Levensverhalen (pagina 213)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

moet het even kwijt

beste lezer,

door middel mijn verhaal te typen hoop ik er wat beter mee om te kunnen gaan en dat mijn gedachten en pogingen eindelijk een keer ophouden.

op mijn 15e werd ik voor het eerst
misbruikt mijn zwager( vriend van zus) dwong me met hem naar bed te gaan dit duurde tot mijn 20e jaar in deze periode heb ik ook een relatie gehad waar bij ik dingen moest doen die ik niet wilden.
bij mijn ouders hoef ik niet aan te kloppen die geloven mij nooit dit heb ik gemerkt met de pesterijen op school.

nu gebeurt dit gelukkig niet meer mijn familie weet nog altijd van niks en mijn zus gaat binnenkort trouwen met die zelfde vriend en ik moet getuigen zijn wat ik dus totaal niet zie zitten.

ik beleef steeds alles weer opnieuw wat het voor me steeds moeilijker maakt om er mee om te gaan. verdriet en woede heb ik maar dit mag ik niet uiten.
want dan ben ik zwak

ik knok nu al 1 jaar tegen de zelfmoord pogingen.

dit was mijn verhaal in het kort
Datum:
12-11-2014
Naam:
chrisje
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

Waarom ook niet?!

Ik ben altijd een apart figuur geweest. Wat ik wil met m'n leven weet ik na 28 jaar nog steeds niet, behalve dat ik het met gemak op kan geven. Tuurlijk m'n leven is niet rooskleurig en heb m'n tegenslagen. Het leven betekend vallen en weer opstaan. Vaak gaat het goed en soms fout.

Maar ik hoef het niet, het leven, mijn leven.
2 mensen hebben besloten mij te creëren en ja ik ben een wonder zoals ieder ander. Maar ik vind dat ik het recht heb om het zelf te beëindigen.

Maar dat mag weer niet zomaar. Daar zijn weer wetten voor. Onzin. Mijn moeder wou een kind, dat is haar keuze. Ik wil niet leven, dat is de mijne. Eruit stappen zal ik maar wel op een nette manier. Niet voor de trein of van een flat. Daar heb ik ook andere mee en dat ik ervoor kies wil niet zeggen dat ik iemand voor zijn of haar leven moet tekenen.
Datum:
12-11-2014
Naam:
Bart
Leeftijd:
28
Provincie:
Zuid-holland

vermoeid leven

nu ben ik 33 jaar oud en ik kan echt zeggen dat ik er helemaal doorheen zit.
Al vanaf mijn kinderjaren dat ik op de basisschool zal wilde ik al niet meer leven en er een einde aan maken en die gedachtes zijn eigenlijk nooit gestopt.
Ik heb het gevoel dat alles teveel is wat er gebeurd. Dat het leven niet goed is terwijl ik niet mag klagen zegen ze.
Veel vrienden heb ik niet omdat ik erg veel moeite heb om sociale contacten te leggen.
En ik heb ook geen behoefte om die contacten op te zoeken.

Vandaag of morgen zal ik waarschijnlijk uit mijn vel klappen en er een einde aan maken vrees ik of misschien gebeurd dit nooit en blijf ik een zeer depressief leven lijden en hopen dat het snel op een natuurlijke manier eindigt.
Datum:
12-11-2014
Naam:
Daniël
Leeftijd:
33
Provincie:
Noord-brabant

Levenslang eenzaam

Ik heb een vrouw, twee kinderen en toch ben ik eenzaam. Mijn hele leven al. Echte vrienden heb ik nooit gekend, op een enkeling na, maar ook zij zijn verdwenen.
Sinds een paar jaar weet ik dat ik hoogbegaafd ben, maar dan van het type onderpresterend. Dit zie je terug in mijn prestaties. Ik heb een goede baan, maar dat is de zoveelste op rij. Nooit hou ik het ergens heel lang vol, en heb ik plezier in mijn werk. Mijn verwachtingen zijn altijd anders dan dat ze in de werkelijkheid zijn.
Ik weet heel goed hoe mijn leven in elkaar zit, wat ik wel kan en hoe het komt dat ik eenzaam ben.
Ik denk anders dan de gemiddelde mens, waardoor ik voor arrogant, betweterig, etc. uitgemaakt wordt. Maar dat ben ik niet. Ik denk anders en vooral sneller. Ik heb een belachelijk geheugen voor feitjes, waardoor ik snel antwoorden heb.
En toch voel ik mij eenzaam. Thuis geniet ik van de kleine dingen van bijvoorbeeld de kinderen, maar ze brengen mij niet de blijdschap die ik nodig heb.
Dagelijks denk ik aan de dood en manieren om er een eind aan te maken. Tot nu toe ben ik er nog niet aan toe, maar ben er van overtuigd dat dit gaat komen. Doordat ik een denker ben, vraag ik mijzelf continu af wat het zin van het leven is. Ik vind deze volledig zinloos en zonder toegevoegde waarde. Ik geloof niet in het hiernaarmaals, energieën of welke beelden mensen zichzelf toepraten om maar niet bang voor het onbekende te zijn.
Eenzaam en nutteloos.
Datum:
11-11-2014
Naam:
iemand
Leeftijd:
45
Provincie:
Overijssel

Altijd hoofdpijn en erg moe

Altijd hoofdpijn. Ik heb al heel veel artsen en neurologen gezien. Van alles geprobeerd. Niks helpt. Ik heb zo vaak helse hoofdpijnen wat mij in alles belemmerd. Ik ben zo moe en wil niet meer leven. Het Is zo moeilijk, want ik wil mijn kinderen niet missen.
Datum:
11-11-2014
Naam:
Mireille
Leeftijd:
38
Provincie:
Overijssel

ik zie het niet meer zitten

Ik ben nu 13 jaar en van die 13 jaar ben ik al 6 jaar gepest en van die 6 jaar 2 jaar heel heftig . Ik vertrouw nu vrijwel niemand meer...
5 jaar geleden kregen wij het nieuws te horen dat mijn vader nooit meer zou normaal zou kunnen lopen
Patstelling boem kreeg 3 jaar geleden mijn tante een heftige herseninfarct waarna ze 3 weken in coma gelegen ze was bijna dood... Dit was mijn lievelings tante en zij is niet meer de oude. Ik mis haar ontzettend . En als klapper op de vuurpijl kreeg mijn opa niet 1 maar 2 herseninfarcten en epelepsie aanvallen gehad . Ik kan dit niet verwerken en zie het gewoon echt niet meer zitten help plzz
Datum:
10-11-2014
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

problemen

t begon allemaal in mei toen had ik met een jongen en werd ik ontmaagd door hem , vlak daarna maakte hij het uit en ik voelde me daarom best gebruikt, ik vertelde het tegen me bff maar die vertelde door aan al dr vriendinnen dat ik was ontmaagd, toen ging het de hele school rond en keken ze me allemaal raar aan, pas geleden ontmoette ik de ware voor me, hij was heelemaal perfect en iedereen gaf steeds complimentjes dat we samen een perfect stel waren alleen, toen dwong een jongen me een naaktfoto te sturen en ik was zo dom om dat ooknog te gaan doen, die jongen stuurde die foto door en die foto kwam bij me vriendje terecht die helemaal verdrietg werd en het uitmaakte, dat brak me hart helemaal want ik wou die foto niet sturen, maar na zijn verdriet begon hij me ineens heel erg te haten en omdat hij die foto toen ook had stuurde hij het door naar iedereen op school en maakte iedereen wijs dat ik een hoer ben, sins dien word ik op school als ik langsloop hoer genoemd, me vriendinnen lieten me in de steek omdat ze niet gezien wouden worden als de vriendin van het hoertje, toen die foto bij een jongen terecht kwam dwong hij me om meer te maken anders zou hij die foto op internet zetten, en nu dreigt hij er steeds mee. ik zie het leven echt niet meer zitten want vroeger was ik de braafste van de school en kijk oe ik nu word genoemd, ik krijg allemaal jonges achter me aan die me willen gebruiken en die alleen aadrig doen om met mij naar bed te kunnen gaan of meer fotos te kunnen krijgen, ik doe geen van bijde maar het voelt heel vervelend als heel veel mesnen je gebruiken, ik kan niemand meer vertrouwen, in 1 jaar is me hele leven een hel geworden ik kan die druk niet meer aan, ik huil diep in me hard de hele dag en ik ben al een jaar niet gelukkig meer geweest. daarom zie ik me leven niet meer zitte
Datum:
09-11-2014
Naam:
shaan
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Dromen

Ik ben hier om mijn verhaal te doen. Toen ik nog een kind was droomde ik al van agent worden. Mijn ouders steunden mij hier niet in en op aandringen van hun ben ik bij de landsverdediging gegaan, dit was niet mijn keuze. In eerste instantie ben ik hier sterker uitgekomen qua karakter en zeker omdat ik als vrouw heb afgezien. Nog steeds worden vrouwen moeilijk geaccepteerd, en vaak gediscrimineerd. Elke dag weer word ik aanschouwd als een object van lust en dat hoor ik meermaals. Constant wordt er geroepen naar me: "daar wil ik mijn penis wel 'ns insteken". Er wordt een hele tijd over mij geroddeld en verhalen verzonnen dat ik met heel de kazerne slaap. Als ik voor mijn mening uitkom, dan maak ik daar geen vrienden mee en maken ze mij met heel het peloton moeilijk. Pesterijen zijn dagdagelijkse kost en veranderen van eenheid is onmogelijk. Ik ben de job beu, en heb met mijn 22 jaar al genoeg afgezien hier. Ik wil graag een nieuwe start, nieuwe mensen, nieuwe job. Één waarbij ik me wel gelukkig zou voelen aangezien ik dit al jaren voor ogen heb: een job als inspecteur. Mijn ouders hebben me voor een dilemma gezet dat het leven voor mij niet makkelijk maakt. Ofwel blijf ik in de landsverdediging, en geniet ik nog van de liefde en financiële steun van mijn ouders en het bijhorende onderdak en gebruik van voertuig. Ofwel volg ik mijn dromen en ben ik alles kwijt. Met alles bedoel ik: breken met mijn ouders, beter gezegd, zij breken met mij. Dan sta ik op straat zonder dak boven mijn hoofd, zonder voertuig en zonder financiële steun. Ze dreigen ermee mijn erfenis dusdanig af te nemen. Tot hiertoe ben ik al voor elke test geslaagd, nog eentje te gaan, en ik wéét dat ik het kan en dat ik alles in me heb om het te doen slagen. Maar dan heb ik helemaal niks meer, k heb niemand om op terug te vallen en een relatie heb ik ook niet. Alleen wonen en een auto kopen is voor mij financieel onhaalbaar, zeker als ik nog een beetje wil "leven" en fatsoenlijk eten. Maar de job die ik nu heb voortdoen is haast onmogelijk, de emmer is volgelopen, ik kan het echt niet meer aan, de vernederingen, pesterijen, het afzien. Ik heb het echt gehad. Ik wil echt mijn dromeb nagaan, maar besef hierbij dat ik in een zwart gat ga vallen waar ik niet uit geraak. Ouders dat met hun kind breken is echt zwaar om te vatten. Ze geven geen moer om mij. "Als je het niet meer zie zitten, pleeg dan zelfmoord hé", een zin dat in mijn geheugengegrift staat en al meer dan eens is gezegd geweest. Ik voel dat ik het niet meer aankan, ik ben het beu om te vechten, het lukt gewoon niet meer. Ik voel me zo alleen... Ik ben opgelucht dat ik hier mijn verhaal al eens kan delen maar het neemt de diepe pijn niet weg. Ik ben nu al voorbereidingen aan het treffen en hulporganisaties aan het contacteren om mij te begeleiden met het zoeken naar een woonst, maar het valt me echt zwaar.
Datum:
08-11-2014
Naam:
Chloé
Leeftijd:
22
Provincie:
België

..

Ik ben 16 jaar. Een heel verlegen stille jongen. Ik ben heel onzeker. Ik studeer heel hard maar ik weet niet waarvoor. Ik vraag me wel is af wat zal er gebeuren als ik er niet meer ben? Zou iemand het merken? Ik heb wel vrienden, maar ik voel me dag en nacht alleen. Overal voel ik me alleen. Waarom leef ik nog eigenlijk? Ik zie geen toekomst. Alles wat ik doe vind ik slecht, ik word altijd boos om me eigen. Waarom doe ik nog dingen? Ik wil gewoon weg, voor even.. Nee voor altijd.
Datum:
06-11-2014
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

schaamte

Ik schaam me soms. Ik werk met mensen die een zelfmoordpoging hebben ondernomen. Zij zitten in de ellende. Depressie, angst. Alles en iedereen verloren Etc. Ik niet...Ik vind het leven gewoon geen bal aan. Al jaren speel ik met de gedachten eruit te stappen wanneer er geen mensen en dieren meer afhankelijk van mij zijn. Een vriendin begrijpt wat ik bedoel. Het handjevol anderen proberen mij te overtuigen hoe mooi het leven kan zijn en dat het allemaal kan veranderen. Ik heb daar gewoon geen zin in. De toekomst is voor mij geen uitdaging meer maar een last. Ik ben aanwezig, maar ik leef niet.
Datum:
05-11-2014
Naam:
Annet
Leeftijd:
43
Provincie:
Drenthe

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.