Ik ben een meisje van 15 jaar en ik zou graag mijn verhaal willen vertellen omdat het ook oplucht.
Voor een 15 jarige heb ik al heel veel meegemaakt.
Me broer heeft ADHD en Autisme.
Hij is heel lastig om mee om te gaan.
Ook kan hij moelijk zijn gevoelens uiten.
Me moeder en me vader zijn gescheiden en me moeder wilt liever niks meer van hem afweten.
Me broer en me vader hebben ook ruzie en nu wilt me broer ook niks meer van hem afweten.
Ikzelf hou nog heel veel van hem en ik ben eigenlijk nog de enigste die met hem omgaat.
Soms word ik geslagen door me moeder, maar dat is meer een tik.
Toch doet het me blijkbaar wat dat ze me slaat, want elke keer als ze dat heeft gedaan huil ik later op me kamer van onbegrip.
Ik ben bestwel gevoelig en heb zovaak een gebroken hart gehad.
Tot op een dag ik het zat was van de sneeen, de pijn en het verdriet.
Ik besloot er een eind aan te maken.
Me vrienden hadden niks door en werden ook een beetje gek van me omdat ik nooit meer zo vrolijk was als in het begin.
Het werd allemaal te veel.
Ruzies, verdriet, onzekerheid.
Tot dat ik weer een negatieve gedachte had en me dingen ging afvragen die vast wel meerdere mensen zich afvragen.
Zoals: "Wat doe ik hier?" "Waarom kan het leven niet gewoon gemakkelijk zijn?" "Waarom hebben sommige mensen geen problemen en andere juist heel veel?"
Het is niet eerlijk...
Ik besloot op een dag naar het dichtbijzijnde treinstation te gaan.
Ik wachtte op een sneltrein die niet op dit station zou stoppen, maar door zou rijden.
In der verte zag ik een trein aankomen.
Hij kwam met volle snelheid.
Ik waagte erop.
Langzaam liep ik steeds dichterbij het einde van het stukje station.
De stale, harde neus van de trein kwam steeds meer dichterbij.
Het was nu nog springen of weglopen.
"Ik kan het.. ik kan het.. ik kan het!"
Natuurlijk kon ik het niet.
Ik liep achteruit met de tranen in me ogen.
Sindsdien is me leven zowat veranderd.
Toch had ik nog 2x gewaagd.
Maar ik ging verder.
Ik snee ook verder en verder.
Dieper en steeds dichterbij me pols.
Toen dacht ik het te durven.
Ik snee heel zachtjes in me pols.
Het bloedde heel zachtjes.
Mislukt... en ik durfde het nog steeds niet.
Toen later had ik weer een mes in me handen.
Deze keer was het mikpunt me hart.
Steeds dreigde ik mezelf neer te steken.
Lukte weer niet...
Ik had nog een poging gewaagt en deze keer niet met een mes of de trein.
Ik pakte een touw en probeerde mezelf op te hangen.
Ik wist niet hoe je zo'n strop moest doen.
Dus... weer mislukt.
Het was wanhopig.
Ik had de moed er niet voor en ik wil soms nog steeds dood.
Het heeft geen zin meer...
Gr. A
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.