Ik ben niet verdrietig, pijn gedaan of wat dan ook, ik ben gewoon moe. Ik heb een heerlijk leven gehad, mijn jeugd bestond uit lachen, gieren, brullen en ik vond alles best, zolang ik maar plezier had.
Ik heb geen talenten, ik heb alleen maar lol gehad en niets geleerd om te doen, het enige wat ik een beetje kan is schrijven en blijkbaar mensen mij aardig laten vinden. Ik heb nooit leren vallen, mijn ouders waren altijd bezorgd over mij en ik neem het zo ook echt niet kwalijk, maar hierdoor heb ik nooit discipline gekregen. Ik leef op motivatie en mijn motivatie is altijd genoeg geweest, ik hield van het leven, het was altijd goed.
Maar mensen verwachten dingen van je, dat je iets weet over de toekomst, dat je weet wat je wil worden en dat je je schouders eronder weet te zetten. Ik weet het niet, ik kan het niet en eigenlijk wil ik het helemaal niet. Ik ben opgegroeid met het idee dat de wereld een geweldige plek is, maar dat is het niet. Je moet hard werken om te komen waar je wil eindigen, en soms kom je daar aan en is het niet eens wat je verwacht had, verspilde moeite. "Er zijn altijd dingen in het leven die niet leuk zijn" zeggen ze dan, maar het is te veel.
Ik vind niks leuk, geen enkele baan lijkt mij interessant genoeg om mijn leven aan te wijden. En ik wil niet moeite doen voor iets wat ik niet eens wil. Tegenwoordig is er een heleboel wat ik niet wil of leuk vind, ik ben depressief en weet het. Maar het wordt me te veel, te veel werk wat ik niet wil doen, te veel dingen aanhoren van mensen die ik niet mag en te veel gezeur om niets.
Over de gehele tijdlijn van het universum is de geboorte van ons sterrenstelsel alsof je kijkt naar wat er 2 seconden gebeurt is, het universum is te groot om te begrijpen en de hele aarde is niet eens een micrometer van de grootte van het universum. Ik leef met geluk een miezerige 100 jaar op deze planeet, een planeet waar niemand om geeft. Als ik dood ben, gebeurt er niets, ik ben dood, mijn verhaal is over, andere mensen zullen af en toe naar mijn leven kijken alsof ze een boek lezen en huilen, of boos zijn, teleurgesteld zijn, maar ook die emoties sterven, er komen nieuwe mensen, nieuwe verhalen, mijn verhaal is dan over.
"Leef voor het heden dan" wordt er gezegd. Maar mijn heden bestaat uit boze mensen en teleurstellende feiten. Het is niet leuk, het leven is niet leuk meer, zonder doel in het leven staan is de pure definitie van het woord "Zombie". Je bent dood en levend tegelijk.
Ik ga op zoek naar mensen die mij een doel kunnen geven, maar als dit niet lukt, is het over. Het is goed geweest, ik heb mijn plezier gehad. Mijn jeugd was leuk en mocht ik sterven, sterf ik zonder spijt. Het is toch allemaal voor niks.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.