Levensverhalen (pagina 240)

Hoi allemaal,

Mijn broer en zus zijn het helemaal heb ik het gevoel.
Mijn ouders praten altijd over hun tegen mij.
Mijn broer en zus hebben allebei een goede opleiding afgerond, ze hebben altijd gewerkt, met alles waren ze goed.

Maar ik was altijd het 5e wiel aan de wagen, voor mijn gevoel nooit goed genoeg...

Toen ik slaagde van middelbare school zei mijn oma:
"Ik had verwacht dat jij zou zakken en je nichtje zou slagen ..." Maar nee ik slaagde in 1x en mijn nichtje zakte voor dr examens...

Fijn! Sinds mijn 12e zijn mij broer en zus de besten en word je daar elke dag mee geconfronteerd en dan krijg je, als je iets goeds doet zoals in 1 x slagen voor je examens nog ff een mes in je rug gestoken door je oma...

Op mijn 13e heb ik geprobeerd mijn polsen door te snijden want ik werd gepest vanwege het litteken in mijn gezicht, mijn broer en zus worden altijd voorgetrokken en mijn beste vriendin zag het leven ook niet meer zitten en ik wilde niet zonder haar verder, alleen met mijn familie...

Maar helaas ik ben er nog steeds!

Over de jaren heen zijn de zelfmoordgedachten beetje naar de achtergrond gegleden...

Tot mijn 21e...

Op mijn 21e raakte ik in verwachting van mijn toenmalige vriend met wie ik samen woonde.
Niet gepland, maar oh wat was ik blij!
Ik belde als eerste mijn ouders, alles behalve blij dat ze waren want ze mochten mijn toenmalige vriend niet...

Relatie liep stuk ivm de druk die ik van alle kanten voelde op dat moment.
Mijn vader liet in alles weten dat ik het kind moest laten weghalen.
Nee pap ik hou mijn kind!
Prima maar dan vlieg je de straat maar op want ik wil niet dat jij met dat kind in mijn huis woont en dat al mijn collega's je dan zien.
Ik wist niet waar ik terecht kon!!
Op eerste afspraak geweest in kliniek en daar zag ik mijn kindje, dat zo goed aan het groeien was en waarvan het hartje goed klopte, fantastisch! Nee abortus absoluut niet! Ik wilde mijn kindje!

Maar uiteindelijk een 2e afspraak gemaakt voor abortus... mijn vader bleef dreigen...
Ik wilde niet... Mijn moeder hield mij op van mijn werk en gingen naar huis zodat ik me kon douchen en klaar maken voor de abortus. Nog geschreeuwd naar mijn moeder dat ik het niet kon en dat ik het niet wilde dat ik mijn kindje ter wereld zou brengen!
Maar ze belde mijn vader... Mijn vader sleurde mij naar de auto, hij ging weer naar zijn werk, maar stuurde wel collega's naar de kliniek om te kijken of ik daadwerkelijk met mijn moeder naar binnen zou gaan... Kon geen kant op...


Ik heb geschreeuwd, gegild en gehuild tijdens de behandeling...

Op de rustkamer hebben ze mijn moeder geroepen.

Daar flikte mijn moeder het ergste wat ze kon doen...
Ze viel knielend al huilend naast me neer en zei:
Ik had het kind liever zien komen dan gaan en ik was al samen met je zus en schoonzus bezig om een kinderkamer bij elkaar te krijgen voor jou kindje.

Ik werd woest!!

Ik heb daarna nog 3 weken bij mijn ouders gewoond:
Ik at niet, sprak niet met mijn vader en rende terug naar mijn ex omdat hij mij begreep hoe het was om ons kind te verliezen, hij had dezelfde pijn als ik.

Door de abortus depressief geworden en oh wat wil ik graag dood!!

Nu heb ik een hele lieve vriend waar ik 3 1/2 jaar mee samen ben.
Hij en zijn ouders weten een beetje van mijn verleden.

Toen mijn vriend en ik net samen woonden ben ik zo idioot geweest door met de buurman te zoenen.
Waarom? Ik voel mij totaal niet aangetrokken tot hem!! En ik heb een lieve vriend! Waarom doe ik dat! Hoe stom ben ik!
Maar mijn vriend was zo lief om mij te vergeven oh wat was en ben ik blij daarvoor!!

Maar de buurvrouw had mijn "schoonmoeder" ingelicht over wat er gebeurt was. En ik had ruzie met de hele buurt omdat zij bevriend zijn met de buren.

Dikke prima!
Depressie bleef maar aanhouden!!
Godverdomme wat wil ik graag de pijp uit!!

De man die ik het meeste lief heb waarvan ik het meeste hou heb ik pijn gedaan!!

Vlak na dit kwam er een roddel te wereld dat ik weer vreemd zou zijn gegaan maar nu met een ander!
Dikke prima ik weet beter!

Maar mijn vriend twijfelde aan mij, oke logisch gezien wat ik eerder gedaan had. Maar goed na veel praten zijn we er uit gekomen.

Maar nu hadden mijn vriend en ik ruzie. De dag erna dacht mijn vriend dat ik mezelf wat aangedaan had omdat ik gesmst had dat hij mij nooit weer zal zien.
Hij in paniek vrij genomen enz ijn moeder naar ons huis gestuurd.
Zijn moeder woest op mij omdat ik woest was op mijn vriend omdat hij op een chat programma tegen een meid precies hetzelfde had gezegd als wat hij al jaren tegen mij zegt en dat hij wel verliefd op haar zou kunnen worden etc etc.

Nu kwam zijn moeder vanavond aan de deur om ff verhaal te halen van mij waarom ik boos op hem was geworden vanwege de chat want zo bedoelde hij het helemaal niet en het was allemaal vanuit het oog dat hij haar als zusje zag.

Ja hoor dan ga je ook echt dingen zeggen als je hebt lippen om te zoen. Maar prima dat kreng woont ergens in de usa en zal het gat waar wij in wonen toch nooit vinden!!
Maar dus zijn moeder hysterisch tegen mij aan het janken en maar roepen dat ik mijn vriend verwijt van vreemd gaan! Uhm heb nooit gezegd dat hij vreemd gaat of is gegaan!! Vreemdgaan gaat een beetje moeilijk via een chatprogramma maar goed dat zal de werking van de bier op haar wel zijn...

Maar oh wat wil ik graag dood!!! Nu eerst wachten tot en met 5 juni.
Als ik daar slecht nieuws van krijg ga ik beginnen met plannen en regelen van mijn zelfmoord!
Kan eigenlijk niet wachten totdat het zover is!!

Ik ben een vrolijke meid van 17, nuja, was een vrolijke meid. Toen ik 6 was zijn mijn ouders gescheiden, sindsdien ben ik bang om vrienden te maken. Toen ik 11 was werd ik gepest, ik werd gepest tot mijn 15de. Niet in mijn gezicht, maar achter mijn rug. Ik had bijna geen vrienden, maar 1 hechte vriendin, iedereen vond me maar raar en wilde niet met me omgaan. Hierdoor laat ik nieuwe mensen sneller toe in mijn leven, ben ik opener, ik wilde niet weer door die gruwelijke periode gaan waar iedereen me uitlachte. En dat deed ik dus ook. Na mijn 16de kreeg ik plots veel vrienden, en ik vertrouwde ze ook, deed er hecht mee omdat ik niet wilde dat ze me verlaten. En ze deden ook alsof ik een van hun beste vrienden was. Maar blijkbaar deden ze allemaal maar alsof. Blijkbaar mag niemand me. Het is hard om te horen hoe mensen tegen je zeggen 'Ik weet niet of je het door hebt, maar X mag je eigenlijk niet echt', terwijl X eigenlijk heel gewoon doet tegen je, terwijl je dacht dat je echt goede vrienden was met X. En zo begin je weer te twijfelen in iedereen. Zo ben je bang dat iedereen van je vrienden zo denkt over je, en dat is ook het geval. Niemand mag me. Ik wilde meer vrienden maar ik moest weten wat er zou gebeuren, iedereen verlaat me toch weer op het einde. Ik mocht ze nooit zoveel vertrouwen, want nu blijf ik weer alleen achter. Ik ben gewoon dom geweest. Wie wil 1 maand voor zijn/haar 18de verjaardag te horen krijgen dat niemand je eigenlijk mag? Ik wil niet meer buiten komen, iedereen denk waarschijnlijk zo over mij, iedereen haat me waarschijnlijk. Ik wil hier niet meer zijn. Ik moest weten dat teveel vertrouwen me zou berouwen.

Vorig jaar rond deze tijd vertelde mijn vrouw ineens dat ze niet meer verder met me wilde. Terwijl ze een week eerder vroeg of ik eens na wilde denken over het feit dat ze graag een kind wilde. Ik denk erover na. Kom tot de conclusie dat ik met haar wel graag een kind wil. En op t moment dat ik haar dat wilde zeggen kwam zij met deze onzin. Het kwam echt uit de lucht vallen. Meer rede dan ik hou niet meer van je zoals dat moet kwam er niet uit. Ik ben heel goed opgevangen door familie, zelfs mijn schoonfamilie, want hun snapte er ook totaal niks van. Maar sinds die tijd zie ik het eigenlijk niet meer zitten. We zijn ondertussen gescheiden. Ik heb een nieuwe vriendin en zij een nieuwe vriend. Alleen het huis moet nog verkocht worden. Het idee van de enorme restschuld maakt me alleen maar nog gekker. Ik was hoofdverdiener dus ik word kaal geplukt. Ik heb haar toen ze overspannen was gesteund waar ik dat kon, dat doe je gewoon zonder vragen te stellen. Je hebt voor elkaar gekozen voor het leven.....maar met gemak maakt ze er zo een eind aan na 13 jaar samen zijn waarvan 6 getrouwd. Ik heb al diverse manieren over zelfdoding bestudeerd. Maar dan denk ik weer aan mn ouders. Mn zusje. Mn vriendin. Ik kan hun dit toch niet aandoen? Maar ik blijf me klote voelen.....niet altijd maar wel het grootste gedeelte van de tijd. Waarom nog trouwen als meer dan de helft van de mensheid toch gaat scheiden? Wat heeft het allemaal voor een zin.....ik leef echt van dag tot dag zonder toekomstige plannen te maken. Iedere dag word langer en donkerder in mn hoofd. Ik hoop dat ik me ooit beter ga voelen....maar het duurt al zolang allemaal. Praten erover voelt even goed maar dat gevoel is zo weer weg. Ik heb genoeg gepraat erover ik wil er niet meer aan denken en ik wil dat het gevoel me met rust laat. Tijd zal de genezer zijn, maar dan mag die wel gaan opschieten.

Ik zit emotioneel helemaal vast
Door allerlei nare onstandigheden
Slecht huwelijk zowel geestelijk als fysiek
Geweld.ben daar weggevlucht
Ben in behandeling bij lentis maar helpt niet
Ik weet geen oplossing meer

beste mensen,

sins kort heb ik weer met me ex het is op een klote manier uitgegaan doordat me vrienden leugens hebben verzonnen zodat zei onzeker werd toen heb ik echt een rot tijd gehad liefdesverdriet en wou niks anders dan haar terug toen was de tijd aan gebroken ik had er weer terug ik was blij zei was blij en toen begonnen die vrienden weer ze zijn nu zo ver gegaan dat ik gewoon een neiging heb om er mee te stoppen en alles maar lekker laten gaan
heb nergens zin meer in ik weer zeker een 3de kans zal ik nooit meer krijgen en toen dacht ik bij me mezelf nu pak ik ze allemaal terug en goed terug dit is niet me eerste keer dat ik zelfmoord neigingen heb en daarom schrijf ik het hier omdat me verhaal te delen en mensen duidelijk te maken dat dit gewoon heel veel pijn kan doen ik hou nog steeds heel veel van der en loslaten is geen optie als iemand weet hoe ik tot rust kan komen zal dat heel dankbaar zijn want ik weet toch nog wel dat er mensen van me houden.

mvg, manolito

//dit verhaal kan een beetje raar zijn geschreven maar dat komt omdat het op de avond is dat alles is gebeurt//

Hallo,
Ik weet niet echt hoe ik moet beginnen...
Maar mijn ouders zijn gescheiden sinds dat ik 4 ben en sinds ik 8 ben woonde ik met mijn moeder en stiefvader in amersfoort. Mijn vader woont in den haag en hier heb ik ook een vriendin. Ik wou laatst een nieuwe telefoon kopen maar had niet genoeg geld, dus ik besloot het te stelen van me oma, 120 euro... Ik voelde me hier erg en erg schuldig over en ik schaamde me te pletter tegenover me vriendin. Wij houden echt heel veel van elkaar en willen niet zonder elkaar leven... Zij vergaf het me en alles kwam weer op een rijtje. Ik wou bij mijn vader wonen en daar heeft jeugdzorg voor gezorgd. Maar me vader geeft mij nooit aandacht en we hadden de hele tijd ruzie over mijn vriendin en hij stuurde haar laatst weg met ruzie. Ik werd hier boos om. Want me vriendin moest toen een half uur naar huis en zat met tranen in haar ogen... Ik was boos en had fraude gepleegd bij mijn vader.... Ik voel me zo, zo , zo erg... Me vader is erachter gekomen en weet nie wie dat heeft gedaan, inmiddels is de politie er al bij... Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen... Ik wil het graag vertellen aan hem maar ben bang dat me vriendin me dan nooit meer wilt zien en me stiefvader wilt me dan ook niet meer in zijn huis... Ik kreeg neigingen om mezelf iets aan te doen omdat ik mezelf haat nu... Ik weet echt niet wat ik moet doen...

Ik ben toen ik nog jong was psychies erg mishandeld door me vader, door dat ik het niet meer aan kon ben ik van huis weggelopen naar iemand om mee te trouwen die ik niet eens kende. Het is inmiddels al 14 jaar geleden dat ik getrouwd ben maar heb nooit gehouden van mijn man waar ik nog steeds mee getrouwd ben. Ik slik al jaren antidepressiva probeerde vaak te stoppen maar kreeg meerdere klachten zoals zelfmoordneigingen ongelukvrees straatvrees enz.. Ik kan mijn vader maar niet vergeven dat hij mij zo kappot heeft gemaakt dat ik geen normaal leven meer kan leiden. Ben erg ongelukkig van binnen, hou niet van mijn man maar ik hou het vol voor mijn 2 kinderen:( ik ben iemand die veel lacht maar ben nooit echt gelukkig van binnen. Ik vraag me af hoe het zou zijn om je echt gelukkig te voelen.. Ben zo alleen en eenzaam van binnen, ben zo kapot.. Ik heb altijd zelfmoord gedachten maar heb 2 kinderen waar ik zielsveel van hou, kan ze dit niet aandoen. Ik weet het gewoon niet meer

Hallo beste mensen,
Ik ben een meisje van 15 en ik zou graag mijn verhaal vertellen, ik kan echt bij niemand anders terecht dus ben ik wat op internet gaan zoeken of er mensen zijn die mij zo konden helpen. Mijn leven is van vroeger al heel moeilijk geweest maar er is een tijd geweest dat het goed ging nu niet meer. Ik werd vroeger van het 1ste leerjaar tot het 4 de leerjaar gepest ik ben toen veranderd van school en toen werd ik van het 5de leerjaar tot het 6de gepest, maar hard gepest mensen schelden me uit gooide met stenen naar mij en deden me pijn. Leerkrachten deden er bijna niets aan, iedereen zag mij als iemand slecht alsof ik foute dingen deed.. Toen het middelbaar eraan kwam had ik het ook moeilijk, heel mijn vakantie was niet echt tof ik weende elke dag omdat ik zo een bang had dat ik weer gepest zou worden en slechte punten zou halen.. Ik ben in het 2de leerjaar moeten blijven zitten. Toen het school terug begon werd ik inderdaad van de 1ste dag al gepest.. Ik ging dagen zelfs maanden niet naar school.. Vanaf het 2de middelbaar ging het iets beter maar nog steeds mensen die achter mijn rug mij uitlachte of zeiden dat lelijk en dik was.. Begin 2de middelbaar heb ik een jongen leren kennen die nu ondertussen al 1 jaar en 8 maanden samen met mij is. Ik ben samen met hem vanaf het 3de middelbaar van school veranderd omdat ik wist dat ik me niet goed ging voelen op de grote speelplaats van de oude leerlingen.. En op de nieuwe school wel omdat die leerlingen me toch niet kennen en omdat mijn vriendje er bij is. Er zijn ook heel veel tijden geweest dat hij mij gekwetst heeft, het is al 4 keer gedaan geweest. Ik hou echt van hem.. Maar nu, in mijn nieuwe school heb ik nog steeds het gevoel dat iedereen wel altijd iets slecht over mij zegt en dat ik nooit iets goed voor iemand kan doen. En leerkrachten doen ook bot tegen mij en ik doe echt mijn best + ik heb altijd slechte punten op wiskunde dat is echt nooit een goed vak geweest. Maar nu.. Ik moet van mijn ouders volgend jaar terug naar mijn vorige school omdat ze deze school te moeilijk vinden voor mij.. Mijn vriend moet ook naar een andere school maar wel in de dezelfde stad, gelukkig. Maar ik ga echt bang hebben om terug naar daar te gaan.. En mama denkt ook echt dat de school waar ik nu zit me niet gaat doorlaten naar het 4de jaar en dat zou ik echt niet aankunnen, dan is het nog erger blijven zitten en terug naar mijn oude school.. Mijn ouders maken ook heel veel ruzie en mijn papa is alcolieker.. Een haar geleden heeft mijn buurjongen zijn papa (de jongen kende ik al van mijn 1 jaar zelfde leeftijd als mij) zelfmoord gepleegd, zijn papa had zich opgehangen en we hadden hem samen gevonden.. Het was een hele schok. Het was ook natuurlijk de beste vriend van mijn papa en mama. Maar dan nog nu.. Ik ween elke dag, het is precies of iedereen mij haat of iedereen mij gewoon laat zitten.. En dan de schrik voor niet door te mogen naar het 4de jaar en ik voel me gebruikt door mensen ik doe zoveel voor iedereen ik krijg niets terug. Mijn vriend soms ook hij heeft agressieproblemen hij kan soms zo lief zijn en soms zo kwaad daar kan ik echt van wenen. Het lijkt alsof ik niet word bekeken soms. Ik heb al 1 keer ophanging willen doen, al 1 keer snijwonden en al 1 keer onder een trein willen springen en 2 keer pillen willen slikken. Ik zie het echt niet meer zitten de andere keer ben ik gestopt omdat om dat ik toen aan mijn vriend dacht die betekent echt alles voor mij zonder hem ben ik helemaal verloren. Waarom kan hij niet mee met mij naar school dat helpt al een beetje.. Nu zit ik weer met een moment om gewoon weg te gaan ik voel echt niet dat mensen om mij geven als ik mijn vriend vertel dat ik het soms niemeer zie zitten negeert hij mij of word hij heel kwaad terwijl ik het dan zou kunnen gebruiken om echt iets lief te horen wat me zou steunen. Ik doe dat ook niet om aandacht.. Wil gewoon dat 1 iemand naar mij luistert en zelfs hij doet dat niet.. Daarom doe ik hier mijn verhaal.. Ik ben nu ook al de hele dag aan het wenen ik ben ziek nu en zou moeten rusten en morgen thuisblijven van school.. Maar het lukt mij toch niet zit de hele tijd met dit in mijn gedachten. Ik weet echt niet meer wat doen ik zie geen hoop meer in mijn leven.. Ik voel me lelijk, dik, gehaat op de wereld.. Ik hoop dat ik een van deze dagen nog gelukkiger kan worden anders zie ik het echt niet meer zitten. Ik weet dat ik hier heel veel mensen mee kan kwetsen.. Maar de mensen zien niet hoe hard mensen mij nu kwetsen. Ik bedank jullie echt om naar mij te luisteren. Ik hoop dat iemand mij kan helpen. Groetjes

Ik wilde zo graag dat het goed ging met de mensen om mij heen. Ik maakte me zo lang zorgen over mijn moeder, mijn vader en mijn zus. Het wordt steeds minder door boosheid en verbitterdheid. Bij mijn zus voel ik al niets van liefde meer. Alles begint af te zwakken, omdat ik mijn hoofd niet meer boven water kan houden. Mensen weten dat het me teveel energie kost en toch blijven ze het doen. Mensen blijven me pijn doen en over mijn grenzen gaan. Waarom doen ze dat? Omdat ik het toelaat? Moet ik dan grof doen tegen iedereen om mij heen, omdat ze me anders allemaal misbruiken? Zo bot dat ik verbitterd en boos door het leven moet gaan? Is het dan niet beter om gewoon rust te nemen en eruit te stappen? Mensen gebruiken me nu als vangnet, maar als ik weg ben dan zoeken ze dat wel bij iemand anders. Mij als persoon boeit ze niet genoeg om in bescherming te nemen tegen zichzelf. Waarom nemen zij mij niet in bescherming tegen zichzelf? Waarom word ik niet gevangen als ik val?

HET IS EEN HEL OM DAAR MEE TE LEVEN NACHTEN BRENG IK DOOR BIJ DE TREIN NA DE GEBOORTE VAN MIJN TWEEDE DOCHTER BEN IK VOL GEDAUWT MET MEDICIJNEN MAAR MOEST DAAR BIJ OOK NOG VOOR 2 KINDEREN EN EEN DRONKEN ECHTGENOOD ZORGEN ENZ ENZ 40 JAAR DAARNA ZIT IK NOG AAN DE PROZAC DE DOKTER DOET NET OF HIJ HET NIET BEGRIJPT 40 JAAR GEEN GEVOELENS HEBBEN AAN DE BUITEN KANT MAAR BINNEN SCHREEUWT HET EN DAN WORDT ER MAAR GEZECHT JE ZIET ER GOED UIT SCHIET JE WAT MEE OP ALS JE 40 JAAR ALS VROUW ZIJN DE ALLEEN BENT HET LIJKT ZO SIMPEL ALS IK DIT SCHRIJF ER ZIJN ZOVEEL ZIEKEN DIE WILLEN LEVEN MAAR DIE TREIN ZIT IN MIJN HOOFD VOOR AL HET VERDRIET WAT ME AAN GEDAAN IS IK MOET EEN BESLISING NEMEN WANT IK WIL NIET MEER NAAR DAT POLITIE BUREO ALS HE OM DIT KLEINE BEETJE ZOU GAAN WAS HET NOG OM TE DOEN MAAR HET IS IN MIJN HOOFD NIET GOED