Levensverhalen (pagina 248)

Hoi, hierbij vertel ik een beetje mijn verhaal.

Ik zit al een tijdje in een kut situatie, ten eerste begrijpt niemand mij, ten 2e word ik gekleineerd door mijn eigen moeder, en vaak beschuldigd dat ik van haar steel. En nog veel meer. Ik heb al een tijdje zitten nadenken om gewoon voor altijd weg te gaan. Ik voel geen liefde uit elke hoek. Ik weet toch niet wat ik met mijn toekomst moet. Ik wil alleen niet mijn vriendje in de steek laten :'( met hem durf ik het ook niet erover te hebben, maarja tijd voor mij maakt hij ook niet. Zelfmoord is de enige optie, wat denk jij?

ik heb geen vrienden, of ze zijn nep.
ik heb wel 1 vriendin, maar die is raar,
we zit op school gewoon op een bankje te zitten en dan zegt mijn "vriendin" rare dingen die helemaal niet gepast zijn.
iedereen kijkt naar mij of ik in mijn blootje staat. Heel het school vind haar raar en mij beschouwen ze gewoon als de vriendin van het rare meisje. Ik begin haar egt te haten ze wil niet dat ik naar iemand gaat om te praten maar zo krijg ik nooit vrienden!!!!!
Heel het school roddelt over ons, en mijn ex-vrienden van de lagere school heeft me gewoon laten vallen en zit slechte dingen over mij te roddelen. Ik heb geen zelfvertrouwen meer en al zeker niet omdat op ons school stijl haar in is en ik heb ZEER pluizig haar dus mij vinden ze al zeker van de jaren stilletjes. Maar niemand kent mij egt.
Ik moet volgend jaar naar een andere school en een andere richting volgen, maar ik wil gewoon van het school weg want ik zit daar elke dag van mijn "vriendin" rare dingen te horen dat je denkt dat zij naar een gestoorde huis moet gaan. Ik weet het egt niet meer. Maar ik durf niet tegen haar te zeggen dat ze raar is want ik wil ook niemand kwetsen maar het gaat er egt over.
Bv. ik heb haar zo is gezecht da ik zelfmoord wil plegen en zij zei zo: "Als gij dat wilt moet je dat doen!!!". Ik dacht zo in mezelf: Wat een goede vriending is dat!!!!
Ik weet het egt niet meer.

ineens was ik ongelukkig, vroeger was ik het vrolijke, aardige, behulpzame meisje met de 2 vlechtjes en de oplossing voor alles die zich nooit wat van een ander aantrok. maar dat ben ik nu niet meer. nu haat iedereen me (niet iedereen geeft het toe maar ik weet beter)!!! ik ben een bitch want ik moet het altijd beter weten enzv. ik ben lelijk en dik. ik haal slechte cijfers maar ik wil zooooooooo graag op de havo blijven. iedereen denkt dat ik een gelukkig meisje ben met veel talenten en vrienden, maar eigelijk zo plots zo ineens ben ik gewoon mislukt. trouwens als je denkt dat ik ergens goed in ben dan heb je het MIS!!! ik weet dat dit niet zwaar klinkt maar het voelt zo anders.
Xx mij een meisje die met je mee leeft...

Ik heb al jaren lang verdriet hoe de mede mens over het algemeen met me om gaat.
Ik ben nu 22 jaar zie er normaal slank goed verzorgd uit, maar dat wil niks meer zeggen.

Ik word al jaren gepest of afgewezen door mensen.
En het ergste is ik word thuis gepest door me eigen broer, en me moeder vind het heel normaal.
Hij mag alles over mij zeggen maar ik mag niks terug zeggen over hem want dan word me moeder woedend.
Ze beschouwd mij daar door als minderwaardig.
Het speelt al lang en soms lijkt het steeds erger te worden.
Ik heb jaren geleden stage moeten lopen bij een sociale werkplaats, iets wat ik niet wilde maar toch gebeurde, op dat moment was ik zwaar depresief.

Ik was blij dat ik er weg was, maar omdat moment werd ik er niet door gepest.
Jaren er na, zonder rede roept me oudste broer over mij dat ik daar thuis hoor.
En dan bedoeld die eigenlijk, hij ziet mij als een gehandicapte, terwijl ik dat niet ben, ook heeft die meerdere keren gezegd tegen mij, maar ook tegen kennis van ons, dat ik mongolenwerk doe en nooit iets in me leven kan bereiken en alleen maar bij een sociale werkplaats thuis hoor, hij weet weet dat ik er niet van hou en toch blijft die me zo jaren lang mij treiteren, hij roept het tegen mij dat vind ik al heel erg, maar het ergste is hij zegt het ook tegen andere, en die gaan een beeld van mij krijgen dat ik een gehandicapte ben terwijl dat niet zo is, zoals als ik op feesjes kom krijg ik daar vragen over waarom ik daar werkte enzovoort, en daar door was het feest voor mij al kapot, ook zei die dat ik er thuis hoorde op moment dat ik er zelf bij zat, eigenlijk om mij te kleineren.
Maar het ergste is niemand grijpt in, als ik aan hem vraag waarom zeg je dat ? geeft die geen antwoord en als ik tegen me moeder vertel dat hij dat allemaal zegt van me, wat ze donders goed weet wat hij zei het vaak ook waar ze zelf bij stond, maar ze wil het niet geloven en plaats dan ze kwaad op hem word word ze kwaad op mij en krijg ik de ergste scheldwoorden naar me hoofd.

Ze roept ook tegen mij, ga maar werken, ik zit op moment helaas werkeloos thuis, of ga zelf maar poetsen of koken, maar ze zegt het alleen tegen mij en niet tegen andere in het gezin, terwijl die dat ook niet doen, sterker nog mijn oudste broer woont opzich zelf is stuk ouder als ik zit asltijd thuis en daar kookt ze en poetst ze elke dag nog voor en heeft ze nog nooit gezegd doe het zelf.

Ook controle heel de dag op me word ik gek van.
Mijn oudste broer staat ooit urenlang achter me als ik achter me computer zit.
En dan gaat die allemaal vragen wie is dat ? als iemand chat met me.
En ook als ik achter internet bankieren zit, en dan gaat die tegen andere mensen vertellen wat er op me rekening staat.

Ook als ik telefoon krijg en ik zeg niet wie het was blijft die heel de week door vragen wie was dat ? .
En ik kan ook niet effe weg alleen weg.
Als ik dat doe bijvoorbeeld naar de stad, gaat heel de tijd de telefoon waar loop je waar ben je ? en word zelfs mensen gestuurd uit ons gezin om te kijken waar ik loop.
Dus ik heb helemaal geen vrijheid meer.
Ik moet liegen als ik weg wil, ik kan ook nooit afspreken met mensen of als ik een leuke meid zou willen ontmoeten.
Het lijtk wel of alles buiten hun om als gevaar en vreemd word beschouwd.

Ik heb ook helemaal geen vrienden, maar slechts eentje.
En dat komt al de vrienden die ik had werden verhalen van beweerd die niet waar zijn, en ze mochten niet komen en als ik er mee weg wilde werd er alles aangedaan dat het niet kon, daar door zijn contacten verbroken.

Ik heb ook afgelopen zomer bij alle vakantie's voor ons gezin bungelows bezine en veel rondjes in cafe's betaald en zelfs de vakantie van me oudste broer, en wat doen ze ze me oudste broer en me moeder ze ontkennen het dat ik dat heb gedaan en ze maken me zelfs uit voor vuile krent en gierpin, terwijl me oudste broer nooit een rondje geeft in een cafe en alleen wil proviteren, en dat word meer gewadeerd door me moeder dan wat ik doe.

Ik heb heel me leven aangepast aan hun, maar toch alles wat ik doe word toch afgekraakt.
Als ik een dagje weg wil of een weekje word er moeilijk gedaan en ruzie tegen me gemaakt, terwijl ik nooit ergens kom ook nooit opstap want ik heb geen vrienden.
Me moeder kijkt alleen naar het progamme van me oudste broer en wat die wil of zegt, maar houd geen rekening met mij.
Ik heb autisme maar ook daar word helemaal geen rekening mee gehouden en maakt me oudste broer zelfs smerige grappen over met toestemming van me moeder want die zegt er niks van.
Ze laat het jarenlange pesten in huis toe.

Ik werd al vaak op school gepest, maar als je dan ook nog thuis word gepest maakt het leven er niet leuker op.
Ik doe nooit raar en probeer tegen zoveel mensen spontaan te doen, maar niks word gewadeerd.
Op school toen ik 14 was werd ik door vele voor zwerver uitgescholden omdat ik toen vaak de zelfde kleren aan had, er na had ik altijd nette kleren aan toen ik 16 was en bloesjes en polo's en toen werd ik vaak door vele steeds maar weer voor homo uitgescholden terwijl ik dat niet ben.

Op school werd ik uitgemaakt voor zeikerd, en buitenschool om door mensen weer als een domme jongen.
Niks is goed in me leven, ik heb op een praktijkschool gezeten, maar bij ons thuis studeren ze allemaal dus daar door ben ik best slim maar ook door me autisme snappen mensen me vaak niet en dan lijkt het vaak uit te pakken met pesten, of te slim of te dom niks is goed.

Ik word ook heel me leven al afgewezen door meisjes vrouwen als het om relatie gaat, terwijl ik altijd goed verzorgd ben en me zelf goed kleed en slank ben en spontaan.
Maar lijtk wel of niemand op me valt.
Op school werd ik uitgescholden iedere dag door meisjes als ze merkte dat ik ze leuk vond, zelfs voor vuile pedo terwijl hun 14 waren en ik 16, maar nu nog steeds nu ik 22 ben word ik door vrouwen die jonger en ouder zijn dan me altijd afgewezen, ik heb alles uit de kast gehaald maar niemand wil me.
Ik hoor vaak omdat ik kalend ben vinden ze me te oud er uitzien, en bij andere vinden me te laag opgeleid en als het dat niet is, dan is het weer je bent me type niet.

Ik heb door me autisme ook angst voor veel dingen, en die angsten slaan zo door dat ik er heel de dag aan denk, maar ik kan het niet tegen houden, zoals angst wespen eten vliegtuig vrachtwagens en daar door worden me dagen moeilijk.
Ik moet hulp hebben anders ga ik misschien wel zelfmoord plegen.

ik wil dat doen want mijn papa is gestorven hij heeft ook zelfmoord gepleegd dus daarom denk ik als ik dat ook doe dan ben ik bij mij papa en thuis gaat het ook slecht mijn mama heeft een nieuwe vriend en die is niet echt braaf hij heeft ons huis kapot gemaakt en zo stonden we op straat maar nu hebben we een huis en hij heeft ook al heel veel mijn mama geslagen e nde derde keer was de druppel voor mij dus ben ik weg gegaan en bijna in het water gesprongen juist op het nippertje heeft mijn beste vriendin mij kunnen tegen houden!

Ik zie het niet meer zitten maak de mensen om mij heen kapot doorijn gokverslaving schulden stapelen zich op en mijn partner weet dit niet heeft zijn eigen bedrijf en wij hebben een eigen pand boven dat bedrijf ik ben jaren geleden begonnen met online gokken en winnen doe ik nooit ik wil zo graag mijn schulden afbetalen maar er komt steeds meer schuld Bin dadelijk worden wij uit huis gezet en mijn partner is ook dan zijn bedrijf kwijt daarom ga ik door met gokken om proberen wat terug te winnen maar het lukt niet en kom steeds meer in de problemen weet me dis geen raad meer en zie het niet meer zitten misschien denken jullie dat dit allemaal onzin is maar dit is niet meer normaal wat ik doe ik weet me geen raad meer

Al zolang als ik kan terug gaan in de tijd wil ik dood zijn. Korte periodes waarin ik denk dat ik gelukkig ben vervagen altijd bij de oneindige stroom aan verdriet, pijn en verraad. Eenzaamheid, leegte. De dood zou zo aangenaam zijn, zelfmoord speelt dagelijks door mijn gedachten. Niemand die ervan weet. Soms denk ik dat ik te laf ben. Soms denk ik dat ik eens een mislukte poging moet doen om te zien of er daadwerkelijk iemand om geeft. Vaak wil ik dat het me lukt zodat ik eindelijk kan gaan slapen, geen pijn meer, geen verdriet meer, geen woede meer. Maar eindelijk totale rust.

Hoe vaak speelt het door je hoofd? Maandelijks, wekelijks of dagelijks? Wanneer gaat het weg, of blijven die gedachten bestaan. Hoe sterk moet je zijn om daadwerkelijk de stap te zetten. Voor mij steeds meer antwoorden. Wanneer een huwelijk van bijna 25 jaar voorbij gaat, is daar nog wel een plekje voor te vinden. Maar wanneer de moeder er alles aan doet en voor over heeft om de kinderen bij vader weg te houden, hoelang ga je dat volhouden? Dagen, weken, maanden of jaren? Ook dit antwoord wordt steeds helderder. Waar komen familiedrama's vandaan? Jaren lang heb ik mij geërgerd aan familiedrama's. Nu, na maanden vechten met diverse instanties, is de ergernis er nog wel. Maar er is inmiddels ook heel veel begrip ontstaan over hoe iemand tot zo'n wanhoopsdaad kan komen. Als vader heb je geen schijn van kans in Nederland, als moeder niet wilt meewerken. Ik zal het niet doen uit respect voor de kids. Maar waarom moet ik nog verder, en voor wie dan? Het denken aan is geen kwestie meer van maandelijks of wekelijks. Het is bijna 24/7 aanwezig. Hoe ga ik het doen? Waar? Wat? Dat het gebeurt staat vast. De pijn en het verdriet is niet meer te dragen, en de moed is volledig weg. Moe, moe, moe. Geen enkele zin meer in wat dan ook........

een van mijn beste vriendinnen (net 13 jaar geworden) is al 3 jaar lang depressief, hoewel het soms wel beter gaat gaat t nu echt de verkeerde kant op, ook snijd ze zichzelf en heeft daar vele littekens van en ze rookt . vorige week hebben we op school na al die jaren eindelijk de mentor en ouders verteld, hun zeiden dat ik en een paar vriedinnen ons nu geen zorgen meer hoefde temaken en dat t goed ging komen, maar het werd alleen maar erger, ze vertrouwd niemand meer behalve mij een andere vriendin (de zelf ook snijd en zm wil plegen ennzo dus die demotiveerd haar alleen maar) en een jongen. nu wil je morgen zm plegen en we hebben het er vandaag uren over gehad. ik weet niet wat ik moet doen. als ik hulp inschakel vertrouwd ze me niet meer, komt ze in kliniek en word ze doodongelukkig (is ze nu eigelijk ook al) of ze springt voor de trein en overleid, ik voel me egoistisch als ze moet blijven leven voor mij en anderen, maar ik kan haar niet zo zien lijden en weet niet wat ik anders kan doen om haar tegen tehouden. maar ik weet ook dat ik achteraf spijt ga krijgen dat ik niets heb gedaan. wat moet ik doen?!!!??? het is heel dringend want ze wil morgen al naar t spoor nadat ze afscheid van mij heeft genomen.. :((((((

Ik word op school vaak gepest door kinderen ik word uitgescholden voor homo omdat ik met meisjes meer omga ik heb er geen zin meer in maar ik ben pas 12 ik durf niet ik wil me moeder niet kwetsen of een schuld gevoel aanpraten niemand van de familie eigenlijk ik voel me dan schuldig ik wil al sinds mijn 9 ste vaak zelf moord plegen