Levensverhalen (pagina 1706)

ik ga nou niet het zoveelste berichtje plaatsen met een ontzettende grafstemming, ma jullie mensen moete wete dak precies weet hoe jullie je voelen nu.. ik heb het afgelope jaar al meer dan 12 zelfmoordpoginge gdaan.. geen 1 gelukt.. heb me polse doorgesnede.. heb medicijne geslikt en met alcohol weg gespoeld.. keb morfine gespoten.. en nog veeeeeeel meer.. k heb alleen de kracht nie meer om nog 1 poging te overleven.. ik weet hoe jullie je voelen en hoe graag jullie hier weg willen want ik heb hetzelfde doel.. ma voor dat je egt beslist, denk ff an de mense die er wel voor je zijn en wel van je houden... Kus..

help!!!!!!!!
ik weet het niet meer m`n vriendin wil haar ex terug en gaat met een ander jongen lopen smsen en msnen dat ze nog heel veel van hem houdt en hem weer wil zoenen iemand die ze ieder weekend ziet en dan een msn gesprek dat ze me gaat dumpen maar ze weet nog niet wanneer k heb afgelopen zaterdag ook al bijna m`n polsen doorgesneden omdat ze het uitmaakte terwijl ze het niet meende toen het goed gekomen was kreeg ik vandaag de andere gesprek en sms te lezen en ik voel me op dit moment weer zo ik heb alles voor haar opgegeven zij is het enigste nog wat ik heb m`n ouders vrienden alles heb ik opgegeven en dan krijg ik dit terug ik weet het niet meer help me !!!!!!!!

Hallo

Ik ben er nog. Blijkbaar nog niet genoeg lef om te doen wat ik afgelopen vrijdag dacht. Het gevoel was er wel, heel sterk. Maar ik ben nog te bang om het daadwerkelijk door te zetten. Nog niet genoeg gehad? De brief die ik schreef was een hele kleine greep uit mn leven. Er is nog zoveel meer. Op dat moment schreef ik de dingen die me te binnenschoten. De hele dag door bleef ik denken: dit had ik nog kunnen zeggen en dat en dat en dat en ga maar door. Mn familie in Den Haag hadden m ook gelezen en werden erg bezorgd. Zij wisten niet dat het toch zo erg op me ingehakt heeft. Ik ben ook niet zo'n prater dus ze hadden het ook nooit kunnen weten. Maar er is nog zoveel meer. Later die avond ben ik gek gebeld. Mn neef moest en zou me te pakken krijgen , ze waren erg geschrokken en bezorgd. Ze stonden erop dat ik naar ze toe kwam en dat heb ik ook gedaan. In de tussen tijd heeft mn nicht een stuk aan mn vader voorgelezen en hem erop gewezen er wat mee te doen. Hij schrok zei ze. Het gaat te ver. Wat ik niet heb vertelt in de brief is dat in de tussen tijd is mn broertje weer in de lucht kwam. Hij wou weer contact, sinds die tijd zie ik mn vader dus ook zowat niet meer. Te druk met zn zoon. Dochter overbodig. Horen dat ie volgende week wel langs zal komen maar niet komen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet jaloers. Ergens snap ik het wel maar ik voel wel dat ik aan de kant word geschoven. 1 goed voorbeeld is de dag dat ik mn broertje weer zag na bijna 8 jaar. Zijn reden was niet om zn zus weer te zien maar om andtwoorden te krijgen. Dat neem ik hem niet kwalijk want ik had ook zelf contact op kunnen nemen, toch? Ik was alleen bang dat mn moeder hem had beinvloed en dat ik op een muur zou stuiten. Daarom had ik dat niet gedaan. Ik was zo blij toen hij belde. Hij is nu inmiddels 19 jaar en een eigen gedachte. Gelukkig niet dom gepraat. Hij heeft zelf dingen weten uit te puzzelen. En me (tot nu toe) nog niks kwalijk genomen. Wel merk ik duidelijk dat er geen echt contact is. Wat ik nu ook met mn vader merk. Maar goed, die dag.. De avond dat ik mn broertje aan de lijn kreeg schrok ik me wezeloos, mn hart stond stil. Volgens mij stotterde ik ook, het was zo onwerkelijk. Hij wou die zaterdag middag mn vader en mij zien. Toen ik ophing belde ik meteen mn vader. Die had hem natuurlijk allang gesproken (mij nooit gebeld) en zei tegen me dat hij hem liever eerst alleen wou zien. Oh, zei ik. Maar goed, ergens kan ik het wel weer begrijpen. Ze zouden daarna naar mij toe komen. Hij was om rond 1 uur bij mn vader. Om 4 uur (ik onwijs in spanning die middag) kwamen ze naar mij. Ik wist niet wat ik zag. Die kleine jongen zo groot. Ik kon mn ogen niet geloven. Eindelijk waren we weer met zn drieen. Net als vroeger. Ik ging ervan uit dat, aangezien ze best lat kwamen, we wel ergens met zn drieen zouden eten. Is dat raar om te denken? Blijkbaar wel. Mn vader zei vrij snel : Kevin eet bij mij. Samen met die (....) vrouw van hem. Ik werd woest, ik liet het niet merken maar ik was woest! Weer flikt ie me het om mij aan de kant te zetten voor die vrouw. Zij heeft hier niks!! Maar dan ook niks mee te maken. En ik werd weer opzij gezet. Ziet hij dat niet? Denk hij niet na? Wat ben ik in zijn ogen? Een harteloos ding? Ik kreeg een uurtje. Dat was het. Toen ze uit de deur waren ging ik buiten mezelf van woede. Heeft mn vader echt niks geleerd? Ging het hem alleen om zn zoon? Wou hij alleen maar contact met mij omdat hij hoopte dat ik contact met Kevin had? Begint er sterk op te lijken. Toen ze de deur uit waren heb ik een duidelijk mailtje gestuurd naar mn vader. ik hield me nog in, hij had veel lelijker kunnen wezen, want wat ik hier neerzet weet hij niet. Hij stuurde me een mailtje terug dat ik niet zo moest denken en het niet zo moet zien. Oh, nee? Waarom voelt het dan zo? Waarom voelt het net als al die jaren geleden? Stink ik er weer in? Hij was 1 van de mensen die me vrijdag belde, ik heb niet opgenomen. Wat moet ik die man nog zeggen? Dat ie me weer zeer doet? Dat mag ie nou zelf wel gaan zien. Ook al loopt ie zelf met zichzelf. Ik ben zn kind, zn oudste. Of hij dat leuk vind of niet. Patrick belde me die avond ook, mn neef had hem ook gebeld wat er speelde. Wat zinn motieven waren weet ik niet en is me nog steeds niet duidelijk. Hij is die avond naar een feestje gegaan en heeft nooit meer aan me gedacht. Ja, toen hij s'nachts thuis kwam. Omdat ie niks te neuken had zeker. Beseft hij wel wat hij met iemand doet? Is hij zo vol van zichzelf dat hij anderen altijd vergeet? Hij zegt van niet maar ik heb zo mn bedenkingen. Bezorgt is hij niet geweest want dan was hij thuis geweest. Toch? Hij wist niet waar ik was, ik heb mn neef gevraagd nioemand te vertellen waar ik was. Laat ze maar een keer voelen. Laat ze maar een keer zien wat ze doen met iemand. Het had alleen weinig succses.Daar kwam ik wel achter. De enige die me liefde toonde kwam uit Den Haag. Dan kom je erachter, ze ver weg maar toch zo dicht bij. Had ik nooit verwacht. Uit een onverwachte hoek begrepen mensen me. Ik heb dan ook een lang gesprek met mn neef gehad die nacht. Uit het goede van zn hart probeerde hij me dingen in te laten zien, op me in te praten. Ergens wel gelukt, maar toch, zo'n gevoel die je al jaren voelt is niet zomaar weg te praten. Daarom ben ik gaan denken : toch maar hulp zoeken? Misschien lukt het nu wel? Ik weet het nog niet, het is nog steeds zo'n zooitje in mn hoofd. Mn werk gaat ook absoluut niet lekker, daar wil ik ook al een tijdje weg. Ik heb me de schompes gewerkt voor mn baas. s'avonds, in het weekend. Ik ben nooit ziek en vorige week was ik ziek. Ik was dan ook echt ziek en had griep, de spanningen speelde ook mee hoor, dat geef ik toe. Alleen was ik nog nooit 1 week ziek geweest. Vanmorgen kreeg ik geen boe of ba. Er werd niet gezegt, he ing, ben je er weer? Hoe gaat het met je? Klootzak. Werk ik me daarvoor de tering? Zo zie je maar weer, baas blijft baas, hoe je je best ook doet. Welke ziel werkt door de weeks van half 8 tot 8 uur en meer? In het weekend? Omdat het bedrijf zo belangrijk is? Ja, voor hem. Hoe heb ik me zover kunnnen laten leiden? Nu het te veel voor me word kan het niemand wat schelen daar. Je bent een keer ziek na zoveel jaar en uren en je bent niks meer. Ik ben zeer zeker wakker geschud en doe het nooit meer. Ik doe wat ik moet doen en dan houd het op. Ik ga overal een streep onder zetten. Ik laat me niet meer gebruiken. Door niemand. Ik heb nu problemen genoeg. En dan zie je wie er dan voor je zijn. en ik hoef niemand denk ik te vertellen dat het dan bar weinig personen zijn. Je beseft het je altijd te laat, je moet altijd eerst op je bek gaan. 100 keer. En dan gaan je ogen pas een beetje open. Een beetje. Ik ben begonnen weer te praten met Patrick, Al vraag ik mezelf af waarom. Gister avond heb ik afgewacht of hij zelf zou beginnen maar uiteraard was hij het vergeten. Ik heb niks gezegd. Ik zal mezelf moeten dwingen om te kijken wie hij is. Ook al moet dat nu wel duidelijk zijn, stiekem heb ik nog ergens hoop dat hij mn redding is. Is dat fout? Egoistisch? Mag ik nooit zo'n verandwoording bij iemand neerleggen? Als ik de moed had, had ik mn baan opgezegd, mn huis verkocht en vertrokken naar mn familie in Den Haag. Hun hebben me bewezen er voor me te zijn. Dan kan ik van daaruit verder proberen te klimmen uit het diepe donkere gat. Maar iets houd me nog steeds hier. Hoop? Ik weet het niet. Ik weet wel dat het op zn einde loopt. En de stap steeds aantrekkelijker word. Misschien word dan mn leven pas beter. Mensen om me heen die ECHT van me houden in plaats van de slecht invloeden om me heen. De neppe invloeden. Ik ben er nog niet uit. Maar 1 ding weet ik wel. Nog 1 klap en ik ben pleite. Misschien wacht ik daar wel op. De dood is nog niet uit mn gedacht, maar ik dwing mezelf eraan te herrinnneren wat het zal doen met de mensen die WEL van me houden. Ook al zijn ze ver weg. Johan, keshia, en de rest natuurlijk, dank jullie wel. Jullie zullen nooit weten wat jullie gedaan hebben. Ik zal het ook nooit kunnen vertellen, neem me dat niet kwalijk. Ik kan het gewoon niet. Geef me niet op, ik heb jullie nodig om me hier doorheen te slaan. Ik weet dat jullie me in de gaten houden en dat doet me wat. Net genoeg om staande te blijven. Ik ben een vreselijk erg gevoelens mens, zo ben ik gevormd. Ik hoop dat er meer mensen achter zullen komen als ze een risico durven te nemen dat er mensen zijn die het WEL kunnen schelen. Je zal verbaasd staan, net als ik. Ik ben er nog niet, en ik zal hier zeker nog van me laten horen. Dit soort gevoelens verdwijnen niet snel, zeker als ze echt zijn. Maar ik probeer WEER sterk te zijn. Ook zou ik wel in contact willen komen met mensen die voelen wat ik voel. Ik wil graag gedachtes willen wisselen met soortgenoten. Wie weet leren we van elkaar. Als mn mail adres veranderd laat ik dat weten. Ik stop nu, dit vreet erg veel energie. Tot schrijfs ing.

Waarschijnlijk zijn er mensen hier die veel ergere dingen hebben meegemaakt. Sterker nog.. ik weet het wel zeker. Daarom voel ik mijzelf vrij pathetisch als ik denk : Nu ga ik het doen.. Ik voel me nog pathetischer als ik het vervolgens weer niet doe.

Vandaag heb ik de voor- en nadelen afgewogen. En ik merkte dat er veel meer redenen voor zelfmoord voor mij waren dan tegen. Maar aan de andere kant merkte ik dat de redenen tegen zelfmoord zwaarder wegen. Welk een verdriet voor mijn dierbaren.. (niet arrogant bedoeld, het is alleen logisch dat je ouders dat erg zouden vinden)

Ik heb veel zielige liedjes geluistert, veel rapteksten geschreven om mijn woede te uiten (vervolgens gooi ik ze weg vanwege hun slechte kwaliteit) en tekeningen/graffiti's gemaakt.

De reden kan ik helaas niet helemaal vermelden omdat het voor het grootste deel om een persoon gaat. Maar een ander deel, wat overigens wel door diegene wordt veroorzaakt, is het feit dat een aantal mensen mij écht kennen (vrienden en vriendinnen) omdat ik tegen hun doe en zeg wat er in me opkomt. Ofschoon ik dit niet tegen die andere persoon kan doen, aangezien ik overal opmerkingen op krijg en het bovendien nooit goed kan doen.. (ik ben sowieso slecht in het maken van keuzes, maar dit maakt het alleen erger) Bovendien denkt die persoon mij te kennen, maar diegene kent mij niet omdat ik dus niet mezelf ben in het bijzijn van diegene (om pijnlijke aanmerkingen te voorkomen).

Ik merk dat ik zo wel uren door kan gaan aangezien ik dit nog nooit tegen iemand heb gezegd. Maar dat is geen reden om hier de hele site vol te schrijven. Dus als afsluiting wilde ik zeggen tegen de mensen die deze site runnen : Ik ben niet gelovig, maar als er een hemel bestaat - waar je na de dood kan komen door goede daden te verrichten - dan zijn jullie vast toegelaten.

PS : Veel sterkte voor iedereen hier..

nou ik hou het kort maaar er zijn wel meerder dingen.maar ik heb geeen zin
meer in leven al heel me leve
ik kan met niemand praten
hoe moet dit nou ik word helemaal
gekkk. al ben ik miljairder de gedachtee
gaat niet uit me hoofd

Nou het begon allemaal in januarie mijn vader verhuisde naar frankrijk me vader betekent zo veel voor me en me moeder kan ik niet zo heel goed mee opschieten en om het allemaal nog erger te maken zei me vader als je de havo niet haalt kom ik je ontvoeren naar frankrijk ik schrok daar heel heel heel erg van ik vond de rest van het schooljaar heel erg eng omdat het niet zo heel erg goed ging maaar het ging allemaal beter en haalde weer goede cijfers en kwam weer een beetje omhoog met alles en me beste vriend waar ik altijd voor klaar sta kwam aan de drugs en drank enzo en daar hielp ik hem weer vanaf totdat die stoned op school kwam die middag was mijn eerste moordpoging alleen het lukte niet want me broertje kwam opeens ziek van school alsof die het wist het was heel raar nu mag ik van me moeder niet meer naar me vader toe in de vakantie want ze vertrouwt hem niet omdat hij zei van ik ontvoer je en ik ga tegenwoordig wat met meer mensen om die ook dit soort dingen hebbe en daardoor kreeg ik gezeur met me moeder omdat ze vind dat ik aanvallender ben in me gedrag en daarom mag ik tegenwoordig niet meer naar buiten maar het helpt allemaal niet!! Ik kan er neit meer tege 2 vrienden van me weten het maar die probere me tege te houde maar ik weet het niet meer

ik heb een ongelukkige gezin. Mijn vader heeft al een lange tijd veel verschillende vriendinnen. mijn moeder haat mijn vader. mijn moeder hou nie van mij, omdat ik op mijn vader lijk. we hebben altijd ruzie. vandaag hebben we weer een ruzie gehad. mijn zusje is irritant en doet vaak iets onaardigs tegen me. ik heb veel vrienden en vriendinnen. maar ze zijn geen mensen die ik kan vertrouwen. ik voel me zo ongelukkig......

pfff de datum 20/02/06 vergeet ik nooit

van kleinsaf kende ik deze jongen

gij ging net 20 worden:(
ging er vroeger altijd bij
bij zijn thuis zitten enzo
hij was iemand speciaal
zijn droom was snel rijden met de auto
moet eerlijk zijn gij had ervaring
was nooit bang met hem op de baan
zijn rode honda civic was zijn leven
hoorde hem van kilometers afkomen met zijn ronk dat ik zei ah glennie is daar
nu hoor ik nix meer
:(
kmis hem
als ik in de put zat liet ie me lachen
hoe diep ik ook zat
kmis je glenn
:'(
this ier hard zonder jou

ik wil zelf moord plegen ma ik weet niet waarom ik heb verdriet van me vriendin ma ik weet niet hoe enik wil heel graag dood ma weet nie wrm

ik kan t leven niet meer aan, soms hoop ik gewoon dat een auto me omverrijd. ik heb ook al afscheidsbrieven geschreven. Iedereen haat mij. Mijn moeder lacht me uit als ik haar mijn probleem vertel. ze denkt dat ik alles verzin en mijn vader gelooft me helemaal niet. iedereen ziet mij als een gek en niemand begrijpt mij. niemand luistert naar mij. ik kan t gewoon niet meer, ik wil dit allemaal niet meer. wat is mijn leven waard?...