Levensverhalen (pagina 1773)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik wil een eind maken aan m'n leven!

Hallo, Ik ben Arnoud........ Ik kan er niet meer tegen, ik wil zelfmoor plegen. het begon 4 jaar geleden (of iets langer), ik kwam erachter dat ik gewoon anders ben dan alle andere mensen. en anders op een negatieve manier. alle jongens bij mij op school zijn van die irritante stoere jongens, en ik ben exact het tegenovergestelde. ik heb ook nog eens vreemde hobbies waar ik met niemand over kan praten: Tekenen en dichten. als ik dat vertel aan iemand dan wordt ik zeker weten uitgescholden voor homootje en dat soort dingen. ik vind klassieke muziek ook veel leuker dan die irritante hiphop van tegenwoordig. Kortom ik ben anders dan een andere tiener rond mijn leeftijd. Ik weet trouwens ook niet of ik wel echte vrienden heb, ik ga wel met veel kinderen om, maar ze zijn niet echt mijn zielsmaten.
daarom besluit ik maar een eind te maken m'n leven, ik weet gewoon niet wat ik moet doen..... ik heb 1 keer een poging gedaan (m'n polsen doorsnijden) maar dat deed te pijn..... en het gekke is dat ik nu ook nog eens op het internet naar een snelle pijnloze dood zoek, maar is die er eigenlijk wel?
Ik zet dit bericht nu neer want ik kan er niet met mensen over praten die ik al ken, misschien ben ik wel mensenschuw ofzoiets.
door al deze dingen ben ik ook erg introvert (gesloten dus), en durf ik niet voor m'n mening uit te komen.
daarom zet ik dit bericht maar neer in de hoop dat iemand mij helpt.
Datum:
14-01-2006
Naam:
Arnoud Janki
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Wil gewoon niet meer

Ik weet niet waar ik moet beginnen, dus ik begin maar bij het begin. OP mijn 8ste werd ik opeens depri, na een jaar bij het riag ging het eigenlijk wel goed met me, maar op m'n 12e viel ik weer terug, dus nog een jaar riag en weer kwam ik erbovenop. Op m'n 14e kreeg ik mijn eerste vriend, hij was erg vaak depri en sneed zichzelf. Als ik me ff down voelde zei hij dat ik me ook moest gaan snijden, dat dat hielp. Nu zit m'n arm vol littekens. Gelukkig zag ik wel dat hij niet goed voor me was en heb ik het uitgemaakt. Afgelopen zaterdag heeft me vriend (andere jongen) het uitgemaakt. We gingen 9 maanden met elkaar. Hij was het mooiste in m'n leven, hij hield echt van me en was te vertrouwen. Maar ik heb het zelf verknald. Ik deed gemeen tegen hem, zonder reden. Ik deed hem pijn. NU besef ik pas hoeveel ik van hem hou. Ik bel nog met hem en hij zegt dat het misschien wel goed komt maar daar moet ik niet vanuit gaan enz. Net las ik zijn mailtjes. Daar kwam ik ineens een mailtje tegen van een of andere Saskia. Hij had haar gemaild dat hij het uit had gemaakt want ik bleef hem rot behandelen, hij voelde zich heel opgelucht en stukken beter, maar ze (ik) blijft me maar bellen :S. Tegen mij zei hij dat hij het wel fijn vond om te bellen, en dat hij zich ook nog super slecht voelde. Ik snap niet dat hij tegen me liegt. Ik val weer helemaal terug in die diepe put. Na 2 jaar heb ik mezelf weer gesneden, waar ik nu al spijt van heb maar ik weet gewoon geen andere weg. Ook eet ik niet. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet geloven van wat hij zegt en wat ik moet doen. Iedereen heeft zoiets van Joh het is al een week geleden maar die mensen weten gewoon niet wat houden van is. Ook zegt iedereen Je bent pas 16 je hebt nog een heel leven voor je. Maar iemand van 16 kan ook verliefd zijn en ik WIL helemaal geen leven meer voor me hebben. Ik ben gewoon op, ik ben al zovaak depri geweest, ik heb zoveel dierbaren verloren in m'n leven, 't is genoeg geweest.

Bedankt dat ik hier mijn verhaal kon typen, ik zal het nog wel vaker doen.

Liefs ×××
Datum:
13-01-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

mijn verlore leve...

haaj,ik heb nu al sinds ik 11 ben zin in me te vermoorden omdat ik ben bijna verkracht en zit oowk altijd diep in de put,de jongen die me wou verkrachte was een vriendje van mij ieman van 18 hij wou met me naar bed ma ik niet met hem... en dan heeft hij het ijna tegen mijn zin gedaan maar ik was bij een vriendin die heeft het bijna gezien dus hij is niet verder gegaan.maar nu voel ik me misbruikt door hem.!!nu ben ik smoor op een jongen en hij is ook op mij maar we zien mekaar niet zoveel...alleen als we soms op de bus zitten maar men vrienden zien die niet zitten ze vinden dat ik er heel goed bij pas maar dan niet van karakter hij is zo lief dan ook maar zij vinden dat ik dat beter niet doe :'( en nu heb ik een rot leve ales loopt fout buite op school ben ik heel populair maar dan nog daar is het ook het enige hier thuis gaat het niet goed mijn vader licht op sterven en ik heb altijd problemen met mijn moeder en mijn broer zit aan de drug dus ja wie wilt zich dan niet vermoorden? nu ik was ook bij een vriendin en daar was ik egt heel diep in de put en zij had mij tegengehouden voor het niet te doen ik had een mes tegen mijn keel... nu begin ik mij te snijden er moet dringend iemand mij helpen!
Datum:
13-01-2006
Naam:
een erg verloren zieltje
Leeftijd:
13
Provincie:
Limburg

Ik heb alles maar ben niet gelukkig.

Hoe zal ik eens beginnen met mijn verhaal?
Ik heb echt alles waar ik vroeger van droomde een leuk huis een lieve man en sindskort een zoon. (6 maand)

Maar toch......ik kan het niet uitleggen waarom en hoe, maar toch voel ik me vaak ongelukkig, eenzaam, leeg en agressief, er hoeft maar iets te gebeuren en ik sla gewoon helemaal door, en dan kan ik op dat moment nog maar aan 1 ding denken en dat is zelfmoord.

Mensen zouden me toch niet missen vrienden heb ik helemaal niet, omdat ik niet een gesprek weet te beginnen, en bang ben.

En mijn man en zoontje ja...die redden het uiteindelijk wel zonder mij, ik ben een niemand.

Vaak genoeg geprobeert! maar ik ben laf! en kan het dan niet, iets houd me steeds tegen maar wat?
Niemand ziet het aan me maar ik kan het wel uitschreeuwen IK WIL NIET MEER IK WIL DOOD!!

Ik wou dat iemand me kon helpen, ik wil niet zo door het leven gaan, mijn geest is ziek, en heb hulp nodig.
Zelf mijn man ziet het niet , maar ik ga zo kapot van binnen.

Ik doe dan altijd wel lekker opgewekt en vrolijk, maar wat je van buiten ziet is het van binnen niet.
Datum:
13-01-2006
Naam:
Fenna
Leeftijd:
23
Provincie:
Friesland

zoveel spijt..

Het lijkt net alsof ik iedereen om me heen pijn doe.. en ik heb zoveel stomme fouten gemaakt, en teveel mensen zijn hier helemaal kapot van gegaan..

een van hen is zo speciaal voor me en.. ik wil gewoon niet dat hij zich zo voelt..
hij betekend zoveel voor me en ik heb hem zoveel pijn gedaan en.. het is gewoon beter voor hem als ik er niet meer ben, zodat hij rustig kan leven zonder al dit shit die ik hem geflikt heb..
ik hou van hem.. maar hij is beter af zonder me..
Datum:
13-01-2006
Naam:
on my own..
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

unhappy

Ik was altijd een heel gelukkig meisje, had veel vriendinnetjes, af en toe n vriendje en zag er leuk uit. Het ging goed op school, ik was bezig met de Havo, waarvoor ik waarschijnlijk wel mijn diploma ging halen. Toen ik rond de 17 was veranderde dit....ik voelde me alleen, had vaak ruzie met vriendinnen en voelde me heel vaak buitengesloten. Het ging ook minder op school en ik had ook nergens meer zin in. Die zomer ging mijn broer met vrienden op vakantie, nam een verkeerd pilletje en raakte in een psychose....toen hij eerder terugkwam zag hij er ontzettend ongelukkig uit. Dit heeft mij zo ongelukkig gemaakt....ik zag het niet meer zitten. Ik snee met een mesje mijn polsen door.
Er kwam heel veel bloed, alleen had ik het verkeerd gedaan... Inmiddels ben ik 21 en denk nog vaak aan dat moment....een keer was ik bijna in staat om het nog een keer te proberen, dit heb ik niet gedaan....wel ben ik nog steeds ongelukkig...vooral omdat ik mijn ouders en mijn ex waarschijnlijk heel erg heb laten schrikken...
Datum:
12-01-2006
Naam:
M
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

Een gedachte........................

Niemand kan er mij van overtuigen dat er mensen bestaan die géén problemen zouden hebben, of dat er mensen rondlopen die het gewoon altijd wel zien zitten. Tuurlijk niet, gewoon om het simpele feit dat een ieder op welke manier dan ook zijn eigen strijd strijdt.
Maar de kracht om deze strijd te voeren zit toch echt in jezelf!!! Ga ervoor, sta weer op, ZET JE ZINNEN OP HET LEVEN EN HET LEVEN KRIJGT WEER ZIN......!
moet je eens zien wat er dan gebeurt, xiejeweer.
Datum:
12-01-2006
Naam:
DK
Leeftijd:
47
Provincie:
Zeeland

geschiedenis herhaalt zich

Ik was 16 toen ik mij het eerste depressief voelde. Depressief is relatief, het is een woord met een slechte connotatie. Men maakt zich echter belachelijk door te zeggen dat men depressief is. "Het is iemand die om aandacht schreeuwt" zeggen ze. Hoor ik al heel mijn leven. Volgens mij zit dat in iemand zijn genen. Ofwel heb je geluk dat je dat karakter niet hebt en heb je vechtlust ofwel blijf je bij de pakken zitten.
Toen ik 16 was begon alles te mislopen, werd regelmatig gepest, eigenlijk al van de lagere school maar op zo een leeftijd dacht ik daar niet dieper over na. Ook in het middelbaar werd ik af en toe gedpest om de belachelijkste reden want ik vond mezelf niet anders dan de rest. Ook mijn ouders hadden altijd ruzie en mijn vader sloeg mijn moeder en ik. Mijn vader zag me niet graag, hij zei het mij ook rechtuit. Had toen ook m'n eerste vriendje die aan de drugs zat. Ben er wel zelf van weggaan maar al die situaties hebben er voor gezorgd dat ik 2 jaar ben blijven zitten in het humaniora waardoor ik dan te oud was om naar de hogeschool te gaan en de kans niet echt gekregen heb. Ik wou zo graag maatschappelijk werker worden maar werken én studeren lukte me niet. Dus ben ik maar gestopt. Toen had ik op dat moment zelfs een relatie waar die gast me misbruikte en me kwetste. Op dat moment dacht ik terug aan zelfmoord, was toen 20 en voelde me belachelijk dat ik nog zo puberale neigingen had "zoals iedereen het zo mooi kan verwoorden" Op dat moment zijn mijn ouders ook effectief uit elkaar gegaan en mijn vader heeft me ook gezworen dat hij mij nooit meer wou zien want alles was mijn schuld en ik was het niet waard van geboren te worden. Dit is nu 2jaar geleden.
Nu woon ik samen met een schat van een gast. Hij doet heel veel voor mij maar 't gaat nogaltijd niet met mij. Ik vind mijn droomjob niet, mits ik mijn hoger diploma niet gehaald heb. Ik heb al verschillende jobs gedaan en het lukt wel over even maar net nu ook in mij goe voelde bij mijn job word ik gepest op het werk. Ik vraag mezelf soms af wat k deze wereld misdaan heb om dit allemaal tegen te komen. Hoewel ik niet te klagen heb andere mensen hebben het nog veel erger maar toch overstijgd het gevoel op ongeluk. En ja sinds mijn 16 denk ik al aan zelfmoord maar allekeren dat ik het wou doen had ik het lef niet omdat k te gelovig ben, ik geloof nl dat als je zelfmoord pleegt, als een geest tussen twee werelden blijft hangen omdat je het recht niet hebt om er zelf een einde aan te maken. Dus ik weet het ook dat ik het nooit zal doen. Maar ik had gehoopt dat het gevoel van zelfmoord ging weggaan met de jaren. Dus niet. Daarom dat ik soms ook denk dat het in het karakter zit. Ik ben zelf nooit in behandeling gegaan omdat er mij ook niemand ooit heeft gezegd dat het moest. Toen ik tiener was zei iedereen wel dat het apekuren waren en nu zeggen ze dat ik maar meer op mijn tanden moet bijten want that's real life.
Thx maar had het me wel ander voorgesteld.
Datum:
12-01-2006
Naam:
marieke (belgië)
Leeftijd:
22
Provincie:
Zeeland

Schuldgevoelens...

Lieve mensen. Ik ben voor het eerst op deze site. Ik heb zelf al 2 zelfmoord pogingen achter de rug en het lukt maar niet. Heel veel zeggen dat ik nog niet mag gaan en het mijn tijd nog niet is. Zelf ben ik bang, bang voor mezelf. Ben in alle staten en vaak heb ik me zelf gewoon niet in de hand. Ik wil iedereen zeggen die het niet snappen dat je jezelf zoiets kan aandoen, dat het niet uit te leggen valt wat het met je doet. De nabestaande willen zoveel. Ze zeggen altijd dat ze er voor je zijn en met je willen praten. Maar het verschil is dat als het ervan komt ze niet weten te handelen. Vrienden of familie die willen helpen kunne je niet helpen. Hoe graag ze ook willen...Vaak lees ik dat mensen schrijven.."je kon altijd met mij praten?" Er valt niet over te praten. Het is zo'n pijn van binnen en vaak weet de gene die er aan lijdt niet te weten omgaan met die pijn of gevoel. Vaak ontstaat het en het gaat niet weg. Of je erover praat of niet, het is een besluit. Mensen kunnen het beste er voor die gene zijn. Laten weten dat je om diegene geeft en bij die gene blijven. Praten hoeft dan geen eens. Laat zien dat je die gene niet kan missen. Want vaak is het ook een schreeuw dat ze hulp willen maar niet weten hoe.
Datum:
12-01-2006
Naam:
Lindy
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

ik kan niet meer.....

ik weet niet meer wat ik moet doen... elke dag t zelfde geseik... thuis.. met uitgaan... ik zit niet meer op school.. in de 1e en 2e klas was ik aardig populair had ik veel vrienden... toen moest ik naar een andere school en werd ik super erg gepest.. thuis ging t achteruit en ik wacht nog tot ik uit huis geplaatst kan worden... maar ik weet niet of ik daar nog wel op kan wachten... jeugdzorg heeft geen flikker geholpen.. niemand begrijpt me.. mijn ouders weten dat ik aan zelfmoord denk... maar ik durf het niet... ik weet niet wat er naar dit leven komt.. als ik dat wist was ik er allang niet meer geweest.. ik weet niet meer wat ik moet doen ik kan het niet eens aan mijn beste vriendin vertellen want ik weet cker dat se me niet begrijpt.. ik heb 3 super lieve vrienden.. en een hele lieve vriend... maar die kunnen me niet steunen want ik durf t niet aan se te vertelle... bang dat ze niet meer met me om willen gaan... eigelijk kan ik t aan niemand kwijt.. ik zit er heel erg mee... ik huil heel vaak.. ik ben al allemaal dingen aan t regelen...nummers voor op mijn begravenis.. enz. voor het geval dat ik tog de beslissing neem... ik zie nu hoeveel mensen er aan zelfmoord denken.. zelfs 8 jarigen... mijn jongste zusje is nu 9 ik kan me gewoon niet voorstellen dat ze op die leeftijd al aan zelfmoord kan denken.. ben blij dat ik hier me verhaal kwijt kan... ik hoop dat de mensen hier van gedachten veranderen... ik hoop dat ik dat ooit zelf ook kan.. voordat het te laat is....
Datum:
12-01-2006
Naam:
Marjolein
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.