Levensverhalen (pagina 1840)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

geluk in je leven

ik heb een geluk in mijn leven mijn zoontje van 4 als ik hem niet had dan was ik al lang weg uit deze ellendige wereld vol haat en egowisme als je niet gelukig bent zoek een plus punt en hou je daar aan vast zoek iets wat deze wereld nog een beetje verdraag baar maakt een knuffel voor alle mensen die hem nodig hebben
Datum:
05-07-2005
Naam:
priscilla
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

En nu?

Ik ben 36. Al vanaf het moment dat ik ben gaan werken word ik ontslagen omdat:
ik langzaam ben,
niet in het team pas,
het werk niet aan kan,
ik niet met de baas overweg kan etc.
Om het halve jaar (soms sneller) moet ik op zoek naar een andere baan. Ik heb periodes van werkloosheid gehad. Op een of andere manier word ik wel altijd snel aangenomen, ik kan me heel goed voor doen. Maar als het er op aan komt doe ik iets (weet niet precies wat) waardoor ik ontslagen word. Bij het laatste ontslag is er iets in me geknapt. Ik heb zeker een ander halve maand tegen mijn vriend lopen gillen dat mijn leven over was. Ik heb me toen ook aangemeld bij een deeltijd therapie om te bekijken wat het precies is wat ik doe. Na 3 maanden is het daar ook fout gegaan. Ik heb daarna 3 gesprekken gehad om te bekijken wat ik verder kan doen. In deze 3 gesprekken werd gezegt dat ik waarschijnlijk naar een 4 daagse groep of een 2 daagse groep zou gaan.
Het advies van de club psychologen is me telefonisch doorgegeven. Het word de uitstapgroep van anderhalf uur eens in de 2 weken!! In plaats van te kijken wat er nou gebeurd en wat ik daar aan kan doen is het advies om vooral maar niet meer te praten maar weer te gaan werken. Ironisch genoeg ging het laatste mondelinge gesprek over “als je iets niet kan, wil dat dan ook zeggen dat je er niet meer mag zijn?”. Ik voel me behoorlijk in de kou gezet. Wat moet ik nu? Ik kan weer gaan werken, dat is het probleem niet, het probleem begint pas als ik daar een tijdje werk. Ik vind het te belachelijk voor woorden. Ik klop aan omdat ik een patroon heb, het patroon herhaalt zich bij de therapie, en ik word afgeschreven. Doet echt wonderen voor je zelfvertrouwen, en mijn probleem is niet opgelost. Ik wil niet nog een keer ontslagen worden, en ik wil niet thuis op de bank gaan zitten. Ik wil gewoon mijn baan kunnen blijven houden, net als de rest van nederland.
Datum:
05-07-2005
Naam:
Anita
Leeftijd:
36
Provincie:
Noord-brabant

Mijn Leven Die Veranderde In Een Hel.

Hallo,

Mijn naam is Sharony. Ik ben 17 jaar en in een klap diep ongelukkig geworden. Het begon allemaal 7 jaar gelden. Ik en de rest van mijn gezin kregen te horen dat mijn moeder baarmoederhals-kanker had. Na een zawre operatie zeiden de artsen dat ze genezen was, maar ze moest nog wel 5 jaar lang voor controle komen. Pas na die 5 jaar zou ze volledig genezen worden verklaard. Nog geen 4 jaar later kreeg mijn moeder borst-kanker. na een borstamputatie ging het weer beter met haar. Nog geen jar later kregen we te horen dat mijn moeder ongenezelijk ziek was geworden. Ze had uitzaaiingen naar de botten. Ik geloofde het niet. Mijn moeder was een doorzetter en had deze ziekte immers al 2 keer eerder overleefd. Waarom zou ze dat nu niet kunnen? Helaas was mijn hoop voor niets. Ze overleed op 10 september 2002, 2 dagen na mijn verjaardag. Ik en mijn vader bleven alleen achter. Net toen ik dacht dat ik mijn leven weer een beetje op kon pakken, werd mijn vader opgenomen met een hartinfarct. 2 dagen later overleed ook hij, een half jaar naar mijn moeder. Ik had er nooit aan gedacht dat mijn vader ook dood zou kunnen gaan. ik kwam in een pleeggezin. Ik had een voogd die zei dat ze een goede vriendin van de familie was en dat geloofde ik, ik vertrouwde haar en heb toestemming gegeven om haar tot voogdes te benoemen. Ik heb anderhalf jaar lang in een pleeggezin gewoont die ik zelf had uitgekozen. Ik wou namelijk mensen die ik kon vertrouwen. Ik leefde al die tijd van 90 euro per maand. Ik dacht dat er niks aan de hand was. Tot de vader van mijn toen nog vriend uit had gezocht hoeveel geld er voor mij binnen kwam. En dat was heel wat meer dan 90 euro. Ik ben daar weggegaan en ben toen bij de ouders van mijn vriend gaan wonen. hij had het net daarvoor uitgemaakt. En als je denkt dat het niet erger kan krijgt hij met mijn ex. De Jongen die hij het meeste verafschuwde in onze relatie. Nu gaat hij doodleuk alle dingen doen die wij eerst hadden alsof het allemaal nikx heeft voorgesteld. Af en toe wou ik gewoon dat ik voor even alles achter me kon laten, maar dan ben ik weer bang dat het dan zo'n fijn gevoel geeft dat ik nooit meer hier naar toe terug wil. Ik weet zeker dat als ik de moed er voor heb het me geen moeite zal zorgen. Ik heb het gevoel dat ik steeds maar weer gestraft wordt voor iets waarvan ik niet weet wat ik gedaa heb. alsof ik alle leed van dewereld moet dragen. Als ik huil lucht het niet op. Als ik plezier maak voel ik me daarna nog kutter. Is het dan zo raar dat ik hier weg wil?

Sharony
Datum:
05-07-2005
Naam:
Sharony
Leeftijd:
17
Provincie:
Drenthe

waarom

een vriend van mij heeft vorige week zijn polsen doorgesneden en 2 keer in zijn buik gestoken.Hij leeft gelukkig nog wel.
Zelf heeft hij de ambulance gebeld,dus het is een schreeuw om aandacht geweest.Waarom heeft hij niet eerder aan de bel getrokken?Ik heb niks gemerkt aan hem,het is verschrikkelijk.
Hij is nu opgenomen in een gesloten inrichting.Ik hoop dat dit nooit meer gebeurd,bij niemand.
Datum:
05-07-2005
Naam:
eva
Leeftijd:
27
Provincie:
Gelderland

de weg kwijt

ik val onder de categorie zwaar depressief is me verteld, ik heb nogal wat heftige dingen meegemaakt. vaak in de steek gelaten door degenen waravan ik dacht dat ze om me gaven.ik ben in een jaar tijd bij diverse psychologen geweest maar mij werd kee rop keer verteld da ze me niet konden helpen omdat ik te moeilijk in elkaar zit. sindsdien probeer ik t gevecht tegen me depressie alleen. ik heb diverse pillen gehad, deze werkten helaas geen van allen. ik vecht tot op de dag van vandaag nog steeds tegen mijn depressie.ik heb tijden dat het goed gaat maar zoals nu gaat het slecht en zie ik alles donker in. de afgelopen weken zit ik bijna dagelijks weer te vechten tegen zelfmoord. ik weet dat het geen oplossing is en ik wil ook echt niet dood. maar dat gevecht raakt ten einde en ik lijk niet de winnaar te worden.ik heb weer een zwaar kl*te jaar achter de rug waardoor die gevoelens versterkt worden. ik hoop dat ik het gevecht aan kan ik weet alleen niet meer hoe....
Datum:
05-07-2005
Naam:
??
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

Ik snijd en denk soms aan zelfmoord

hallo ik schrijf dit onder een schuilnaam omdat ik bang ben dat iemand die ik ken dit leest en het is nogal lang verhaal...

In het begin van me leven ging alles goed soms wat ruzie's maar verder niks aan de hand. En ik heb een (half) zusje maar toen hoorde ik van haar dat ze zelfmoord wou plegen,,en dat deet me heel veel pijn. Ik zag me zusje al bijna nooit maar mocht natuurlijk wel als ik wou...maar het is er nooit echt van gekomen. Toen ze vertelde van haar zelfmoordgedachten schrok ik me dood. Ik heb haar kunnen tegenhouden maar het ging nog steeds slecht met haar. Ze sneed zichzelf ook al,,en ik had het na 2 maanden aan me ouders verteld. Maar dat was niet slim,,want ze gingen me moeder bellen,,niet 1 keer maar liefst 2 keer...Dat deed me zusje nog meer pijn want de eerste keer vond ze wel ok maar de 2de keer niet meer...en me ouders hadden niet verteld dat ze nog een keer zouden bellen,,ik voelde me schuldig en vertrouwde me ouders een tijdje niet meer. Ze hebben wel sorry gezegd maar ik geloofde er helemaal niks van. Het ging een tijdje geleden wel iets beter en heeft een vriendje dat haar veel blijheid geeft.

Maar ik...ja ik was in een zwart gat blijven hangen. Ik kreeg toen ik onder de douche stond een beeld van mezelf dat ik op bed zat met een mes in me handen die ging snijden in me arm. Ik schrok en de tranen stonden me in de ogen. Ik heb het aan een vriendin verteld en zei dat ik niet moest denken dat het een soort toekomst was. Dat was dus niet waar,, ik ging me wel snijden,,het begon gewoon met krassen zetten op me arm,,toen ging ik iets dieper maar bloeden deed het nog niet,,nu sinds een tijdje snij ik me wat dieper en bloed het wel.

Nu is er iets ergs gebeurd,,ik ging dus een weekend bij me zusje blijven want ik had problemen met me ouders, want me vader zat in een midlife crisis en dat was niet fijn voor mij. Het was daar echt heel leuk en haar vriendje vindt mij heel aardig en een andere vriend van haar ook. En nu is me zusje bang dat iedereen mij aardiger vindt dan mij...en is ze zich weer gaan snijden wat mij zoveel pijn deed. Ze is ook op mij msn geweest waar ik best wel boos over ben. Ik ben ook weer meteen gaan snijden ook al wou ik het niet.

Dit is dus een klein stukje van mij verhaal...meer wil ik even niet vertellen...bedankt dat ik mijn verhaal kwijt kon =)

-xXx- blackflower
Datum:
05-07-2005
Naam:
Blackflower
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Ongeluksgezind

Het is allemaal begonnen door mijn geboorte. Mams leefde gelukkig maar doordat ze mij had, is ze moeten gaan vluchten met paps. Ik heb mams en paps uit hun moederland gejaagd. Hadden we gebleven dan zou mams de gevangenis ingaan zijn allemaal omdat ik bestond. Toen we dan gevlucht zijn naar Spanje hebben mams en paps 7 jaar gevochten voor te kunnen overleven. We konden bijna niets meer eten maar toch kreeg ik dat ene speelgoed dat ik zo graag wou. Na 7 jaar (toen was 11) kon mams de heimwee niet meer aan. We hebbe alles gepakt en trug naar België gekomen. Ik heb daar iedereen achtergelaten zonder ook maar gedag te zeggen want ik wist dat als ik ze 1 keer zou zien ik zou doorflippe en niet mee zou gaan. In België is het alleen erger geworden, de rechtzaak was nog aan degang waardoor mams heel erg gespannen was altijd en dit op mij uitwerkte. Paps was in een depressie beland omdat hij Spanje te hard miste. Mams en paps zijn toen uit elkaar gegaan. Ik had men 1ste liefde toen ook ontmoet en moest het van amsm uitmaken, omdat hij zogezegd een slechte invloed op me had. Het 6de leerjaar viel het nog mee maar toen is het begonnen. Ik ben al men vriendinnen verloren geraakt behalve nog 1 vriendin waar ik contact mee heb. Mams werd trug verliefd en we zijn verhuisd. Ik was trug gelukkig, voor een jaar lang waren we zogezegd trug een gezin. Maar het ging niet meer zei mams dus zijn we trug verhuisd. Paps zie ik om de zoveel weke even een dag ofzow... Vanaf dan is mams beginne te \"spele\". Er waren 2 mannen waar ze op verliefd was en zij ook op haar. Ze heeft 2 jaar gewisseld van man tot man. Altijd tussen die 2. Elke keer beloofde ze me, dit is de laatste keer, dit is hem. Maar elke keer is ze verandert. Nu heeft ze zogezegd zeker gekozen maar ik weet dat ze die andere man nog stiekem ziet achter deze man zijn rug. In de liefde is het nie beter... Ik vreë met nen gast, late we zegge nogal nen donker karakter. Metal en gothic enzow... Ik heb me 3 maanden op hem gestort, heb hem me late verminken, mij late stikke bekan, en ik genoot ervan... Maar ik ben opeens wakker geschoten en besefte dat dit niet echt gezond was... Ik heb het gistre dan ook uitgemaakt, hij heeft heel de nacht gebeld en gesmeekt. Ter strax zette hij de webcam op en zag ik dat heel zijn armen open lagen... Ik vrij nu met iemand anders, ik denk dat ik al langer op hem ben. Hij is al 2 jaar lang mijn allebeste vriend en hij heeft het beste en het slechtste in me gezien. Hij ziet me ook doodgraag. Het probleem is dat hij de ex is van een heel goei vriendin van mij. En nu heeft die vriendin me laten valle... Het enige wat ik nog over heb zijn hem en ik.
Datum:
04-07-2005
Naam:
mien
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

Mijn probleem

ik ben sinds mijn 10e depressief omdat er toen iets is gebeurd waar ik me niet overheen kan zetten ik heb dat toen aan niemand verteld en het opgekropt en zo kwam het ene probleem na het andere en ik vertelde niks aan niemand toen ik in de 1e zat hoopte ik dat alles beter zou gaan maar het werd alleen maar erger en mijn ouders kwamen erachter dat het niet goed ging ben toen langs allemala psygologen geweest maar ze zeiden allemaal iets anders en het klopte allemaal niet toen heb ik mijn ouders wijs gemaakt dat er niks aan de hand was dat geloofde ze....in de 2e begon ik mezelf te verwonden op allerlij manieren en ik werd nog depressiever later kreeg ik een vriend en het ging een stuk beter met me omdat hij me goed hielp ik geloofde weer dat ik gelukkig zou worden en had dus gewoon weer hoop! maar toen maakte hij het uit...en ik viel weer terug naar de bodem in de put met al mijn problemen en liefdesverdriet erbij...ondertussen is het 2 maanden uit en ik ben er nog steeds niet over heen en zitnu weer bij een psigiater omdat mijn ouders erachter zijn dat ik van die jongens een miskraam heb gehad wara ik heel erg meezit en ze weten dat ik rook, veel drink,blow en snij ik moet iedere week naar de psigiater en laatst was ik ook opgenomen wat ik echt vreselijk vond inmiddels ben ik dus weer thuis en heb ik mijn ouders aan me hang van hier tot gunter en ik vertel nu niet mijn hele probleem wnat dat durf ik niet maar het feit is....ik wil dood
Datum:
04-07-2005
Naam:
Someone
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

elke dag denk ik aan zelfmoord

ik ben een meisje van 15 jaar en ik denk heel vaak aan zelfmoord.
ik ben ongeveer een jaar geleden begonnen met snijden, omdat ik me vreselijk ongelukkig en eenzaam voelde. ik heb heel goede vriendinnen hoor, maar ik voelde me heel erg alleen...
ik denk dat het kwam, omdat ik in een heel andere klas kwam. ik had in de 1ste vmbo gedaan, in de 2de havo ( daar zaten de meeste vrienden van mij in) en vorig jaar begon ik met vwo en ik kende niemand van de klas. mensen vonden mjij ook heel raar en ik werd als meeloper gezien. in het begin had ik 1 goede vriendin gekregen in de klas, maar ze liet me al snel in de steek. toen voelde ik me heel alleen en kut. en thuis ging het ook niet meer, er was veel ruzie en iedereen sloeg me ook. ik begon steeds meer in mezelf te keren en ik voelde niet echt dat ik meer vriendinnen had.
ik dwaalde ook steeds meer van God af en op een gegeven moment kon et me ook de sgijt zijn.later ben ik weer naar Hem gekeerd, en heb ik afstand gedaan van de dingen die slecht waren en de mijn hart altijd vulden. maarja, toen ik daar afstand van deed, voelde me hart leeg, ik vulde me nergens mee.
toen ging ik heel veel eten, om het lege gevoel weg te stoppen. ik ben ontzettend aangekomen, en voel me nu echt heel erg dik.
in die tijd ben ik heel erg depri geworden, het snijden werd erger en ik dacht alleen maar aan zelfmoord. ik ben er volgende maand toch niet meer, zo leefde ik...
toen ik kwam ik er8er dat me vriendin zich sneed, ze is nu naar een psycholoog. ik heb het haar verteld en ook andere vrienden. ze hebben me geholpen om hulp te zoeken. nu heb ik na een hele lange weg van huisarts enzo een afspraak bij de jeugdzorg. ik moet er over een maand heen, maar het gaat nog steeds slecht met me. volgend jaar ga ik weer terug naar havo, ik kon vwo wel, maar ik moet rust hebben en weer opnieuw beginnen met me leven.
ik d8 dat de vakantie me wel goed zou doen, dta ik me weer beter zou voelen... maar ik voel me juist alleen maar k*tter=S ik wilde net weer zelfmoord plegen:S... maar het heeft geen zin denk ik nu. het is gwoon onzin om je leven weg te gooien, want het leven heeft meer zin or... ik heb nu al denk ik een maand bijna nie meer gesneden, al wil ik et wel weer doen, heel graag zelfs! want zelf denk ik dat het helpt, maar het heeft geen zin. je krijgt alleen nog maar meer problemen.
begin er dus nooit aan! ik spreek uit ervaring( jmmr gnoeg)
Datum:
04-07-2005
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Sta ik in de weg?

Wat moet ik nou?

Ik ben een jongen van 24 jaar. Ik doe nu de hbo en moet nog een jaar studeren. Het was altijd zo fijn om thuis bij mijn ouders en broertjes te wonen, maar ik weet het nu niet meer.
We hebben vaak ruzie, dan krijg ik de schuld. Men zegt dat ik me met alles bemoeit. Dan voel ik me zo down en loop dan effe weg. Ik heb dan de neiging om voor de trein te springen, of voor een rijdende auto. Maar na een tijdje lopen ga ik weer richting huis. Ik heb nooit van ruzie gehouden, maar om elke dag scheldwoorden aan te horen, of dat ik maar nooit geboren moest worden, word ik niet happy van. Ik word ook onder druk gezet. Ik moet snel trouwen en het huis uit. Maar ik wil helemaal niet trouwen. Op school gaat het ook niet meer zo best. Ik heb zoveel verslagen om in te leveren, maar telkens als ik een begin maak, is mijn motivatie weer verdwenen. Ik nam het altijd op voor mijn thuisfamilie. Ik was altijd een grote steun voor de hele familie. Iedereen kon zijn hachje krijt bij me. Nu ik zo diep in de put ben, laat iedereen me vallen. Ik vind dit gewoon erg, en weet niet wat ik eraan moet. Ik heb altijd een negatief zelfbeeld over mezelf gehad, en zulke situaties maken het veel erger. Ik vind het fijn dit effe kwijt te kunnen. Mijn ouders en broertjes zijn allemaal tegen me. Ik denk dat ze denken waarom ik eigenlijk besta. Ik voel me gewoon de pispaal in mijn eigen thuisfamilie en weet niet wat te doen. Ik kan ook niet bij vrienden terrecht, bij niemand...........wat moet ik doen?

Datum:
04-07-2005
Naam:
Rotterdamboy
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.