Levensverhalen (pagina 246)

Ik loop al 3 jaar rond met het gevoel dat ik een jongen wil zijn (ik heb zelf autisme en adhd) ik weet het al 3 jaar heel goed te verbergen waar ik ook wel eens spijt van heb. Misschien had me familie dan gemerkt dat er wat zou zijn maar ik heb te lang gewacht ik durf het niet te vertellen aan niemand ik lig elke dag ik bed wel te huilen ik ben ondertussen zwaar depressief geworden (dat weten mijn ouders wel maar de oorzaak verzwijg ik tegen iedereen) als ik mezelf pijn kan doen doe ik dat maar dat transgendergevoel word steeds sterker en sterker maar ik durf het gewoon niet te vertellen, ik kan het gewoon niet. Ik zit nu ook in de groei met alle gevolgen ik haat me lijf ook echt het enigste waar ik blij mee ben is mijn schoenmaat (43 en ik ben een meisje) en dat ik kort haar heb

haii,

ik ben op mijn vijfde mijn vader verloren en heb eigenlijk nooit echt mijn verdriet of gedachten kunnen verwerken. Toch heb ik geprobeerd door te leven voor mijn moeder maar ik kreeg al gauw na de dood van mijn vader een stiefvader die ik eigenlijk niet mag en veel problemen mee heb ik ben sinds ik in de puberteit zit veel opstandiger geworden en daardoor veel stress in het gezin veroorzaakt ik heb ook 2 zussen die me altijd afkraken en daardoor is mijn zelfvertrouwen steeds minder geworden ik ben nu zo ver dat ik het niet eens meer mij zussen wil noemen ik wordt namelijk steeds weer naar beneden gehaald wanneer ik eindelijk weer wat zelfvertrouwen heb opgebouwd. Toch ben ik stug door gegaan omdat ik dacht dat ik er wel zou komen maar ik heb te veel verdriet en ik kan het niet meer verwerken heb zoveel pijn dat ik daardoor nu al een paar zelfmoord pogingen heb gedaan maar die niet gelukt zijn omdat ik erop dit moment nog geen moed voor heb. Mijn moeder nam het altijd wel voor me op maar nu doet ze dat niet meer ik heb wel alles wat mijn hartje begeert maar heb geen gevoel dat er van me gehouden wordt mijn vrienden staan wel altijd voor me klaar maar ik praat niet graag over me gevoelens waardoor ik het snel opkrop en dus eigenlijk met de pijn rond blijf lopen ik weet niet zo goed meer wa ik er aan kan doen.

Jarenlang heb ik extreem gewerkt
Heb een eigen bedrijf en ben al een aantal jaren bezig om het bedrijf overeind te houden
Wordt steeds moeilijker en zie geen uitweg meer
Er dreigt een faillissement en dit kan ik geestelijk niet aan
Mijn vrouw heeft een zware depressie en maakt het hele verhaal ondraaglijk
Als je geen zicht hebt op de toekomst en geen zonneschijn meer ziet heeft het wat mij betreft geen zin meer
Denk dat ik het niet redt en hoop op een snel einde

Hallo,
De laatste tijd voel ik me depri. Soms denk ik het leven zal nooit beter worden. Ik heb alleen een MBO niveau 2 diploma. Terwijl ik best slim ben. Ik ben goed in Engels. Ik heb een hele lieve vriend. Als ik hem niet had dan had ik mijn leven al lang genomen. Ik werk al meer dan vier jaar bij een winkel die mijn potentie niet ziet en niet wilt dat ik doorgroei en die denkt dat ik niet parttime kan werken. Ik heb geen vrienden. Ik was vroeger te veel met jongens en relaties bezig. Ik had pech met stages. En nu dus met werk. Ik wou dat ik anders was. Dat ik slimmer was geweest met mijn prioriteiten stellen toen ik nog een opleiding deed. Soms denk ik misschien is het beter als ik mijn leven neem. Dan kan ik hierna misschien een beter leven leiden. Ik geloof namelijk in reincarnatie. Het is dat mijn vriend zei dat ik dat beter niet kan doen want misschien als ik dat doe, krijg ik dezelfde problemen als nu, alleen in een slechter omgeving. Hij zegt telkens tegen me wat als ik 600 keer opnieuw geleefd heb. En als dit de laatste keer zou zijn dat ik deze problemen heb. Dat als ik leer om hiermee om te gaan en niet mezelf van mijn eigen leven beroof dat misschien zal mijn volgende leven beter zijn. Maar als ik nu zou opgeven zou het zijn als of wanneer je aan een Marathon mee doet en bijna de finishline behaald maar omdat de laatste meters te moeilijk zijn om te behaalen besluit je om maar terug te gaan naar de start.

Hoi, hierbij vertel ik een beetje mijn verhaal.

Ik zit al een tijdje in een kut situatie, ten eerste begrijpt niemand mij, ten 2e word ik gekleineerd door mijn eigen moeder, en vaak beschuldigd dat ik van haar steel. En nog veel meer. Ik heb al een tijdje zitten nadenken om gewoon voor altijd weg te gaan. Ik voel geen liefde uit elke hoek. Ik weet toch niet wat ik met mijn toekomst moet. Ik wil alleen niet mijn vriendje in de steek laten :'( met hem durf ik het ook niet erover te hebben, maarja tijd voor mij maakt hij ook niet. Zelfmoord is de enige optie, wat denk jij?

ik heb geen vrienden, of ze zijn nep.
ik heb wel 1 vriendin, maar die is raar,
we zit op school gewoon op een bankje te zitten en dan zegt mijn "vriendin" rare dingen die helemaal niet gepast zijn.
iedereen kijkt naar mij of ik in mijn blootje staat. Heel het school vind haar raar en mij beschouwen ze gewoon als de vriendin van het rare meisje. Ik begin haar egt te haten ze wil niet dat ik naar iemand gaat om te praten maar zo krijg ik nooit vrienden!!!!!
Heel het school roddelt over ons, en mijn ex-vrienden van de lagere school heeft me gewoon laten vallen en zit slechte dingen over mij te roddelen. Ik heb geen zelfvertrouwen meer en al zeker niet omdat op ons school stijl haar in is en ik heb ZEER pluizig haar dus mij vinden ze al zeker van de jaren stilletjes. Maar niemand kent mij egt.
Ik moet volgend jaar naar een andere school en een andere richting volgen, maar ik wil gewoon van het school weg want ik zit daar elke dag van mijn "vriendin" rare dingen te horen dat je denkt dat zij naar een gestoorde huis moet gaan. Ik weet het egt niet meer. Maar ik durf niet tegen haar te zeggen dat ze raar is want ik wil ook niemand kwetsen maar het gaat er egt over.
Bv. ik heb haar zo is gezecht da ik zelfmoord wil plegen en zij zei zo: "Als gij dat wilt moet je dat doen!!!". Ik dacht zo in mezelf: Wat een goede vriending is dat!!!!
Ik weet het egt niet meer.

ineens was ik ongelukkig, vroeger was ik het vrolijke, aardige, behulpzame meisje met de 2 vlechtjes en de oplossing voor alles die zich nooit wat van een ander aantrok. maar dat ben ik nu niet meer. nu haat iedereen me (niet iedereen geeft het toe maar ik weet beter)!!! ik ben een bitch want ik moet het altijd beter weten enzv. ik ben lelijk en dik. ik haal slechte cijfers maar ik wil zooooooooo graag op de havo blijven. iedereen denkt dat ik een gelukkig meisje ben met veel talenten en vrienden, maar eigelijk zo plots zo ineens ben ik gewoon mislukt. trouwens als je denkt dat ik ergens goed in ben dan heb je het MIS!!! ik weet dat dit niet zwaar klinkt maar het voelt zo anders.
Xx mij een meisje die met je mee leeft...

Ik heb al jaren lang verdriet hoe de mede mens over het algemeen met me om gaat.
Ik ben nu 22 jaar zie er normaal slank goed verzorgd uit, maar dat wil niks meer zeggen.

Ik word al jaren gepest of afgewezen door mensen.
En het ergste is ik word thuis gepest door me eigen broer, en me moeder vind het heel normaal.
Hij mag alles over mij zeggen maar ik mag niks terug zeggen over hem want dan word me moeder woedend.
Ze beschouwd mij daar door als minderwaardig.
Het speelt al lang en soms lijkt het steeds erger te worden.
Ik heb jaren geleden stage moeten lopen bij een sociale werkplaats, iets wat ik niet wilde maar toch gebeurde, op dat moment was ik zwaar depresief.

Ik was blij dat ik er weg was, maar omdat moment werd ik er niet door gepest.
Jaren er na, zonder rede roept me oudste broer over mij dat ik daar thuis hoor.
En dan bedoeld die eigenlijk, hij ziet mij als een gehandicapte, terwijl ik dat niet ben, ook heeft die meerdere keren gezegd tegen mij, maar ook tegen kennis van ons, dat ik mongolenwerk doe en nooit iets in me leven kan bereiken en alleen maar bij een sociale werkplaats thuis hoor, hij weet weet dat ik er niet van hou en toch blijft die me zo jaren lang mij treiteren, hij roept het tegen mij dat vind ik al heel erg, maar het ergste is hij zegt het ook tegen andere, en die gaan een beeld van mij krijgen dat ik een gehandicapte ben terwijl dat niet zo is, zoals als ik op feesjes kom krijg ik daar vragen over waarom ik daar werkte enzovoort, en daar door was het feest voor mij al kapot, ook zei die dat ik er thuis hoorde op moment dat ik er zelf bij zat, eigenlijk om mij te kleineren.
Maar het ergste is niemand grijpt in, als ik aan hem vraag waarom zeg je dat ? geeft die geen antwoord en als ik tegen me moeder vertel dat hij dat allemaal zegt van me, wat ze donders goed weet wat hij zei het vaak ook waar ze zelf bij stond, maar ze wil het niet geloven en plaats dan ze kwaad op hem word word ze kwaad op mij en krijg ik de ergste scheldwoorden naar me hoofd.

Ze roept ook tegen mij, ga maar werken, ik zit op moment helaas werkeloos thuis, of ga zelf maar poetsen of koken, maar ze zegt het alleen tegen mij en niet tegen andere in het gezin, terwijl die dat ook niet doen, sterker nog mijn oudste broer woont opzich zelf is stuk ouder als ik zit asltijd thuis en daar kookt ze en poetst ze elke dag nog voor en heeft ze nog nooit gezegd doe het zelf.

Ook controle heel de dag op me word ik gek van.
Mijn oudste broer staat ooit urenlang achter me als ik achter me computer zit.
En dan gaat die allemaal vragen wie is dat ? als iemand chat met me.
En ook als ik achter internet bankieren zit, en dan gaat die tegen andere mensen vertellen wat er op me rekening staat.

Ook als ik telefoon krijg en ik zeg niet wie het was blijft die heel de week door vragen wie was dat ? .
En ik kan ook niet effe weg alleen weg.
Als ik dat doe bijvoorbeeld naar de stad, gaat heel de tijd de telefoon waar loop je waar ben je ? en word zelfs mensen gestuurd uit ons gezin om te kijken waar ik loop.
Dus ik heb helemaal geen vrijheid meer.
Ik moet liegen als ik weg wil, ik kan ook nooit afspreken met mensen of als ik een leuke meid zou willen ontmoeten.
Het lijtk wel of alles buiten hun om als gevaar en vreemd word beschouwd.

Ik heb ook helemaal geen vrienden, maar slechts eentje.
En dat komt al de vrienden die ik had werden verhalen van beweerd die niet waar zijn, en ze mochten niet komen en als ik er mee weg wilde werd er alles aangedaan dat het niet kon, daar door zijn contacten verbroken.

Ik heb ook afgelopen zomer bij alle vakantie's voor ons gezin bungelows bezine en veel rondjes in cafe's betaald en zelfs de vakantie van me oudste broer, en wat doen ze ze me oudste broer en me moeder ze ontkennen het dat ik dat heb gedaan en ze maken me zelfs uit voor vuile krent en gierpin, terwijl me oudste broer nooit een rondje geeft in een cafe en alleen wil proviteren, en dat word meer gewadeerd door me moeder dan wat ik doe.

Ik heb heel me leven aangepast aan hun, maar toch alles wat ik doe word toch afgekraakt.
Als ik een dagje weg wil of een weekje word er moeilijk gedaan en ruzie tegen me gemaakt, terwijl ik nooit ergens kom ook nooit opstap want ik heb geen vrienden.
Me moeder kijkt alleen naar het progamme van me oudste broer en wat die wil of zegt, maar houd geen rekening met mij.
Ik heb autisme maar ook daar word helemaal geen rekening mee gehouden en maakt me oudste broer zelfs smerige grappen over met toestemming van me moeder want die zegt er niks van.
Ze laat het jarenlange pesten in huis toe.

Ik werd al vaak op school gepest, maar als je dan ook nog thuis word gepest maakt het leven er niet leuker op.
Ik doe nooit raar en probeer tegen zoveel mensen spontaan te doen, maar niks word gewadeerd.
Op school toen ik 14 was werd ik door vele voor zwerver uitgescholden omdat ik toen vaak de zelfde kleren aan had, er na had ik altijd nette kleren aan toen ik 16 was en bloesjes en polo's en toen werd ik vaak door vele steeds maar weer voor homo uitgescholden terwijl ik dat niet ben.

Op school werd ik uitgemaakt voor zeikerd, en buitenschool om door mensen weer als een domme jongen.
Niks is goed in me leven, ik heb op een praktijkschool gezeten, maar bij ons thuis studeren ze allemaal dus daar door ben ik best slim maar ook door me autisme snappen mensen me vaak niet en dan lijkt het vaak uit te pakken met pesten, of te slim of te dom niks is goed.

Ik word ook heel me leven al afgewezen door meisjes vrouwen als het om relatie gaat, terwijl ik altijd goed verzorgd ben en me zelf goed kleed en slank ben en spontaan.
Maar lijtk wel of niemand op me valt.
Op school werd ik uitgescholden iedere dag door meisjes als ze merkte dat ik ze leuk vond, zelfs voor vuile pedo terwijl hun 14 waren en ik 16, maar nu nog steeds nu ik 22 ben word ik door vrouwen die jonger en ouder zijn dan me altijd afgewezen, ik heb alles uit de kast gehaald maar niemand wil me.
Ik hoor vaak omdat ik kalend ben vinden ze me te oud er uitzien, en bij andere vinden me te laag opgeleid en als het dat niet is, dan is het weer je bent me type niet.

Ik heb door me autisme ook angst voor veel dingen, en die angsten slaan zo door dat ik er heel de dag aan denk, maar ik kan het niet tegen houden, zoals angst wespen eten vliegtuig vrachtwagens en daar door worden me dagen moeilijk.
Ik moet hulp hebben anders ga ik misschien wel zelfmoord plegen.

ik wil dat doen want mijn papa is gestorven hij heeft ook zelfmoord gepleegd dus daarom denk ik als ik dat ook doe dan ben ik bij mij papa en thuis gaat het ook slecht mijn mama heeft een nieuwe vriend en die is niet echt braaf hij heeft ons huis kapot gemaakt en zo stonden we op straat maar nu hebben we een huis en hij heeft ook al heel veel mijn mama geslagen e nde derde keer was de druppel voor mij dus ben ik weg gegaan en bijna in het water gesprongen juist op het nippertje heeft mijn beste vriendin mij kunnen tegen houden!

Ik zie het niet meer zitten maak de mensen om mij heen kapot doorijn gokverslaving schulden stapelen zich op en mijn partner weet dit niet heeft zijn eigen bedrijf en wij hebben een eigen pand boven dat bedrijf ik ben jaren geleden begonnen met online gokken en winnen doe ik nooit ik wil zo graag mijn schulden afbetalen maar er komt steeds meer schuld Bin dadelijk worden wij uit huis gezet en mijn partner is ook dan zijn bedrijf kwijt daarom ga ik door met gokken om proberen wat terug te winnen maar het lukt niet en kom steeds meer in de problemen weet me dis geen raad meer en zie het niet meer zitten misschien denken jullie dat dit allemaal onzin is maar dit is niet meer normaal wat ik doe ik weet me geen raad meer