Levensverhalen (pagina 239)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Zinloosheid en strijd

Onlangs heeft een buurjongen uit de kindertijd zelfmord gepleegd. Hij was 57 jaar oud, getrouwd met kinderen die studeerden, een goeie baan. En toch? Waarom op zo een leeftijd? Eenzaamheid was het niet. Zelf lijd ik levensverdriet en gebroken hart. Het leven is zinsloos, waarom doe ik dit elke dag, hoe lang moet dit nog doorgaan? En de strijd, het egoisme van de medemens die niets anders wil dan profiteren van een ander met geweld of het zogenaamde recht. Het verrotte rechtsysteem van de maatschappij, de verrott mediabrainwashing van lezers, de competitiestrijd tussen mannen waarbij het recht van de sterkste telt, dit betekend de grote bek, de opdringerigheid, de spierballen aan het lijf en de spierballen in de hersenen. Het alpha mannetje, dat altijd domineren moet en de mannenwereld bepaald, het alpha vrouwtje dat de vouwtjes domineert. het alpha mannetje is de eertgborene, je ziet het telkens weer opniew de eerstgborene in het gezin en de 2e en de 3e, letteerlijk en figuurlijk blijft dat zo overeind staan in deze rotte wereld, niets veranerd daar aan, de mens is deprimerend, zijn gedrag, zijn mentaliteit, ijn egoism, zijn afpakken van de ander, de banana afpakken van een ander aapje dat het uit de boom had gehaald, de wetgeving, dat geregel, dat maatscappelijke geode, die maatschappelijken die alles weten beter dan jou en jou willen sturen en bepalen, de vrijheid die je ontnomen is en wordt, het maatshappelijk socialisme dat erstikkend is en dat individuen niet meer respecteerd of met rust laat, omdat je dan wordt aangezien als afwijkend, als homo, of als pedofiel of als simple gestoord, je wordt automatisch gestereotypeerd door de kwakzalvers, het feit dat je wordt omrigd door zoveel bavianen, het besef daarvan, daarom wil ik zefmoord, omdat er niets meer is alseen baviaan opgelsloten in een kooi, gevoederd, ingespoten, bepaald, door andere bavianan, zo graag in afrika willen wonen, vrijheid, natuur, maar krijg geen tweede paspoort of verblijf, terwijl iedereen hier kot kan ik zelf nergens naar toe alleen naar australie, en juist daar wil ik niet naar toe met de kudde schapen; dat is het problem om te leven in Nederland, verstikkend, beperkend, bepaald, al je individualiteit ontnomen of aan de kant gezet, door andere bavianen
Datum:
31-05-2014
Naam:
Caster
Leeftijd:
52
Provincie:
Overijssel

meisje uit de lek

Mijn verhaal.. ze geloven het niet...
Afgelopen dinsdagavond/nacht ben ik van de lekbrug afgesprongen, dikke faal. Zoals jullie zien, heb ik het overleefd. Als laatste had ik een telefoontje gepleegd naar m’n ex, misschien dat zijn stem me van gedachte zou veranderen, maar het deed me totaal niets.. Zonder nadenken was ik al gesprongen, niet eens getwijfeld alsof ik mezelf niet was. Ik dacht niet eens na, ik sprong. Ik was binnen 3 sec. al weer boven water, zo leek het en ben naar de kant gezwommen. Weer naar boven gelopen, langs de a2, naar m'n fiets. Met geen mogelijkheid kon ik naar huis, ik wist namelijk dat de halve vriendengroep daar zou zijn. Ik heb een plekje gevonden langs het water en daar heb ik gezeten en nagedacht. Een vriend van me vond mij later, samen met de politie, omdat ik nat was dachten ze dat ik gewoon even gezwommen had in de Lek. Daarom werd ik de hele nacht ''het meisje dat de lek inliep'' genoemd. Terwijl ze het echte verhaal niet weten. Ik had totaal niet verwacht dat ik een hele nacht op het politiebureau moest blijven, met ambulancebroeders die mijn bloeddruk op meette, en dus zagen dat ik mezelf snijd. -omg wat wil ik graag weer snijden- en met Psychiaters, waarbij ookal smeekte ik dat ik niet naar huis wilde, me toch naar huis stuurde. Ik voel me nu zo raar. Eigenlijk een totaal ander mens. Net alsof ik weer moet leren om met mensen om te gaan. Ik heb die nacht niet gepraat, ik kon niet praten. Ik durf niet meer met m’n vrienden te praten, zelfs met m’n broers en zus vind ik het moeilijk. Ik durf ze niet eens aan te kijken. Ik voel me leeg en moet opassen bij elke stap die ik zet. Bang dat ik de controle verlies. Ik vertrouw mezelf niet meer. Ik durf het huis niet uit.. Ikzelf had nooit gesprongen, ik had getwijfeld, ik had wel 5x nagedacht. Maar ik drukte mijn mobiel uit, zette mijn fiets neer, en was al over de reling. Achteraf weet ik wat ik fout gedaan heb, ik ben gaan zwemmen. Natuurlijk kreeg ik halverwege water binnen, maar toen zwom ik op m’n rug verder. Enja, ik heb gebeden tot God of ik niet dicht bij de krib zou komen, het zwemmen was zwaar. Mijn kleding zoog me al naar beneden en ik was noggeen eens op de helft. Bizar, ik wilde juist dood om naar God te gaan. Ik haat deze wereld. Nu 3/4 dagen verder begrijp ik nog steeds niet wat er gebeurd is. Ik kan de gevoelens gewoon niet handelen. Ik zou zo graag vrolijk willen zijn, een vrouw van 21 of jij als jongen/meisje, man of vrouw.. we zouden moeten stralen als de zon. Waarom kunnen we dat niet en lijkt het als of we gevangen zitten. Ik geloof dat ik een kind van de Allerhoogste God ben, en ik zou zo graag naar Hem toe willen gaan. En ik ben bang dat zodra ik de kans krijg, weer een poging waag.
Het meisje wat de lek inliep is nooit dat meisje geweest.
Het is het meisje dat van de lekbrug afsprong.
Datum:
30-05-2014
Naam:
Mini
Leeftijd:
21
Provincie:
Utrecht

Ik moet wel liegen

Dit is een lang verhaal maar laat ik het kort houden.
18 jarige meisje van Marokkaans afkomst.
De laatste tijd heb ik zelfmoord gedachte. Ik wil het gewoon maar ik ben bang, elke dag kijk ik over mijn zolder raam of ik het wel moet doen of niet. Dan zie ik een glas scherf liggen en dan wil ik me snijden maar het lukt me gewoon niet.
Me ouders slaan me nog omdat ik over bepaalde dingen lieg, bijvoorbeeld ik wil naar het dorp gaan met vriendinnen maar dat mag natuurlijk niet of laatst hebben ze me helemaal in elkaar geslagen over me schoenen die ik wou dragen met mijn rok. Ik bedoel dat slaat werkelijk nergens op! Dit maakt mij zo boos en heb dus echt geen zin meer in het leven. Ik ben gewoon levens moe door de omgeving, verleden en mensen om me heen.
Datum:
30-05-2014
Naam:
wanhopig
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

word geslaagn

Ik word geslaagen voor domme dingen. Ik ben daar klaar mee me ma schelt me uit voor alles.
Datum:
29-05-2014
Naam:
vvvv
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord gedachtes

Ik heb veel meegemaakt vanaf mijn 12e ruzies ouders. Verkrachtingen mishandelingen door andere mannen geweld ik heb zoveel verdriet 20 jaar theraphie gehad en niks helpt me gewoon ik blijf die gedachtis houden. Soms loop ik en denk spring vd trein de andere keer maak ik een strop v waslijn draad de andere keer snij ik me en denk zal ik dieper snijden. Maar heb kids en dan denk ik nee die houden me in leven. Maar ik voel me somber heb gevoel dat niemand echt v me houdt. En dat doet pijn. Ik wil geen gedachten meer hebben en doe er alles aan om het maar niet te doen mijn kids daar moet ik voor blijven vechten!!!!
Datum:
28-05-2014
Naam:
vlinder
Leeftijd:
35
Provincie:
Gelderland

het komt wel goed

Mijn ouders zijn gescheiden mijn vader is alcoholist en mijn moeder deed alles voor ons tot ze een nieuwe man leerde kennen via een datingsite. ik en mijn 2 zussen woonden graag thuis tot hij bij ons kwam wonen. hij jaagde ons allemaal weg 1st ging mijn oudste zus naar een psychiatrische instelling mijn jongste zus naar een pleeggezin en ik in een tck kamer training. ik zat daar wel graag maar ik was niet zo verstandig ik leerde een jongen kennen waarmee ik na een tijdje een relatie kreeg. aan mijn 18 vroeg hij of ik bij hem wou gaan woonen dat heb ik direct gedaan. nu woon ik hier nog maar hebben we financieele problemen. ik ben er niet klaar voor. mijn vriend heeft veel schulden en ik ik heb nog altijd geen job. niemand die me helpt of me steunt. ik heb in het verleden een overdosis genomen en toen ik trug wakker kwam was ik tog blij maar nu ik er trug aan denk zou ik het tog opnieuw doen. elke dag zeggen ze me het komt wel inorde alles komt goed. wel voor mij is dat niet zo ik heb alleen maar ongeluk.
Datum:
28-05-2014
Naam:
femke
Leeftijd:
18
Provincie:
België

zie het niet meer zitten

altijd zorgen. puzzelen om rond te komen, pijn die nooit meer over gaat.
Ik wilde zoveel maar het lukt allemaal niet.
Zoveel dierbaren zijn me al voorgegaan in de dood. het wordt tijd om ze weer te zien
Datum:
27-05-2014
Naam:
zombie
Leeftijd:
48
Provincie:
Noord-holland

altijd maar lachen

Ik ben 30 en al 16jaar ongelukkig. Na het overlijden van me paps. Wilde ik al niet meer. Wie haalt het in ze hoofd om mijn paps wegtehalen. En nog steeds boos.Het liefst wil ik dood. Gewoon weer in de armen van mijn paps. Hoe ouder ik word. Hoemeer het een gemis word. Het is dat me moeder nog leeft. Die kan ik geen pijn doen. Ik sta voor iedereen klaar. Maar wanneer staat er iemand klaar om mij op te vangen. Een arm om heen slaan en stevig vast pakken. Gevoel dat je er ook bent en niet alleen als zijtafel. Ik ga alleen met me verdriet naar bed. En sta elke morgen weer met verdriet op. Dat moet ophouden ik wil gelukkig zijn. Zodra ik de deur uit ben staat me gezicht wel op vrolijk. Maar in werkelijkheid. Schuilt er verdriet en wanhoop. Wanhoop omdat ik het niet meer weet. Niet meer WIL
Datum:
27-05-2014
Naam:
amilia
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-holland

De grens ligt soms zo dichtbij. (zm)

.....Zelf wist ik al jaren dat ik het rot ga voelen op mijn achttiende.

Ik vind dat ik niks ben, niks waard. Soms zit ik te denken om het leven voor een paar dagen te verlaten maar je kan dan niet meer terug. Zou ik het doen of zal ik het niet doen. Het zit me van binnen rot te maken.
Mijn zwaar autistisch broertjes hebben al wat zelfmoord pogingen gewaagd.

Ook al heb ik aan wat vrienden verteld wat me dwars zit en dat ik misschien ook een poging moet wagen. Ook al word ik wel weer gerust gesteld. Het komt maar steeds weer terug.

Steeds maar het idee over hoe ik zelfmoord moet gaan plegen.

De opleiding waar ik zit vind ik geweldig maar die school is vaak heel negatief en ik heb ook klasgenoten die ook niet helemaal 100% oke zijn. Die denken dat ze leuk zijn om rot opmerkingen te maken over mij.

Ik weet niet wat ik moet doen.. Maar misschien ooit later of sneller ga ik misschien toch een poging wagen...
Daar zit ik erg over in..

Ik maak me zorgen over allerlei dingen en mezelf de schuld te geven.

Verder ben ik blij dat ik toch mijn verhaal heb kunnen schrijven en ik hoop voor iedereen dat zijn verhaal goed komt.



Datum:
26-05-2014
Naam:
Nothing
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Wat moet ik met mn leven..

Hoi iedereen,
Ik ben een meisje van 15 en heb alleen 2 vriendinnen. We gingen vroeger altijd met elkaar om, maar tegenwoordig sluiten ze mij altijd buiten, ze vragen mij nooit om mee te gaan naar bijv feestjes(wat ze wel aan elkaar doen) en zeggen dat ze elkaars beste vriendinnetjes zijn en als ik dat lees doet dat zo pijn. Ik bedoel het is hun leven, zij mogen natuurlijk bepalen wat zij willen, maar ik snap niet waarom het zo verschrikkelijk pijn doet. En ik had het al een keer tegen hun gezegd dat ik me buitengesloten voel en alsof ik steeds 't derde wiel ben, maar ze doen er helemaal niks aan. In de pauzes ga ik nog wel met hun staan enz, maar ze praten altijd over hun belevenissen waar ik nooit bij was geweest en ze spreken bijna elke dag samen af. 1 van hun was sinds de brugklas mijn beste vriendin (vriendin 1) maar nu trekt dat weg door m'n andere "vriendin"(vriendin 2). En vriendin 2 zit nu bij me in de klas en 1 in een andere klas en het is alsof ik alleen belangrijk ben als ze niet met elkaar zijn. En ik snap dat ik moet zeggen hoe ik me voel maar ik wil niet weer gaan zeiken en ze zijn m'n enige "vrienden", dus als ik niet meer met hun omga dan ben ik al helemaal alleen. Ik weet niet wat ik moet doen, ik voel me zo gekwetst en ik had al een keer op school publiekelijk gehuild door wat ze bij me doen maar het boeit hun niks.
Datum:
25-05-2014
Naam:
Hulpeloos
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.