Levensverhalen (pagina 1843)

Ik haat ze.. Ik wou dat ze dood waren... Hoe konden ze dit doen.. Ik snap het echt niet.. Ik heb ze nooit iets aangedaan..

het begon eigenlijk allemaal toen ik 8 was.. ze hadden altyd ruzie en op oudjaarsavond sloeg mijn vader mijn moeder een blauw oog.. Ik stond er bij en keek ernaar, letterlijk... Toen zijn ze gescheiden... Mijn moeder ging in een klein dorpje wonen en mijn vader later ook.. We hadden een co-regeling.. Alles ging goed.. mijn ouders spraken niet veel meer met elkaar en ik (en mijn zusje) waren inmiddels gewent aan dat mijn ouders gescheiden waren.. maar na een jaar of 4 begon mijn moeder ineens overr verhuizen..terug naar haar geboorte stad.. En wij moesten mee.. Dat hielt ze een tijdje vol en het ging weer over.. toen gon ze er weer over en hielt het weer op.. Zo ging het een jaar lang.. Dus toen ze er 7 maanden geleden weer over begon dacht ik dat het wel hetzelfde zou gaan.. Maar voor dat ik het wist was ons huis verkocht en een nieuw huis GEkocht..(ze kon pas aan het begin van de zomervakantie in dat huis, en ons huis konden we ook tot aan de zomervakantie houden) Ze had een nieuwe baan vlak inde buurt van daar.. En opeens begon ze eisen aan mij en mn zusje te stellen; dat we van school zouden gaan(midden in het schooljaar) en dat we niets tegen papa mochten zeggen.. Maar mijn vader kwam er toch achter..And then all hell broke lose! Mijn vader heeft uren schreeuwend voor onze deur gestaan.. We mochten niet meer naar hem toe, dus kwam hij ons op school opzoeken... Of als mama aan het werken was, stond hij voor de deur, maar we mochten hem niet binnen laten.. Toen begonnen de rechtzaken.. Daar kwam uit, dat we wel naar onze vader toe moesten kunnen als we dat wouden, en dus ging de co-regeling weer door.. Dat was een hele rare tijd, mijn vader vertelde ons hoe een erge k*nkerh*er onze moeder was.. en van mijn moeder anders om..

Vorige week: Ik kom thuis uit school, mijn moeder zegt dat ik mijn spullen moest pakken, want we gingen NU verhuizen.. mijn vader wist van niets.. en nu zit ik dus in het nieuwe huis, een nieuwe school en een nieuwe stad.. EN IK HAAT HET HIER! ik heb mijn vader nog niet gesproken..Ik wil niet weten hoe boos en verdrietig hij is...

groet, Steenbok

khaat me leven want:
8x gedumpt
4x scheidingen meegemaakt
3x verhuisingen
3x naar een andere school
van groep 3 tot groep 8 gepest
krap in het geld
verveel me vaak
bijna elke dag wel ruzie

het is begonnen op me 9de ik was lkkr aan het skate en jongens van 19 wouden dat ik met hun ging vrijen ik heb geweigerd en ze wouden mij verkr8en het doet nog steeds pijn en ben nog steeds bang ik ben sinds dien verandert ik was in die tijd popi en d8 dat het daar aan lag en sids dien werd ik gepest om allesz kon nooit wat goed doen ik was in de 2de egt zat ik begon weer arogant te doen en heb me helemaal verandert kwa uiterlijkik had best veel vrienden nu nog steeds.
maar het ging helemaal verkeerd ik begon te stelen begon aan de drugs en ging egt te ver met feesten op 1 van die feesten werd ik aangerand ik was bn heb een half uur bij me beste vriend gehuild die mij nie geloofden en ik voelden me heel klote.
die beste vriend had ik 3 feesten daarvoor mee gezoent maar dat een reden omdat hij mij leuk von en kon er nie tgn dat ik elke keer met een andere jongen zoenden nu heb ik met die jongen en ben vreemd gegaan en sinds die zit ik onwijs aan de drank en voelden me klote toen had ik vrijdag ruzie met hem en hij dreigde mij in elkaar te slaan maar hij heeft ook veel problemen want hij heeft kk dusz drinkt hij ook veel maar als hij er nie meer is is er ook geen zin om voor mij televen zo veel problemen wat ik gemaakt heb maar ik denk er aan dt er medecijne zijn en dat ik altijd meer vrienden heb die hem ook zullen miss maar het nog lang nie zo hoop dat hij bttr wordt en nie meer aan hoef te denken nu gaat het btr

Njah iedereen die neigingen kent het gevoel van eenzaamheid alleen dat heb ik weer wel en weer niet mensen nemen me niet serieus ik heb me eigen stijl (kleding en innerlijk) Zo hou ik van HipHop en dan voornamelijk van Eminem en ook hou ik van Vampirisme... Maar Mensen zien dit dus niet serieus.. Kleef al jaren met m'n ma en m'n broer in een gwn normaal huur huisje en m'n ma is ook niet 100% omdat ze leid aan hart ziekte en ze kan nauwlijks lopen dus isj werken heel moeilijk voor haar en dus kunnen we moilijk rondkomen.. Dan had ik als kind m'n opa hij ving me op en paste echt dagelijks op me het was zeg maar m'n 2de vader. Alleen hij stierf zo'n jaar geleden sinds m'n vaders dood ben ik genoeg mensen verloren en is m'n familie goed gekweld zo ben ik m'n opa, m'n beste vriend en 6 ooms verloren ook m'n nichje en m'n neef gingen dood... Ook ben ik op de basisschool en nu af en toe nog gepest voor namelijk met naam, uiterlijk enz best bekend en af en toe beginnen sommige weer met opmerkingen maken waar ik gewoonweg niet tegen kan. Veel mensen vinden het laf als je met zelfmoord neigingen loopt waarom?! is het laf dan? Sorry maar voor ik dit schreef nam ik zo'n 54 pillen in :S 1 tablet=200 mg :$ niet dat het mij boeit maar ik voel me dus nu echt beroerd en ook doe ik echt van alles om onder school uit te komen heb gewoon het gevoel dat als ik faal (niet overga) ik gwn iedereen teleurstel omdat ik vorig jaar het echt verklote omdat een oom overleed en me opa en me moeder in coma terechtkwam door teveel stress. Me cijfers zakte dik en uiteindelijk werd ik door een psycholoog gered hij stuurde me naar een speciale school (waar achteraf nix speciaals gebeurd) Mjah hier gaat het iets beter maar m'n depressies zijn erger en snijden doe ik bijna dagelijks zo loop ik met 2 armen vol littekens en in m'n nek een aantal ook op m'n linker borst zit een diepe snee ook heb ik vaak geprobeerd om mezelf om te leggen door van flat af te willen springen, mezelf ophangen, pols of nek doorsnijden en dan nu overdosis...

Als mensen (pesters) eens wisten hoeveeel schade ze aanbrengen aan mensen die zich niet sterk kunnen opstelle.. Zelfmoord is geen goeie optie maar voor diegene die willen vluchten is het de beste...

Koos

Ik schrijf dit niet onder mijn eigen naam maar mijn "bij"naam.

Mijn gevoelens die ik heb komen heel erg overeen met die van Lieke uit noord brabant.

Ik doe (nog) niks maar ik loop met de ideeen rond. Ik denk er vaak aan om er gewoon een eind aan te maken. Gewoon springen of gewoon snijden. Overal zo snel mogelijk van af zijn. Dat springen lijkt me zo een gave laatste sensatie. Ik zeg dat vaak maar ik voeg er wel aan toe dat het neer komen wat minder is. Maar zo voel ik het niet.

Er is een toren bij ons in de buurt. Die is echt heel hoog. Soms denk ik: ik ga naar boven en spring het boeit niet. Ik heb hier niks te zoeken. Maar ik hob het nog steeds niet gedaan.

Mijn vrienden kennen mij ook niet echt. Ik ben graag alleen maar ik raak afhankelijk van mijn vrieden. Ze zijn ook tof, gaaf, aardig en wat ik vertel begrijpen sommige ook wel. Maar ik zeg niet alles. EIgenlijk ben ik ook heel stil. Maar bij mijn vrienden ben ik zo druk als maar kan.

Een andere vriendin van mij heeft het nog slechter of ze kan minder goed tegen dit soort situaties. Ze heeft zich gister voor het eerst gesneden. Wel aan de bovenkant van haar handen maar toch. Eigenlijk wilde ik zeggen dat zijn deed waar ik aan denk. Maar ik heb geen zin in nog meer gezeik. Toen ze vroeg of ik haar nou stom vond zei ik nee. Ze doet wat ik wil hoe kan ik dat stom vinden. Ze vroeg het ook aan een andere vriendin en die vond het wel stom. Kennelijk gaat het beter met haar dan met ons.

Het gaat trouwens niet zo lekker met al mijn vrienden. Ze zijn de laatste tijd nogal down. Ik die vrolijk maar eigenlijk voel ik me net zo kut als zij.

Volgens mij trekken slecht voelende elkaar aan. Er zijn er twee uit de groep van acht die vrolijk zijn. Die lijken geen problemen te hebben of ze kunnen het geweldig goed verbergen. Gek genoeg zijn degenen die zich kut voelen alle 6 in het coven. Waarschijnlijk zoeken ze onse uitweg in hekserij en wicca.

Eigenlijk ben ik hier omdat ik wel iets over mensen wil lezen die zelfmoord willen plegen maar toen ik lieke haar verhaal las dacht ik: what the heck ik schrijf gewoon mijn verhaal.

Ik denk er echt over om te snijden maar elke keer al ik eraan denk voel ik me raar van binnen, moet ik huilen en denk ik er niet meer aan. Ben ik echt zo bang?

ik ben Katrien en wil zelfmoord plegen ;
mijn allerbeste vriendin weet dit en heeft mij al paar x tegen gehoude om het nie te doen ; ik word gepest bij mijn thuis en ik haat mijn ouders ; voel mij nie goed tusse mijn vriendinne ; ik vind mij dik en heb al 2 weken nx mer gegete ; ik wil gwn nie meer bestaan ; wil weg van deze wereld ; ik doe alles verkeerd
x

ik voel me zo ontzettend rot en kan niet meer stoppen met huilen. snap niet waar al die tranen vandaan komen en het liefst wil ik nu alleen maar dood. ik weet niet wat ik hier nou probeer te vertellen, ben gewoon zo in de war, voel me zo alleen. niemand begrijpt me en niemand houdt echt van me. voel me zo klote

Mijn ouders trekken me zus en broertje altijd voor en ik krijg altijd de schuld. Op basisschool werd ik al vaker gpest en denk er nog steeds aan terug. Ik snap niet waarom ik hier ben, want ik vind me leven zinloos. Toch wil ik nog niet dood

Het begon allemaal, in groep 8..
Mijn vriendin en ik hadden het gewoon zo luchtig, wel eens over mensen die zichzelf snijden. We hadden veel problemen in groep 8 en veel dingen gingen fout. Toen ik in de eerste zat moest ik steeds terugdenken aan zulke dingen, en langzaamaan ging het steeds slechter.. Ik kreeg gevoelens die ik zelf niet begreep, en dat werd steeds erger. Ik kreeg het gevoel dat ik mezelf niet meer was, mezelf niet meer kende.. Ik dacht dat het aan de puberteit lag ofzo, of dat ik maar ongesteld moest worden. Todat het erger werd.. Ik las op Cu2 over een meisje dat zichzelf sneed, en plotseling dacht ik weer aan de gesprekken met een vriendin uit groep 8.. Mensen snijden zichzelf om zich goed te voelen, om spanning weg te nemen. Dat was voor mij een mooie zet om dat eens te proberen, want wie was ik? Ik kende mezelf niet, en het was gewoon alsof ik in mijn hoofd gedwongen werd. Dat was de eerste keer dat ik sneed, en het deed verschrikkelijk zeer. Toch voelde het goed om het bloed te zien stromen. Langzaamaan werd het steeds meer, en ging ik me allerlei dingen in m'n hoofd halen..
Ik had (en dat heb ik nog steeds heel sterk, dat is de laatste tijd steeds verergerd) het idee dat er niemand is die echt om me geeft. Ik heb wel vrienden waarmee ik omga, maar ik kan mezelf niet zijn. Ik zie hun niet echt als vrienden, want ik kan ze niets vertellen. Ik zou willen dat ik mezelf kon zijn, maar dat kan ik niet.. Eergisteravond hadden we een feestje van m'n beste vriendin. Het was heel gezellig, en we kwamen uit op handlezen. Ik heb me daar een paar jaar terug in verdiept, met levenslijn, hartlijn en hoofdlijn, wat dat betekende enzo, en dus ging ik dat doen. Toen vroegen ze het over mijn hand, en ik vertelde precies hoe ik was; Stil, rustig, op mezelf en moeilijk praten over dingen. Ze schoten allemaal in de lach, omdat ik zo totaal niet was volgens hun. Nou, dus wel.. Ik vertel nooit niemand iets, ik ben het liefst alleen, enz. Maarja, zo doe ik niet, ik ben druk, altijd met mensen enz. Ik wou dat ik mezelf kon zijn.. Maar langzaamaan ben ik steeds meer gaan geloven dat ik op mezelf gericht ben, dat ik niemand heb, en niemand om me geeft. M'n vader schreeuwt om het minste of geringste om me, m'n zusje mag altijd veel meer dan ik mag, en van m'n moeder mag ik al helemaal niets. M'n broer heb ik nooit gekend, hier denk ik de laatste tijd ook veel aan. Ik ben er van overtuigd dat er iets verkeerd aan mij is, iets fout, en dat ik R. niet gekend heb, als straf. Mijn andere broer heeft het idee dat onze familie 'vreemd' voor hem is, en komt niet vaak meer. Niet eens meer op de verjaardag van onze vader! Mijn vader vierde zijn jubileum en we gingen uit eten. Iedereen was er, behalve hij.. Mijn neefje en nichtje zijn mishandeld, en die woonden verder weg (België). Daar kwamen wij niet zo vaak, omdat mijn moeder het geen fijn idee vond als ik zo een hele dag alleen was ofzo, omdat ik toen nog jonger was.. Daardoor kwamen we er niet vaak. Toen mijn moeder hoorde wat er gebeurd was, en dat ze uit huis waren geplaatst, had ik meteen het idee dat ze mij de schuld gaf. Niet zozeer van wat er gebeurt was, maar dat we het niet gemerkt hadden. Ze zei dat als we er vaker zouden komen, dat het gemerkt zou zijn. Ze zegt niet: Lieke, het is jou schuld, maar ze zegt: 'als we er vaker zouden komen.' En door mij, omdat ik niet mee wilde, gingen we niet zovaak.. Zo alles waren voor mij de druppels, om een einde aan m'n leven te maken.. Ik vond een doosje slaappillen, en nam er 13 in.. Ik ging op m'n bed liggen, met een brief onder m'n kussen. Opeens werd ik heel erg bang. Wat had ik gedaan!? Ik lag op mijn bed, te wachten op de dood.. Ik raakte in paniek, en rende naar de wc en stak m'n vinger in m'n keel.. Ik had ze niet kapot gekauwd, dus ik kotste net zolang totdat ik 13 pillen uit zag komen.. Ik ging weer terug naar boven, en verscheurde de brief.. Ik was ongeloofelijk bang van mezelf.. Hierdoor ging ik nog meer snijden, ik haat mezelf, ik vind mezelf lelijk enz. Mijn vriendin weet het, en ze snapt het niet.. Als mensen mij zouden zien zoals ik mezelf zie, zou ik niemand meer hebben.. Ook doordat ik mezelf meer sneed, vond ik dat ik het leven niet waard was.. Dit keer, vond ik, dat het echt moest, en niet zo'n slappe actie als de vorige keer.. Ik besloot m'n polsen door te snijden, dan hoefde ik niet te wachten, dat voelde ik niet, omdat ik het mes gewend was.. Ik zou vanzelf leegbloeden.. Ik schreef een brief, waarin ik zei dat ik het leven niet waard was, en dat ze vooral geen tranen moesten laten om mij.. Ik had het beter nu, ik zou gelukkig zijn.. Ik sneed m'n polsen door, met een gevoel, wat ik al zo'n 2 jaar niet meer had gehad; geluk.. Ik weet er niet veel meer van, alleen dat alles zwart werd, en dat ik een vreemd, fijn gevoel kreeg..
Daarna werd ik wakker met een misselijk gevoel in m'n polsen, in het ziekenhuis.. Ik dacht; is dit waar je heengaat als je dood bent? Ik keek langs me, en ik zag m'n beste vriend daar zitten.. Ik was helemaal verward, en ik vroeg waar ik was.. Hij vertelde me, dat ik m'n polsen had doorgesneden, en dat m'n zusje me had gevonden.. Ze had mijn ouders gebeld, en meteen 112..
Ik voelde me vreselijk, nu was ik nog niet van alle ellende af!! In het ziekenhuis heb ik verschillende keren geprobeerd de hechtingen eruit te halen, of mezelf los te krijgen van de bloedtoevoer.. Toch heb ik dit overleefd..
Niemand weet dit, althans, bijna niemand.. Ik snijd nog steeds, zoveel als het mogelijk is.. Ik heb nog steeds zelfmoord neigingen, ik weet dat niemand om me geeft, en dat niemand me kent.. Ik ken mezelf niet eens.. Ik vraag me af hoe het nu verder moet, wat ik met mezelf moet doen!? Ik denk dat het misschien een reden heeft dat het 2 keer niet is gelukt, misschien ben ik hier voor een doel.. Maar toch, baal ik enorm, ik wil echt dood.. Ik wil hier niet meer zijn..

2 jaar geleden is mijn toenmalige vriend overleden 3 mnd later kwam ik erachter dat ik borstkanker had heb toch iemand leren kennen en ook dat ging 11 mei jl fout en ik mis hem nog iedere dag dus je begrijpt voor mij hoeft het niet meer ik ben het strijden moe