouten zijn en wil ze verbeteren, maar in alles wat ik doe lijkt het wel te stagneren. Onlangs ben ik oom geworden en maakt me zowel zeker als onzeker. Ben ziek voor de rest van me leven toren hoge schulden en een overheid die me niet wil helpen op een manier de verantwoord is voor mij zodat ik niet in bepaalde situaties terecht kom waar ik niet meer in wil zitten. Mezelf kenende is die kans groot. Het idee dat alles en iedereen langs me heen leeft is heel groot heb het idee niks te zeggen niks te vinden niks te willen laat staan dat ik af en toe wat mag voelen want dan moet ik me sterk houden en niet zeuren, maar mag wel het gezeur van andere aanhoren.

De afgelopen jaren heb ik geschreeuwt om hulp alle mogelijkheden geprobeert maar te vergeefs.
What the .... Ik wil het niet opgeven maar 4 van de 7 dagen der wel aandenken is niet gezond. Ik ben me bewust van me eigen gedachte gang die brengt me zoveel angst en pijn dat ik er af en toe gek van word en eindig de dag vaak als een zombi. De volgende zit ik weer in het zelfde doe alles wat ik kan om alles weer acceptable te hebben. Elke dag is het zelfde of ik nu werk of dat ik thuis zit mijn doom denken stopt niet meer. Aaargh ik word gek.

Hallo allemaal,
Ik denk hele tijd aan om zelfmoord te plegen ik ben depressief en ik kwets altijd iedereen om me heen. Toen ik 6 was werd ik regelmatig seksueel misbruikt door me oom hij was toen 38 van af die moment gaat alles mis ik denk er nog steeds over na van wat die mij heeft aangedaan. Ik heb ook al ander half jaar relatie met mij vriend ik probeerde met hem er over praten over wat er met me is gebeurt maar hij zegt dat ik het moet vergeten maar dat kan ik niet... ik ben ook een half jaar geleden zwanger van hem geweest ik heb helaas miskraam na 3 maanden gehad ik wist toen niet eens dat ik zwanger was omdat ik onregelmatig ongesteld wordt wanneer ik naar de dokter ben gedaan ben ik er achter gekomen dat het kindje dood was wanneer ik het tegen me vriend heb verteld was die even van slag en er na wanneer ik het met hem over wou hebben ontweek hij me van af die moment begon ik echt aan zelfmoord te denken ik kan alles gewoon niet meer handelen de thuis situatie is ook slecht en wordt steeds erger. Ik denk dat ik me leven ga beëindigen.

Ik ben een jongen van 29 jaar. ik ben depressief en verslaafd. morgen heb ik een persoonlijkheids onderzoek bij de Alterecht waar ik 19maanden geleden maanden voor op de wachtlijst heb gestaan. Daarnaast heb ik schulden en ga ik de schuldhulpverlening in. met instanties als de bijstand raak ik altijd in de problemen doordat ik dingen te laat regeI ik ben sociaal totaal geïsoleerd. Mijn moeder heb ik sinds 2006 niet meer gezien.
mijn moeder is een geval apart. borderliner ex leerares en besloot na de geboorte van mij een leven van coke speed en prostitutie aan te nemen (als dubbelleven en als een reactie op mijn vaders 'vermeende' hoerenloperij), Na een zelfmoordpoging waar ik en mijn broer bijwaren, ik was 1, 5 en mn broer 3, 5 waar ik me wonderbaarlijk genoeg redelijk scherp kan herinneren werd het tijd voor een tweede gedwongen opname en verloor ze dus ook voogdij over ons. Tijdens deze periode vroeg mijn vader een echtscheiding aan en raakt mijn moeder steeds verder van het rechte pad. haar deel van de echtscheiding is relatief klein maar alsnog weet ze de veertigduizend gulden in een half jaar tijd op te maken. De ggz instanties weet ze goed voor de gek te houden. al die tijd zit mijn vader met twee kinderen opgescheept en probeert een eigen bedrijf draaiende te houden. Voor hem was de maat allang vol na 18 jaar huwelijk vanaf zijn twintigste met meer downs dan ups.

De band die een normaal kind met een moeder heeft heb ik niet. Na periodes waarin zij bezoekrecht had maar t weer verloor zo snel als ze t kreeg, weet ze na vier jaar rechtzaken toch bezoekrecht af te dwingen geheel tegen mijn vader inmiddels mijn stiefmoeders wil in, mede doordat mijn vaders auto in de brand was gestoken en ze mijn stiefmoeder stalkte op haar werk.
Vanaf mijn vijfde ongeveer is ze bijstandsmoeder zonder kids. Ze is nu arm, in een flatje en redelijk stabiel. Ik herken haar niet als moederfiguur en zij zichzelf ook niet. ze noemt me altijd haar maatje. Maar ze geeft mij altijd de volle laag aandacht in dat ene weekend per twee weken. ze begint me op te stoken tegen mn vader. weet ons op te zetten tegen de kinderrechter dmv gigantisch veel kados met kerst die weer verdwenen zijn naar de bart smit zodra de rechter uitspraak heeft gedaan en ze laat expres mijn dierbaarste bezit mijn knuffel ergens liggen met opzet.ze plundert onze spaarrekening maar is zo manipulatief en zelfingenomen dat ze zich nooit ergens schuldig over voelt. Ze weet mn vertrouwen terug te winnen en ik raak onder invloed van haar paranoïde waanbeelden. op zevenjarige leeftijd heb loop ik dus met dit idee rond. mijn stiefmoeder is bang voor mij en mijn moeder. mijn vader is het zat en wil gezelligheid. op zich zijn we een leuk samengesteld gezin met mn stiefzus maar mijn stiefmoeder trekt het allemaal ook niet daarnaast ging het allemaal veel te snel. woonden binnen een week samen en ik heb geen band met haar kunnen opbouwen. na alle opassers kan ik maar moeilijk vrouwen plaatsen. mn stiefmoeder wordt n boze stiefhousvrouwmoeder en reageert dit af op haar directe omgeving.
mijn echte moeder stookt mij erg op tegen zowel mn vader ( de lafaard) mn stiefmoeder (de boze heks) en ik moest haar vriendje zijn. hoewel ze me vaak genoeg had belazerd.

Iedereen kijkt mij als kind zorgelijk aan en ik krijg vaak te horen zorg je wel goed voor je moeder.
ik ga naar een blanke school in een goede buurt en val daar op. mijn moeder weet me daar te ontvoeren als t niet haar recht is en te laat heen te brengen, doorgesnoven en in kids in pyama zelf in dr hoerenpakje waardoor ze weer bezoekrecht verliest.
Ze ontvangt nog regelmatig thuis maar leeft voor haar kids.

U begrijpt dat alles op school aan mij opviel al voor ik kan lezen en schrijven.
mijn leerares die vijf jaar zorgelijk met mij meeschuift naar de volgende klas heeft een obsessie voor mijn gedrag. nou was ik ook lastig en losbandig maar ik wist vanaf dag 1 dat ik bij haar niks goeds kon doen.

met mn broer heb ik thuis vaak ruzie. als we bij mn moeder waren ook. de leerares meld ons aan bij t riagg hier worden ouders niet gehoord.
mn stiefmoeder en vader drinken veel en geven vrijwel geen aandacht aan kinderen. wel aan mn oudere stief zus. die zou altijd bij haar vader zijn in dezelfde weekenden als wij bij onze moeder, maar blijkt al een paar jaar niet meer te gaan. dit hielden ze ook liever geheim.
maar wij moeten inmiddels naar onze moeder want die weekendjes zijn voor mn stiefmoeder heerlijk.
Dan wordt mijn broertje geboren. het moment dat ik dit hoor als 8 jarige zit ik stil aan tafel te huilen ook al vind ik het ook leuk ik sla helemaal dicht.
ik krijg het gevoel dat ik gefaald heb. mijn moedrr probeert via mij een wig in mn vaders nieuwe huwelijk te drijven en ik weet dat t heel snel anders gaat worden.

het grootste probleem was in mijn optiek de band met mijn stiefmoeder. Ze heeft gewoon een hekel aan jongentjes en zodra wij aan tafel iets te jongetjes achtig deden (tot op de dag van vandaag wordt er niet over jongensdingen gesproken)
wordt ze katterig en gemeen.
nadat mn broertje geboren is wordt ze heel erg territoriaal.
alles moeten we eerst toestemming voor vragen. we mogen het huis niet in als ze borstvoeding geeft. de helft van het huis is verboden terrein.
ze bouwt op een moment een eigen delicatessen kamer(!) waar dingen die niet voor ond vestemd zijn bewaard worden (de lekkere dingen voor als wij bij ons moeder zijn.
ook als wij een kado krijgen van onze moeder gaat ze direct tzelfde kopen voor mijn stiefzus. zodat zij t altijd beter heeft.
zelf gaat zij niet mee naar de riaggs want ligt totaal niet aan haar.
ze is een klassieke huisvrouw met hobbies en activiteiten die alles en iedereen afkraakt.

mijn eigen moeder weigert overigens haar medische dossiers te overhandigen aan zowel de rechtbank als het riagg. wat ik haar erg kwalijk neem.

dan ga ik naar de middelbare school. echt veel vrienden heb ik opeens niet meer. ik had de hele basisschool n beste vriend die ik nooit meer gezien heb sindsdien.
Ik schaam me op dit punt ook voor mijn gezin en zit op school liever stoer te doen.
in dit brugjaar begint mijn moeder me erger te manipuleren dan ooit. ze stookt me al jaren op door me uit te horen en feedback te geven. dingen te beredeneren en mijn gevoelens te eiken door retorische spelletjes te spelen. ze blowt al zolang ik weet. in deze periode doet ze dat ook veel maar alleen als mn broer er niet is die heeft astma en heeft veel activiteiten en meer vrienden.
ik raak er regelmatig dusdanig door in de knoop dat ik woedeuitvarstingen krijg. feitelijk is ze altijd aan het etteren me aan het kleineren dan weer de hemel in prijzen. en maar herhalen dat ze bij mij gaat intrekken als ik later rijk ben wat ik haar altijd beweer te willen worden wat zij als een doodsteek ervaart omdat ze genoegen neemt met een bijstandsuitkering en de helft van de kinderbijslag.
we gaan die zomer voor het eerst op vakantie en hier gaat het voor mij echt mis. twee weken lang in veertig graden barcelonen een manische moeder die vijf joints per dag rookt midden op de ramblas of waar dan ook. en dan mijn humeur afkraken ookal had ze beloofd niks van wiet mee te nemen.
ik ben in het motel daar helemaal doorgedraaid omdat ze zo erg op mn zenuwen werkte. Ze had me psychisch helemaal ten gronde gericht en gaf mij daar de schuld van.

nlNa die zomer 1998 ga ik naar een andere school was ik gelukkig wel in een redelijk leuke klas kom. Ik krijg een paar redelijke vrienden. het gevecht met mijn moeder keert zich tegen mn stiefmoeder.
moeder wint ik zal toch wel zoals haar eindigen.
mn stiefmoeder op haar beurt krijgt meer penisnijd dan ooit en alles is een bedreiging. toch trek ik me niet al te veel van haar aan. mn broertje en ik zijn altijd leuk aan het spelen als zij chagrijnig soaps zit te kijken en wacht tot mn vader thuis komt en de wijn erin kan.
Ik moet officieel overal toestemming voor vragen maar negeer haar al een poos. opeens krijg ik te horen dat ik een maand lang op mn kamer moet blijven en de woonkamerkeukenkamer kantoor waar computer staat gaan allen op slot. ik moet aankloppen voor een broodje.
Dan besluit ik dat t bullshit is en loop de keuken binnen waar ze taat te strijken voor as the world turns. ze bedreigt me met t strijkijzer en ik roep doe dan als je durft.
savonds verteld mijn vader dat ik het huis uitmoet. ik ben 14. Ik zou volgens mijn stiefmoeder mn broertje sexueel hebben misbruikt wat totale onzin is.
Ik kan kiezen of internaat en dat moet ik niet willen of naar Frankrijk.
Zes weken later zit ik op n bevallen boerderij van mijn tante in middenfrankrijk. er is daar niks, 200 jaar terug in de tijd.
ik moet naar eennormale franse school maar spreek geen enkel woord frans. er is een jongen julien die me op sleeptouw neemt. maar ik voel me totaal niet op mn plek tussen deze boeren.
ik kom er doorheen. mn tante word vijftig en geeft een groot feest zoals ze dat allemaal doen als ze 50 worden. iedereen van de familie zegt dat ik daar niet thuis hoor en ik mag terug naar Nederlands na zeven maanden isolatie.
Ik moet wel in therapie. dat ga ik maar daar zijn allerlei dingen vertepd daar die niet waar zijn te beginnen met die bullshit dat ik met mn broertje naakt in bed zou liggen.
mijn broertje was nog heeft meest blij om me terug te zien na zeven maanden. iets wat mn stiefmoeder ook doorheeft.
maar wel achter mn rug om leugens vertellen om dr zin te krijgen.
Ik krijg n vriendinnetje. n meisje waar ik al verliefd op was voor ik naar Frankrijk werd gestuurd. Ik heb vijf jaar met haar maar ik kan de ellendes uit mn jeugd niet verbloezemen zeker niet als mn moeder kanker krijgt en ik op mn 16e gedwongen het huis uit moet omdat dat beter zou zijn voor de gezinssituatie.
in werkelijkheid wilde mijn stiefmoeder mij op afstand van mn broertje houden omdat onze band te sterk werd.
ik ga studeren en mn vriendin ook. zij heeft het perfecte leventje met oudere die werkelijk geïnteresseerd zijn. mijn ouders weten tot op de dag van vandaag niks over wat ik nou studeerde iets met t ene oor in ander oor uit.
langzaam stort mijn wereld in als ik niet meer kan tippen aan alle mannelijke aandacht die mijn meisje krijgt als serveerstertje/studentje van 18.
ik woon op mnzelf maar ben genoodzaakt alles zelf uit te vogelen. mijn vader stiefmoeder en broertje trekken bij mij het huis uit naar een nieuw huis waar geen plaats is voor mij. mijn vriendein maakt het uit en gaat al gelijk met n ander maar wij blijven vrienden en zij houdt dr nieuwe vriendje voor mij geheim en wij hebben ook nog steeds seks. ik was mezelf aan het slopen door ldat ik haar niet kan loslaten. zij was immers de eerste vrouw in mijn leven die oprecht van mij hield en voor mij koos.
hierna gaat het verder bergafwaarts. mn moeder doet een poging in tot zelfmoord in mijn tentamenweek en ik ben getuige van een treinspringer.
Ik raak boos op mijn moeder want ze had alles verkloot wat ze kon op dat punt zowel aan mij als aan haar leven. ze woont op dat moment totaal verwaarloosd in een flat waar een tapijt van kattenharen stof ligt.
ik besluit met mn broer haar huis oo te knappen tijdens haar verblijf op n afdeling.
ze was alcoholist geworden dronk twee pakken aldiwijn per dag at niks tot nauwelijks. toch betekende ze alles voor mij ik was haar enige maatje.
ik had het gevecht allang opgegeven over haar drugsgebruik en blowde vanaf mijn 14e wekelijks bij haar omdat het dan enigzins uit te houden was met dr.
Maar na die poging was voor mij de maat vol ik heb haar verboden te zuipen en ben zelf keihard gaan blowen.
toen kwam ik bij haar langs onverwachts nadat wij haar huis totaal hadden opgeknapt en stonden de flessen wijn weer overal.
ik heb haar sindsdien niet meer gezien ben gestopt met mn studie en al. ik ben sinds 2006 zeer tot matig depressief en blow alleen maar. sinds de crisis zijn daar financiële zorgen bijgekomen en vorig jaar raakte ik dakloos. ik kon nergens heen en wilde niet in de opvang dus heb twee maanden op straat geslapen in de vochtige koude herfst. ik was vroeger een mooie jongen maar ben nu een junk en na een verkeersongeval vorig jaar ben ik totaal niet meer gestructureerd. ookal probeet ik hard erbovenop te komen ik heb steeds weer pech en neem dit anderen kwalijk. ik ben nu totaal paranoia en ondanks dat ik een woning heb en hulp van t altrecht waar ik overgens niks aan heb weet ik dat ik na dit persoonsonderzoek morgen mijn eigen doodsvonnis onderteken.
Ik heb het gevoel dat ik de schuld ben van de scheiding de schuld van mn moeders gekte de schuld van het gezin en dat is moelijk te verdragen. ik heb werkelijk alles kapotgemaakt wat er is in mn leven voel me bedrogen door mijn vader stiefmoeder en moeder. ik heb nog mar drie mensen die ik af en toe spreek waarvan mijn broer er eenis. mijn doodswens is zo diep maar mn haat richting falende zelfmoordpogers zo groot dat ik nu aan de ene kant de hele dag dood wil maar t niet zelf kan doen.
ik ben dus een tikkende tijdbom en nodig iedereen uit om mij het laatste zetje te geven zodat ik het niet zelf hoef te doen. Ik heb de laatste maanden constant ruzie met iedereen en zelfs een aantal mensen het ziekenhuis ingeslagen. hoewel ik nooit als eerste fysiek geweld gebruik tegen anderen loop ik nu zeker niet meer weg en hoop gewoon steeds dat ze een mes tussen mn ribben steken of iets dergelijks. Dus als er nog sadisten zijn die mij aan mn verhaal herkennen kom maar op ik wacht mn deur staat altijd open. Ecjt liever vandaag dan morgen.
De kudde is immers toch beter af zonder zwarte schapen

Ik ben een schizofrene meid van 31 en ik zie het leven niet meer zitten met de verschijnselen die ik heb. Ik maak er na de kerst een einde aan. Ik ben eenzaam en zit verstrikt in een web van misverstanden, wraak , haat van anderen en pijn. Er is geen hulp mogelijk. Alleen maar geklets in de ruimte is het; niemand kan mij helpen. Elke dag is een hel.

Stel je eens voor dat de persoon die je het liefst ziet jou het meest haat. Stel je eens voor dat je de hele dag getreiterd en gepijnigd wordt door diegene. Stel je voor dat je moet leven met het besef dat je een intens slecht mens bent. Stel je schuldgevoelens voor en waanideeen(?) over demonen en de duivel. Het goede is er niet meer voor mij. Mensen hebben mij nooit gelust. Ik was altijd alleen. Het verdriet dat ik nu heb kan ik er niet bijhebben. De dood... Ik verwacht dat er een betere wereld is: het hiernamaals. Natuurlijk kun je de pech hebben dat je voor zelfmoord naar de hel gaat maar dat risico neem ik aangezien ik nu, bij leven, al in de hel verkeer.

Ik weet precies hoe ik het doen moet en in wat voor omgeving. Het is alleen zaak dat ik het goedje binnenhoud... Als het mislukt moet ik gewoon nog een poging doen. Er zijn altijd methoden die ik nog niet geprobeerd heb.

ik weet het allemaal niet meer
mijn ouders hebben me alleen achtergelaten
de enig die er nog voor me was is mijn oma maar zij is intussen overleden dus nu heb ik niemand meer
op school gaat het steeds slechter mijn beste vriendin heeft me in de steek gelaten en nu heb ik ook al geen vrienden
wat voor zin heeft mijn leven nog
iedereen kwetst me keer op keer waarom gaf god me een leven
ik denk dat ik veel beter af zou zonder