Levensverhalen (pagina 1610)

ik wil al dood sinds mijn jeugd en ben dus een sukkel want ik had mezelf een hoop ellende kunnen besparen als ik het maar op mijn twaalfde goed gedaan had. Wat een slechte uitvinding "leven" welke masochist heeft dit bedacht om zo'n aardkloot te vullen met minkukels en grote minkukels. het begon met een fantastische kutmoeder en daarna drie vrouwen die respectievelijk vreemdgaan, kinderen afjatten, uitzuigen met alimenatie en tot slot eentje die tot de catagorie "ik ben een liefdeloze superegoist" behoort. Maar ja dat heb je als je zelf een klootzak bent van het reinste soort, dat is de dank voor de zorg, attentie, liefde. Tuig is het. Vooral die moeder die meer een mevrouw is. Ik heb geen zin meer om te vechten, de depressies te overleven, de angsten te weerstaan, de zinloze zoektocht naar liefde van een niet calculerende vrouw. Mijn grote liefde zijn mijn twee kinderen en in het bijzonder mijn zoon. Een grote liefde die gelijk de val is van het leven. Wa doe ik ze aan, hoe gaan ze er mee om, wat voor trauma stop ik in hun kop. Zelfmoord met een risico van reincarnatie en alles weer opnieuw moeten doen. Het leven is een val, je kan geen kant op en het is allemaal zinloos. Een bolletje water en zand in het heelal als dependance van minkukels en grote minkukels. Die rondlopen en feitelijk iets doen, wat moet ik daar tussen? Ik heb mezelf niet uitgenodigd, ik mocht (?) geboren worden in een galbakkerig katholiek nest. Een overleven vol angst, depressie en zinloosheid. Een echte mislukking een gedrocht dat leven wordt genoemd. Godverdomme wie heeft deze val gezet. Toen ik klein was stootte ik hard met mijn kop op de muren in de hoop op dood maar minimaal en hersenletsel om niets meer te weten of te onthouden. Altijd spelen met de dood en lafaard genoeg om het tot op heden niet gedaan te hebben. Wat ben ik NIET geworden wat ik had moeten zijn, wat heb ik me laetn verneuken, wat ben ik toch een sukkel, wat is er toch een tuig die misbruik maakt en sukkels zoals ik die dat toelaten. Liefde is NOOIT gratis, het kost en heleboel moeite, slikken en vooral niet jezelf zijn. Constant chantage van weglopende vrouwen. Waarom tref ik 57 jaar. Ik schrijf dit allemaal koel en zakelijk en zo voel ik me nu ook. soms dringt de wereld niet meer tot me door. Beschermd tegen de emotionele chantage van liefdeloze wezen op deze aardkloot.
Zombie-achtig totdat ik er zelf niet meer tegen kan en in een diepe depressie val. Het vaste patroon keert een lang lang terug. Ik zie de hypocrieten al bij mijn graf staan, wegwezen dat tuig. De berichten liggen klaar wie moet oprotten. Alleen mijn twee kinderene ndaar zit zo'n groot schuldgevoel, godverdomme.

hoi.. ik ben er achter gekomen dat ik borderline heb..zegt de psygh...
iedereen vind me mooie en bladibla maar in mijn hoofd gaat alles er anders aan toe dan de werkelijkheid..t lijkt soms wel of mijn werkelijkheid zo zweverig is dat andere mensen t idee hebben dat ik zweef..
mijn probleem: de gedachtes van andere mensen...zelfs mensen die ik niet ken daar maak ik me druk om..
heb t al heel me leven denk ik..ben erg onzeker en heb ook wel mijn goeie dagen ertussen zitten maar dat is allang verlden tyd..woon nu 3jaar samen met n meisje dat elke dag blowt..ik nu dus ook.ben zo'n meeloper die niet voor hem zelf opkankomen..maar iig..ik heb n datum dat ik begin met t nieuwe..er komt een einde aan het bestaande..en hoe? mijn lievelings sjaal..niemand kan me helpen want ik moet weg..heb geen werk meer geen geld meer en aan het einde vd maand moeten er weer rekeningen betaald worden..dat lukt niet meer..ik ga naar een plek waar alles mogelijk is en ik geen angst meer hoef te hebben..dan vind ik eineldijk mijn rust in mijn hoofd..etc etc x mart10

Nee,niet ik heb het probleem dat ik zelfmoord zou willen plegen.Ik zou het niet kunnen.Ik wil het ook niet.En al zou ik het willen en kunnen dan weerhoud mijn( vroegere) religie mij wel van deze(in mijn ogen) vreselijke daad.Het is mijn vriendinnetje....3 jaren geleden ontmoette ik haar...op het werk....ik kwam daar,zij was daar al....we werden verliefd....maar ik was getrouwd....
Het verliefd zijn werd houden van, mijn huwelijk was voltooid verleden tijd..
Echter...ze was niet zonder problemen,nog sterker zelfs, ik denk dat ik haar ontmoette op haar slechste moment uit haar leven.Een diep zwart gat.Anorexia beheerste haar leven.Dat is gaandeweg in een kliniek in Zeist verholpen.Maar, het was niet het enigste dat haar kwelde.Uit onderzoeken kwam naar boven dat ze borderline had.een persoonlijkheidsstoornis.Het zwart-wit denken.Alles negatief zien,onzeker zijn, etc.Een zeer zware periode heb ik,maar ook zij nartuurlijk, achter de rug(hoewel...achter de rug...).Uiteenlopend van automotulatie(zelfbeschadiging) tot "lichte" zelfmoordgedachten.het schommelde heen en weer van het ene in het andere uiterste(zwart- wit)Ze heeft bijna een jaar in een kliniek in Apeldoorn gezeten,genaamd Spatie.Een instelling speciaal voor mensen met borderline.Het schijnt dat er een 200.000 mensen in nederland zijn die deze (ziekte??) hebben.Meestal als gevolg van gebeurtenissen uit het verleden.Zo ook bij mijn vriendin.Maar goed,niets anders dan lof over deze instelling, want ze kregen haar weer terug op het goede pad.De symptonen van borderline verdwenen langzaam maar zeker.Daar moet ik wel bijvermelden dat je niet kunt genezen van borderline,je kunt hoogstens leren omgaan met de symptonen en deze onder controle krijgen/ houden.Nu inmiddels een halfjaar weg uit deze instelling en ze/we hebben een zeer goed halfjaar achter de rug!!Een heel ander vriendinnetje kreeg ik.Maar...dan...4 weken geleden op vakantie geweest naar de canarische eilanden(lanzarote)en langzaam maar zeker sloop het in haar hoofd....de voor mij onbegrijpelijke,vreselijke zelfmoordgedachten.Bij mijn vriendin dan.Om onduidelijkheid te voorkomen.Ongelooflijk...zo'n geweldige tijd achter de rug.Oke,er zijn een aantal dingen, waarvan je zou kunnen denken dat het effect heeft op de negatieve gedachten die ze nu heeft.We hebben misschien binnekort een huurhuisje.En mijn vriendin heeft qua huishoudin 0,0 % ervaring.Daar maakt ze zich druk om,voor het wassen,droge, strijken, etc etc.Ze woont nu op haar eigen onder begeleiding.Daar komt ze erachter dat het toch wel anders is dan dat moeders alles voor je doet.Dus dat vertaald ze nartuurlijk ook naar ons huis.Daarbij komt dat ze een stem in haar hoof heeft.ook heel lang weg geweest,maar sinds kort weer terug.Die stem verteld haar alleen maar slechte dingen, zoals je bent dom, je bent een watje, je durft nog eens geen zelfmoord te plegen....hiervoor heeft ze medicatie die maanden gewerkt hebben,maar nu opeens niet meer.De medicatie is sinds vandaag verhoogd(woensdag 18 oktober).Ik heb het nog niet meegemaakt bij haar dat ze zo rotsvast overtuigs is van haar eigen van het leven beroven.En geloof me, ik ben wat gewend geraakt hoor!!!Ze heeft zelfs al een datum gepland!ook die vertelde ze me.Gelukkig houdt ze niks achter voor me.Niks!!Toch wil ze er wel het een en ander aan doen om die gedachten weg te laten ebben.Maar ze is raar...anders....Ik ga maar weer eens alles uit de kast trekken om het goede weer in haar boven te laten komen.Van a tot z en omgekeerd.Zo hard gevochten,letterlijk en figuurlijk, om het afgelopen halfjaar te realiseren en dan nu weer,vrij plotseling, die terugval.Het zal me/ons toch niet gaan gebeuren.Zo iets verschrikkelijks,medogenloos,voor mij onbegrijpelijk.Wat moet er van mij komen als het gebeurd?Alles gegeven, en dan nog voor niks?!?!Een ding is me wel duidelijk geworden; de wereld tussen de mensen met en zonder zelfmoordgedachten is een groot verschil.Ik kan het niet in mijn hoofd krijgen dat iemand dat kan en wil.Ik kan en wil er geen respect voor geven voor mensen die deze onmenselijke daad plegen.maar aan de andere kant vraag ik mij dan af...waarom waarom moeten mensen zolijden...waarom worden mensen gedwongen bijna om een zelfmoordpoging te doen?Het leven wat ze gegeven is teniet te doen.In de vergetelheid.Wat zwaar en moeilijk is het, ook als vriend,maatje, want dat zijn we...Ik zal er echt geen vrede mee hebben,nee dat is niet aan mij besteed,dat kan nooit en te nimmer de bedoeling zijn van het leven...Hoe help ik mijn schatje hier door heen?Maar weer eens.Ach en als het moet nog een keer.en nog een keer. En nog een keer.Want je vecht,lijkt het wel,voor iemand met zulke gedachten 2 x zo hard als normaal.Nartuurlijk gun ik haar geen leven met "pijn" , geroezemoes in haar hoofd,angsten voor van alles, autorijlessen,boodschappen doen,vreemde mensen aanspreken(kleine details,maar tel ze maar eens bij elkaar op), negatieve gedachten.Maar ik gun haar nog veel minder de dood.Watn wat daarna?Zoals het leven niet bedoeld is om voortijdig te beeindigen,zou je toch wel haast denken dat het niet is rust in vrede?Zoveel liefde,ondanks problemen,ik ging en ga ervoor,nog steeds,een zware start, daarna een geweldige tijd, en nu weer een stuk minder...ik heb het allemaal bevonden in eigenlijk afgelopen jaar: het leven is zwaar,maar wel de moeite waard...

Hey,
Mijn naam is Chaima, ik ben 17 jaar, marokkaans, woon in Belgie en ik ben een zelfmoordpoger. Voila, ik heb het eindelijk gezegd. Al jaren leef ik met zelfmoordgedachten. Een einde maken aan mijn leven leek me de enige oplossing en dat denk ik nog steeds. Maar er was een tijdje waar ik echt dacht dat ik gelukkig was en waar ik echt overtuigd was dat ik eindelijk over die zelmoordgedachten heen was. Integendeel, opeens kwam alles terug. Alle pijn, alle haat, alle gruwelijkheden. Ik zal jullie vertellen waarom ik aan zelfmoord denk en waarom ik het al heb geprobeerd maar tevergeefs. In de ogen van de meeste mensen ben ik een sociaal iemand, diegene die altijd blij is en altijd lacht en degene op wie je altijd kunt rekenen en waarbij je altijd terechtkunt met problemen maar diep vanbinnen ben ik een wrak. Ik ben iemand die veel aandacht schenkt aan de natuur en aan de derde wereld en aan de armere bevolking. Met andere woorden, ik ben iemand die opkomt voor de mensen in problemen ( een beetje als een revolutionair). Mijn grootste voorbeeld is Ernest 'Che' Guevara en hij is de enige die mij in leven houdt ook al is hij al lang dood en muziek. Het klinkt gek maar ik heb het gevoel dat zijn geest mij beschermt. Alsof hij mijn beschermengel is en over me waakt. Mijn 'vriendinnen' praten altijd over mode, jongens, fuiven, roken, smoren enzo. en telkens ik erbij ben voel ik me zo slecht. Ik hoor daar niet bij. Als ik er iets probeer tussen te krijgen dan word ik gewoonweg genegeerd of als ik iets over deze verdomde wereld probeer te zeggen dan is het weer van: 'ah, daar begint ze weer met haar: er is een al een gat in de ozonlaag'. Mensen begrijpen mij niet. Vrienden zeker niet. Daarom probeer ik de laatste tijd om mij terug te trekken van deze zogenaamde 'vrienden' en leef ik in mijn eigen wereld want zij zullen mij nooit begrijpen. Ik ben niet van plan om mijn toekomst ( als er mij een toekomst wacht) achter een bureau te zitten en veel geld verdienen want dat is hetgene naar wat ze streven. En thuis is het niet beter. Mijn broers die zich proberen te vermoorden, ik die tussengrijp als mijn vader mijn dronken broer aan het slagen. Ik sta daar dan te huilen en te duwen en te smeken dat mijn vader moet stoppen. Ik kan er gewoon niet meer tegen. Ook, ik ben iemand die veel denkt en veel denken is slecht. Wat ik hierboven heb vermeld zijn maar enkele van mijn problemen. Ik haat mijn eigen. Ik vind mijn eigen dik, lelijk en ik zal nooit een partner hebben t.o.v al mijn 'vriendinnen' die populair, mooi, slank en slim zijn (maar niets van deze wereld afweten). Ik HAAT zoveel mensen. Eigenlijk haat ik ze niet mar ze hebben allemaal zo'n rotkarakter. En het ergste van al, ik voel dat ik alle problemen van op de wereld op mijn rug draag. Dat is het raarste. Ik kan elk moment in tranen uitbarsten. Alleen muziek helpt mij dan. Ik heb over mijn problemen met een leerkracht proberen te praten. Hij is gewoon fantastisch en zou alles voor een leerling doen en ik ben er zeker van dat hij mij echt tot het uiterste zou willen helpen maar misschien wil ik dat niet. Ik wil weg, weg van deze corrupte maatschappij. Men kijkt alleen naar het uiterlijk. Als je mooi bent, dan krijg je alle kansen van de wereld, als je onaantrekkelijk bent dan bereik en ben je niets. Men wordt totaal genegeerd. Ik wil (als ik tege dan nog wel leef) de wereld rondreizen, mensen helpen, een bijdrage leveren die de wereld op z'n kop zou draaien en het liefst van al wil ik zangeres worden maar ik denk dat dit nooit zal gebeuren want ik heb er het lichaam noch het lef voor. Ik kan het niet meer aan. Ik ben depressief en kan elk moment een einde maken aan mijn leven. Ik zal een enorm verdriet doen aan mijn ouders en mijn zussen (ook al hebben we veel ruzie, ik zou mijn leven en ziel voor hen geven) en misschien 2 van mijn 4broers en een paar mensen maar ze zullen het wel oveleven en weer hun nomale draad opnemen. This is how the life cycle goes. Ze zullen mij vlug vergeten zijn. Wat zij niet en nooit zullen begrijpen is dat ik nog nooit in mijn leven gelukkig ben geweest, nog nooit. Ik mag het dus toch opgeven. Wat ik nu allemaal heb opgeschreven is slechts een deel van mijn leven en een deel van hoe miserabel ik me voel maar ik hoop dat ik er iets aan kan veranderen, hoe drastisch de maatregelen ook zijn. Soms denk ik om mezelf aan te geven in een psychiatrische instelling maar het probleem is dat ik niet gek ben. Ik ben gewoon een tienermeisje die zich ongelukkig voelt en een einde wil maken aan haar domme, nietsbetekend leven, want diep vanbinnen weet ik dat niets zal veranderen Is dat zoveel gevraagd. Ik weet dat jullie weten hoe ik me voel want wij denken allemaal aan het zelfde, daarom stuur ik jullie mijn verhaal, zodat jullie weten dat jullie niet alleen zijn.

Ik denk dat de mensen die zich zo voelen, het beste hulp kunnen gaan zoeken. door alles in je zelf op te kroppen wordt het allemaal nog erger en denk je er steeds vaker aan. Zelf heb ik ook veel mee gemaakt maar wil absoluut geen zelfmoord plegen, voor alles is een oplossing. Als je zelfmoord pleegt denk je niet aan de mensen die wel om je geven en hoe erg je hun er pijn mee doet... het zou zonde en egoistisch zijn.. denk daar es over na.

hoi..
ik ben 14 jaar en wil al een paar jaar dood
ik heb t paar jaar voor mn ouders verzwegen maar mn moeder is er agter gekomen ...
3 maanden geleden dacht ik dat alles voorbij was dat ik de zwarte deur in me had dichtgedaan ,...
maar nu is die deur open en lijkt t wel alsof die niet meer dicht kan..
ik heb zm pogingen gedaan en droom vaak over dat ik dood ben ..>
ik wil niet meer mn handen zitten onder de littekens en verse wonden /.
ik wil niet dood maar ook weer wel..
ik d8 dat ik in deze klas weer op nieuw kon beginnen ...
dat niemand zou weten dat ik me snee en dood wil..
maar dat gaat nietgebeuren alle shit komt weer opnieuw naar boven...
en dan is er nog iemand diej mij kapot maakt..>
ik weet niet wie het is maar het wil me verwoesten dat heeft diegene zelf gezegt dat ik een psychopaat ben ..>
ik weet het niet meer ik wil niet meer ...
misschien heeft die gene wel gelijk en ben ik een psychopaat..
ik wil niet dat iemand van mijn echte geheim te horen zal want dan ben ik bang dat ik egt in een psychiater trecht kom ..>
ik wil niet mer ik ben het zat ..>
weet alleen niet hoe ik er een einde aan kan maken ..>
ik heb al dingen geprobeerd ..>
slaappillen alleen nog niet maar durf die niet te halen ..
krijg je diej wel me ..>??
mrjaa doeii(K)

Ik ben altijd al een zeer onzeker meisje geweest. Ik heb mezelf altijd al als minderwaardig gezien. Ik heb me hele leven lang al heel erge faalangst. Toch heb ik me staande weten te houden tot aan de brugklas.
Op de basisschool is een vriend van me omgekomen bij een ongeluk, m'n hond hebben we moeten laten inslapen, en de vader van m'n vriendin is overleden. Ik ben er onlangs achtergekomen dat ik dit nooit verwerkt heb, maar juist weggestopt.
Toen ik naar de brugklas ging liet mijn beste vriendin me keihard vallen. Ik had geen echte vriendinnen meer, en voelde me heel erg eenzaam.
In de tweede klas kreeg ik nieuwe vrienden, maar ik voelde me maar een 'aanhangsel' en heel erg buitengesloten. De eenzaamheid bleef.
In de derde klas raakte ik bevriend met een jongen van internet. Met hem kon ik praten. Halfweg het jaar pleegde hij zelfmoord. Ik kon er met niemand over praten. Ik ben naar een zeer gevaarlijke weg gefietst, en wilde mezelf onder een auto gooien, maar ik wist mezelf te kalmeren en heb het niet gedan. Ook dit heb ik nooit verwerkt, maar weggestopt.
Ik begon met automutilatie, om verdriet en frustraties kwijt te kunnen. Daarna volgde al gauw overgeven, en het ontwikkelen van een eetprobleem, ik voel mezelf ontzettend dik.
In de vierde klas gingen mijn 'vriendinnen' naar een andere school, gingen aan de drugs, en weer werd ik in de steek gelaten, op het moment dat ik ze juist erg nodig had.
Ik werd heel erg depressief en ben begin vierde klas in therapie gegaan. De relatie met mijn ouders is erg slecht, we hebben niet echt persoonlijk contact en gisteren kwamen ze met het nieuws dat ze me in een pleeggezin willen gaan doen.
Ik zit nu in de vijfde klas. Het gaat best slecht. En soms vraag ik me gewoon af waar ik nog voor leef? Mijn ouders moeten me niet, mijn vrienden laten me telkens weer in de steek. Wie kan ik nog vertrouwen? Ik voel me zo verdomd waardeloos en eenzaam.
Maar mijn mentor zei dat je ergens door heen moet, om iets moois te bereiken. En daar probeer ik me dan maar aan vast te houden.

Mijn verhaal waarom ik ermee wil stoppen is erg lang. Dus probeer ik het kort te houden. Ik ben van mijn 5e tot mijn 17e misbruikt door een familielid. Toen ik wat ouder was ook door een ander familielid. Ik heb dit geheim altijd bij me gehouden tot vorig jaar. Het is toen gestopt maar ik kom er nooit meer vanaf. Op school gaat het slecht, mijn ouders denken dat alles goed gaat en zeiken om de kleinste dingetjes. Dit kan ik niet meer aan het moet stoppen. Soms denk ik hoe het zou zijn gewoon alleen zonder zorgen. Hoe zou de dood zijn, zal het pijn doen, wat is de beste manier? Als ik het zou durven had ik het al gedaan. Wie weet wat morgen brengt misschien slaan de stoppen dan door en doe ik het.........

Waarom ik eraan denk is dat het me 4e keer is dat ik een poging wil ondernemen,is omdat ik naar mijn gevoel echt voor t ongeluk geboren ben.
Alles in mijn leven wat ik denk goed te doen is in andere mensen hun ogen fout, heb al diverse relatie`s achter de rug en elke keer, gingen de mannen vreemd, werd mishandeld of ik kreeg niet de liefde van wat ik had verwacht.
T leven is zo verrekte moeilijk, en zo onbegrijpelijk dat ik er steeds meer moeite mee heb om een nieuwe poging te vermijden.
Zoals me steeds is voor geschotteld dat ik geboren ben van 12 steden en 13 ongelukken, blijkt t al wel allemaal uitgekomen te zijn.
Erg veel gepest , en gekwetst en vernederd, mensen die ingewild van me zelf toch lange tijd misbruik van mijn goedheid en lichaam hebben gemaakt.
Nu denk ik ( dacht ik) eindelijk iemand gevonden te hebben waarvan ik dacht dat hij me wel begreep en hoorde en voelde wat ik miste, wat ik miste is oprechte liefde, alleen ook deze persoon had me net zoals andere me belooft nooit te zullen kwetsen en te pijnigen en af te wijzen,maar dat is nu al in 5 mnd al meer dan 40 keer gebeurt.
Ik zie t nie meer zitten zo, als ik toch geen man gelukkig kan maken en ze me blijven jennen ,kwetsen en de familie me niet serieus neemt en wegwuift, krijg ik meer moed om het toch te doen.
T leven is echt fucking moeilijk en zwaar ingewikkeld en ondraagzame eenzaamheid vol onbegrip en pijn.

hallo

nou waar zal ik beginnen wil zoveel kwijt dat ik niet weet waar oke dan ik haat iemand uit cuijk zo erg dat ik er niet goed van wordt weet ook wat ik hem gun niet normaal is maar de haat naar die persoon leid mij leven en dat is nu niets meer dus het gevloek gaat maar door in me kop heb gister me hoofd kaal geschoren ja uit haat de gedachten die ik heb zijn niet normaal meer gun zijn kind van alles en nog wat als HIJ maar kapot gaat en goed de woede kom me letterlijk me strot uit ja ik gu zijn lind de dood en snel ook niet dat ik het kind de dood wens maar gun hem zoveel pijn dat hij van de pijn kapot gaat en mijn leven is ook naar de kloten door die lam zak ja en zelfmoord dat kun je op verschilende manieren doe je kan je ook dood laten gaan door de haat die een ander persoon in je gebracht heb
de groeten