Levensverhalen (pagina 1658)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

/

er zijn zoveel redenen waarom ik zelfmoord zou plegen :mijn school...leraren....leerlingen....internaat......moeder....mn leven....ik snap gewoon niet wrom ik geen zelfmoord pleeg maar iets houd me tegen en ik snap niet wat.ik snij wel mn polsen door of gebruik drugs om me zelf te kalmeren ik ben ook al 2 keer weggelopen van huis ik moet nu blijven zitten of ik pleeg zelfmoord of ik loop weer weg ik weet geen oplossingen meer voor mijn leven p.s. ik hoop niet dat ik hierdoor problemen krijg pleas
Datum:
12-08-2006
Naam:
j
Leeftijd:
13
Provincie:
Limburg

mijn zoon van 14 wil dood

ik ben een moeder van een liefe jongen maar met veel problemen,nu er eindelijk erachter wat er aan de hand is. hij is vanaf de lagere school door drie jongens geestelijk en lichamerlijk zwaar mishandeld heeft hij nooit laten merken dat het zo ernstig was hij praaten er niet over en ontkende alles
op de groote school heeft hij een jongen leren kennen waar hij veel aan had en die jongen heeft hem een paar keer van joeys pogingen afgeholpen maar had zelf ook erge problemen.en is op een gegevenmoment voor joeys ogen van een fladgebouw afgesprongen ondangs dat joey hem tegen wilden houden maar hij sprong dat heeft joey zo dicht laten klappen en nooit verteld
hij is erg hard en geblokeert en geschrokt weg gefietst we hebben nu wel wat hulp maar ben erg bang dat joey het alnog gaat proberen hij is geestelijk stuk maar wil mij kind niet kwijd wie kan mij en joey helpen
Datum:
12-08-2006
Naam:
cora hofman
Leeftijd:
40
Provincie:
Friesland

zelfmoord

hallo,,
ik heb veel problemen met myn familie!
iedere dag moet ik huilen omdat myn stiefbroer heel myn familie heeft pijn gedaan!
ik kan het gewoon niet meer aan!
soms zit ik zelfs met een mes op myn pols en een reisje naar de rails heb ik al gehad!
ook heb ik heel vaak ruzie met myn vrienden..
als ik myn stiefbroer weleens zie breekt myn hart..
en binnenkort zal myn broer miss sterven aan kanker!
ik kan het gewoon niet meer aan!
Datum:
11-08-2006
Naam:
anOniempje
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

----------

toen ik kind was was ik mishandelt door mijn zus!als ik daarover vertel tegen mijn vrouw moet ze er niets over horen het zijn volgens haar oude koeien uit de dijk halen zij en mijn zus gaan samen uit met mijn kind en haar kind verder doe ik thuis niets goeds het is alsof ik alles weer herbeleef
Datum:
11-08-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
28
Provincie:
Limburg

Schrijfsel van Liaan **voor wie het nodig heeft ;)

Vandaag ren ik weg.

Weg van alles wat me eens pijn deed,
wat zich herhaalt.

Maar des te harder ik ren,
des te eerder heeft het me ingehaalt.

Bang voor het donker,
voor de nacht.

Bang er in te verdwijnen.

Dat het mn pijn niet verzacht.

Zal ik blijven,
of gaan...

Is het daar mooier,
durf ik daar rechtop te staan...

**Kus Liaan
Datum:
11-08-2006
Naam:
Liaan
Leeftijd:
18
Provincie:
Drenthe

KLOTE

IK HAAAAAAAAAAAAAAAT mezelf. In ALLES! Dus voldoende redenen.
Datum:
11-08-2006
Naam:
Onbekend
Leeftijd:
27
Provincie:
Flevoland

ik snap het (gelukkig) niet

Ik ben erg geschrokken van wat ik hier allemaal lees. Ik heb zelf 12 jaar geleden een dierbare vriendin verloren door zelfmoord. Ik wist dat ze het erg moeilijk had, ze was een paar keer opgenomen geweest op een PAAZ afdeling. Maar niemand kon er achter komen wat er nou precies met haar aan de hand was. Geen hulpverlener, geen vriendin, niemand.
Tot op een avond de telefoon bij me ging en ze me vertelde dat ze jarenlang misbruikt was door haar opa. Samen met haar zusje. Ik ben erg boos op haar geworden waarom ze dit niet eerder verteld heeft, aan niemand. Ze zei dat ze het niet kon, maar dat ze het nu niet meer voor zich kon houden. Ik heb haar gezegd dat ze dit ook tegen haar psychiater moest zeggen, dit zou ze doen.....
Die zondag daarop zou ik bij haar eten en daarna zouden we naar de kerk gaan. Haar vader belde me op op mijn werk, dat ze niet was komen opdagen die middag bij haar ouders thuis. Dit was niks voor haar, ze was altijd erg stipt.
Ik ben eerst naar haar ouders gereden en toen samen met haar vader naar haar huisje. De auto stond er, gordijnen dicht. We belden aan, geen gehoor. Rond gelopen, niks te zien. Toen kwam haar buurvrouw. Die zei: ze is een paar dagen naar een vriendin, ze is vrijdag opgehaald.
Toen werden we bang. Want we wisten dat dit niet kon, we hadden afgesproken dat weekend.
We kregen de sleutel van die buurvrouw en zijn naar binnen gegaan. Eerst ik, toen haar vader. Wat ik zag, zal ik mijn leven niet vergeten. Alles was netjes opgeruimd, normaal was het wat rommelig. De afwas was gedaan, doosjes van medicijnen stonden op het aanrecht. We keken elkaar aan, zeiden niets.
Ik ging naar haar slaapkamer, en daar lag ze, op bed, net of ze lag te slapen. Maar we wisten wel beter.........
Ze lag daar met haar handen gevouwen, tevreden. En ik wist dat het goed was zo, voor haar, ze had rust. Maar ik werd gek! Gek van verdriet. Gek van wat ik zag. Gek, overal van, van iedereen.
Ik kon haar toch niet missen.
Nu jaren later, denk ik nog elke dag aan haar. Heel even maar, als ik fiets met de kids dan denk ik, zou ze me zien?

Ik moest dit verhaal gewoon kwijt. Maar ik schrik van al die verhalen van jonge kinderen die school zat zijn. Mensen, dan ga je toch geen zelfmoord plegen. Praat met iemand, zoek hulp, doe wat maar geeen zelfmoord. Je laat zoveel vragende mensen achter. Geniet van het leven, het heeft zoveel moois te bieden, echt waar, als je het maar ziet. En ik weet, als alles zwart is in je hart, kan er geen kleurtje doorheen. Maar praat met iemand die een beetje zwartheid kan weghalen en je zal zien dat er een kleurtje doorheen komt!!
Lieve mensen, ik wens jullie heel veel sterkte met alles!!!
Datum:
10-08-2006
Naam:
een moeder
Leeftijd:
33
Provincie:
Overijssel

ik wil het wel,, maar kan het niet ..

eigelijk sinds me vroege jeugd heb ik geen mooi leven gehad.
me ouders waren gescheiden vanaf mijn 4e geboorte jaar.
kreeg een klote stiefvader. enz enz.
na tot mun 13e bij hem te hebben gewoont, zijn we verhuisd. andere stiefpa.
maar beter is het er niet echt op geworden.
me moeder schuifd schuld op der kinderen.
geeft geen aandacht.,
ik zit vaak met geld problemen.
zelf weet ik ook nie meer wat ik moet.

ik kan geen zelfmoord plegen, iets houdt mij tegen
in me achterhoofd hoor ik roepen: Ricardo niet doen.

ik kijk wel hoe het loopt..,als iemand wilt praten zie ik het wel.

Datum:
10-08-2006
Naam:
Ricardo
Leeftijd:
19
Provincie:
Overijssel

Waarom

Hoewel ik jullie allemaal graag duidelijkheid wil geven
Ben ik degene die met mijzelf moet leren leven
De dagen van pijn, gevuld met verdriet
Dat is iets wat niemand aan mij ziet
Vaak vrolijk, stralend en blij
Maar wat er in mijn hoofd om gaat weet niemand van mij
Ik snap dat jullie antwoorden willen krijgen
Maar ik moet eerst leren mijzelf te begrijpen
Ik heb geen flauw idee waarom ik zo ben
En vraag me vaak af of ik mezelf wel ken
Jullie zijn echt niet de enige met vragen
Heel veel dingen blijven ook aan mij knagen
Waarom ik, hoe komt dit gevoel
Waarom vind ik niet de woorden die jullie laten begrijpen wat ik bedoel
Ik zou echt alles willen geven
Voor een gelukkig en onbezorgd leven
Helaas heb ik nog een lange weg te gaan
Maar ik weet zeker dat onze band altijd zal blijven bestaan
Ik weet dat ik jullie veel verdriet heb gedaan
Zonder er een seconde bij stil te hebben gestaan
Ik hoop dat jullie weten dat ik jullie enorm waardeer
En weten hoeveel pijn ik aanricht doet mij zeer
Ik doe echt mijn best om verder te komen
Stapje voor stapje, maar ik blijf er van dromen

Dit is een gedicht die ik een paar weken geleden heb geschreven voor al mijn lieve vrienden en familie. Het omschrijft hoe ik mij voel, hoe niemand mij begrijpt. Ik zou echt alles willen geven om maar gelukkig te worden, maar somehow wil het niet lukken.. Ik ben nu al jaren aan het vechten tegen deze gevoelens, maar ik zie door de bomen het bos niet meer.. Waar moet ik beginnen, wil ik uberhaupt nog beginnen? Elke week heb ik buien dat ik mezelf dingen aandoe die ik niet wil, ik heb soms helemaal geen controle meer over mezelf.. Wie ben ik, waarom ik? Ik kan niet meer, ik wil niet meer... Maar hoe.. Ik wou dat ik een onbezorgd leven had, zoals velen.. Maar helaas, mijn leven is nu eenmaal gecompliceerd.. Gelukkig begin in in september of oktober met therapie, als dat niet helpt.. Kan ik er altijd nog uitstappen.. Hoe, dat weet ik niet.. Maar zo kan ik niet verder, dat is voor mij heel duidelijk!
Datum:
10-08-2006
Naam:
Lynnetje
Leeftijd:
18
Provincie:
Overijssel

ik kan er gewoon niet meer tegen

mijn ouders.. de school.. mijn vrienden.. mijn familie.. mijn leven.. mijn leven is verpest.. eigenlijk alleen maar door de mensen om me heen..

ik heb vaak een oplossing ervoor bedacht.. niks helpt.. ook al doe ik zo mijn
best.. niks gaat goed..

oke ik ben niet goed in school.. ik ben niet goed in dingen die jullie allemaal wél goed kunnen.. ik ben niet knap.. ik ben misschien wat anders dan anders.. ik kan de dingen niet op de manier die jullie willen.. maar ik ben ook maar een mens.. en júllie verpesten mijn leven..

jullie denken nu wat een aansteller.. maar het is gewoon de harde waarheid..

1. als ik dan weer eens iets fout doe.. dan krijg ik weer een stoel naar mijn hoofd geslingerd.. net alsof ik het allemaal expres doe ofzo.. ik probeer ook maar te helpen en ik doe alleen mijn best maar.. Mijn Ouders..

2. ik blijf zitten op school.. ik kan er niks aan doen dat ik niet kan leren.. maar ik krijg wéér boze leraren naar me toe.. ik loop door de school.. krijg dingen naar me geroepen als: wat doe je hier eigelijk? je kan beter weer naar huis gaan, je hoort hier niet, waarom ben je nog op deze wereld?je bent toch nergens goed in..
jullie verpesten mijn leven zoals ik al zij.. De School..

3. als ik dan even nergens aan wil denken ga ik naar een plek waar niemand weet waar die is.. het is mijn plekje.. niemand hoeft ook te weten waar het is.. want vrienden.. die heb ik toch niet meer.. al mijn vrienden willen me niet meer zien.. ze vinden me zielig en zeggen dat ik me aanstel.. het kan me niet meer schelen wat ze ervan denken.. jullie willen me dus ook al niet meer rondom jullie hebben..
Mijn Vrienden..

4. ik kan best wat steun gebruiken.. maar dat komt niet in jullie op.. ik ben anders.. maar zo zit ik in elkaar.. nee op jullie hoef ik ook al niet te rekenen.. ik zie jullie toch al nooit.. en als ik jullie zie.. ach.. dan zijn jullie er meestal alleen voor mijn zus en mijn ouders.. ik zit dan boven.. jullie kijken toch dwars door me heen..

5. dit was mijn verhaal dat een beetje is ingekort.. maar zo ziet mijn leven er dus uit.. en dat is mijn reden.. mijn reden waarom ik nou weg wil uit deze wereld.. er is wel 1 iemand die ik wil bedanken voor zijn steun.. stefan.. ik hou nog altijd van je.. ik kom snel naar je toe liefie.. dan kan ik voor altijd bij je zijn..
Datum:
10-08-2006
Naam:
wiedenkje?
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.