Levensverhalen (pagina 236)

Ik weet het allemaal niet mee zo goed, kwil de ene moment zo graag dood ! Gewoon weg van alles en geen zorgen meer. Niemand zal me toch echt missen. Maar dan denk misschien overdrijf ik toch maar en is het niet zo erg als het lijkt, misschien zijn het de hormonen zoals ze zo vaak zeggen.. Ik weet het niet meer, ik heb er al zo vaak aan gedacht maar ik durf niet ik wil geen pijn meer lijden. Ik wil gewoon weg. Mijn papa zit vol stress van zijn werk en dan werkt hij dat op ons uit, dan begint mijn mama te Wenen en dan natuurlijk ik ook. Overtlaatst moest ik iets in he nachtjasje van mijn mama halen. Wan ik daar toen vond is gewoon te erg voor woorden ik begin meteen weer te wenen, het was een soort van dagboek van mijn mama ze zei erin dat ze dacht dat mijn papa haar bedroog !! Ik vond het zo erg ! Ik zou me echt niet kunnen inbeelden dat z zouden scheiden ! Mijn punten op school zijn ook al niet zo goed, ik doe Latijn-Grieks en ik kan niets van dat Grieks ik snap er niks van ! Ik stop volgenjaar sowieso met Grieks maa ik wil wel graag Latijn verderdoen maar die punten zijn ook niet zo goed, ik weet dat er niet mag van afhangen maar al mijn vrienden zitte in de Latijnse ! Ik ken niemand anders. En economie interesseert me ook gewoon niet. Ik kan deze gedachten bij niemand echt kwijt, mijn oudes zeker niet, daar kan ik niks tegen kwijt en mik vriendinnen zien me ook wel altij als een vrolijk meisje ze vermoeden niks, ze weten niets van mij, niemand weet iets van mij. Ik wou deze gedachten gewoon even opschrijven. Misschien overdrijf ik , maar als het leven zo is wil ik liever nu dood dan hoef ik doe erge dingen die er nog gaan gebeuren niet mee mee te maken...

Elke traan ziet iemand niet
Elke lach, ben ik niet
Toch wil ik wel
Ik kan het niet

Hou toch op
o lieve pijn
laat me gewoon
mezelf zijn

tot morgen
of misschien toch niet

ik weet
dat ik lachen zal
hier
of
niet

hvj xxx slaapzacht

Mensen zijn niets anders dan apen. Nog minder dan dat, het zijn leugenachtige, minachtende, zieke wezens die er alleen op uit zijn om anderen kapot te maken en er zelf beter van te worden. Ik ben het zat om nog langer in deze leugenachtige, verrotte wereld te moeten leven. Ik hoef geen reacties, want die komen toch van zieke, zielige personen die geen serieuze reactie kunnen geven. Ik heb genoeg gezien van deze wereld. Krijg allemaal maar de klere! Het leven was gewoon een grote leugen. Vaarwel!

Oké, ik heb nog nooit een persoonlijk verhaal geschreven om het vervolgens aan andere mensen te laten lezen. Goed, ik schrijf af en toe wel op de computer, maar dat laat ik verder aan niemand lezen. In ieder geval, dit is mijn verhaal:

Ik denk al heel lang na over zelfmoord (als in een aantal jaren al), ik ben al heel lang klaar met leven eigenlijk. Heel veel momenten zie ik het niet meer zitten en wil ik gewoon dat het afgelopen is. Ik ben klaar om verder te gaan, ik wil weten wat er is na de dood en ik wil af zijn van dit leven op deze wereld. Ik vind de wereld namelijk een verschrikkelijke plek en het lijkt tot nu toe niet beter te gaan worden.. Maar ik durf het niet, want het is niet bekend wat er nou precies komt na de dood, wat nou als het verschrikkelijk is?
Een vriend van me durfde het wel, 10-07-2013 sprong hij voor de trein en verliet ons hiermee voorgoed.. Dit is ook een reden dat ik het niet zou doen, ik weet hoe het voelt om iemand op zo'n manier te verliezen en dat is verschrikkelijk. Je blijft met zoveel vragen zitten die nooit beantwoord zullen worden. Daarbij is het gemis ongelofelijk. Kijk je opa of je zieke tante die overlijdt is gewoon totaal iets anders (niet dat dit niet erg is, maar anders in ieder geval) dan een vriend of vriendin van je die zelf besloot dat hij/zij er zo doorheen zat en geen andere mogelijkheid meer zag dan zichzelf te vermoorden. Dat is een totaal ander soort gemis dan iemand die niet zelf koos voor de dood.

Misschien vraag je jezelf nog af; waarom vind je het dan zo erg om te leven? Ik kan hier geen concrete reden voor bedenken. Mijn jeugd verliep redelijk goed, buiten het feit dat mijn ouders me van een betere opvoeding hadden kunnen voorzien, ik heb het geluk een geweldige vriendengroep te hebben en een superlief vriendje. Maar ik weet gewoon niet wat ik met mijn leven aan moet en ik ben echt gewoon klaar om te sterven, al een paar jaar... Daarbij zie ik het nut van het leven niet in, waar doen we het allemaal voor? Waarom eten, slapen, werken we, om uiteindelijk toch allemaal een keer te sterven? Dan kan ik net zo goed nu al gaan toch?

De laatste tijd wordt het steeds erger, die zelfmoord gedachten.. Vaak als ik ruzie met mijn moeder heb, spelen die gedachten weer op. Ik begin mezelf dan soms een beetje te schaven aan mijn pols en begin allemaal pilletjes door elkaar te nemen, ik wil dan gewoon dat er iets gebeurd.. Ik denk ook vaak na over wie me dan nog zal missen, wie ik het meeste pijn zal doen, of juist totaal niet, wauw, het is onwijs rot.

Ik heb problemen doordat ik niet kan en wil leren en me vader verziekt me hele leven doordat ik niet leer en zo als het nu gaat is het niet leuk meer.
Ik wik gewoon graag op een onpijnlijke manier me leven stoppen

ik weet het niet, ik maak er altijd grapjes over, dat ik mezelf ga ophangen of mn hersenpan ga inslaan. mijn familie kan er ook om lachen, maar ze weten eigenlijk niet hoe ik me voel of hoe het is om jezelf elke nacht in slaap te huilen.
deze 'fase' begon eigenlijk toen het uit ging met mijn vriend, hij was mijn eerste echte vriendje, ik ben nu 16 en toen ik hem leerde kennen was ik 14 en ik hoor jullie al denken: je bent een kind je weet niet wat liefde of pijn is etc, maar dat weet ik wel ik was zo verliefd dat ik niet zag wat hij met me deed en nee hij is geen loverboy of iets in die richting. maar na een tijdje begonnen de ruzies over seks etc, ik was jong en ik was daar nog lang niet aan toen (nu ook niet) maar hij wel, wat ik snap. hij is een jongen de hormonen gieren door zijn lijf maar dat kon mij echt niks schelen. als ik het niet wilde gebeurde het niet en andersom net zo.
toen ging hij vreemd na 7 maanden. ik was letterlijk gebroken, ik heb die pijn altijd onderschat, maar omdat mijn moeder altijd is bedrogen door mijn vader heb ik altijd tegen mezelf gezegd: gaat ie vreemd dan ben je weg. maar ik luisterde niet naar mezelf, ik hield/ hou zo veel van hem dat ik bij hem terug ging. ik had nooit terug moeten gaan, al die pijn die ik mezelf had kunnen besparen. tot aan de dag van vandaag hou ik van hem, hij heeft nooit van mij gehouden... er zijn in totaal 4 anderen geweest en ik heb het allemaal geaccepteerd... ik bedoel waar is je zelfrespect en waarde dan? als je je keer op keer zo laat behandelen. en dan kreeg ik er ook nog de schuld van... de helft weet ik waarschijnlijk niet eens...
maar hij gaat nu met me beste vriendin.... ons contact was een beetje verwatert omdat we naar andere klassen gingen, maar elke keer moest ik er achter komen dat zij met elkaar praatte achter me rug om en elke keer was het: het is alleen maar vriendschappelijk. en na elke belofte dat hij het niet meer zou doen en die toch weer brak was ik er klaar mee. ik ben nog nooit zo boos geweest op hem. ik heb hem blijkbaar zo boos gemaakt dat hij het uitmaakte met een berichtje.
hij gaat met mn beste vriendin en het doet zo veel pijn dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet en ik ben bang voor wat ik mezelf aan zou kunnen doen.
niemand begrijpt wat ik voel, ik eet niet meer, ik praat niet meer en het lijkt alsof er geen licht is aan het einde van de tunnel. maar ik weet dat het licht vanzelf komt en dat het vanzelf beter word, maar ik snap gewoon niet hoe 2 van de belangrijkste mensen in je leven je zoiets aan kunnen doen en dat zal ik ook nooit snappen.
ik heb zoveel voor de 2 gedaan en het enige wat ik terug krijg zijn messen in mijn rug.
ik ben degene die zit met deze shit, hij heeft alweer vervanging geregeld en dat zegt heel veel, zij waren tijdens onze relatie al bezig.
ik had na de 1e keer vreemd gaan weg moeten gaan en ik heb zoveel spijt dat ik dat niet heb gedaan.
mijn beeld in jongens is zo erg veranderd door het vreemd gaan etc en ik weet niet of ik mijn (so called) vriendinnen nog wel kan vertrouwen.
i'm better off alone

ik ben een meisje van 13 en nu al problemen van een 17e jarige ik word met alles gepakt en me ouders hebben een echte hekel aan mij ik mag niks meer ik mag de deur niet eens ui en als ik een ding fout doe gelijk word ik geslagn en alles ik heb al paar keer zelfmood pgingen gedaan maar het lukt mr steeds niet ik hb zovaak opengesneden verlengsnoer over m nek gedraaid niet proberen te ademen van alles mr ik wil zo gbraag dood alsjeblieft wat moet ik doen ik wil niet meer in een kamer leven ik mr 1 xper week weg en dat is 2 uurtjes op een zaterdag. het ergste is dat me pas geboren zusje alle aandacht van de hele wereld krigt en mij zien z eit eens meer alle leraren komen naar m toe met ja andere kinderen komn naar mij met rare verhalen over jou kanker leven ik moet met iemand praten maar dan ben ik bang dat me ouders me vermpoorden en vooral me vader

Ik heb me de laatste tijd alleen gevoeld. Ik denk dat het komt omdat ik steeds meer wil weten over de stoornissen die ik heb. Ik heb dyslexie, dyspraxie, dyscalculie, dcd en ik ben hoogsensietief. De laatste tijd denk ik dat iedereen mij anders daardoor ziet. Ik wil mijn veienden daardoor niet kwijtgeraken dus ik dacht dat niemand mij graag heeft om wie ik echt ben. Wat moet ik doen?

Mijn leven is altijd al behoorlijk turbulent geweest.
Als jonge kleine meid is het mij nooit gemakkelijk gemaakt.
Veel verdriet, angst en wanvertrouwen.

Op de lagere school ben ik vaak en veel gepest en dat vormt je, ook al zeg iemand dat het niet zo is.
Leraren die je vaak niet serieus namen en eigenlijk je weg wouden kijken voor je gevoel dan.
Schoolreisjes die verplicht waren en leuk zijn voor je ouders, maar je als kind niet deel wou nemen.
Kinderen in je klas waar je bij wou horen en ook je best voor wou doen, terwijl je eigenlijk een masker opzet.
En kinderen prikken daar meteen door heen.
Natuurlijk waren niet alle kinderen zo.
Concentreren in de klas was niet makkelijk, vooral omdat je je verplicht voelde om je best te doen.

Na schooltijd kon je makkelijk je fantasie de vrije loop laten en spelen met de buurtkinderen.
In onze straat waren er genoeg kinderen, maar één in het bijzonder.
Hij was mijn maatje, mijn beste vriend.
Bij hem kon ik altijd mezelf zijn.
We speelden als normale kinderen met gewone dingen en als gewone fantasieën.
In de grote zandbak met een soort van huisje met een glijbaan, daar waren we vaak te vinden.
Of in bomen klimmen, dat soort dingen.
Maar ook vaak hand in hand lopen, zeiden mensen later.
Helaas kan ik het mij niet meer zo goed herinneren, maar ik geloof het meteen.

Op een leeftijd van zes jaar gingen zijn ouders en ook hij verhuizen.
Ik begreep het natuurlijk niet, ik dacht dat ze even weggingen en straks als het donker werd weer terug kwamen.
Lang heb ik gewacht voor het raam en langs lopen bij hun voordeur.
Totdat het ik het moment besefte dat hij niet meer terug kwam.
Er woonden opeens nieuwe mensen in hun huis.
Hij was weg en kwam niet meer terug.

Toen is het blije vrolijke en volvertrouwen meisje anders geworden.

De lagere school werd een hel.

Ik kon altijd terug vallen op mijn maatje, maar die was er niet meer.

En ook thuis was het een hel, vaak ruzie tussen mijn ouders.

Zeg maar slaande ruzie en de kinderen die niets mochten zeggen.

Nu moest ik alles zelf doen.

En zin had ik er niet meer in, maar het moest.



De laatste klas van het basisonderwijs heb ik overgeslagen en ben naar de middelbare school gegaan.

Ik was daar de middelmoot.

Niet populair, maar ook niet iemand die gepest werd.

Natuurlijk had je daar ook groepjes en ik was de gelukkige die in een leuk groepje paste.

Drie vriendinnen die veel dingen met elkaar deelden en goed met elkaar omgingen.

In de pauze of tussenuur naar het huis van één van mijn vriendin om horror films te kijken of gezellig de stad in.

Hun accepteerde mij hoe ik was en ik had soms maar een masker op.

maar mijn maatje altijd in mijn achterhoofd.



Nadat ik klaar was met de middelbare school ben ik een jaar naar Australië geweest met mijn grootouders.

Niet echt een ervaring die leuk was, maar het land was geniaal.

Aardige mensen die ik daar heb ontmoet.

Mijn grootouders die mij wouden vormen naar hun eigen ideeën.

Soms een strijd, maar ook een belevenis.

Hun die hun leven anders zien dan een jonge meid die volop in het leven stond.

Veel dingen mocht ik niet, maar ik was wel mezelf iedere keer.

Luisteren naar de verhalen van vroeger die ze hadden meegemaakt.



Ook ontmoete ik een oudere vrouw die me binnen een minuut meteen door had.

Ze heeft me een aantal keren apart genomen in het mom van even gezellig naar de stad of thee drinken.

Maar in het echt luisterde ze naar mijn verdriet en pijn.

Ze gaf mij een eigen gevoel een gevoel van vertrouwen en goede raad.

Meid wees je zelf en kom voor jezelf op, maak je eigen ideeën en blijf heerlijk fantaseren over het leven.



Na Australië moest ik weer naar school.

Kijken wat ik in de toekomst zou doen.

Zelf wist ik het niet.

Mijn vader is een zakenmens en ik totaal niet en mijn moeder was afgestudeerd in de psychiatrie.

Ze beoefende het niet meer, ze was nu huismoeder die alcohol ook een plaats had gegeven naast haar kinderen.



Mijn ouders gingen uiteindelijk scheiden.

Geen ruzie meer in huis om geld en andere nutteloze dingen.

Maar helaas moest ik weer een masker opzetten.

Een vrolijke meid die er moest zijn voor haar zusjes, die dat helemaal niet zagen zitten.

Één van mijn zusjes ging bij mijn moeder wonen, wat toen ook geen makkelijke beslissing geweest moest zijn.

Mijn andere zusje ging samen met mij bij mijn vader wonen.



School werd zwaarder en moeilijker, maar het is mij uiteindelijk gelukt om de zorg in te gaan.

Nu ben ik een verzorgende die het heerlijk vindt om mensen gelukkig te maken.

Ook in moeilijke en zware situaties kan ik mij nu staande houden.

En als ik onze cliënten moet geloven heb ik al aardig wat bijnamen gekregen in die 13 of 14 jaar.

De lachende zuster, de positieve zuster, de ervarende zuster, de lieve zuster en de grappen makende zuster, maar wel serieus als het nodig moet zijn.

Mijn motto is ook, probeer iedereen te laten lachen ook al is het zwaar

Iedereen knap op van wat humor.



Maar al met al, geen relatie gehad.

Geen kinderen, geen liefde.

En vooral geen vertrouwen in een mens.



Zo vaak is mijn vertrouwen beschadigd.

Mensen of beter gezegd kennissen die met je omgaan omdat ze denken dat ze beter er van worden.

Ze dachten allemaal dat het perfect was bij ons.

Rijke vader die een groot huis en allemaal bedrijven bezit.

Een dochter die geen zelfvertrouwen heeft is dan altijd een makkelijk prooi voor nepfiguren.

En ja ook ik ben er zo ongelofelijk vaak ingetrapt.


Zelfs familie die je dacht te vertrouwen hebben dat vertrouwen beschadigd.

Je probeert je neven om van hun drugs probleem af te helpen en gelooft al hun fabels.

Ze zijn zo goed gelovig, dat je er gewoon intrapt.

Al mijn spaargeld die ik had opgebouwd voor mijn toekomstige huwelijk er door heen gejaagd.

En hun met hun puppy ogen je achter je rug uitlachen.

Tja, een ervaring rijker.


Helaas is het niet alleen bij familie gebleven, maar ook .... vrienden die je dacht te vertrouwen.

Drugs doet wat met je.

Nu moet ik wel zeggen dat ik ook wel eens hebt geëxperimenteerd met drugs en alcohol, maar gelukkig maakte mij het nooit gelukkig en kon ik ook nee zeggen.

Ik heb met het duister geëxperimenteerd, wat niet veel mensen kunnen zeggen.

Kaartjes draaien of geesten oproepen.


Hoe het mogelijk is weet ik niet, maar ik heb waarschijnlijk altijd een engel bij me gehad.

Van dat vreemde ... vriendenclubje met 6 personen zijn er nog maar 2 personen over.

De rest hebben allemaal zelfmoord gepleegd toen ik er uit ben gestapt.

Bang voor die dingen ben ik niet, maar als ik de verhalen moet geloven hebben hun heel wat meegemaakt.

Ramen die knapten, dingen in het rond vlogen, vreemde geuren, spullen die opeens vermiste en in één persoon blauwe plekken op haar lichaam als ze s' morgens wakker werd.

Ik noem het een tikkeltje overdreven, maar ik ben ook altijd de nuchterder persoon geweest van hun allen.


De meeste mensen zien mij als een nuchtere gezonde positieve meid, die met beide benen op de grond staat.

Maar niemand weet mijn verleden of mijn gedachtes.

Mijn naaste familie weet dit niet eens en als ze bepaalde dingen wel weten of denken te weten willen ze het niet zien.

Hoe kan ze dat allemaal doen en wanneer dan.

Nou sorry, soms sloop ik in de avond weg en in de ochtend was ik op school.

Wel berekenend natuurlijk.

Niet als je vroeg moest beginnen, nou ja soms wel, maar dan kom je wat later op school met een smoes.


Ik denk waarschijnlijk anders dan anderen en dat vormt je.

Nu weet ik wel, dat ik eigenlijk altijd een masker op moet hebben.

Mensen begrijpen je niet of zien het niet.

Ik heb het een plaats gegeven en leef nu hoe ik wil leven.

De ene persoon behandel je anders dan een ander persoon, dat maakt je masker bij iedereen anders.


Maar al met al bleef er achter in mijn gedachte één persoon mij altijd bij.

Dat was mijn maatje.

Ik wou bij hem zijn en wou altijd zijn kinderen hebben.

Een gezin hebben samen.

Maar helaas heeft hij weer een hele andere weg ingeslagen.


In mijn tienerjaren ben ik hem een aantal keren tegen gekomen.

Hij had met een buurtmeisje een relatie en keek me niet eens aan.

Mijn tienerjaren waren moeilijk, vooral omdat ik in mijn eigen belevenis weinig aan mijn ouders heb gehad.

En helaas wist ik dus niet veel van mijn lichaam en van wat er allemaal met een jonge meid gebeurd.

Dus toen we elkaar weer zagen was ik helemaal van slag en wist me geen houding te geven.

Met het gevolg dat ik een meisjes ongeluk had gekregen en hun met hun vriendenclub me totaal uit zaten te lachen.

De pijn en verdriet is gewoon niet te beschrijven.

Je droom valt in duigen en je wilt het zo snel mogelijk vergeten, maar dat doe je natuurlijk niet.


Later nadat hij de relatie verbroken had met haar is hij een keer bij ons thuis geweest.

Maar de alcohol was zijn grootste vriend.

Hij maakte een aantal opmerkingen en zette mij volledig voor schut voor mijn vader en mijn zusje met haar vriend, dat ik totaal niet meer wist wat ik moest doen.

Maar hij gaf wel aan dat hij wat met me wilde, maar ik was toen der tijd was ik zo verschrikkelijk naïef en onzeker geworden dat ik meer tijd nodig had.

Helaas heeft hij nog één keer gebeld en heb hem helaas niet meer gezien.


Na ongeveer één jaar kreeg ik te horen dat hij een vriendin had en dat ze zwanger was, ik kon en wou het niet geloven.

Maar ja het was dus waar.

Hij is met zijn dochtertje jaren later een keer op bezoek geweest.

En later ook weer met zijn vriendin en hun dochtertje en zoontje.

Probeer je dan maar eens staande te houden.

Geloof mij maar dat is niet makkelijk.


Je hele leven op één persoon gewacht en gedroomd en dat valt helemaal weg.

Weer een verlies en pijn.

En geen mens die dit weet.

Alles altijd verborgen houden en jezelf voor gek houden.

Ik heb het daarna nog eens geprobeerd met iemand om liefde te willen en kunnen geven en ontvangen.

Maar dat was niets.


In 2013 is hun relatie stuk gelopen.

En we raakte aan de praat via Facebook en een andere medianetwerk.

Hij had het zwaar en zat er geestelijk door heen.

Maar uiteindelijk na zo veel jaren de stoute schoenen aangetrokken en ben ik er heen gegaan om bij te praten.

Toen ik hem zag staan bij de deur en in zijn ogen keek was ik verkocht.

Mijn hart sloeg over en kreeg het warm en koud tegelijkertijd.


Dezelfde avond was de eerste kus en ik voelde me in de zevende hemel.

We hebben zo ongeveer een maand een relatie gehad, totdat hij liet merken dat hij mij niet meer wou zien.

Hij zij niets, maar langs komen kon niet.

Vaak heb ik aangegeven dat ik op bezoek wou komen, maar de smoesjes die hij verzon waren op.

Dus ik heb hem een mail gestuurd dat het beter was dat we uit elkaar gingen.

Helaas stemde hij toe tot mijn grote verdriet.


Tot nu toe heb ik nog verdriet, wat tot diep in de nacht door gaat.

Praten kan ik met niemand en niemand snapt het ook wat ik door maak.

Dus wat heeft het voor zin.

Wat heeft mijn leven nog voor zin.

Mijn leven vergooit en nee dat is niet zijn schuld, maar mijn eigen schuld.


Maar als ik kijk wat voor soort relatie we hadden, dan denk ik ook niet dat we bij elkaar pasten.

Hij zit geestelijk in de knoop en alcohol is nog steeds zijn vriend.

Zijn kinderen zijn alles voor hem en niemand die daar tussen komt.

Begrijpelijk hoor, zou ik ook hebben.


Maar in de eerste weken dat we wat hadden was ik ook zwanger van hem, maar helaas alle spanningen en stress hebben hun gevolgen gehad.

En ik kreeg een bloeding een miskraam dus.

Ik had al een lange tijd geleden een afspraak gemaakt voor de implanon en dat kon dus doorgaan.

Hij wou geen kinderen meer en ik ermee akkoord, hij wist niet dat ik zwanger was.

Maar na de implanon ga je als vrouw wel denken.

Wat als......


Helaas hebben wij wel dezelfde bedenkingen en meningen over het leven.

Gelijk denken zie je niet snel en we snappen elkaar ook nog goed.

Maar als je geestelijk niet goed in je vel zit, dan zie je de positieve dingen in het leven ook niet.


Spijt heb ik nog steeds.

Ik wou zo graag dat het anders was gelopen in het leven.

Wat als hij niet was verhuist.

Dan hadden wij een gezin zonder problemen en konden we samen oud worden.

Maar helaas.


Mijn gezondheid is sterk achteruit gegaan en ik zie het nut er niet van in om gezond te gaan leven.

Ik probeer mijn cliënten zo goed mogelijk te helpen met humor en zorg die ze nodig hebben, maar voor mij is het te laat.

Aldus mijn internist heb ik nog maar een half jaar en dan moet ik aan de nierdialyse, wat ik niet ga doen.

En dat recht heb ik.

Ik ben 36 dus oud genoeg om mijn eigen beslissingen te nemen en in eigen handen te nemen.