Levensverhalen (pagina 1843)

ik ben Katrien en wil zelfmoord plegen ;
mijn allerbeste vriendin weet dit en heeft mij al paar x tegen gehoude om het nie te doen ; ik word gepest bij mijn thuis en ik haat mijn ouders ; voel mij nie goed tusse mijn vriendinne ; ik vind mij dik en heb al 2 weken nx mer gegete ; ik wil gwn nie meer bestaan ; wil weg van deze wereld ; ik doe alles verkeerd
x

ik voel me zo ontzettend rot en kan niet meer stoppen met huilen. snap niet waar al die tranen vandaan komen en het liefst wil ik nu alleen maar dood. ik weet niet wat ik hier nou probeer te vertellen, ben gewoon zo in de war, voel me zo alleen. niemand begrijpt me en niemand houdt echt van me. voel me zo klote

Mijn ouders trekken me zus en broertje altijd voor en ik krijg altijd de schuld. Op basisschool werd ik al vaker gpest en denk er nog steeds aan terug. Ik snap niet waarom ik hier ben, want ik vind me leven zinloos. Toch wil ik nog niet dood

Het begon allemaal, in groep 8..
Mijn vriendin en ik hadden het gewoon zo luchtig, wel eens over mensen die zichzelf snijden. We hadden veel problemen in groep 8 en veel dingen gingen fout. Toen ik in de eerste zat moest ik steeds terugdenken aan zulke dingen, en langzaamaan ging het steeds slechter.. Ik kreeg gevoelens die ik zelf niet begreep, en dat werd steeds erger. Ik kreeg het gevoel dat ik mezelf niet meer was, mezelf niet meer kende.. Ik dacht dat het aan de puberteit lag ofzo, of dat ik maar ongesteld moest worden. Todat het erger werd.. Ik las op Cu2 over een meisje dat zichzelf sneed, en plotseling dacht ik weer aan de gesprekken met een vriendin uit groep 8.. Mensen snijden zichzelf om zich goed te voelen, om spanning weg te nemen. Dat was voor mij een mooie zet om dat eens te proberen, want wie was ik? Ik kende mezelf niet, en het was gewoon alsof ik in mijn hoofd gedwongen werd. Dat was de eerste keer dat ik sneed, en het deed verschrikkelijk zeer. Toch voelde het goed om het bloed te zien stromen. Langzaamaan werd het steeds meer, en ging ik me allerlei dingen in m'n hoofd halen..
Ik had (en dat heb ik nog steeds heel sterk, dat is de laatste tijd steeds verergerd) het idee dat er niemand is die echt om me geeft. Ik heb wel vrienden waarmee ik omga, maar ik kan mezelf niet zijn. Ik zie hun niet echt als vrienden, want ik kan ze niets vertellen. Ik zou willen dat ik mezelf kon zijn, maar dat kan ik niet.. Eergisteravond hadden we een feestje van m'n beste vriendin. Het was heel gezellig, en we kwamen uit op handlezen. Ik heb me daar een paar jaar terug in verdiept, met levenslijn, hartlijn en hoofdlijn, wat dat betekende enzo, en dus ging ik dat doen. Toen vroegen ze het over mijn hand, en ik vertelde precies hoe ik was; Stil, rustig, op mezelf en moeilijk praten over dingen. Ze schoten allemaal in de lach, omdat ik zo totaal niet was volgens hun. Nou, dus wel.. Ik vertel nooit niemand iets, ik ben het liefst alleen, enz. Maarja, zo doe ik niet, ik ben druk, altijd met mensen enz. Ik wou dat ik mezelf kon zijn.. Maar langzaamaan ben ik steeds meer gaan geloven dat ik op mezelf gericht ben, dat ik niemand heb, en niemand om me geeft. M'n vader schreeuwt om het minste of geringste om me, m'n zusje mag altijd veel meer dan ik mag, en van m'n moeder mag ik al helemaal niets. M'n broer heb ik nooit gekend, hier denk ik de laatste tijd ook veel aan. Ik ben er van overtuigd dat er iets verkeerd aan mij is, iets fout, en dat ik R. niet gekend heb, als straf. Mijn andere broer heeft het idee dat onze familie 'vreemd' voor hem is, en komt niet vaak meer. Niet eens meer op de verjaardag van onze vader! Mijn vader vierde zijn jubileum en we gingen uit eten. Iedereen was er, behalve hij.. Mijn neefje en nichtje zijn mishandeld, en die woonden verder weg (België). Daar kwamen wij niet zo vaak, omdat mijn moeder het geen fijn idee vond als ik zo een hele dag alleen was ofzo, omdat ik toen nog jonger was.. Daardoor kwamen we er niet vaak. Toen mijn moeder hoorde wat er gebeurd was, en dat ze uit huis waren geplaatst, had ik meteen het idee dat ze mij de schuld gaf. Niet zozeer van wat er gebeurt was, maar dat we het niet gemerkt hadden. Ze zei dat als we er vaker zouden komen, dat het gemerkt zou zijn. Ze zegt niet: Lieke, het is jou schuld, maar ze zegt: 'als we er vaker zouden komen.' En door mij, omdat ik niet mee wilde, gingen we niet zovaak.. Zo alles waren voor mij de druppels, om een einde aan m'n leven te maken.. Ik vond een doosje slaappillen, en nam er 13 in.. Ik ging op m'n bed liggen, met een brief onder m'n kussen. Opeens werd ik heel erg bang. Wat had ik gedaan!? Ik lag op mijn bed, te wachten op de dood.. Ik raakte in paniek, en rende naar de wc en stak m'n vinger in m'n keel.. Ik had ze niet kapot gekauwd, dus ik kotste net zolang totdat ik 13 pillen uit zag komen.. Ik ging weer terug naar boven, en verscheurde de brief.. Ik was ongeloofelijk bang van mezelf.. Hierdoor ging ik nog meer snijden, ik haat mezelf, ik vind mezelf lelijk enz. Mijn vriendin weet het, en ze snapt het niet.. Als mensen mij zouden zien zoals ik mezelf zie, zou ik niemand meer hebben.. Ook doordat ik mezelf meer sneed, vond ik dat ik het leven niet waard was.. Dit keer, vond ik, dat het echt moest, en niet zo'n slappe actie als de vorige keer.. Ik besloot m'n polsen door te snijden, dan hoefde ik niet te wachten, dat voelde ik niet, omdat ik het mes gewend was.. Ik zou vanzelf leegbloeden.. Ik schreef een brief, waarin ik zei dat ik het leven niet waard was, en dat ze vooral geen tranen moesten laten om mij.. Ik had het beter nu, ik zou gelukkig zijn.. Ik sneed m'n polsen door, met een gevoel, wat ik al zo'n 2 jaar niet meer had gehad; geluk.. Ik weet er niet veel meer van, alleen dat alles zwart werd, en dat ik een vreemd, fijn gevoel kreeg..
Daarna werd ik wakker met een misselijk gevoel in m'n polsen, in het ziekenhuis.. Ik dacht; is dit waar je heengaat als je dood bent? Ik keek langs me, en ik zag m'n beste vriend daar zitten.. Ik was helemaal verward, en ik vroeg waar ik was.. Hij vertelde me, dat ik m'n polsen had doorgesneden, en dat m'n zusje me had gevonden.. Ze had mijn ouders gebeld, en meteen 112..
Ik voelde me vreselijk, nu was ik nog niet van alle ellende af!! In het ziekenhuis heb ik verschillende keren geprobeerd de hechtingen eruit te halen, of mezelf los te krijgen van de bloedtoevoer.. Toch heb ik dit overleefd..
Niemand weet dit, althans, bijna niemand.. Ik snijd nog steeds, zoveel als het mogelijk is.. Ik heb nog steeds zelfmoord neigingen, ik weet dat niemand om me geeft, en dat niemand me kent.. Ik ken mezelf niet eens.. Ik vraag me af hoe het nu verder moet, wat ik met mezelf moet doen!? Ik denk dat het misschien een reden heeft dat het 2 keer niet is gelukt, misschien ben ik hier voor een doel.. Maar toch, baal ik enorm, ik wil echt dood.. Ik wil hier niet meer zijn..

2 jaar geleden is mijn toenmalige vriend overleden 3 mnd later kwam ik erachter dat ik borstkanker had heb toch iemand leren kennen en ook dat ging 11 mei jl fout en ik mis hem nog iedere dag dus je begrijpt voor mij hoeft het niet meer ik ben het strijden moe

Hallo.. Ik denk de laatste tijd vaak aan zelfmoord plegen.. dat komt doordat
elke dag heb ik ruzie met mijn zusje ik schop haar zei slaat mij zo gaat dat elke dag door.. mn ouders nemen altijd de kant van mn zusje.. ze nemen me nooit sirieus! Omdat ik ruzie met mn zusje heb heb ik dan ook ruzie met mn moeder! zij scheld me dan verrot en dat doe ik terug.. daardoor heb ik weer ruzie met mn vader.. en die begint dan ook alweer te schelden..
ze haten me allemaal denk ik:(
Ik heb (nog) een vriendin.. een ontzetten knappe Meid! Astrid heet ze..
maar daar zit het ook alweer tegen.. we hebben nu 3 weken verkering en ik hou ontzettend veel van haar.. zij is mijn reden waarom ik nog wil leven!!
maar sinds 3 dagen geleden.. begint ze te twijfelen of ze wel verkering wil.. want ze voelt zich er daar niet goed bij!
daar gaat mijn positiefe stukje uit mn leven.. Mn lievelings opa is overleden toen ik 5 was :(
Jongens uit mijn dorp noemen me overloper omdat ik naar een andere voetbal club ben gegaan.. Wie heb ik over???!?!?
Ik haat mn leven ik heb al weken lang elke nacht gejankt in bed.. WAT MOET IK DOEN!!! kan iemand mij helpen?

Ik ben Jeffrey ben 15 jaar.
Ik heb Autisme.
Ik durf niet met een meisje te praten.
Durf niemand an tekijken.
Durf niet alleen op straat te lopen.
Kan geen vrienden maken.
Weet me niet te gedragen bij iemand die ik niet ken.

Kan niet bij gezelschap zijn.

En het ergste me moeder verstoot mij.
En trekt mijn zus voor.
En ze weet dat ik Autisme heb.
Maar welke vorm weet ze niet.
Ze weet niet dat ik niet met mensen durf te praten.
Ik ben eigelijk nooit jarig
(Ik wordt wel een jaar ouder)
Maar ik mag nooit feestjes houden.
Ik heb ook maar 4 vrienden.
Een jongen van mijn klas.
En mijn Cavia.
En computer.
En vliegtuigen.

Ben gek van vliegtuigen.
Wou vroeger piloot worden.
Maar kan niet meer.
Leer niet goed.
Zit op VMBO
Eigelijk voor piloot moet je HAVO-Anthneum hebben.

Vroeger toen ik 11 was had ik 7 paracetamol ingeslikt.
Was toen alleen ik coma.
Maar was jammer genoeg niet dood.
Wil het grag.
Nieuw leven en alles...

had ik nooit zelfmoordneigingen.. ma een jaar geleden, kreeg ik ut wel.. ut begon allemaal zo.. 24 mei 2004 was Simone me allerbeste vriendin was een zus voor me..
Ma die ochtend had ik nooit geweten dat simone bij me weg ging.. ze was altijd zo vrolijk enzo.. ze was niet op school, dat vond ik al vaag, ik probeerde der al te bellen.. ma kreeg geen gehoor... ik ging na huis.. me moeder zei dat ik na simone der moeder moest gaan. ik belde aan.. moeder was in paniek ik wist neit wat me overkwam.. ze vertelde.. dat ze simone der messen had gevonden en die onder ut bloed elke keer zaten.. en dat ze de hele dag niet thuis geweest is... ik weet waar ze altijd uit hing.. dus ik ging na ut station daar stond die mooie Simone voor ut laast.. ik roepde der.. toen kwam de trein er aan ze deed steeds meer stappe.. ik rende na der toe.. ma ut was te laat:( ze sprong .. ze had der tas agter gelaten.. en had een brief voor me agter gelaten die brief heb ik nog daar stond een gedicht op die ze voor mij had geschreven
dit is der gedicht
De nacht is over gegaan
Weer een nacht voorbij
Hoor de wereld opstaan
Het is de wereld achter mij

Laat mij slapen
Liever niet opstaan
Laat mij de kracht eerst oprapen
Voordat ik moet doorgaan

De wereld hoort niet bij mij
Vervreemd van hier
Alles gebeurt langs mijn zij
De nacht is beter dan het plezier

Als ik morgen weg ben
Treur niet om mij

Denk aan de dingen
Die je graag deed, zij aan zij

Denk aan de grappen
Die ik maken kon
Denk aan de tranen
Die ik je bezorgen kon

Eén ding moet je niet doen
En vergeet dat niet
Maak niet meer tranen dan nodig
Heb vooral geen verdriet....
----------------------------------------------------
ik was verstijft.. ik kon niks doen ik huilde kei hard, der moeder kwam er aan renne ze kwam na me toe, toen hebbe we 4uurtjes op ut station gezeten.. de moeder wou niet weg... ik en simone,s moeder snappen niet hoe dit had kunne gebeuren, simone was niet zo iemand die snijde enzo.. die maand daar op was ut allemaal te erg... ik begon me te snijde,, ik kon alleen aan Simone denken, ik moest er aan wenne dat ze der niet meer was, ma dat lukte niet zo, als je 24uur bijna met elkaar omgaat, school ging niet meer ik haalde allen ma onvoldoendes.. ik wou niet meer.. ik verlangde alleen ma na de dood en altijd rust,, die half jaar daar op ging ut iets beter,, ma toen kwam ik thuis. toen zei me moeder dat ze wou scheiden van me vader, alles wat ik op had gebouwt was weer weg,Ik rende na boven pakte me mes en snee kei diep in me pols.. me moeder kwam na boven.. we moesten me spoed na ut ziekenhuis.. me pols moest gehecht worden, die week daar op had ik er helemaal geen zin ik pakte potjes met pillen en begon ze te slikken, en jah weer had me moeder betrapt.. me maag moest leeg gepompt worden.. sinds die dag snijde ik alleen ma, ik werd gek van me eigen ik sprong ma van brugen af, liet me eigen expres van de trap afvallen. ik wilde gewoon bij simone zijn.. ma begin januari 2005 leerde ik bob kenne.. hij hielp me kei erg en begreep me kei goed.. hij heb me zo goed geholpen.. toen even later leerde ik kyra kenne.. ze deed ut zelfde als mij snijde.. ik probeer haar der af te halen,,
ik heb nu 3goed lieve vrienden. die me zo goed helpen daar ben ik ze dankbaar voor.. ma toch help ut niet.. die zelfmoordneigingen blijven ma kome.. ik doe ma gekke dingen en iedereen sgrikt ervan.. Zoals me klasgenootjes ook vorige keer zette ik zo een mes in me arm.. ze zate allemaal te gille... ik wou gewoon dood, en als ik dat zei dan zeiden ze dat ik me aanstelde terwijl ut gewoon puur is... Simone was me allebeste vriendin al vanaf de peuterschool tot de 2de klas,, moet je nagaan hoe hard de klap is.. ik wou bij der zijn wil ik nog steeds.. ma elke keer ben ik gewoon te laf om zelfmoord plegen elke keer kom ik er ma goed van af... ik snij nooit goed ofzo.. ik bene gewoon te laf ik hoop dat ut me binnekort wel lukt xxx

egt ik word helemaal gek thuis he....ik ben naar me vriend gegaan in rotterdam en ik ben zwaar geplat omdat ik stiekem ging...nu mag ik nx meer ik mag nog geen eens naar me betse vriendin toe gaan egt kut mang ik mag nog geen eens een vriend hebebn ik heb een keer me zelf met een mes gestoken was bijna dood gegaan...word nu thuis geslage en alles egt heel erg moeilijk voor iik ben nu van plan om van huisweg te renne en dng stop ik maar mt school ik zit zelfs aan de durgs...help me

ik wil dood k heb veel prblemen k weet niej meer wat k moet doen en k wil gewoon niej meer leven dan gaan mii ouders wel huilen maar het moet maar zo k weet niks anders :S:Sk zit elke dag wel te huilen