Levensverhalen (pagina 1661)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Zelfmo0rd

Ey...
thuis heb ick eel problemen.
me moeder scheld me zonder reden heel vaak uit en zecht dat ze wou da ik nooit was geboren.
ze heeft pas een nieuwe vriend.
Sindsdien doet ze nog kwader tegen me en slaat me zelfs.
ik weet echt niet meer wat ik moet.
me vrienden hebben me in de steek gelate omdat ik een gothic ben.
Me vriendje laat me in de steek.
ik heb helemaal niemand meer.
me vader ken ik niet jammer genoeg.
elke avond lig ik te huilen op mijn bed.
ik snij mezelf elke dag.
en ik heb ook al 6 keer zelfmoord proberen te plegen.
Nu wil me moeder me naar het internaat sturen waarom weet ik niet.
Ik haat me kanker leven gewoon zo erg.
alles gaat altijd maar fout ik krijg overal de schuld van.
Het enigste wat ik nu nog wil is dood.
ik wil verlost worden van dit kutleven.


Datum:
06-08-2006
Naam:
suzanne
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

wij nederlanders zo gelukkig?

Het verbaast me steeds weer als ik de cijfers op tv zie, dat het grootste deel van de Nederlanders zo gelukkig is.
Dat zou je zeker niet zeggen als je deze verhalen zo leest. Overigens heeft 20% van de bevolking psychische problemen, deze mensen zijn doorgaans niet gelukkig. Ik ben er 1 van. Ik heb er voor in therapie gezeten om er beter mee om te kunnen gaan, maar helemaal over gaat het niet. Je leert ermee leven. Ik ben wel veel harder geworden. Maar gelukkiger?
Deze zomer, een paar maanden, was ik heel erg gelukkig. Maar nu niet meer.
Het is te ingewikkeld om te omschrijven, maar het komt er eigenlijk op neer:
dat ik met niemand een relatie kan aangaan, want niemand is geïnteresseerd in wie ik ben. Ja, sex dat is belangrijk. En elke keer trap ik er weer in. Werk zullen we het ook niet over hebben. Bij m'n vorige werk kon ik opkrassen (vast dienstverband) omdat ik zgn. m'n werk niet goed deed. Jaren gewerkt daar. Dat ik ziek ben geweest (ik zat immers in therapie) werd geen rekening mee gehouden. Vervolgens heb ik een nieuwe baan en word ik als een stuk vuil behandelt, het lijkt wel alsof de klote sfeer op mij wordt afgereageerd. Ik weet ondertussen niet meer wat ik wil qua werk. Voor de toekomst wil ik wel een andere opleiding volgen (moet ik nog verder uitzoeken), maar daar heb ik nu niks aan. En die zgn. vriend, dat is geen vriend! Waarom heb ik me ooit zorgen gemaakt om hem? Hij kan niet eens vragen hoe het met mij gaat.
Als ik nooit meer wakker zou worden, prima. Kan er niet mee zitten.
Het enige waarvoor ik leef zijn mijn konijnen. Dieren geven onvoorwaardelijke liefde, dat heb ik van een mens nog nooit gekregen. Gelukkig heb ik een paar goede vrienden. Daarvoor wil dan ook nog wel blijven leven. Ik kan nog wel wat tips geven om het leven wat draaglijker te maken, voor het geval je besluit toch maar geen zelfmoord te plegen...
1) schrijf alles op, dit forum is een begin, maar schrijf net zolang totdat je je beter voelt.
2) als je boos bent, reageer dat niet op jezelf af door in jezelf te snijden of door een zelfmoordpoging te doen, maar reageer dat op de juiste persoon af.
Degene die jou boos maakt.
Door erover te praten of lukt dit niet, door te sms-en, brief te sturen.
Je gaat jezelf toch geen pijn doen, terwijl die ander jou pijn heeft gedaan!
3) ga naar de jamin om snoep te komen om jezelf te troosten.
4) soms moet is de huidige situatie niet leuk op z'n zachtst gezegd, maar is er wel een toekomst (vooral voor jonge mensen).
Denk dan aan de toekomst en dat dit overgaat.

Dit zijn ongeveer de punten die ik heb kunnen bedenken om het leed te verzachten, ik hoop dat degene die dit leest en in een moeilijke situatie zit hier wat aan heeft.
En als er meer mensen met tips zijn, graag, misschien heb ik er ook nog wat aan.

Datum:
06-08-2006
Naam:
Kim
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-holland

bordeline

hoi ik weet al sinds 1999 dat ik birdeline heb ik wordt er helemmal gek van soms gaat het een hele poos goed maar dan weer niet daarom heb ik geen zin meer in het leven ik heb al zo vaak geprobeert me van kant te meken maar steed lukte het niet ik hoop dat het wel een keer lukt ik kan aan niks anders denken
Datum:
06-08-2006
Naam:
mirjam jonkers
Leeftijd:
34
Provincie:
Noord-brabant

Ik kan niet meer leven ....

hey hallo,

ik begrijp het zo...die druk van het leven keer op keer op keer. er lijkt geen eind aan te komen. Mensen het zijn net beesten...allemaal willen ze het beste zijn en owee als een ander iets anders is of opvalt door iets, tja dan ben je er geweest. ik ben gewoon sprakeloos...
ik kan mezelf niet meer uitdrukken en ben de woorden kwijt die me over de juiste weg moeten leiden. het enige dat ik voel is de pijn, de pijn van waarom ben ik anders dan de andere...en zeg me niet dat het niet zo is. want ik ervaar het keer op keer.

weet je wat het gekke is, dat mijn leven waarschijnlijk heel anders was verlopen als ik, toen ik 5 was ipv voor mijn moeder voor mijn pa had gekozen!

rechtvaardigheid, uhmm zoek zoek en gij vindt het nooit.

heb nu sinds 5 jaar weer contact met mijn pa en broer, ze weten hoeveel ellende ik heb meegemaakt, maar het contact dat ik zo hard nodig heb komt er niet, ik probeer het keer op keer, maar ze bellen niet terug. als ik mijn broer vraag waarom ja ik ben druk, yeah right... ik vraag maar 2 minuutjes in een hele week of maand, maar zelfs dat kan je al niet missen.

voor de rest heb ik niemand, mijn moeder zegt dat ze me mist en blablabla...het deed pijn te horen dat ze zoveel verdriet had, ik wou nog langskomen dit weekend, maar zaterdagochtend belde ze op om half 8 (ola) om te zeggen dat het beter was om niet naar haar te komen, ze had last van haar handen (?) yeah right...,

klote klote klote shit leven!!!
Datum:
06-08-2006
Naam:
Lee
Leeftijd:
26
Provincie:
Gelderland

het gevoel laat me sterven

Hai..
Ik ben 15 jaar en heb problemen
heb last van mn keel dat echt niet gezond is..stoms hoest ik totdat ik zowat stik, en heb krampen dat ik op de grond lig van de pijn en het uitschreeuw, en dood wil en mijn uiterlijk is verschrikkelijk..heb 2 super mooie zussen en als ik er naast loop voel ik me het lelijke eendje echt zooo erg ik ben zo bang dat ik nooit een vriend zal krijgen ik ben radeloos en alleen en zo stuk van binnen en al die pijn maakt me binnenkort af
Datum:
06-08-2006
Naam:
Little One
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

kwaad

heey,
mijn moeder is verder wel goed.. psygisch,
maar ze denkt dat zij heT goede voorbeeld is voor mensen en dat zij alles goed doet..
en als ze kwaad is, slaat ze me,
ik heb nog 2 andere broers, en 1 broer komt niet voor zn mening uit...
daar maakt zij gebruik van...
ik word gek van haar, altijd als ik boos ben, wil ik een mes in mijn borst steken,
ik bedenk altijd dingen van te voren om te zeggen bijv. dat ik haar een mes geef en dat ik zeg: toe maar,, vermoord me maar,
zelden dat ze zegt dat ze om me geeft.
2 jaar geleden is mijn vader bij ons weggegaan omdat hij een jaar een ander had.
ik had hier toch wel moeite mee, maar hyeb daarom een dagboek op mijn computer, omdat ze mijn 'schrijfdagboek weleens stiekem heeft gelezen.
maar zo langzamerhand heb ik er een zelfmoord dagboek van gemaakt.
dit doe ik als ik zelfmoord heb gepleegd dat DAT de reden is dat ik zelfmoord heb gepleegd.
heel vaakm wil ik weglopen, maar besef dan dat ik mijn vriendin nog heb..
maarja, ik weet niks meer te doen, zovaak heb ik al geprobeerd om met met mn moeder te praten,
ze loopt weg, en zegt : ik verander tog niet,
de laatste keer heb ik gezged dat ik vaak dood wou, en ze zei toe maar.
ik kan het niet meer aan , elke nacht ben ik aan het huilen maar wat helpt het nou, ik kan geen kant meer op.
ze heeft nu weer een vriend maar die leeft net zo goed met haar mee,
ze wil gewoon niet beseffen dat ik zovaak verdrietig ben.
net toen ik in de periode zat dat mn vader wegging, ging ik vaak naar mijn geliefde pony,
maar hij is een maand geleden verkocht, en ik mis hem, omdat ik altijd mijn verhaal aan hem kwijt kon,
ik weet echt niet wat ik moet,
jah, verweg wil ik dood.


Datum:
05-08-2006
Naam:
ik
Leeftijd:
12
Provincie:
Groningen

klote wereld

Ik heb nu geen zin om heel mij verhaal hier te doen, daarvoor is het veel te lang... Maar als ik naar mezelf kijk, dan weet ik echt niet hoe ik alles zo ver heb laten komen! Ik heb het voorbije schooljaar in een heel donker zwart gat gezeten...iets waar ik niet meer uit kon! nu gaat het al een maand redelijk, gowja als je het redelijk kan noemen! Kheb me al een maand niet kapot zitten snijden...wat wel heel veel voor mij is!maar is het wel héél vaak in me opgekomen om het toch te doen, keb vaak met het mes in me handen gestaan, kheb me gelukkig kunnen bedwingen! De reden waarom dat het nu beter lukt om me te bedwingen is omdat het nu nog meer opvalt want het is zomer... Maar ik hou het echt niet lang meer uit, ik heb gewoon nood om mezelf kapot te maken, hat bloed dat eruit druppeld, eerst kleine, dan grote druppels... het voelt zo goed, al het slechte waar ik mee rond loop vloeit er dan uit...Hoeveel keer dat ik niet heb zitten wenen, dat ik me ongelukkig voelde de afgelopen tijd, dat ik bijna moest kotsen, gewoon omdat ik niet meer kon, omdat ik kapot was...dat ik lag te trillen op de vloer, ik dacht soms echt dat ik gek werd!Nu werk ik ook en heb ik geen tijd bijna om over dingen te denken, maar binnen een paar dagen heb ik terug tijd en dan komt het terug, dan neem ik het mes zekr trg, ik ken mezelf goed genoeg! Ik kan er niet mee stoppen, daarvoor heb ik echte hulp nodig, en moet ik alles eens kwijt, maar dat kan ik niet! Eigenlijk zouden ze me moeten opsluiten, maar dat wil ik niet...ookal zou het beter zijn... Als het schooljaar terg begint en we hebbn trg lo lessen, dan moet ik alles weer verbergen, mijn benen zijn wit van alle littekens, je ziet het massas goed! Ik vraag mij af hoe iedereen dat zo geod kan verbergen, kan er me aub iemand zeggen hoe jullie het voor mekaar krijgen om deze te verbergen? ik kan toch moeilijk in de zomer met lange kousen lopen?:s Ik heb van die dagen waarin ik me veel beter in voel, maar die zijn helaas maar zelden! De velde dagen dat ik me slecht voel stapelen zich op en dan in zo'n dagn dan doe ik domme dingen en neem ik foute beslissingen! Ik ken mezelf amper, ik doe niets liever dan mezelf stuk maken en ik begrijp mezelf niet meer...
Alles waar ik naar uit keek, waar ik me zelfs toen ik in de diepste put zat naar uitkeek is nu weg...Ik dacht altijd dat de toekomst kon verbeteren, maar dat is niet zo, ik heb nu wel een liefje, maar als ik later dan trouw en kindjes heb, is het dat dan? Dan heb ik toch geen doel meer, het klinkt dom, maar wat is het leven? Ik kan echt niet gelukkig zijn, kijk naar al de ellende in de wereld, hoeveel oorlog er is, hoeveel mensen er dood willen, hoe we onze eigen planeet aan de klote aan het maken zijn...Moet je je dan van niets aantrekken en gewoon doorleven? Ik snap niet dat mensen dat kunnen... Ik kan van niets meer echt genieten zoals vroeger...of zoals andere mensen doen!Kweet zelf echt niet meer hoe het verder moet...Ik heb vreselijke nachtmerries, dat ik denk dat me pa me aan het wurgen is, en dat ik dus echt bijna niet meer kan ademen in mijn bed...Ofdat ik droom dat de kindjes van een leerkracht sterven en dan zie ik eidere keer opnieuw die kruisjes tevoorschijn komen...ofdat ik droom dat ik op school kom, eerste schooldag en dat men mij roept en in een gesticht wil stoppen omdat heel mijn armen vol staan met littekens, diepe wonden...en nog zoveel meer...:s
Soms loop ik als een freak rond opzoek naar pillen voor een overdosis te nemen...Drugs, dat is nog iets dat me heel de tijd in dwang houd, ik wil er echt aanraken é, misschien verzacht dit de pijn...Ik mag niet weglopen van mijnproblemen, maar ik kan niet anders... Ik probeer fun te maken maar het lukt me niet meer...ik ga echt kapot aan deze wereld! Vorige oudejaarsavond zat ik alleen op een bankje bij een dode boom, in de vrieskou, het klinkt zielig, maar ik kon niet anders, ik voelde me nergens meer goe...ik wou echt dat ik doodvroor...helaas...Oe veel keer dat ik al niet had gedacht van hopelijk word ik niet meer wakker als ik in slaap val... Ik heb heel mijn lichaam nog vol gesneden, nu zie je het nog op mijn pols en benen, gelukkig is de rest verdwenen...maar hoe lang hou ik het nog vol om het niet op nieuw te doen???

Thuis suckt het en inmezelf is het in een warboel, ik raak er echt niet meer uit denk ik...
Datum:
05-08-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

te veel en te lang pijn

als je je hele leven al pijn hebt, en dan heb ik het niet over lichamelijke pijn. Wat trouwens ook heel erg kan zijn. Ik wil mensen met een lichamelijke ziekte waar veel pijn mee gemoeid gaat absoluut niet voor het hoofd stoten want begrijp echt wel dat dat heel erg kan zijn. Maar ik heb het dus over innerlijke pijn. Psychische pijn. Pijn die je door je hele gevoel voelt gaan. Pijn waar je geen paracetamol voor kunt nemen. Al mijn hele leven ben ik bezig om gelukkig te worden en alles te verwerken wat ik mee heb gemaakt. En steeds lukt dat ook. iedere keer als ik een hoofdstuk heb afgesloten denk ik dat het nu mijn tijd is om gelukkig te worden. en elke keer heb ik er weer vertrouwen in dat het goed komt en ik weer verder kan. Maar steeds als ik dat punt heb berijkt en denk dat ik dan echt weer verder kan, gebeurd er wel weer iets waar ik weer helemaal ondersteboven van ben. Weer voel ik me klote, en weer lijkt het geluk heel ver weg. Ik heb echt heel lang geprobeerd om steeds weer alles te boven te komen, maar nu ben ik op een punt beland dat ik niet meer geloof dat geluk voor mij is weggelegd. Op een gegeven moment word je zo moe van steeds weer opkrabbelen uit een rotsituatie, dat je geen kracht meer hebt om uit die put te klimmen. Ik geloof er niet meer in dat het "wel weer goed komt". Dat heb ik mezelf al zolang en zo vaak wijs gemaakt, en steeds kwam het niet uit. Dus waarom zou ik er nu nog in geloven. Ik wil best denken dat ik ook wel weer uit deze dip kom, maar als dat al zo is, dan komt er toch weer wat nieuws op mijn pad dat me ongelukkig maakt. Dus heb ik in goed overleg met mezelf besloten dat ik niet kies voor een leven waarin de ellende steeds weer terug komt en ik waarschijnlijk toch niet gelukkig ga worden. Ik ben heel benieuwd wat me aan de andere kant te wachten staat, maar het kan nooit erger zijn dan het leven hier op aarde.
Datum:
05-08-2006
Naam:
astrid
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-brabant

Ik heb haar nodig

Ik heb een vriendin die woont in zuid-holland, probeert een zelfmoord te plegen en ik snap het niet waarom.
Als ik naar jullie verhalen leest, werd ik al gek van met zulke verhaal.
Jullie verhalen lijken op die van haar
thuis problemen, voelt zich niet waard.
Datum:
05-08-2006
Naam:
Jairo
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

Moe

Ik denk niet dat dit kadertje genoeg is om 50 jaar leven duidelijk te maken.
Maar goed...ik ben hier nou toch....zit hier nou toch...
Bottom line is....is doe het nooit goed.
Niet in m'n werk..niet in m'n huwelijk..niet met m'n kinderen..niet met nix....dan lijkt het weer een poosje goed te gaan....en dan schopt iemand me toch weer terug de kuil in waar ik net weer uitgeklauterd ben.
Ik heb er geen zin meer in....als ik m'n hele leven had willen vechten dan was ik wel boxer geworden of zo.
En dit helpt ook niet...ik zit gewoon tegen me zelf te lullen.
Doei
Datum:
04-08-2006
Naam:
Speedy
Leeftijd:
50
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.